İçeriğe atla

Doğu Bloku medyası ve propagandası

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Doğu Bloku
The Eastern Bloc
SSCB
Müttefik Ülkeler
İlişkili Örgütler
Çöküş
Ocak 1991

Doğu Bloku medyası ve propagandası, doğrudan her ülkenin devlet medyasını, sansür ve propaganda organlarını kontrol eden komünist partileri tarafından kontrol ediliyordu. Basılı, televizyon ve radyo medyasının devlet ve parti mülkiyeti, Doğu Bloku liderlerinin marjinal muhalif entelektüel gruplarını bile komünist gücün altında yatan temellere yönelik potansiyel bir tehdit olarak görmesi ışığında, bilgi ve toplumu kontrol etmenin önemli bir yolu olarak hizmet etti.

Bu propaganda kontrolünün, bir dereceye kadar samizdat ve Batılı radyo ve televizyon yayınlarının sınırlı alımı yoluyla etrafından geçildi. Ek olarak, bazı rejimler yabancıların seyahatini ağır bir şekilde düzenleyerek ve onaylı yolcuları yerli halktan ayırarak, ülkelerinden Doğu Bloku dışına bilgi akışını büyük ölçüde kısıtladı.

Arka plan

[değiştir | kaynağı değiştir]

Oluşum

[değiştir | kaynağı değiştir]
Doğu Bloku haritası (31 Aralık 1992'ye kadar)

1917 Rus Devrimi'nin ardından Bolşevikler, Rusya'da iktidara geldi. Bunu izleyen Rus İç Savaşı sırasında, Kızıl Ordu'nun 1919'da Minsk'e girmesiyle Belarus'ta Beyaz Rusya Sosyalist Sovyet Cumhuriyeti ilan edildi. Daha fazla çatışmadan sonra, 1920'de Beyaz Rusya Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti ilan edildi. Polonya-Ukrayna Savaşı'nda Ukrayna'nın yenilgisiyle, Polonya-Sovyet Savaşı'ndan sonraki Mart 1921 Riga Antlaşması'ndan sonra orta ve doğu Ukrayna, Ukrayna Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti olarak Sovyetler Birliği'ne katıldı. 1922'de Rusya SFSC, Ukrayna SSC, Beyaz Rusya SSC ve Transkafkasya SFSC Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'ni oluşturan cumhuriyetler olarak resmen birleştirildi.[kaynak belirtilmeli]

II. Dünya Savaşı'nın sonunda, tüm Doğu ve Orta Avrupa ülkeleri Sovyetler Birliği tarafından kontrol ediliyordu.[1] Savaşın son aşamalarında Sovyetler Birliği, başlangıçta Nazi Almanyası tarafından Molotov-Ribbentrop Paktı'nda fiilen kendilerine devredilen birkaç ülkeyi Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler olarak işgal ederek Doğu Bloku'nu oluşturmaya başladı. Bunlar arasında doğu Polonya (iki farklı SSC'ye dahil edildi),[2] Letonya (Letonya SSC oldu),[1][3] Estonya (Estonya SSC oldu),[1][3] Litvanya (Litvanya SSC oldu),[1][3] doğu Finlandiya'nın (Karelo-Fin SSC'ye dahil edildi)[4] ve kuzeydoğu Romanya'ın bazı kısmları (Moldova SSC oldu) bulunuyordu.[2][5]

1945'e gelindiğinde, bu ilhak edilmiş toprakların toplam yüzölçümü yaklaşık 465.000 km2'ye ulaştı. (Günümüz Almanya'sı ve Avusturya'nın toplam alanından biraz daha fazla)[6] Polonya, Macaristan,[7] Çekoslovakya,[8] Romanya, Arnavutluk,[9] Bulgaristan ve Doğu Almanya gibi diğer uluslar ise Sovyet uydu devletlerine dönüştürüldü.[1] 1948'de meydana gelen Tito-Stalin ayrılığı[1][10] ve ardından Bağlantısızlar Hareketi'nin kurulmasına rağmen, Yugoslavya Sosyalist Federal Cumhuriyeti de yanlış bir şekilde Blokun bir parçası olarak kabul edildi.[11]

Koşullar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Berlin Duvarı, 1975

Doğu Bloğu boyunca, hem SSCB'nin içinde hem de dışında Rusya'ya önem verildi ve Ruslar "наиболее выдающаяся нация" (en önde gelen ulus) ve "руководящий народ" (önde gelen halk) olarak anıldı.[6] Sovyetler, Rus olan her şeye özentiyi ve Blok devletlerinin her birinde Sovyet tarzı yapısal hiyerarşilerin oluşturulmasını teşvik etti.[6]

Doğu Blokunda uygulanan şekliyle komünizmin belirleyici özelliği, siyaset ve ekonominin özerk ve ayırt edilebilir alanlar olarak ayırt edici özelliklerini kaybetmesiyle sonuçlanan, devletin toplum ve ekonomi ile benzersiz simbiyozuydu.[12] Başlangıçta Stalin, piyasa ekonomilerinin Batılı kurumsal özelliklerini, çok partili yönetimi (Sovyet deyimiyle "burjuva demokrasisi") ve devletin takdirine bağlı müdahalesini bastıran hukukun üstünlüğünü reddeden sistemleri yönetti.[12] Sovyetler, özel mülkiyetin kamulaştırılmasını ve devletleştirilmesini zorunlu kıldı.[13]

Blokta ortaya çıkan Sovyet tarzı "kopya rejimler" yalnızca Sovyet planlı ekonomisini yeniden üretmekle kalmadı, aynı zamanda gerçek ve potansiyel muhalefeti bastırmak için Josef Stalin ve Sovyet gizli polisi tarafından kullanılan yöntemleri de benimsedi.[13] Doğu Blokundaki komünist rejimler, komünist iktidarın altında yatan temel nedeniyle muhalif entelektüellerin marjinal gruplarını bile potansiyel bir tehdit olarak gördüler.[14] Muhalefetin ve muhaliflerin bastırılmasının derecesi ülkeye ve döneme göre değişse de, bu bastırmalar Doğu Bloku içindeki komünist iktidarın güvenliği için merkezi bir ön koşuldu.[14]

1945-1949 arası 15 milyondan fazla Doğu Bloku sakini Batı'ya göç ederken,[15] Doğu Blokunun geri kalanının çoğu tarafından taklit edilen ulusal hareketi kontrol etmeye yönelik Sovyet yaklaşımı sonucu bu göç 1950'lerin başında fiilen durduruldu.[16] Ayrıca Doğu Bloku, merkezi planlamacılar tarafından ekonomik olarak yanlış gelişme yaşadı ve bu, bu ülkelerin yoğun yerine kapsamlı bir gelişme yolu izlemesine ve dolayısıyla kişi başına GSYİH'de Batılı muadillerinin çok gerisinde kalmasına neden oldu.[12]

Medya ve bilgi kısıtlamaları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Medya ve bilgi kontrolü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğu Blokunda kitle iletişim araçları devlete aitti ve devlet tarafından işletiliyordu.[17] İktidar makamları medyayı bir propaganda aracı olarak gördüler ve bilgi dağıtımı üzerinde neredeyse tam kontrol uygulamak için yaygın olarak sansür uyguladılar.[17] Komünist ülkelerde basın, devletin bir organıydı ve tamamen devlete bağlıydı.[18] 1980'lerin sonlarına kadar tüm Doğu Bloku radyo ve televizyon kuruluşları devlete aitti (ve sıkı bir şekilde kontrol ediliyordu), yazılı medya ise genellikle siyasi kuruluşlara (çoğunlukla yerel komünist partiye) aitti.[18]

Gençliğe yönelik gazete ve dergiler, komünist partiye bağlı gençlik örgütlerine aitti.[18] Sovyetler Birliği'ndeki medya yönetim organı, SSCB Televizyon ve Radyo Yayıncılığı Devlet Komitesi veya Gosteleradyo (Государственный комитет по телевидению и радиовещанию СССР, Гостелерадио) idi. Gosteleradyo hem Sovyet radyosundan, hem de Sovyet televizyonundan sorumluydu.

