İçeriğe atla

Aşırı milliyetçilik

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Makale serilerinden
brown flag
Gelişim
Temel değerler
Türler
İlişkili kavramlar
Milliyetçilik listesi

Aşırı milliyetçilik veya ultramilliyetçilik, bir ülkenin kendi özel çıkarlarını takip etmek için diğer uluslar üzerinde hegemonya, üstünlük veya şiddet içeren zorlama yoluyla diğer kontrol biçimlerini uygulamakta haklı olduğunu iddia ettiği veya sürdürdüğü aşırı bir milliyetçilik biçimidir.[1][2][3] Aşırı milliyetçi oluşumlar, barış zamanlarında bile siyasi şiddet eylemleriyle ilişkilendirilmiştir. Bu inanç sistemi, uluslararası çatışmalar bağlamında örgütlü toplu katliamlara ilham kaynağı olarak gösterilmiştir; bunun bir örneği olarak Kamboçya soykırımı sıklıkla referans olarak kullanılmıştır.[4][5]

İdeolojik terimlerle ifade edildiğinde, İngiliz siyasi teorisyeni Roger Griffin gibi akademisyenler, aşırı milliyetçiliğin modern ulus-devletleri doğrudan fiziksel insanlara benzeten bir bakış açısını ortaya çıktığını belirtmişlerdir. Çünkü bu devletler yozlaşabilir, büyüyebilir, ölebilir ve ek olarak yeniden yapılandırılabilirler. Mitolojik bir bakış açısıyla, siyasi kampanyacılar toplumları, algılanan şekliyle 'aşağılık' ve 'kültürel kaderi büyük olan' toplumlar olarak ikiye ayırmışlardır. Aşırı milliyetçilik, faşizmin bir yönüdür ve Faşist İtalya ve Nazi Almanyası gibi tarihsel hükûmetler, aşırı milliyetçi temellere dayanarak yaygın yeniden yapılanma iddiaları için özel planlar kullanmışlardır.[3]

Kurgusal medyanın çeşitli eserlerinde popüler beğeni toplayan aşırı milliyetçi karakterler, kötü karakterler olarak tasfir edilmiştir. Örnekler arasında aksiyon filmleri Air Force One ve Incitement bulunmaktadır.[6][7]

Arka plan

[değiştir | kaynağı değiştir]
İtalya'nın aşırı sağcı lideri Benito Mussolini (solda), Oswald Mosley (sağda)

İngiliz siyasi teorisyeni Roger Griffin, aşırı milliyetçiliğin özünde, sözde meşruiyeti "geçmiş kültürel veya siyasi dönemlerin mitolojikleştirilmiş anlatıları veya iddia edilen düşmanlara karşı ödenmemiş hesaplar" şeklinde bulan bir şekilde zenofobiye dayandığını belirtmiştir. Griffin'e göre, aşırı milliyetçilik, antropoloji ve genetik gibi doğa bilimlerinin farklı yönlerinin "yozlaştırılmış formlarını" da kullanabilir, özellikle egemenin rol oynadığı öjenik, "milli üstünlük ve kader, dejenerasyon ve aşağılık insanlık" fikirlerini "milli devletin modern bir canlı organizma olduğu" şeklinde görme eğilimindedir. Griffin, aşırı milliyetçiliğin temelini atan örneklerden birinin Nazi Almanyası olduğunu öne sürmüştür.[3]

Aşırı milliyetçi aktivizm, halk arasındaki tarihi geleneklere karşı çeşitli tutumlar benimseyebilir. Örneğin, Birleşik Krallık'taki İngiliz Faşistler Birliği, algılanan teknolojik ilerlemeye odaklanan seküler bir platform benimsemiştir. Bununla karşılaştırıldığında, Romanya'daki Demir Muhafızlar, ulusun aşırı milliyetçileri arasında kararlılık uyandırmak için mistisizmle beslenen bir dini sert bir şekilde kullanmıştır. Bununla birlikte, genellikle bu hareketlerin psikolojik çerçevesini etnik ve diğer bölünmeler üzerindeki takıntılı görüşler ve siyaseti fedakarlık motifleriyle bağlantılı hale getirme eğilimindedir.[3]

