İçeriğe atla

1978 Formula 1 sezonu

Vikipedi, özgür ansiklopedi

1978 FIA Formula 1 Dünya Şampiyonası sezonu
Önceki: 1977 Sonraki: 1979
PilotlarPistlerYarışlar

1978 Formula 1 sezonu, FIA Formula 1 motor yarışlarının 32. sezonudur. 1978 Formula 1 Dünya Sürücüler Şampiyonası ve Formula 1 Dünya Markalar Şampiyonası,[1] 15 Ocak'ta başlayıp 8 Ekim'de sona eren on altı yarışlık bir seriden oluşuyordu.[1] Sezonda ayrıca şampiyona dışı BRDC Uluslararası Kupası da yer aldı.

JPS-Lotus sürücüsü Mario Andretti, Dünya Sürücüler Şampiyonası'nı kazandı.[1] 2024 sezonu itibariyle Dünya Şampiyonası'nı kazanan son Amerikalı sürücü olmaya devam etmektedir. Hollanda Grand Prix'sindeki zaferi aynı zamanda bir Amerikalı pilotun Formula 1'de kazandığı son zafer oldu. Ronnie Peterson, İtalya Grand Prix'sinde Monza'da geçirdiği kazadan sonra komplikasyonlar nedeniyle hayatını kaybetmesi nedeniyle son iki yarışa katılamasa da şampiyonayı ikinci olarak tamamladı. Lotus ise son kez markalar şampiyonu oldu.[1]

Şampiyonanın iddialı pilotu Niki Lauda ve Ferrari 1977 sezonu sonlarında yollarını ayırmış ve her iki taraf da önceki sezonlarda elde ettikleri başarıları tekrarlamakta zorlanmışlardı. Şampiyonada Ferrari sürücüsü Carlos Reutemann üçüncü olurken Brabham sürücüsü Lauda ise dördüncü oldu. Peterson'ın ölümünün yanı sıra, Peterson'ın İsveçli vatandaşı Gunnar Nilsson'un da kanser nedeniyle hayatını kaybetmesiyle sezon bir başka trajediye sahne oldu. Nilsson, bir önceki sezonun ardından hastalığı nedeniyle kariyerine ara vermek zorunda kalmıştı.

Amerikalı pilot Mario Andretti (sağda) John Player Team Lotus adına yarışarak Sürücüler Şampiyonası'nı kazandı. Şampiyonluk kazanan son Amerikalı olmaya devam ediyor.
İsveçli Ronnie Peterson, Sürücüler Şampiyonası'nda Lotus takım arkadaşı Andretti'nin sadece 13 puan gerisinde ikinci oldu. İtalya Grand Prix'sinde ölümüyle sonuçlanan bir kaza geçirdi.
Ferrari'den Arjantinli Carlos Reutemann ise üçüncü oldu.

Takımlar ve sürücüler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Aşağıdaki sürücüler ve takımlar 1978 Formula 1 Dünya Sürücüler Şampiyonası ve Formula 1 Dünya Markalar Şampiyonası'nda yarıştı.

Takım Üretici Şasi Motor Lastik No Sürücü Grand Prix
Birleşik Krallık Parmalat Racing Team Brabham-Alfa Romeo BT45C

BT46

BT46B

BT46C
Alfa Romeo 115-12 3.0 F12 G 1 Avusturya Niki Lauda Hepsi
2 Birleşik Krallık John Watson Hepsi
66 Brezilya Nelson Piquet 16
Birleşik Krallık First National CIty Elf Team Tyrrell Tyrrell-Ford 008 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 3 Fransa Didier Pironi Hepsi
4 Fransa Patrick Depailler Hepsi
Birleşik Krallık John Player Team Lotus Lotus-Ford 78

79
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 5 Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Hepsi
6 İsveç Ronnie Peterson 1–14
55 Fransa Jean-Pierre Jarier[a] 15–16
Birleşik Krallık Marlboro Team McLaren

Birleşik Krallık Löwenbräu Team McLaren
McLaren-Ford M26 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 7 Birleşik Krallık James Hunt Hepsi
8 Fransa Patrick Tambay 1–5, 7–16
33 İtalya Bruno Giacomelli 6, 9–10, 13–14
Batı Almanya ATS Racing Team

Batı Almanya F&S Properties ATS Racing Team
ATS-Ford HS1

D1
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 9 Batı Almanya Jochen Mass 1–13
Hollanda Michael Bleekemolen 14–16
10 Fransa Jean-Pierre Jarier 1–5, 11
İtalya Alberto Colombo 6–7
Finlandiya Keke Rosberg 8–10, 15–16
Avusturya Hans Binder 12
Hollanda Michael Bleekemolen 13
Avusturya Harald Ertl 14
İtalya Scuderia Ferrari SpA SEFAC Ferrari 312T2

312T3
Ferrari 015 3.0 F12 M 11 Arjantin Carlos Reutemann Hepsi
12 Kanada Gilles Villeneuve Hepsi
Brezilya Fittipaldi Automotive Fittipaldi-Ford F5A Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 14 Brezilya Emerson Fittipaldi Hepsi
Fransa Équipe Renault Elf Renault Elf RS01 Renault-Gordini EF1 1.5 V6 t M 15 Fransa Jean-Pierre Jabouille 3–16
Birleşik Krallık Villiger Shadow Shadow-Ford DN8

DN9
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 16 Batı Almanya Hans-Joachim Stuck Hepsi
17 İsviçre Clay Regazzoni Hepsi
Birleşik Krallık Durex Team Surtees

Birleşik Krallık Beta Team Surtees
Surtees-Ford TS19

TS20
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 18 Birleşik Krallık Rupert Keegan 1–13
İtalya "Gimax" 14
Fransa René Arnoux 15–16
19 İtalya Vittorio Brambilla 1–14
İtalya Beppe Gabbiani 15–16
Kanada Walter Wolf Racing Wolf-Ford WR1

