Europa (uydu)

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Europa
Europa-moon-with-margins.jpg
7 Eylül 1996'da Galileo uzay aracı tarafından görüntülenen yaklaşık doğal renkleriyle Europa uydusu.
Keşif
Keşfeden Galileo Galilei
Simon Marius
Keşif tarihi 8 Ocak 1610[1]
Adlandırmalar
Adın kaynağı
 Ευρώπη Eyrōpē
Alternatif adlar
 Jupiter II
Sıfatlar Europan[2][3]
Yörünge özellikleri[6]
Devir 8 Ocak 2004
Enberi 664.862 km[a]
Enöte 676.938 km[b]
Ortalama yörünge yarıçapı
 670.900 km[4]
Dış merkezlik 0,009[4]
3,551181 g[4]
13.743,36 m/s[5]
Eğiklik 0,470° (Jüpiter'in ekvatoruna)
1,791° (tutuluma)[4]
Doğal uydusu Jüpiter
Fiziksel özellikler
Ortalama yarıçap
 1.560,8 ± 0,5 km (0,245 Dünya)[7]
3,09 × 107 km2 (0,061 Dünya)[c]
Hacim 1,593 × 1010 km3 (0,015 Dünya)[d]
Kütle (4,799844 ± 0,000013) × 1022 kg (0,008 Dünya)[7]
Ortalama yoğunluk
 3,013 ± 0,005 g/cm3 (0,546 Dünya)[7]
1,314 m/s2 (0,134 g)[e]
Atalet momenti faktörü
 0,346 ± 0,005[8] (tahmini)
2,025 km/s[f]
Eşzamanlı[9]
0,1°[10]
Albedo 0,67 ± 0,03[7]
Yüzey sıcaklığı min. ortalama maks.
Yüzey ≈ 50 K[11] 102 K (−171 °C) 125 K
5,29 (karşı konum)[7]
Atmosfer
Yüzey basıncı
 0,1 µPa (10−12 bar)[12]

Europa (veya Jupiter II), Jüpiter'in yörüngesinde bulunan dört Galilei uydusunun en küçüğüdür. Galileo Galilei tarafından keşfedilen dört büyük uydudan gezegene yakınlık açısından ikinci sırada bulunur, bu nedenle Jüpiter'in "II" numaralı uydusu olarak adlandırılmıştır. Jüpiter'in bilinen 80 uydusu arasında gezegene en yakın altıncı uydudur ve ayrıca Ay'dan biraz küçük olan 3.000 kilometrelik çapı ile Güneş Sistemi'ndeki altıncı en büyük uydudur. 1610 yılında Galileo Galilei tarafından keşfedildi[1] ve adını Girit Kralı Minos'un Fenikeli annesi ve Zeus'un sevgilisi (Roma tanrısı Jüpiter'in Yunan muadili) olan Europa'dan aldı.

Ay'dan biraz daha küçük olan Europa, esas olarak silikatlardan oluşur ve bir su-buz kabuğuna sahiptir.[13] Muhtemelen içinde demir-nikel bir çekirdek vardır ve dıştan çoğunlukla oksijenden oluşan ince bir atmosfer ile çevrilidir. Ganymede ve Callisto'nun aksine, beyaz-bej yüzeyi bronz renkli çatlaklar ve çizgilerle kaplıdır. Kraterler nispeten azdır ve yüzeyi, Güneş sistemi'nde bilinen herhangi bir katı nesneden daha pürüzsüzdür.

Uydunun yüzeyi buzla kaplıdır ve bu buz kalınlığının 19-25 kilometre olduğu tahmin edilmektedir. Europa'nın kalın buz tabakasının altında bütün uyduyu kaplayan bir okyanus olduğu ve bu sebeple Europa'da yaşamın mümkün olabileceği düşünülmektedir. Son yapılan keşiflerde buz katmanlarının altında büyük göllerin izlerine rastlanmıştır.[14] Hubble Uzay Teleskobu, patlayan kriyogayzerlerden kaynaklandığı düşünülen Satürn'ün uydusu Enceladus'ta gözlemlenenlere benzer su buharı bulutlarını tespit etti.[15] Mayıs 2018'de gökbilimciler, 1995'ten 2003'e kadar Jüpiter'in yörüngesinde dönen Galileo uzay sondasından elde edilen verilerin güncellenmiş bir analizine dayanarak, Europa'daki su bulutu aktivitesinin destekleyici kanıtlarını sağladılar. Bu türden bir bulut faaliyetinin, araştırmacıların uyduya inmek zorunda kalmadan Europa'nın yer altı okyanusundaki yaşam arayışına yardımcı olabileceği düşünülmektedir.[16][17][18][19]