Amerikalı bilim adamı Janusz Bugajski'ye göre, doktrini pratikte özetleyerek, "en aşırı veya gelişmiş formlarında, aşırı milliyetçilik, diğer uluslara karşı yabancı düşmanlığı, totaliterliğe varan otoriter siyasi düzenlere destek ve karizmatik lider kültü, organizasyonel olarak belirsiz bir hareket tipi parti ve ulus arasındaki 'organik bir birlik' üzerine mitolojik vurguya sahip olan faşizmi anımsatır." Bugajski, sivil milliyetçilik ve vatanseverlik kavramının her ikisinin de zaman zaman ulusal felaketler sırasında ortak sosyal iyiliğe önemli ölçüde katkıda bulunabilen olumlu unsurlar içerebileceğine inanmaktadır. Bu doktrinler, ona göre, daha irrasyonel eylemlere sahip bazı ideolojilerin aşırı yaklaşımına karşı bir kontrast oluşturur.[8]

Tarihsel hareketler

[değiştir | kaynağı değiştir]
1930'lar ve 1940'lar döneminin aşırı milliyetçi Japonya'sında devlet, Mançukuo'daki çabaları gösteren bu fotoğrafla birlikte, tahakküm ve genişlemenin erdemlerini vaaz eden siyasi propagandayı rutin olarak dağıtıyordu.

Amerikalı tarihçi Walter Skya, "Japonya'nın Kutsal Savaşı: Radikal Şinto Aşırı Milliyetçiliğinin İdeolojisi" adlı eserinde, Japonya'daki aşırı milliyetçiliğin, geleneksel Şinto ruhsal inançlarına ve ulusun ırksal kimliği konusundaki militaristik tutumlara dayandığını yazmıştır. Skya'ya göre, bu etnik milliyetçilik ve dini milliyetçiliğin birleşiminden kaynaklanan fanatizm, yirminci yüzyılın başlarına gelindiğinde demokratik yönetimlere karşı direnişe ve Japon toprak genişlemesine destek vermeye neden olmuştur. Skya, eserinde özellikle aşırı milliyetçilik ile siyasi şiddet arasındaki bağlantıyı vurgulayarak, 1921 ile 1936 arasında Japonya'nın beş Başbakanı'nın suikaste uğradığını belirtmiştir. 1930'ların ve 1940'ların totaliter Japon hükûmeti sadece ülkenin askeri tarafından teşvik edilmiş değildi; aynı zamanda geniş bir halk desteği de görmüştü.[5]

Kamboçyalı tarihçi Sambo Manara, bu inanç sisteminin uluslararası ilişkiler bağlamında bir üstünlük vizyonu ortaya koyduğunu ve zenofobinin veya yabancılara karşı aşırı düzeydeki nefretin toplumsal ayrılık ve ayrımcılık politikalarına yol açtığını bulmuştur. Pratiğe uygulandığında bu ideolojinin bir örneği olan Kamboçya soykırımını incelediğinde, "Açıkça, bu, aşırı milliyetçilik, komünizmde sınıf mücadelesi kavramı ve bir grup politikacının, yaklaşık üç milyon yaşam talep eden acımasız bir rejimin olan Demokratik Kamboçya'nın kurulmasına yol açtığı" sonucuna varmıştır. Manara'ya göre, "bu, dar görüşlü bir doktrini göz önüne almadan tüm kayıpları düşünmeksizin, sonunda 'neredeyse tüm ülkelerle diplomatik ve ekonomik ilişkileri kesmeye' karar veren savaşçı liderlerin neden olduğu etkili bir şekilde ulusu yok etmiştir."[4]

Romanya lideri Nikolay Çavuşesku'nun mutlak diktatörlüğü, Haaretz'e göre komünizmin aşırı milliyetçi bir yaklaşım benimsemesinin bir örneği olarak da tanımlanmıştır. İsrailli yayın, diktatörün Holokost'u tarihsel inkâr gibi eylemleri bağlamında antisemitizmini öne sürdü. Ceaușescu ayrıca Yahudi kökenli Romanyalıları siyasi otoritenin pozisyonlarından temizleme çabalarında bulundu.[9]

Haaretz, Macaristan Başbakanı Viktor Orban'ı otoriter yönetim ve ırksal kimlik görüşleri nedeniyle aşırı milliyetçi olarak etiketlemiştir, özellikle de Orban'ın "ırk karışımı"nı halka açık bir şekilde kınaması nedeniyle. Orban, liberal demokrasiye karşı çıkması sebebiyle Amerikan haber ajansı NPR tarafından da aşırı milliyetçi olarak adlandırılmıştır.[10]

2015'in sonlarında İsrailli siyasi gazeteci Gideon Levy, İsrail-Filistin çatışmasının İsrail içindeki sivil toplumun çürümesine yol açtığını ve "gücünü nefret kışkırtısına dayandıran" ve "folklorik din"i kullanarak yıllar içinde güç kazanan aşırı milliyetçi bir hareketin yer aldığını yazdı.