Komünist parti medya üzerindeki baskı ve sansürden sorumluydu.[18] Medya, bilgi ve dolayısıyla toplum üzerinde önemli bir kontrol biçimi olarak hizmet etti.[18] Doğu Bloku yetkilileri, bilginin yayımını ve tasvirini komünizmin hayatta kalması için hayati önemde gördüler ve bu nedenle alternatif konseptleri ve eleştirileri bastırdılar.[18] Ayrıca birkaç devlet komünist partisi gazetesi de yayınlandı. 1950'lerdeki sanayileşme sırasında beş yıllık planlar derlenirken televizyon öncelik listesinde alt sıralarda yer alırken, radyo başlangıçta baskın olan ortamdı.

Sansür ve muhalefetin ezilmesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğu Blokunda katı bir sansür mevcuttu, ancak bu sansür zaman zaman samizdat tarafından atlatıldı.[19] Blok ülkelerindeki sansür kurumları, farklı şekilde organize edildi.[17] Örneğin, Polonya'da sansür açıkça tanımlanmışken, Macaristan'da gevşek bir şekilde yapılandırılmıştı, ancak daha az etkili değildi.[17] Arnavutluk ve Yugoslavya'da 1944 gibi erken bir tarihte katı sansür getirildi, ancak 1948'deki Tito-Stalin ayrılığından sonra Yugoslavya'da biraz gevşetildi.[17] Doğu Blokunun geri kalanından farklı olarak, 1948'de[17] Sovyet tarzı sansür tamamen uygulanana kadar Çekoslovakya'da üç yıl boyunca göreli bir özgürlük vardı.

Blok boyunca, çeşitli kültür bakanlıkları yazarları sıkı bir şekilde kontrol altında tutuyordu.[19] Kültürel ürünler, devletin propaganda ihtiyaçlarını yansıtıyordu[19] ve Parti onaylı sansürcüler ilk yıllarda sıkı denetimler uyguladılar.[11] Stalinist dönemde, 1 Mayıs'ta güneşli olmayacağını öne süren hava tahminleri bile değiştiriliyordu.[11] Romanya'da Nikolay Çavuşesku yönetiminde hava raporları, sıcaklıkların işin durdurulmasını gerektirecek kadar sıcak veya soğuk olmadığını gösterecek şekilde değiştiriliyordu.[11]

Her ülkede iktidardaki komünist partinin önde gelen organları, sansür sisteminin hiyerarşik kontrolünü uyguladı.[17] Her komünist parti, medyayı denetlemek için kendi merkez komitesinin bir departmanına sahipti.[17] Sansürcüler, herhangi bir gazete, radyo veya televizyon istasyonunu açma veya kapatma yetkisi, sendikalar aracılığıyla gazetecilere lisans verilmesi ve atama yetkisi gibi yardımcı araçlar kullandılar.[17] Parti bürokratları, tüm önde gelen yazı işleri pozisyonlarını elinde tutuyordu.[17] Sovyet GLAVLİT'ini (Resmi ve Askeri Sırları Koruma Ana İdaresi) örnek alan sansür teşkilatlarının bir veya iki temsilcisi, doğrudan tüm yazı işleri bürolarında çalıştı.[17] Onların açık onayı olmaksızın hiçbir haber basılamaz veya yayınlanamazdı.[17]

Başlangıçta Doğu Almanya, bölünmüş Almanya'daki işgalci güçler için tüm medya kuruluşlarının doğrudan ele geçirilmesini önleyen kurallar (örneğin medya kontrolü ile ilgili) nedeniyle benzersiz sorunlar sundu.[20] Sovyet işgal yönetimi, "propaganda ve sansür sektörü" aracılığıyla propaganda ve sansür politikalarını Doğu Alman sansür organlarına yöneltti.[20] Başlangıçtaki Sovyet politikaları Batı işgal bölgelerindeki denazifikasyondan büyük ölçüde farklı görünmese de[20] sansür, Doğu Almanya'daki siyasi, entelektüel ve kültürel gelişmeleri manipüle etmek için kullanılan en açık araçlardan biri haline geldi.[20] II. Dünya Savaşı öncesinde var olan sanat toplulukları ve dernekleri feshedildi ve tüm yeni tiyatrolar ve sanat toplulukları Sovyet yönetimi altında kaydolmak zorunda kaldı.[20] Sanat sergileri, sansür organları önceden onaylamadıkça genel bir yasak altına alındı.[20]

Doğu Almanya'nın resmi kuruluşundan sonra orijinal anayasa[21] "medyaya sansür uygulanmamasını" sağlarken, daha sonraki yıllarda daha az olmakla birlikte hem resmi hem de gayri resmi sansür uygulanmaya başlandı. Bundan sonra, resmi Doğu Alman sansürü iki hükûmet kuruluşu tarafından denetlendi ve uygulandı: Yayın Şirketleri ve Kitap Satış Ticareti Genel Müdürlüğü (Hauptverwaltung Verlage und Buchhandel, HV) ve Telif Hakkı Bürosu (Büro für Urheberrechte). HV, sansürün derecesini ve eserlerin yayınlanma ve pazarlama yöntemini belirledi. Telif Hakkı Bürosu çalışmayı değerlendirdi, ardından bunun veya başka bir yayının Doğu Almanya'da mı yoksa yabancı bir ülkede mi yayınlanmasına izin verilip verilmediğine karar verdi. Tiyatrolar için, Halk Eğitim Bakanlığı (Ministerium für Volksbildung, MfV), iktidardaki SED partisi, ilgili tiyatro sendikası ve tiyatro işlerinden sorumlu Doğu Alman ofisinden oluşan bir "repertuar komisyonu" oluşturuldu.[20]

Uzun bir vize alma sürecinden sonra, Batı Almanya sınırından Doğu Almanya'ya giden Batılı ziyaretçilere, yasaklanmış Batı "propaganda malzemesi" için arabalarında arama yapılıyordu.[22] Bununla birlikte Doğu Alman makamları, vatandaşlarının Batı radyo istasyonlarını dinlemesini engellemeyi son derece zor buldu ve Doğu Almanya'nın çoğunda Batı televizyonu mevcuttu. Teknik ve diplomatik kaygılar, Batılı istasyonları bozma girişimlerinin (diğer Blok ülkelerinin aksine) kısa süre sonra terk edilmesi anlamına geliyordu.

