1954 Formula 1 sezonu
 1954 FIA Formula 1 Dünya Şampiyonası sezonu | |
| Önceki: 1953 | Sonraki: 1955 |
| Pilotlar • Pistler • Yarışlar | |
.jpg)
1954 Formula 1 sezonu, FIA'nın düzenlediği Formula 1 şampiyonasının sekizinci sezonuydu. 17 Ocak - 24 Ekim 1954 tarihleri arasında dokuz yarıştan oluşan beşinci şampiyona düzenlendi. Sezon içinde şampiyona dışı yarışlar da yapıldı.
Juan Manuel Fangio, daha önce 1951'de kazandığı şampiyonluğun ardından ikinci kez şampiyon oldu.[1] İlk yarışlardan sonra takım değiştiren Fangio, Maserati'den Mercedes-Benz'e geçti. Aynı sezonda birden fazla takımda yarışarak şampiyonluk kazanan ilk F1 pilotu oldu.
Şampiyonanın iki sezon boyunca Formula 2 kuralları altında koşulmasının ardından, 1954 yılında maksimum motor hacmi 2,5 litreye çıkarıldı. Bu, ortalama güç çıkışlarını %150 oranında artırdı[2] ve birçok yeni üreticinin ilgisini çekti. Aynı zamanda bazı F2 üreticileri şampiyonadan çekilirken, bazıları da yarışmayı planlasa da zamanında araç şasilerini hazırlayamadı.
Arjantinli Onofre Marimón, Almanya Grand Prix'si antrenmanları sırasında ölümcül bir kaza geçirdi. Dik bir yokuşta kontrolünü kaybederek bir hendeğe çarpan aracı takla attı ve Marimón'un üstüne düştü. Kaza, F1 tarihinin ilk ölümlü kazası oldu.
1955 yılında Rudolf Caracciola'nın hayatını konu alan The Racers filmi vizyona girdi. 1954 F1 sezonundan gerçek yarış görüntüleri kullanıldı. Bunlar arasında Belçika GP'sinde sürücülerin arkasında yer alan kokpit içi kamera görüntüleri de yer aldı. 1966 yapımı Grand Prix filminde de benzer şekilde araç içi kamera görüntüleri kullanıldı.
Takımlar ve sürücüler
[değiştir | kaynağı değiştir]1954 sezonunda aşağıdaki takımlar ve pilotlar yarıştı. Indianapolis 500'e katılanlar yer almamaktadır.
Takım ve sürücü değişiklikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Cooper ve Connaught, yeni düzenlemelere uygun bir aracı zamanında hazırlayamadıkları için fabrika takımlarıyla mücadele edemedi.
- HWM bir F1 şasisi üretti ancak hızı yetersizdi. Sürücü Lance Macklin sadece bir şampiyona turuna katıldı ve motor arızası nedeniyle yarıştan çekildi.
- Değişen kurallar nedeniyle Veritas, OSCA ve AFM şampiyonadan çekildi.
- Maserati, kış boyunca 1953 Carrera Panamericana'da geçirdiği ölümcül kazada sürücüsü Felice Bonetto'yu kaybetmişti. Önce Prince Bira, ardından Sergio Mantovani direksiyona geçti.
- Takımla üst üste iki şampiyonluk kazanan Alberto Ascari, maaş anlaşmazlığı nedeniyle Ferrari'den ayrılarak yeni takım Lancia'ya katılmıştı. Takım arkadaşı ve kişisel akıl hocası Luigi Villoresi de aynı değişikliği yaptı.[3] Takım, Gordini'den Maurice Trintignant'ı işe aldı.
- Gordini, 1953 yılında Louis Chiron ile birlikte OSCA adına yarışan Élie Bayol'u işe aldı, böylece Harry Schell özel bir Maserati ile yarıştı.
Sezon ortası değişiklikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Mercedes, araç hazırlıklarını geç tamamladığı için Fransa Grand Prix'sinden itibaren şampiyonaya katıldı.[3] Juan Manuel Fangio, Maserati'den ayrılarak Karl Kling ve Hans Herrmann'ın yanına, Alman ekibine katıldı.
