NASA: Revizyonlar arasındaki fark

Bağlantıları değiştir
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Etkileşimli olarak geçmişe göz at
[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
← Önceki sürümle aradaki farkSonraki sürümle aradaki fark →
İçerik silindi İçerik eklendi
GörselVikimetin
Makina86 (mesaj | katkılar)
Beyaz liste
8.271 değişiklik
Bu bölümün yeri değiştirildi
Etiketler: Mobil değişiklik Mobil ağ değişikliği Gelişmiş mobil değişikliği
Makina86 (mesaj | katkılar)
Beyaz liste
8.271 değişiklik
→‎Dünyaya Yakın nesne algılama: Çeviri yapıldı, bir kısmın yeri değiştirildi
Etiketler: Mobil değişiklik Mobil ağ değişikliği Gelişmiş mobil değişikliği
326. satır: 326. satır:


NASA, 2013 yılında NEO'ları aramak için kızılötesi uzay araştırma teleskopu WISE'ı tekrar çalıştırdı ve çalışması sırasında bazılarını buldu. NEOcam, 2010'larda düşük görev oranı nedeniyle daha fazla hale gelen, oldukça rekabetçi Discovery programında yarıştı.{{wide image|Positions_of_Near_Earth_Asteroids_at_time_of_discovery.png|800px|align-cap=center|Karşıt etki nedeniyle [[Dünyaya yakın nesneler]]'lerin keşiflerinin yarısından fazlası (%53) gökyüzünün %3.8'inde, 22.5° [[Küresel başlık|koni]] doğrudan Güneş'ten uzağa bakacak şekilde yapılmıştır ve büyük çoğunluğu (%87) gökyüzünün %15'inde, Güneş'ten uzağa bakan 45° [[Küresel başlık|koni]] içinde yapılmıştır.<ref name="NASA-NEO-Close-Approach-Data">{{Web kaynağı|başlık=NEO Earth Close Approach data|url=https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/|website=NASA JPL|yayıncı=NASA|erişimtarihi=7 Temmuz 2018|arşivtarihi=7 Ağustos 2019|arşivurl=https://archive.today/20190807100326/https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/|ölüurl=hayır}}</ref>}}
NASA, 2013 yılında NEO'ları aramak için kızılötesi uzay araştırma teleskopu WISE'ı tekrar çalıştırdı ve çalışması sırasında bazılarını buldu. NEOcam, 2010'larda düşük görev oranı nedeniyle daha fazla hale gelen, oldukça rekabetçi Discovery programında yarıştı.{{wide image|Positions_of_Near_Earth_Asteroids_at_time_of_discovery.png|800px|align-cap=center|Karşıt etki nedeniyle [[Dünyaya yakın nesneler]]'lerin keşiflerinin yarısından fazlası (%53) gökyüzünün %3.8'inde, 22.5° [[Küresel başlık|koni]] doğrudan Güneş'ten uzağa bakacak şekilde yapılmıştır ve büyük çoğunluğu (%87) gökyüzünün %15'inde, Güneş'ten uzağa bakan 45° [[Küresel başlık|koni]] içinde yapılmıştır.<ref name="NASA-NEO-Close-Approach-Data">{{Web kaynağı|başlık=NEO Earth Close Approach data|url=https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/|website=NASA JPL|yayıncı=NASA|erişimtarihi=7 Temmuz 2018|arşivtarihi=7 Ağustos 2019|arşivurl=https://archive.today/20190807100326/https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/|ölüurl=hayır}}</ref>}}

== Araştırma ==

NASA'nın [[Havacılık Araştırma Görev Müdürlüğü]] havacılık araştırmaları yürütür.

NASA, uzay aracına güç sağlamak için kullanılan bir tür [[radyoizotop termoelektrik jeneratör]] olan [[çok amaçlı radyoizotop termoelektrik jeneratör]] (MMRTG) gibi teknolojilerden yararlandı.<ref>{{cite web |url=https://www.jpl.nasa.gov/news/fact_sheets/radioisotope-power-systems.pdf |title=Radioisotope Power Systems for Space Exploration |website=[[Jet Propulsion Laboratory]] |date=March 2011 |access-date=March 13, 2015 |archive-url=https://web.archive.org/web/20160304001229/http://www.jpl.nasa.gov/news/fact_sheets/radioisotope-power-systems.pdf |archive-date=March 4, 2016 |url-status=live}}</ref> Gerekli [[plütonyum-238]] kıtlığı, milenyumun başlangıcından bu yana derin uzay görevlerini kısıtladı.<ref name="lpi.usra.edu">{{cite web|url=http://www.lpi.usra.edu/opag/nh2_final_report.pdf|title=New Horizons II Final Report – March 2005|access-date=November 14, 2016|archive-url=https://web.archive.org/web/20131112004912/http://www.lpi.usra.edu/opag/nh2_final_report.pdf|archive-date=November 12, 2013|url-status=live}}</ref> Bu malzemenin kıtlığı nedeniyle geliştirilmeyen bir uzay aracı örneği ''[[New Horizons 2]]' idi.<ref name="lpi.usra.edu" />

Yer bilimleri araştırma programı oluşturuldu ve ilk olarak 1980'lerde [[Ronald Reagan]] ve [[George H.W. Bush]] yönetimi altında finanse edildi.<ref>{{cite news|author=Eric Berger|work=Houston Chronicle|date=April 29, 2015|title=A history primer: NASA's robust Earth Science program now under attack originated in the Reagan and Bush administrations|url=http://blog.chron.com/sciguy/2015/04/a-history-primer-nasas-robust-earth-science-program-now-under-attack-originated-in-the-reagan-and-bush-administrations/|url-status=live|archive-url=https://web.archive.org/web/20161220161923/http://blog.chron.com/sciguy/2015/04/a-history-primer-nasas-robust-earth-science-program-now-under-attack-originated-in-the-reagan-and-bush-administrations/|archive-date=December 20, 2016}}</ref><ref>{{cite web|author=Eric Berger|work=Ars Tecnica|date=October 29, 2015|title=Republicans outraged over NASA earth science programs ... that Reagan began|url=https://arstechnica.com/science/2015/10/republicans-outraged-over-nasa-earth-science-programs-that-reagan-began/|url-status=live|archive-url=https://web.archive.org/web/20170511124758/https://arstechnica.com/science/2015/10/republicans-outraged-over-nasa-earth-science-programs-that-reagan-began/|archive-date=May 11, 2017}}</ref>

NASA, 2014 yılında "Uzayda Küpler" adlı bir yarışma başlattı.<ref>{{cite web |url=http://www.cubesinspace.com/index.html |title=Cubes in Space |website=cubesinspace.com |access-date=July 1, 2017 |archive-url=https://web.archive.org/web/20170619225711/http://www.cubesinspace.com/index.html |archive-date=June 19, 2017 |url-status=dead }}</ref> NASA ve küresel eğitim şirketi ''I Doodle Learning'' tarafından ortaklaşa organize edilen yarışma, 11-18 yaşlarındaki okul öğrencilerine bir NASA roketi veya balonunda uzaya fırlatılacak bilimsel deneyler tasarlamayı ve inşa etmeyi öğretmek amacıyla düzenlendi. 21 Haziran 2017'de dünyanın en küçük uydusu KalamSAT fırlatıldı.<ref>{{Cite web|url=https://futurism.com/a-teen-created-the-worlds-lightest-satellite-nasa-is-going-to-launch-it|title=A Teen Created the World's Lightest Satellite & NASA Is Going to Launch It|website=Futurism|language=en|access-date=May 18, 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190518173331/https://futurism.com/a-teen-created-the-worlds-lightest-satellite-nasa-is-going-to-launch-it/|archive-date=May 18, 2019|url-status=live}}</ref>

NASA ayrıca [[iklim değişikliği]] ile ilgili araştırma yapar ve yayınlar.<ref>{{cite journal|url=https://climate.nasa.gov/|title=Global Climate Change|publisher=NASA|doi=10.1088/1748-9326/8/2/024024|access-date=March 2, 2019|archive-date=April 11, 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190411121502/https://iopscience.iop.org/article/10.1088/1748-9326/8/2/024024|url-status=live}}</ref> Açıklamaları, küresel iklimin ısındığı konusundaki küresel bilimsel fikir birliği ile aynı fikirdedir.<ref>{{Cite web |url=https://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/climate-trends-continue-to-break-records |title="2016 Climate Trends Continue to Break Records". NASA, July 19, 2016. |date=July 19, 2016 |access-date=December 14, 2016 |archive-url=https://web.archive.org/web/20161209180954/https://www.nasa.gov/feature/goddard/2016/climate-trends-continue-to-break-records/ |archive-date=December 9, 2016 |url-status=live}}</ref> ABD Başkanına [[Donald Trump]] uzay konularında danışmanlık yapan [[Robert Smith Walker|Bob Walker]], NASA'nın uzay araştırmalarına odaklanması gerektiğini ve iklim çalışması operasyonlarının [[NOAA]] gibi diğer kurumlara devredilmesi gerektiğini savundu. Eski NASA atmosferik bilim adamı [[J. Marshall Shepherd]], 1958'de [[Ulusal Havacılık ve Uzay Yasası]]'nda [[NASA'nın kuruluşu|kuruluşunda]] NASA'nın görevinin içine yer bilimleri araştırmasının dahil edildiğine karşı çıktı.<ref>{{cite news|author=Jason Samenow|work=[[The Washington Post]]|date=July 23, 2016|title=Trump adviser proposes dismantling NASA climate research|url=https://www.washingtonpost.com/news/capital-weather-gang/wp/2016/11/23/trump-adviser-proposes-dismantling-nasa-climate-research/|url-status=live|archive-url=https://web.archive.org/web/20161124060832/https://www.washingtonpost.com/news/capital-weather-gang/wp/2016/11/23/trump-adviser-proposes-dismantling-nasa-climate-research/|archive-date=November 24, 2016}}</ref> NASA, Web kategorisinde [[2020 Webby Ödülü|2020 Webby Yeşil için Halkın Ses Ödülü]]'nü kazandı.<ref name="Kastrenakes">{{cite web |last1=Kastrenakes |first1=Jacob |title=Here are all the winners of the 2020 Webby Awards |url=https://www.theverge.com/2020/5/20/21263445/2020-webby-awards-winners-lil-nas-x-nasa-jon-krasinski |website=The Verge |access-date=May 22, 2020 |language=en |date=May 20, 2020 |archive-date=May 21, 2020 |archive-url=https://web.archive.org/web/20200521205535/https://www.theverge.com/2020/5/20/21263445/2020-webby-awards-winners-lil-nas-x-nasa-jon-krasinski |url-status=live }}</ref>

NASA, uydu iletişimi için laser-com [[Radyo frekansı|RF]] ağları olarak adlandırılan Yerdeki Optik ([[lazer]]) İstasyonları (OGS) ile iletişim kurmak için Serbest Uzay Optiği (FSO) kullanma olasılığını araştırmak için üçüncü bir tarafla sözleşme imzaladı.<ref>{{cite web|url=https://www.satellitetoday.com/government-military/2019/04/25/nasa-awards-pathfinder-digital-free-space-optics-contract/|last=Nyirady|first=Annamarie|date=April 25, 2019|title=NASA Awards PathFinder Digital Free Space Optics Contract|work=Via Satellite|access-date=April 30, 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190430111540/https://www.satellitetoday.com/government-military/2019/04/25/nasa-awards-pathfinder-digital-free-space-optics-contract/|archive-date=April 30, 2019|url-status=live}}</ref>

29 Temmuz 2020'de NASA, Amerikan üniversitelerinden [[ay toprağından]] su çıkarmak ve güç sistemleri geliştirmek için yeni teknolojiler önermelerini istedi. Bu fikir, uzay ajansının Ay'ı [[sürdürülebilir]] bir şekilde keşfetmesine yardımcı olacaktır.<ref>{{cite web |url=https://www.theguardian.com/science/2020/jul/29/nasa-moon-mission-asks-us-universities-design-technology |title=Nasa moon mission asks US universities to develop technology |date=July 29, 2020 |website=The Guardian |access-date=August 3, 2020 |archive-date=August 3, 2020 |archive-url=https://web.archive.org/web/20200803020936/https://www.theguardian.com/science/2020/jul/29/nasa-moon-mission-asks-us-universities-design-technology |url-status=live }}</ref>


===Güncel ve Planlanan Çalışmalar===
===Güncel ve Planlanan Çalışmalar===

Sayfanın 16.10, 21 Kasım 2021 tarihindeki hâli

Ulusal Havacılık ve Uzay Dairesi
NASA
National Aeronautics and Space Administration
NASA'nın mührü
NASA'nın amblemi

Washington, DC'deki NASA merkezi
Genel bilgiler
Kuruluş tarihi29 Temmuz 1958 (65 yıl önce) (1958-07-29)
Önceki kurum
  • NACA (1915-1958)[1]
BağlılığıABD Hükûmeti
AdresWashington, DC
Personel sayısı17.786[2]
Yıllık bütçe$22,629 milyar (2020)[3]
Yönetici(ler)
Web sitesinasa.gov
1975-1992 arasında kullanılan "Solucan" logosu. 2020'de ikincil logo olarak yeniden kullanılmaya başlandı.[4]

NASA (İngilizce: National Aeronautics and Space Administration, lit.= Ulusal Havacılık ve Uzay Dairesi), Amerika Birleşik Devletleri'nin uzay programı çalışmalarından sorumlu olan kurum. 29 Temmuz 1958 tarihinde ABD Başkanı Dwight Eisenhower tarafından kurulmuştur. Daire, 1 Ekim 1958 tarihinden itibaren askerî amaçlardan ziyade sivil alanda barışçıl bir şekilde faaliyet göstermeye başlamıştır.[5]

NASA, Ay'a dönük Apollo uçuşlarında, Skylab uzay istasyonu ve daha sonra uzay mekiği gibi çalışmalarla her zaman ABD'nin uzay çalışmalarına yön vermiştir. Günümüzde NASA, Uluslararası Uzay İstasyonu'nu desteklemekte ve yeni Ares I ve Ares V iniş araçlarını geliştirmektedir. Uzay programı çalışmalarının yanı sıra uzun vadeli sivil ve askerî roket çalışmaları da NASA'nın çalışma alanlarının arasındadır.

