İçeriğe atla

Astatin: Revizyonlar arasındaki fark

Bağlantıları değiştir
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Etkileşimli olarak geçmişe göz at
[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
← Önceki sürümle aradaki farkSonraki sürümle aradaki fark →
İçerik silindi İçerik eklendi
GörselVikimetin
Nanahuatl (mesaj | katkılar)
Devriyeler
544.347 değişiklik
→‎Fiziksel: artık geçerliliği olmayan bir durum olduğundan kaldırmak lazım
Nanahuatl (mesaj | katkılar)
Devriyeler
544.347 değişiklik
→‎Fiziksel: tahminler At<sub>2</sub> için yapıldığından içeriği ona göre düzenleyelim (İng. Viki'de de yapıldı)
81. satır: 81. satır:
|doi=10.1103/PhysRevLett.111.116404|başlık=Condensed Astatine: Monatomic and Metallic|yıl=2013|soyadı1=Hermann|ad1=A.|soyadı2=Hoffmann|ad2=R.|soyadı3=Ashcroft|ad3=N. W.|dergi=Physical Review Letters|cilt=111|sayı=11|sayfalar=116404-1-116404-5|bibcode=2013PhRvL.111k6404H|pmid=24074111}}</ref> Genellikle [[ametal]] ya da [[yarı metal]] olarak sınıflandırılan astatinin [[metal]]ik yapıya sahip olabileceği de öngörülmektedir.<ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Chemistry & Chemical Reactivity|yıl=2011|basım=8.|sayfa=65|yayıncı=Cengage Learning|isbn=978-0-8400-4828-8|soyadı1=Kotz|ad1=J. C.|soyadı2=Treichel|ad2=P. M.|soyadı3=Townsend|ad3=J. |dil=İngilizce}}</ref><ref name="Jahn2010">{{Kitap kaynağı|başlık=MIPS and Their Role in the Exchange of Metalloids|yıl=2010|soyadı=Jahn|ad=T. P.|sayfa=41|cilt=679|yayıncı=Springer|isbn=978-1-4419-6314-7|url=https://books.google.com/books?id=ayGhnf3A-L0C |dil=İngilizce}}</ref><ref name="Hermann" /><ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Concise Chemistry of the Elements|yıl=2002|sayfalar=65, 122|yayıncı=Horwood|isbn=978-1-898563-71-6|soyadı1=Siekierski|ad1=S.|soyadı2=Burgess|ad2 =J.|url=https://books.google.com/books?id=1I8sByjBONoC&lpg=PA3 |dil=İngilizce}}</ref>
|doi=10.1103/PhysRevLett.111.116404|başlık=Condensed Astatine: Monatomic and Metallic|yıl=2013|soyadı1=Hermann|ad1=A.|soyadı2=Hoffmann|ad2=R.|soyadı3=Ashcroft|ad3=N. W.|dergi=Physical Review Letters|cilt=111|sayı=11|sayfalar=116404-1-116404-5|bibcode=2013PhRvL.111k6404H|pmid=24074111}}</ref> Genellikle [[ametal]] ya da [[yarı metal]] olarak sınıflandırılan astatinin [[metal]]ik yapıya sahip olabileceği de öngörülmektedir.<ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Chemistry & Chemical Reactivity|yıl=2011|basım=8.|sayfa=65|yayıncı=Cengage Learning|isbn=978-0-8400-4828-8|soyadı1=Kotz|ad1=J. C.|soyadı2=Treichel|ad2=P. M.|soyadı3=Townsend|ad3=J. |dil=İngilizce}}</ref><ref name="Jahn2010">{{Kitap kaynağı|başlık=MIPS and Their Role in the Exchange of Metalloids|yıl=2010|soyadı=Jahn|ad=T. P.|sayfa=41|cilt=679|yayıncı=Springer|isbn=978-1-4419-6314-7|url=https://books.google.com/books?id=ayGhnf3A-L0C |dil=İngilizce}}</ref><ref name="Hermann" /><ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Concise Chemistry of the Elements|yıl=2002|sayfalar=65, 122|yayıncı=Horwood|isbn=978-1-898563-71-6|soyadı1=Siekierski|ad1=S.|soyadı2=Burgess|ad2 =J.|url=https://books.google.com/books?id=1I8sByjBONoC&lpg=PA3 |dil=İngilizce}}</ref>


Astatinin [[fiziksel özellik]]lerinin çoğu, teorik veya ampirik olarak türetilmiş yöntemler kullanılarak ([[interpolasyon]] veya [[ekstrapolasyon]] yoluyla) tahmin edilmiştir.<ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Supplement to Mellor's Comprehensive Treatise on Inorganic and Theoretical Chemistry, Supplement II, Part 1, (F, Cl, Br, I, At)|sayfalar=1064-1079|bölüm=Astatine|yıl=1956|ad=A. G.|soyadı=Maddock |yayıncı= Longmans, Green & Co. |dil=İngilizce}}</ref> Örneğin, atom ağırlığı arttıkça halojenlerin rengi koyulaştığından astatin de bu eğilimi takip ettiği varsayılarak siyah bir [[katı]] ya da bir yarı metal veya metal ise metalik bir görünüme sahip olduğu düşünülür.<ref>{{Kitap kaynağı|url=https://books.google.com/books?id=NKUNAQAAIAAJ|başlık=Chemistry: A First Course in Modern Chemistry|yıl=1961|sayfa=313|yayıncı=Ginn|soyadı1=Garrett|ad1=A. B.|soyadı2=Richardson|ad2=J. B.|soyadı3=Kiefer|ad3=A. S. |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı|bölümurl=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/603220/transuranium-element/81196/The-first-transactinoid-elements|bölüm=Transuranium element|yazarbağı=Glenn T. Seaborg|soyadı=Seaborg|ad=G. T.|başlık=Encyclopædia Britannica|yıl=2015 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Chemistry Expression: An Inquiry Approach|yayıncı=John Wiley and Sons|sayfa=300|ad=H. L.|soyadı=Oon|yıl=2007|isbn=978-981-271-162-5|url=https://books.google.com/books?id=jd-BR-nfzIoC |dil=İngilizce}}</ref> [[Erime noktası|Erime]] ve [[Kaynama noktası|kaynama noktalarının]] da, halojenlerde görülen ve [[atom numarası]]yla birlikte artan eğilimi izlemesi beklenmekte, bu noktaların sırasıyla 575 ve 610 K (302 ve 337&nbsp;°C; 575 ve 638&nbsp;°F) olduğu tahmin edilmektedir.<ref>{{akademik dergi kaynağı |url=https://jnm.snmjournals.org/content/61/supplement_1/518.short |başlık=Dry distillation of astatine-211 by electromagnetic induction |ad1=Paul |soyadı1=Martorano |ad2=Paul |soyadı2=Martorano |ad3=Tahereh |soyadı3=Taghvaee |ad4=David |soyadı4=Schaub |ad5=Lawrence |soyadı5=Toto |ad6=Hsiaoju |soyadı6=Lee |ad7=Mehran |soyadı7=Makvandi |ad8=Robert |soyadı8=Mach |dergi=[[The Journal of Nuclear Medicine]] |cilt=61 |sayı=1 |sayfalar=518-518|yıl=2020 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{kitap kaynağı |url=https://books.google.com/books?id=-BzP7Rkl7WkC&printsec=frontcover&hl=tr#v=onepage&q&f=false |başlık=CRC Handbook of Chemistry and Physics |editör-ad=William M. |editör-soyadı=Haynes |yayımcı=[[CRC Press]] |basım=93. |sayfalar=4-121|yıl=2012 |dil=İngilizce |isbn=1439880492}}</ref> Bununla birlikte, 1982'de temel bir astatinin kaynama değeri için yapılan [[kromatografi]]k bir tahminde öne sürülen 503±3&nbsp;K (230±3&nbsp;°C, 445±5&nbsp;°F) değeri, halojenlerdeki kaynama noktası eğilimiyle uyuşmazlık gösterir.<ref name="boiling_point_chromatography" /> Daha düşük [[buhar basıncı]]na sahip iyoda kıyasla daha az [[süblimleşme|süblimleşir]].<ref name="MoreAtIC" /> Astatinin [[Ultraviyole|orta ultraviyole bölgesindeki]] [[emme spektrumu]] 224,401 ile 216,225&nbsp;nm uzunluğunda çizgilere sahiptir.<ref>{{Akademik dergi kaynağı |ad1=R.|soyadı1= McLaughlin |yıl=1964|başlık= Absorption Spectrum of Astatine |dergi= Journal of the Optical Society of America |cilt=54 |sayı=8|sayfalar=965-967|doi=10.1364/JOSA.54.000965|url= http://www.escholarship.org/uc/item/3j83k4hx |bibcode= 1964JOSA...54..965M |dil=İngilizce}}</ref>
Astatinin [[fiziksel özellik]]lerinin çoğu, teorik veya ampirik olarak türetilmiş yöntemler kullanılarak ([[interpolasyon]] veya [[ekstrapolasyon]] yoluyla) tahmin edilmiştir.<ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Supplement to Mellor's Comprehensive Treatise on Inorganic and Theoretical Chemistry, Supplement II, Part 1, (F, Cl, Br, I, At)|sayfalar=1064-1079|bölüm=Astatine|yıl=1956|ad=A. G.|soyadı=Maddock |yayıncı= Longmans, Green & Co. |dil=İngilizce}}</ref> Örneğin, atom ağırlığı arttıkça halojenlerin rengi koyulaştığından astatin de bu eğilimi takip ettiği varsayılarak siyah bir [[katı]] ya da bir yarı metal veya metal ise metalik bir görünüme sahip olduğu düşünülür.<ref>{{Kitap kaynağı|url=https://books.google.com/books?id=NKUNAQAAIAAJ|başlık=Chemistry: A First Course in Modern Chemistry|yıl=1961|sayfa=313|yayıncı=Ginn|soyadı1=Garrett|ad1=A. B.|soyadı2=Richardson|ad2=J. B.|soyadı3=Kiefer|ad3=A. S. |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı|bölümurl=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/603220/transuranium-element/81196/The-first-transactinoid-elements|bölüm=Transuranium element|yazarbağı=Glenn T. Seaborg|soyadı=Seaborg|ad=G. T.|başlık=Encyclopædia Britannica|yıl=2015 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı|başlık=Chemistry Expression: An Inquiry Approach|yayıncı=John Wiley and Sons|sayfa=300|ad=H. L.|soyadı=Oon|yıl=2007|isbn=978-981-271-162-5|url=https://books.google.com/books?id=jd-BR-nfzIoC |dil=İngilizce}}</ref> Daha düşük [[buhar basıncı]]na sahip iyoda kıyasla daha az [[süblimleşme|süblimleşir]].<ref name="MoreAtIC" /> Astatinin [[Ultraviyole|orta ultraviyole bölgesindeki]] [[emme spektrumu]] 224,401 ile 216,225&nbsp;nm uzunluğunda çizgilere sahiptir.<ref>{{Akademik dergi kaynağı |ad1=R.|soyadı1= McLaughlin |yıl=1964|başlık= Absorption Spectrum of Astatine |dergi= Journal of the Optical Society of America |cilt=54 |sayı=8|sayfalar=965-967|doi=10.1364/JOSA.54.000965|url= http://www.escholarship.org/uc/item/3j83k4hx |bibcode= 1964JOSA...54..965M |dil=İngilizce}}</ref>