WR3

WR5

WR6
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 20 Güney Afrika Cumhuriyeti Jody Scheckter Hepsi
21 Amerika Birleşik Devletleri Bobby Rahal 15–16
Birleşik Krallık Team Tissot Ensign Ensign-Ford N177 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 22 Amerika Birleşik Devletleri Danny Ongais 1–2
İtalya Lamberto Leoni 3–4
Belçika Jacky Ickx 5–8
İrlanda Derek Daly 9–10, 12–16
Brezilya Nelson Piquet 11
23 İtalya Lamberto Leoni 1–2
Belçika Bernard de Dryver 6
Amerika Birleşik Devletleri Brett Lunger 15
Birleşik Krallık Mario Deliotti Racing N175 G Birleşik Krallık Geoff Lees 10
Batı Almanya Sachs Racing N177 G Avusturya Harald Ertl 11–14
Birleşik Krallık Olympus Cameras & Hesketh Racing Hesketh-Ford 308E Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 24 Birleşik Krallık Divina Galica 1–2
Amerika Birleşik Devletleri Eddie Cheever 3
İrlanda Derek Daly 4–6
Meksika Team Rebaque Lotus-Ford 78 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 25 Meksika Héctor Rebaque Hepsi
Fransa Ligier Gitanes Ligier-Matra JS7

JS7/9

JS9
Matra MS76 3.0 V12

Matra MS78 3.0 V12
G 26 Fransa Jacques Laffite Hepsi
Birleşik Krallık Williams Grand Prix Engineering Williams-Ford FW06 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 27 Avustralya Alan Jones Hepsi
İspanya Centro Asegurador F1 McLaren-Ford M25/M23[N 1] Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 28 İspanya Emilio de Villota 7
Belçika Patrick Nève March-Ford 781S Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 29 Belçika Patrick Nève 6
Birleşik Krallık BS Fabrications

Birleşik Krallık Liggett Group & BS Fabrications
McLaren-Ford M23

M26
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 29 Brezilya Nelson Piquet 12–14
30 Amerika Birleşik Devletleri Brett Lunger 1–14
Fransa Automobiles Martini Martini-Ford MK23 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 31 Fransa René Arnoux 3, 5–6, 9–13
Hong Kong Theodore Racing Hong Kong Theodore-Ford TR1 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 32 Amerika Birleşik Devletleri Eddie Cheever 1–2
Finlandiya Keke Rosberg 3–7
Wolf-Ford WR3

WR4
11–14
İtalya Team Merzario Merzario-Ford A1 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 34 İtalya Alberto Colombo 14
37 İtalya Arturo Merzario Hepsi
Birleşik Krallık Arrows Racing Team

Birleşik Krallık Warsteiner Arrows Racing Team
Arrows-Ford FA1

A1
Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 35 İtalya Riccardo Patrese 3–14, 16
36 2
Batı Almanya Rolf Stommelen 3–16
Amerika Birleşik Devletleri Interscope Racing Shadow-Ford DN9 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 39 Amerika Birleşik Devletleri Danny Ongais 4, 13
Birleşik Krallık Melchester Racing McLaren-Ford M23 Ford Cosworth DFV 3.0 V8 G 40 Birleşik Krallık Tony Trimmer 10
  1. ^ Takım 6 numarayı emekliye ayırınca Jean-Pierre Jarier, 55 numara ile yarıştı.
  1. ^ De Villota başlangıçta İspanya Grand Prix'e bir McLaren M25 ile katıldı, ancak M25 bir antrenman kazasında hasar gördükten sonra M23'e geri döndü.[2][3][4]

Takım ve sürücü değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Son şampiyon Niki Lauda, 1977 sezonunun bitiminden önce Ferrari'den ayrılmıştı. Gilles Villeneuve, Lauda'nın yerine kendi evindeki yarışta geçti ve 1978 sezonu boyunca takımda kaldı.
  • Lauda, Hans-Joachim Stuck'un yerine Brabham'a geçti, Stuck ise ardından Shadow'a transfer oldu. Avustralyalı bayraksimge, Williams ile yeni bir sözleşme imzalamamış olsaydı, Lauda onun takımına katılabilirdi. Williams, 1978 sezonu için ilk kendi ürettiği şasiyi yarışa soktu.
  • Clay Regazzoni, Ensign'dan Shadow'a geçti, 1977'deki takım arkadaşı Patrick Tambay ise McLaren ile sözleşme imzaladı. Bu durum Ensign'ı iki yeni sürücü arayışına soktu ve Penske takımının kapanmasından sonra Danny Ongais ile tecrübesiz Lamberto Leoni'yi buldular. Eski McLaren sürücüsü Jochen Mass, Penske ve March kalıntıları üzerine kurulan ATS takımında kendine yer buldu.
  • Ronnie Peterson, Lotus'a beklenmedik bir transfer yaparak vatandaşı Gunnar Nilsson'ın yerine geçti. Peterson'ın Tyrrell'deki koltuğunu, çaylak Didier Pironi doldurdu. Nilsson, çaylak takım Arrows ile sözleşme imzaladı ancak ölümcül testis kanseri teşhisi konunca sezon başlamadan emekli oldu. Eski Shadow sürücüsü Riccardo Patrese ve veteran Rolf Stommelen en sonunda Arrows için yarıştı.
  • Yukarıda bahsedilen Williams ve Arrows dışında, üç takım kendi ürettikleri şasilerle yarışa katıldı: Martini, Merzario ve Theodore. BRM ise kapanmıştı.
Geleceğin şampiyonu Keke Rosberg , Britanya Grand Prix'sinde ATS'yi kullanıyor.
Ronnie Peterson, İtalya Grand Prix'sinde start kazasında hayatını kaybetti.