Tarih

Kuruluşu

NASA ile ilgili kısa belgesel

NASA'nın öncüsü olan NACA 1915 yılında kuruldu. NACA (National Advisory Committee for Aeronautics/ Havacılık Alanında Ulusal Danışma Komitesi) uçaklar üzerinde çalışmaktaydı. Uçak kanatları ve çeşitli cisimlerin hava ile etkileşimlerini araştıran kurum, zamanla birçok rüzgâr tüneli inşa etmiş ve Amerika Birleşik Devletleri'nin bütün savaş uçaklarının tasarımlarını yönlendiren bir birim hâline gelmiştir. 1946'dan beri de Bell X-1 gibi süpersonik roket uçaklar üzerinde çalışıyordu.

1950'li yılların başlarında Uluslararası Jeofizik Yılı'nda (1957-58) uzaya uydu gönderilmesi konusunda ülkeler arasında bir rekabet vardı. 4 Ekim 1957'de Sovyet Uzay Programı çerçevesinde uzaya ulaşmayı başaran ilk insan yapımı uydu (Sputnik 1) sayesinde bu rekabeti Sovyet Rusya kazanmıştı. Bu olay (Sputnik Krizi) ABD'nin uzay alanında kendi başarılarını elde etme çabalarının tohumlarını oluşturur. II. Dünya Savaşı'nın ardından NACA'ya katılan Alman aerodinami uzmanları kuruma büyük katkılar sağlar. Özellikle jet motorları ve süpersonik uçakların tasarımında ilerleme kaydedilir. 29 Temmuz 1958'de ABD Başkanı Dwight D. Eisenhower, kurumun adını NASA olarak değiştiren yasayı onayladı.

1 Ekim 1958'de NASA, 4 laboratuvar, 8.000 çalışan ve yıllık 100 milyon dolarlık bütçesi ile 46 yıllık geçmişe sahip bir kurumun (NACA) ve liderliğini Wernher von Braun'un yaptığı Alman roket programının önemi tartışmasız katkılarıyla, köklü bir kurum hâline gelir. Wernher von Braun hâlen Amerikan Uzay Programının babası olarak nitelendirilir. Ajansın çalışmalarının askerî amaçlarla kullanılması için Şubat 1958'de The Advanced Research Projects Agency (ARPA) [İleri Araştırma Projeleri Ajansı] kurulur. Askerî Balistik Füze Ajansı (Army Ballistic Missile Agency) ve Donanma Araştırma Laboratuvarı'nın bir kısmı da yine NASA'ya dâhil edilen birimler arasındadır. Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri'nin araştırmalarının bir kısmı da NASA'ya transfer edildi. Aralık 1958'de Kaliforniya Teknoloji Enstitüsü'nün Jet İtki Laboratuvarı NASA'ya bağlandı.

Cape Canaveral diye bilinen dev uzay üssünde fırlatma rampaları, uzay kontrol merkezleri, telekomünikasyon sistemleri gibi sayısız tesis yer almaktadır.

NASA'nın şimdiye kadar yaptığı uzay çalışmaları, büyük oranda başarıyla sonuçlanmış fakat ABD'ye milyarlarca dolara mal olmuştur. Özellikle Ay'ın fethiyle sonuçlanan Apollo programı, Skylab, uzay mekiği programları çok büyük harcamaları gerektirmiştir. Ancak 21. yüzyıla doğru gerçekleştirilmesi beklenen büyük uzay istasyonları, Ay istasyonu ve Mars seferi programları yanında, önceki harcamaların çok küçük kalacağı hesaplanmaktadır.

Temel insanlı uzay uçuşu

X-15 Roket Uçak programı (1954–1968)

X-15 motorlu uçuşta
Ana madde: North American X-15

X-15 aslında NACA'nın deneysel hipersonik roket uçak projesi olarak başladı. Proje Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri ve Donanması da katkıda bulundu. 30 Aralık 1954'te gövde, 4 Şubat 1955'te motor için ihale düzenlendi. Gövde yapım işini North American Aviation, XLR30 motorunun yapım işini ise Reaction Motors üstlendi ve üç uçak yapıldı. Uçak NASA'ya ait iki Boeing B-52 Stratofortress'in kanatları arasından 45,000 feet (~14 km) yükselikten ve 500 mph (~508 km/s) hızla bırakılarak ilk defa test edildi. Program için Donanma'dan, Hava Kuvvetleri'nden ve NACA'dan (sonrasında NASA) on iki pilot seçildi. 1959 - 1968 arasında yüz doksan dokuz uçuş gerçekleştirildi. Bu uçuşlar sırasında insanlı bir hava aracıyla yapılan hız rekoru 6.72 Mach (7,273 km/s) kırıldı (günümüz 2014'te kadar geçerli). X-15'in irtifa rekoru ise 354,000 feet (107.96 km). Sekiz pilot 260,000 feet (80 km) üstünde uçtuğu için Hava Kuvvetleri tarafından astronot rozeti ile ödüllendirildi. Joseph A. Walker tarafından 100 kilometre (330,000 ft) üstünde gerçekleştirilen iki uçuş sayesinde, Uluslararası Havacılık Federasyonu standartlarına göre X-15 uzay aracı sıfatını kazandı. Program gelecek çalışmalar için uzay aracının duruşunu düzenleyen reaksiyon kontrol sistemi jetleri, basınçlı uzay giysisi ve ufuk tanımlı navigasyon gibi pek çok teknik buluş ortaya koydu. Atmosfere giriş ve iniş sırasında toplanan veriler gelecek uzay araçlarının tasarımına büyük katkı sağladı.

Mercury Projesi (1958–1963)

Ana madde: Mercury Projesi
L. Gordon Cooper, Faith 7 uzay gemisinde yavaş taramalı televizyon kamerasıyla fotoğraflandı, 1963

1958'de NASA, Robert Gilruth yönetimindeki insanlı uzay uçuşu programlarını yönetmek için Uzay Görev Grubu adlı bir mühendislik grubu kurdu. İlk programları ABD ve Sovyetler Birliği arasındaki Soğuk Savaş rekabetinin baskısı altında yürütüldü. NASA, X-15 gibi roket uçaklarından küçük balistik uzay kapsül’lerine kadar birçok mürettebatlı uzay aracı tasarımını dikkate alan ABD Hava Kuvvetleri'nin En Kısa Sürede Uzayda İnsan (ingilizce: Man in Space Soonest) programını devraldı.[6] 1958'e gelindiğinde, uzay uçakları kavramları balistik kapsül lehine elendi[7], aynı yıl NASA kurulunca proje NASA'ya devredildi ve NASA projeyi Merkür Projesi olarak yeniden adlandırdı.

ilk yedi astronot Deniz Kuvvetleri, Hava Kuvvetleri ve Deniz Kuvvetleri test pilot programlarınını adayları arasından seçildi. 5 Mayıs 1961'de astronot Alan Shepard, Freedom 7 ' adını verdiği kapsülde ve Redstone booster ile 15 dakikalık balistik (yörünge altı) uçuşa fırlatılıp uzaya çıkan ilk Amerikalı oldu.[8]

John Glenn 20 Şubat 1962'de Atlas fırlatma aracı ile Friendship 7 gemisiyle yörünge ‘ye fırlatılan ilk Amerikalı oldu.[9]

Glenn üç yörüngeyi tamamladı, ardından üç yörünge uçuşu daha yapıldı ve 15-16 Mayıs 1963 ‘te Faith 7,’de L. Gordon Cooper'ın 22 yörüngelik uçuşuyla yörünge uçuşları doruğa çıktı.[10] Katherine Johnson, Mary Jackson ve Dorothy Vaughan, Uzay Yarışında yörünge hesaplamalarını yapan insan bilgisayarlar’dan üçüydü.[11][12][13] Johnson, John Glenn'in 1962'deki görevi için yörünge hesaplamaları yapmasıyla tanınıyordu, burada bilgisayarda çalıştırılan aynı denklemleri elle hesaplıyordu.[11] Merkür'ün Sovyetler Birliği (SSCB) ile olan rekabeti tek pilotlu Vostok uzay aracıydı. Uzaya ilk adamı, kozmonot Yuri Gagarin'i, Shepard'ın uçuşundan bir ay önce, Nisan 1961'de Vostok 1'de tek bir Dünya yörüngesine gönderdiler.[14] Ağustos 1962'de, Andriyan Nikolayev ile Vostok 3 gemisinde yaklaşık dört günlük rekor bir uçuş gerçekleştirdiler ve aynı zamanda Pavel Popoviç ‘i taşıyan eşzamanlı bir Vostok 4 görevi yaptılar.

Gemini Projesi (1961-66)

Ana madde: Gemini Projesi
Uzay mekiği ve roket karşılatrması: Soldan sağa Apollo (en büyüğü), Gemini ve Mercury. Saturn IB ve Mercury-Redstone

Mercury uzay aracının kapasitesinin arttırılıp uzun süreli uzay uçuşlarına hazırlanmak, uzay randevusu tekniklerini geliştirmek ve Dünya'ya hassas inişi sağlayabilmek temellerine dayanan bir projedir. 1962 yılında Sovyetleri geçmek, Apollo Projesi'ne destek olmak, uzay taşıtı dışı etkinlik (UTDE), randevu ve uzayda araçlara bağlanmayı sağlama hedefleriyle kuruldu. Görevler iki astronotla gerçekleştiriliyordu. İlk insanlı Gemini uçuşu Gemini 3 23 Mart 1965'te Gus Grissom ve John W. Young tarafından gerçekleştirildi. 1965 - 1966 yılları arasında dokuz görev yapıldı. On dört günlük dayanıklılık görevi kapsamında randevu, bağlanma, UTDE ve yer çekimsiz ortamın insan sağlığı üstündeki etkileri konusunda tıbbı veri toplandı.

Nikita Kruşçev yönetimindeki Sovyet Rusya Gemini Projesi'ne karşı Vostok uzay aracının tasarımını değiştirerek iki veya üç kişilik Voskhod uzay aracını geliştirdi. Gemini'nin ilk uçuşundan önce iki kişilik bir uçuşu başardılar. Ayrıca 1963 yılında üç kozmonotlu uçuşu ve 1964 yılında ilk UTDE'yi gerçekleştirmeyi başardılar. Bundan sonra program iptal edildi ve Gemini arayı kapattı fakat bu sırada Sergey Korolyov Apollo Projesi'nin karşılığı Soyuz uzay aracını geliştirdi.

Apollo Projesi (1960-72)

Ana madde: Apollo Projesi

Amerikan kamu oyunun gözünde Sovyetler'in Ay'a ilk kozmonotu göndererek Uzay Yarışı'nı kazanması kesin görünüyordu. Bu nedenle Başkan John F. Kennedy 25 Mayıs 1961'de Kongre'ye federal hükumetin 1960'ların sonuna kadar Ay'a astronot göndermesi için bir proje tasarısı sundu. Bu proje daha sonra Apollo Projesi adını aldı.

Apollo 11 Projesi ile Ay'a ayak basan ikinci insan olan Buzz Aldrin Amerika Birleşik Devletleri bayrağını selamlarken.