"Onlar, kolektif bir hedef için savaşmaya istekli olan tek kişilerdi. Hiçbir yöntemi dışlamadılar. Hükümetin zayıflıklarını, laik kamptaki suçluluk duygularını ve karışıklıklarını şantaj yoluyla sömürdüler ve kazandılar. Bunu sistematik ve akıllıca yaptılar: İlk olarak varlıklarının temelini attılar, yerleşim girişimi. Hedeflerine ulaştıktan sonra - diplomatik bir anlaşmanın ortadan kaldırılması ve iki devletli çözümün yok edilmesi - sıradaki hedeflerine geçebildiler: İsrail'deki kamu tartışmasını kontrol altına almak ve güç yapısını, karakterini ve içeriğini değiştirmek yolunda."[11]

Demir Muhafızlar olarak bilinen Rumen aşırı milliyetçi hareketi, 1937'deki bir olay sırasında Bükreş'teki takipçileri arasında fotoğraflanan militan lideri Corneliu Zelea Codreanu ile toplumsal dini mistisizme odaklanan kitlesel bir çekiciliğe sahipti.

Rus irredantizmi, mevcut uluslararası sınırlara saygı göstermeksizin hem Asya hem de Avrupa üzerine uzanan militarist bir imparatorluk devletini öne süren bir konsept olarak, ABD yayını Los Angeles Times tarafından aşırı milliyetçilik olarak tanımlanmıştır. Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin'in agresif eylemleri, geçmişte birçok figür tarafından dile getirilen siyasi argümanların evrimi olarak kabul edilmiştir. Bu figürler arasında Nikolai Berdyaev, Aleksandr Dugin (1997 yapımı Geopolitics: The Geopolitical Future of Russia kitabının yazarı), Lev Gumilyov ve Ivan Ilyin bulunmaktadır. Gazete, 2022 Rusya'nın Ukrayna'yı işgali gerekçelerini vurgulayarak, Putin'in, ABD'nin Rusya'yı boğmak isteğini meşrulaştırmak için oluşturduğu "yalan imparatorluğu" ile askeri mücadele etmesi gerektiğini ilan ettiği sözlerine yer verdi.[12]

2021 yılında, iş odaklı yayın yapan Bloomberg News, Çin'deki aşırı milliyetçi görüşlerin yükselişinin, özellikle sosyal medyada aşırılıkları savunanların, ülkenin mevcut hükûmetine doğrudan bir meydan okuma oluşturduğunu belirtti. Genel Sekreter Xi Jinping'in sera gazlarına ilişkin iklim değişikliği ekonomik reformlarına yönelik girişimlerine karşı direnişle karşılaştığını ifade etti. Çinli siyasi aktivistler, reformların, bireysel Çinlilerin aleyhine yabancı çıkarlara teslim olma biçiminde bir tür ödün olduğu yönünde bir komplo teorisi ileri sürdüler. Çin'de çevreci politikalar, birçok kişi arasında karmaşık görüşlere maruz kalarak karmaşık bir şekilde ortaya çıktı.[13]

Aşırı milliyetçi siyasi partiler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mevcut yasama organlarında temsil edilen siyasi partiler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Aşağıdaki siyasi partiler bazı kaynaklar tarafından aşırı milliyetçi olarak nitelendirildi.

Aşağıdaki siyasi partilerin aşırı milliyetçi eğilimlere ve alt gruplara sahip olduğu iddia edildi:

Eskiden aşırı milliyetçi eğilimlere veya gruplara sahip siyasi partiler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Aşağıdaki siyasi partiler tarihsel olarak aşırı milliyetçi eğilimlere veya hiziplere sahipti:

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Ultranationalism. Oxford English Dictionary. Retrieved 19 June 2022.
  2. ^ Ultranationalism 12 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Collins English Dictionary. Retrieved 19 June 2022.
  3. ^ a b c d Blamires, Cyprian (2006). World Fascism: A-K. ABC-CLIO. ss. 451-453. ISBN 9781576079409. 23 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  4. ^ a b "Ultranationalism destroyed good ties between nations". Khmer Times. 18 Ağustos 2022. Erişim tarihi: 30 Aralık 2022. 
  5. ^ a b Skya, Walter (2009). Japan's Holy War: The Ideology of Radical Shinto Ultranationalism. Duke University Press. ISBN 9780822392460. 
  6. ^ Barber, James (28 Şubat 2022). "8 Great Russian Movie Villains". Military.com. 22 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2023. 
  7. ^ Minow, Nell (31 Ocak 2020). "Incitement". RogerEbert.com. 22 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2023. 
  8. ^ Stein, Jonathan P. (2000). The Politics of National Minority Participation in Post-communist Europe: State-building, Democracy, and Ethnic Mobilization. M.E. Sharpe. ss. 65-66. ISBN 9780765605283. 1 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  9. ^ Tibori-Szabó, Zoltán (16 Ağustos 2022). "Viktor Orbán's Unsettling Similarity to Romania's Deposed, Executed Dictator". Haaretz. 18 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2022. 
  10. ^ Kakissis, Joanna (4 Aralık 2021). "A discomfort with Western liberalism is growing in Eastern Europe". NPR. 9 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2022. 
  11. ^ Levy, Gideon (25 Aralık 2015). "Religious Ultranationalist Zionists Have Taken Over Israel". Haaretz. 18 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2022. 
  12. ^ Kaleem, Jaweed (28 Mart 2022). "A Russian empire 'from Dublin to Vladivostok'? The roots of Putin's ultranationalism". The Los Angeles Times. 27 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2022. 
  13. ^ "China's Rising Ultra-Nationalism Complicates Xi's Climate Ambitions". Bloomberg News. 29 Kasım 2021. 29 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2022. 
  14. ^ Foley, Conor (2020). The Thin Blue Line. Verso. A key part of the Taliban's ideology was based on Pashtun ultra-nationalism 
  15. ^ Stewart, James (2 Kasım 2019). "Anti‐Muslim hate speech and displacement narratives: Case studies from Sri Lanka and Australia". Australian Journal of Social Issues. 54 (4). ss. 418-435. doi:10.1002/ajs4.83. 
  16. ^ "South Tyrol – a distorting mirror for Vienna, Rome and liberal London". openDemocracy (İngilizce). 14 Ocak 2018. 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  17. ^ "Even Austria's far right wants to demolish Hitler's birthplace". The Columbus Dispatch (İngilizce). 13 Eylül 2016. 22 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  18. ^ Jarausch, Konrad Hugo (2015). Out of ashes : a new history of Europe in the twentieth century. Princeton: Princeton University Press. s. 742. ISBN 978-1-4008-8347-9. OCLC 954000237. 
  19. ^ Elman, R. Amy (2015). The European Union, antisemitism, and the politics of denial. Lincoln: University of Nebraska Press. s. 120. ISBN 978-0-8032-6693-3. OCLC 897814752. 
  20. ^ Fotheringham, Alasdair (3 Şubat 2021). "In the pandemic, are Europeans more attracted to the far right?". www.aljazeera.com (İngilizce). 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  21. ^ "Europe, Central Asia Face Spike In Infections As WHO Warns Of Omicron 'Tidal Wave'". RadioFreeEurope/RadioLiberty (İngilizce). 22 Ocak 2022. 1 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  22. ^ "Bulgaria: A heterogeneous coalition in the making" (PDF). UniCredit Research. November 2021. s. 1. 9 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  23. ^ "Weary of promises, Bulgarians protest against COVID curbs, inflation". SWI swissinfo.ch (İngilizce). 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  24. ^ "Partido oposto a reforma conduzirá processo de revisão constitucional". Euronews. 8 Mayıs 2023. 29 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. Ultranacionalistas do Partido Republicano venceram eleições deste domingo no Chile 
  25. ^ "A new Twitter account shows how the Chinese Communist Party stirs up ultra-nationalism". The Economist. 19 Mayıs 2022. 10 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  26. ^ Elections in Croatia: 2020 Parliamentary Elections. Arlington, Virginia: International Foundation for Electoral Systems. July 2020. s. 3. 
  27. ^ Information Resources Management Association, (Ed.) (2019). Journalism and ethics : breakthroughs in research and practice. Hershey, Pennsylvania: IGI Global. s. 585. ISBN 978-1-5225-8360-8. OCLC 1096219393. 
  28. ^ Michális S. Michael; Yücel Vural, (Ed.) (2018). Cyprus and the roadmap for peace : a critical interrogation of the conflict. Cheltenham: Edward Elgar Publishing. s. 87. ISBN 978-1-78643-049-6. OCLC 1043865663. 