Katı astatinin yapısı bilinmemektedir.<ref>{{Kitap kaynağı |başlık= The Structures of the Elements |yıl= 1982 |sayfa= 400 |yayıncı= Robert E. Krieger | isbn = 978-0-89874-230-5 |soyadı= Donohue |ad= J. | url=https://books.google.com/books?id=MshQAAAAYAAJ |dil=İngilizce}}</ref> İyodun bir [[anaolg (kimya)|analogu]] olarak, [[İki atomlu molekül|iki atomlu]] astatin [[molekül]]lerinden oluşan [[Ortorombik kristal yapı|ortorombik bir kristal yapıya]] ve 0,7 [[Elektronvolt|eV]] [[bant aralığı]]na sahip bir [[yarı iletken]] olabilir.<ref>{{Akademik dergi kaynağı|soyadı1=Vernon|ad1=R.|yıl=2013|başlık=Which Elements are Metalloids?|dergi=Journal of Chemical Education|cilt=90|sayı=12|sayfalar=1703-1707 (1704)|bibcode=2013JChEd..90.1703V|doi=10.1021/ed3008457}}</ref> Diğer bir öngörüye göre astatinin metalik bir yapıdaysa, tek atomlu bir [[kübik kristal yapı|yüzey merkezli kübik yapıda]] ve bu yapıya sahipse, iyodun yüksek basınçlı fazı gibi bir [[süperiletkenlik|süperiletken]] olabilir.<ref name=Hermann/> İki atomlu astatinin (At<sub>2</sub>) varlığına ya da olmadığına dair kanıtlar yetersiz ve sonuçsuzdur.<ref>{{Akademik dergi kaynağı |dil= fr|başlık= Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie | soyadı1= Merinis | ad1 = J. | soyadı2= Legoux | ad2 = G. | soyadı3 = Bouissières | ad3 = G. |dergi= Radiochemical and Radioanalytical Letters |cilt= 11 |sayfalar=59-64|yıl= 1972 |sayı= 1 }}</ref><ref>{{Akademik dergi kaynağı |başlık= The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents | soyadı1= Takahashi | ad1 = N. | soyadı2= Otozai | ad2 = K. |dergi= Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry |cilt= 103 |sayfalar=1-9|yıl= 1986 |dil=İngilizce |doi=10.1007/BF02165358 | s2cid= 93572282}}</ref><ref>{{cite conference |başlık= Chemical Behavior of Astatine Molecules | soyadı1= Takahashi | ad1 = N. | soyadı2= Yano | ad2 = D. | soyadı3= Baba | ad3 = H. |kitapbaşlığı= Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991 |sayfalar=536-539|yıl= 1992 |dil=İngilizce}}</ref>{{sfn|Zuckerman|Hagen|1989|s=21}}{{sfn|Kugler|Keller|1985|ss=110, 116, 210-211, 224}} Bazı kaynaklar var olmadığını ya da en azından hiç gözlemlenmediğini belirtirken<ref name=Meyers2002>{{Ansiklopedi kaynağı |ansiklopedi= Encyclopedia of Physical Science and Technology |basım=3. |başlık= Halogen Chemistry|yıl= 2001 |soyadı= Meyers |ad= R. A. |sayfalar=197-222 (202)| isbn = 978-0-12-227410-7 |yayıncı= Academic Press |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı | soyadı1= Keller | ad1 = C.|başlık= Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry| soyadı2= Wolf | ad2 = W. | soyadı3 = Shani | ad3 = J.|cilt= 31 |sayfalar=89-117 (96)|yıl= 2011 |doi=10.1002/14356007.o22_o15 | isbn = 978-3-527-30673-2 |bölüm= Radionuclides, 2. Radioactive Elements and Artificial Radionuclides |dil=İngilizce}}</ref> bazıları varlığını öne sürer ya da ima eder.<ref name="boiling_point_chromatography">{{Akademik dergi kaynağı |başlık= Estimation Chemical Form Boiling Point Elementary Astatine by Radio Gas Chromatography | soyadı1= Otozai |ad= K. | soyadı2= Takahashi | ad2 = N. |dergi= Radiochimica Acta |cilt= 31 |sayfalar=201-203|yıl= 1982 |url = http://www.mendeley.com/research/estimation-chemical-form-boiling-point-elementary-astatine-radio-gas-chromatography/ |sayı= 3-4 |doi=10.1524/ract.1982.31.34.201 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı |başlık= Chemistry |basım=8th |yıl= 2008 |sayfa= 56 |yayıncı= Cengage Learning | isbn = 978-0-547-12532-9 | soyadı1 = Zumdahl | ad1 = S. S. | soyadı2 = Zumdahl | ad2 = S. A. | url = https://books.google.com/books?id=LLWkH82PNbYC |dil=İngilizce}}</ref><ref name=Housecroft>{{Kitap kaynağı |başlık= Inorganic chemistry |basım=3.|yıl= 2008 |sayfa= 533 |yayıncı= Pearson Education | isbn = 978-0-13-175553-6 | soyadı1 = Housecroft | ad1 = C. E. | soyadı2 = Sharpe | ad2 = A. G. |dil=İngilizce}}</ref> Bu belirsizliğe rağmen iki atomlu astatinin bazı özellikleri; örneğin [[bağ uzunluğu]] {{val|300|10|u=[[pikometre|pm]]}}, [[bağ ayrışma enerjisi]] {{değer|83,7|12,5|u=kJ/mol}},<ref>{{Akademik dergi kaynağı|ad1=L.|soyadı1=Visscher|ad2=K. G.|soyadı2=Dyall|yıl=1996|başlık=Relativistic and Correlation Effects on Molecular properties. I. The Dihalogens F<sub>2</sub>, Cl<sub>2</sub>, Br<sub>2</sub>, I<sub>2</sub>, and At<sub>2</sub>|dergi=The Journal of Chemical Physics|cilt=104|sayı=22|sayfalar=9040-9046|bibcode=1996JChPh.104.9040V|doi=10.1063/1.471636 |dil=İngilizce}}</ref> [[buharlaşma entalpisi]] ise (∆H<sub>buh</sub>) 54,39&nbsp;kJ/mol olarak öngörülmektedir.{{sfn|Kugler|Keller|1985|s=116}}<ref name=Gluşko />
Katı astatinin yapısı bilinmemektedir.<ref>{{Kitap kaynağı |başlık= The Structures of the Elements |yıl= 1982 |sayfa= 400 |yayıncı= Robert E. Krieger | isbn = 978-0-89874-230-5 |soyadı= Donohue |ad= J. | url=https://books.google.com/books?id=MshQAAAAYAAJ |dil=İngilizce}}</ref> İyodun bir [[anaolg (kimya)|analogu]] olarak, [[İki atomlu molekül|iki atomlu]] astatin [[molekül]]lerinden oluşan [[Ortorombik kristal yapı|ortorombik bir kristal yapıya]] ve 0,7 [[Elektronvolt|eV]] [[bant aralığı]]na sahip bir [[yarı iletken]] olabilir.<ref>{{Akademik dergi kaynağı|soyadı1=Vernon|ad1=R.|yıl=2013|başlık=Which Elements are Metalloids?|dergi=Journal of Chemical Education|cilt=90|sayı=12|sayfalar=1703-1707 (1704)|bibcode=2013JChEd..90.1703V|doi=10.1021/ed3008457}}</ref> Diğer bir öngörüye göre astatinin metalik bir yapıdaysa, tek atomlu bir [[kübik kristal yapı|yüzey merkezli kübik yapıda]] ve bu yapıya sahipse, iyodun yüksek basınçlı fazı gibi bir [[süperiletkenlik|süperiletken]] olabilir.<ref name=Hermann/> İki atomlu astatinin (At<sub>2</sub>) varlığına ya da olmadığına dair kanıtlar yetersiz ve sonuçsuzdur.<ref>{{Akademik dergi kaynağı |dil= fr|başlık= Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie | soyadı1= Merinis | ad1 = J. | soyadı2= Legoux | ad2 = G. | soyadı3 = Bouissières | ad3 = G. |dergi= Radiochemical and Radioanalytical Letters |cilt= 11 |sayfalar=59-64|yıl= 1972 |sayı= 1 }}</ref><ref>{{Akademik dergi kaynağı |başlık= The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents | soyadı1= Takahashi | ad1 = N. | soyadı2= Otozai | ad2 = K. |dergi= Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry |cilt= 103 |sayfalar=1-9|yıl= 1986 |dil=İngilizce |doi=10.1007/BF02165358 | s2cid= 93572282}}</ref><ref>{{cite conference |başlık= Chemical Behavior of Astatine Molecules | soyadı1= Takahashi | ad1 = N. | soyadı2= Yano | ad2 = D. | soyadı3= Baba | ad3 = H. |kitapbaşlığı= Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991 |sayfalar=536-539|yıl= 1992 |dil=İngilizce}}</ref>{{sfn|Zuckerman|Hagen|1989|s=21}}{{sfn|Kugler|Keller|1985|ss=110, 116, 210-211, 224}} Bazı kaynaklar var olmadığını ya da en azından hiç gözlemlenmediğini belirtirken<ref name=Meyers2002>{{Ansiklopedi kaynağı |ansiklopedi= Encyclopedia of Physical Science and Technology |basım=3. |başlık= Halogen Chemistry|yıl= 2001 |soyadı= Meyers |ad= R. A. |sayfalar=197-222 (202)| isbn = 978-0-12-227410-7 |yayıncı= Academic Press |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı | soyadı1= Keller | ad1 = C.|başlık= Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry| soyadı2= Wolf | ad2 = W. | soyadı3 = Shani | ad3 = J.|cilt= 31 |sayfalar=89-117 (96)|yıl= 2011 |doi=10.1002/14356007.o22_o15 | isbn = 978-3-527-30673-2 |bölüm= Radionuclides, 2. Radioactive Elements and Artificial Radionuclides |dil=İngilizce}}</ref> bazıları varlığını öne sürer ya da ima eder.<ref name="boiling_point_chromatography">{{Akademik dergi kaynağı |başlık= Estimation Chemical Form Boiling Point Elementary Astatine by Radio Gas Chromatography | soyadı1= Otozai |ad= K. | soyadı2= Takahashi | ad2 = N. |dergi= Radiochimica Acta |cilt= 31 |sayfalar=201-203|yıl= 1982 |url = http://www.mendeley.com/research/estimation-chemical-form-boiling-point-elementary-astatine-radio-gas-chromatography/ |sayı= 3-4 |doi=10.1524/ract.1982.31.34.201 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{Kitap kaynağı |başlık= Chemistry |basım=8th |yıl= 2008 |sayfa= 56 |yayıncı= Cengage Learning | isbn = 978-0-547-12532-9 | soyadı1 = Zumdahl | ad1 = S. S. | soyadı2 = Zumdahl | ad2 = S. A. | url = https://books.google.com/books?id=LLWkH82PNbYC |dil=İngilizce}}</ref><ref name=Housecroft>{{Kitap kaynağı |başlık= Inorganic chemistry |basım=3.|yıl= 2008 |sayfa= 533 |yayıncı= Pearson Education | isbn = 978-0-13-175553-6 | soyadı1 = Housecroft | ad1 = C. E. | soyadı2 = Sharpe | ad2 = A. G. |dil=İngilizce}}</ref> Bu belirsizliğe rağmen iki atomlu astatinin bazı özellikleri; örneğin [[bağ uzunluğu]] {{val|300|10|u=[[pikometre|pm]]}}, [[bağ ayrışma enerjisi]] {{değer|83,7|12,5|u=kJ/mol}},<ref>{{Akademik dergi kaynağı|ad1=L.|soyadı1=Visscher|ad2=K. G.|soyadı2=Dyall|yıl=1996|başlık=Relativistic and Correlation Effects on Molecular properties. I. The Dihalogens F<sub>2</sub>, Cl<sub>2</sub>, Br<sub>2</sub>, I<sub>2</sub>, and At<sub>2</sub>|dergi=The Journal of Chemical Physics|cilt=104|sayı=22|sayfalar=9040-9046|bibcode=1996JChPh.104.9040V|doi=10.1063/1.471636 |dil=İngilizce}}</ref> [[buharlaşma entalpisi]] ise (∆H<sub>buh</sub>) 54,39&nbsp;kJ/mol olarak öngörülür.{{sfn|Kugler|Keller|1985|s=116}}<ref name=Gluşko /> Elementin [[Erime noktası|erime]] ve [[Kaynama noktası|kaynama noktaları]] için çeşitli öngörüler olsa da bunların tamamı At<sub>2</sub> için yapılmıştır.<ref>{{akademik dergi kaynağı |url=https://jnm.snmjournals.org/content/61/supplement_1/518.short |başlık=Dry distillation of astatine-211 by electromagnetic induction |ad1=Paul |soyadı1=Martorano |ad2=Paul |soyadı2=Martorano |ad3=Tahereh |soyadı3=Taghvaee |ad4=David |soyadı4=Schaub |ad5=Lawrence |soyadı5=Toto |ad6=Hsiaoju |soyadı6=Lee |ad7=Mehran |soyadı7=Makvandi |ad8=Robert |soyadı8=Mach |dergi=[[The Journal of Nuclear Medicine]] |cilt=61 |sayı=1 |sayfalar=518-518|yıl=2020 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{kitap kaynağı |url=https://books.google.com/books?id=-BzP7Rkl7WkC&printsec=frontcover&hl=tr#v=onepage&q&f=false |başlık=CRC Handbook of Chemistry and Physics |editör-ad=William M. |editör-soyadı=Haynes |yayımcı=[[CRC Press]] |basım=93. |sayfalar=4-121|yıl=2012 |dil=İngilizce |isbn=1439880492}}</ref><ref name="boiling_point_chromatography" /><ref>{{kitap kaynağı |başlık=Gmelin Handbook of Inorganic Chemistry |bölüm=General properties of sstatine |ilk1=László |son1=Vasáros |ilk2=Klara |son2=Berei |yıl=1985 |editör1-soyadı=Kugler |editör1-ad=H. K. |editör2-soyadı=Keller |editör2-ad=C. |dil=İngilizce |yayımcı=Springer |yer=Berlin |sayfalar=107-128 |doi=10.1007/978-3-662-05868-8_5}}</ref>


