Nankin Katliamı

Nankin Katliamı
İkinci Çin-Japon Savaşı
	Qinhuai Nehri kıyısında Çinli sivillerin cesetleriyle fotoğraflanan bir Japon askeri
Bölge	Nankin, Çin Cumhuriyeti
Koordinatlar
Tarih	4 – 13 Aralık 1937
Hedef	Nankin halkı
Saldırı türü	Toplu cinayet, tecavüz, yağma, kundakçılık
Ölü	200.000 (fikir birliği), tahminler 40.000 ila 300.000 arasında değişiyor
Kurbanlar	20.000 ila 80.000 kadın ve çocuğa tecavüz edildi, 30.000 ila 40.000 savaş esiri idam edildi
İşleyenler	Japon İmparatorluk Ordusu ; * Prens Yasuhiko Asaka (dokunulmazlık) ; * Orgeneral Iwane Matsui (idam) ; * Yarbay Isamu Chō (intihar)
Mahkemeler	Uzak Doğu Uluslararası Askerî Ceza Mahkemesi

Nanjing Katliamı ^[1] veya Nanjing Tecavüzü (Çince: 南京大屠殺 / 南京大屠杀; nánjīng dàtúshā, Japonca: 南京大虐殺; Nankin Dai Gyakusatsu), İkinci Çin-Japon Savaşı'ndaki Nanking Savaşı'nın hemen ardından, Çin Cumhuriyeti'nin başkenti Nanjing'de Japon İmparatorluk Ordusu tarafından Çinli sivillerin toplu katledilmesiydi.^[2]^[3]^[4]^[5] 13 Aralık 1937'de başlayan katliam altı hafta sürdü. Failler ayrıca toplu tecavüz, yağma, işkence ve kundakçılık gibi başka savaş suçları da işlediler. Katliam, savaş zamanlarının en kötü zulümlerinden biri olarak kabul ediliyor.^[6]^[7]^[8]

Japon ordusu Kasım 1937'de Şangay'ı ele geçirdikten sonra hızla Çin'e doğru ilerledi. Japonlar Nanjing'e yaklaşırken, bir terör kampanyasında, öldürme yarışmaları ve köylerin tamamının katledilmesi de dahil olmak üzere şiddetli zulümler gerçekleştirdiler.^[9] Aralık ayı başlarında orduları Nanjing'in eteklerine ulaşmıştı.

Nanjing savunulabilir bir konum olmadığı için Çin ordusu kuvvetlerinin büyük kısmını geri çekti. Nanjing'in sivil hükümeti, şehri Nanking Güvenlik Bölgesi Uluslararası Komitesi'ni kuran Alman vatandaşı John Rabe'nin fiili kontrolüne bırakarak kaçtı. 5 Aralık'ta Prens Yasuhiko Asaka, muharebeye Japon komutan olarak atandı. Asaka'nın Tecavüz emrini mi verdiği, yoksa sadece olup bitene seyirci mi kaldığı tartışılıyor, ancak o katliamı durdurmak için hiçbir eylemde bulunmadı.

Katliam resmi olarak 13 Aralık'ta, Japon birliklerinin şiddetli bir savaşın ardından şehre girdiği gün başladı. Yakalanan Çinli askerler, çok sayıda erkek sivilin haksız yere asker olmakla suçlanması gibi, savaş yasalarını ihlal ederek derhal idam edildi. Tecavüz ve yağma yaygındı. Birçok faktöre bağlı olarak, ölü sayısı tahminleri 40.000 ile 300.000 arasında değişiyor, tecavüz vakaları ise 20.000 ile 80.000 arasında değişiyor. Bununla birlikte, aralarında çok sayıda yetkili akademisyenin de bulunduğu Japonya'daki güvenilir bilim adamlarının çoğu, Uzak Doğu Uluslararası Askeri Mahkemesi'nin ve en az 200.000 cinayet ve en az 20.000 tecavüz vakasının tahmin edildiği bulgularının geçerliliğini desteklemektedir. Katliam 1938'in başlarında sona erdi. John Rabe'nin Güvenlik Bölgesi çoğunlukla başarılı oldu ve en az 200.000 hayat kurtardığı biliniyor. Savaştan sonra, çok sayıda Japon subayı ve Japonya'nın eski Başbakanı ve zulümler sırasında dışişleri bakanı olan Kōki Hirota, savaş suçlarından suçlu bulunarak idam edildi. Nanjing Katliamı sırasında görevde olan diğer bazı Japon askeri liderleri, mahkemeler sırasında ya zaten öldürülmüş ya da seppuku yapmış oldukları için yargılanmadı. İmparatorluk Ailesi'nin bir parçası olan Prens Asaka'ya dokunulmazlık verildi ve asla yargılanmadı.