- Aynı yarışta British Racing Motors, Owen Racing Organisation ismi altında 1951'de tek seferlik bir yarış yaptıktan sonra spora geri döndü. Bu, şampiyonadaki 24 yıllık birlikteliklerinin başlangıcı olacaktı.
- Vanwall, Britanya Grand Prix'sinde eski HWM sürücüsü Peter Collins ile ilk kez yarıştı. Şasileri Cooper tarafından hazırlandı.
- Lancia da şampiyonaya katıldı ancak aracını sezonun son yarışına yetiştirebildi.[3] Bu arada pilotlar Alberto Ascari ve Luigi Villoresi, Maserati ve Ferrari'ye kiralandı.
- Élie Bayol, şampiyona dışı Bordeaux Grand Prix'si sırasında takım lideri Jean Behra'nın, aracını kullanmasına izin vermediği için Gordini'den kovuldu.
- 1950 şampiyonu Nino Farina, Ascari ayrıldığında Ferrari'nin takım lideri oldu. Ancak 27 Haziran'da, Monza'daki spor araba yarışı 1954 Supercortemaggiore Grand Prix'sinde bir kaza geçirdi ve bu kazadan dolayı 20 gün hastanede yatmak zorunda kaldı. Bu nedenle yılın geri kalanında F1'de yer almadı.
- Onofre Marimón'un ölümcül kazasının ardından, kendi adlarıyla Maserati'de yarışan vatandaşı Roberto Mieres ve İngiliz Stirling Moss, Maserati fabrika takımına geçtiler.
Takvim
[değiştir | kaynağı değiştir]| No. | Grand Prix | Pist | Tarih |
|---|---|---|---|
| 1 | Arjantin Grand Prix |  Autodromo Oscar Alfredo Gálvez, Buenos Aires
|
17 Ocak |
| 2 | Indianapolis 500 |  Indianapolis Motor Speedway, Speedway
|
31 Mayıs [a] |
| 3 | Belçika Grand Prix |  Circuit de Spa-Francorchamps, Stavelot
|
20 Haziran |
| 4 | Fransa Grand Prix |  Reims-Gueux, Gueux
|
4 Temmuz |
| 5 | Britanya Grand Prix |  Silverstone Pisti, Silverstone
|
17 Temmuz |
| 6 | Almanya Grand Prix |  Nürburgring, Nürburg
|
1 Ağustos |
| 7 | İsviçre Grand Prix |  Circuit Bremgarten, Bern
|
22 Ağustos |
| 8 | İtalya Grand Prix |  Autodromo Nazionale di Monza, Monza
|
5 Eylül |
| 9 | İspanya Grand Prix |  Pedralbes Pisti, Barselona
|
24 Ekim |
Takvim değişiklikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]- İspanya Grand Prix'si Pedralbes Pisti'nde 1951'den sonra ilk kez düzenlendi. Önceki iki yılda maddi sebeplerden dolayı iptal edilmişti.
- Hollanda Grand Prix'sinin başlangıçta 6 Haziran'da yapılması planlanıyordu ancak parasal nedenlerden dolayı iptal edildi.[4]
Kural değişiklikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Doğal emişli motorlar için izin verilen maksimum motor hacmi 2,0 litreden 2,5 litreye çıkarıldı.[3][5][6] Ortalama güç çıkışları yaklaşık %150 oranında arttı.[2] Sıkıştırılmış motorlar için sınır 1952'den beri olduğu gibi 750 cc olarak belirlendi;[7][8] ancak 1961'de tamamen yasaklanmadan önce hiçbir üretici bu motoru üretmedi.