1989'da başlatılan Galileo görevi Europa hakkındaki mevcut verilerin büyük kısmını sağlamaktadır. Europa'ya henüz hiçbir uzay aracı inmedi, ancak önerilen birkaç keşif görevi var. Avrupa Uzay Ajansı'nın Jüpiter Buzlu Uydular Kaşifi JUICE (Jupiter Icy Moons Explorer), 2023'te fırlatılması planlanan ve Europa'ya iki uçuş içerecek olan Ganymede'ye yönelik bir görevdir.[20][21] NASA'nın planladığı Europa Clipper'in ise 2024 yılında fırlatılması bekleniyor.[22]

Keşif ve adlandırma[değiştir | kaynağı değiştir]

Europa, Jüpiter'in diğer üç büyük uydusu Io, Ganymede ve Callisto ile birlikte Galileo Galilei tarafından 8 Ocak 1610'da[1] ve muhtemelen bundan ayrı olarak Simon Marius tarafından keşfedildi. Io ve Europa'nın bildirilen ilk gözlemi, 7 Ocak 1610 tarihinde Galileo tarafından Padova Üniversitesi'nde 20x kırılmalı teleskop kullanılarak yapıldı. Ancak bu gözlemde Galileo, teleskopunun düşük gücü nedeniyle Io ve Europa'yı ayıramadı ve bu yüzden ikisini tek bir ışık noktası olarak kaydetti. Ertesi gün 8 Ocak 1610'da (IAU'nun Io için keşif tarihi olarak kullanılan) Galileo'nun Jüpiter sistemi gözlemleri sırasında Io ve Europa ilk kez ayrı cisimler olarak gözlemlendi.[1]

Europa, Yunan mitolojisinde Sur kralı Agenor'un kızı Fenikeli ve soylu bir kadın olan Europa ile aynı adı taşır. Tüm Galilei uyduları gibi, Europa da adını Jüpiter'in Yunan muadili olan Zeus'un sevgilisinden alır. Bu durumda Europa, Minos'un annesi; Kadmos, Phoenix ve Kilikyalıların atası Cilix'nin kız kardeşidir.

Europa adı, keşfinden kısa bir süre sonra Simon Marius tarafından önerilmiş olsa da, bu isim (diğer Galilei uydularının isimleri gibi) uzun bir süre önemini yitirdi ve 20. yüzyıl ortalarına kadar genel kullanıma girmedi.[23] Daha önceki gökbilim literatürünün çoğunda Europa, Roma rakamıyla Jupiter II (Galileo tarafından da tanıtılan sistem) veya "Jüpiter'in ikinci uydusu" olarak adlandırılır. 1892 yılında yörüngesi Jüpiter'e Galilei uydularından daha yakın olan Amalthea'nın keşfi Europa'yı üçüncü sıraya itti. Voyager sondaları 1979'da üç tane daha iç uydu keşfetti ve o zamandan beri Europa, Jüpiter'in altıncı uydusu olarak kabul edilir. Bazen hala Jupiter II olarak adlandırılmasına rağmen,[23] sıfat hali Europan olarak kabul görmüştür.[3]

Yörünge ve dönüş[değiştir | kaynağı değiştir]

Europa, Ganymede ve İo'nun Laplace rezonansının animasyonu (kavuşumlar renk değişiklikleriyle vurgulanır)

Europa, 670.900 km'lik bir yörünge yarıçapı ile Jüpiter'in etrafında yaklaşık olarak üç buçuk günde dönmektedir. Yörünge, Jüpiter ekvatoruna göre 0,0094'lük bir dış merkezliğe sahip ve Jüpiter'in ekvator düzlemine göre sadece 0,470° eğikliği ile hemen hemen daireseldir.[24] Tüm Galilei uyduları gibi Europa da Jüpiter ile senkronize bir dönüş içindedir, uydunun bir yarım küresi sürekli olarak gezegene bakar ve yüzeyinde Jüpiter'in yukarıda asılı gibi göründüğü bir nokta bulunur. Europa'nın başlangıç ​​meridyeni bu noktadan geçen bir çizgidir.[25] Yapılan araştırmalar senkronize olmayan bir rotasyonu önerdiği için kütleçekim kilitlenmesinin tam olmayabileceği öne sürülmekte ve bu durum şu şekilde açıklanmaktadır: Europa, yörüngesinde döndüğünden daha hızlı bir şekilde kendi etrafında dönüyor, ya da en azından geçmişte bu şekilde yapmıştır. Bu durum, Europa'nın iç kütle dağılımında bir asimetri olduğunu ve bir yeraltı sıvı tabakasının üstündeki buz kabuğunu kayalık iç kesimden ayırdığını gösterir.[9]