Katliam, modern Çin ile Japonya arasında bir sorun olarak kaldı. Japonya'daki tarihi revizyonistler ve milliyetçiler katliamı küçümsemek veya inkar etmekle suçlanıyor.

Nankin'in düşmesinden önce[değiştir | kaynağı değiştir]

1937 Ağustosu'nda, Japon ordusunun Şanghay'ı işgali güçlü bir direnişle karşılaşır. Ağır kayıplara rağmen Japonlar donanma bombardımanı yardımıyla Kasım ortalarında Şanghay'ı ele geçirir. Tokyo'daki Japon Genelkurmayı 1 Aralık'ta Çin Cumhuriyeti'nin başkenti Nankin'in ele geçirilmesi emrini Çin Merkez Komutanlığı'na gönderir.

Şanghay'daki çarpışmanın ardından, Nankin'in düşmesinin an meselesi olduğuna inanan Chiang Kai-shek ordusunun yok olması riskini göze alamadığından, Japonları Çin'in iç bölgelerine çekerek yıpratma taktiğini benimser.^[10] Chiang ve danışmanları General Tang Shengzhi'yı Nankin'in savunması için bırakarak Vuhan'a çekilir.

Tang Shengzhi yabancı gazetecilere yaptığı basın açıklamasında, şehrin teslim olmayacağını söyler. Çoğunluğu deneyimsiz askerlerden oluşan 100.000 kişilik bir ordu toplar. Sivillerin şehirden çıkışlarını engellemek üzere, yollar kapatılır ve tekneler tahrip edilir. Aralık başında hükûmetin taşınması ve Belediye başkanının da şehir terketmesi üzerine, şehrin kaderi John Rabe başkanlığındaki Uluslararası komiteye bırakılmış olur.

Bu arada Şanghay'dan Nankin'e ilerleyen Japon ordusunun yaptığı katliamların haberleri gelmektedir.^[11] Japon ordusunun hızla ilerlemesinin nedeni olarak, subayların Nankin'de askerileri yağma ve tecavüz için serbest bırakacağı söylentisi gösterilmektedir.^[12] Bu sırada yapılan gaddarlıklardan biri de, Tokyo Nichi Nichi Shimbun ve Tokyo'da İngilizce yayınlanan Japan Advertiser gazetelerinin haberine göre, iki Japon subayın Kılıçla 100 kişi öldürme yarışmasıdır.^[13]^[14]

Nankin "Güvenlik Alanı"nın oluşturulması[değiştir | kaynağı değiştir]

11 Kasım 1937'de Siemens firması Nankin Şubesi Genel Müdürü John Rabe başkanlığında Nankin Güvenlik Alanı Uluslararası Komitesi (The International Committee for Nanking Safety Zone) kuruldu ve Nankin'in batı mahallelerinde 3,8 kilometrekarelik bir Güvenlik Alanı oluşturdu. Japon Ordusu da Güvenlik Alanı'nın silahsızlaştırılması şartıyla bunu kabul etti. 8 Aralık'ta Nankin Güvenlik Alanı Uluslararası Komitesi, Nankin sakinlerine 'Nankin Sakinlerine Uyarı' afişesini dağıtarak Güvenlik Alanı'na sığınmalarını önerdi. En son 200.000-250.000 kişinin bu alanına sığındığı söyleniyor.

Nankin Kalesi'nin kuşatılması ve Çin Ordusu'nun başarısızlığı[değiştir | kaynağı değiştir]

9 Aralık'ta Japon Ordusu Nankin Kalesi'ni kuşatarak ertesi gün öğle vaktine kadar teslim etmelerini istedi. Çin Ordusu bunu reddedince 10 Aralık'ta Japon Ordusu genel taarruza geçti, 13 Aralık'ta Nankin Kalesi düştü.