Şampiyona özeti
[değiştir | kaynağı değiştir]İlk üç yarış (1-3)
[değiştir | kaynağı değiştir]
Şampiyona Arjantin Grand Prix'siyle başladı. Birçok üretici yarışmak istiyordu ancak henüz hiçbiri hazır değildi. Grid, 1953 şasilerini yeni düzenlemelere uyarlayan Ferrari, Maserati ve Gordini'lerden oluşuyordu. 1950 şampiyonu Nino Farina, takım arkadaşı José Froilán González ve Maserati'li Juan Manuel Fangio'nun önünde pole pozisyonunda yer aldı. Farina, böylece tarihte pole pozisyonunu alan en yaşlı F1 sürücüsü oldu. Yarışın başında dördüncü sıraya gerileyen González, toparlanma çabalarının ardından 15. turda liderliği ele geçirdi. Yarışın üçte biri geride kalırken sağanak yağmur başladı ve lider spin attı. Farina yeni kask vizörü için pite girerken, üçüncü Ferrari sürücüsü Mike Hawthorn da spin attı. Böylece Fangio liderliğe yerleşti ancak pist kuruyunca González ve Farina'nın arkasına üçüncülüğe düştü. İkinci yağmur periyodunda sıralama tekrar değişti ve Fangio iki Ferrari'nin önüne geçti, ancak Maserati sürücüsü yeni lastikler için pite girdiğinde üçüncülüğe geri döndü. Ferrari'nin takım yöneticisi Nello Ugolini, rakiplerinin pit stopuna itiraz ederek, araçta çok fazla mekaniker çalıştığını söyledi. Protestolarının kabul edileceğinden emin olan Ugolini, pilotlarına arabaları finişe getirmeleri ve atak yapan Fangio ile mücadele etmemeleri yönünde talimat verdi. Pilotlar da öyle yaptı ve Fangio'nun ardından ikinci ve üçüncü oldular. Ancak daha sonra FIA, Ferrari'nin itirazını reddetti ve sonuçları onaylayarak Fangio'ya kendi evinde ilk zaferini kazandırdı.[9]
Indianapolis 500, Formula 1 şampiyonasına dahil edildi ancak hiçbir F1 pilotu katılmadı. Yarışı üst üste ikinci kez Bill Vukovich kazandı.
Belçika Grand Prix'si sıralama turlarında Fangio, 1951'deki tur rekorunu kırarak González ve Farina'nın önünde pole pozisyonundan başladı. Arjantinli pilot Mercedes ile anlaşmış ancak araçları henüz hazır olmadığı için eski takımına dönmüştü. Fangio'nun startta hata yapması üzerine González liderliği ele geçirdi ancak ilk turda motoru durunca Farina öne geçti. Roberto Mieres'in aracı, yakıt deposu kapağının açık unutulması ve egzoza yakıt sızması sonucu alev aldı. Maserati sürücüsü sırtında yanıklarla dışarı atlayarak kurtulurken diğer pilotlar onun aracına çarpmadan kazadan kurtuldu. Fangio 2. turda ikinci sıraya yükselirken, 3. turda liderliği ele geçirdi. 10. turda kask vizörü kırılınca gözlüklerini takmak için pite girdi, ancak daha sonra toparlanıp Farina'yı ikinci kez geçti. Ancak bu sırada Ferrari'nin motoru durdu ve Farina yarış dışı kaldı. Hawthorn'un egzoz borusu patladı, duman kokpite doğru yayıldı ve Hawthorn'un başı döndü. Pit stop yapıp direksiyona düşünce ekip onu dışarı sürükledi ve González aracını devraldı. Takım, Britanyalı pilotun neden rahatsız olduğunu ancak bir tur sonra González'in bunu belirtmesiyle öğrendi. Fangio, Maurice Trintignant (Ferrari) ve Stirling Moss'un (Maserati) önünde yarışı kazandı.[10]
Sürücüler Şampiyonasında Juan Manuel Fangio (Maserati/Mercedes) 17 puanla liderliği ele geçirirken, Maurice Trintignant (Ferrari) ve Bill Vukovich (Kurtis Kraft) ise 8 puanla ikinci sırada yer aldı. Vukovich diğer yarışlarda yarışmadı.