  29. ^ "Czech MP who compared Muslim immigrants to "invasive species" will not be stripped of immunity from prosecution". romea.cz. 3 Haziran 2020. 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  30. ^ Adrian Karatnycky, Freedom House Survey Team (2001). Freedom in the world : the annual survey of political rights & civil liberties, 2000-2001. Piscataway, N.J.: Transaction Pub. s. 171. ISBN 0-7658-0101-9. OCLC 48233321. 
  31. ^ Lee, Martin A. (2013). The beast reawakens. New York: Routledge. s. 46. ISBN 978-1-135-28124-3. OCLC 858861623. 
  32. ^ Samuel L. Myers; Bruce P. Corrie (2006). Racial and ethnic economic inequality : an international perspective. New York: Lang. s. 205. ISBN 0-8204-5656-X. OCLC 52312447. 24 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  33. ^ "In Liberal Estonia, Right-Wing Populists Are Making Their Mark". Freedom House (İngilizce). 10 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2021. 
  34. ^ ""The East-Europeanization of Estonian Politics" | Baltic Rim Economies". sites.utu.fi. 10 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2021. 
  35. ^ "Europe's far right has stalled". Australian Financial Review (İngilizce). 31 Aralık 2019. 10 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2021. 
  36. ^ Erlanger, Steven; de Freytas-Tamura, Kimiko (17 Aralık 2016). "E.U. Faces Its Next Big Test as France's Election Looms". New York Times. 2 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2017. 
  37. ^ Morden, Tony (2013). Equality, diversity and opportunity management : costs, strategies and leadership. Farnham, Surrey: Ashgate Publishing Limited. ISBN 978-1-4094-3279-1. OCLC 847526846. 
  38. ^ "The 1619 Project and the far-right fear of history". The Washington Post. 20 Ağustos 2019. 21 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. A leader of Germany's ultranationalist AfD party in 2017 bemoaned how the country's focus on atoning ... 
  39. ^ Berlin, Oliver Moody (23 Temmuz 2019). "Frankenstein pact puts AfD in coalition". The Times. 28 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. A married couple have run into trouble for forging the first local pact between Angela Merkel's party and the ultranationalist Alternative for Germany (AfD) in defiance of the chancellor. 
  40. ^ "The Far-Right Just Made a Shock Comeback in Greece". Vice News. 27 Haziran 2023. 6 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. a previously little-known ultranationalist group called the Spartans 
  41. ^ "Greek elections: landslide victory for centre-right New Democracy party". The Guardian. 7 Temmuz 2019. 21 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. Smaller parties, such as the ultra-nationalist Greek Solution and leftist MeRA25, headed by Yanis Varoufakis, the former finance minister, were targeting younger Greeks. 
  42. ^ "Horthy Commemoration Revives Political Debate over His Regentship". 18 Kasım 2019. 19 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  43. ^ Magnier, Mark (8 Mart 2012). "In India, battle continues over Hindu temple's riches - latimes". Los Angeles Times. 8 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2015. 
  44. ^ Religious Zionism, Otzma Yehudit parties to run together 12 Temmuz 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Arutz7
  45. ^ "U.S. slams Israeli ultranationalist lawmaker's remarks at Kahane memorial". Axios. 11 Kasım 2022. 9 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  46. ^ "Political turmoil in Italy as far-right reaches for the reins". Christian Science Monitor. 21 Ağustos 2019. ISSN 0882-7729. 7 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  47. ^ "In Italy, sighs of relief as Mattarella stays put". EUobserver (İngilizce). 2 Şubat 2022. 2 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2022. 
  48. ^ Khin Moh Moh Lwin and Myo Set Pai (20 Kasım 2020). "Far-right Buddhist nationalist candidates among biggest losers in 2020 election". Myanmar Now. 28 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2020. 
  49. ^ Internal Crisis Group (5 Eylül 2017). Buddhism and State Power in Myanmar. 9 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  50. ^ Kaspar de Ploeg, Chris (2017). Ukraine in the Crossfire. SCB Distributors. ultranationalist PVV party 
  51. ^ "Promoting internship at Forum for Democracy causes a stir at Leiden University: 'Too weird for words'". Leidsch Dagblad. 1 Kasım 2022. 8 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. De ideologie is ultraconservatief, ultranationalistisch 
  52. ^ "Polish Interior Minister Issues Last-Minute Ban on Neo-Fascist Show of Force Outside Israeli Embassy in Warsaw". The Algemeiner. 31 Ocak 2018. 26 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  53. ^ "Maioria no parlamento português reprova protesto de partido ultranacionalista durante discurso de Lula". SBS. 26 Nisan 2023. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. the ultranationalist Chega party 