=== Kimyasal ===
=== Kimyasal ===

Sayfanın 06.33, 15 Nisan 2021 tarihindeki hâli

Astatin, 85At
GörünüşBilinmiyor, muhtemelen metalik
Kütle numarası[210]
Periyodik tablodaki yeri
Hidrojen Helyum
Lityum Berilyum Bor Karbon Azot Oksijen Flor Neon
Sodyum Magnezyum Alüminyum Silisyum Fosfor Kükürt Klor Argon
Potasyum Kalsiyum Skandiyum Titanyum Vanadyum Krom Manganez Demir Kobalt Nikel Bakır Çinko Galyum Germanyum Arsenik Selenyum Brom Kripton
Rubidyum Stronsiyum İtriyum Zirkonyum Niyobyum Molibden Teknesyum Rutenyum Rodyum Paladyum Gümüş Kadmiyum İndiyum Kalay Antimon Tellür İyot Ksenon
Sezyum Baryum Lantan Seryum Praseodim Neodimyum Prometyum Samaryum Evropiyum Gadolinyum Terbiyum Disprozyum Holmiyum Erbiyum Tulyum İterbiyum Lutesyum Hafniyum Tantal Tungsten Renyum Osmiyum İridyum Platin Altın Cıva Talyum Kurşun Bizmut Polonyum Astatin Radon
Fransiyum Radyum Aktinyum Toryum Protaktinyum Uranyum Neptünyum Plütonyum Amerikyum Küriyum Berkelyum Kaliforniyum Aynştaynyum Fermiyum Mendelevyum Nobelyum Lavrensiyum Rutherfordiyum Dubniyum Seaborgiyum Bohriyum Hassiyum Meitneriyum Darmstadtiyum Röntgenyum Kopernikyum Nihoniyum Flerovyum Moskovyum Livermoryum Tennesin Oganesson
I
↑
At
↓
Ts
polonyum ← Astatin → radon
Atom numarası (Z)85
Grup17. grup (halojenler)
Periyot6. periyot
Blok p bloku
Elektron dizilimi[Xe] 4f14 5d10 6s2 6p5
Kabuk başına elektron2, 8, 18, 32, 18, 7
Fiziksel özellikler
Faz (SSB'de)Katı
Yoğunluk (SSB'de)(At2) 6,35±0,15 g/L[1] (öngörülen)
Molar hacim(At2) 32,94 cm3/mol[1] (öngörülen)
Buhar basıncı
P (Pa) 1 10 100 1 k 10 k 100 k
T (K) 361 392 429 475 531 607
Atom özellikleri
Yükseltgenme durumları-1, +1, +3, +5, +7
ElektronegatiflikPauling ölçeği: 2,2
İyonlaşma enerjileri
  • 1.: 899,003 kJ/mol[2]
Kovalent yarıçapı150 pm
Van der Waals yarıçapı202 pm
Diğer özellikleri
Doğal oluşumBozunma sonucu
Isı iletkenliği1,7 W/(m·K)
CAS Numarası7440-68-8
Tarihi
Adını aldığıYunancada "kararsız" anlamına gelen αστατος (astatos)
KeşifDale R. Corson · Kenneth Ross MacKenzie · Emilio Segrè (1940)
Ana izotopları
İzotop Bolluk Yarı ömür (t1/2) Bozunma türü Ürün
209At yap 5,41 sa β+ 209Po
α 205Bi
210At yap 8,1 sa β+ 210Po
α 206Bi
211At yap 7,21 sa ε 211Po
α 207Bi

Astatin; simgesi At, atom numarası 85 olan radyoaktif bir kimyasal elementtir. Yalnızca bazı ağır elementlerin bozunma ürünü olarak meydana gelen, Dünya'nın yerkabuğunda doğal olarak oluşan elementlerin en nadir olanıdır. En kararlı izotopu, 8,1 saatlik yarı ömüre sahip astatin-210'dur. Kendi radyoaktivitesinin ısısı ile anında buharlaşacağından ötürü elementin saf bir örneği elde edilememiştir.

Astatinin kitlesel özellikleri kesin olarak bilinmemektedir. Bu özelliklerin birçoğu, kendisini iyodun daha ağır bir analogu ve halojenlerin bir üyesi yapan periyodik tablodaki konumuna göre tahmin edilmektedir. Koyu ya da parlak bir görünüme sahip olması muhtemel olan element, bir yarı iletken ya da metal olabilir ve muhtemelen iyottan daha yüksek bir erime noktasına sahiptir. Kimyasal olarak, birkaç anyonik astatin türü bilinmektedir ve bileşiklerinin çoğu iyota benzemektedir. Aynı zamanda, sulu çözelti içinde (daha hafif halojenlerin aksine) stabil bir monatomik katyon oluşturabilme de dahil olmak üzere bazı metalik davranışlar gösterir.

Elementin ilk sentezi 1940 yılında, Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi'nde, Dale R. Corson, Kenneth Ross MacKenzie ve Emilio Segrè tarafından gerçekleştirildi. Element, Yunancada "kararsız" anlamına gelen ἄστατος (astatos) kelimesinden türetilerek adlandırıldı. Dört astatin izotopunun doğal olarak meydana geldiği bulunmuştur, ancak Dünya'nın yerkabuğunda herhangi bir zamanda bir gramdan daha az bulunur. Ne en kararlı izotop astatin-210, ne de tıbbi olarak yararlı astatin-211 doğal olarak meydana gelir; sadece yapay olarak, genellikle bizmut-209'u alfa parçacıklarıyla bombardıman ederek üretilebilir.

Tarihi

Dmitri Mendeleyev'in, astatinin konumunu boş bıraktığı 1869 tarihli periyodik tablosu

Dmitri Mendeleyev'in 1869'da yayımladığı periyodik tabloda, iyodun altındaki konum boştu. Niels Bohr'un, kimyasal elementlerin sınıflandırılmasının fiziksel temelini oluşturmasının ardından, beşinci halojenin bu konuma ait olduğu fikri öne sürüldü. Keşfinin resmîyet kazanmasından önce bu element, iyonun altındaki boşlukta konumlanmasına ithafen "eka-iyot" (eka, Sanskrit'te "bir" anlamına gelir) adlandırılmaktaydı.[3] Bu elementin doğada bulunması için yapılan bazı girişimler başarısızlıkla sonuçlandı.[4]

Eka-iyodun keşfine dair ilk iddia 1931 yılında, Fred Allison ile Alabama Politeknik Enstitüsünden iş arkadaşları tarafından ortaya atıldı. 85 atom numarasına sahip bu elemente verdikleri "alabamin" adı ile Ab simgesi, birkaç yıl boyunca kullanıldı.[5][6][7] Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi'nden H. G. MacPherson 1934 'te, Allison'ın yöntemini ve keşfinin geçerliliğini reddetti.[8] Çalışmalarını Dakka'da sürdüren kimyager Rajendralal De tarafından 1937'de, radyum serisindeki radyum F'nin (polonyum-210) toryum serisi eşdeğeri olarak 85. elementi izole ettiği öne sürüldü. De'nin "dakin" adını verdiği elementin taşıdığını belirttiği özelliklerin astatininkilerle farklılık göstermesinden ve toryum serisinde astatin bulunmamasından ötürü, gerçekte ne olduğu bilinmeyen dakinin, 85. element olduğu iddiasının geçerliliği yoktur.[9]

1936'da, Horia Hulubei ve Yvette Cauchois'nin ekibi, X ışını analizi yoluyla 85. elementi keşfettiklerini öne sürdüler. 1939'da, önceki verileri destekleyen ve genişleten başka bir makale yayımladılar. 1944 yılında Hulubei, o zamana kadar elde ettiği verilerin bir özetinin yer aldığı çalışmasının, başka araştırmacıların çalışmaları tarafından da desteklendiğini belirtmekteydi. Elementi, birkaç yıldır devam eden II. Dünya Savaşı'na atfen, Rumencede "[barışa olan] hasret" anlamına gelen "dor" olarak adlandırdı. Hulubei'nin 85. elementin keşfine dair iddiası, Friedrich Paneth tarafından 1947 yılında çürütüldü. Hulubei'nin elde ettiği örnekler bir miktar astatin içerse de; bu süreçte kullandığı yöntemler, mevcut standartlara göre, doğru bir tanımlanma sağlanması için yetersizdi.[9]

Astatin ana grup elementini keşfedenlerden biri olan Emilio Segrè

1940'ta Walter Minder, radyum A'nın (polonyum-218) beta bozunması ürünü olan ve Helvetya'dan türetilerek "helvetyum" adını verdiği 85. elementi keşfettiğini açıkladı. Minder'in deneylerini tekrar gerçekleştirme konusunda başarısız olan Berta Karlik ve Traude Bernert, bundan dolayı Minder'in sonuçlarını radon akımındaki kirlenmeye bağladılar (radon-222, polonyum-218'in ana izotopudur).[10] 1942'de Minder, Alice Leigh-Smith ile birlikte gerçekleştirdiği çalışmalar sonrasında, toryum A'nın (polonyum-216) beta bozunması geçirmesi sonucu oluşan ürün olduğu varsayılan ve "anglo-helvetyum" adını verdikleri, 85. elementin başka bir izotopunu keşfettiklerini duyurdu.[11] Ancak yaptıkları deneylerde Karlik ve Bernert, yine bu sonuçları elde edemediler.[12]

1940'ta, Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi'nde yaptıkları çalışmalarda Dale R. Corson, Kenneth Ross MacKenzie ve Emilio Segrè, 85. elementi izole etti. Burada yer alan bir siklotronda, bizmut-209'un 32 MeV alfa parçacıklarıyla bombalanması sonucu astatin-211'i elde ettiler.[13] O dönem, doğada henüz keşfedilmemiş ve yapay olarak "görünmez miktarda" üretilmiş bir elementin tam anlamıyla geçerli olmadığı düşünüldüğünden elemente bir ad verilmedi. Ekip ayrıca, radyoaktif izotopları, kararlı izotoplar gibi tanımlamayı reddetmekteydi.[14] Karlik ile Bernert 1943'te astatini, önce uranyum serisi, sonrasında ise aktinyum serisi olmak üzere doğal olarak meydana gelen iki bozunma zincirinin bir ürünü olarak buldu.[15][16] İlerleyen dönemde, üçüncü bir bozunma zincirinde, neptünyum serisinde de astatin bulunacaktı.[kaynak belirtilmeli]

1946'da Friedrich Paneth, yapay elementlerin tanınması yönünde bir çağrıda bulunurken başka nedenlerin yanında, doğal oluşumlarının yakın zamanda teyit edildiğini belirtti ve yeni keşfedilen isimsiz elementleri keşfeden kişilerin, bu elementleri adlandırmalarını önerdi. Ocak 1947'de Nature'da yayımlanan makalede, 85. elementi keşfeden Corson, MacKenzie ve Segrè'nin, radyoaktif bozunmaya olan eğiliminden ötürü, Yunancada "kararsız" anlamına gelen αστατος (astatos) ile, elementin bir mensubu olduğu halojenlerin daha önceden keşfedilmiş dört üyesiyle uyumlu olması adına "-in" ekini kullanarak elemen için "astatin" adının önerildiği belirtilmekteydi.[14][17][18]