Sezon ortası değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Eddie Cheever'ın Theodore takımıyla ilk yarışı ön eleme niteliğindeydi ve Formula 2'ye geri döndü. Yerini geleceğin şampiyonu Keke Rosberg aldı ve ATS'ye geçti. Theodore kendi ürettiği şasiyi emekliye ayırıp yerine özel Wolf şasisini alınca Rosberg geri döndü ve sezonu ATS ile tamamladı.
  • Bruno Giacomelli, programı elverdiği sürece üçüncü McLaren aracını da kullanıyordu. 1978'de Formula 2 şampiyonu oldu.
  • Hesketh Racing altı yarışın ardından kapandı.
  • Martini takımının bitime üç yarış kala kapanması üzerine, sürücüleri René Arnoux Surtees'te yeni bir yuva buldu.
  • İtalya Grand Prix'sinin başlangıcında James Hunt, Riccardo Patrese'den kaçmaya çalışırken Ronnie Peterson ile çarpıştı. Çıkan arbedede sekiz sürücü daha kaza yaptı, Peterson'ın Lotus'u bariyerlere çarparak alev aldı. Enkazdan hafif yanıklarla ancak ciddi bacak yaralanmalarıyla kurtarıldı.[5] O gece hastanede kendisine yağ embolisi teşhisi konuldu ve ardından gelen böbrek yetmezliği ölümcül oldu. Kazada Vittorio Brambilla, kafasına lastik çarpmış ve aracında baygın halde oturuyordu. Tam bir yıl sonra iyileşip Formula 1'e geri döndü. Lotus'ta Jean-Pierre Jarier koltuğa otururken, Beppe Gabbiani Surtees'te kadro dışı kaldı.
  • Nelson Piquet, 1979'daki tam sezon çıkışından önce sezonun son yarışına üçüncü Brabham arabasıyla katıldı.
Tarih
1 Arjantin Grand Prix Arjantin Autódromo Oscar Alfredo Gálvez, Buenos Aires 15 Ocak
2 Brezilya Grand Prix Brezilya Jacarepaguá, Rio de Janeiro 29 Ocak
3 Güney Afrika Grand Prix Güney Afrika Cumhuriyeti Kyalami Grand Prix Circuit, Midrand 4 Mart
4 Birleşik Devletler Batı Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Long Beach Street Circuit, California 2 Nisan
5 Monako Grand Prix Monako Circuit de Monako, Monte Carlo 7 Mayıs
6 Belçika Grand Prix Belçika Zolder, Heusden-Zolder 21 Mayıs
7 İspanya Grand Prix İspanya Circuito Permanente Del Jarama, Madrid 4 Haziran
8 İsveç Grand Prix İsveç Scandinavian Raceway, Anderstorp 17 Haziran
9 Fransa Grand Prix Fransa Circuit Paul Ricard, Le Castellet 2 Temmuz
10 Britanya Grand Prix Birleşik Krallık Brands Hatch, Kent 16 Temmuz
11 Almanya Grand Prix Batı Almanya Hockenheimring, Hockenheim 30 Temmuz
12 Avusturya Grand Prix Avusturya Österreichring, Spielberg 13 Ağustos
13 Hollanda Grand Prix Hollanda Circuit Zandvoort, Zandvoort 27 Ağustos
14 İtalya Grand Prix İtalya Autodromo Nazionale di Monza, Monza 10 Eylül
15 Birleşik Devletler Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Watkins Glen Uluslararası Pisti, New York 1 Ekim
16 Kanada Grand Prix Kanada Île Notre-Dame Circuit, Montréal 8 Ekim

Takvim değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

1978 Formula 1 Dünya Sürücüler Şampiyonası ve Markalar Şampiyonası, on altı yarışlık bir seride eşzamanlı olarak düzenlendi.

Yarış 1: Arjantin

[değiştir | kaynağı değiştir]

1978 sezonu, Buenos Aires, Arjantin'deki Parque Almirante Brown pistinde başladı. Mario Andretti, Lotus aracıyla pole pozisyonunu alırken ev sahibi favori Carlos Reutemann Ferrari'siyle ikinci sırayı aldı ve diğer Lotus sürücüsü Ronnie Peterson üçüncü oldu. Yarışın başlangıcı sorunsuz geçti. Andretti ve Reutemann ilk iki sırayı kolayca korurken, John Watson Brabham ile Peterson'u geçerek üçüncülüğü aldı. Watson, yedinci turda Reutemann'ı geçip ikinciliği aldı ancak Andretti yakalanamaz bir hızla ilerliyordu. Reutemann, lastik problemleri nedeniyle sıralamada geriledi ve son dünya şampiyonu Niki Lauda üçüncü sıraya yükseldi. Yarışın bitimine on tur kala Watson'ın motoru patlayınca, Lauda ikinci sıraya geçti. Andretti rahat bir zafer kazandı. Lauda ikinci oldu, Patrick Depailler ise Tyrrell'la podyumun son basamağını aldı. Bu, alışılmadık bir Arjantin Grand Prix'si oldu. Yaz havası genelde sıcak olmasına rağmen (geçen yılki kadar sıcak olmasa da), aşınma oranı yüksek değildi ve pole pozisyonundaki sürücü yarış dışı kalmadı.

Yarış 2: Brezilya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sezonun ikinci yarışı için sürücüler Brezilya'ya geldi. Formula 1'in altı yıldır düzenlendiği, oldukça engebeli ve zorlayıcı Interlagos pistinden sonra ilk kez yeni Jacarepagua Pisti'nde, Rio de Janeiro'da yarış düzenlendi. Ocak ayında Rio'daki tipik sıcak ve nemli hava koşulları nedeniyle yarış bunaltıcı sıcak ve nemli bir havada yapıldı. Peterson pole pozisyonunu aldı, McLaren sürücüsü James Hunt ikinci olurken Mario Andretti üçüncü oldu. Yarışın başında Reutemann ilk virajda bu üçlüyü geride bırakarak liderliği aldı. Hunt ve Andretti onu takip ediyordu. Peterson ise kötü bir başlangıç yaptı. Hunt, lastik değiştirmek için pite girene kadar ikinci sıradaydı. Pite girince Andretti ikinci sırayı aldı ancak yarışın sonlarına doğru şanzıman sorunları yaşadı ve ikinci sırayı Fittipaldi'ye, üçüncülüğü ise Lauda'ya kaptırdı. Hunt, 26. turda sıcak ve nemli hava koşullarının etkisiyle yarış dışı kaldı. Tambay 35. turda, Villeneuve ise 36. turda aynı sebeple yarış dışı kaldı. Reutemann liderliği hiç bırakmadı ve rahat bir şekilde kazandı. İki kez dünya şampiyonu olan Emerson Fittipaldi, kardeşinin takımında ikinci olurken, Lauda üçüncü sırayı aldı. Andretti ise dördüncü oldu. Reggazoni ve Pironi ilk altıyı tamamladı.