  54. ^ Hopkins, Valerie (14 Aralık 2020). "Far-right party changes political landscape in Romania"Ücretli abonelik gerekli. Financial Times. 10 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  55. ^ "Record low turnout brings extremist party into Romania's Parliament". transylvanianow.com. Transylvania Now. 7 Aralık 2020. 16 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  56. ^ "Ultranationalists Move to Slap Fines on Use of Foreign Words". 21 Şubat 2013. 6 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  57. ^ Van Herpen, Marcel H. (2015). Putin's Propaganda Machine: Soft Power and Russian Foreign Policy. Rowman & Littlefield. s. 34. 
  58. ^ "The Far-Right Parties Keeping The Serbian President In Check Over Ukraine". Radio Free Europe/Radio Liberty. 5 Haziran 2022. 7 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  59. ^ "Mladic on his way to UN war crimes tribunal". France 24 (İngilizce). 31 Mayıs 2011. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  60. ^ "Serbia's pro-EU populists win vote, initial projections show". AP NEWS. 24 Nisan 2016. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  61. ^ Armakolas, Ioannis; Maksimović, Maja (May 2013). "The Beginning of the End for the Kosovo Problem? The Agreement on Normalisation of Relations between Belgrade and Pristina and its Aftermath" (PDF). ETH Zürich. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  62. ^ "Serbian Ultranationalists Making Mark Despite Failure At The Ballot Box". RFE/RL. 12 Mart 2018. 11 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  63. ^ "Digitalni šovinizam na Fejsbuku: Dani srpskih nacionalističkih mrmota". voice.org.rs (Sırpça). VOICE. 15 Mart 2020. 9 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  64. ^ The Turn of the Fascist 12 Nisan 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Jane Duncan, SACSIS (2011).
  65. ^ Imraan Baccus,"Is fascism rearing its ugly head in SA?" 6 Ekim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., City Press (2013).
  66. ^ "Pro-Russische oud-premier Robert Fico wint verkiezingen Slowakije". October 2023. 27 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  67. ^ Jeffries, Ian (2002). Eastern Europe at the turn of the twenty-first centurySınırlı deneme süresince özgürce erişilebilir, normalde ise abonelik gereklidir. Routledge. s. 352. ISBN 9780415236713. Slovak National Party: led by Jan Slota. Extreme nationalist 
  68. ^ P. Ramet, Sabrina (1997). Whose democracy?: nationalism, religion, and the doctrine of collective rights in post-1989 Eastern Europe. Rowman & Littlefield. s. 128. ISBN 9780847683246. ...Meciar established his 1994 coalition government with the extreme-nacionalist Slovak National Party (SNS), led by Ján Slota, mayor of Zilina... 
  69. ^ "International Herald Tribune's article about Hungarian-Slovak relations". International Herald Tribune. 29 Mart 2009. 14 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2011. 
  70. ^ Acha, Beatriz (6 Ocak 2019). "No, no es un partido (neo)fascista". Agenda Pública. 11 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2019. 
  71. ^ Antón-Mellón, Joan (29 Nisan 2019). "Vox. Del nacional-catolicismo al ultranacionalismo neoliberal". Agenda Pública. 3 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  72. ^ Hällhag, Roger (April 2007). New Sweden: Crushing or Confirming a Social Democratic Model?. Bonn: Friedrich Ebert Foundation. s. 6. 
  73. ^ Mikael Stenmark; Steve Fuller; Ulf Zackariasson, (Ed.) (2018). Relativism and post-truth in contemporary society : possibilities and challenges. Cham, Switzerland: Palgrave Macmillan. s. 169. ISBN 978-3-319-96559-8. OCLC 1052796925. 
  74. ^ Gardell, Mattias (2014). "Crusader Dreams: Oslo 22/7, Islamophobia, and the Quest for a Monocultural Europe". Terrorism and Political Violence (İngilizce). 26 (1). s. 130. doi:10.1080/09546553.2014.849930. ISSN 0954-6553. 5 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  75. ^ Estrin, Barbara L. (2012). Shakespeare and Contemporary Fiction: Theorizing Foundling and Lyric Plots. Lexington Books. s. 17. ISBN 978-1611493702. 
  76. ^ Arman, Murat Necip (2007). "The Sources Of Banality In Transforming Turkish Nationalism". CEU Political Science Journal, 2. ss. 133-151. 
  77. ^ Eissenstat, Howard. (November 2002). Anatolianism: The History of a Failed Metaphor of Turkish Nationalism. Middle East Studies Association Conference. Washington, D.C. 
  78. ^ "Svoboda: The rise of Ukraine's ultra-nationalists". BBC. 25 Aralık 2012. 31 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mart 2015. 