4. - 7. yarışlar
[değiştir | kaynağı değiştir].jpg)
Mercedes takımı Fransa Grand Prix'sine katıldı ve pilotları ilk andan itibaren en hızlı isimler oldular. Şampiyonanın lideri Juan Manuel Fangio böylece Maserati'den ayrılırken, ona Alman pilotlar Karl Kling ve Hans Herrmann eşlik etti. Fangio'nun koltuğuna 1952 ve 1953 şampiyonu Alberto Ascari geçti, ancak onun yeni patronu Lancia'nın da araçları henüz hazır değildi. Takım arkadaşı ve akıl hocası Luigi Villoresi de aynı şekilde Maserati'ye geçti. Fangio ve Kling sıralama turlarında en hızlı zamanları yaparak, gümüş renkli aerodinamik W196'larını gridin önüne taşıdı. Yarışın ilk turlarında González, lider ikiliyle aynı çizgide kalmayı başaran tek isimdi ancak Ferrari'leri aşırı ısınınca, odak noktası Herrmann'ın üçüncü Mercedes'ini geride tutmaya yöneldi. 13. turda Ferrari'nin motoru iflas etti. Takım arkadaşı Mike Hawthorn da benzer sorunlar nedeniyle yarış dışı kaldı, ardından Herrmann tur rekorunu kırdı ancak ardından duman bulutunun içinde kaldı. Fangio ve Kling turlarını rahat bir tempoda tamamladılar, düzlüklerin çoğunu yan yana geçtiler ve son sprintte hızlarını artırdılar. Son virajdan çıkan Fangio, farkı birkaç metre açarak galibiyeti almayı başardı. Özel Ferrari'si ile Robert Manzon, sadece altı yarışmacının arasından üçüncü oldu.[11]
Fangio, Britanya Grand Prix'sinde yine pole pozisyonundaydı ancak Mercedes'in aerodinamik gövde yapısı, iki hafta önceki Reims'e kıyasla Silverstone Pisti'nde onlara daha az avantaj sağlıyordu. Öndeki dörtlüyü González ve Hawthorn ile Ferrari'ler ve Stirling Moss ile Maserati tamamlıyordu. Yarışın başında González öne geçti ve yaklaşık beş saniyelik bir fark yarattı, Moss ile Hawthorn ise kıyasıya bir mücadele içindeydi. Yağmur yağdı ve birkaç kaza oldu. Fangio pist dışına çıktı ve aracının önü hasar gördü, ancak teknik bir sorun nedeniyle temposu düşene kadar öndeki vatandaşına baskı yapmaya devam etti ve sonrasında dördüncü sıraya geriledi. González, Ferrari'deki takım arkadaşı Hawthorn ve Maserati'deki Onofre Marimón'un önünde galibiyete imza attı, zira bitime 10 tur kala Moss'un arka aksı bozuldu. Fangio ise bir tur geride dördüncü oldu. Yedi sürücü en hızlı turu attı, dereceler hassas bir şekilde ölçülmemişti, bu yüzden hepsine ekstra puan verildi.[12]
x.JPG)
Almanya Grand Prix'sine Avrupa Grand Prix'si onursal unvanı verildi. Üçü açık tekerlekli dört Mercedes otomobili yarışa katıldı. Gridin en genç sürücülerinden biri olan Marimón'un ölümcül kazası antrenmanlara gölge düşürdü ve Maserati fabrika takımı yarıştan çekildi. Fangio, Hawthorn ve Moss'un önünde üst üste üçüncü kez pol pozisyonunu elde etti ancak startta liderliği ele geçiren isim González oldu. Hawthorn, Lang ve Herrmann'ın hızlı başlangıç yapan Mercedes'inin gerisine düştü. Fangio, 2. tura girerken vatandaşını geçti ve Moss, teknik arıza nedeniyle yarış dışı kaldı. Hawthorn da yarıştan çekilerek yerini son sıradaki Kling'e bıraktı. Herrmann yakıt sızıntısı nedeniyle yarış dışı kaldı ancak González'in tempoyu düşürmesiyle diğer Mercedes'ler ilk üçe yerleşti. Ancak Lang, yarıştan çekildi ve Kling, Fangio'ya baskı yapmaya başladı. Kling kırık arka süspansiyonu ile pite girmeden önce Hawthorn, González'in aracını devraldı. Fangio, Hawthorn/González ve Maurice Trintignant'ın iki Ferrari'sini geride bırakarak Mercedes'e zaferi getirirken Kling ise dördüncü oldu.[13]