Yarış 3: Güney Afrika

[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzun bir aradan sonra sezon, Güney Afrika'daki Kyalami pistinde düzenlenen 300. Dünya Şampiyonası Grand Prix'si ile devam etti. Son şampiyon Lauda, Brabham ile kariyerinin ilk pole pozisyonunu aldı. Andretti yanında, Hunt ise üçüncü sıradaydı. Andretti başlangıçta liderliği aldı ve farkı açmaya başladı, Lauda ise Wolf'ten Jody Scheckter'in arkasına düştü. Genç İtalyan Riccardo Patrese 20 tur sonra Lauda'yı geçerek üçüncülüğe yükseldi. Yarış devam ederken Andretti ve Scheckter lastik sorunları yaşamaya başladı ve Patrese tarafından geçildiler. Depailler ikinci sıraya yükseldi ancak Lauda'nın motoru arızalanınca üçüncülük Andretti'ye geçti. Patrese rahat bir şekilde önde giderken motor arızası yaşadı ve Depailler liderliği aldı. Fakat Tyrrell aracı duman çıkarmaya başladı. Andretti ikinci sıraya yükseldi ama yakıt almak için pite girince takım arkadaşı Peterson ikinci sırayı aldı. Peterson, son turda Depailler'i tekerlek tekerleğe bir mücadele sonrası geçip yarışı kazandı. Watson podyumu tamamladı.

Yarış 4: ABD Batı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Bir sonraki yarış, Kaliforniya eyaletindeki ünlü Long Beach pistinde yapıldı. Ferrari'ler sıralamalarda baskındı; Reutemann pole pozisyonunu alırken takım arkadaşı Gilles Villeneuve ikinci sırada yer aldı. Son şampiyon Lauda ve ev sahibi kahraman Andretti ikinci sırada yer aldı. Yarış başladığında, beşinci sıradaki Watson ilk virajda geç fren yaparak herkesi geride bıraktı ancak geniş bir çizgi izleyince Villeneuve liderliği aldı. Reutemann, Lauda'nın arkasında dördüncü sıraya düştü. Ferrariler, aralarındaki iki Brabham ile birlikte ilerledi. Watson'ın motoru arızalanınca Williams'la Alan Jones dördüncü sıraya yükseldi. Lauda elektrik arızası nedeniyle yarış dışı kaldı. Villeneuve ve Reutemann ilk iki sırayı aldı ancak Villeneuve bir kaza sonucu yarış dışı kaldı. Jones yakıt basıncı sorunları yaşayıp geri düşünce Andretti ikinci sıraya yükseldi. Yarışın geri kalanı sorunsuz geçti ve Reutemann rahat bir zafer kazandı. Andretti ikinci, Depailler ise üçüncü oldu.

Yarış 5: Monako

[değiştir | kaynağı değiştir]

Beşinci yarış, Japonya Grand Prix'sinin iptal edilmesinin ardından uzatılan bir aradan sonra Monako'da yapıldı. Reutemann bir kez daha pole pozisyonunu aldı. Brabham ikilisi Watson ve Lauda ise ikinci ve üçüncü sıradaydı. Watson iyi bir başlangıç yaparak ilk virajda liderliği aldı. Reutemann, Hunt ile çarpışarak pite girdi ve yarış dışı kaldı. Depailler ve Lauda ikinci ve üçüncü sıraya yükseldi. Yarışın ilk yarısında ilk üç değişmedi ancak Watson bir hata yaptı. Depailler ve Lauda'ya geçildi. Lauda lastik patlatarak pite girdi am daha sonra Watson'u geçti. Depailler kariyerinin ilk zaferini kazandı, Lauda ikinci, Scheckter ise üçüncü oldu.

Yarış 6: Belçika

[değiştir | kaynağı değiştir]

Belçika Grand Prix'si öncesinde, Zolder pistinde yeni Lotus 79 aracı yarışmaya hazır hale getirildi ve Andretti sıralamalarda rahat bir pole pozisyonu aldı. Reutemann ve Lauda arkasında yer aldı. Andretti, ilk virajda liderliği aldı, Reutemann ise kötü bir başlangıç yaparak geriye düştü. Bu sırada Lauda, Scheckter'in çarpması sonucu yarış dışı kaldı. Villeneuve ikinci sıraya, Peterson ise üçüncü sıraya yükseldi ancak Andretti'nin temposuna ayak uyduramadılar. 40 tur boyunca olay yaşanmadı, ancak Villeneuve bir lastik patlatıp pite girdi ve beşinci sıraya düştü. Birkaç tur sonra Peterson da lastik değiştirmek zorunda kaldı. Reutemann ikinci sıraya, Jacques Laffite üçüncü sıraya geçti. Peterson ise yeni lastiklerle hızla rakiplerini geçti. Laffite, son turda Reutemann'ı geçmeye çalışırken çarpıştılar ve Laffite yarış dışı kaldı. Andretti rahat bir zafer kazandı, Peterson ikinci oldu, Reutemann ise podyumu tamamladı.

Yarış 7: İspanya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yedinci yarış, Madrid yakınlarındaki dar ve kıvrımlı Jarama pistinde yapıldı. Yine yeni Lotus 79 hızını gösterdi ve Andretti pole pozisyonunu aldı. Peterson ise ikinci sıradaydı, Reutemann ikinci sırada yer aldı. Hunt, iyi bir başlangıç yaparak ilk virajda liderliği aldı. Andretti ve Reutemann onu takip etti, Peterson dokuzuncu sıraya geriledi. Hunt, yedi tur boyunca liderliği korudu ancak Andretti onu geçip farkı açtı. Reutemann lastik değiştirmek için pite girdi, Watson üçüncülüğe yükseldi, ancak Laffite onu geçti. Peterson hızla toparlanarak her ikisini de geçti. Hunt, lastik sorunları yaşamaya başladı ve geriye düştü. Peterson, ikinci sırayı alırken, Laffite üçüncü sırada yer aldı. Andretti bir kez daha kazandı, Peterson ikinci oldu ve Lotus 1-2 yaptı, Laffite ise podyumu tamamladı.

Yarış 8: İsveç

[değiştir | kaynağı değiştir]

İsveç Grand Prix'si öncesinde, Brabham ekibi yeni bir "fan car" geliştirdi ve bu diğer takımların tepkisini çekti. FIA aracın yarışmasına izin verdi. Andretti, bir kez daha pole pozisyonunu aldı ancak Watson ikinci sırada, Lauda üçüncü sıradaydı. Yarış başladığında, Andretti ilk virajda liderliği aldı. Lauda, takım arkadaşını geçerek ikinci sıraya yükseldi. Riccardo Patrese, Arrows aracıyla üçüncü sıraya yerleşti ancak Peterson onu geçince Andretti ve Lauda farkı açtı. Peterson lastik patlattı. Andretti ve Lauda çekişiyordu. Yarışın ortalarında Andretti bir hata yaptı ve Lauda liderliği devraldı. Lauda, Brabham için ilk zaferini kazandı, Andretti ise motor arızası nedeniyle yarış dışı kaldı. Patrese ve Peterson ikinci ve üçüncü sırada yer aldı. Bu, İsveç'te düzenlenen son Grand Prix oldu; Ronnie Peterson ve Gunnar Nilsson'un ölümleriyle İsveç'in Formula 1'e olan ilgisi azaldı ve yarış için yeterli kaynak bulunamadı.