  79. ^ Black, J. L.; Johns, Michael; Theriault, Alanda (2019). The new world disorder: challenges and threats in an uncertain world. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. s. 14. ISBN 9781498576376. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  80. ^ Hahn, Gordon M. (2018). Ukraine over the edge: Russia, the West and the "new Cold War". Jefferson, North Carolina: McFarland. s. 191. ISBN 9781476628752. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  81. ^ Cupples, Julie (2022). Development and Decolonization in Latin America. Taylor & Francis. election of right-wing ultranationalist populist, Jair Bolsonaro 
  82. ^ Minkenberg, Michael (2015). Transforming the Transformation?. Taylor & Francis. s. 126. the rightward shift of Fidesz is noticeable by their growing co-optation of ultranationalist narratives 
  83. ^ Rosenfeld, Alvin (2021). Contending with Antisemitism in a Rapidly Changing Political Climate. Indiana University Press. s. 255. With its ultranationalist policy, Orban's Fidesz party managed to take over the positions of the far-right Jobbik party 
  84. ^ deSouza, Peter Ronald (2006). India's Political Parties. SAGE. s. 19. The other major national party of today, the Bharatiya Janata Party, does not quite fit the religious fundamentalist, the ethnicity-based or the fascist/ultra nationalist categories although it shares, to a large degree, elements of all three 
  85. ^ "Reformasi Reloaded? Implications of Indonesia's 2014 Elections". Center for Security Studies. 9 Eylül 2014. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. Prabowo’s coalition consisted of his own ultra nationalist Gerindra 
  86. ^ Krieg, Andreas (2023). Subversion: The Strategic Weaponization of Narratives. Georgetown University Press. it has maintained connections with anti-EU, ultranationalist radical elements of ... Lega Nord 
  87. ^ "Beautiful Harmony: Political Project Behind Japan's New Era Name – Analysis". eurasia review. 16 Temmuz 2019. 13 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. The shifting dynamics around the new era name (gengō 元号) offers an opportunity to understand how the domestic politics of the LDP's project of ultranationalism is shaping a new Japan and a new form of nationalism. 
  88. ^ Lunning, Frenchy, (Ed.) (2013). Mechademia 4: War/Time. U of Minnesota Press. s. 291. ISBN 9781452942650. 13 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. The overturning of the cab driver's 1998 sentiment in Akamatsu's 2007 piece had its political correlative in the victory of the ultranationalist wing of the Liberal Democratic Party (LDP) when Abe Shinzō became Japan's prime minister in ... 
  89. ^ "Why Steve Bannon Admires Japan". The Diplomat. 22 Haziran 2018. 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. In Japan, populist and extreme right-wing nationalism has found a home within the political establishment. 
  90. ^ Maki Kimura, (Ed.) (2016). Unfolding the 'Comfort Women' Debates: Modernity, Violence, Women's Voices. Springer. ISBN 9781137392510. 13 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. ... a gradual drift towards more nationalistic attitudes to education and politics in general in contemporary Japanese society may party be explained by the effect of ultranationalist politicians in the Liberal Democratic Party (LDP). 
  91. ^ Masanori Nakamura, (Ed.) (2016). The Japanese Monarchy: Ambassador Joseph Grew and the Making of the "Symbol Emperor System," 1931-1991. M.E. Sharpe. s. 1992. ISBN 9781563241093. On July 31, a group of ultranationalist LDP Diet men, alarmed by Nakasone's diplomacy of "submission to foreign pressure" on issues like textbook revision and the Yasukuni Shrine problem, formed the "Association of Those Concerned ... 
  92. ^ Minkenberg, Michael (2023). Depleting Democracies. Manchester University Press. PiS adopted LPR's identity politics both regarding minorities and the ultranationalist interpretation of Polish history and continued its ideological trajectory 
  93. ^ Baybars Hawks, Banu (2018). Non-state actors in conflicts. s. 43. In Poland, the ultranationalist Law and Justice Party (PiS) has significantly increased its vote share 
  94. ^ a b Sabri Kiçmari, (Ed.) (2022). History Continues: Three Models of the Continuation of History. Springer Nature. s. 59. ISBN 9789811984020. 13 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. Putinism is not consistent as an ideology and political system. Public political attitudes have changed according to the circumstances. From a kind of cautious system to an open society, Putinism has moved significantly in the direction of the authoritarian system. His political party United Russia started as the conservative party of the former communists has moved towards ultranationalist and neo-imperialist ideology (Van Herpen 2013: 7). Van Harpen even qualifies Putinism as an unstable system of a slight variant of fascism-fascism lite. According to him, this system combines elements of proto-fascism, fascism and post-fascism, with a nucleus of ultra-nationalism, militarism and neo-imperialism (Van Herpen 2013: 8). 
