S/2003 J 23
 Kanada-Fransa-Hawaii Teleskobu tarafından Şubat 2003'te elde edilen S/2003 J 23'ün keşif görüntüsü. | |
| Keşif [1] | |
|---|---|
| Keşfeden | Scott S. Sheppard vd. |
| Keşif yeri | Mauna Kea Göz. |
| Keşif tarihi | 6 Şubat 2003 (görüntülendi) Ocak 2004 (duyuruldu) |
| Yörünge özellikleri [2] | |
| Gözlem yayı | 14,22 y (5.193 g) |
| 0,1649635 AU (24.678.190 km) | |
| Dış merkezlik | 0,3207567 |
| -2,17 y (-792 g) | |
| 257,08447° | |
| 0° 27d 16.361s / gün | |
| Eğiklik | 146,15464° (ekliptiğe) |
| 142,40639° | |
| 295,73090° | |
| Doğal uydusu | Jüpiter |
| Grup | Pasiphae grubu |
| Fiziksel özellikler | |
| 23,6[3] | |
| 16,6[2] | |
Ortalama çap | ≈2 km[3] |
| Albedo | 0,04 (varsayılan)[3] |
 Wikimedia Commons'ta ilgili ortam | |
S/2003 J 23, Jüpiter'in doğal uydusudur. Hawaii Üniversitesi'nden Scott S. Sheppard liderliğindeki bir astronom ekibi tarafından 2003 yılında elde edilen görüntülerden 2004 yılında keşfedilmiştir.[4][1]
S/2003 J 23'ün çapı yaklaşık 2 kilometredir ve Jüpiter'in yörüngesinde ortalama 24.700 Mm mesafede, ekliptiğe göre 146°'lik bir eğiklikle, ters yönde ve 0,321'lik bir dış merkezlikle yaklaşık 792 günde dolanır.
Jüpiter'in yörüngesinde 22,8 ila 24,1 Gm arasında değişen mesafelerde ve 144,5° ila 158,3° arasında değişen eğikliklerde dönen, düzensiz ters yön uydulardan oluşan Pasiphae grubunun bir üyesidir.
S/2003 J 23, 2020 yılının sonlarına kadar kayıp olarak kabul ediliyordu,[5][6][7][8] fakat Sheppard ve bağımsız olarak amatör gökbilimci Kai Ly tarafından yeniden gözlemlendi.[9] Bu keşif, 13 Ocak 2021'de Küçük Gezegen Merkezi (MPC) tarafından duyuruldu. Sheppard'ın gerçekleştirdiği ek gözlemler ise 27 Ocak 2021'de yayımlanmıştır.[10][2]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b MPEC 2004-B81: S/2003 J 23 24 Ocak 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 31 Ocak 2004 (keşif ve gök günlüğü)
- ^ a b c "MPEC 2021-B136 : S/2003 J 23". Minor Planet Electronic Circular. Minor Planet Center. 27 Ocak 2021. 17 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2021.
- ^ a b c "S.S. Sheppard (2019), Moons of Jupiter, Carnegie Science, çevrimiçi". 24 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2025.
- ^ IAUC 8281: S/2003 J 23 27 Mart 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 4 Şubat 2004 (keşif)
- ^ Beatty, Kelly (4 Nisan 2012). "Outer-Planet Moons Found — and Lost". www.skyandtelescope.com. Sky & Telescope. 7 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017.
- ^ Brozović, Marina; Jacobson, Robert A. (9 Mart 2017). "The Orbits of Jupiter's Irregular Satellites". The Astronomical Journal. 153 (4): 147. Bibcode:2017AJ....153..147B. doi:10.3847/1538-3881/aa5e4d
.
- ^ Jacobson, B.; Brozović, M.; Gladman, B.; Alexandersen, M.; Nicholson, P. D.; Veillet, C. (28 Eylül 2012). "Irregular Satellites of the Outer Planets: Orbital Uncertainties and Astrometric Recoveries in 2009–2011". The Astronomical Journal. 144 (5): 132. Bibcode:2012AJ....144..132J. doi:10.1088/0004-6256/144/5/132 .
- ^ Sheppard, Scott S. (2017). "New Moons of Jupiter Announced in 2017". home.dtm.ciw.edu. 10 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017.
2017'de yaptığımız yeni gözlemler muhtemelen tüm kayıp uyduları içeriyor, fakat bu uyduları 2003'te kaydedilen nesnelerle ilişkilendirmek için bir yıl sonra ek gözlemler yapılması gerekiyor. Bu gözlemler ancak 2018'in başlarında gerçekleşebilecek. ... 2017 gözlemlerimizde muhtemelen birkaç yeni uydu daha var, fakat bunların yeni bir keşif mi yoksa kayıp 2003 uydularından biri mi olduğunu belirlemek için 2018'de tekrar gözlem yapmamız gerekiyor.
- ^ Hecht, Jeff (11 Ocak 2021). "Amateur Astronomer Finds "Lost" Moons of Jupiter". www.skyandtelescope.com. Sky & Telescope. 9 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2021.
- ^ "MPEC 2021-A168 : S/2003 J 23". Minor Planet Electronic Circular. Minor Planet Center. 13 Ocak 2021. Erişim tarihi: 13 Ocak 2021.