Yarış 9: Fransa

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brabham ekibi eski araçlarına geri dönmek zorunda kaldı ancak bu onları durdurmadı. Watson pole pozisyonunu aldı, Lauda ise Andretti'nin arkasında üçüncü sıradaydı. Yarış başladığında, Watson ilk virajda liderliği aldı, Andretti onu takip etti ve Patrick Tambay McLaren ile üçüncü sıraya yerleşti. Ancak bu sıralama uzun sürmedi. Andretti, Watson'u geçti. Lauda ve Peterson da Watson'u ve Tambay'ı geçerek ikinci ve üçüncü sıraya yerleşti. Ancak Lauda motor arızası yaşadı ve yarış dışı kaldı. Lotus araçları 1-2 gitmeye devam etti ve Andretti, dört yarışta üçüncü zaferini kazandı. Hunt, yarışın ortasında Watson'u geçerek üçüncü sırayı aldı ve podyumu tamamladı.

Yarış 10: Britanya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sıra Britanya'ya gelmişti ve bu kez pole pozisyonunu Andretti'yi geride bırakan Peterson aldı. Lotus bir kez daha ön sıradaydı. Scheckter ise ikinci sıradan başlama hakkı kazandı. Yarış başladığında, Andretti liderliği aldı, Peterson ise onu takip etti. İki Lotus aracı hızla farkı açtı, ancak Peterson motor arızasıyla yarış dışı kaldı. Andretti, büyük bir farkla liderliği sürdürüyordu. Ancak lastik patlattı ve pite girdi. Daha sonra motor arızası yaşayıp yarış dışı kaldı. Scheckter liderliği aldı ancak Lauda ona baskı yapıp liderliği devraldı. Scheckter ise vites kutusu sorunlarıyla yarış dışı kaldı. Reutemann, Lauda'ya yaklaşarak onu geçip zaferi kazandı. Lauda ikinci sırada yer alırken takım arkadaşı Watson kendi evindeki yarışta podyuma çıktı.

Yarış 11: Batı Almanya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Takvimdeki bir sonraki yarış Batı Almanya'daydı ve sıralamalarda şaşırtıcı bir sonuç çıkmadı; Andretti pol pozisyonunu aldı ve Peterson onun yanında, Lauda ise üçüncü sıradaydı. Başlangıçta Peterson daha iyi bir çıkış yaparak Andretti’den liderliği aldı, ancak sadece dört tur lider kalabildi; Andretti liderliği geri aldı. İlk bölümlerde Lauda üçüncü sıradaydı ancak bayraksimge onu geçti ve bu ikili bir süre boyunca mücadele etti. Lauda’nın motoru bir kez daha arızalandı. Lotus’un iki aracı önde rahat bir şekilde ilerlerken Jones üçüncü sırayı güvenli bir şekilde sürdürdü ancak yakıt sorunu nedeniyle yarışı bırakmak zorunda kaldı. Lotus’un 1-2 yapma umutları Peterson’un vites kutusu arızalanınca sona erdi ancak Andretti bu durumdan etkilenmedi ve sezonun beşinci zaferine rahat bir şekilde ulaştı. Scheckter ikinci olurken Laffite üçüncü sırayı aldı.

Yarış 12: Avusturya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Avusturya Grand Prix'sinde tribünler Lauda hayranlarıyla doluydu ancak Lauda sadece 12. sırada sıralamayı tamamlayabildi çünkü Lotus araçları yine ön sırayı aldı ve Peterson pol pozisyonundaydı. Sıralamada sürpriz olan turboşarjlı Renault ile üçüncü sırayı alan Jean-Pierre Jabouille idi. Başlangıçta Peterson ilk virajda liderliği aldı, Reutemann ise Andretti’den ikinciliği kaptı. Andretti daha sonra bu yeri geri almaya çalıştı ancak ikili çarpıştı ve Andretti'nin aracı bariyerlere çarpıp yarış dışı kaldı, Reutemann ise birkaç sırayı kaybetti ve Patrick Depailler ile Scheckter'in arkasına düştü. Yarışın dördüncü turunda yoğun bir yağmur başladı ve Reutemann pist dışına çıkarak aracını kum havuzuna sapladı ancak görevliler tehlikeli bir pozisyonda olduğu için arabayı tekrar çalıştırarak yarışa dönmesine yardım ettiler. Scheckter kaza yaptı ve yarış durduruldu.

Yağmur hafifledikten sonra yarış yeniden başladı ve Peterson bir kez daha liderliği aldı, Depailler ve Lauda onu takip ediyordu. Pist kurudukça Peterson farkı açmaya başladı, arka sıralardan ise Reutemann hızla tırmanarak Lauda’yı geçip üçüncü sıraya yükseldi. Ancak dışarıdan yardım aldığı için siyah bayrakla diskalifiye edildi ve kısa süre sonra Lauda kaza yaptı. Gilles Villeneuve üçüncü sıraya yükseldi. Pilotlar kuru zemin lastiklerine geçtiler ancak ilk üç değişmedi. Peterson yarışı kazandı, Depailler ikinci olurken, Villeneuve kariyerindeki ilk podyum zaferini elde etti.

Yarış 13: Hollanda

[değiştir | kaynağı değiştir]

Pilotlar bir sonraki yarış için Hollanda'ya gittiler. Beklendiği gibi Andretti pol pozisyonunu aldı. Lauda ise ikinci sırayı almıştı. Yarışın başında Andretti liderdi. Peterson onu takip ederken Jacques Laffite Lauda’ya meydan okuyordu. Lotus araçları hızla arayı açarken, Laffite ilk turlarda Lauda’yı zorladı ama sonra lastik sorunları nedeniyle gerilere düştü. Yarış pek olaylı geçmedi ve Andretti zaferi aldı, Peterson ise ikinci oldu. Lotus yine 1-2 oldu, Lauda ise üçüncü sırayı aldı.