Apollo Projesi, en pahalı Amerikan bilimsel programlarından biridir. Tahmini olarak $22.3 trilyon [milyar] tutmuştur.[15]

Önceki projelere göre daha uzağa fırlatabilen Saturn roketleri fırlatma rampası olarak kullanıldı[16]. Uzay gemileri de daha büyüktü; iki ana bölümden, birleştirilmiş komuta ve servis modülü (CSM) [command and service module] ve Ay'a iniş modülünden (LM) [lunar landing module] oluşuyordu. LM aya inildiğinde ayrılmaktaydı ve sadece komuta modülü (CM) [command module] içindeki üç astronotla Dünya'ya geri dönecekti.

İkinci insanlı uçuş görevinde, Aralık 1968'de Apollo 8 astronotları Ay'ın çevresine getirdi[17]. Bundan kısa bir süre önce, Sovyetler Ay'ın çevresine insansız bir uzay gemisi göndermişti[18]. Sonraki iki görevde Ay'a iniş için gerekli kenetlenme manevraları çalışıldı[19][20]. Sonunda Apollo 11, Temmuz 1969'da Ay'a iniş yaptı[21]. Ay'a ilk ayak basan insan Neil Armstrong oldu. Arkasından Buzz Aldrin Ay'a ayak bastı.Bu sırada Michael Collins Ay yörüngesinde tur atıyordu. Sonraki beş Apollo görevinde astronotlar Ay'a indi. Sonuncusu Aralık 1972'de gerçekleşti. Bu altı Apollo görevi sırasında, 12 astronot Ay üzerinde yürüdü. Bu görevler sonucunda çok değerli bilimsel verilere ulaşıldı ve Ay'dan 381.7 kilogram (842 Ib) örnek alındı.

Apollo Projesi insanlığın uzay macerasındaki önemli noktalardan biridir. İlk defa Alçak Dünya yörüngesi dışında insanlı bir görev yapıldı ve ilk defa bir insan başka bir astronomik cisme yollandı. İlk defa Apollo 8 ile bir astronomik cismin yörüngesinde insanlı bir uzay aracı tur attı. Apollo 17 ise son Ay yürüyüşü ve Alçak Dünya yörüngesi dışında yürütülen en son insanlı görev olması bakımından önemlidir. Proje sırasında roket ve insanlı uzay aracı teknolojilerinin yanında havacılık, iletişim ve bilgisayar teknolojilerinde de önemli gelişmeler yaşandı. Proje mühendisliğin pek çok alanına ilgi duyulmasını sağladı. Projeye ait eşyalar ve eserler başta Smithsonian Ulusal Havacılık ve Uzay Müzesi olmak üzere Dünya'da çeşitli yerlerde sergilenmektedir.

Skylab (1965-79)

Ana madde: Skylab
Skylab uzay istasyonu, 1974

Skylab, Birleşik Devletler'in bağımsız tek uzay istasyonudur. Saturn IB roketinin üst tarafına eklenen bir çalışma atölyesi olarak 1965 yılında tasarlandı. Dünya'da inşa edilen 69,950 lb (77,088 kg) ağırlığındaki istasyon 14 Mayıs 1975'te Saturn V roketinin en üst iki kademesine yerleştirilerek 435 km yükseklikteki yörüngeye gönderildi. Kalkış sıranda termal koruması ve elektrik üreten güneş paneli kaybeden istasyon mürettebatı tarafından tamir edildi. 1973 - 1974 arasında 171 gün boyunca üç ekip tarafından başaralı bir şekilde kullanıldı. Micro yer çekimi ve Güneş gözlemi için laboratuvarları vardır. NASA istasyona uzay mekiği bağlanma noktası ekleyip istasyonu daha güvenli bir yüksek yörüngeye taşımayı planladı ancak uzay mekiği Skylab'in 11 Haziran 1979'daki geri dönüş tarihine kadar hazırlanamadı.

NASA tasarruf edebilmek için aslında iptal edilmiş bir Apollo görevi için ayrılmış bir Saturn V roketiyle Skylab'i uzaya yolladı. Astronotların Skylab'e gidiş gelişleri sırasında Apollo uzay araçları kullanılıyordu. Üç kişilik mürettebat 28, 59 ve 84 günlük periyotlarla uzayda kalıyordu. Skylab'in yaşam alanı 320 metreküp ile Apollo komuta modülünün 30,7 katına denk gelmektedir.

Apollo - Soyuz Test Projesi (1972-75)

Ana madde: Apollo - Soyuz Test Projesi
Apollo-Soyuz mürettebatı uzay araçlarının maketleri ile, 1975

24 Mayıs 1972'de ABD Başkanı Richard Nixon ile SSCB Başkanı Aleksey Kosıgin ortak bir insanlı uzay görevi anlaşması imzaladılar. Bu anlaşmanın hedefi gelecekte uluslararası uzay araçlarının birbirine kenetlenmesini sağlayabilmekti. Proje kapsamında Dünya yörüngesinde ihtiyaç fazlası bir Apollo Komuta/Servis Modülü ile bir Soyuz uzay aracının uzayda buluşup kenetlenmesi hedefleniyordu. Operasyon Temmuz 1975'te gerçekleşti. Bu görev Nisan 1981'deki uzay mekiği ile ilk yörünge uçuşuna kadar gerçekleştirilen son Amerikan insanlı uzay görevidir.

Görev dâhilinde hem ortak hem de ayrı bilimsel deneyler yapıldı. Aynı zamanda gelecekteki Mekik-Mir Programı ve Uluslararası Uzay İstasyonu gibi Amerikan - Rus uzay uçuşları için önemli mühendislik deneyimi sağladı.

İnsanlı modern uzay uçuşu programları

Uzay Mekiği programı (1972–2011)

Ana madde: Amerikan Uzay Mekiği Programı
STS-120 ‘in başlangıcında Discovery Uzay Mekiği OV 103’ün fırlatılışı.

Uzay Mekiği 1970'lerin sonlarında ve 1980'lerde NASA'nın ana odak noktası oldu. Başlangıçta sıksık fırlatılabilir, tamamen yeniden kullanılabilir bir araç olarak planlanan tasarım, geliştirme maliyetini azaltmak için harcanabilir harici itici tank kullanacak şekilde değiştirildi ve 1985 yılına kadar dört Uzay Mekiği yapıldı. İlk kullanılan uzay mekiği Columbia, ilk bilinen insan uzay uçuşu olan Yuri Gagarin'in uzaya çıkışının 20. yıl dönümü 12 Nisan 1981 günü uzaya yollandı.[22]

Ana bileşenleri, harici bir yakıt deposu ve yanında iki katı yakıtlı fırlatma roketi olan uzay uçağı yörünge aracıydı. Uzay aracının kendisinden daha büyük olan dış tankı yeniden kullanılmayan tek bileşendi. Mekik, 185–643 km (115–400 mil)[23] irtifalarda yörüngede dönebilir ve (alçak yörüngeye) maksimum 24,400 kg (54,000 lb) yük taşıyabilir.[24] Görevler 5 ile 17 gün arası ve mürettebat sayısı iki ile sekiz astronot arasındaydı.[23]

20 görevde (1983–1998) Uzay Mekiği, Avrupa Uzay Ajansı (ESA)(İngilizce:European Space Agency) ile işbirliği içinde tasarlanan Spacelab'i taşıdı. Spacelab bağımsız yörünge uçuşu için tasarlanmamıştı ancak astronotlar bir hava kilidi içinden girip çıkarken Mekiğin kargo bölümünde kaldılar.[25]

18 Haziran 1983'te Sally Ride, Uzay Mekiği “Challenger” STS-7 göreviyle uzaya çıkan ilk Amerikalı kadın oldu.[26] Bir başka ünlü görev dizisi, sırasıyla 1990 ve 1993'te Hubble Uzay Teleskobu'nun uzaya gönderilmesi ve daha sonra da başarılı onarımıydı.[27]

1995'te Rus - Amerikan iş birliği Shuttle–Mir görevleri ile devam etti (1995-1998). Bir kez daha bir Amerikan aracı, bu sefer tam teşekküllü bir uzay istasyonu olan bir Rus gemisine yanaştı. Bu işbirliği, inşa edilen en büyük uzay istasyonunun Uluslararası Uzay İstasyonu (ISS) en büyük iki ortağı olarak Rusya ve ABD ile sürdü. Bu iş birliğinin gücü ve önemi 2003'te meydana gelen ve uzay mekiği filosunun iki yıl kullanılamamasına neden olan Columbia uzay mekiği kazası sırasında daha belirgin oldu. Çünkü o dönemde NASA ISS'ye astronot göndermek için Rus fırlatma araçlarını kullandı.

Mekik filosu, 1986'da Challenger ve 2003'te Columbia[28] olmak üzere iki felakette iki yörünge aracını ve 14 astronotunu kaybetti. 1986'daki kayıp, Endeavour Uzay Mekiği OV 105 yedek parçalardan inşa edilerek hafifletilirken, NASA 2003'teki 2. kazadan sonra kaybedilen mekiğin yerine başka bir yörünge aracı yapmadı.[28]

NASA'nın Uzay Mekiği programı, 21 Temmuz 2011'de Kennedy Uzay Merkezi'ne Atlantis mekiğinin başarılı bir şekilde inmesiyle sona erdi. 30 yıl süren program boyunca 135 görev yapıldı ve 300 astronot uzaya gönderildi.[29]

Uluslararası Uzay İstasyonu (1993-günümüze kadar)

Ana madde: Uluslararası Uzay İstasyonu
Uluslararası Uzay İstasyonu
STS-134 sırasında Şablon:OV'den görüldüğü gibi Uluslararası Uzay İstasyonu.

Uluslararası Uzay İstasyonu (UUİ) [International Space Station (ISS)] NASA'nın Özgürlük Uzay İstasyonu, Sovyet/Rus Mir-2 istasyonu, Avrupa Columbus istasyonu ve Japon Kibō laboratuvar modülünün birleşiminden oluşur.

[30] NASA, ilk olarak 1980'lerde yalnızca “Özgürlük” ‘ü geliştirmeyi planladı, ancak ABD bütçe kısıtlamaları bu projelerin 1993 yılında, NASA, Rus Federal Uzay Ajansı (RKA), Japonya Havacılık ve Uzay Araştırma Ajansı (JAXA), Avrupa Uzay Ajansı (ESA) ve Kanada Uzay Ajansı (CSA) tarafından yönetilen tek bir çok-uluslu programda birleşmesine yol açtı.[31][32]

İstasyon, basınçlı modüllerden, harici kafesler, güneş panelleri ve dünya çapında çeşitli fabrikalarda imal edilmiş diğer bileşenlerden oluşur ve Rus Proton ve Soyuz roketleri ve ABD Uzay Mekikleri tarafından fırlatıldı.[30] Alçak Dünya yörüngesinde montaj 1998'de başladı, ABD Yörünge Segmenti'nin tamamlanması 2019'da ve Rus Yörünge Segmenti'nin tamamlanması 2010'da gerçekleşti, ancak segmentte yeni modüllerin eklenmesinin gerekip gerekmediğine dair bazı tartışmalar vardır. Uzay istasyonunun mülkiyeti ve kullanımı, uluslararası antlaşma ve kurallarla belirlenir.

Uzay istasyonunun mülkiyeti ve kullanımı, istasyonu iki alana bölen ve Rusya'nın Rus Yörünge Segmentinin tam mülkiyetini elinde tutmasına izin veren [33] (Zarya hariç olmak üzere)),[34][35] diğer uluslararası ortaklar arasında tahsis edilen ABD Yörünge Segmenti ile uluslararası antlaşma ve kurallarla belirlenir.[33]

Uzun süreli görevler ISS Keşifleri Uluslararası Uzay İstasyonu Seferi olarak adlandırılır. Sefer üyeleri genellikle yaklaşık altı ay boyunca istasyonda kalır.[36]

Normal üye sayısı üçtür fakat 2003'teki Columbia kazasından sonra geçici olarak ikiye düşürüldü. Mayıs 2009'dan beri keşif görevi mürettebatı sayısı altıdır.[37] Ticari Mürettebat Programı aktif hâle gelince UUİ planlandığı gibi yedi kişilik mürettebat tarafından kullanılabilecektir.[38]

UUİ 2 Kasım 2000'den beri kesintisiz bir şekilde kullanılarak Mir uzay istasyonunun kullanılma rekorunu kırmıştır ve bugüne kadar 15 farklı ülke’den astronotu ve kozmonotu ağırladı.[39][40]

İstasyon Dünya'dan çıplak gözle görülebiliyor ve 2024 itibariyle, Dünya'daki önceki herhangi bir uzay istasyonundan daha büyük bir kütle ve hacme sahip yörüngedeki en büyük yapay uydudur.[41]

Soyuz uzay aracı, mürettebat üyelerini teslim eder, yarım yıllık görevleri için yörüngede sabit kalır ve ardından onları eve geri döndürür. Birkaç mürettebatsız kargo uzay aracı ISS'ye hizmet veriyor; Bunlar 2000'den beri bunu yapan Rus Progress uzay aracı, 2008'den beri Avrupa Otomatik Transfer Aracı (ATV), 2009'dan beri Japon H-II Transfer Aracı (HTV), 2012'den 2020'ye kadar SpaceX Dragon ve 2013'ten beri Amerikan Cygnus uzay aracı’dır.