Sovyetler Birliği'nde, Komünist Parti'nin resmi ideolojisi ve politikasına uygun olarak Goskomizdat tüm basılı materyalleri, Goskino tüm sinemayı, Gosteleradyo kontrollü radyo ve televizyon yayınlarını sansürledi, Devlet İstatistik Kurumu (Goskomstat) gibi birçok kurum ve kuruluştaki Birinci Daire, devlet sırlarının ve diğer hassas bilgilerin yalnızca yetkili ellere ulaşmasını sağlamaktan sorumluydu. Sovyetler, kütüphanelerdeki devrim öncesi ve yabancı materyalleri yok etti ve geriye yalnızca KGB'nin özel izniyle erişilebilen "özel koleksiyonlar" (spetshran) bıraktı. Sovyetler Birliği ayrıca baskı altındaki kişilerin metinlerden, posterlerden, resimlerden ve fotoğraflardan çıkarılması da dahil olmak üzere görselleri sansürledi.

Tanınmış kişiler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğu Bloku boyunca, sanatçılar veya muhalif görüşleri yaymaya çalışanlar bastırıldı. Aşağıdakiler, bu baskının daha tanınmış kurbanları arasındaydı:

  • Gheorghe Ursu - 1949'dan sonra Rumen komünist doktrininden uzaklaşan ve itaatsizlik nedeniyle[23] yaptırım uygulanan bir Rumen şair.[24][25] 1985 yılında, Romanya polisi tarafından haftalarca dövüldükten sonra, günün ilerleyen saatlerinde peritonitten öldüğü Jilava hapishane hastanesine nakledildi.[26][27][28][29]
  • Öldürülen Şairler Gecesi - on üç yazar, şair, sanatçı, müzisyen ve aktör, Josef Stalin'in emriyle gizlice idam edildi.
  • Imre Nagy - 1956 Ayaklanması sırasında Macaristan'ın Varşova Paktı'ndan çekilmesini destekleyen eski Macaristan Başbakanı, daha sonra Yugoslavya büyükelçiliğinden ayrıldıktan sonra Sovyet yetkilileri tarafından tutuklandı ve ardından gizlice yargılandı, suçlu bulundu, ölüm cezasına çarptırıldı ve Haziran 1958'de asılarak idam edildi. Yargılanması ve infazı, ancak ceza infaz edildikten sonra kamuoyuna açıklandı.[30]
  • Ion Valentin Anestin - Gluma dergisi tarafından yayınlanan Măcelarul din Piaţa Roşie ("Kızıl Meydan Kasabı") başlıklı bir dizide, çalışmaları ile Stalin ve Sovyetler Birliği'ni kınamaya odaklandı.[31][32] Romanya'nın Sovyet işgalininin ardından, Anestin beş yıl boyunca (1944–1949) yayın yapmaktan men edildi ve sonunda hapse atıldı.[31][32][33] Serbest bırakıldıktan kısa bir süre sonra öldü.[31][33]
  • Nikolay Getman - 1946'da arkadaşının bir sigara kutusuna çizdiği bir Stalin karikatürüne sahip olduğu için tutuklanan Ukraynalı bir sanatçı. Getman, Sibirya'daki Gulag kamplarına gönderildi. Yetkililer için propaganda çizerek hayatta kaldığı Gulag'daki hayatı kaydeden birkaç sanatçıdan biridir.
  • Vasil Stus, Sovyet ideolojisine aykırı olduğu için reddedilen bir kitap yazan Ukraynalı yazar ve gazeteci. 1972'de tutuklandı, beş yıl hapis yattı, 1980'de Ukraynalı Helsinki grubunun üyelerini savunduğu için tekrar tutuklandı, on yıl daha hapis cezasına çarptırıldı ve ardından bir Sovyet zorunlu çalışma kampında dövülerek öldürüldü.
  • Vasile Voiculescu - 1958'de 74 yaşında hapse atılan, dört yılını hastalandığı hapiste geçiren, serbest bırakıldıktan birkaç ay sonra kanserden ölen Rumen şair.
  • Arno Esch - 1949'da NKVD tarafından hapsedilen, "karşı-devrimci faaliyetler" nedeniyle ölüm cezasına çarptırılan ve 1951'de Lubyanka hapishanesinde idam edilen bir Doğu Alman siyaset yazarı.
  • Lena Constante - Securitate tarafından tekrarlanan sorgulamalar sırasında Constante, "Titoizm" ve "vatana ihanet" gibi asılsız suçlamaları savuşturmaya çalıştı, ancak sürekli dayak ve işkence kurbanıydı (saçlarının çoğu köklerinden kopmuştu),[34] ve Zilber'in ifadesiyle karşı karşıya kalmasıyla — ki bu onun da ilgisini çekmiştir — sonunda pes etti ve suçlamaları kabul etti.[35]
  • József Dudás - 1956 Macaristan Ayaklanması sırasında bir kalabalığa Macaristan'daki Sovyet baskısını sona erdiren 25 maddelik bir programdan bahseden ve ertesi yıl idam edilen Macar siyasi aktivist.
  • Enn Tarto - 1956'dan 1960'a, 1962'den 1967'ye ve yine 1983'ten 1988'e kadar Sovyet karşıtı faaliyet nedeniyle hapse atılan Estonyalı bir muhalif.
  • Anton Durcovici - Komünist rejimi açıkça eleştiren Rumen bir din adamı olan Durcovici, 1947'de gözetim altına alındı, 1949'da bir cemaat ziyareti sırasında Securitate tarafından tutuklandı, işkence ve hapishane yoksunluğu nedeniyle öldü ve işaretsiz bir mezara gömüldü.[36][37] Daha sonra komünist yetkililer, onun hapishanede kaldığına dair tüm kanıtları silmeye çalıştı ve belgelerin çoğu imha edildi.[36]
  • Valeriy Marçenko - 1973'te tutuklanan ve Sovyet karşıtı ajitasyon ve propagandası ile suçlanan Ukraynalı bir şair, iki yıl sürgünle altı yıl hapis cezasına çarptırıldı, 1983'te Sovyet ceza yasasının 62. Maddesi olan Sovyet Karşıtı Ajitasyon ve Propaganda'yı ihlal ettiği için tekrar hapse atıldı ve 10 yıl hapis ve 5 yıl sürgün cezasına çarptırıldıktan sonra rahatsızlanarak uluslararası baskılar sonucu hastaneye kaldırıldı ve öldü
  • Jüri Jaakson - 1941'de Sovyetler Birliği tarafından idam edilen Estonyalı bir işadamı ve Sovyet yönetimini eleştiren eski bir siyasetçi.
  • Mečislovas Reinys - 1947'de tutuklanan ve 1953'te öldüğü bir Sovyet hapishanesinde sekiz yıl hapis cezasına çarptırılan, Bolşveizm'i eleştiren bir Litvanyalı başpiskopos.
  • Metropolitan Ioann (Vasiliy Bodnarçuk) - 1949'da iddiaya göre Ukrayna milliyetçisi söylemler nedeniyle tutuklanan ve bakır madenlerinde 20 yıl ağır çalışma cezasına çarptırılan bir Ukraynalı.
  • Georgi Markov - BBC için çalışmak üzere Batı'ya sığınan ve Bulgar komünizminin açık sözlü bir eleştirmeni olan bir Bulgar yazar ve gazeteci. 1978'de Londra'daki Waterloo Köprüsü'nde suikast sonucu öldü.
  • Jerzy Popiełuszko - Polonyalı bir Katolik rahip. Komünist sistemi eleştirdiği vaazları Özgür Avrupa Radyosu tarafından rutin olarak yayınlandı ve böylece rejime karşı tavizsiz duruşuyla Polonya çapında ünlendi. 1984 yılında Służba Bezpieczeństwa (İçişleri Bakanlığı Güvenlik Servisi) ajanları tarafından öldürüldü.