Astatin, Corson ve ekibi tarafından, elementin analitik kimyası esas alınarak bir metal olarak sınıflandırıldı.[13] Daha sonra yapılan çalışmalarda ise iyot benzeri,[19][20] katyonik[21][22] veya amfoterik davranış kaydedildi.[23][12] 2003'te Corson, geçmişe yönelik olarak "[astatinin] bazı özellikleri iyoda benzemekte [...] daha çok metalik komşuları Po ve Bi'ye benzer metalik özellikler de göstermekte" ifadelerini kullandı.[18]

Özellikleri

Fiziksel

Astatinin yığın özellikleri kesin olarak bilinmemektedir.[24] Yapılan araştırmalar, ölçülebilir niceliklerin oluşmasını engelleyen yarı ömrünün kısalığı nedeniyle sınırlıdır.[25] Görünür bir astatin parçası, radyoaktivitesinden kaynaklanan ısı nedeniyle anında elementin kendi kendisini buharlaştırmasına yol açar.[26] Yeterli soğuma ile makroskobik bir miktarda astatinin bir tabaka hâlinde birikip biriktirilemeyeceğine dair çalışmalar devam etmektedir.[27] Genellikle ametal ya da yarı metal olarak sınıflandırılan astatinin metalik yapıya sahip olabileceği de öngörülmektedir.[28][29][27][30]

Astatinin fiziksel özelliklerinin çoğu, teorik veya ampirik olarak türetilmiş yöntemler kullanılarak (interpolasyon veya ekstrapolasyon yoluyla) tahmin edilmiştir.[31] Örneğin, atom ağırlığı arttıkça halojenlerin rengi koyulaştığından astatin de bu eğilimi takip ettiği varsayılarak siyah bir katı ya da bir yarı metal veya metal ise metalik bir görünüme sahip olduğu düşünülür.[32][33][34] Daha düşük buhar basıncına sahip iyoda kıyasla daha az süblimleşir.[25] Astatinin orta ultraviyole bölgesindeki emme spektrumu 224,401 ile 216,225 nm uzunluğunda çizgilere sahiptir.[35]

Katı astatinin yapısı bilinmemektedir.[36] İyodun bir analogu olarak, iki atomlu astatin moleküllerinden oluşan ortorombik bir kristal yapıya ve 0,7 eV bant aralığına sahip bir yarı iletken olabilir.[37] Diğer bir öngörüye göre astatinin metalik bir yapıdaysa, tek atomlu bir yüzey merkezli kübik yapıda ve bu yapıya sahipse, iyodun yüksek basınçlı fazı gibi bir süperiletken olabilir.[27] İki atomlu astatinin (At2) varlığına ya da olmadığına dair kanıtlar yetersiz ve sonuçsuzdur.[38][39][40][41][42] Bazı kaynaklar var olmadığını ya da en azından hiç gözlemlenmediğini belirtirken[43][44] bazıları varlığını öne sürer ya da ima eder.[45][46][47] Bu belirsizliğe rağmen iki atomlu astatinin bazı özellikleri; örneğin bağ uzunluğu 300±10 pm, bağ ayrışma enerjisi 83,7±12,5 kJ/mol,[48] buharlaşma entalpisi ise (∆Hbuh) 54,39 kJ/mol olarak öngörülür.[49][50] Elementin erime ve kaynama noktaları için çeşitli öngörüler olsa da bunların tamamı At2 için yapılmıştır.[51][52][45][53]

Kimyasal

Astatinin görünür kimyasal özelliklerinin çoğu, genel olarak 10-10 mol·L-1den az seyreltik astatin çözeltilerinde, izleyici çalışmaları aracılığıyla gözlemlenmiştir.[47][54][55] Anyon oluşumu gibi bazı özellikler, diğer halojenlerle uyuşur.[25] Astatin; bir katot üzerini kaplama, hidroklorik asit içinde metal sülfürlerle birlikte çökelme ve sulu çözeltilerde kararlı bir tek atomlu katyon oluşturma gibi bazı metalik özelliklere de sahiptir.[56][57] Bir metal şelat ajanı etilendiamintetraasetik asit ile yapılar oluşturarak antikor radyoaktif etiketlemesinde bir metal gibi davranabilir.[58] Bununla birlikte, astatinin organik kimyasının çoğu, iyodunkinin analoğudur.[59]

Astatinin elektronegatifliği, gözden geçirilmiş Pauling ölçeğine göre 2,2'dir ve bu değer, iyottan (2,66) daha düşükken hidrojen ile aynıdır. Hidrojen astatitteki (HAt) negatif yükün hidrojen atomu üzerinde olduğu tahmin edilir ve bu da, bileşiğin belirli isimlendirmelere göre astatin hidrür olarak adlandırılabileceğini gösterir.[60][61][62][63] Bu durum, Allred-Rochow ölçeğine göre astatinin (1,9 ), hidrojenden (2,2) daha az elektronegatifliğe sahip olmasıyla tutarlılık gösterir.[64] Bununla birlikte, IUPAC'ın stokiyometrik adlandırma sistemi, elementlerin göreli elektronegatifliklerinin yalnızca periyodik tablodaki konumlarına bakılarak belirlenmesi şeklindeki bir düzene dayanır. Bu düzene göre astatin, gerçek elektronegatifliğinden bağımsız olarak hidrojenden daha elektronegatifmiş gibi ele alınır. Astatinin 233 kJ mol-1'deki elektron ilgisi, iyodunkinden %21 daha azdır.[65] Astatindeki bu düşüşün, spin-yörünge etkileşimlerinden kaynaklandığı öngörülmektedir.[55]

Çekirdek kararlılığı ve izotopları

Ana madde: Astatin izotopları
Örnek astatin izotopları için alfa bozunması özellikleri
Kütle
numarası 		Kütle
fazlalığı[66] 		Yarı ömür[66] Alfa
bozunması
olasılığı[66] 		Alfa
bozunması
yarı ömrü
207 -13,243 MeV 1,80 sa %&İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri..İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.8,6 20,9 sa
208 -12,491 MeV 1,63 sa %&İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri..İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.0,55 12,3 g
209 -12,880 MeV 5,41 sa %&İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri..İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.4,1 5,5 g
210 -11,972 MeV 8,1 sa %&İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri..İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.0,175 193 g
211 -11,647 MeV 7,21 sa %&İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri..İfade hatası: Tanınmayan "," noktalama karakteri.41,8 17,2 sa
212 -8,621 MeV 0,31 s %7001999900000000000≈100 0,31 s
213 -6,579 MeV 125 ns %&0000000000000100.000000100 125 ns
214 -3,380 MeV 558 ns %&0000000000000100.000000100 558 ns
219 10,397 MeV 56 s %&0000000000000097.00000097 58 s
220 14,350 MeV 3,71 dk %&0000000000000008.0000008 46,4 dk
221 16,810 MeV 2,3 dk 5000000000000000000deneysel olarak
alfa kararlı 		9000000000000000000∞

Radyoaktif bir element olan astatinin izotoplarının tamamı 8,1 saat ya da daha az yarı ömürlü olup bizmut, polonyum ya da radona bozunurlar. İzotoplarının çoğu, bir saniye veya daha az yarı ömürleri ile çok kararsızlardır. Periyodik tablodaki ilk 101 elementten yalnızca fransiyum, astatinden daha az kararlıdır. Fransiyumdan daha kararlı olan astatinin izotoplarının tamamı, her durumda yapaydır ve doğada meydana gelmezler.[66]

Astatinin, kütle numaraları 191 ile 229 arasında değişen, 39 adet bilinen izotopu vardır. Teorik modelleme, 37 izotopun daha var olabileceğini gösterir.[67] Kararlı ya da görece uzun ömürlü bir astatin izotopu gözlemlenmemiştir ve bunun gerçekleşmesi de beklenmemektedir.[68]

Astatinin alfa bozunması enerjileri, diğer ağır elementlerle aynı eğilimi izler. İzotoplar hafifledikçe alfa bozunması enerjileri yükselirken çekirdekler ağırlaştıkça bu enerjiler düşer. En fazla enerji salınımı astatin-213'de gerçekleşir. İzotoplar ağırlaştıkça daha az enerji salsalar da, beta bozunmasının artan rolü nedeniyle uzun ömürlü bir izotop mevcut değildir.[68] Elementin tüm izobarları arasında en düşük kütle numarasına sahip olan ve çekirdek kütle ölçümlerinin 215At'nin beta bozunmasına karşı kararlı olduğunu göstermesine rağmen, 1950'lere kadar astatin izotoplarının yalnızca beta bozunmasına uğradığı düşünülmekteydi.[66][69] Astatin-213, astatin-214 ve astatin-216m dışındaki tüm astatin izotoplarının beta bozunmasına uğradığı gözlemlenmiştir.[66] Astatin-210 ve daha hafif izotoplarda beta artı bozunması (pozitron emisyonu), astatin-216 ve daha ağır izotoplarda beta eksi bozunması görülür. Astatin-212'de her iki türdeki bozunmaya, astatin-211'de ise elektron yakalanmasına rastlanır.[66]

Astatinin en kararlı izotopu, 8,1 saatlik yarı ömre sahip astatin-210'dur. Birincil bozunma türü beta artı bozunması olan astatin-210'un bozunma ürünü, astatin izotoplarına kıyasla daha uzun ömürlü polonyum-210'dur. Tüm astatin izotopları arasında yalnızca 207 ile 211 arasındaki kütle numaralarına sahip izotopların yarı ömürleri bir saati aşar. 125 nanosaniyelik yarı ömrüyle astatin-213, en az kararlı astatin izotopudur ve geçirdiği alfa bozunması sonucunda bizmut-209'u ortaya çıkarır.[66]

Astatinin, çekirdekleri bir ya da daha fazla nükleonunun uyarılmış hâlde olduğu, 24 adet bilinen nükleer izomeri vardır. Her bir izotop için birden fazla izomer olabilir. Bu nükleer izomerlerden en kararlısı, 182 saniyelik bir yarı ömre sahip astatin-202m1 iken en az kararlısı ise, 265 nanosaniyelik yarı ömre sahip astatin-214ml'dir.[66][67]

Bileşikler

Halojenlerin en az reaktifi olan astatinin bileşikleri,[70] mikroskobik miktarlarda sentezlenir ve radyoaktif ayrışma öncesinde incelenmeye çalışılır. Bu reaksiyonlar genellikle, daha yüksek miktarda iyot ile karıştırılmış seyreltik astatin çözeltilerinde gerçekleştirilir. Bir taşıyıcı olarak davranan iyot, filtreleme ve çökeltme gibi laboratuvar tekniklerinin işlevsel olması için yeterli malzeme olmasına olanak sağlar.[12][71] Astatin de iyot gibi, -1 ile +7 arasındaki tek sayılı yükseltgenme durumlarını benimser.[72]

Sodyum,[26] paladyum, gümüş, talyum ve kurşun astatitleri şeklinde olmak üzere astatinin birkaç metal bileşiği tespit edilmiştir.[73] Gümüş ve sodyum astatitleri ile diğer hipotetik alkali ve toprak alkali astatitlerin bazı özellikleri, diğer metal halojenürlerden ekstrapolasyonla tahmin edilmektedir.[74]

Hidrojen astatitin boşluk doldurma modeli

Hidrojen astatit ya da astatin hidrür olarak adlandırılan bileşiğin, seyreltik nitrik asit ile asitleştirilmesi sonucunda astatin yükseltgenir ve At0 ile At+ molekülleri ortaya çıkar. Bu çözeltiye eklenen gümüş(I) ile birlikte, en iyi ihtimalle çözeltideki astatinin bir kısmı, gümüş(I) astatit (AgAt) çökeltisi oluşturabilir.[25][75]