Uzay Mekiği, emekli olmadan önce, kargo transferi için de kullanılıyordu ve kaldıkları süre boyunca rıhtıma yanaşma kabiliyetine sahip olmamasına rağmen, genellikle keşif ekibi üyelerini değiştiriyordu. Başka bir ABD mürettebatlı uzay aracı hazır olana kadar, mürettebat üyeleri yalnızca Soyuz'da Uluslararası Uzay İstasyonuna gidip gelecektir.[42] UUİ'yi işgal eden en yüksek insan sayısı on üçtür; bu, son Mekik UUİ montaj misyonları sırasında üç kez meydana geldi.[43]

29 Mart 2019'da UUİ'nin tamamı kadınlardan oluşan ilk uzay yürüyüşünü gerçekleştirmesi planlandı, ancak ertelendi; Jessica Meir ve Christina Koch, UUİ'nin güç sistemleri ve fizik gözlemevlerinde yapılan uzun bir dizi güncellemenin bir parçası olarak, 18 Ekim'de tamamı kadınlardan oluşan ilk uzay yürüyüşünü gerçekleştirdi.[44][45][46] UUİ programının 2030 yılına kadar devam etmesi bekleniyor.[47]

Takımyıldız programı (2005–2010)

Sanatçının Altair iniş aracınının A2a inişini görselleştirmesi.

Columbia'nın kaybından sonra Uzay Mekiği programı hala askıdayken, Başkan George W. Bush, Uluslararası Uzay İstasyonunu tamamladıktan sonra Uzay Mekiğinin emekliye ayrılması da dahil olmak üzere Uzay Keşfi Vizyonu'nu duyurdu. Plan, 2005 NASA Yetkilendirme Yasasınca yasalaştırıldı ve Plan, NASA'yı 2010 yılına kadar Mürettebat Keşif Aracı (daha sonra Orion olarak anıldı) geliştirmesi ve başlatması, Amerikalıların 2020'ye kadar Ay'a geri dönermesi, mümkün olursa Mars'a inmesi, Hubble Uzay Teleskobu'nu onarması ve robotik güneş sistemi keşfi yoluyla, UUİ'daki insan varlığı, Dünya gözlemi ve astrofizik araştırmalarına devam etmesi için NASA'yı yönlendirir. Mürettebatlı keşif hedefleri NASA'nın Takımyıldız programı'nı harekete geçirdi.[48]

4 Aralık 2006'da NASA, kalıcı Ay üssü planladığını duyurdu.[49] Hedef, 2020 yılına kadar Ay üssünü inşa etmeye başlamak, 2024 yılına kadar, mürettebat rotasyonlarına ve yerinde kaynak kullanımına izin verecek tamamen işlevsel bir tabana sahip olmaktı. Ancak, 2009'da Augustine Komitesi programın "sürdürülemez bir yörüngede" olduğunu tespit etti.[50] Şubat 2010'da, Başkan Barack Obama'nın yönetimi, bunun için kamu fonlarının kaldırılmasını önerdi.[51]

Ticari Mürettebat Programı (2010-günümüze)

Ticari Mürettebat Programı logosu

Ticari Mürettebat Programı (CCP), NASA tarafından Amerikan havacılık üreticileri Boeing ve SpaceX ile birlikte yürütülen insanlı uzay uçuşu programıdır.

Program, Uluslararası Uzay İstasyonu programının keşifleri arasında mürettebat dönüşlerini yürütür, mürettebatı ilk yörünge uzay uçuşları özel şirketler tarafından gerçekleştirilen Uluslararası Uzay İstasyonu (UUİ)'na taşır. Uzay Mekiği'nin kullanımdan kaldırılmasının ardından astronotları UUİ'na taşımak için NASA'nın Soyuz programına olan bağımlılığını ortadan kaldıran Ticari Mürettebat Programı, ya Boeing Starliner veya SpaceX Crew Dragon kapsülü ile bir seferde UUİ'ye dört astronot ve beşinci bir yolcu seçeneği ile yolcu gönderecektir.

Crew Dragon uzay aracı, Falcon 9 Block 5 fırlatma aracının üzerinde uzaya fırlatılır ve Atlantik Okyanusu'ndaki splashdown üzerinden Dünya'ya geri döner.

Starliner uzay aracı ise, Atlas V N22 fırlatma aracının üzerine fırlatılır ve batı Amerika Birleşik Devletleri'ndeki belirlenmiş dört bölgesinden birinde hava yastığı ile karaya geri döner. SpaceX'in ilk operasyonel görevi Kasım 2020'de başlatılan programda yapıldı, Boeing'in ilk görevi ise 2022'de yapılacaktır.

Ticari Mürettebat Geliştirme Programı 2010 yılında UUİ'ye dört kişilik bir uzay aracı göndermek, ekibin 180 gün orada kalmasını sağmak ve Dünya'ya geri getirmek amacıyla kuruldu. Programın aynı zamanda ileride yapılacak bir ticari uzay istasyonuna da insan taşıması planlanıyor. Ticari Tedarik Servisi gibi bu programda da belli hedeflere ulaşınca para ödülü verilmekte. Programı Amerikan Hükûmeti finanse edip NASA yürütüyor.

NASA 2010 yılında programın ilk aşamasının kazananlarını açıkladı. Toplamda 50 milyon dolar beş Amerikan şirketine insanlı uzay araçları teknolojilerini araştırması ve geliştirmesi için teşvik olarak verildi. 2011 yılda ikinci aşamanın birincileri açıklandı ve toplamda 270 milyon dolar dört şirkete verildi. 2012 yılında üçüncü aşamanın birincileri açıklandı ve NASA mürettebat transfer sistemlerini geliştirmesi için kazanan üç şirkete toplamda 1.1 milyar dolar verdi.

Ticari Mürettebat Programının Geliştirilmesi, 2011 yılında Ticari Mürettebat Geliştirme (CCDev) program kapsamı ile başladı, başlangıçta insan uzay uçuşu teknolojilerinin özel sektör gelişimini finanse etmeyi amaçlayan bir Kurtarma Yasası girişimi amaçlandı. NASA daha önce Yörüngesel Uzay Uçağı ve Orion uzay aracı gibi UUİ mürettebat dönüşümü yapmak için dahili geliştirilmiş mürettebatlı araçları düşünürken, ajans bunun yerine Takımyıldız programı'nı iptal ettikten ve Orion'u yalnızca mürettebatlı derin uzay araştırmaları için yeniden tasarladıktan sonra UUİ'ye ulaşım sağlamak için ticari endüstriye yöneldi. Takip eden iki yıl boyunca bir dizi açık yarışmada Boeing, Blue Origin, Sierra Nevada ve SpaceX, UUİ mürettebat taşıma araçları için teklifler geliştirdi. Boeing ve SpaceX, Eylül 2014'te NASA tarafından astronotları UUİ'na uçurmak için seçildi ancak karar Sierra Nevada'dan başarısız bir yasal zorlukla karşılandı. Programdaki ilk operasyonel görevler başlangıçta 2017 için planlanmıştı ancak uzay aracı ve fırlatma araçlarının tasarımı, test edilmesi ve işletilmesindeki sayısız sorun ve gecikmeleri telafi etmek için Soyuz MS-17 'ye göre Soyuz uzay aracındaki ek koltukların NASA tarafından satın alınmasıyla ilk operasyonel uçuşların tarihi 2020'ye itildi. Crew Dragon'un ilk operasyonel uçuşu Kasım 2020'de başlatıldı, Starliner'ın son test uçuşu, Boeing'in ilk operasyonel görevi öncesine, 2022'de fırlatılması planlanıyor.

Ticari Tedarik Servisi (2006-günümüze)

Ticari Tedarik Servisi (TTS) araçlarının geliştirilmesi 2006 yılında başladı. Bu programın amacı UUİ'ye hizmet edecek insansız ticari araçlar geliştirmekti. Programa katılan şirketler belli hedefleri gerçekleştiren araçlar ürettiklerinde bir para ödülü alır. Yine de şirketlerin bir miktar sermaye ortaya koyması gerekmektedir.

NASA 28 Aralık 2008'de Ticari Tedarik Servisi programı kapsamında ödül olarak SpaceX ve Orbital Sciences Corporation şirketleri ile kontrat imzaladı. SpaceX nakliye için kendi geliştirdiği Falcon 9 roketini ve Dragon uzay aracını kullanır. Orbital Sciences Corporation ise bu iş için kendi geliştirdiği Antares roketini ve Cygnus uzay aracını kullanır. İlk Dragon teslimat görevi Mayıs 2012'de gerçekleşti. İlk Cygnus teslimat görevi ise Eylül 2013'te gerçekleşti. Günümüzde Amerika'nın UUİ'deki pek çok ihtiyacı TTS aracılığıyla gerçekleşir. Bazı özel teslimatlar ise Avrupa yapımı OTA veya Japon HTA ile taşınır.

Alçak Dünya Yörüngesi Ötesi Programı (2010-günümüz)

Alçak Dünya Yörüngesi Ötesi (ADYÖ) [Beyond Low Earth Orbit] görevleri kapsamında NASA bir Saturn V tipi roket ve Orion uzay aracından oluşan Space Launch System'i (SYS) geliştirmesi istendi. 2010 Şubat'ta Obama yönetimi Constellation Program'ın bütçesini azalttı ve UUİ'ye hizmet edecek özel şirketlere aktardı. 15 Nisan 2010'da Kennnedy Uzay Merkezi'nde yaptığı konuşmada Başkan Obama iptal edilen Ares V uzay aracının yerine geçecek yeni ağır yük aracını (AYY) tanıttı ve projenin 2015'e kadar biteceğini açıkladı. Aynı zamanda Birleşik Devletler'in 2020'li yıllara kadar bir asteroite ekip gönderileceğini ve 2030'lara kadar Mars yörüngesine bir mürettebat gönderileceğini açıkladı. 2010'da Kongre'den geçen ve Başkan'ın Ekim ayında imzaladığı kanun ile Constellation Program'ı resmen sona erdi.

Yasaya göre yeni bir AYY geliştirilmeli ve yasa Başkan tarafından onaylandıktan 90 gün sonra inşasına başlanmalı. Bu yasa yeni AYY'yi Uzaya Yollama Sistemi (Space Launch System) olarak adlandırdı. Ayrıca Constellation programı kapsamında geliştirilen Orion aracının da geliştirilmesi gerekiyordu. Uzaya Yollama Sistemi'nin Orion dışında başka kargoları da uzaya götürmesi gerekiyordu.

Artemis proğramı (2017–günümüze)

Ay-ötesi enjeksiyon yörüngesinin bir tasviri ile birleştirilen bir ok ucu, altında bir "Artemis" yazısı bulunan bir "A" oluşturur
Artemis program logosu

2017'den beri, NASA'nın mürettebatlı uzay uçuşu programı, ABD'nin ticari uzay uçuşu şirketleri ve ESA, JAXA ve CSA gibi uluslararası ortakların yardımını içeren Artemis programı oldu.[52] Bu programın amacı, 2024 yılına kadar Ayın güney kutbu bölgesine "ilk kadın ve sonraki erkeği" indirmektir. Artemis, Ay'da sürdürülebilir bir varlık oluşturma, özel şirketlerin bir ay ekonomisi inşa etmesinin temellerini atmak ve sonunda insanları Mars'a göndermek uzun-vadeli hedefine doğru ilk adım olacaktır.