Yarış 14: İtalya

[değiştir | kaynağı değiştir]

İtalya yarışı, sezonun on dördüncü ayağına ev sahipliği yaptı ve her zamanki gibi Andretti pol pozisyonunu aldı, Gilles Villeneuve ise Ferrari hayranlarını memnun ederek ikinci sırayı aldı, onun arkasında ise turboşarjlı Renault ile Jabouille üçüncü sıradaydı. Yarış başladığında Andretti ve Villeneuve rahatça öne geçtiler, Lauda ve Jabouille onları takip etti ancak geri kalan araçlar yakın bir grup oluşturdu.

Arrows'dan Riccardo Patrese startta pit yolunun hemen yanındaki sağ taraftan geçerek birçok aracı geride bıraktı. Diğer araçların önüne geçtikten sonra Patrese, Monza’nın eski virajının kapalı girişinin hemen önüne geldi. James Hunt, bu duruma o kadar şaşırdı ki sol tarafa yöneldi ve sol ön tekerleğiyle Peterson'un Lotus 78'ine çarptı. Peterson sağa doğru savruldu ve Lotus 78’i sağ taraftaki Armco bariyerine sert bir şekilde çarptı; Lotus’un ön kısmı çarpmanın etkisiyle ezildi. Yedi sürücü daha kazaya karıştı: Carlos Reutemann, Hans Joachim Stuck, Patrick Depailler, Didier Pironi, Vittorio Brambilla ve Clay Regazzoni. Peterson’un aracı çarpmanın etkisiyle ikiye bölündü ve yangın çıktı, ayrıca Vittorio Brambilla, Surtees aracıyla giderken fırlayan bir tekerleğin başına çarpması sonucu bilincini kaybetti. Peterson ve Brambilla hastaneye kaldırıldı, Peterson’un bacaklarında ve ayaklarında 27 kırık vardı, Brambilla’nın durumu ise endişe vericiydi. Diğer sürücüler yara almadan kurtuldular ve çoğu yeniden starta katılabildi.

Yarış yaklaşık dört saat sonra yeniden başladı. Ön sıradaki Andretti ve Villeneuve yine erken kalkış yaptı ancak diğer araçlar onları takip etmedi, bu yüzden Andretti ve Villeneuve birer dakikalık ceza aldı. Pistte Villeneuve liderliğini Andretti ve Jabouille’ün önünde sürdürdü, ta ki Jabouille yarış dışı kalana kadar. Bu durum Lauda’yı üçüncü sıraya çıkardı. Takım arkadaşı Watson ise Reutemann ve Laffite ile mücadeleye girişti ve sonunda onlardan uzaklaştı. Pistteki mücadele Villeneuve ve Andretti arasında geçiyordu; Andretti, yarışın bitimine beş tur kala Villeneuve’ü geçti. Andretti çizgiyi birinci olarak geçti, Villeneuve ise hemen arkasındaydı ancak ceza süreleri eklenince Lauda birinci, Watson ikinci ve Reutemann üçüncü oldu.

Hastanede Peterson'un bacağına yapılan ameliyattan sonra kan pıhtısı oluştu ve gece komaya girerek ertesi gün hayatını kaybetti. Bu sonuçla Andretti dünya şampiyonu ilan edildi, ancak zaferini kutlamadı ve diğer sürücülerle birlikte Peterson’un yasını tuttu. Brambilla ise ölümden kurtuldu.

Yarış 15: Birleşik Devletler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sezonun sondan bir önceki yarışı Amerika Birleşik Devletleri'nde Watkins Glen’de yapıldı ve Lotus, Peterson’un yerine Jean-Pierre Jarier’i yarışa aldı. Patrese yarışa katılamadı çünkü Grand Prix Pilotları Birliği, Peterson’un ölümüne neden olan kazada onu sorumlu buldu.

Yeni Dünya Şampiyonu ve ev sahibi Andretti, Peterson’un ölümünden diğer sürücülerden daha fazla etkilenmişti ancak bu durum, sıralamalarda Reutemann’ın önünde pol pozisyonunu almasını engellemedi. bayraksimge’un Williams’ı ikinci sırayı kaparken Andretti yarışın başında liderliğini korudu, Reutemann ve Villeneuve onu takip ederken Jones dördüncü sıradaydı. Andretti, fren sorunları yaşayan aracının zorlanması nedeniyle önce Reutemann’a, ardından Villeneuve’e geçildi. Villeneuve motor arızası yaşayana kadar Ferrari pilotları 1-2 olarak ilerledi. Bu durum Jones’u ikinci sıraya, Andretti’yi ise üçüncü sıraya yükseltti ancak Andretti’nin motoru da arızalandı ve üçüncülüğü Lauda’ya kaptırdı, o da daha sonra aynı kaderi yaşadı ve Scheckter üçüncü sırayı aldı, ancak sonlara doğru hızla gelen Jarier onu geçti. Ancak Jarier, bitime dört tur kala yakıtı bitince üçüncülük tekrar Scheckter’e kaldı. Reutemann rahat bir galibiyet alırken Jones ikinci, Scheckter ise üçüncü oldu.

Yarış 16: Kanada

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sezon Kanada'da, Montreal'deki yeni île Notre-Dame pistinde sona erdi. Formula 1 camiası, Toronto’daki Mosport Park’ın güvenlik sorunları nedeniyle eski Kanada Grand Prix pistini terk etti. Sıralamalarda Jarier yıldızlaştı ve pol pozisyonunu aldı, ardından Scheckter ve ev sahibi kahraman Gilles Villeneuve sıralandı. Jarier ilk virajda rahatça liderliği aldı, Jones ise harika bir çıkış yaparak ikinci sıraya yükseldi ve Scheckter üçüncü sıraya geriledi. Jarier arayı açmaya başlarken, Jones lastik patlattı ve yarış ilerledikçe gerilere düştü. Bu da Scheckter'i ikinci sıraya, Villeneuve'ü ise üçüncü sıraya yükseltti. Yarışın ortalarında Villeneuve, Scheckter’i geçerek ikinci sıraya yerleşti.

Jarier yarış boyunca liderliğini korudu, ancak yağ sızıntısı nedeniyle yarış dışı kaldı ve Villeneuve, kariyerinin ilk zaferini, kendi evinde kazandı. Scheckter ikinci olurken, Reutemann üçüncü sırayı aldı.