Geo Bogza gibi diğer sanatçılar, rejimleri eleştirmek için eserlerinde ince imgeler veya alegoriler kullandılar. Bu, Bogza vakasının Securitate'nin incelemesine girmesinde olduğu gibi, devlet denetimini engellemedi.[38]

Medya varlıklarının listesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Büyük gazeteler, geleneksel olarak yerel komünist partinin günlük resmi yayınlarıydı.[17] Gazeteler, ana parti kayıt organları olarak görev yaptı ve bilgilendirilmesi gereken yetkililer ve diğer okuyucular için resmi siyasi yol haritaları sağladı.[17] Bazı ülkelerde basın, iktidardaki komünist partiler için önemli bir gelir kaynağı sağladı.[17] Radyo ve televizyon, tamamen devlet kontrolündeydi.[17] Sovyetler Birliği Telgraf Ajansı (TASS), tüm Sovyet gazeteleri, radyo ve televizyon istasyonları için iç ve uluslararası haberlerin toplanması ve dağıtılmasından sorumlu merkezi kurumdu. TASS, siyasi haberlerin arzını tekelleştirdi.[17] NKVD ve GRU gibi Sovyet istihbarat ve güvenlik teşkilatları, TASS'a sıklıkla sızıyordu. TASS'ın aralarında Litvanya SSC, Letonya SSC, Estonya SSC, Moldova SSC, Ukrayna SSC ve Beyaz Rusya SSC'nin de bulunduğu 14 Sovyet cumhuriyetinde bağlı kuruluşları vardı.

Basın politikasındaki dışa dönük benzerliklere rağmen, Doğu Bloku ülkelerinde kitle iletişim araçlarının rolleri ve işlevlerinde büyük farklılıklar vardı.[17] Polonya, Macaristan ve Yugoslavya gibi basına daha fazla özgürlüğün verildiği yerlerde, ulusal bir alt metin ve önemli bir eğlence unsuru gelişti.[17] 1956'da ve 1980-81'de Polonya'da, 1956'da Macaristan'da ve 1968'de Çekoslovakya'da olduğu gibi, bazı durumlarda gazeteler ve dergiler liberalleştirici güçlerin en görünür kısmı olarak hizmet etti.[17]

Doğu Blokunun varlığının sonlarına doğru birçok durumda, iktidardaki komünist partilerin basındaki mesajları giderek gerçeklikten uzaklaştı ve bu da halkın komünist yönetime olan inancının azalmasına katkıda bulundu.[17] Aynı zamanda, Doğu Blokundaki bazı basın 1980'lerde Polonya, Macaristan ve Çekoslovakya gibi ülkelerde daha açık hale geldi.[17] Yugoslavya'da, Tito döneminden sonra basın giderek daha milliyetçi bir hal aldı.[17] Sadece Romanya ve Arnavutluk'ta basın, Doğu Blokunun sonuna kadar sıkı bir kontrol altında kaldı.[17]

Ortak Müttefik işgal kuralları nedeniyle ilk kontrolün daha az açık olduğu Doğu Almanya'da, Sovyet yönetimi 1945 sonbaharında Deutsche Verwaltung für Volksbildung'u (DVV) kurdu.[20] Sovyet yönetimi ve DVV; gazeteleri, kitapları, dergileri ve diğer materyalleri yayınlamak için gereken tüm yayın lisanslarını kontrol etti ve onayladı.[20] Bu ajanslar ayrıca en önemli yayıncılık önceliklerini sağladılar ve baskı için kullanılan kağıtları bu önceliklere göre çeşitli yayınlara bölüştürdüler.[20] Sovyet yönetimi başlangıçta, daha fazla sayıda sansürcünün istihdamını gerektiren bazı özel yayıncılara lisans verdi.[20]

Sovyetler Birliği'ndeki önemli Komünist Parti gazeteleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Ülke Logo Notlar
Pravda Rusya SFSC/ SSCB Komünist Parti Merkez Komitesi'nin resmi organı
Trud Sovyet İşçi Sendikaları'nın gazetesi
APN Sovyet Enformasyon Bürosu'na bağlı basın ajansı
Radyanska Ukrayina Ukrayna SSC Ukrayna Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Zvyazda Beyaz Rusya SSC Beyaz Rusya Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Sovetskaya Belorussiya - Belarus' Segodnya Beyaz Rusya Komünist Partisi'nin resmi Rusça gazetesi
Moldova Socialistă Moldova SSC Moldova Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Rahva Hääl Estonya SSC Estonya Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Sovetskaya Estoniya Estonya Komünist Partisi Merkez Komitesi'nin resmi Rusça yayını
Ciņa Letonya SSC Letonya Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Sovetskaya Latviya Letonya Komünist Partisi Merkez Komitesi'nin resmi Rusça yayını
Tiesa Litvanya SSC Litvanya Komünist Partisi, Litvanya SSC Yüksek Sovyeti ve Litvanya SSC Bakanlar Kurulunun resmi organı
Kauno Tiesa Kaunas'ta basılan Litvanya SSC gazetesi
Czerwony Sztandar (Vilnius) [pl] Sovyetler Birliği tarafından ilhak edilen Polonya'nın Sovyetleştirilmiş bölgeleri için Lehçe gazete
Totuus Karelo-Fin SSC -
Komunisti Gürcistan SSC -
Sovetakan Hayastan Ermenistan SSC Ermenistan Komünist Partisi, Ermenistan SSC Yüksek Sovyeti ve Ermenistan SSC Bakanlar Kurulunun resmi organı
Kommunist Azerbaycan SSC -
Sotsialistik Kazakstan Kazakistan SSC -
Kırgız Tuusu Kırgızistan SSC

Sovyetler Birliği'ndeki diğer önemli gazeteler

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Tür Ülke Logo Notlar
Krasnaya Zvezda Askeri Rusya SFSC/ SSCB -
Vo Slavu Rodinı Askeri Beyaz Rusya SSC -