Orion Mürettebat Keşif Aracı, Artemis için iptal edilen Constellation programından alındı. Artemis 1, Uzay Fırlatma Sistemi'nin (SLS) mürettebatsız ilk fırlatılışıdır ve aynı zamanda Uzak Geriye Dönük Yörünge üzerinde bir Orion uzay aracı da gönderecek ve Mayıs 2020 itibariyle Kasım 2021'den daha erken olmayan bir tarihte fırlatılması planlanmaktadır.[53]

Mars'taki ilk insan iniş alanının birden fazla insan seferi sırasında nasıl gelişebileceğine dair kavramlar

NASA'nın bir sonraki büyük uzay girişimi, Lunar Gateway'in inşası olacaktır. Bu girişim, mevcut Uluslararası Uzay İstasyonu ile pek çok ortak özelliğe sahip olacak, ancak Dünya yerine Ay'ın yörüngesinde olacak yeni bir uzay istasyonunun inşasını içeriyor.[54] Bu uzay istasyonu, öncelikle süreksiz insan yerleşimi için tasarlanacaktır. Mürettebatlı ay görevlerine geri dönmenin ilk geçici adımları, SLS tarafından tahrik edilen ve 2023'te fırlatılacak olan Orion mürettebat modülünü içerecek olan Artemis 2 olacaktır.[52] Bu görev, kısaca dört kişilik bir mürettebatı Ay uçuşuna yerleştirmek için planlanan 10 günlük bir görev olacaktır.[55] Gateway‘in inşası, Gateway‘nin ilk modülleriyle birlikte Ay yörüngesine dört kişilik bir mürettebat göndermesi planlanan önerilen Artemis 3 ile başlayacaktı. Bu görev 30 güne kadar sürecekti. NASA, Keşif Ortaklıkları için Sonraki Uzay Teknolojileri (NextSTEP) programının bir parçası olarak Lunar Gateway ve Nautilus-X gibi tam ölçekli derin uzay habitatları inşa etmeyi planlıyor.[56] 2017'de NASA, insanları 2030'lara kadar Mars yörüngesine (veya Mars yüzeyine) götürmek için 2017 tarihli kongre NASA Geçiş Yetkilendirme Yasası tarafından yönetildi.[57][58]

Eylül 2020'de Artemis programının bir parçası olarak NASA, 2024 yılına kadar astronotları Ay'a gönderme planını açıkladı. Astronotlar, SLS roketiyle fırlatılan Orion kapsülünde seyahat edeceklerdir.[59]

2023’de NASA'nın Ay yüzeyine geri dönme hedefine hazırlanmaya yardımcı olmak için Cedar Park, Texas'ta inşa edilen robotik cihaz "Blue Ghost Lander"'in Ay'a Mare Crisium gönderileceği Şubat 2021'de duyuruldu.[60][61]

Tesisler

17 Kasım 2020'de JPL'de NASA logosu[62]

Washington, DC'deki NASA Genel Merkezi, ajansın diğer tüm tesislerin yönetildiği on saha merkezine genel rehberlik ve siyasi liderlik sağlar.[63] Bunlardan dördü NACA'dan miras alındı; iki kişi ordudan transfer edildi; ve NASA, diğer dördünü oluşumundan kısa bir süre sonra görevlendirdi ve inşa etti.

NACA'dan Devralınan Tesisler

Langley Araştırma Merkezi (LaRC), Hampton, Virjinya'dadır. LaRC, Apollo ay iniş takımı tesiste uçuş testine tabi tutulmasına ve bir dizi yüksek profilli uzay görevi yerinde planlanıp tasarlanmasına rağmen, havacılık araştırmalarına odaklanır. LaRC, Space Task Group 'un orijinal eviydi.[64]

Ames Araştırma Merkezi (ARC) Moffett Sahası 20 Aralık 1939'da kuruldu. Merkez, NACA'nın kurucu üyelerinden Joseph Sweetman Ames 'dan seçildi. ARC, NASA'nın 10 büyük saha merkezinden biridir ve Kaliforniya'nın Silikon Vadisindedir. Tarihsel olarak Ames, pervaneli uçakların aerodinamiği üzerine rüzgar tüneli araştırması yapmak için kuruldu; ancak havacılık, uzay uçuşu ve bilgi teknolojisinde araştırma ve teknoloji yapma rolünü genişletti. Astrobiyoloji, küçük uydular, robotik ay keşfi, akıllı/uyarlanabilir sistemler ve termal korumada liderlik sağlar.

George W. Lewis Araştırma Merkezi Merkezin temel yetkinlikleri arasında hava soluması ve uzay içi tahrik ve kriyojenik, iletişim, güç enerjisi depolama ve dönüşümü, mikro yerçekimi bilimleri ve gelişmiş malzemeler bulunmaktadır.

Hugh L. Dryden Uçuş Araştırma Tesisi ​​(AFRC), 1946'dan önce NACA tarafından kurulmuş ve Edwards Hava Kuvvetleri Üssü içindedir, Mekik Taşıyan Uçak (SCA), Edwards Hava Üssü'ne iniş yaptıktan sonra bir Uzay Mekiği yörünge aracı'nı Kennedy Uzay Merkezi'ne taşımak üzere tasarlanıp değiştirilmiş bir Boeing 747, 16 Ocak 2014'te merkez, Ay'da yürüyen ilk astronot olan Neil Armstrong onuruna yeniden adlandırdı.[65][66]

  • Langley Araştırma Merkezi
    Langley Araştırma Merkezi
  • Ames Araştırma Merkezi rüzgar tünelleri
    Ames Araştırma Merkezi rüzgar tünelleri

Ordudan Transfer Edilen Tesisler

CA, Los Angeles County'nin San Gabriel Valley bölgesindeki Jet Propulsion Laboratory (JPL), genel merkezi Pasadena posta adresiyle La Cañada Flintridge kentindedir [67][68]. JPL, yakındaki California Institute of Technology (Caltech) tarafından yönetilir. Laboratuvarın birincil işlevi robotik gezegen uzay aracının yapımı ve işletilmesidir ancak aynı zamanda Dünya yörüngesi ve astronomi görevlerini de yürütür. Ayrıca NASA'nın Derin Uzay Ağı'nın işletilmesinden sorumludur.

Alabama, Huntsville yakınlarındaki Redstone Arsenal‘deki Marshall Uzay Uçuş Merkezi (MSFC), NASA'nın en büyük merkezlerinden biridir. MSFC, Saturn V roketi ve Skylab'ın geliştirildiği yerdir.

Marshall, Uluslararası Uzay İstasyonu (ISS) tasarımı ve montajı için NASA'nın lider merkezidir; yükler, ilgili mürettebat eğitimi, Uzay Mekiği itme gücü ve harici tankı ile görevleri burası tarafından yapıldı. Aralık 1959'dan itibaren Florida'ya taşınan Fırlatma Operasyonları Müdürlüğünü içeriyordu ve 1 Temmuz 1962'de Fırlatma Operasyonları Merkezi oldu.[69]

NASA tarafından yapılan tesisler

New York City'deki Columbia Üniversitesi'nin Goddard Uzay Araştırmaları Enstitüsü

Greenbelt, Maryland'de bulunan Goddard Uzay Uçuş Merkezi (GSFC), 1 Mart 1959'da NASA tarafından kuruldu. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki uzaydan gözlemler yoluyla Güneş Sistemi, Evren ve Dünya hakkındaki bilginin artırılmasına adanmış en büyük birleşik bilim adamları ve mühendisler organizasyonudur. GSFC, insansız bilimsel uzay aracını geliştirmek ve çalıştırmak için büyük bir ABD laboratuvarıdır. GSFC ayrıca iki uzay uçuşu izleme ve veri toplama ağını (Uzay Ağı ve Yakın Dünya Ağı) işletir, gelişmiş uzay ve yer bilimi veri bilgi sistemlerini ve Ulusal Okyanus ve Atmosfer İdaresi (NOAA) için uydu sistemlerini geliştirir.

John C. Stennis Uzay Merkezi, aslen "Mississippi Test Tesisi", Hancock County, Mississippi, Pearl Nehri kıyısında, Mississippi- Louisiana sınırındadır. 25 Ekim 1961'de hizmete giren bu tesis Uzay Mekiği programı’nın sonuna kadar NASA'nın en büyük roket motoru test tesisi ​​idi. Halen 30'dan fazla yerel, eyalet, ulusal, uluslar arası, özel ve kamu şirketi ve ajansınca roket testi için kullanılır. NASA Paylaşılan Hizmetler Merkezi 'ni içerir.[70]

İnsanlı Uzay Aracı Merkezi (MSC), insanlı uzay uçuş eğitimi, araştırması ve uçuş kontrolü için çalışan NASA merkezidir. 1 Kasım 1961'de kurulan tesis, Houston, Teksas'taki Rice Üniversitesi tarafından bağışlanan 1,620 dönümlük (656 hektar) arazide 1962-1963 yılları arasında inşa edilen 100 binalık bir komplekstir.[71] Merkez, ABD insan uzay uçuşu programını koordine etmek için NASA'nın kurulmasından kısa bir süre sonra oluşturulan Uzay Görev Grubu'ndan büyüdü. United States Astronaut Corps'a ev sahipliği yapar ve ABD ve uluslararası ortaklarının astronot eğitiminden sorumludur ve Christopher C. Kraft Jr. Görev Kontrol Merkezi'ni kapsar.[71] Merkez, 19 Şubat 1973'te ABD başkanı ve Teksaslı Lyndon B. Johnson onuruna yeniden adlandırıldı.[72][73]

Florida'daki Cape Canaveral Uzay Kuvvetleri Üssü'nün batısındaki John F. Kennedy Uzay Merkezi (KSC), NASA'nın en iyi bilinen tesislerinden biridir. 1 Temmuz 1962'de kurulduğu sırada "Fırlatma Operasyonları Merkezi" olarak adlandırılan bu merkez, 29 Kasım 1963 [74][75] tarihinde merhum ABD başkanının onuruna yeniden adlandırıldı ve 1968'den beri her Birleşik Devletler insanlı uzay uçuşu için fırlatma yeri oldu. Bu tarz uçuşlara ara verilmiş olmasına rağmen tesis Amerikan sivil uzay programı kapsamındaki roket fırlatmalarına ev sahipliği yapmıştır.

KSC, Cape Canaveral'daki üç platformdan Amerika'nın sivil uzay programı için insansız roket fırlatma tesislerini yönetmeye ve çalıştırmaya devam eder. Araç Montaj Binası (VAB), hacimce[76] dünyanın dördüncü en büyük yapısıdır ve 1965'te tamamlandığında en büyüğüydü.[77] Merkezde 2011 yılı itibarıyla toplam 13,100 kişi çalışmıştır. Yaklaşık 2,100 kişi federal hükümetin çalışanı geri kalanı müteahhitti.[78]

Diğer tesisler arasında Wallops Adası, Virginia'daki Wallops Uçuş Tesisi; New Orleans, Louisiana'daki Michoud Montaj Tesisi; Las Cruces, New Mexico'daki White Sands Test Tesisi; ve Derin Uzay Ağı istasyonları, Barstow, Kaliforniya; Madrid, İspanya; ve Canberra, Avustralya vardır.

Kennedy Uzay Merkezi'nden bir bölüm

NASA'ya ait tesisler inşaat, araştırma ve iletişim faaliyetleri gösterir. Bazı tesisler tarihi veya idari nedenlerden dolayı birden fazla etkinlik gösterebilir. NASA ayrıca Kenndy Uzay Merkezi'nde kısa bir demir yolu hattına ve uzay mekiği taşımak için iki adet özel yapım Boeing 747'ye sahiptir.

  • Goddard Uzay Uçuş Merkezi, Maryland
    Goddard Uzay Uçuş Merkezi, Maryland
  • Houston’daki Lyndon B. Johnson Uzay Merkezi
    Houston’daki Lyndon B. Johnson Uzay Merkezi
  • Florida’daki John F. Kennedy Uzay Merkezi
    Florida’daki John F. Kennedy Uzay Merkezi

Uydular, sondalar, geziciler, fırlatma araçları

Ana maddeler: NASA görevlerinin listesi ve Mürettebatsız NASA görevlerinin listesi
Uzayın dış menzillerini keşfetmek için kullanılan mürettebatsız görevlerin birçoğunun videosu

NASA, tarihi boyunca birçok mürettebatsız ve robotik uzay uçuşu programı yürütmüştür. Mürettebatsız robotik programları, bilimsel ve iletişim amaçlarıyla ilk Amerikan yapay uydu'larını Dünya yörüngesine fırlattı ve Venüs ve Mars ile başlayarak ve dış gezegenlerin "büyük turlar" ‘ı dahil güneş sisteminin gezegenlerini keşfetmek için bilimsel sondalar gönderdi. Dünyayı ve güneş sistemini keşfetmek için 1000'den fazla insansız görev tasarlandı.[79]

Dünya, Ay ve L2 noktası

Keşfin yanı sıra NASA tarafından iletişim uyduları da fırlatıldı.[80] Uzay araçları ya doğrudan Dünya'dan fırlatılır veya uydunun kendisi de kendisini hareket ettirebilir ya da onu daha uzağa götürecek bir roket aşaması ile bazen de yörüngedeki uzay mekiklerinden fırlatıldılar.