Sonuçlar ve sıralamalar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Round Grand Prix Pol pozisyonu En hızlı tur Kazanan sürücü Kazanan takım Rapor
1 Arjantin Arjantin Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Kanada Gilles Villeneuve Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
2 Brezilya Brezilya Grand Prix İsveç Ronnie Peterson Arjantin Carlos Reutemann Arjantin Carlos Reutemann İtalya Ferrari Rapor
3 Güney Afrika Cumhuriyeti Güney Afrika Grand Prix Avusturya Niki Lauda Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti İsveç Ronnie Peterson Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
4 Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Devletler Batı Grand Prix Arjantin Carlos Reutemann Avustralya Alan Jones Arjantin Carlos Reutemann İtalya Ferrari Rapor
5 Monako Monako Grand Prix Arjantin Carlos Reutemann Avusturya Niki Lauda Fransa Patrick Depailler Birleşik Krallık Tyrrell-Ford Rapor
6 Belçika Belçika Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti İsveç Ronnie Peterson Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
7 İspanya İspanya Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
8 İsveç İsveç Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Avusturya Niki Lauda Avusturya Niki Lauda Birleşik Krallık Brabham-Alfa Romeo Rapor
9 Fransa Fransa Grand Prix Birleşik Krallık John Watson Arjantin Carlos Reutemann Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
10 Birleşik Krallık Britanya Grand Prix İsveç Ronnie Peterson Avusturya Niki Lauda Arjantin Carlos Reutemann İtalya Ferrari Rapor
11 Batı Almanya Almanya Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti İsveç Ronnie Peterson Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
12 Avusturya Avusturya Grand Prix İsveç Ronnie Peterson İsveç Ronnie Peterson İsveç Ronnie Peterson Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
13 Hollanda Hollanda Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Avusturya Niki Lauda Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Birleşik Krallık Lotus-Ford Rapor
14 İtalya İtalya Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Avusturya Niki Lauda Birleşik Krallık Brabham-Alfa Romeo Rapor
15 Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Devletler Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti Fransa Jean-Pierre Jarier Arjantin Carlos Reutemann İtalya Ferrari Rapor
16 Kanada Kanada Grand Prix Fransa Jean-Pierre Jarier Avustralya Alan Jones Kanada Gilles Villeneuve İtalya Ferrari Rapor

Puanlama sistemi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Puanlar, yarışı bitiren ilk altı sürücüye verildi. Formula 1 Markalar Şampiyonası'nda ise sadece her yarışta en yüksek sırada bitiren sürücünün puanları hesaba katıldı. Hem sürücüler hem de markalar şampiyonası 1-8. yarışlardaki en iyi yedi sonuç ve 9-16. yarışlardaki en iyi yedi sonuç dikkate alındı.

Parantez içinde olmayan rakamlar şampiyona puanlarını, parantez içindeki rakamlar ise kazanılan toplam puanları göstermektedir. Puanlar şu sistemde verildi:

Pozisyon  1.   2.   3.   4.   5.   6. 
Puan 9 6 4 3 2 1
Kaynak:[6]