Diğer Galilei uydularından kaynaklanan kütleçekimsel tedirginlik etkisiyle korunan küçük dış merkezliği nedeniyle, Jüpiter'le olan mesafesi ortalama bir değer etrafında salınır. Europa gaz devine biraz yaklaştıkça Jüpiter'in kütleçekim etkisi artar ve hafifçe uzamış bir şekil almaya zorlanır. Jüpiter'den biraz uzaklaştıkça maruz kaldığı kütleçekim etkisi azalır ve bu da Europa'nın gevşemesine, daha küresel bir şekle dönüşmesine ve okyanusunda gelgitler oluşmasına neden olur. Europa'nın yörünge dış merkezliği düzenli olarak Io ile yörüngesel rezonans oluşturur[26] ve bu rezonans da gezegenin içini düzenli olarak hareketlendirirken ısıya yol açar. Muhtemelen bu durum yüzünden uydunun buzlu yüzeyinin altında sıvı bir okyanusun kalması mümkün olabilmektedir.[26][27]

Europa'yı kaplayan bu çatlakların bir analizi, zamanın bir noktasında muhtemelen eğik bir yörüngede döndüğüne dair kanıtlar gösteriyor. Eğer bu durum doğruysa, Europa'nın birçok özelliğini anlamamıza yardımcı olacaktır. Europa'nın çatlaklardan oluşan büyük ağ örgüsü, küresel okyanusundaki muazzam gelgit etkisinin neden olduğu gerilimlerin bir kaydı olarak kullanılabilir. Europa'nın eğikliği, tarihinin ne kadarının donmuş kabuğuna kaydedildiğini, okyanusundaki gelgitler tarafından ne kadar ısı üretildiğini ve hatta okyanusunun ne kadar süredir sıvı olduğu hesaplamalarını etkileyebilir. Bu zorlu değişikliklere uyum sağlayabilmek için buz tabakasının gerilmesi gerekir ve çok fazla zorlandığında da kırılır. Europa'nın eksenindeki bir eğiklik, çatlakların düşünülenden çok daha yeni olabileceğini gösterebilir. Bunun nedeni, kutup dönüş yönünün günde birkaç derece kadar değişebilmesi ve birkaç ay boyunca bir devinim dönemini tamamlayabilmesidir. Bir eğiklik, Europa okyanusunun yaş tahminlerini de etkileyebilir. Gelgit etkisinin Europa'nın okyanusunu sıvı halde tutan ısıyı ürettiği ve dönüş eksenindeki bir eğikliğin gelgit kuvvetleri tarafından daha fazla ısı üretilmesine neden olacağı düşünülmektedir. Böyle bir ek ısı, okyanusun daha uzun süre sıvı kalmasını sağlayabilir. Bununla birlikte, dönüş eksenindeki bu varsayımsal kaymanın ne zaman meydana gelmiş olabileceği henüz belirlenememiştir.[15]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Enberi noktası, yarı büyük eksenden (a) ve dış merkezlikten (e) türetilir: a(1 − e).
  2. ^ Enöte noktası, yarı büyük eksenden (a) ve dış merkezlikten (e) türetilir: a(1 + e).
  3. ^ Yarıçaptan (r) türetilen yüzey alanı: 4πr 2.
  4. ^ Yarıçaptan (r) türetilen hacim: 4/3πr 3.
  5. ^ Kütle (m), kütle çekimi sabiti (G) ve yarıçaptan (r) türetilen yüzey kütle çekimi: Gm/r2.
  6. ^ Kütle (m), kütle çekimi sabiti (G) ve yarıçaptan (r) türetilen kurtulma hızı: .