İlk ABD mürettebatsız uydusu, Uzay Yarışı'nın ilk bölümünde bir ABMA/JPL projesi olarak başlayan Explorer 1 idi. Sputnik 1'ten iki ay sonra, Ocak 1958'de fırlatıldı. NASA'nın kuruluşunda, Explorer projesi ajansa devredildi ve bugüne kadar böyle devam etti. Görevleri, diğer yönlerin yanı sıra Dünya ve Güneş'e odaklanarak manyetik alanlarını ve güneş rüzgarı ‘nı ölçmek olmuştur.[81]

Explorer programıyla ilgili olmayan daha yeni bir Dünya uydusu, 1990'da yörüngeye getirilen Hubble Uzay Teleskobu idi.[82]

Cygnus ve Cargo Dragon, 2020 itibariyle NASA'nın Ticari İkmal Hizmetleri (CRS) proğramı kapsamında Uluslararası Uzay İstasyonu'nu (ISS) ikmal etmek için kullanılır. Cygnus, Northrop Grumman tarafından üretildi ve Antares roketiyle fırlatıldı. Cargo Dragon SpaceX tarafından üretilir ve Falcon 9'un varyantı Block 5 ile fırlatıldı. Yine Falcon 9'da fırlatılan SpaceX Dragon, 2010'dan 2020'ye kadar ISS'ye ikmal yapmak için kullanıldı.

James Webb Uzay Teleskobu (JWST) şu anda bir Ariane 5 roketiyle Kasım 2021'de fırlatılması planlanmıştır.[83] Güneş-Dünya L2 noktasını çevreleyen bir halo yörünge içine yerleştirilecektir.[84]

İç güneş sistemi (Mars dahil)

William H. Pickering, (ortada) JPL Direktörü, Başkan John F. Kennedy, (sağda). NASA Yöneticisi James E. Webb (arka plan), sunulan bir modelle Mariner programı'nı tartışıyor.

İç Güneş Sistemi en az dört insansız programın hedefi haline getirildi. İlki, 1960'larda ve 1970'lerde Mariner ve Mars'a ve Merkür'e birden çok ziyaret yapan Mariner idi.

Mariner programı kapsamında başlatılan sondalar aynı zamanda ilk gezegen uçuşu yapan (Mariner 2), başka bir gezegenden ilk fotoğrafları çeken (Mariner 4), ilk gezegen yörünge aracı (Mariner 9) ve yerçekimi yardımı manevrasını yapan ilk (Mariner 10) idi. Bu, uydunun hedefine ulaşmak için gezegenlerin yerçekimi ve hızından yararlandığı bir tekniktir.[85]

Mars'a ilk başarılı iniş 1976'da Viking 1 tarafından yapıldı. Yirmi yıl sonra bir rover Mars'a Mars Pathfinder tarafından indirildi.[86]

26 Kasım 2011'de NASA'nın Mars için Mars Bilim Laboratuvarı görevi başarıyla başlatıldı. Curiosity 6 Ağustos 2012'de Mars'a başarıyla indi ve ardından Mars'ta geçmiş veya şimdiki yaşamın kanıtlarını aramaya başladı.[87][88][89]

NASA'nın planlarının ufkunda, Mars'ın atmosferini incelemek için Mars İzci Programı'nın bir parçası olan MAVEN uzay aracı vardır.[90]

NASA'nın devam eden araştırmaları, Mars (Azim ve İçgörü)‘nün derinlemesine araştırmalarını içerir.

Dış güneş sistemi

Mars'ın dışında, Jüpiter ilk olarak 1973'te Pioneer 10 tarafından ziyaret edildi. 20 yıldan fazla bir süre sonra Galileo gezegenin atmosferine bir sonda gönderdi ve gezegenin yörüngesinde dönen ilk uzay aracı oldu.[91]

Pioneer 11 1979'da Satürn'ü ziyaret eden ilk uzay aracı oldu ve Voyager 2 sırasıyla 1986 ve 1989'da Uranüs ve Neptün'e ilk (ve şimdiye kadar sadece) ziyareti yaptı. Güneş sisteminden ayrılan ilk uzay aracı 1983'te Pioneer 10 oldu. Bir süre için en uzak uzay aracıydı, ancak o zamandan beri hem Voyager 1 hem de Voyager 2 tarafından geride bırakıldı.[92]

Pioneers 10 ve 11 ve her iki Voyager sondası da Dünya'dan dünya dışı yaşama mesajlar taşır.[93][94]

Derin uzay yolculuğu ile iletişim zor olabilir. Örneğin, radyo sinyalinin Plüton'a giden yolun yarısından daha uzun bir mesafedeyken New Horizons uzay aracına ulaşması yaklaşık üç saat sürdü.[95]

2003 yılında Pioneer 10 ile bağlantı kesildi. Her iki Voyager sondası da Güneş Sistemi ile yıldızlararası uzay arasındaki dış sınırı keşfederken çalışmaya devam etmektedirler.[96]

Plüton'a yapılan New Horizons' görevi 2006'da başlatıldı ve 14 Temmuz 2015'te Pluto'nun yanından başarıyla geçti. Sonda Şubat 2007'de, Jüpiter'in bazı iç uydularını incelerken ve uçuş sırasında yerleşik aletleri test ederken Jüpiter'den yerçekimi yardımı aldı. Diğer aktif uzay araçları, Jüpiter için Juno ve asteroid kuşağı için Dawn idi.

NASA, Pioneer ve Voyager'ın keşfedilmemiş Plüton ötesi bölgeye geçişleri ve gaz devi yörünge araçları dahil olmak üzere, asteroit kuşağının ötesinde yerinde Galileo (1989–2003), Cassini (1997–2017) ve “Juno” (2011–günümüz) keşiflerini desteklemeye devam etti.

Dünyaya Yakın nesne algılama

1994 yılında, 1 kilometreden büyük Dünya'ya yakın nesneleri (NEO'lar) bulmak için bir Kongre yönergesi vardı ve 1 kilometre büyüklüğündeki asteroitlerin %90'ının 2010 yılına kadar bulunduğu tahmin ediliyor.[97]

NASA, 2000 yılında yörüngesine giren NEAR uzay aracı ile 1999 yılında 433 Eros'u ziyaret ederek asteroidi o dönemde çeşitli enstrümanlarla yakından görüntüledi.[98] 1990'lardan itibaren NASA, Dünya üsleri gözlemevlerinden birçok NEO tespit programı çalıştırdı ve tespit edilen nesnelerin sayısını büyük ölçüde artırdı. Bununla birlikte, birçok asteroit çok karanlıktır ve Güneş'e yakın olanları, geceleri gözlemleyen ve dolayısıyla Güneş'ten uzak olan Dünya tabanlı teleskoplardan tespit etmek çok daha zordur. Dünya yörüngesindeki NEO'lar, Dünya'nın arkasında olduklarında ve Güneş tarafından tamamen aydınlatıldıklarında potansiyel olarak bir "dolunay" yerine ışığın yalnızca bir kısmını yansıtırlar.

2005'te ABD Kongresi, NASA'ya, 140 metre (460 ft)'dan daha büyük tehlikeli asteroitleri keşfetmek, kataloglamak ve karakterize etmek için 2020 yılına kadar belirli arama tamamlama düzeylerine ulaşmasını zorunlu kıldı (Act of 2005, H.R. 1022; 109th),[99] ancak bu çaba için yeni fon tahsis edilmedi.[100] Ocak 2019 itibariyle, bu boyuttaki NEO'ların yaklaşık %40'ının bulunduğu tahmin edilmektedir, ancak doğası gereği NEO'ların kesin miktarı bilinmediğinden, hesaplamalar kaç tane olabileceğine dair tahminlere dayanmaktadır.[101]

NEO tahminiyle ilgili bir sorun, kaç tane daha bulunabileceğini tahmin etmeye çalışmaktır. 2000 yılında NASA, bir kilometre çapındaki mevcut Dünya'ya yakın asteroitlerin sayısı tahminini 1,000-2,000'den 500-1,000'e düşürdü.[102][103]

Kısa bir süre sonra, LINEAR anketi 1 227+170
-90 için alternatif bir tahmin sağladı.[104]

2011 yılında, NEOWISE gözlemlerine dayanarak, bir kilometrelik NEA'ların tahmini sayısı 981±19'a daraltılırken (o sırada %93'ü keşfedilmişti), 140 metre genişliğinden daha büyük olanların sayısı 13 200±1 900 olarak tahmin edildi.[105][106]

NEOWISE tahmini, aynı asteroit parlaklığı için daha büyük tahmini çaplar üreten, biraz daha düşük bir ortalama asteroit albedo varsayımıyla diğer tahminlerden farklıydı. Bu, o zamanlar CNEOS tarafından listelenen 830'un aksine, o zamanlar en az 1 km çapında bilinen 911 asteroitle sonuçlandı[107]

2017'de, geliştirilmiş bir istatistiksel yöntem kullanan iki çalışma, mutlak büyüklük 17,75'ten (yaklaşık bir kilometre çapında) daha parlak olan tahmini NEA sayısını 921±20 değerine düşürdü.[108][109]

22.0 mutlak büyüklüğünden (yaklaşık olarak 140 m'nin üzerinde) daha parlak olan tahmini asteroit sayısı 27 100±2 200'e yükseldi, bu da WISE tahmininin[109] iki katına çıktı ve 2018 yılı itibariyle bunların yaklaşık üçte biri bilinir.

NEO'ların sayısını tahmin etmedeki bir problem, tespitlerin bir dizi faktörden etkilenmesidir.[110]

NASA, 2013 yılında NEO'ları aramak için kızılötesi uzay araştırma teleskopu WISE'ı tekrar çalıştırdı ve çalışması sırasında bazılarını buldu. NEOcam, 2010'larda düşük görev oranı nedeniyle daha fazla hale gelen, oldukça rekabetçi Discovery programında yarıştı.

Karşıt etki nedeniyle Dünyaya yakın nesneler'lerin keşiflerinin yarısından fazlası (%53) gökyüzünün %3.8'inde, 22.5° koni doğrudan Güneş'ten uzağa bakacak şekilde yapılmıştır ve büyük çoğunluğu (%87) gökyüzünün %15'inde, Güneş'ten uzağa bakan 45° koni içinde yapılmıştır.[111]

Araştırma

NASA'nın Havacılık Araştırma Görev Müdürlüğü havacılık araştırmaları yürütür.

NASA, uzay aracına güç sağlamak için kullanılan bir tür radyoizotop termoelektrik jeneratör olan çok amaçlı radyoizotop termoelektrik jeneratör (MMRTG) gibi teknolojilerden yararlandı.[112] Gerekli plütonyum-238 kıtlığı, milenyumun başlangıcından bu yana derin uzay görevlerini kısıtladı.[113] Bu malzemenin kıtlığı nedeniyle geliştirilmeyen bir uzay aracı örneği New Horizons 2' idi.[113]

Yer bilimleri araştırma programı oluşturuldu ve ilk olarak 1980'lerde Ronald Reagan ve George H.W. Bush yönetimi altında finanse edildi.[114][115]

NASA, 2014 yılında "Uzayda Küpler" adlı bir yarışma başlattı.[116] NASA ve küresel eğitim şirketi I Doodle Learning tarafından ortaklaşa organize edilen yarışma, 11-18 yaşlarındaki okul öğrencilerine bir NASA roketi veya balonunda uzaya fırlatılacak bilimsel deneyler tasarlamayı ve inşa etmeyi öğretmek amacıyla düzenlendi. 21 Haziran 2017'de dünyanın en küçük uydusu KalamSAT fırlatıldı.[117]

NASA ayrıca iklim değişikliği ile ilgili araştırma yapar ve yayınlar.[118] Açıklamaları, küresel iklimin ısındığı konusundaki küresel bilimsel fikir birliği ile aynı fikirdedir.[119] ABD Başkanına Donald Trump uzay konularında danışmanlık yapan Bob Walker, NASA'nın uzay araştırmalarına odaklanması gerektiğini ve iklim çalışması operasyonlarının NOAA gibi diğer kurumlara devredilmesi gerektiğini savundu. Eski NASA atmosferik bilim adamı J. Marshall Shepherd, 1958'de Ulusal Havacılık ve Uzay Yasası'nda kuruluşunda NASA'nın görevinin içine yer bilimleri araştırmasının dahil edildiğine karşı çıktı.[120] NASA, Web kategorisinde 2020 Webby Yeşil için Halkın Ses Ödülü'nü kazandı.[121]

NASA, uydu iletişimi için laser-com RF ağları olarak adlandırılan Yerdeki Optik (lazer) İstasyonları (OGS) ile iletişim kurmak için Serbest Uzay Optiği (FSO) kullanma olasılığını araştırmak için üçüncü bir tarafla sözleşme imzaladı.[122]

29 Temmuz 2020'de NASA, Amerikan üniversitelerinden ay toprağından su çıkarmak ve güç sistemleri geliştirmek için yeni teknolojiler önermelerini istedi. Bu fikir, uzay ajansının Ay'ı sürdürülebilir bir şekilde keşfetmesine yardımcı olacaktır.[123]

Güncel ve Planlanan Çalışmalar

NASA'nın devam eden çalışmaları arasında Mars ve Satürn'ün derinlemesine incelenmesi, Dünya ve Güneş üzerine çalışmalar da vardır. Yukarıda değinilenler dışında Merkür'e yönelik MESSENGER, Jüpiter, Plüton ve ötesine yönelik New Horizons (Yeni Ufuklar), ve asteroit kuşağı için Dawn aktif olan diğer uzay aracı programlarıdır.