Fangio, İsviçre Grand Prix'sinde şampiyonluğu ilan etme fırsatını yakaladı. González'in yarışı kazanamaması halinde Fangio şampiyonluğunu ilan edecekti. González pole pozisyonundan başlamasına rağmen liderliği yarışın başında Fangio'ya kaptırdı. Maserati fabrika takımına terfi eden Moss, yarışa üçüncü sıradan başladı ve Ferrari'yi geçmeye çalışıyordu. Yarışa altıncı sıradan başlayan Hawthorn, liderden iki saniye daha hızlıydı ve hem González'i hem de Moss'u geçti. Moss, Hawthorn, Trintignant ve Kling arka arkaya yarıştan çekildi. Fangio, González'i neredeyse bir dakika geride bırakırken, Herrmann yarışı bir tur geride tamamladı.[14]
Sürücüler Şampiyonası'nda Juan Manuel Fangio (Maserati/Mercedes) 42 puanla ikinci şampiyonluğunu garantilemeye yetecek puanı elde etti. José Froilán González (Ferrari) 23 puanla ikinci sırada yer alıyordu. Maurice Trintignant (Ferrari) ise 15 puanla üçüncü oldu.
Son iki yarış (8-9)
[değiştir | kaynağı değiştir]Şampiyonluğu garantileyen Juan Manuel Fangio, İtalya Grand Prix'sinde de polü kazandı. Mercedes'te, Lancia henüz hazır olmadığı için Ferrari'ye geçen Alberto Ascari'nin ve Maserati'den Stirling Moss'un önünde bir pole pozisyonu daha elde etti. Başlangıçta Fangio liderliği dördüncü sıradaki takım arkadaşı Karl Kling'e kaptırdı. Gümüş Oklar, Reims'teki başarıyı tekrarlayacak gibi görünüyordu. Ancak Kling, 5. turda ufak bir hata yaparak beşinciliğe gerilerken, şampiyonada ikinci sırada bulunan José Froilán González, Ascari hepsini geçmeden önce Fangio'nun yanına geldi. González yarıştan çekilince eski rakipleri Fangio ve Ascari'nin mücadelesi yaşandı. Maserati sürücüleri Moss ve Luigi Villoresi de yarışa dahil olana kadar yirmi turdan fazla bir süre boyunca böyle devam etti. Villoresi debriyajını fazla kullanmış ve kısa sürede geriye düşmüştü, ancak Moss liderliği ele geçirdi. Ascari'nin motor arızası nedeniyle aniden yarış dışı kalması, Moss'un liderliğini genişletmesine fırsat verdi ancak 68. turda yağ basıncı düştü ve Moss pite girmek zorunda kaldı. Yağ tamamlandı, ancak bir sonraki turda aracın altından yağ akmaya başladı ve yarış dışı kalmak zorunda kaldı. Takım arkadaşı Sergio Mantovani, Mike Hawthorn ile ikincilik mücadelesi veriyordu ancak Maserati de sıkıntı yaşadı. Fangio, geçen yıl olduğu gibi yarışı, González'den aracı devralan Hawthorn ve Umberto Maglioli'nin önünde kazandı.[15]
Sezon İspanya Grand Prix'siyle sona erdi ve Lancia da D50'leriyle piste çıktı. Ascari, yeni Lancia ile yılın ilk pol pozisyonunu elde etti. Ön sırayı Fangio (Mercedes), Hawthorn (Ferrari) ve Harry Schell (Maserati) tamamladı. Schell, Hawthorn ve Ascari'nin önünde startta liderliği ele geçirirken, Fangio altıncılığa geriledi. Ascari 3. turda öndeydi ve fark açıyordu, ancak 9. turda debriyaj sorunu yaşadı. Takım arkadaşı Villoresi daha ilk turda pite girmişti. Maurice Trintignant gruba katılarak liderliği ele geçirdi. Moss da katıldı ama çok geçmeden bozulan bir yağ pompası nedeniyle yarıştan çekildi. Schell, 29. turda lider konumdayken spin attı ve ardından vites kutusunun bozulmasıyla yarış dışı kaldı. Trintignant da benzer sorunlarla liderliği kaybetti. Hawthorn Ferrari'sini finişe getirerek, Fangio'nun Mercedes'ini bitime altı tur kala geçen Maserati'den Luigi Musso'nun önünde zafere ulaştı ve podyuma üç farklı üretici çıktı.[16]
Sürücüler Şampiyonası'nda Juan Manuel Fangio (Maserati/Mercedes) 42 puan toplayarak ikinci şampiyonluğunu kazanırken, José Froilán González (Ferrari) ise 25 puanla ikinci oldu. Mike Hawthorn (Ferrari) ise 24 puanla üçüncü oldu.
