Akçahisar Kuşatması (1450)

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Birinci Akçahisar Kuşatması
Rrethimi i pare I krujes 1449-50
Tarih14 Mayıs-23 Kasım 1450[1][2]
Bölge
Sonuç Leş Birliği zaferi
Taraflar
Leş Birliği Osmanlı İmparatorluğu
Komutanlar ve liderler
İskender Bey
Vrana Konti
II. Murad
Güçler
8,000[3] 1,500[4]

100,000[1][2]-400.000[5] (Batılı kaynaklar) (Sultan II.Murad döneminde yapılan en büyük muharebelerde bile Osmanlı ordusunun sayısı 40 bini aşmamaktaydı. Bu sebeple Arnavut kaynaklarının verdiği bu sayılar zaferin değerini büyütmek için abartılmıştır)

15.000-20.000 (modern tahminler)[6][7][8]
Kayıplar
1,000[9] Bilinmiyor

Birinci Akçahisar Kuşatması, 14 Mayıs-23 Kasım 1450 tarihleri arasında Leş Birliği'nin kontrolündeki Akçahisar'ın Osmanlı ordusu tarafından kuşatılmasıdır.

İskender Bey önderliğindeki Leş Birliği 1448 ve 1450 yıllarında Kocacık ve Berat'ın kaybedilmesiyle moral kaybı yaşadı. Ancak İskender Bey din adamlarına teşvik ve destek vererek Akçahisar'ı savunmak için halkın moralini yüksek tutmuştur. İskender Bey Akçahisar çevresindeki Osmanlı çadırlarına ve ikmal birliklerine saldırdı. Kuşatmanın sonunda Osmanlı ordusu moral kaybı ve hastalıklar sonucu gücünü yitirmesiyle kuşatmayı kaldırmak zorunda kaldı.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b Francione p. 88.
  2. ^ a b Hodgkinson p. 115.
  3. ^ Hodkinson p. 107.
  4. ^ Setton p. 100.
  5. ^ Ahmeti, Prof. Dr. Musa. "AKTI DIPLOMATIK I VITIT 1451 I DALUR NGA KANCELARIA E SKENDERBUT- JO AUTOGRAF – SI BURIM I RËNDËSISHËM PËR DIPLOMACINË E SKENDERBEUT". Significatis domino comitis comune quisto anno passato lo Imperatore Turchio con quartocento milia turchi si anno tenuto obisdiati una Tera la quale se clama Croya delle petrinecie de Albania
  6. ^ ^ Gökbilgin, M. Tayyip (2021). Sultan II.Murad. p. 183. ISBN 9786257631303.
  7. ^ HASA, Maliq. İskender Bey İsyanı Sırasında Arvanid Sancağının Siyasi ve Sosyal Durumu. Yüksek Lisans Tezi, Uludağ Üniversitesi, 2010
  8. ^ İNALCIK, Halil. “İskender Bey”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 12: 561-563.İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 2000.
  9. ^ Hodgkinson p. 112.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]