Sovyetler Birliği'ndeki önemli elektronik medya

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Tip Ülke Logo Notlar
Latvijas Radio 1 Radyo Letonya SSC 1925'ten beri Latvijas Radio tarafından işletilen radyo istasyonu
Lietuvos radijas Litvanya SSC 1926'da Litvanya Ulusal Radyo ve Televizyonu tarafından kuruldu.
Moskova Radyosu Rusya SFSC Sovyetler Birliği'nin resmi uluslararası yayın istasyonu
TV-İlk Televizyon Beyaz Rusya SSC Ulusal Devlet Televizyon ve Radyo Şirketi'nin TV kanalı (1956'da yayına başladı)
ETV 1 Estonya SSC Eesti Televisioon tarafından kurulan ilk Estonya TV istasyonu (1955)
LTV1 Letonya SSC 1954'te Latvijas Televizija tarafından kuruldu (1974'ten beri renkli)
Lietuvos Televizija Litvanya SSC 1957'de Litvanya Ulusal Radyo ve Televizyonu tarafından kuruldu.
UT1 Ukrayna SSC Ukrayna Ulusal Televizyon Şirketi tarafından kuruldu (1956)
Sovyetler Birliği Merkez Televizyonu Rusya SFSC Sovyetler Birliği'nin ana TV kanalı
Sovyet TV Kanalı 1 Dört Sovyet TV kanalının ana olanı (1938)
Tüm Birlik Programı Dört Sovyet TV kanalının ikincisi (1960)
Moskova Programı Dört Sovyet TV kanalının üçüncüsü
Dördüncü Program Dört Sovyet TV kanalının dördüncüsü
Gosteleradyo TV/Radyo Sovyetler Birliği'nin resmi televizyon ve radyo yayıncısı
Sovyetler Birliği Telgraf Ajansı Telgraf SSCB Sovyetler Birliği Yüksek Sovyeti tarafından kuruldu; 14 Sovyet Sosyalist Cumhuriyete hizmet etti
Belarus Telgraf Ajansı Beyaz Rusya SSC TASS'a bağlı
ELTA Litvanya SSC TASS'a bağlı

Doğu Blokundaki önemli komünist parti gazeteleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Ülke Logo Notlar
Laiko Vima Arnavutluk Sosyalist Halk Cumhuriyeti Arnavutluk Emek Partisi'nin Yunanca yayın organı
Zëri i Popullit Arnavutluk Emek Partisi'nin propaganda organı
Rude právo Çekoslovakya Sosyalist Cumhuriyeti Çekoslovakya Komünist Partisi'nin resmi gazetesi
Pravda Slovakya Komünist Partisi'nin yayın organı
Çekoslovak Basın Ajansı Başkanlık Divanı aracılığıyla federal hükûmet tarafından kontrol edilen basın ajansı
Lidová Demokracie Çekoslovak Halk Partisi tarafından yayınlandı
Práce Devrimci Sendikal Hareket tarafından yayınlandı
Svobodné Slovo Çekoslovak Sosyalist Partisi tarafından yayınlandı
Neues Deutschland Alman Demokratik Cumhuriyeti Almanya Sosyalist Birlik Partisi'nin (SED) resmi gazetesi
Berliner Zeitung Doğu Berlin'de basılan Doğu Alman gazetesi
Rabotniçesko Delo Bulgaristan Halk Cumhuriyeti Bulgar Komünist Partisi'nin propaganda organı
Nepszabadság Macaristan Halk Cumhuriyeti Macar İşçi Partisi'nin organı
Esti Budapest Macaristan İşçi Partisi'nin Budapeşte organı
Trybuna Ludu Polonya Halk Cumhuriyeti Polonya Birleşik İşçi Partisi'nin resmi medya kuruluşu
Scînteia Romanya Sosyalist Cumhuriyeti Romanya Komünist Partisi'nin resmi organı

Doğu Blokundaki önemli elektronik medya

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Tip Ülke Logo[1] Notlar
Berliner Rundfunk Radyo Alman Demokratik Cumhuriyeti Rundfunk der DDR tarafından 1946'da kurulan radyo istasyonu
Deutschlandsender (daha sonra Stimme der DDR) Rundfunk der DDR tarafından 1946'da kurulan radyo istasyonu (birincil olarak Batı Almanya'ya yönelik)
Radio DDR 1 Rundfunk der DDR tarafından 1953'te kurulan radyo istasyonu
DT64 Rundfunk der DDR tarafından 1964'te kurulan radyo istasyonu
Radio Berlin International 1959'dan beri Doğu Almanya'nın uluslararası yayıncısı (son yayını "devralım" hakkında kızgındı)
Radio Tirana Arnavutluk Sosyalist Halk Cumhuriyeti Radiodifuzioni Shqiptar tarafından 1930'da kuruldu
Radyo Bulgaristan Bulgaristan Halk Cumhuriyeti 1930'dan beri Bulgaristan'ın resmi uluslararası radyo istasyonu
Horizont Bulgaristan Ulusal Radyosu tarafından 1930'da kuruldu
Kossuth Rádió Macaristan Halk Cumhuriyeti Magyar Rádió tarafından 1925'te kurulan Macaristan'ın ilk radyo istasyonu
Radio Polonia Polonya Halk Cumhuriyeti 1936'dan beri Polonya'nın resmi uluslararası radyo istasyonu
Program 1 Polskiego Radia Polskie Radio tarafından 1926'da kurulan radyo istasyonu
Radio București-România Radio România Actualităţi Romanya Sosyalist Cumhuriyeti Societatea Română de Radiodifuziune tarafından 1928'de kuruldu
Radio București Programul 2 Radio România Cultural Societatea Română de Radiodifuziune tarafından 1952'de kuruldu
Radio București Programul 3 Radio3Net Societatea Română de Radiodifuziune tarafından 1963'te kuruldu ve 1973'te yeniden adlandırıldı
ČST1 Televizyon Çekoslovakya Sosyalist Cumhuriyeti Československá televize tarafından 1953'te kuruldu (1975'ten itibaren renkli)
ČST2 Československá televize tarafından 1970'te kuruldu (1973'ten itibaren renkli)
DFF Alman Demokratik Cumhuriyeti Fernsehen der DDR tarafından 1956'da kuruldu
DFF2 Fernsehen der DDR tarafından 1969'da kuruldu (renkli)
Televizioni Shqiptar Arnavutluk Sosyalist Halk Cumhuriyeti Radio Televizioni Shqiptar tarafından 1960'ta kuruldu (1981'den itibaren renkli)
BNT 1 Bulgaristan Halk Cumhuriyeti Bulgar Komünist Partisi tarafından 1959'dan beri kullanılan resmi TV kanalı
BNT 2 Bulgaristan Ulusal Televizyonu tarafından 1974'te kurulan ikinci TV kanalı
M1 Macaristan Halk Cumhuriyeti Magyar Televízió tarafından 1957'de kurulan TV kanalı
M2 Magyar Televízió tarafından 1971'de kurulan ikinci TV kanalı
TVP1 Polonya Halk Cumhuriyeti Telewizja Polska tarafından 1952'de kurulan TV kanalı
TVP2 Telewizja Polska tarafından 1970'te kurulan ikinci TV kanalı
TVR1 Romanya Sosyalist Cumhuriyeti Televiziunea Româna tarafından 1956'da kuruldu
TVR2 Televiziunea Româna tarafından 1968'de kuruldu
Radio i Telewizja Polska TV/Radyo Polonya Halk Cumhuriyeti Telewizja Polska'nın TV ve radyo yayınlarını yönetti