Plüton'a yönelik New Horizons görevi 2006 yılında başladı. 14 Temmuz 2015 tarihinde New Horizons (Yeni Ufuklar) uydusu Plüton'a vardı. Sonda Şubat 2007'de Jüpiter'den yörünge desteği aldı. Bu sırada hem Jüpiter'in bazı aylarını inceledi hem de uçuş sırasında taşıdığı aletleri denedi.

NASA 4 Aralık 2006'da kalıcı bir ay üssü kurma planlarını açıkladı. Hedef 2020 yılında üssün inşasına başlanması ve 2024 yılında tam kapsamlı çalışan bir üs olaması planlanıyordu ancak Birleşik Devletler İnsanlı Uzay Uçuşları Planlama Komitesi 2009 yılında projenin sürdürülemez olduğunu açıkladı. 2010 yılında ABD Başkan'ı Barack Obama var olan planları durdurdu ve daha çok asteroidlere ve Mars'a insanlı uçuş programları ve Uluslararası Uzay İstasyonu için para harcanmasına karar verdi.

2011'den beri NASA'nın hedefleri:

  • Güneş Sistemi'ndeki insan aktivitesini sürdürmek ve arttırmak
  • Dünya ve evren hakkında bilimsel bilgiyi arttırmak
  • Yenilikçi uzay teknolojileri geliştirmek
  • Havacılık araştırmalarında gelişmeyi sağlamak
  • Olanaklar ve katılım sağlamak için NASA'yı halk, eğitimciler ve öğrencilerle paylaşmak

NASA Ağustos 2011'de Ulusal Keşif Ofisi'nin iki teleskop bağışını kabul etti.

Bilimsel Araştırmalar

Uzayda tıp

Uzayda tıp hakkında çeşitli araştırmalar yürütülmektedir. Bunlar arasında Mikro Çekimde Ultrasonla İleri Tanı araştırması öne çıkar. Araştırmada astronotlar dünyadan aldıkları komutlarla ultrason taramaları gerçekleştirip uzayda gerçekleşebilecek sağlık sorunlarını çözmeleri beklenmektedir. Genellikle Uluslararası Uzay İstasyonu'nda doktor bulunmadığı için herhangi bir tıbbi sorunda teşhis koymak zordur. Astronotlar uzayda vurgun, barotramva, kas ve kemik kaybı, uyku bozukluğu ve radyasyondan dolayı yaralanma gibi çeşitli sağlık risklerine açıktır. Ultrason bu tür sorunların tanımlanmasında uzayda eşsiz bir rol oynar. Bu çalışmada öğrenilen teknikler profesyonel ve olimpik spor sakatlanmalarında uygulanır. Ayrıca tıp ve lise öğrencileri gibi uzman olmayan operatörlere de bu yöntemler öğretilir. Bu uygulama Dünya'da uzman bir doktorun zor bulunduğu bir afet anında veya kırsal kesimde kullanılabilir.

Ozon tabakasının incelmesi

1975 yılında NASA'ya üst atmosferi inceleme yetkisi ve görevi verildi. Bu kapsamda önce Üst Atmosferi İnceleme Programı sonrasında Dünya Gözlem Sistemi (DGS) doğdu. DGS uyduları 1990'larda ozon tabakasında incelmeyi gözlemledi. İlk dünya çapında kapsamlı ölçümler 1978 yılında Nimbus 7 uydusu ve NASA bilim insanları ile yapıldı.

Yer bilimleri

Doğanın ve insanların çevreye etkilerinin küresel ölçekte anlaşılması NASA'nın yer bilimleri programlarının ana hedefidir. NASA günümüzde yörüngede bulunan ondan fazla uzay aracı ve sondayla Dünya'daki sistemleri (okyanuslar, karalar, atmosfer, biyosfer, kriyosfer) her açıdan incelemektedir. Önümüzdeki yıllarda daha fazla uydunun bu işler için fırlatılması planlanmaktadır.

NASA, Ulusal Yenilenebilir Enerji Laboratuvarı ile birlikte çalışarak yüksek detaylı bir küresel güneş enerjisi kaynağı haritası hazırlamaktadır. Ayrıca tehlikeli atık maddeleri uzaklaştırma kapsamında Amerika Birleşik Devletleri Çevre Koruma Ajansı, Amerika Birleşik Devletleri Enerji Bakanlığı ve Amerika Birleşik Devletleri Hava Kuvvetleri ile birlikte çalışmaktadır. Değinilen bu ajanslara gerekli testleri yapabilmeleri için 6 Nisan 1996 yılında imzalanan bir anlaşmayla John F. Kennedy üssünü kullanma izni verilmiştir.

8 Mayıs 2003'te Çevre Koruma Ajansı ilk defa NASA'yı çöplük gazından enerji üreten federal ajans olarak tanıdı. NASA bu uygulamayı Goddard Uzay Uçuş Merkezi'nde gerçekleştirdi.

Bütçe

Ana madde: NASA'nın bütçesi
NASA'nın bütçesinin 1958-2012 arasında federal bütçeye yüzdesel oranı

NASA'nın bütçesi 1970'lerden beri yaklaşık olarak Amerikan federal bütçesinin %1'in alır. 1966'da Apollo Programı için bütçenin federal bütçedeki payı %4.41'e çıkmıştır. Yapılan araştırmalara göre halk NASA'nın bütçesinin daha yüksek olduğu düşünmektedir. 1997'de yapılan bir araştırmaya göre halk NASA'nın bütçesinin federal bütçenin %20'sini teşkil ettiği düşünüyordu.

NASA'nın bütçesinin federal bütçedeki oranı 1966'dan beri düzenli olarak azalmaktadır. 2012 yılında federal bütçedeki yeri %0.48'dir. Mart 2012'de Birleşik Devletler Senato Bilim Komitesi'nde Neil deGrasse Tyson yaptığı açıklamada NASA'nın bütçesinin ödenen vergilerin sadece "bir peninin yarısı" kadar olduğunu ve eğer bu bir "tam peniye" çıkarsa ülkeyi mutsuz ve ekonomik sorunlarla boğuşan hâlden 20. yüzyılda hayal edilen parlak yarınlara taşınabileceğini söyledi.

NASA'nın aktif programları

Curiosity'nin tekerleği, Mars, 2012

NASA'nın aktif programlarından bazıları:

Galeri

Kaynakça

  1. ^ U.S. Centennial of Flight Commission, NACA 20 Şubat 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. centennialofflight.net. Erişim tarihi 2011-11-03.
  2. ^ "NASA workforce profile". NASA. 11 Ocak 2011. 20 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2012. 
  3. ^ Casey Dreier (30 Aralık 2019). "NASA's FY 2020 Budget". The Planetary Society. 31 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Aralık 2019. 
  4. ^ "The Worm is Back!". NASA. 2 Nisan 2020. 30 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2020. 
  5. ^ NASA (2005). "The National Aeronautics and Space Act". NASA. 16 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2007. 
  6. ^ Encyclopedia Astronautica, Project 7969 11 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., retrieved October 17, 2011
  7. ^ NASA, Project Mercury Overview 3 Haziran 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., retrieved October 17, 2011
  8. ^ Swenson Jr., Loyd S.; Grimwood, James M.; Alexander, Charles C. (1989). "11-4 Shepard's Ride". Woods, David; Gamble, Chris (Ed.). This New Ocean: A History of Project Mercury (url). Published as NASA Special Publication-4201 in the NASA History Series. NASA. 13 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2009. 
  9. ^ Swenson Jr., Loyd S.; Grimwood, James M.; Alexander, Charles C. (1989). "13-4 An American in Orbit". Woods, David; Gamble, Chris (Ed.). This New Ocean: A History of Project Mercury (url). Published as NASA Special Publication-4201 in the NASA History Series. NASA. 13 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2009. 
  10. ^ "Mercury Manned Flights Summary". NASA. 16 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2011. 
  11. ^ a b Loff, Sarah (22 Kasım 2016). "Katherine Johnson Biography". NASA. 31 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2019. 
  12. ^ Loff, Sarah (22 Kasım 2016). "Mary Jackson Biography". NASA. 20 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2019. 
  13. ^ Loff, Sarah (22 Kasım 2016). "Dorothy Vaughan Biography". NASA. 30 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2019. 
  14. ^ "NASA history, Gagarin". NASA. 25 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2011. 
  15. ^ Nichols, Kenneth David (1987). The Road to Trinity: A Personal Account of How America's Nuclear Policies Were Made, pp 34-35. New York: William Morrow and Company. ISBN 0-688-06910-X. OCLC 15223648. 
  16. ^ "Saturn V". Encyclopedia Astronautica. 7 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2011. 
  17. ^ "Apollo 8: The First Lunar Voyage". NASA. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2011. 
  18. ^ Siddiqi, Asif A. (2003). "The Soviet Space Race with Apollo". Gainsville: University Press of Florida. s. 654-656. ISBN 0-8130-2628-8. 
  19. ^ "Apollo 9: Earth Orbital trials". NASA. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2011. 
  20. ^ "Apollo 10: The Dress Rehearsal". NASA. 9 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2011. 
  21. ^ "The First Landing". NASA. 9 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2011. 
  22. ^ Encyclopedia Astronautica, Vostok 1 28 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., retrieved October 18, 2011
  23. ^ a b NASA, Shuttle Basics 7 Ekim 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., retrieved October 18, 2011
  24. ^ Encyclopedia Astronautica, Shuttle 7 Nisan 2004 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., retrieved October 18, 2011
  25. ^ Encyclopedia Astronautica, Spacelab 11 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Retrieved October 20, 2011
  26. ^ Spaceflight, Kim Ann Zimmermann 2018-01-19T02.02:00Z. "Sally Ride: First American Woman in Space". Space.com (İngilizce). 8 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2019. 
  27. ^ Encyclopedia Astronautica, HST 18 Ağustos 2011 tarihinde WebCite sitesinde arşivlendi. Retrieved October 20, 2011
  28. ^ a b Watson, Traci (8 Ocak 2008). "Shuttle delays endanger space station". USA Today. 26 Mart 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2009. 
  29. ^ "NASA's Last Space Shuttle Flight Lifts Off From Cape Canaveral". KHITS Chicago. 8 Temmuz 2011. 14 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  30. ^ a b Catchpole 2008, s. 1-2.
  31. ^ "Human Spaceflight and Exploration—European Participating States". European Space Agency (ESA). 2009. 8 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2009. 
  32. ^ Gary Kitmacher (2006). Reference Guide to the International Space Station. Apogee Books Space Series. Canada: Apogee Books. ss. 71-80. ISBN 978-1-894959-34-6. ISSN 1496-6921. 
  33. ^ a b "ISS Intergovernmental Agreement". European Space Agency (ESA). 19 Nisan 2009. 10 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2009.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "ESA-IGA" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  34. ^ "Memorandum of Understanding Between the National Aeronautics and Space Administration of the United States of America and the Russian Space Agency Concerning Cooperation on the Civil International Space Station". NASA. 29 Ocak 1998. 10 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2009. 
  35. ^ Zak, Anatoly (15 Ekim 2008). "Russian Segment: Enterprise". RussianSpaceWeb. 20 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2012. 
  36. ^ "ISS Fact sheet: FS-2011-06-009-JSC" (PDF). NASA. 2011. 10 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Eylül 2012. 
  37. ^ "MCB Joint Statement Representing Common Views on the Future of the ISS" (PDF). International Space Station Multilateral Coordination Board. 3 Şubat 2010. 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Ağustos 2012. 
  38. ^ Leone, Dan (20 Haziran 2012). "Wed, 20 June, 2012 NASA Banking on Commercial Crew To Grow ISS Population". Space News. 5 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2012. 
  39. ^ "Nations Around the World Mark 10th Anniversary of International Space Station". NASA. 17 Kasım 2008. 13 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2009. 
  40. ^ Boyle, Rebecca (11 Kasım 2010). "The International Space Station Has Been Continuously Inhabited for Ten Years Today". Popular Science. 18 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2012. 
  41. ^ International Space Station 24 Şubat 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Retrieved October 20, 2011
  42. ^ Chow, Denise (17 Kasım 2011). "U.S. Human Spaceflight Program Still Strong, NASA Chief Says". Space.com. 25 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2012. 
  43. ^ Potter, Ned (17 Temmuz 2009). "Space Shuttle, Station Dock: 13 Astronauts Together". ABC News. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2012. 
  44. ^ "NASA Astronauts Spacewalk Outside the International Space Station on Oct. 18". NASA. 18 Ekim 2019. 5 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2019 – YouTube vasıtasıyla. 
  45. ^ "Voor het eerst maakt vrouwelijk duo ruimtewandeling bij ISS" [For the first time a female duo is taking a space walk at ISS]. nu.nl (Felemenkçe). 18 Ekim 2019. 8 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2021. 
  46. ^ Garcia, Mark (18 Ekim 2019). "NASA TV is Live Now Broadcasting First All-Woman Spacewalk". NASA Blogs. NASA. 8 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2019. 
  47. ^ @ (20 Aralık 2018). "Commercial Space Company Bill Announcement" (Tweet) – Twitter vasıtasıyla. ; Eksik ya da boş |kullanıcı= (yardım); Eksik ya da boş |numara= (yardım)
  48. ^ Connolly, John F. (October 2006). "Constellation Program Overview" (PDF). Constellation Program Office. 10 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2009. 
  49. ^ NASA Office of Public Affairs (4 Aralık 2006). "Global Exploration Strategy and Lunar Architecture" (PDF). NASA. 24 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Temmuz 2009. 
  50. ^ "Review of United States Human Space Flight Plans Committee" (PDF). Office of Science and Technology Policy. 22 Ekim 2009. 13 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 13 Aralık 2011. 
  51. ^ Achenbach, Joel (1 Şubat 2010). "NASA budget for 2011 eliminates funds for manned lunar missions". Washington Post. 21 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2010. 
  52. ^ a b "NASA: Moon to Mars". NASA. 5 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2019. 
  53. ^ "Hopeful for launch next year, NASA aims to resume SLS operations within weeks". 1 Mayıs 2020. 13 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2020. 
  54. ^ Whitwam, Ryan. NASA Sets New Roadmap for Moon Base, Crewed Missions to Mars 27 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Extreme Tech, September 27, 2018. Accessed November 26, 2018.
  55. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; schedule isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  56. ^ "NASA builds deep space habitats on Earth". 24 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2016. 
  57. ^ "US Government Issues NASA Demand, 'Get Humans to Mars By 2033'". 9 Mart 2017. 17 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2018. 
  58. ^ "Trump Signs NASA Authorization act of 2017". Spaceflight Insider. 21 Mart 2017. 3 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2018. 
  59. ^ "Nasa outlines plan for first woman on Moon by 2024". BBC News. 22 Eylül 2020. 22 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  60. ^ Karmout, Kaitlyn (9 Şubat 2021). "Cedar Park company gets $93M from NASA for 2023 moon mission". KXAN-TV. Erişim tarihi: 10 Şubat 2021. 
  61. ^ "NASA Selects Firefly Aerospace for Artemis Commercial Moon Delivery in 2023". NASA. 4 Şubat 2021. Erişim tarihi: 10 Şubat 2021. 
  62. ^ Segal, Matthew (17 Kasım 2020). "NASA's Jet Propulsion Laboratory Has a Bold, New Look". NASA. 17 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2020. 
  63. ^ "NASA Facilities and Centers" (PDF). NASA. 25 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Temmuz 2020. 
  64. ^ Swenson Jr., Lloyd S.; Grimwood, James M.; Alexander, Charles C. "Space Task Group Gets a New Home and Name". This New Ocean, SP-4201. NASA. 14 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2019. 
  65. ^ "House passes bill to rename NASA facility for Armstrong". Spaceflight Now. 31 Aralık 2012. 12 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2013. 
  66. ^ Baccus, Jaimie (9 Mart 2015). "Center Redesignated for Neil Armstrong; Test Range for Hugh Dryden". NASA. 27 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2020. 
  67. ^ "Why does everyone say NASA's JPL is in Pasadena when this other city is its real home?". 14 Temmuz 2016. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2020. 
  68. ^ "Directions". www.jpl.nasa.gov. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2020. 
  69. ^ "MSFC_Fact_sheet" (PDF). NASA. 25 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Ekim 2011. 
  70. ^ Dubuisson, Rebecca (19 Temmuz 2007). "NASA Shared Services Center Background". 16 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2009. 
  71. ^ a b NASA. "Lyndon B. Johnson Space Center". 10 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008. 
  72. ^ "Houston Space Center Is Named for Johnson". The New York Times. 20 Şubat 1973. s. 19. 5 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2020. 
  73. ^ Nixon, Richard M. (19 Şubat 1973). "50 - Statement About Signing a Bill Designating the Manned Spacecraft Center in Houston, Texas, as the Lyndon B. Johnson Space Center". 3 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2011. 
  74. ^ "The National Archives, Lyndon B. Johnson Executive Order 11129". 19 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2010. 
  75. ^ "Kennedy Space Center Story". NASA. 1991. 20 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Kasım 2015. 
  76. ^ Beattie, Rich (20 Aralık 2011). "World's Biggest Buildings". 3 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Aralık 2015. 
  77. ^ "Senate". Congressional Record: 17598. 8 Eylül 2004. 
  78. ^ Dean, James (17 Mart 2011). "NASA budget woes leads to layoffs". Federal Times. 2 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ağustos 2011. 
  79. ^ "Launch History (Cumulative)" (PDF). NASA. 19 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  80. ^ "NASA Experimental Communications Satellites, 1958–1995". NASA. 4 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  81. ^ "NASA, Explorers program". NASA. 27 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2011. 
  82. ^ NASA mission STS-31 (35) 18 Ağustos 2011 tarihinde WebCite sitesinde arşivlendi
  83. ^ Berger, Eric (1 Haziran 2021). "Webb telescope launch date slips again". Ars Technica. 1 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2021. 
  84. ^ "About – Webb Orbit". NASA. 20 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2021. 
  85. ^ "JPL, Chapter 4. Interplanetary Trajectories". NASA. 3 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  86. ^ "Missions to Mars". The Planet Society. 18 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  87. ^ NASA Staff (26 Kasım 2011). "Mars Science Laboratory". NASA. 27 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2011. 
  88. ^ "NASA Launches Super-Size Rover to Mars: 'Go, Go!'". The New York Times. Associated Press. 26 Kasım 2011. Erişim tarihi: 26 Kasım 2011. 
  89. ^ Kenneth Chang (6 Ağustos 2012). "Curiosity Rover Lands Safely on Mars". The New York Times. 6 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2012. 
  90. ^ Wilson, Jim (15 Eylül 2008). "NASA Selects 'MAVEN' Mission to Study Mars Atmosphere". NASA. 19 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2009. 
  91. ^ "Missions to Jupiter". The Planet Society. 6 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  92. ^ "JPL Voyager". JPL. 8 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  93. ^ "Pioneer 10 spacecraft send last signal". NASA. 9 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  94. ^ "The golden record". JPL. 27 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  95. ^ "New Horizon". JHU/APL. 9 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  96. ^ "Voyages Beyond the Solar System: The Voyager Interstellar Mission". NASA. 27 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2011. 
  97. ^ Loff, Sarah (22 Nisan 2014). "NASA's Search for Asteroids to Help Protect Earth and Understand Our History". NASA. 16 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2019. 
  98. ^ "In Depth | 433 Eros". NASA Solar System Exploration. 20 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2019. 
  99. ^ H.R. 1022 (109th): George E. Brown, Jr. Near-Earth Object Survey Act - Original text Eylül 30, 2019[Tarih uyuşmuyor], tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Tracking the United States Congress. Accessed: October 31, 2018.
  100. ^ "Asteroid News: Time Is Running Out" Nisan 14, 2019[Tarih uyuşmuyor], tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Kevin Anderton, Forbes. October 31, 2018.
  101. ^ "How NASA's Planetary Defense Budget Grew By More Than 4000% in 10 years". www.planetary.org (İngilizce). 29 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2019. 
  102. ^ Jane Platt (12 Ocak 2000). "Asteroid Population Count Slashed". Press Releases. NASA/JPL. 9 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Kasım 2017. 
  103. ^ David Rabinowitz; Eleanor Helin; Kenneth Lawrence; Steven Pravdo (13 Ocak 2000). "A reduced estimate of the number of kilometer-sized near-Earth asteroids". Nature. 403 (6766): 165-166. Bibcode:2000Natur.403..165R. doi:10.1038/35003128. PMID 10646594. 
  104. ^ J. S. Stuart (23 Kasım 2001). "A Near-Earth Asteroid Population Estimate from the LINEAR Survey". Science. 294 (5547): 1691-1693. Bibcode:2001Sci...294.1691S. doi:10.1126/science.1065318. PMID 11721048. 
  105. ^ "WISE Revises Numbers of Asteroids Near Earth". NASA/JPL. 29 Eylül 2011. 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2017. 
  106. ^ A. Mainzer; T. Grav; J. Bauer; J. Masiero; R.S. McMillan; R.M. Cutri; R. Walker; E. Wright; P. Eisenhardt; D.J. Tholen; T. Spahr; R. Jedicke; L. Denneau; E. DeBaun; D. Elsbury; T. Gautier; S. Gomillion; E. Hand; W. Mo; J. Watkins; A. Wilkins; G. L. Bryngelson; A. Del Pino Molina; S. Desai; M. Go'mez Camus; S. L. Hidalgo; I. Konstantopoulos; J. A. Larsen; C. Maleszewski; M. A. Malkan; J.-C. Mauduit; B. L. Mullan; E. W. Olszewski; J. Pforr; A. Saro; J. V. Scotti; L. H. Wasserman (20 Aralık 2011). "NEOWISE Observations of Near-Earth Objects: Preliminary Results". The Astrophysical Journal. 743 (2): 156. arXiv:1109.6400 $2. Bibcode:2011ApJ...743..156M. doi:10.1088/0004-637X/743/2/156. 
  107. ^ Kelly Beatty (30 Eylül 2011). "WISE's Survey of Near-Earth Asteroids". Sky & Telescope. 9 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2018. 
  108. ^ Matt Williams (20 Ekim 2017). "Good News Everyone! There are Fewer Deadly Undiscovered Asteroids than we Thought". Universe Today. 4 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2017. 
  109. ^ a b Tricarico, Pasquale (1 Mart 2017). "The near-Earth asteroid population from two decades of observations" (PDF). Icarus. 284: 416-423. arXiv:1604.06328 $2. Bibcode:2017Icar..284..416T. doi:10.1016/j.icarus.2016.12.008. 10 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
  110. ^ Bottke Jr, W. F. (2000). "Understanding the Distribution of Near-Earth Asteroids". Science. 288 (5474): 2190-2194. Bibcode:2000Sci...288.2190B. doi:10.1126/science.288.5474.2190. PMID 10864864. 
  111. ^ "NEO Earth Close Approach data". NASA JPL. NASA. 7 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2018. 
  112. ^ "Radioisotope Power Systems for Space Exploration" (PDF). Jet Propulsion Laboratory. March 2011. March 4, 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: March 13, 2015. 
  113. ^ a b "New Horizons II Final Report – March 2005" (PDF). November 12, 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: November 14, 2016. 
  114. ^ Eric Berger (April 29, 2015). "A history primer: NASA's robust Earth Science program now under attack originated in the Reagan and Bush administrations". Houston Chronicle. December 20, 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  115. ^ Eric Berger (October 29, 2015). "Republicans outraged over NASA earth science programs ... that Reagan began". Ars Tecnica. May 11, 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  116. ^ "Cubes in Space". cubesinspace.com. June 19, 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: July 1, 2017. 
  117. ^ "A Teen Created the World's Lightest Satellite & NASA Is Going to Launch It". Futurism (İngilizce). May 18, 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 18, 2019. 
  118. ^ "Global Climate Change". NASA. doi:10.1088/1748-9326/8/2/024024. April 11, 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: March 2, 2019. 
  119. ^ ""2016 Climate Trends Continue to Break Records". NASA, July 19, 2016". July 19, 2016. December 9, 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: December 14, 2016. 
  120. ^ Jason Samenow (July 23, 2016). "Trump adviser proposes dismantling NASA climate research". The Washington Post. November 24, 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  121. ^ Kastrenakes, Jacob (May 20, 2020). "Here are all the winners of the 2020 Webby Awards". The Verge (İngilizce). May 21, 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 22, 2020. 
  122. ^ Nyirady, Annamarie (April 25, 2019). "NASA Awards PathFinder Digital Free Space Optics Contract". Via Satellite. April 30, 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: April 30, 2019. 
  123. ^ "Nasa moon mission asks US universities to develop technology". The Guardian. July 29, 2020. August 3, 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: August 3, 2020. 

Dış bağlantılar

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=NASA&oldid=26595340" sayfasından alınmıştır