Astatin ile bor,[76] karbon ve azot arasında bağ oluşumu mümkündür.[77] At-C bağlarından daha kararlı olan At-B bağları ile çeşitli bor kafes bileşiği oluşturulmuştur.[78] Astatin, benzendeki bir hidrojen atomunun yerine geçerek astatobenzen (C6H5At) oluşturabilir ve bu bileşik, klor ile yükseltgenerek C6H5AtCl2 meydana getirebilir. Bu bileşiğin alkalin bir hipoklorit çözeltisi ile etkileşime sokulmasıyla C6H5AtO2 elde edilir.[79] Dipiridin-astatin(I) katyonu ([At(C5H5N)2]+), perklorat ile iyonik bileşikler; nitrat ile ise [At(C5H5N)2]NO3 bileşiğini oluşturur. Bu katyon; astatin(I) merkezin, iki koordine kovalent bağ ile, azot atomları aracılığıyla piridin halkalarının her biri ile ayrı ayrı bağladığı bir koordinasyon bileşiği şeklindedir.[77]

Perklorik asit çözeltisinde, temel brom (son durumda) ya da sodyum persülfat gibi bir yükseltgenin etkisiyle oksijen ve astatin reaksiyonu sonucu oluşan, sulu çözeltilerdeki AtO- ve AtO+ türlerinin varlıkların dair kanıtlar vardır.[25][80] AtO+'nın hidroliz ürünlerinden birinin önceleri daha önceleri AtO2-2 olduğu düşünülürken sonraki dönemde bu ürünün AtO(OH)-2 olduğu saptanmıştır. Bu anyonun başka bir hidroliz ürünü ise AtOOH'dir.[81] AtO-3 anyonu, bir potasyum hidroksit çözeltisindeki astatinin, potasyum hipokloritle yükseltgenmesi sonucunda elde edilebilir.[79][82] Astatinin, sıcak bir Na2S2O8 çözeltisiyle yükseltgenmesini takiben lantan triastatat (La(AtO3)3) meydana geldiği de kaydedilmiştir.[83] Sıcak bir alkalin çözeltindeki ksenon diflorür ile, nötr ya da alkalin bir çözeltideki periyodat da, AtO-3 anyonunu yükseltger ve yalnızca nötr ya da alkalin çözeltilerde kararlı olan perastatat iyonu AtO-4'ü meydana getirir.[84] Astatinin ayrıca, iyodat veya dikromat gibi oksianyonlu tuzlarda katyonlar oluşturabildiği düşünülür. Bu düşünce, asidik çözeltilerde, astatinin tek değerlikli ya da ara pozitif hâllerinin, gümüş(I) iyodat ya da talyum(I) dikromat gibi metal katyonların çözünmeyen tuzları ile birlikte çökeldiği gözlemine dayanır.[79][85]

Astatin, diğer kalkojenlere de bağlar oluşturabilir. Kükürt ile S7At+ ve At(CSN)-2, selenyum ile bir koordinasyon selenoüre bileşiği, tellür ile bir astatin-tellür kolloidi meydana getirir.[86]

Astatin monoiyodürün yapısını gösteren boşluk doldurma modeli

Astatinin, daha hafif homologları iyot, brom ve klorun buhar hâlleriyle girdiği reaksiyonların sonucunda; AtI, AtBr ve AtCl formüllerine sahip iki atomlu interhalojen bileşikler meydana gelir.[87] İlk iki bileşik suda da üretilebilir. AtI elde etmek için iyot ya da iyodür çözeltisi ile reaksiyona girmesi gereken astatin, AtBr elde edilmesi için ise bir iyot, iyot monobromür ya da bromür çözeltisinde olması gerekmektedir. İyodür ya da bromürün fazla olması durumda, AtBr-2 ve AtI-2 iyonları oluşabilirken bu durum bir klorür çözeltisinde olduğunda, klorürlerle girdikleri denge reaksiyonları yoluyla AtCl-2 veya AtBrCl- gibi iyonlar üretebilirler.[88] Nitrik asit çözeltisindeki astatinin dikromatla yükseltgenmesi sonrasında çözeltiye klorür eklenmesiyle astatin, AtCl ya da AtOCl molekülleri ile AtOCI2-2 ya da AtCl-2 iyonlarını meydana getirebilir.[87] PdAtI2, CsAtI2, TlAtI2 ve PbAtI polihalitlerinin çökelti oluşturduğu bilinmekte ya da öngörülmektedir.[89][90] Bir plazma iyonu kaynağı kütle spektrometrisinde, astatin de içeren helyum dolu bir hücreye, daha hafif halojen buharları eklenmesiyle [AtI]+, [AtBr]+ ve [AtCl]+ iyonlarının ortaya çıkması; plazma iyonu hâlinde kararlı nötr moleküllerin varlığına dair bir kanıt oluşturmaktadır.[87]

Herhangi bir astatin florürün varlığına dair henüz herhangi bir keşif olmamıştır. Bu durum; en başta oluşturulmuş florürün, uçucu olmayan bir ürün oluşturmak için cam kabın duvarları ile gireceği reaksiyon da dahil olmak üzere bu tür bileşiklerin aşırı reaktivitesinden kaynaklandığı görüşünün ortaya atılmasına yol açmıştır. Bundan ötürü, astatin florürün sentezlenmesinin mümkün olduğu düşünülse de, radon florürün özelliklerini belirlenmesi için halihazırda kullanılmış olan bir sıvı halojen florür çözücüsünün kullanılmasını gerektirebilir.[87][84]

Doğal oluşum

Neptünyum-237'den oluşan astatin-217 dahil bozunma ürünlerini gösteren Neptünyum serisi

Astatin, doğal olarak oluşan elementler arasında en nadir olanıdır.[26] Dünya'nın yerkabuğundaki toplam astatin miktarının, herhangi bir zamanda bir gramdan az olduğu tahmin edilir.[25] Başka kaynaklara göre ise herhangi bir anda yeryüzünde bulunan geçici astatin miktarının 28 grama kadar ulaşabileceğini öne sürer.[91]

Dünya'nın oluşumunda mevcut olan astatinlerin tamamı kaybolmuş olup doğal olarak oluşan dört astatin izotopu olan astatin-215, astatin-217, astatin-218 ve astatin-219; radyoaktif toryum ve uranyum cevherlerinin bozunmasının yanı sıra, neptünyum-237'nin bozunma zincirinde eser miktarda ortaya çıkması sonucunda devamlı olarak oluşur. Kuzey ve Güney Amerika'nın 16 kilometrelik derinliğe kadar ulaşan kara kütlelerinin birleşmesiyle elde edilen kütle, herhangi bir zamanda, kütlesi 3,5 × 10-10 gram civarına denk gelen yaklaşık bir trilyon astatin-215 atomu içerir.[92] Neptünyum-237'nin bozunma zincirinin ara ürünlerinden Astatin-217, uranyum-235'in bozunma zincirinin ara ürünlerinden astatin-215 ile astatin-219 ve uranyum-238'in bozunma zincirinin ara ürünlerinden astatin-218, eser miktarlarda üretilir.[93][kaynak belirtilmeli] Doğada bulunan ilk astatin izotopu astatin-218 iken bu izotopların en uzun ömürlü olanı, 56 saniyelik yarılanma ömrüne sahip astatin-219'dur.[66]

Bazı kaynaklarda astatinin doğal oluşan bir izotopu olmadığına dair yanlış bilgilere yer verilirken bazı kaynaklarda da hatalı bir şekilde, doğal izotopa sahip olan elementler arasında listelenmez.[23][94] Astatin-216, doğal olarak oluşan bir izotop olarak gösterilse de, gözlemlendiğine dair onaylanmamış kaynaklar tarafından bu durum "şüpheli" olarak tanımlanır.[95][96]

Sentezi

Oluşum

Bizmut-209'un alfa parçacıkları ile bombardımanından sonra olası reaksiyonlar
Reaksiyon Alfa parçacığı enerjisi
20983Bi + 42He → 21185At + 2 10n 26 MeV[12]
20983Bi + 42He → 21085At + 3 10n 40 MeV[12]
20983Bi + 42He → 20985At + 4 10n 60 MeV[97]

Astatinin ilk üretimi, bizmut-209'u enerjik alfa parçacıklarıyla bombalanması sonucu gerçekleştirildi. Bu yöntem günümüzde de, kütle numaraları 209 ile 211 arasında değişen ve görece uzun ömürlü astatin izotoplarını elde etmek için kullanılan ana yöntemdir. Modern teknikler kullanılarak 6,6 giga bekerel (yaklaşık 86 nanogram ya da 2,47 × 1014 atom) kadar astatin üretmek mümkündür.[98] Bu yöntemi kullanarak daha büyük miktarlarda astatinin sentezlenmesi, uygun siklotronların sınırlı olması ve hedefin erime ihtimali nedeniyle sınırlıdır.[98][99] Astatin bozunmasının kümülatif etkisine bağlı olarak çözücü radyolizi de bu durumun gerçekleşmesinde rol oynar.[100] Kriyojenik teknoloji kullanılarak, mikrogram bazında ölçülerdeki astatin, toryum ya da uranyumun proton irradyasyonuyla radon-211'in elde edilmesi ve bu izotopun astatin-211'e bozunmasıyla elde edilebilir. Bu yöntemdeki sorunlardan biri, astatin-210 ile olası bir kirlenme yaşanma ihtimalidir.[101]

Ticari kullanımı olan tek astatin izotopu, astatin-211'dir. Bizmut hedefini üretmek için metal; altın, bakır ya da alüminyum bir yüzeye, santimetre kare başına 50 ile 100 miligram olmak üzere püskürtülür. Bunun yerine, bakır bir levhayla kaynaştırılmış bizmut oksit de kullanılabilir.[102] Hedef, kimyasal açıdan nötr azottan oluşan bir atmosferde tutulur ve astatinin olması gerekenden önce buharlaşmasını önlemek için su ile soğutulur.[103][102] Bir parçacık hızlandırıcıda alfa parçacıkları, bizmutla çarpışır. Yalnızca bir bizmut izotopu, bizmut-209 kullanılmasına rağmen reaksiyon; astatin-209, astatin-210 ya da astatin-211'in ortaya çıktığı üç olası şekilde gerçekleşebilir. İstenmeyen nüklitleri ortadan kaldırmak için parçacık hızlandırıcısının maksimum enerjisi; elde edilmek istenen izotop olan astatin-211'in elde edildiği reaksiyon enerjisinin üstünde ve diğer astatin izotoplarının üretilmesini engelleme amacıyla, astatin-210'un elde edildiği reaksiyonun enerjisinin altında olan bir değere (en uygunu 29,17 MeV'dir) ayarlanır.[104][102]

Ayırma yöntemleri

Sentezin ana ürünü olan astatin, elde edilmesinin ardından, hedeften ve önemli kirleticilerden ayrılmalıdır. Bunu gerçekleştirmek için birkaç yöntem mevcut olsa da genelde, kuru damıtma ya da hedefe ıslak asit uygulamasını izleyen çözücü ekstraksiyonu yönteminden biri uygulanır.[105][106] 1985 yılı öncesine ait teknikler, genellikle astatinle birlikte üretilen toksik polonyumun ortadan kaldırılmasına yönelikti. Günümüzde ise, siklotron irradyasyon demetinin enerjisinin sınırlanmasıyla bu gereklilik ortadan kaldırılmaktadır.[98]

Kuru damıtma yöntemi için astatin içeren siklotron hedefi, 650 °C civarında bir sıcaklığa sahip oluncaya kadar ısıtılır. Buharlaşan astatin, genellikle bir soğuk tuzakta yoğunlaştırılır. 850 °C civarına kadar sıcaklıklarda randıman artsa da, mevcut buharlaşmaya bizmutun eklenmesiyle birlikte kirlenme oluşur. Astatinle etiketleme reaksiyonlarına girme ihtimali olduğundan ötürü bizmut varlığını en aza indirmek için yoğunlaştırılmış maddenin tekrar damıtılması gerekebilir.[107] Tuzaktaki astatin; sodyum hidroksit, metanol veya kloroform gibi bir ya da daha fazla düşük yoğunluklu çözücüler kullanılarak buradan kurtarılır. Bu işlemler sonucunda, %80 civarına kadar astatin verimi elde edilebilir. Bu yöntem, astatinin kimyasal açıdan faydalı bir şeklini üretmek için en yaygın olarak kullanılan yöntemdir.[99][108]