Sonuçlar ve sıralamalar
[değiştir | kaynağı değiştir]Grand Prix'ler
[değiştir | kaynağı değiştir]Puanlama Sistemi
[değiştir | kaynağı değiştir]Yarışı ilk beşte tamamlayan pilotlara puan verildi. Bitiş pozisyonuna veya sınıflandırmaya bakılmaksızın en hızlı turu atanlara da ek bir puan verildi. Şampiyonaya sadece en iyi beş sonuç dahil edildi. Paylaşımlı sürüşlerde, puan alabilecek bir pozisyonda bitiren her sürücüye yarım puan verildi. Birden fazla sürücünün aynı en hızlı tur zamanını belirlemesi durumunda, en hızlı tur puanı sürücüler arasında eşit olarak paylaştırılır. Parantezsiz sayılar şampiyona puanlarını, parantez içindeki sayılar ise toplam kazanılan puanları göstermektedir. Puanlar aşağıdaki sisteme göre verildi:
| Pozisyon | 1. | 2. | 3. | 4. | 5. | EHT |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Puan | 8 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
| Kaynak:[17] | ||||||
Sürücüler Klasmanı
[değiştir | kaynağı değiştir]
|
- İtalik en hızlı turu gösterir (bir puan verilir - puan en hızlı turu paylaşan sürücüler arasında eşit olarak paylaşılır)
- Kalın yazı pol pozisyonunu gösterir
- † Aynı arabanın birden fazla sürücüsü arasında paylaşılan pozisyon
- ‡ Bu yarışta birden fazla araba paylaşıldı. Ayrıntılar için yarış sayfasına bakınız.
Şampiyona dışı yarışlar
[değiştir | kaynağı değiştir]1954 sezonunda düzenlenen ve 1954 Dünya Sürücüler Şampiyonası'ndan sayılmayan Formula 1 yarışları aşağıda yer almaktadır.
| No | Tarih | Yarış adı | Pist | Kazanan pilot | Takımı |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 11 Nisan 1954 | IV Gran Premio di Siracusa
|
Syracuse | Nino Farina
|
Ferrari
|
| 2 | 19 Nisan 1954 | XV Pau Grand Prix
|
Pau | Jean Behra
|
Gordini
|
| 3 | 19 Nisan 1954 | VI Lavant Cup
|
Goodwood | Reg Parnell
|
Ferrari
|
| 4 | 9 Mayıs 1954 | III Grand Prix de Bordeaux
|
Bordeaux | José Froilán González
|
Ferrari
|
| 5 | 15 Mayıs 1954 | VI BRDC International Trophy
|
Silverstone | José Froilán González
|
Ferrari
|
| 6 | 22 Mayıs 1954 | VII Gran Premio di Bari
|
Bari | José Froilán González
|
Ferrari
|
| 7 | 5 Haziran 1954 | II Curtis Trophy
|
Snetterton | Roy Salvadori
|
Maserati
|
| 8 | 6 Haziran 1954 | XIII Gran Premio di Roma
|
Castelfusano | Onofre Marimón
|
Maserati
|
| 9 | 6 Haziran 1954 | XXIV Grand Prix des Frontières
|
Chimay |  Birabongse Bhanudej
|
Maserati
|
| 10 | 7 Haziran 1954 | I Cornwall MRC Formula 1 Race
|
Davidstow | John Riseley-Prichard
|
Connaught-Lea Francis
|
| 11 | 7 Haziran 1954 | I BARC Formula 1 Race
|
Goodwood | Reg Parnell
|
Ferrari
|
| 12 | 19 Haziran 1954 | II Crystal Palace Trophy
|
Crystal Palace | Reg Parnell
|
Ferrari
|
| 13 | 11 Temmuz 1954 | IV Grand Prix de Rouen-les-Essarts
|
Rouen | Maurice Trintignant
|
Ferrari
|
| 14 | 25 Temmuz 1954 | III Grand Prix de Caen
|
Caen | Maurice Trintignant
|
Ferrari
|
| 15 | 2 Ağustos 1954 | I August Cup
|
Crystal Palace | Reg Parnell
|
Ferrari
|
| 16 | 2 Ağustos 1954 | II Cornwall MRC Formula 1 Race
|
Davidstow | John Coombs
|
Lotus-Lea Francis
|
| 17 | 7 Ağustos 1954 | I International Gold Cup