Sürücüler Klasmanı

[değiştir | kaynağı değiştir]
Poz. sürücü ARJ
Arjantin
BRE
Brezilya
GAF
Güney Afrika Cumhuriyeti
BDB
Amerika Birleşik Devletleri
MON
Monako
BEL
Belçika
İSP
İspanya
İSÇ
İsveç
FRA
Fransa
BRİ
Birleşik Krallık
ALM
Batı Almanya
AVS
Avusturya
HOL
Hollanda
İTA
İtalya
ABD
Amerika Birleşik Devletleri
KAN
Kanada
Puan
1 Amerika Birleşik Devletleri Mario Andretti 1 4 7 2 11 1 1 YD 1 YD 1 YD 1 6 YD 10 64
2 İsveç Ronnie Peterson 5 YD 1 4 YD 2 2 3 2 YD YD 1 2 YD 51
3 Arjantin Carlos Reutemann 7 1 YD 1 8 3 YD 10 18 1 YD DSQ 7 3 1 3 48
4 Avusturya Niki Lauda 2 3 YD YD 2 YD YD 1 YD 2 YD YD 3 1 YD YD 44
5 Fransa Patrick Depailler 3 YD 2 3 1 YD YD YD YD 4 YD 2 YD 11 YD 5 34
6 Birleşik Krallık John Watson YD 8 3 YD 4 YD 5 YD 4 3 7 7 4 2 YD YD 25
7 Güney Afrika Cumhuriyeti Jody Scheckter 10 YD YD YD 3 YD 4 YD 6 YD 2 YD 12 12 3 2 24
8 Fransa Jacques Laffite 16 9 5 5 YD 5 3 7 7 10 3 5 8 4 11 YD 19
9 Kanada Gilles Villeneuve 8 YD YD YD YD 4 10 9 12 YD 8 3 6 7 YD 1 17
=[7] Brezilya Emerson Fittipaldi 9 2 YD 8 9 YD YD 6 YD YD 4 4 5 8 5 YD 17
11 Avustralya Alan Jones YD 11 4 7 YD 10 8 YD 5 YD YD YD YD 13 2 9 11
=[8] İtalya Riccardo Patrese 10 YD 6 6 YD YD 2 8 YD 9 YD YD YD 4 11
13 Birleşik Krallık James Hunt 4 YD YD YD YD YD 6 8 3 YD DSQ YD 10 YD 7 YD 8
=[9] Fransa Patrick Tambay 6 YD YD 12 7 YD 4 9 6 YD YD 9 5 6 8 8
15 Fransa Didier Pironi 14 6 6 YD 5 6 12 YD 10 YD 5 YD YD YD 10 7 7
16 İsviçre Clay Regazzoni 15 5 DNQ 10 DNQ YD 15 5 YD YD DNQ NC DNQ NC 14 DNQ 4
17 Fransa Jean-Pierre Jabouille YD YD 10 NC 13 YD YD YD YD YD YD YD 4 12 3
18 Batı Almanya Hans-Joachim Stuck 17 YD DNQ DNS YD YD YD 11 11 5 YD YD YD YD YD YD 2
19 Meksika Héctor Rebaque DNQ YD 10 DNPQ DNPQ DNPQ YD 12 DNQ YD 6 YD 11 DNQ YD DNQ 1
=[10] İtalya Vittorio Brambilla 18 DNQ 12 YD DNQ 13 7 YD 17 9 YD 6 DSQ YD 1
=[10] İrlanda Derek Daly DNPQ DNPQ DNQ DNQ YD DSQ YD 10 8 6 1
Amerika Birleşik Devletleri Brett Lunger 13 YD 11 DNQ DNPQ 7 DNQ DNQ YD 8 DNPQ 8 YD YD 13 0
İtalya Bruno Giacomelli 8 YD 7 YD 14 0
Batı Almanya Jochen Mass 11 7 YD YD DNQ 11 9 13 13 NC YD DNQ DNQ 0
Fransa Jean-Pierre Jarier 12 DNS 8 11 DNQ DNQ 15 YD 0
Fransa René Arnoux DNQ DNPQ 9 14 DNPQ 9 YD 9 YD 0
Batı Almanya Rolf Stommelen 9 9 YD YD 14 14 15 DNQ DSQ DNPQ DNPQ DNPQ 16 DNQ 0
Brezilya Nelson Piquet YD YD YD 9 11 0
Finlandiya Keke Rosberg YD DNPQ DNPQ DNQ DNPQ 15 16 YD 10 NC YD DNPQ YD NC 0
Birleşik Krallık Rupert Keegan YD YD YD DNS YD DNQ 11 DNQ YD DNQ DNQ DNQ DNS 0
Avusturya Harald Ertl 11 YD DNPQ DNQ 0
Belçika Jacky Ickx YD 12 YD DNQ 0
Amerika Birleşik Devletleri Bobby Rahal 12 YD 0
İtalya Arturo Merzario YD DNQ YD YD DNPQ DNPQ DNQ NC DNQ YD DNQ DNQ YD YD YD DNQ 0
İtalya Lamberto Leoni YD DNS DNQ DNQ 0
Amerika Birleşik Devletleri Danny Ongais YD YD DNPQ DNPQ 0
Hollanda Michael Bleekemolen DNQ DNQ YD DNQ 0
Amerika Birleşik Devletleri Eddie Cheever DNQ DNQ YD 0
İtalya Alberto Colombo DNQ DNQ DNPQ 0
Birleşik Krallık Divina Galica DNQ DNQ 0
İtalya Beppe Gabbiani DNQ DNQ 0
İspanya Emilio de Villota DNQ 0
Birleşik Krallık Geoff Lees DNQ 0
Birleşik Krallık Tony Trimmer DNQ 0
Avusturya Hans Binder DNQ 0
İtalya Gimax DNQ 0
Belçika Patrick Nève DNP 0
Belçika Bernard de Dryver DNP 0
Poz. Sürücü ARJ
Arjantin
BRE
Brezilya
GAF
Güney Afrika Cumhuriyeti
BDB
Amerika Birleşik Devletleri
MON
Monako
BEL
Belçika
İSP
İspanya
İSÇ
İsveç
FRA
Fransa
BRİ
Birleşik Krallık
ALM
Batı Almanya
AVS
Avusturya
HOL
Hollanda
İTA
İtalya
ABD
Amerika Birleşik Devletleri
KAN
Kanada
Puan
Renk Sonuç
Altın Birinci
Gümüş İkinci
Bronz Üçüncü
Yeşil Puanla bitirdi
Mavi Puansız bitirdi
Mor Yarış Dışı (YD)
Kırmızı Sıralama zamanı yok (DNQ)
Siyah Diskalifiye (Dis.)
Beyaz Başlamadı (DNS)
Boş Katılmadı (DNA)
Yaralandı (INJ)
Kabul edilmedi (EX)
Çekildi (WD)
İşaret Anlamı
E En hızlı tur
P Pol pozisyonu
Yarışın %90'ını tamamlamış
pilotlar, yarışı tamamlamış
olarak kabul edilir.
altsimge
sayısı
Sprint sıralamadaki
puan alma derecesi


1978 Formula 1 Dünya Markalar Şampiyonası'nın FIA tarafından açıklanan resmi sonuçlarına göre sıralama şu şekildedir: (1) JPS-Lotus, (2) Ferrari, (3) Brabham-Alfa, (4) Elf-Tyrrell, (5) Wolf, (6) Ligier-Matra, (7) Copersucar, (8) McLaren, (9) Williams & Arrows, (11) Shadow, (12) Renault, (13) Surtees & Ensign.[1]

Şampiyona dışı yarışlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

1978'de tek bir şampiyona dışı Formula 1 yarışı düzenlendi: Silverstone'da yapılan BRDC International Trophy. Bu etkinlik, Formula 1 kuralları altında son kez düzenlendi. Yarışı, ikinci Formula 1 yarışına çıkan geleceğin Dünya Şampiyonu Keke Rosberg kazandı.

Yarış adı Pist Tarih Kazanan sürücü Kazanan takım Rapor
Birleşik Krallık XXX BRDC International Trophy Silverstone 19 Mart Finlandiya Keke Rosberg Birleşik Krallık Theodore-Cosworth Rapor
  1. ^ a b c d e World Championship of F1 Drivers 1978 & International Cup for F1 Constructors 1978, 1979 FIA Yearbook, Grey section, pages 86–87
  2. ^ "McLaren M25/1". oldracingcars.com. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2017. 
  3. ^ "1978 İspanya Grand Prix". Motorsport. Erişim tarihi: 1 Kasım 2017. 
  4. ^ "The F5000 McLaren M25". Autosport.com. 15 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2017. 
  5. ^ "Driver Dies After Crash". Pittsburgh Post-Gazette. 12 Eylül 1978. s. 18. 5 Eylül 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2020. 
  6. ^ "World Championship points systems". 8W. Forix. 18 Ocak 2019. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2020. 
  7. ^ Villeneuve ve Fittipaldi, 1979 FIA Yıllığı'nın Gri bölümünde, sayfa 86'da yayınlanan 1978 F1 Sürücüleri Dünya Şampiyonası sonuçlarına göre dokuzuncu sırayı paylaştılar
  8. ^ Jones and Patrese placed equal eleventh, per World Championship of F1 Drivers 1978 results published in the 1979 FIA Yearbook, Grey section, page 86
  9. ^ Hunt & Tambay placed equal 13th, per World Championship of F1 Drivers 1978 results published in the 1979 FIA Yearbook, Grey section, page 86
  10. ^ a b Rebaque, Brambilla, and Daly placed equal nineteenth, per World Championship of F1 Drivers 1978 results published in the 1979 FIA Yearbook, Grey section, page 86