Islak asit yönteminde ilk olarak, iradyasyona uğramış bizmut ya da bazen bizmut trioksit hedefi, yoğun nitrik asit ya da perklorik asit gibi bir çözücü içinde çözülür. Bu işlemin ardından damıtılan asit, hem bizmut hem de elde edilmek istenen astatini içeren beyaz bir tortu geride bırakır. Bu tortu daha sonra, hidroklorik asit gibi yoğun bir asit içerisinde çözdürülür ve ortaya çıkan astatin, butil ya da izopropil eter, diizopropil eter, tiyosemikarbazid gibi organik bir çözücü kullanılarak bu asitten ayrıştırılır. Sıvı-sıvı ekstraksiyonu yöntemi kullanılarak astatin ürünü, hidroklorik asit gibi bir asitle tekrar yıkanabilir ve organik çözücü tabakasına aktarılabilir. Nitrik asit kullanarak %93'lük bir ayırma verimi elde edildiği tespit edilirken nitrik asidin damıtılması, kalıntı azot oksitlerin temizlenmesi ve sıvı-sıvı ekstraksiyonunu sağlamak için bizmut nitratın yeniden çözülmesinden oluşan saflaştırma işlemleri tamamlandığında bu oran %72'ye düşmektedir.[109][110] Islak yöntemler, çok sayıda radyoaktif işlem aşaması içerir ve daha büyük miktarlarda astatinin izole edilmesi için uygun değildir. Bununla birlikte bu yöntemler, daha fazla yoğunluk sağlayabilme olasılığından ötürü, daha büyük miktarlarda astatin-211 üretiminde kullanılmak üzere incelenmektedir.[110] Bu yöntemler, belirli bir yükseltgenme hâlinde astatin üretimi ile deneysel radyokimyada daha fazla uygulanabilirliğe olanak sağlayabilirler.[98]

Kullanımlar ve önlemler

Bazı 211At içeren moleküller ve deneysel kullanımları[111]
Etken Uygulamalar
[211At]astatin-tellür kolloidler Bölmeli tümörler
6-[211At]astato-2-metil-1,4-naftakuinol difosfat Adenokarsinomlar
211At etiketli metilen mavisi Melanomlar
Meta-[211At]astatobenzil guanidin Nöroendokrin tümörler
5-[211At]astato-2'-deoksiuridin Çeşitli
211At etiketli biyotin konjugatları Çeşitli ön hedeflemeler
211At etiketli oktreotid Somatostatin reseptörü
211At etiketli monoklonal antikorlar ve parçalar Çeşitli
211At etiketli bisfosfonatlar Kemik metastazları

Yeni oluşan astatin-211, nükleer tıpta devam eden araştırmaların konusudur.[111] Çok adımlı etiketleme stratejilerinde, 7,2 saatlik yarı ömrünü tamamlayarak bozunmasından önce kullanılmak durumundadır. Astatin-211'in; alfa parçacığı emisyonuyla bizmut-207'ye ya da elektron yakalanmasıyla, devamında alfa bozunmasına uğrayacak olan polonyum-211'e bozunarak, bozunma zincirinin son aşaması olan kararlı durumdaki kurşun-207'ye görece hızlı ulaşmasından ötürü hedeflenmiş alfa parçacığı tedavisinde potansiyel bir kullanımı söz konusudur.[112] Elektron yakalanması olayının bir sonucu olarak 77-92 keV aralığında yayılan polonyum X ışınları, hayvanlarda ve hastalarda astatinin izlenebilmesne olanak sağlar.[111] Daha uzun yarı ömre sahip olmasına rağmen astatin-210, genellikle toksik polonyum-210 oluşturacak şekilde beta artı bozunması gerçekleştirmesinden ötürü bu işlemler için tam anlamıyla uygun değildir.[113]

Tıp alanında kullanılan astatin-211 ile iyot-131 arasındaki bu kullanım alanındaki temel fark, iyot-131'in yüksek enerjili beta parçacıkları yayarken astatin-211'in yaymamasıdır. Beta parçacıkları, kendilerinden daha ağır olan alfa parçacıklarına göre dokulara daha fazla nüfuz eder. Astatin-211'in yaydığı bir alfa parçacığı ortalama olarak, çevresindeki dokularda 70 µm'ye kadar ilerleyebilirken iyot-131'in yaydığı bir beta parçacığı yaklaşık 30 kat daha fazla olacak şekilde 2 mm'ye kadar hareket edebilir.[102] Alfa parçacıklarının görece kısa yarı ömrü ve dokulara sınırlı nüfuz etme etkisi, tümör yükünün düşük olduğu veya habis hücre popülasyonlarının temel normal dokuların yakınlarında yer aldığı durumlarda avantajlar sağlar.[98] İnsan kanserlerinin hücre kültürü modellerinde, hücre başına bağlı durumdaki bir ile on astatin-211 atomu ile önemli bir morbidite elde edilmiştir.[114]

Astatin ... üretmek perişan edici ve çalışması cehennem gibi.[115]

P Durbin, Human Radiation Studies: Remembering the Early Years, 1995

Kanser tedavisi için astatin bazlı radyofarmasötiklerin geliştirilmesi konusunda birtakım engellerle karşılaşıldı. II. Dünya Savaşı'nın patlak vermesi, araştırmayı on yıla yakın bir süre geciktirdi. Bu alandaki ilk deneylerin sonuçları, kanser seçici bir taşıyıcının geliştirilmesi gerekliliğini gösterirken bu amaç doğrultusunda kullanılan monoklonal antikorlar 1975'e kadar mevcut değildi.[116] İyodun aksine astatin, özellikle sp3 karbon bölgelerinde (sp2 bölgelerinden daha az) olmak üzere bu tür moleküler taşıyıcılara dehalojenat eğilimi gösterir. Vücutta biriken ve tutulan astatinin toksisitesi göz önüne alındığında, bu durum, astatinin konak molekülüne bağlı kalmasını sağlama ihtiyacını gösterir. Görece yavaş metabolize olan astatin taşıyıcıları etkinlikleri açısından değerlendirilebilirken daha hızlı metabolize olan taşıyıcılar, astatinin nükleer tıpta kullanılmasına engel teşkil eder. Etiketleme kimyasının ve taşıyıcı moleküllerin astatine bağlı radyolojisinin etkilerinin hafifletilmesi, daha fazla gelişme gerektiren başka bir alandır. Bir kanser tedavisi olarak astatin için pratik bir uygulama, potansiyel olarak "şaşırtıcı" sayıda hasta için uygun olacaktır; ihtiyaç duyulacak miktarlarda astatin üretimi bir sorun olmaya devam etmektedir.[101][117][98]

Hayvan çalışmaları, astatinin, iyoda benzer şekilde – daha az ölçüde de olsa, belki de biraz daha metalik yapısı[91] nedeniyle - tiroit bezinde tercihen (ve tehlikeli bir şekilde) yoğunlaştığını göstermektedir. İyodun aksine, astatin muhtemelen At– ila At+'nın vücut içi oksidasyonu nedeniyle akciğerler ve dalak tarafından alınma eğilimi gösterir.[59] Bir radyokolloid şeklinde uygulanırsa, karaciğerde konsantre olma eğilimindedir. Sıçanlarda ve maymunlarda yapılan deneyler, astatin-211'in tiroit bezine iyot-131'e göre çok daha fazla zarar verdiğini, tekrarlayan nüklid enjeksiyonu ile bezde nekroz ve hücre displazisine neden olduğunu göstermektedir. Erken araştırmalar, dişi kemirgenlerine astatin enjeksiyonunun göğüs dokusunda morfolojik değişikliklere neden olduğunu;[118] bu sonuç yıllarca tartışmalıdır.[115] Daha sonra bunun muhtemelen göğüs dokusunun ışınlanmasının yumurtalıkların ışınlanmasına bağlı hormonal değişikliklerle birlikte neden olduğu sonucuna varıldı. İyi havalandırıldıklarında eser miktarda astatin çeker ocaklarda güvenle kullanılabilir; elementin biyolojik alımından kaçınılmalıdır.[119]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