Katliâmın mahiyeti[değiştir | kaynağı değiştir]

16. Tümen Komutanı Korgeneral Kesago Nakajima'nın günlüğüne göre savaş esiri alınmayacak ilkesini uyguladı ve temizleme harekâtında teslim olmak isteyen askerleri öldürttü.
Nankin'in kuzeyinde bulunan 'Yamada' müfrezesi (65. Alay'ın temel birlikleri)'nin 14.000 esiri öldürdüğü söyleniyor. Shaakan İskelesi yakınlarında ölülerin Yangtze nehrine atıldıklarını gören tanıkların sayısı az değildir.
114. Tümen 66. Alay 1. Taburu'nun muharebe raporunda da tugay emriyle esirleri öldürdükleri yazılıyor.

Cezalandırılmalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzak Doğu Uluslararası Askerî Ceza Mahkemesi'nde dönemin 'Orta Çin Cephesi' Komutanı Orgeneral Iwane Matsui (松井石根), cürümleri önlemeyerek suçlularını cezalandırmaması gerekçesiyle idam edildi. Ne yazık ki, Matsui Japon Kara Kuvvetlerinin bir numaralı Çin dostu idi.
Nankin Askerî Mahkemesinde ise dönemin 6.Tümen Komutanı Korgeneral Sumio Tani (谷寿夫) yargılanarak idam edildi. Korgeneral Tani müdafaanamesinde katliâmın Nakajima'nın birlikleri (16.Tümen)'nde meydana geldiğini ve 6.Tümen'in alakasız olduğunu savundu.
Bunun dışında 'Osaka Mainıchi Shimbun' ve 'Tokyo Nichinichi Simbun' gazetelerinde milleti savaşa teşvik etmek amacıyla uydurularak yazılan 'Hyaku Nin Giri (100 Kişi Kesme Yarışması)' dizi yazısının kahramanları Teğmen Takeshi Noda (野田毅), Teğmen Gunkichi Tanaka (田中軍吉), Teğmen Toshiaki Mukai (向井敏明) asparagas haberleri yüzünden 300 sivili kılıca geçirdikleri gerekçesiyle idam edildi.
Prens Asaka (朝香宮鳩彦王) ise Amerikalı 5-yıldızlı General Douglas MacArthur'un Japon Hanedan Mensuplarını yargılamadan muaf etme ilkesinden dolayı hiç kovuşturulmadı.

Nankin Harekâtına katılan Japon Ordusu birlikleri ve komutanları[değiştir | kaynağı değiştir]

Orta Çin Bölge Ordusu 中支那方面軍 (Orgeneral 松井石根 Iwane Matsui)
- Şangai Sefer Ordusu 上海派遣軍 (Korgeneral 朝香宮鳩彦王 Prens Asaka = Asakanomiya Yasuhiko, İstihbarattan sorumlu baş kurmayı: 長勇 Isamu Chō)
  - 3. Tümen Öncü Birliği (Alay Komutan Albay 鷹森孝 Takashi Takamori)
  - 9. Tümen (Korgeneral 吉住良輔 Ryoosuke Yoshizumi)
  - 16. Tümen (Korgeneral 中島今朝吾 Kesago Nakajima)
  - 'Yamada' müfrezesi = 103. Piyade Tugayı (Tümgeneral 山田栴二 Senji Yamada)
- 10. Ordu (Korgeneral 柳川平助 Heisuke Yanagawa)
  - 6. Tümen (Korgeneral 谷寿夫 Hisao Tani)
  - 18. Tümen (Korgeneral 牛島貞雄 Sadao Ushijima)
  - 114. Tümen (Korgeneral 末松茂治 Shigeharu Suematsu)
  - 'Kunisaki' müfrezesi = 5. Tümen 9. Piyade Tugayı (Tümgeneral 国崎登 Noboru Kunisaki)

Galeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Isamu Chō
Heisuke Yanagawa
Iwane Matusi
Kasago Nakajima
John Magee tarafından Xuzhou'da çekilen tecavüze uğrayıp öldürülen çinli bir kadın fotoğrafı
John Magee tarafından çekilen başka bir fotoğraf. 11 kişilik bir evin 9'u öldürülmüş
Süngü yaraları yüzünden ölen 7 yaşında bir çocuk
Şapkasını çıkarmadığı için öldürülen bir çocuk
Tecavüze direndiği için bıçaklanan hamile bir kadın
Bir nehir kıyısında katledilen Çinli sivillerin başındaki Japon askerleri
Bir Japon subayı tarafından idam edilmeyi bekleyen Çinli sivil
Nankin'de sivil katliamı
Öldürülen bir bebek
Diri diri gömülen savaş esirleri

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

^ (, Şablon:Lang-ja)
^ "International Memory of the World Register Documents of Nanjing Massacre" (PDF). UNESCO. 17 Nisan 2022 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mart 2022.
^ Smalley, Martha L. (1997). American Missionary Eyewitnesses to the Nanking Massacre, 1937-1938. Connecticut: Yale Divinity Library Occasional Publications. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.
^ Chang, Iris.
^ Lee, Min (31 Mart 2010). "New film has Japan vets confessing to Nanjing rape". Salon/Associated Press. 31 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2012.
^ Masahiro Yamamoto, Nanking: Anatomy of an Atrocity (Westport, Connecticut: Praeger, 2000), p. 193.
^ Suping Lu (2019). The 1937–1938 Nanjing Atrocities. Springer. s. 33. ISBN 978-9811396564. 23 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2020.
^ Fogel, Joshua A. (2000). The Nanjing Massacre in History and Historiography. University of California Press. ISBN 9780520220072.
^ Harmsen, Peter (2015). Nanjing 1937: Battle for a Doomed City. Casemate. s. 145. ISBN 978-1612002842.
^ Analyzing the “Photographic Evidence” of the Nanking Massacre 28 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Higashinakano Shudo, Kobayashi Susumu & Fukunaga Shainjiro, 2005, Soshisha, Tokyo, Japan
^ Katsuichi Honda, Frank Gibney, The Nanjing massacre: a Japanese journalist confronts Japan's national shame, 39–41
^ Cummins, Joseph. The World's Bloodiest History. 2009, page 149
^ Tokyo Nichi Nichi 13 Aralık 1937
^ Japan Advertiser, 7 Aralık 1937

[1] (, Şablon:Lang-ja)

[UNESCO_DOCS-2] "International Memory of the World Register Documents of Nanjing Massacre" (PDF). UNESCO. 17 Nisan 2022 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mart 2022.

[Yale_Bartlett-3] Smalley, Martha L. (1997). American Missionary Eyewitnesses to the Nanking Massacre, 1937-1938. Connecticut: Yale Divinity Library Occasional Publications. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.

[4] Chang, Iris.

[:1-5] Lee, Min (31 Mart 2010). "New film has Japan vets confessing to Nanjing rape". Salon/Associated Press. 31 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2012.

[Yamamoto_M._2000-6] Masahiro Yamamoto, Nanking: Anatomy of an Atrocity (Westport, Connecticut: Praeger, 2000), p. 193.

[A-7] Suping Lu (2019). The 1937–1938 Nanjing Atrocities. Springer. s. 33. ISBN 978-9811396564. 23 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2020.

[8] Fogel, Joshua A. (2000). The Nanjing Massacre in History and Historiography. University of California Press. ISBN 9780520220072.

[:5-9] Harmsen, Peter (2015). Nanjing 1937: Battle for a Doomed City. Casemate. s. 145. ISBN 978-1612002842.

[10] Analyzing the “Photographic Evidence” of the Nanking Massacre 28 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Higashinakano Shudo, Kobayashi Susumu & Fukunaga Shainjiro, 2005, Soshisha, Tokyo, Japan

[11] Katsuichi Honda, Frank Gibney, The Nanjing massacre: a Japanese journalist confronts Japan's national shame, 39–41

[12] Cummins, Joseph. The World's Bloodiest History. 2009, page 149

[13] Tokyo Nichi Nichi 13 Aralık 1937

[14] Japan Advertiser, 7 Aralık 1937

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]