Doğu Bloku ve Sovyetler Birliği'ndeki gençlik örgütleri ve hareketleri için önemli medya

[değiştir | kaynağı değiştir]
İsim Tip Ülke Logo Notlar
Komsomolskaya Pravda Rusya SFSC/ SSCB Komsomol Merkez Komitesi'nin resmi organı
Pionerskaya Pravda Vladimir Lenin Tüm Birlik Öncü Örgütü'nün resmi organı
Pioner Kanch' Ermenistan SSC Ermeni Öncülerinin günlük gazetesi
Noorte Hääl Estonya SSC Estonya Komsomol gazetesi
Sovetskaya Molodyoj Letonya SSR Letonya Komsomol gazetesi
Komjaunimo Tiesa Litvanya SSC Litvanya Komsomol gazetesi
Mladá fronta Çekoslovakya Sosyalist Cumhuriyeti Çekoslovak Sosyalist Gençlik Birliği'nin gazetesi
Scînteia Tineretului Romanya Sosyalist Cumhuriyeti Romanya Komünist Gençlik Birliği gazetesi
Junge Welt Alman Demokratik Cumhuriyeti Özgür Alman Gençliği gazetesi

Doğu Bloku dışına bilgi akışının kontrolü

[değiştir | kaynağı değiştir]

1935'ten itibaren Josef Stalin, Sovyet Sosyalist Cumhuriyetlerine dışarıdan erişimi etkili bir şekilde kapattı (ve ölümüne kadar), Sovyetler Birliği içinde hiçbir yabancı seyahate fiilen izin vermedi, böylece yabancılar ülke içerisinde meydana gelen siyasi süreçleri bilmiyorlardı.[39] Bu dönemde ve hatta Stalin'in ölümünden sonraki 25 yıl boyunca Sovyetler Birliği'ne girmesine izin verilen birkaç diplomat ve yabancı muhabir, genellikle Moskova'nın birkaç kilometre yakınıyla sınırlandırıldı, telefonları dinlendi, ikametleri sadece yabancıların olduğu yerler ile sınırlandı ve sürekli olarak Sovyet yetkilileri tarafından takip edildiler.[39] Bu tür yabancılara yaklaşan muhalifler tutuklandı.[39] II. Dünya Savaşı'ndan sonraki uzun yıllar boyunca, en bilgili yabancılar bile tutuklanan veya idam edilen Sovyet vatandaşlarının sayısını veya Sovyet ekonomisinin ne kadar kötü performans gösterdiğini bilmiyordu.[39]

Benzer şekilde, Romanya'daki rejim Romanya'dan (ve Romanya'ya) gelen bilgi akışını kısıtlamak için yabancı ziyaretçileri dikkatli bir şekilde kontrol etti.[27] Böylece, Romanya'daki faaliyetler 1960'ların sonlarına kadar dış dünya tarafından büyük ölçüde bilinmiyordu.[27] Sonuç olarak, 1990 yılına kadar Batı'da Romanya'daki çalışma kampları ve hapishaneler hakkında çok az bilgi ortaya çıktı.[27] Bu tür bilgiler ortaya çıktığında, genellikle Rumen göçmen yayınlarında yer alıyordu.[27] Romanya'nın gizli polisi Securitate, rejime direnişle ilgili olarak batıya sızan bilgileri bastırmayı başardı.[27] Destalinizasyon ve Mao Zedong'un ölümünden sonra[40] giderek paranoyaklaşan ve tecrit edilen Stalinist Arnavutluk, ziyaretçi sayısını yılda 6.000 ile sınırladı ve Arnavutluk'a seyahat eden bu birkaç kişiyi halktan ayrı tuttu.[41]

Propaganda çabaları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğu Blokundaki komünist liderler, propaganda çabalarının varlığını açıkça tartıştılar. Komünist propaganda hedefleri ve teknikleri hedef kitleye göre ayarlandı. Hedeflerin en geniş sınıflandırması şuydu:[42]

  • İç propaganda
  • Dış propaganda
  • Komünist devletlerin dışındaki komünist destekçilerin propagandası

Komünist Parti belgeleri, belirli hedeflerin (işçiler, köylüler, gençler, kadınlar vb.) daha ayrıntılı bir sınıflandırmasını ortaya koymaktadır.[42]

Komünist parti, Marksist-Leninist teori altında "işçi sınıfının öncüsü" olarak tarihsel materyalizmin kaçınılmaz sonucuna doğru ilerleyen tarihin kahramanı olarak tasvir edildiğinden, Parti liderlerinin sözde tarihsel son kadar yanılmaz ve kaçınılmaz oldukları iddia edildi. Propaganda genellikle ajitprop oyunlarının ötesinde, geleneksel yapımlarda da çalıştı, örneğin Macaristan'da Tito-Stalin ayrılığından sonra Ulusal Tiyatro yönetmeni, Macbeth'in kötü kralın o zamana kadar Doğu Bloku içinde geniş çapta nefret edilen Yugoslav lideri Josip Broz Tito'dan başkası olmadığının ortaya çıktığı bir versiyonunu üretmişti.[11] Ekonomik sıkıntılarla ilgili olarak, ekonomik durgunluğun ardından zayıflatıcı ücret kesintileri "emperyalizmin yüzüne darbeler" olarak anılırken, zorunlu krediler "sosyalizmin inşasına gönüllü katkılar" olarak adlandırıldı.[11]

Komünist teorisyen Nikolay Buharin, Komünizmin ABC'si kitabında şunları yazdı:[43]

Devletin komünist propagandası, uzun vadede, eski rejimden kalma burjuva propagandasının son izlerinin de ortadan kaldırılması için bir araç haline gelir; ve yeni bir ideolojinin, yeni düşünce biçimlerinin, dünyaya yeni bir bakış açısının yaratılması için güçlü bir araçtır.

Batı Alman ARD kanalının (bölgesel kanallar NDR, HR, BR ve SFB) sinyallerinin Doğu Almanya içerisinde ulaşabildiği yerler (gri). Sinyalin ulaşamadığı yerler (siyah) Doğu Almanlar tarafından "Bilgisizler Vadisi" (Tal der Ahnungslosen) olarak anılırken, ARD'nin "Außer Rügen und Dresden"in (Rügen ve Dresden hariç) kısaltması olduğu söylenirdi.

Doğu Almanya'da eklenmiş komünist yorumlarla karışık Batı Alman programları sunan televizyon programı Der schwarze Kanal ("Kara Kanal") gibi, bazı propagandalar batı haberlerini "yeniden anlatırdı".[44] "Kara kanal" adı, Alman tesisatçıların kanalizasyon için kullandıkları terimden türetilen bir kelime oyunuydu. Program, Batı Alman televizyonundan bazılarının aldığı fikirlere karşı çıkmayı amaçlıyordu çünkü bölünmüş Almanya'nın coğrafyası, Batı Alman televizyon sinyallerinin (özellikle ARD) Dresden çevresindeki "bilgisizler vadisi"[45] olarak bilinen Doğu Saksonya bölgeleri dışında (bazı Batı radyolarının orada hala mevcut olmasına rağmen) Doğu Almanya'nın çoğunda alınabileceği anlamına geliyordu.

