Suriye Rumları

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Suriye

Suriye Rumları veya Suriye Yunanları M.Ö. 7. yüzyılda gelmiş ve Helenistik Dönem'de ve Seleukos İmparatorluğu'nun burada merkezlendiği dönemde daha belirgin hale gelmişlerdir. Bugün Suriye'de, çoğu Suriye vatandaşı olan ve çoğunlukla Halep (ülkenin ana ticaret ve finans merkezi), Baniyas, Tartus ve başkent Şam'da yaşayan yaklaşık 4500 kişilik bir Rum/Yunan topluluğu bulunmaktadır.[1] Ayrıca Hamidiye'de Yunanca konuşan yaklaşık 8000 Girit kökenli Müslüman bulunmaktadır.

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Rum varlığı erken dönemlerden itibaren kanıtlanmıştır ve aslında Suriye'nin adı Yunancada Asur anlamına gelen bir kelimeden gelmektedir.[2]

Demir Çağı[değiştir | kaynağı değiştir]

Daha Fazla Bilgi: Bronz Çağı Çöküşü

Bronz Çağı'nın çöküşü sırasında istilalar, nüfus hareketleri ve yıkım, MÖ 1200 civarı

Antik Levant başlangıçta Hint-Avrupalı güçler olan Luviler, Mitanniler ve Hititlerin yanı sıra Kenanlılar, Amoriler ve Asurlular gibi Sami dilini konuşan bir dizi yerli halkın egemenliği altındaydı. Ancak Geç Tunç Çağı'nın çöküşü sırasında kıyı bölgeleri, Deniz Halkları olarak bilinen dokuz denizci kabileden oluşan bir topluluğun saldırısına uğramıştır. Geçiş döneminin tarihçiler tarafından şiddetli, ani ve kültürel açıdan yıkıcı bir dönem olduğuna inanılmaktadır. Bu dönemde Doğu Akdeniz'de Miken Krallıkları, Anadolu ve Suriye'de Hitit İmparatorluğu,[3] Suriye ve Kenan'da ise Mısır'ın Yeni Krallığı yıkılmıştır.[4]

Deniz Halkları arasında Levant'a göç eden ilk etnik Rumlar da bulunmaktadır. Deniz Halklarının dokuz kabilesinden en az üçünün etnik Rum olduğuna inanılmaktadır; Denyen, Ekveş ve Peleset, ancak bazıları Tjeker'i de dahil etmektedirler. Araştırmacılara göre Pelesetlerin Gazze'den Yafa'ya kadar olan kıyı şeridine Filistinliler gibi yerleşmelerine izin verilmiştir. Denyen'ler Yafa'dan Akka'ya, Tjeker'ler ise direkt Akka'ya yerleşmiştir. Hitit ve Mısır İmparatorluğu'nun çöküşüyle ortaya çıkan siyasi boşluk, Siro-Hitit devletlerinin, Filist ve Fenike Uygarlıklarının ve nihayetinde Yeni Asur İmparatorluğu'nun yükselişine tanıklık etmiştir.

El-Mina bir Yunan ticaret kolonisiydi.

Helenistik Çağ[değiştir | kaynağı değiştir]

Daha Fazla Bilgi: Büyük İskender Savaşları, Seleukos İmparatorluğu, Koele-Suriye

MÖ 200'de Seleukos İmparatorluğu (Anadolu ve Yunanistan'a yayılmadan önce)
Seleukos'un gümüş sikkesi. Yunanca yazıtta ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΕΛΕΥΚΟΥ (Kral Seleucus') yazıyor

Suriye'deki Yunanların tarihi geleneksel olarak Büyük İskender'in Pers İmparatorluğu'nu fethetmesiyle başlar. İskender'in ölümünün ardından imparatorluğu birkaç ardıl devlete bölünmüş ve Helenistik Çağ'ın başlamıştır. Levant ve Mezopotamya için bu, I. Seleukos ve Seleukos İmparatorluğu'nun kontrolü altına girmek anlamına geliyordu. Helenistik Dönem yeni bir Yunan kolonizasyon dalgasıyla karakterize olmuştur.[5] Etnik Yunan kolonistler, daha önce olduğu gibi belirli bir "ana şehirden" değil, Yunan dünyasının her yerinden geliyorlardı.[6] Helenizmin Levant'taki bu yeni kültürel yayılımının ana merkezleri Antakya gibi şehirler ve Tetrapolis Seleukis'in diğer şehirleriydi. Yunanca konuşanların karışımı, Helenistik dünya genelinde ortak dil haline gelen ve Koini Grekçesi olarak bilinen Attika temelli ortak bir lehçeyi doğurmuştur.

