Karagöl, Toros
| Karagöl | |
|---|---|
 | |
 | |
| Havza | |
| Konum | Ulukışla, Niğde, Türkiye |
| Koordinatlar | 37°24′11″K 34°33′30″D / 37.40306°K 34.55833°D |
| Genel bilgiler | |
| Akarsu (giden) | Kapalı havza |
| Göl türü | Buzul gölü |
| Uzunluk | 450 m (1.480 ft) |
| Genişlik | 175 m (574 ft) |
| Yüzölçümü | 2,6 ha (6,4 akre) |
| En derin noktası | 12 m (39 ft) |
| Kıyı uzunluğu | 450 m (1.480 ft) |
| Yüzey rakımı | 2.650 m (8.690 ft) |
| Wikimedia Commons | |
  Karagöl, Toros (Türkiye) | |
Karagöl Niğde ilinde, Bolkar Dağları üzerinde bulunan buzul sirk gölü.
Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir]
Ulukışla ilçesinde bulunan gölün orta noktası Mersin-Niğde il sınırına oldukça yakın olan göle Ulukışla, Darboğaz'dan ulaşılır. D-750 otoyoluna olan uzaklığı yaklaşık 20 kilometredir
Göl[değiştir | kaynağı değiştir]
Denizden yüksekliği 2.650 m'dir. Yüzey alanı yaz ve kış arasında değişir, ortalama 25.000 m²'dir. Gölün bulunduğu alan yükseklikten dolayı ağaçsızdır. Göl çevresinde ot ve çalılar yetişir. Göl, "Toros kurbağası" olarak adlandırılan endemik kurbağa (Werner, 1898) olan Rana holtzi'ye Çiniligöl ile birlikte ev sahipliği yapmaktadır. Göl, dağcı ve yürüyüşçüler tarafından popülerdir[1].
Gölün derinliği 12 m, uzunluğu 450 m, genişliği 175 m, su sıcaklığı Eylülde 6 °C, Temmuzda 9 °C'dir[2].
Sorunlar[değiştir | kaynağı değiştir]
Yazın kullanılan yolun Karagöl kenarına kadar ulaştırılması çevre üzerinde baskıyı artırmıştır. Betonlaşma ve çöp sorunu oluşmuştur. Gölün sunî olarak balıklandırılması ve balık avcılığı nedeniyle gölün ekosistemi baskı altındadır[2] Göl içerisindeki balıklar, mevcut Toros Kurbağasının larva ve yumurtalarını yiyerek nesillerin tehdit etmektedir.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "NİĞDE TURİZMİNİN ÇEŞİTLENDİRİLMESİNE YÖNELİK EKO TURİZM EYLEM PLANI 2013-2023" (PDF). ormansu.gov.tr. 2013. 4 Şubat 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2017.
- ^ a b "Bolkar-Karagöl'ün Kara Bahtı!". su-meru.com. 10 Nisan 2013. 2 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2017.