Özel
  1. ^ a b Bonchev, D.; Kamenska, V. (1981). "Predicting the Properties of the 113–120 Transactinide Elements". The Journal of Physical Chemistry. ACS Publications. 85 (9): 1177-86. doi:10.1021/j150609a021. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2013. 
  2. ^ Rothe, S.; Andreyev, A. N.; Antalic, S.; Borschevsky, A.; Capponi, L.; Cocolios, T. E.; De Witte, H.; Eliav, E.; Fedorov, D. V.; Fedosseev, V. N.; Fink, D. A.; Fritzsche, S.; Ghys, L.; Huyse, M.; Imai, N.; Kaldor, U.; Kudryavtsev, Yuri; Köster, U.; Lane, J. F. W.; Lassen, J.; Liberati, V.; Lynch, K. M.; Marsh, B. A.; Nishio, K.; Pauwels, D.; Pershina, V.; Popescu, L.; Procter, T. J.; Radulov, D.; Raeder, S. (2013). "Measurement of the First Ionization Potential of Astatine by Laser Ionization Spectroscopy". Nature Communications. 4: 1-6. Bibcode:2013NatCo...4E1835R. doi:10.1038/ncomms2819. PMC 3674244 $2. PMID 23673620. 
  3. ^ Ball, P. (2002). The Ingredients: A Guided Tour of the Elements (İngilizce). Oxford University Press. ss. 100-102. ISBN 978-0-19-284100-1. 
  4. ^ Lavruhina & Pozdniakov 1970, ss. 227-228.
  5. ^ Allison, F.; Murphy, E. J.; Bishop, E. R.; Sommer, A. L. (1931). "Evidence of the Detection of Element 85 in Certain Substances". Physical Review (İngilizce). 37 (9): 1178-1180. Bibcode:1931PhRv...37.1178A. doi:10.1103/PhysRev.37.1178. 
  6. ^ "Education: Alabamine & Virginium". Time (İngilizce). 15 Şubat 1932. 
  7. ^ Trimble, R. F. (1975). "What Happened to Alabamine, Virginium, and Illinium?". Journal of Chemical Education (İngilizce). 52 (9): 585. Bibcode:1975JChEd..52..585T. doi:10.1021/ed052p585. 
  8. ^ MacPherson, H. G. (1934). "An Investigation of the Magneto-optic Method of Chemical Analysis". Physical Review (İngilizce). 47 (4): 310-315. Bibcode:1935PhRv...47..310M. doi:10.1103/PhysRev.47.310. 
  9. ^ a b Thornton, Brett F.; Burdette, Shawn C. (2010). "Finding eka-iodine: discovery priority in modern times" (PDF). Bulletin for the History of Chemistry (İngilizce). 35 (2): 86-96. 
  10. ^ Karlik, B.; Bernert, T. (1942). "Über Eine Vermutete β-Strahlung des Radium A und die Natürliche Existenz des Elementes 85" [About a Suspected β-radiation of Radium A, and the Natural Existence of the Element 85]. Naturwissenschaften (Almanca). 30 (44-45): 685-686. Bibcode:1942NW.....30..685K. doi:10.1007/BF01487965. 
  11. ^ Leigh-Smith, A.; Minder, W. (1942). "Experimental Evidence of the Existence of Element 85 in the Thorium Family". Nature (İngilizce). 150 (3817): 767-768. Bibcode:1942Natur.150..767L. doi:10.1038/150767a0. 
  12. ^ a b c d e Nefedov, V. D.; Norseev, Yu. V.; Toropova, M. A.; Khalkin, V. A. (1968). "Astatine". Russian Chemical Reviews (İngilizce). 37 (2): 87-98. Bibcode:1968RuCRv..37...87N. doi:10.1070/RC1968v037n02ABEH001603. 
  13. ^ a b Corson, D. R.; MacKenzie, K. R.; Segrè, E. (1940). "Artificially Radioactive Element 85". Physical Review (İngilizce). 58 (8): 672-678. Bibcode:1940PhRv...58..672C. doi:10.1103/PhysRev.58.672. 
  14. ^ a b Davis, Helen Miles (1959). The Chemical Elements (PDF) (İngilizce) (2. bas.). Science Service, Ballantine Books. s. 29. 23 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  15. ^ Karlik, B.; Bernert, T. (1943). "Eine Neue Natürliche α-Strahlung". Naturwissenschaften (Almanca). 31 (25-26): 298-299. Bibcode:1943NW.....31..298K. doi:10.1007/BF01475613. 
  16. ^ Karlik, B.; Bernert, T. (1943). "Das Element 85 in den Natürlichen Zerfallsreihen". Zeitschrift für Physik (Almanca). 123 (1-2): 51-72. Bibcode:1944ZPhy..123...51K. doi:10.1007/BF01375144. 
  17. ^ Corson, D. R.; MacKenzie, K. R.; Segrè, E. (1947). "Astatine: The Element of Atomic Number 85". Nature (İngilizce). 159 (4027): 24. doi:10.1038/159024b0. 
  18. ^ a b Corson, D. R. (2003). "Astatine". Chemical & Engineering News (İngilizce). 81 (36): 158. doi:10.1021/cen-v081n036.p158. 
  19. ^ Hamilton, J. G.; Soley, M. H. (1940). "A Comparison of the Metabolism of Iodine and of Element 85 (Eka-Iodine)". Proceedings of the National Academy of Sciences (İngilizce). 26 (8): 483-489. Bibcode:1940PNAS...26..483H. doi:10.1073/pnas.26.8.483. PMC 1078214 $2. PMID 16588388. 
  20. ^ Neumann, H. M. (1957). "Solvent Distribution Studies of the Chemistry of Astatine". Journal of Inorganic and Nuclear Chemistry (İngilizce). 4 (5-6): 349-353. doi:10.1016/0022-1902(57)80018-9. 
  21. ^ Johnson, G. L.; Leininger, R. F.; Segrè, E. (1949). "Chemical Properties of Astatine. I". The Journal of Chemical Physics (İngilizce). 17 (1): 1-10. Bibcode:1949JChPh..17....1J. doi:10.1063/1.1747034. hdl:2027/mdp.39015086446914 Özgürce erişilebilir. 
  22. ^ Dreyer, I.; Dreyer, R.; Chalkin, V. A. (1979). "Cations of Astatine in Aqueous Solutions; Production and some Characteristics". Radiochemical and Radioanalytical Letters (Almanca). 36 (6): 389-398. 
  23. ^ a b Aten, A. H. W., Jr. (1964). The Chemistry of Astatine. Advances in Inorganic Chemistry and Radiochemistry (İngilizce). 6. ss. 207-223. doi:10.1016/S0065-2792(08)60227-7. ISBN 9780120236060. 
  24. ^ Greenwood & Earnshaw 2002, s. 795.
  25. ^ a b c d e f Wiberg, N., (Ed.) (2001). Holleman-Wiberg: Inorganic Chemistry (İngilizce). Academic Press. s. 423. ISBN 978-0-12-352651-9. 
  26. ^ a b c Emsley, J. (2011). Nature's Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements (İngilizce) (yeni bas.). Oxford University Press. ss. 57-58. ISBN 978-0-19-960563-7. 
  27. ^ a b c Hermann, A.; Hoffmann, R.; Ashcroft, N. W. (2013). "Condensed Astatine: Monatomic and Metallic". Physical Review Letters. 111 (11): 116404-1-116404-5. Bibcode:2013PhRvL.111k6404H. doi:10.1103/PhysRevLett.111.116404. PMID 24074111. 
  28. ^ Kotz, J. C.; Treichel, P. M.; Townsend, J. (2011). Chemistry & Chemical Reactivity (İngilizce) (8. bas.). Cengage Learning. s. 65. ISBN 978-0-8400-4828-8. 
  29. ^ Jahn, T. P. (2010). MIPS and Their Role in the Exchange of Metalloids (İngilizce). 679. Springer. s. 41. ISBN 978-1-4419-6314-7. 
  30. ^ Siekierski, S.; Burgess, J. (2002). Concise Chemistry of the Elements (İngilizce). Horwood. ss. 65, 122. ISBN 978-1-898563-71-6. 
  31. ^ Maddock, A. G. (1956). "Astatine". Supplement to Mellor's Comprehensive Treatise on Inorganic and Theoretical Chemistry, Supplement II, Part 1, (F, Cl, Br, I, At) (İngilizce). Longmans, Green & Co. ss. 1064-1079. 
  32. ^ Garrett, A. B.; Richardson, J. B.; Kiefer, A. S. (1961). Chemistry: A First Course in Modern Chemistry (İngilizce). Ginn. s. 313. 
  33. ^ Seaborg, G. T. (2015). "Transuranium element". Encyclopædia Britannica (İngilizce). 
  34. ^ Oon, H. L. (2007). Chemistry Expression: An Inquiry Approach (İngilizce). John Wiley and Sons. s. 300. ISBN 978-981-271-162-5. 
  35. ^ McLaughlin, R. (1964). "Absorption Spectrum of Astatine". Journal of the Optical Society of America (İngilizce). 54 (8): 965-967. Bibcode:1964JOSA...54..965M. doi:10.1364/JOSA.54.000965. 
  36. ^ Donohue, J. (1982). The Structures of the Elements (İngilizce). Robert E. Krieger. s. 400. ISBN 978-0-89874-230-5. 
  37. ^ Vernon, R. (2013). "Which Elements are Metalloids?". Journal of Chemical Education. 90 (12): 1703-1707 (1704). Bibcode:2013JChEd..90.1703V. doi:10.1021/ed3008457. 
  38. ^ Merinis, J.; Legoux, G.; Bouissières, G. (1972). "Etude de la formation en phase gazeuse de composés interhalogénés d'astate par thermochromatographie". Radiochemical and Radioanalytical Letters (Fransızca). 11 (1): 59-64. 
  39. ^ Takahashi, N.; Otozai, K. (1986). "The Mechanism of the Reaction of Elementary Astatine with Organic Solvents". Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry (İngilizce). 103: 1-9. doi:10.1007/BF02165358. 
  40. ^ Takahashi, N.; Yano, D.; Baba, H. (1992). "Chemical Behavior of Astatine Molecules". Proceedings of the International Conference on Evolution in Beam Applications, Takasaki, Japan, 5–8 November 1991 (İngilizce). ss. 536-539. 
  41. ^ Zuckerman & Hagen 1989, s. 21.
  42. ^ Kugler & Keller 1985, ss. 110, 116, 210-211, 224.
  43. ^ Meyers, R. A. (2001). "Halogen Chemistry". Encyclopedia of Physical Science and Technology (İngilizce) (3. bas.). Academic Press. ss. 197-222 (202). ISBN 978-0-12-227410-7. 
  44. ^ Keller, C.; Wolf, W.; Shani, J. (2011). "Radionuclides, 2. Radioactive Elements and Artificial Radionuclides". Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry (İngilizce). 31. ss. 89-117 (96). doi:10.1002/14356007.o22_o15. ISBN 978-3-527-30673-2. 
  45. ^ a b Otozai, K.; Takahashi, N. (1982). "Estimation Chemical Form Boiling Point Elementary Astatine by Radio Gas Chromatography". Radiochimica Acta (İngilizce). 31 (3-4): 201-203. doi:10.1524/ract.1982.31.34.201. 
  46. ^ Zumdahl, S. S.; Zumdahl, S. A. (2008). Chemistry (İngilizce) (8th bas.). Cengage Learning. s. 56. ISBN 978-0-547-12532-9. 
  47. ^ a b Housecroft, C. E.; Sharpe, A. G. (2008). Inorganic chemistry (İngilizce) (3. bas.). Pearson Education. s. 533. ISBN 978-0-13-175553-6. 
  48. ^ Visscher, L.; Dyall, K. G. (1996). "Relativistic and Correlation Effects on Molecular properties. I. The Dihalogens F2, Cl2, Br2, I2, and At2". The Journal of Chemical Physics (İngilizce). 104 (22): 9040-9046. Bibcode:1996JChPh.104.9040V. doi:10.1063/1.471636. 
  49. ^ Kugler & Keller 1985, s. 116.
  50. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; Gluşko isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  51. ^ Martorano, Paul; Martorano, Paul; Taghvaee, Tahereh; Schaub, David; Toto, Lawrence; Lee, Hsiaoju; Makvandi, Mehran; Mach, Robert (2020). "Dry distillation of astatine-211 by electromagnetic induction". The Journal of Nuclear Medicine (İngilizce). 61 (1): 518-518. 
  52. ^ Haynes, William M., (Ed.) (2012). CRC Handbook of Chemistry and Physics (İngilizce) (93. bas.). CRC Press. ss. 4-121. ISBN 1439880492. 
  53. ^ Vasáros, László; Berei, Klara (1985). "General properties of sstatine". Kugler, H. K.; Keller, C. (Ed.). Gmelin Handbook of Inorganic Chemistry (İngilizce). Berlin: Springer. ss. 107-128. doi:10.1007/978-3-662-05868-8_5. 
  54. ^ Smith, A.; Ehret, W. F. (1960). College chemistry (İngilizce). Appleton-Century-Crofts. s. 457. 
  55. ^ a b Champion, J.; Seydou, M.; Sabatié-Gogova, A.; Renault, E.; Montavon, G.; Galland, N. (2011). "Assessment of an Effective Quasirelativistic Methodology Designed to Study Astatine Chemistry in Aqueous Solution" (PDF). Physical Chemistry Chemical Physics (İngilizce). 13 (33): 14984-14992 (14984). Bibcode:2011PCCP...1314984C. doi:10.1039/C1CP20512A. PMID 21769335. 
  56. ^ Lavrukhina & Pozdnyakov 1970, s. 234.
  57. ^ Champion, J.; Alliot, C.; Renault, E.; Mokili, B. M.; Chérel, M.; Galland, N.; Montavon, G. (2010). "Astatine Standard Redox Potentials and Speciation in Acidic Medium". The Journal of Physical Chemistry A (İngilizce). 114 (1): 576-582 (581). Bibcode:2010JPCA..114..576C. doi:10.1021/jp9077008. PMID 20014840. 
  58. ^ Milesz, S.; Jovchev, M.; Schumann, D.; Khalkin, V. A. (1988). "The EDTA Complexes of Astatine". Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry (İngilizce). 127 (3): 193-198. doi:10.1007/BF02164864. 