Hatta Josef Stalin de dahil olmak üzere Doğu Bloku liderleri, propagandanın yayımına kişisel olarak dahil olabiliyorlardı. Örneğin, Ocak 1948'de ABD Dışişleri Bakanlığı, Nazi Almanyası Dışişleri Bakanlığı'ndan kurtarılan belgeleri içeren Nazi-Sovyet İlişkileri, 1939–1941: Alman Dışişleri Bakanlığı Arşivlerinden Belgeler başlıklı bir belge koleksiyonu yayınladı.[46][47] Bu koleksiyon, Doğu Avrupa'yı bölen gizli protokolü,[47][48] 1939 Alman-Sovyet Ticaret Anlaşması[47][48] ve potansiyel olarak Sovyetler Birliği'nin dördüncü Mihver gücü olma görüşmeleri de dahil olmak üzere Molotov-Ribbentrop Paktı ile ilgili Alman-Sovyet görüşmelerini ifşa etti.[49]

Yanıt olarak, bir ay sonra Sovyet Bilgi Bürosu, Tarihin Tahrifçileri'nı yayınladı.[46][48] Stalin, kitabı kişisel olarak düzenledi ve bazı bölümleri tamamen elle yeniden yazdı.[48] Kitap, örneğin, Amerikan bankacılarının ve sanayicilerinin Hitler'i doğuya doğru genişlemesi için kasıtlı olarak teşvik ederken, Alman savaş endüstrilerinin büyümesi için sermaye sağladıklarını iddia etti.[46][48] Kitap ayrıca, Pakt'ın varlığı sırasında Stalin'in Sovyetlerin Mihver'e katılma tekliflerinden bahsetmeden, Hitler'in dünyanın bir bölümünü paylaşma teklifini reddettiği iddiasını da içeriyordu.[50] Sovyetler Birliği'nde yayınlanan tarihi araştırmalar, resmi hesaplar, anılar ve ders kitapları, Sovyetler Birliği'nin dağılmasına kadar olan olayların bu tasvirini kullandı.[50]

Kitap, "Amerikalı sahtekarlara ve onların İngiliz ve Fransız ortaklarına" atıfta bulundu,[51] "1937 kadar erken bir tarihte, Fransa ve Büyük Britanya'nın doğrudan göz yummasıyla Hitler tarafından büyük bir savaşın planlandığının tamamen açık hale geldiği" iddiasında bulundu,[51] "iftiracıların zırvalıklarını"[51] dağıttı ve "doğal olarak, tarihi tahrif edenlere ve iftira atanlara tam da gerçeklere saygı duymadıkları için tahrifçi ve iftiracı deniyor. [Onlar,] Dedikodu ve iftira atmayı tercih ederler." diye belirtti.[51]

Doğu Almanya'da Sovyet askeri yönetimi ve DVV başlangıçta tüm yayın önceliklerini kontrol ediyordu.[20] 1946'nın ilk aylarında Sovyetler, Doğu Almanya'daki propaganda ve sansür çabalarını nasıl birleştireceklerinden emin değillerdi.[20] Sovyetler, alışılagelmiş siyasi propagandanın ötesine geçerek sendikalar, kadın örgütleri ve gençlik örgütlerinde uygulamaya geçen geniş bir propaganda kampanyası yürüttü.[20]

Sansürü atlatma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Gizli bilgi aktarımı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Samizdat Doğu Bloku ülkelerinde hükûmet tarafından bastırılan yayınların veya diğer medyanın el altından kopyalanması ve dağıtılmasıydı. Kopyalar, genellikle el yazısıyla veya daktiloyla küçük miktarlarda yapılırken, alıcıların ek kopyalar çıkarması beklenirdi. Samizdat tüccarları, Doğu Blokunun ağır sansürü altında kendi kendini analiz etmek ve kendini ifade etmek için yeraltı edebiyatını kullandı.[52] Sansürlü materyalleri bulundururken veya kopyalarken yakalanan kişilere sert cezalar verildiğinden, bu uygulama tehlikelerle doluydu. Eski Sovyet muhalifi Vladimir Bukovski, bunu şu şekilde tanımladı: "Ben kendim yaratıyorum, düzenliyorum, sansürlüyorum, yayınlıyorum, dağıtıyorum ve [bu yüzden] hapse atılabiliyorum."[53] En uzun süre devam eden ve iyi bilinen samizdat yayınlarından biri, SSCB'deki insan haklarının savunulmasına adanmış anonim olarak yayınlanan parçaları içeren bilgi bülteni "Хроника текущих событий" (Hronika Tekuşçih Sobıtiy; Güncel Olaylar Kroniği)[54] idi. Natalya Gorbanevskaya, Yuri Şihanoviç, Pyotr Yakir, Viktor Krasin, Sergey Kovalev, Aleksandr Lavut ve Tatyana Velikanova da dahil olmak üzere Kronik ile bağlantılı olarak birkaç kişi tutuklandı.

Magnitizdat (магнитиздат), Sovyetler Birliği'nde ticari olarak mevcut olmayan canlı ses kayıtlarının yeniden kopyalanması ve dağıtılması işlemidir. Magnitizdat süreci, samizdat aracılığıyla yayın yayınlamaktan daha az riskliydi, çünkü SSCB'de herhangi bir kişinin özel bir makaradan makaraya teyp kayıt cihazına sahip olmasına izin verilirken, kağıt çoğaltma ekipmanı devletin kontrolü altındaydı. "Tamizdat", yurtdışında yayınlanan ve Sovyetler Birliği'ne (genellikle kaçak el yazmaları ile) sızdırılan edebiyata atıfta bulunur (там, tam, "orada" anlamına gelir).

Propaganda savaşında Batı'nın rolü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Batılı ülkeler, yetkililerin bu tür sinyal bozma girişimlerine rağmen, yayıncıların Doğu Blokunda duyulmasını sağlayan güçlü vericilere büyük yatırım yaptı. 1947'de VOA, Amerikan liderlerine ve politikalarına yönelik Sovyet propagandasına karşı koymak ve Sovyet liderlerine ve politikalarına yönelik Batı yanlısı propagandayı yaymak amacıyla Rusça yayın yapmaya başladı.[55] Diğer Doğu Bloku'nda yayın yapan Batılı yayıncılar arasında Özgür Avrupa Radyosu (RFE), Berlin'deki Amerikan destekli RIAS, Amerika'nın Sesi (VOA), Deutsche Welle, Radio France Internationale ve British Broadcasting Corporation (BBC) yer alır.[17] Sovyetler Birliği, 1949'da diğer bazı Batı yayınlarıyla birlikte VOA'ya yönelik agresif, elektronik bozma denemeleriyle yanıt verdi.[55] BBC Dünya Servisi de benzer şekilde Demir Perde'nin arkasındaki ülkelere dile özgü programlar yayınladı.