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b c d Blue, Jennifer (9 Kasım 2009). "Planet and Satellite Names and Discoverers". USGS. 25 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2010. 
  2. ^ G.G. Schaber (1982) "Geology of Europa", in David Morrison, ed., Satellites of Jupiter, vol. 3, International Astronomical Union, p 556 ff.
  3. ^ a b Greenberg (2005) Europa: the ocean moon
  4. ^ a b c d "Overview of Europa Facts". NASA. 26 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2007. 
  5. ^ "By the Numbers | Europa". NASA Solar System Exploration. 6 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2021. 
  6. ^ "JPL HORIZONS solar system data and ephemeris computation service". Solar System Dynamics. NASA, Jet Propulsion Laboratory. 7 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2007. 
  7. ^ a b c d e Yeomans, Donald K. (13 Temmuz 2006). "Planetary Satellite Physical Parameters". JPL Solar System Dynamics. 14 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Kasım 2007. 
  8. ^ Showman, A. P.; Malhotra, R. (1 Ekim 1999). "The Galilean Satellites". Science. 286 (5437). ss. 77-84. doi:10.1126/science.286.5437.77. PMID 10506564. 
  9. ^ a b Geissler, P. E.; Greenberg, R.; Hoppa, G.; Helfenstein, P.; McEwen, A.; Pappalardo, R.; Tufts, R.; Ockert-Bell, M.; Sullivan, R.; Greeley, R.; Belton, M. J. S.; Denk, T.; Clark, B. E.; Burns, J.; Veverka, J. (1998). "Evidence for non-synchronous rotation of Europa". Nature. 391 (6665). ss. 368-70. Bibcode:1998Natur.391..368G. doi:10.1038/34869. PMID 9450751. 
  10. ^ Bills, Bruce G. (2005). "Free and forced obliquities of the Galilean satellites of Jupiter". Icarus. 175 (1). ss. 233-247. Bibcode:2005Icar..175..233B. doi:10.1016/j.icarus.2004.10.028. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Haziran 2019. 
  11. ^ McFadden, Lucy-Ann; Weissman, Paul; Johnson, Torrence (2007). The Encyclopedia of the Solar System. Elsevier. s. 432. ISBN 978-0-12-226805-2. 
  12. ^ McGrath (2009). "Atmosphere of Europa". Pappalardo, Robert T.; McKinnon, William B.; Khurana, Krishan K. (Ed.). Europa. Arizona Üniversitesi Yayınları. ISBN 978-0-8165-2844-8. 
  13. ^ Chang, Kenneth (12 Mart 2015). "Suddenly, It Seems, Water Is Everywhere in Solar System". The New York Times. 9 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2015. 
  14. ^ "Arşivlenmiş kopya". 18 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2013. 
  15. ^ a b Cook, Jia-Rui (18 Eylül 2013). "Long-stressed Europa Likely Off-kilter at One Time". jpl.nasa.gov. 5 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2022. 
  16. ^ Jia, Xianzhe; Kivelson, Margaret G.; Khurana, Krishan K.; Kurth, William S. (14 Mayıs 2018). "Evidence of a plume on Europa from Galileo magnetic and plasma wave signatures". Nature Astronomy. 2 (6). ss. 459-464. Bibcode:2018NatAs...2..459J. doi:10.1038/s41550-018-0450-z. 
  17. ^ McCartney, Gretchen; Brown, Dwayne; Wendel, JoAnna (14 Mayıs 2018). "Old Data Reveal New Evidence of Europa Plumes". Jet Propulsion Laboratory. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  18. ^ Chang, Kenneth (14 Mayıs 2018). "NASA Finds Signs of Plumes From Europa, Jupiter's Ocean Moon". The New York Times. 14 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  19. ^ Wall, Mike (14 Mayıs 2018). "This Mayıs Be the Best Evidence Yet of a Water Plume on Jupiter's Moon Europa". Space.com. 14 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  20. ^ "ESA Science & Technology - JUICE". ESA. 8 Kasım 2021. 21 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Kasım 2021. 
  21. ^ Amos, Jonathan (2 Mayıs 2012). "Esa selects 1bn-euro Juice probe to Jupiter". BBC News Online. 11 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2012. 
  22. ^ Borenstein, Seth (4 Mart 2014). "NASA plots daring flight to Jupiter's watery moon". Associated Press. 5 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2014. 
  23. ^ a b Marazzini, Claudio (2005). "I nomi dei satelliti di Giove: da Galileo a Simon Marius". Lettere Italiane (İtalyanca). 57 (3). ss. 391-407. JSTOR 26267017. 
  24. ^ "Europa, a Continuing Story of Discovery". Project Galileo. NASA, Jet İtki Laboratuvarı. 5 Ocak 1997 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2007. 
  25. ^ "Planetographic Coordinates". Wolfram Research. 2010. 1 Mart 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2010. 
  26. ^ a b Showman, Adam P.; Malhotra, Renu (Mayıs 1997). "Tidal Evolution into the Laplace Resonance and the Resurfacing of Ganymede". Icarus. 127 (1). ss. 93-111. Bibcode:1997Icar..127...93S. doi:10.1006/icar.1996.5669. 
  27. ^ "Tidal Heating". geology.asu.edu. 29 Mart 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. 


"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Europa_(uydu)&oldid=28650530" sayfasından alınmıştır