  59. ^ a b Guérard, F.; Gestin, J.-F.; Brechbiel, M. W. (2013). "Production of [211At]-Astatinated Radiopharmaceuticals and Applications in Targeted α-Particle Therapy". Cancer Biotherapy and Radiopharmaceuticals (İngilizce). 28 (1): 1-20. doi:10.1089/cbr.2012.1292. PMC 3545490 $2. PMID 23075373. 
  60. ^ Dolg, M.; Kuchle, W.; Stoll, H.; Preuss, H.; Schwerdtfeger, P. (1991). "Ab Initio Pseudopotentials for Hg to Rn: II. Molecular Calculations on the Hydrides of Hg to At and the Fluorides of Rn". Molecular Physics (İngilizce). 74 (6): 1265-1285 (1265, 1270, 1282). Bibcode:1991MolPh..74.1265D. doi:10.1080/00268979100102951. 
  61. ^ Saue, T.; Faegri, K.; Gropen, O. (1996). "Relativistic Effects on the Bonding of Heavy and Superheavy Hydrogen Halides". Chemical Physics Letters (İngilizce). 263 (3–4): 360-366 (361-362). Bibcode:1996CPL...263..360S. doi:10.1016/S0009-2614(96)01250-X. 
  62. ^ Barysz, M. (2010). Relativistic Methods for Chemists (İngilizce). Springer. s. 79. ISBN 978-1-4020-9974-8. 
  63. ^ Thayer, J. S. (2005). "Relativistic Effects and the Chemistry of the Heaviest Main-group elements". Journal of Chemical Education (İngilizce). 82 (11): 1721-1727 (1725). Bibcode:2005JChEd..82.1721T. doi:10.1021/ed082p1721. 
  64. ^ Wulfsberg, G. (2000). Inorganic Chemistry (İngilizce). University Science Books. s. 37. ISBN 978-1-891389-01-6. 
  65. ^ Leimbach, D.; Sundberg, J.; Yangyang, G. (February 2020). "The electron affinity of astatine". Nature Communications (İngilizce). 11 (1): 3824. doi:10.1038/s41467-020-17599-2. PMC 7393155 $2. PMID 32733029. 
  66. ^ a b c d e f g h i j Audi, Georges; Bersillon, Olivier; Blachot, Jean; Wapstra, Aaldert Hendrik (2003). "The NUBASE evaluation of nuclear and decay properties". Nuclear Physics A (İngilizce). 729: 3-128. Bibcode:2003NuPhA.729....3A. doi:10.1016/j.nuclphysa.2003.11.001. 
  67. ^ a b Fry, C.; Thoennessen, M. (2013). "Discovery of the astatine, radon, francium, and radium isotopes". Atomic Data and Nuclear Data Tables (İngilizce). 09 (5): 497-519. arXiv:1205.5841 $2. Bibcode:2013ADNDT..99..497F. doi:10.1016/j.adt.2012.05.003. 
  68. ^ a b Lavrukhina & Pozdnyakov 1970, s. 229.
  69. ^ Rankama, K. (1956). Isotope Geology (İngilizce) (2. bas.). Pergamon Press. s. 403. ISBN 978-0-470-70800-2. 
  70. ^ Anders, E. (1959). "Technetium and astatine chemistry". Annual Review of Nuclear Science (İngilizce). 9: 203-220. Bibcode:1959ARNPS...9..203A. doi:10.1146/annurev.ns.09.120159.001223. 
  71. ^ Aten, A. H. W., Jr.; Doorgeest, T.; Hollstein, U.; Moeken, H. P. (1952). "Section 5: Radiochemical Methods. Analytical Chemistry of Astatine". Analyst (İngilizce). 77 (920): 774-777. Bibcode:1952Ana....77..774A. doi:10.1039/AN9527700774. 
  72. ^ Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2. bas.). Butterworth-Heinemann. s. 28. ISBN 0080379419. 
  73. ^ Kugler & Keller 1985, ss. 213-214.
  74. ^ Kugler & Keller 1985, ss. 214-218.
  75. ^ Kugler & Keller 1985, ss. 109-110, 129, 213.
  76. ^ Davidson, M. (2000). Contemporary boron chemistry (İngilizce). Royal Society of Chemistry. s. 146. ISBN 978-0-85404-835-9. 
  77. ^ a b Zuckerman & Hagen 1989, s. 276.
  78. ^ Elgqvist, J.; Hultborn, R.; Lindegren, S.; Palm, S. (2011). "Ovarian cancer: background and clinical perspectives". Speer, S. (Ed.). Targeted Radionuclide Therapy (İngilizce). Lippincott Williams & Wilkins. ss. 380-396 (383). ISBN 978-0-7817-9693-4. 
  79. ^ a b c Zuckerman & Hagen 1989, ss. 190-191.
  80. ^ Kugler & Keller 1985, s. 111.
  81. ^ Sergentu, Dumitru-Claudiu; Teze, David; Sabatié-Gogova, Andréa; Alliot, Cyrille; Guo, Ning; Bassel, Fadel; Da Silva, Isidro; Deniaud, David; Maurice, Rémi; Champion, Julie; Galland, Nicolas; Montavon, Gilles (2016). "Advances on the Determination of the Astatine Pourbaix Diagram: Predomination of AtO(OH)2− over At− in Basic Conditions". Chem. Eur. J. (İngilizce). 2016 (22): 2964-2971. doi:10.1002/chem.201504403. PMID 26773333. 
  82. ^ Kugler & Keller 1985, s. 222.
  83. ^ Lavrukhina & Pozdnyakov 1970, s. 238.
  84. ^ a b Kugler & Keller 1985, ss. 112, 192-193.
  85. ^ Kugler & Keller 1985, s. 219.
  86. ^ Zuckerman & Hagen 1989, ss. 192-193.
  87. ^ a b c d Zuckerman & Hagen 1989, s. 31.
  88. ^ Zuckerman & Hagen 1989, s. 38.
  89. ^ Brinkman, G. A.; Aten, H. W. (1963). "Decomposition of Caesium Diiodo Astatate (I), (CsAtI2)". Radiochimica Acta (İngilizce). 2 (1): 48. doi:10.1524/ract.1963.2.1.48. 
  90. ^ Zuckerman & Hagen 1990, ss. 60, 212, 426.
  91. ^ a b Stwertka, Albert (1996). A Guide to the Elements (İngilizce). Oxford University Press. s. 193. ISBN 0-19-508083-1. 
  92. ^ Asimov, I. (1957). Only a Trillion (İngilizce). Abelard-Schuman. s. 24. 
  93. ^ Kolthoff, I. M.; Elving, P. J., (Ed.) (1964). Treatise on Analytical Chemistry. Part II: Analytical Chemistry of the Elements (İngilizce). 4. New York: Interscience Encyclopedia. s. 487. 
  94. ^ Maiti, M.; Lahiri, S. (2011). "Production cross section of At radionuclides from 7Li+natPb and 9Be+natTl reactions". Physical Review C (İngilizce). 84 (6): 07601-07604 (07601). arXiv:1109.6413 $2. Bibcode:2011PhRvC..84f7601M. doi:10.1103/PhysRevC.84.067601. 
  95. ^ Greenwood & Earnshaw 2002, s. 796.
  96. ^ Kugler & Keller 1985.
  97. ^ Barton, G. W.; Ghiorso, A.; Perlman, I. (1951). "Radioactivity of Astatine Isotopes". Physical Review (İngilizce). 82 (1): 13-19. Bibcode:1951PhRv...82...13B. doi:10.1103/PhysRev.82.13. hdl:2027/mdp.39015086480574. 
  98. ^ a b c d e f Zalutsky, M. R.; Pruszynski, M. (2011). "Astatine-211: Production and Availability". Current Radiopharmaceuticals (İngilizce). 4 (3): 177-185. doi:10.2174/1874471011104030177. PMC 3503149 $2. PMID 22201707. 
  99. ^ a b Larsen, R. H.; Wieland, B. W.; Zalutsky, M. R. J. (1996). "Evaluation of an Internal Cyclotron Target for the Production of 211At via the 209Bi (α,2n)211At reaction". Applied Radiation and Isotopes (İngilizce). 47 (2): 135-143. doi:10.1016/0969-8043(95)00285-5. PMID 8852627. 
  100. ^ Barbet, J.; Bourgeois, M.; Chatal, J. (2014). "Cyclotron-Based Radiopharmaceuticals for Nuclear Medicine Therapy". R. P.; Baum (Ed.). Therapeutic Nuclear Medicine (İngilizce). Springer. ss. 95-104 (99). ISBN 978-3-540-36718-5. 
  101. ^ a b Wilbur, D. S. (2001). "Overcoming the Obstacles to Clinical Evaluation of 211At-Labeled Radiopharmaceuticals". The Journal of Nuclear Medicine (İngilizce). 42 (10): 1516-1518. PMID 11585866. 
  102. ^ a b c d Lavrukhina & Pozdnyakov 1970, s. 233.
  103. ^ Gopalan, R. (2009). Inorganic Chemistry for Undergraduates (İngilizce). Universities Press. s. 547. ISBN 978-81-7371-660-7. 
  104. ^ Gyehong, G.; Chun, K.; Park, S. H.; Kim, B. (2014). "Production of α-particle emitting 211At using 45 MeV α-beam". Physics in Medicine and Biology (İngilizce). 59 (11): 2849-2860. Bibcode:2014PMB....59.2849K. doi:10.1088/0031-9155/59/11/2849. PMID 24819557. 
  105. ^ Kugler & Keller 1985, ss. 95-106, 133-139.
  106. ^ Lavrukhina & Pozdnyakov 1970, ss. 243-253.
  107. ^ Kugler & Keller 1985, s. 97.
  108. ^ Lindegren, S.; Bäck, T.; Jensen, H. J. (2001). "Dry-distillation of Astatine-211 from Irradiated Bismuth Targets: A Time-saving Procedure with High Recovery Yields". Applied Radiation and Isotopes (İngilizce). 55 (2): 157-160. doi:10.1016/S0969-8043(01)00044-6. PMID 11393754. 
  109. ^ Yordanov, A. T.; Pozzi, O.; Carlin, S.; Akabani, G. J.; Wieland, B.; Zalutsky, M. R. (2005). "Wet Harvesting of No-carrier-added 211At from an Irradiated 209Bi Target for Radiopharmaceutical Applications". Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry (İngilizce). 262 (3): 593-599. doi:10.1007/s10967-005-0481-7. 
  110. ^ a b Balkin, Ethan; Hamlin, Donald; Gagnon, Katherine; Chyan, Ming-Kuan; Pal, Sujit; Watanabe, Shigeki; Wilbur, D. (18 Eylül 2013). "Evaluation of a Wet Chemistry Method for Isolation of Cyclotron Produced [211At]Astatine". Applied Sciences (İngilizce). 3 (3): 636-655. CiteSeerX 10.1.1.383.1903 $2. doi:10.3390/app3030636. ISSN 2076-3417. 
  111. ^ a b c Vértes, Nagy & Klencsár 2003, s. 337.
  112. ^ Zalutsky, Michael; Vaidyanathan, Ganesan (1 Eylül 2000). "Astatine-211-Labeled Radiotherapeutics An Emerging Approach to Targeted Alpha-Particle Radiotherapy". Current Pharmaceutical Design (İngilizce). 6 (14): 1433-1455. doi:10.2174/1381612003399275. PMID 10903402. 
  113. ^ Wilbur, D. Scott (20 Şubat 2013). "Enigmatic astatine". Nature Chemistry (İngilizce). 5 (3): 246. Bibcode:2013NatCh...5..246W. doi:10.1038/nchem.1580. PMID 23422568. 
  114. ^ Vértes, Nagy & Klencsár 2003, s. 338.
  115. ^ a b Fisher, D. (1995). "Oral History of Dr. Patricia Wallace Durbin, PhD". Human Radiation Studies: Remembering the Early Years (İngilizce). United States Department of Energy, Office of Human Radiation Experiments. 
  116. ^ Köhler, G.; Milstein, C. (1975). "Continuous cultures of fused cells secreting antibody of predefined specificity". Nature (İngilizce). 5517 (256): 495-497. doi:10.1038/256495a0. PMID 1172191. 
  117. ^ Vaidyanathan, G.; Zalutsky, M. R. (2008). "Astatine Radiopharmaceuticals: Prospects and Problems". Current Radiopharmaceuticals (İngilizce). 1 (3): 177-196. doi:10.2174/1874471010801030177. PMC 2818997 $2. PMID 20150978. 
  118. ^ Odell, T. T., Jr.; Upton, A. C. (2013). "Late Effects of Internally Deposited Radioisotopes". Schwiegk, H.; Turba, F. (Ed.). Radioactive Isotopes in Physiology Diagnostics and Therapy (İngilizce). Springer-Verlag. ss. 375-392 (385). ISBN 978-3-642-49477-2. 
  119. ^ Keller, Cornelius; Wolf, Walter; Shani, Jashovam. "Radionuclides, 2. Radioactive Elements and Artificial Radionuclides". Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry (İngilizce). Weinheim: Wiley-VCH. doi:10.1002/14356007.o22_o15. 
Genel
  • Greenwood, N. N.; Earnshaw, A. (2002). Chemistry of the Elements (İngilizce) (2. bas.). Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-7506-3365-9. 
  • Kugler, H. K.; Keller, C. (1985). 'At, Astatine', System No. 8a. Gmelin Handbook of Inorganic and Organometallic Chemistry (İngilizce). 8 (8. bas.). Springer-Verlag. ISBN 978-3-540-93516-2. 
  • Lavrukhina, Avgusta Konstantinovna; Pozdnyakov, Aleksandr Aleksandrovich (1970). Analytical Chemistry of Technetium, Promethium, Astatine, and Francium (İngilizce). Translated by R. Kondor. Ann Arbor–Humphrey Science Publishers. ISBN 978-0-250-39923-9. 
  • Vértes, A.; Nagy, S.; Klencsár, Z. (2003). Handbook of Nuclear Chemistry (İngilizce). 4. Springer. ISBN 978-1-4020-1316-4. 
  • Zuckerman, J. J.; Hagen, A. P. (1989). Inorganic Reactions and Methods, Volume 3, The Formation of Bonds to Halogens (Part 1) (İngilizce). John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-18656-4. 
  • Zuckerman, J. J.; Hagen, A. P. (1990). Inorganic Reactions and Methods, Volume 4, The Formation of Bonds to Halogens (Part 2) (İngilizce). John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-18657-1. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Astatin&oldid=25310360" sayfasından alınmıştır