Seleukos İmparatorluğu, yeni kurulan kentsel alanlarda Yunan siyasi elitinin egemen olduğu Yunan geleneklerinin üstünlüğünü koruyan büyük bir Helenistik kültür imparatorluğuydu.[7][8][9][10] Egemen eliti oluşturan kentlerin Yunan nüfusu Yunanistan'dan gelen göçlerle güçlenmiştir.[7][8] Yeni Yunan şehirlerinin kurulmasına, Yunan anakarasının aşırı nüfuslu olması ve bu nedenle geniş Seleukos İmparatorluğu'nu kolonizasyon için olgunlaştırması yardımcı oldu. Bu şehirlerin yanı sıra, Seleukosların egemenliklerini pekiştirmek için imparatorluğun dört bir yanına yerleştirdikleri çok sayıda Seleukos garnizonu (choria), askeri koloniler (katoikias) ve Yunan köyleri (komai) de vardı.

Roma dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Levanten Helenizmi Dekapolis gibi bazı bölgelerde Roma egemenliği altında gelişmiştir. Kuzey Levant'taki Antakyalılar, Seleukeia'nın MÖ 64 yılında Pompey tarafından Üçüncü Mitridatik Savaş'ta Roma Cumhuriyeti tarafından ilhak edilmesiyle kendilerini Roma egemenliği altında buldular.[11] Güney Levant'takiler ise yavaş yavaş Roma Devleti'ne dahil oldular. Sonunda, MS 135 yılında, Bar Kohba İsyanı'ndan sonra Kuzey ve Güney, yaklaşık 390 yılına kadar varlığını sürdüren Roma eyaleti Suriye Palaestina'da birleştirildi.[12] Varlığı süresince Suriye Palaestina'nın kuzeydeki nüfusu, çoğunluğu oluşturan Fenikeliler, Aramiler ve Yahudilerden oluşan karışık birçok tanrılı nüfusun yanı sıra Yunan kolonistlerden geriye kalanlar, İturyalı Arap toplulukları ve daha sonra da Gassanilerden oluşuyordu. Doğuda Aramiler ve Süryaniler çoğunluğu oluşturuyordu. Güneyde ise Samiriler, Nabatiler ve Greko-Romenler 2. yüzyılın sonlarına doğru çoğunluğu oluşturuyordu.

Bizans dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Rum Ortodoks Kilisesi tarafından kullanılan bayrak

Orta Çağ boyunca Bizanslı Rumlar kendilerini Romaioi veya Romioi (Yunanca: Ῥωμαῖοι, Ρωμιοί, "Romalılar" anlamına gelir) ve Graikoi (Γραικοῖ, "Yunanlılar" anlamına gelir) olarak tanımlamışlardır. Dilsel olarak, Helenistik (Koine) ve dilin modern evreleri arasında yer alan "Romaca"[13] olarak bilinen Bizans ya da Orta Çağ Yunancası konuşuyorlardı.[14] Bizanslılar kendilerini klasik Yunanistan'ın torunları,[15][16][17] imparatorluk Roma'sının siyasi mirasçıları[18][19] ve Havarilerin takipçileri olarak görüyorlardı.[15] Dolayısıyla, "Romalılık" anlayışları Batı'daki çağdaşlarınınkinden farklıydı. "Romaca", edebi ya da doktriner biçimi olan "Helenik"in aksine, kaba Yunan dilinin adıydı.[20]

Dioecesis Orientis olarak bilinen Levant'taki Bizans hakimiyeti, İmparatorluk'un en önemli ticari, tarımsal, dini ve entelektüel alanlarından biriydi ve Sasani İmparatorluğu ile asi çöl kabilelerine karşı stratejik konumu ona olağanüstü bir askeri önem kazandırdı.[21] Eski dioecesis bölgesinin tamamı 609-628 yılları arasında Sasani işgali altına girmiş, ancak Yermük Muharebesi ve Antakya'nın düşüşünden sonra Araplar tarafından geri dönülmez bir şekilde kaybedilene kadar İmparator Herakleios tarafından geri alınmıştır.