RFE, Soğuk Savaş'ın eninde sonunda askeri araçlardan çok siyasi araçlarla yürütüleceği inancıyla geliştirildi.[56] Ocak 1950'de Batı Almanya'daki Lampertheim'da bir verici üssü elde etti ve aynı yılın 4 Temmuz'unda RFE, Çekoslovakya'ya yönelik ilk yayınını tamamladı.[57] Vatandaşların onları dinlemesini engel olma çabası içerisinde, Doğu Avrupa'daki yayınlar çoğu zaman yasaklanıyordu ve komünist yetkililer, sofistike bozma yöntemleri kullandı.[56] 1950'nin sonlarında, RFE tam teşekküllü bir yabancı yayın ekibi kurmaya başladı ve Doğu Bloku ülkelerinden kaçan "sürgündekilerin sesi" olmanın ötesine geçti.[56] RFE, 1956 Macaristan Ayaklanması sırasında Macar dinleyicilere boş umut verdiği suçlamalarından aklanırken, gazetecilerin eski özerkliğini korurken yayınların doğru ve profesyonel olmasını sağlamak için Yayın Analizi Bölümü'nü kurdu.[56]

1960 yılında yapılan bir araştırma, RFE'nin BBC veya VOA'dan çok daha fazla dinleyiciye sahip olduğu sonucuna vardı.[56] Çalışma, BBC'nin en objektif olarak görüldüğü ve VOA'nın 1956 Ayaklanması'ndan sonra komünist dünyayla ilgili eleştirel yayınları durdurup bunun yerine dünya haberlerine, Amerikan kültürüne ve caza odaklandığından beri kayda değer bir düşüş yaşadığı sonucuna vardı.[56]

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
1.^Burada kullanılan logo, Doğu Bloku döneminde SSCB'de medyanın logosudur. Medyanın çoğu zaten feshedilmiş veya adını ve logosunu değiştirmişti.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c d e f Wettig 2008
  2. ^ a b Roberts 2006
  3. ^ a b c Senn, Alfred Erich, Lithuania 1940: Revolution from Above, Amsterdam, New York, Rodopi, 2007 978-90-420-2225-6
  4. ^ Kennedy-Pipe, Caroline, Stalin's Cold War, New York: Manchester University Press, 1995, 0-7190-4201-1
  5. ^ Shirer 1990
  6. ^ a b c Graubard 1991
  7. ^ Granville, Johanna, The First Domino: International Decision Making during the Hungarian Crisis of 1956, Texas A&M University Press, 2004. 1-58544-298-4
  8. ^ Grenville 2005
  9. ^ Cook 2001
  10. ^ Eastern bloc, The American Heritage New Dictionary of Cultural Literacy, Third Edition. Houghton Mifflin Company, 2005.
  11. ^ a b c d e f Crampton 1997
  12. ^ a b c Hardt & Kaufman 1995
  13. ^ a b Roht-Arriaza 1995
  14. ^ a b Pollack & Wielgohs 2004
  15. ^ Böcker 1998
  16. ^ Dowty 1989
  17. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Frucht 2003
  18. ^ a b c d e f O'Neil 1997
  19. ^ a b c Major & Mitter 2004
  20. ^ a b c d e f g h i j k l m n Pike 1997
  21. ^ October 7, 1949 Constitution of East Germany 30 Kasım 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., German Document Archive (Almanca)
  22. ^ Philipsen 1993
  23. ^ "Despărţire de Iordan Chimet". Revista 22, Nr. 849, June 2006 (Rumence). 16 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  24. ^ (Fransızca) Gabriela Blebea Nicolae, "Les défis de l'identité: Étude sur la problématique de l'identité dans la période post-communiste en Roumanie" 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., in Ethnologies, Vol. 25, Nr. 1/2003 (hosted by Érudit.org 9 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.); retrieved November 19, 2007
  25. ^ "Cazul Gheorghe Ursu. SRI a ascuns crimele Securităţii". Revista 22, Nr. 852 (Rumence). July 2006. 18 Temmuz 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  26. ^ (Rumence) Mirela Corlăţan, "Istorii. 'Notele' către Securitate ale disidentului Gheorghe Ursu", in Cotidianul, July 10, 2007
  27. ^ a b c d e f Deletant 1995
  28. ^ Olaru, p. 41-42
  29. ^ (Rumence) George Tărâţă, "Torţionarul Stanică rămâne liber" 26 Kasım 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., in Ziua, November 9, 2006
  30. ^ The Counter-revolutionary Conspiracy of Imre Nagy and his Accomplices White Book, published by the Information Bureau of the Council of Ministers of the Hungarian People's Republic (No date).
  31. ^ a b c (Rumence) Nicole Sima, "Cred în Moş Crăciun!" ("I Believe in Santa Claus!"), memoir hosted by LiterNet 27 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  32. ^ a b "Un caricaturist uitat: Ion Valentin Anestin ("A Forgotten Caricaturist: Ion Valentin Anestin"". Ziarul Financiar (Rumence). 4 Ağustos 2006. 27 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  33. ^ a b Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; ralucaalexandrescu isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  34. ^ "memoria.ro - bibliotecă digitală de istorie recentă". Memoria.ro. 23 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2022. 
  35. ^ Tismăneanu, Vladimir "Memorie...", Stalinism..., p. 294
  36. ^ a b "Beato Anton Durcovici". www.santiebeati.it. 7 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2022. 
  37. ^ "Procesul Comunismului. Episcopii Romano-Catolici" (PDF). 25 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Mayıs 2022. 
  38. ^ Chiorean, Claudia Talaşman, "Promovarea mitului Erei Noi în perioada 1989–2000 prin România Literară", p. 138-139
  39. ^ a b c d Laqueur 1994
  40. ^ Olsen 2000
  41. ^ Turnock 1997
  42. ^ a b John C. Clews (1964) Communist Propaganda Techniques, printed in the US by Praeger and in Great Britain
  43. ^ Nikolai Bukharin, Yevgeny Preobrazhensky The ABC of Communism (1969 translation: 0-14-040005-2), Chapter 10: Communism and Education 12 Kasım 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  44. ^ "Fade to black". Intertel from Transdiffusion. 1 Ocak 2001. 16 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2006.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  45. ^ "East Germany Struggles, 5 Years After Wall Fell". International Herald Tribune. 9 Kasım 1994. 21 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2007.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  46. ^ a b c Henig 2005
  47. ^ a b c Department of State 1948
  48. ^ a b c d e Roberts 2002
  49. ^ Churchill 1953
  50. ^ a b Nekrich, Ulam & Freeze 1997
  51. ^ a b c d Soviet Information Bureau 1948
  52. ^ (Rusça) History of Dissident Movement in the USSR. The birth of Samizdat 27 Ekim 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. by Ludmila Alekseyeva. Vilnius, 1992
  53. ^ "Владимир Буковский, "И возвращается ветер..."". www.vehi.net. 30 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2022. 
  54. ^ (Rusça) Chronicle of Current Events 23 Mart 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Archive at memo.ru
  55. ^ a b Cold War Propaganda by John B. Whitton, The American Journal of International Law, Vol. 45, No. 1 (Jan., 1951), pp. 151–153
  56. ^ a b c d e f Puddington 2003
  57. ^ Mickelson, Sig, "America's Other Voice: the Story of Radio Free Europe and Radio Liberty" (New York: Praeger Publishers, 1983): Mickelson 30.

Alakalı eserler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Doğu_Bloku_medyası_ve_propagandası&oldid=33704658" sayfasından alınmıştır