  95. ^ Chuck Stewart, (Ed.) (2010). The Greenwood Encyclopedia of LGBT Issues Worldwide. Greenwood Press. s. 360. ISBN 9780313342356. In particular, Putin's efforts are attributed to the burgeoning growth of Russian ultranationalist sociopolitical organizations, such as United Russia ( Yedinaya Rossiya ) and Ours ( Nashi, or Youth Movement - Ours ! ). 
  96. ^ "Four candidates officially running in Turkey's 2023 presidential elections". Balkan Insights. 28 Mart 2023. 16 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mayıs 2023. 
  97. ^ "Four candidates officially running in Turkey's 2023 presidential elections". Duvar English. 28 Mart 2023. 16 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mayıs 2023. 
  98. ^ "Bosnia Serbs Oust Leader From Her Party". The New York Times (İngilizce). Reuters. 21 Temmuz 1997. ISSN 0362-4331. 24 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  99. ^ "Holbooke to seek removal of Bosnian Serb leader". The Irish Times (İngilizce). 29 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  100. ^ Kyriazi, Anna (April 2016). "Ultranationalist discourses of exclusion: a comparison between the Hungarian Jobbik and the Greek Golden Dawn". University of Milan. 23 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  101. ^ "Migrants finding little sympathy in Hungary for their plight". AP News. 9 Eylül 2015. 10 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  102. ^ "Ultra-Nationalist Party Surges In Hungary". NPR.org. National Public Radio. 24 Mayıs 2014. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  103. ^ Gleis, Joshua (2012). Hezbollah and Hamas. Johns Hopkins University Press. s. 19. It emphasized internal discipline, paramilitary organization and ultranationalist ideals 
  104. ^ Mietzner, Marcus (2008). "Comparing Indonesia's Party Systems of the 1950s and the Post-Suharto Era: From Centrifugal to Centripetal Inter-Party Competition". Journal of Southeast Asian Studies. 39 (3). ss. 431-453. doi:10.1017/S0022463408000337. JSTOR 27751535. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  105. ^ "Avigdor Lieberman: Moldova's Mr. Nice Guy". Radio Free Europe/Radio Liberty. 11 Şubat 2009. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  106. ^ De Riencourt, Amauary (1950). Roof of the World, Tibet. Rinehart. s. 176. Chiang Kai - Shek shook off the Soviet supervision and transmuted the Kuomintang into an ultranationalist movement 
  107. ^ Sakai, Robert (1966). Studies on Asia. University of Nebraska Press. s. 102. the ultranationalist faction within UMNO 
  108. ^ Piacentini A., Make Macedonia Great Again! The New Face of Skopje and the Macedonians’ identity dilemma edited by Evinç Doğan in Reinventing Eastern Europe: Imaginaries, Identities and Transformations; Place and space series; Transnational Press London, 2019; 1910781878, p. 87.
  109. ^ "North Macedonia takes a small step forward and one backwards this week". New Europe. 13 Şubat 2020. 2 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  110. ^ "The Radical Right in Macedonia" (PDF). Friedrich Ebert Stiftung. December 2012. 27 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. VMRO-DPMNE succeeded in bringing many ultranationalist views into the mainstream 
  111. ^ Stojarová, Věra; Emerson, Peter. "Political parties in Serbia" (PDF). bochsler.eu. Bochsler, Center for Comparative and International Studies, University of Zurich. 10 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  112. ^ "Escaping Ethnocentrism: The Radical Right in the Middle East and Africa". Centre for Analysis of the Radical Right. 6 Nisan 2018. 12 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. Moreover, the rise of fascism in interwar Europe was an inspirational source for variety of ultranationalist movements and parties that emerged in the Middle East and Africa. Take the Syrian Social Nationalist Party (SSNP), founded in 1932 by Antun Sa’adih, who had a specific mission: to lead the Lebanese people to their destiny. 
  113. ^ "'Our bodies are Turkish, our souls Islamic!' The rise of Turkey's ultra-nationalists". Middle East Eye. 21 Temmuz 2018. 29 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  114. ^ "Turkish nationalists form new party challenging Erdogan". Deutsche Welle. 25 Ekim 2017. 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2023. 
  115. ^ "China's Pursuit of a New World Media Order" (PDF). Reporters Without Borders. 29 Kasım 2018. 28 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 24 Haziran 2022. Global Times is an ultra-nationalist tabloid established by People's Daily in 1993 to comment on international news. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Aşırı_milliyetçilik&oldid=34156393" sayfasından alınmıştır