Arap Fethi[değiştir | kaynağı değiştir]

Daha Fazla Bilgi: Müslümanların Levant'ı fethi, Arap-Bizans savaşları

Müslümanların Orta Suriye'yi istila rotasını detaylandıran harita

Suriye'nin Araplar tarafından fethi 7. yüzyılın ilk yarısında gerçekleşmiştir[22] ve daha sonra Biladü'ş-Şam İslam Vilayeti olarak bilinen Levant'ın fethini ifade etmektedir. Müslüman Arap fetihlerinin arifesinde Bizanslılar Levant'ta neredeyse yirmi yıldır kaybettikleri otoritelerini yeniden inşa etme sürecindeydiler.[23] Arap fethi sırasında Biladü'ş-Şam'da çoğunlukla Aramice konuşan yerel Hristiyanlar, Gassani ve Nabatî Araplarının yanı sıra Rumlar ve Hristiyan olmayan Yahudi, Samiri ve İturyalı azınlıklar yaşıyordu. Bölge nüfusu, fetihten yaklaşık bin yıl sonrasında ağırlıklı olarak Müslüman ve Arap kimliğine bürünmüştür.

Güney Levant'ta[değiştir | kaynağı değiştir]

Müslüman Arap ordusu Kasım 636'da Bizanslıların elindeki Kudüs'e saldırdılar. Kuşatma dört ay boyunca devam etti. Nihayetinde, Kudüs Ortodoks Patriği Sofronyus, Kudüs'ü Halife Ömer'e şahsen teslim etmeyi kabul etti. O sırada Medine'de bulunan Ömer bu şartları kabul etti ve 637 baharında teslim anlaşmasını imzalamak üzere Kudüs'e gitti. Kudüslü Sofronyus ayrıca Halife Ömer'le Ömeriyye Ahdi ya da Ömer'in Ahdi olarak bilinen ve fethedilen gayrimüslimlere "zimmî" adı verilen ve bir vergi olan cizye karşılığında Hristiyanlara din özgürlüğü tanıyan bir anlaşmayı müzakere etti.[24] Arap fethi sırasında Kudüs'ün çoğunluk nüfusu Rum - Hristiyan iken,[25] yaklaşık 300.000-400.000 nüfuslu Filistin'in çoğunluğu hâlâ Yahudi idi.[26] Sonrasında, Filistin'e göç, Arap dilinin benimsenmesi ve yerel nüfusun bir kısmının İslam'a geçmesiyle birleştiren kültürel Araplaşma ve İslamlaşma süreci gerçekleşti.[27]

Osmanlı dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarihsel olarak, Rum Ortodoks Kilisesi ve Melkani Rum Katolik Kilisesi mensupları, etnik kökenlerine bakılmaksızın, Osmanlı makamları tarafından Rum Milletinin (Millet-i Rûm) veya "Roma milletinin" bir parçası olarak görülmüştür.

Fransız tarihçi ve etnograf Alexander Synvet tarafından 1878 yılında yayınlanan nadir bir etnografik çalışmaya göre Suriye, Lübnan ve Filistin'de 160.000 Rum yaşamaktaydı.[28]

Yunan Bağımsızlık Savaşı[değiştir | kaynağı değiştir]

Yunan Devrimi başlar başlamaz, İmparatorluk'un dört bir yanındaki Rumlar zulme hedef oldu ve Suriye de Osmanlı gazabından kaçamadı.[29] Suriye'deki Rumların Yunan Devrimi'ne yardım edebileceğinden korkan Babıali, silahsızlandırılmaları yönünde bir emir yayınladı.[30] Kudüs'te, şehrin toplam nüfusunun yaklaşık %20'sini oluşturduğu tahmin edilen Rum Hristiyan nüfus da Osmanlı yetkilileri tarafından silahlarını bırakmaya, siyah giymeye ve şehrin tahkimatının iyileştirilmesine yardımcı olmaya zorlandı.[31] Lübnan'daki Trablus şehrinin hemen güneyinde bulunan Balamand Meryem Ana Manastırı gibi Rum Ortodoks kutsal mekânları vandalizme ve intikam saldırılarına maruz kalmış, hatta keşişler 1830 yılına kadar burayı terk etmek zorunda kalmıştır.[32] Rum Ortodoks Patriği bile güvende değildi, zira Konstantinopolis'teki Ekümenik Patrik'in idamından hemen sonra Antakya Patriği'nin de öldürülmesi emri alınmış, ancak yerel yetkililer bu emri yerine getirmemişti.[kaynak belirtilmeli]