|
Oulton Park | Stirling Moss
|
Maserati
|
| 18 | 14 Ağustos 1954 | II RedeX Trophy
|
Snetterton | Reg Parnell
|
Ferrari
|
| 19 | 15 Ağustos 1954 | XXIII Circuito di Pescara
|
Pescara | Luigi Musso
|
Maserati
|
| 20 | 28 Ağustos 1954 | III Joe Fry Memorial Trophy
|
Castle Combe | Horace Gould
|
Cooper-Bristol
|
| 21 | 12 Eylül 1954 | V Circuit de Cadours
|
Cadours | Jean Behra
|
Gordini
|
| 22 | 19 Eylül 1954 | I Grosser Preis von Berlin
|
AVUS | Karl Kling
|
Mercedes
|
| 23 | 25 Eylül 1954 | VII Goodwood Trophy
|
Goodwood | Stirling Moss
|
Maserati
|
| 24 | 2 Ekim 1954 | I Daily Telegraph Trophy
|
Aintree | Stirling Moss
|
Maserati
|
Notlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Indianapolis 500, 1954 AAA sezonu kapsamında sayıldı ve Indy yarışı olarak yapıldı, Formula 1 kurallarına göre düzenlenmedi.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "1954 Driver Standings". Formula1.com. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ a b Steven de Groote (1 Ocak 2009). "F1 rules and stats 1950-1959". F1Technical. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ a b c d James Broomhead (9 Mart 2014). "F1 1954: Mercedes-Benz Rule In New Engine Era". The Checkered Flag. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016.
- ^ Kevin Turner (17 Mart 2022). "The truth about F1 rule changes". Autosport. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ Martin Williamson. "A timeline of Formula One". ESPN. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ "Formula One Changes The Rules". Ferrari. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ TheJudge13 (14 Eylül 2012). "Rules Damn Rules (Part 1: FIA Makes Historic Changes)". The Judge 13. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ "Argentine GP, 1954". GrandPrix. 17 Ocak 1954. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (20 Haziran 1954). "Fangio in Fine Form for Maserati". Motorsport Magazine. 2 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (4 Temmuz 1954). "1954 French Grand Prix Race Report: Fangio and Kling score close 1-2 on Mercedes debut". Motorsport Magazine. 3 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (17 Temmuz 1954). "1954 British Grand Prix race report - Ferrari Vanquishes Mercedes-Benz". Motorsport Magazine. 31 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (1 Ağustos 1954). "XVII Grosser Preis Von Deutschland". Motorsport Magazine. 18 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (22 Ağustos 1954). "Grosser Preis Der Schweiz". Motorsport Magazine. 6 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ Motor Sport (5 Eylül 1954). "25th Gran Premio d'Italia". Motorsport Magazine. 3 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ Denis Jenkinson (24 Ekim 1954). "1954 Spanish Grand Prix race report: Hawthorn class of the field". Motorsport Magazine. 25 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Haziran 2024.
- ^ "World Championship points systems". 8W. Forix. 18 Ocak 2019. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2020.