Podgorica'daki Vasos Mavrovouniotis Anıtı

18 Mart 1826'da Vasos Mavrovouniotis liderliğindeki yaklaşık on beş Yunan gemisinden oluşan bir filo, Yunan Devrimi'ni Osmanlı Levantı'na yayma girişiminde bulundu. Halep'te görev yapan dönemin İngiliz Konsolosu John Barker'ın[33] İstanbul'daki İngiliz Büyükelçisi Stratford Canning'e gönderdiği nota göre. Yunan devrimciler Beyrut'a çıkarma yapmış,[30] ancak yerel bir müftü ve aceleyle düzenlenmiş bir savunma gücü tarafından engellenmişlerdir. Başlangıçta püskürtülmelerine rağmen, Rumlar şehrin deniz kıyısına yakın küçük bir bölümünde, yerel Rumların yaşadığı bir bölgede tutunmayı başardılar ve bu sırada Rumlara "ayaklanıp kendilerine katılmaları" çağrısında bulundular[33] ve hatta yerel Dürzilerin şefine de Devrime katılması için bir davet gönderdiler. Birkaç gün sonra, 23 Mart 1826'da bölge valisi Abdullah Paşa, başarısız ayaklanmanın intikamını almak için teğmenini ve yaklaşık 500 Arnavut düzensiz kuvveti gönderdi.[33]

1850 Halep Katliamı[değiştir | kaynağı değiştir]

17-18 Ekim 1850'de Müslüman isyancılar Halep'in Hristiyan mahallelerine saldırdılar. Olaylar sonrasında Osmanlı kayıtlarına göre 688 ev, 36 dükkân ve aralarında Rum Katolik Patrikhanesi ve kütüphanesinin de bulunduğu 6 kilise hasar gördü.[34] Bu olaylar yüzlerce Hristiyanın başta Beyrut ve İzmir olmak üzere başka şehirlere göç etmesine yol açtı.[35]

1860 Şam Katliamı[değiştir | kaynağı değiştir]

10 Temmuz 1860'ta Şamlı Aziz Yusuf ve 11.000 Antakyalı Rum Ortodoks ve Katolik Hristiyan,[36][37] Dürzi yağmacıların eski Şam şehrinin bir bölümünü tahrip etmesi sonucu öldürüldü. Rumlar Bab Tuma'daki ("Aziz Thomas Kapısı") kilise ve manastırlara sığınmışlardı. Katliam, Lübnan Dağı'nda Maruni isyanı olarak başlayan ve Şam'daki katliamla sonuçlanan 1860 Lübnan Dağı İç Savaşı'nın bir parçasıydı.

Birinci Dünya Savaşı ve Osmanlı Rum Kırımı[değiştir | kaynağı değiştir]

Birinci Dünya Savaşı sırasında Osmanlı Rumları, İttihatçı Osmanlı yetkilileri tarafından bugün tarihsel olarak Rum Kırımı olarak bilinen olayda hedef alındı.[38] Sonuç olarak, üç Antakya Rum Ortodoks Piskoposluğu tamamen yok edildi; Tarsus ve Adana Metropolitliği, Amida Metropolitliği ve Theodosioupolis Metropolitliği. Fransız Suriye ve Lübnan Mandası dışında yaşayan Antakyalılar, 1923 zorunlu nüfus mübadelesine tabi tutuldu. Mübadeleden kurtulan Antakyalılardan oluşan modern Yunan şehirlerinden biri Epir'de bulunan Nea Selefkia'dır.[kaynak belirtilmeli] Nea Selefkia'nın kurucuları Kilikya'daki Silifke'den gelen mültecilerdir.

Mevcut durum[değiştir | kaynağı değiştir]

Şam 1913'ten bu yana organize bir Rum cemaatine ev sahipliği yapmaktadır, ancak Osmanlı döneminin sonlarından bu yana Suriye ve Lübnan'ın çeşitli kıyı kasaba ve köylerinde yaşayan ve aslen Osmanlı Girit'inden gelen önemli sayıda Rum Müslüman da bulunmaktadır. Osmanlı İmparatorluğu'nun Girit'i Yunanistan Krallığı'na kaptırdığı 1897 Osmanlı-Yunan Savaşı'nın ardından Sultan II. Abdülhamid tarafından buraya yerleştirilmişlerdir. Suriye'deki en kayda değer ama hala yeterince araştırılmamış Giritli Müslüman köyü, sakinlerinin çoğu Rumcayı ana dilleri olarak konuşmaya devam eden Hamidiye'dir. Elbette Halep'te de önemli bir Greko-Suriyeli nüfusun yanı sıra Lazkiye, Tartus ve Humus'ta daha küçük topluluklar bulunmaktadır.[1]

Suriye'deki diğer etnik azınlıkların çoğunda olduğu gibi, Greko-Suriyeli Ortodoks Hristiyanların çoğu sadece Arapça ve Fransızca ya da İngilizce gibi okulda öğretilen bir yabancı dil konuşmaktadır; ancak, ayin amaçlı olarak ve daha yaşlı, özellikle birinci ve ikinci kuşak bireyler arasında işleyen ya da ilkel bir Yunanca bilgisi nispeten yaygındır. Ayrıca, Şam'da cemaat için Yunanca eğitim veren özel bir okul bulunmaktadır; bu okul Yunanistan'dan gelen misafir eğitmenler tarafından idare edilmektedir.[kaynak belirtilmeli]

Suriye'deki Rum Müslümanlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana madde: Müslüman Rumlar

Rum Ortodoks Hristiyan nüfusun yanı sıra, Suriye'nin Hamidiye kentinde yaklaşık 8000 Girit kökenli Rumca konuşan Müslüman ve Lübnan'ın Trablusşam kentinde 7000 Rum Müslüman kökenli kişi bulunmaktadır.[39] Rum Müslümanlar Hamidiye nüfusunun çoğunluğunu oluşturmaktadır.[39] 1988 yılına gelindiğinde, hem Lübnan'dan hem de Suriye'den pek çok Rum Müslüman, dini aidiyetleri nedeniyle Yunan elçiliği tarafından ayrımcılığa maruz bırakıldıklarını bildirmiştir. Cemaat üyeleri kayıtsızlıkla ve hatta düşmanlıkla karşılanıyor ve vize almalarına ve Yunanistan'a seyahat ederek Yunancalarını geliştirme fırsatlarına izin verilmiyordu.[39]

Suriye İç Savaşı nedeniyle birçok Müslüman Rum yakınlardaki Kıbrıs'a sığınmış ve hatta bazıları asıl vatanları olan Girit'e gitmiştir, ancak yine de yabancı olarak kabul edilmektedirler.[40]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b Greek Ministry of Foreign Affairs 19 Ağustos 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Relations with Syria
  2. ^ Herodotus. "Herodotus VII.63". 20 Şubat 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. VII.63: The Assyrians went to war with helmets upon their heads made of brass, and plaited in a strange fashion which is not easy to describe. They carried shields, lances, and daggers very like the Egyptian; but in addition they had wooden clubs knotted with iron, and linen corselets. This people, whom the Hellenes call Syrians, are called Assyrians by the barbarians. The Chaldeans served in their ranks, and they had for commander Otaspes, the son of Artachaeus. 
  3. ^ For Syria, see M. Liverani, "The collapse of the Near Eastern regional system at the end of the Bronze Age: the case of Syria" in Centre and Periphery in the Ancient World, M. Rowlands, M.T. Larsen, K. Kristiansen, eds. (Cambridge University Press) 1987.
  4. ^ S. Richard, "Archaeological sources for the history of Palestine: The Early Bronze Age: The rise and collapse of urbanism", The Biblical Archaeologist (1987)
  5. ^ Professor Gerhard Rempel, Hellenistic Civilization (Western New England College) 5 Temmuz 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  6. ^ Ulrich Wilcken, Griechische Geschichte im Rahmen der Altertumsgeschichte.
  7. ^ a b Glubb, Sir John Bagot 1967 34
  8. ^ a b Steven C. Hause, William S. Maltby (2004). Western civilization: a history of European society. Thomson Wadsworth. s. 76. ISBN 978-0-534-62164-3. The Greco-Macedonian Elite. The Seleucids respected the cultural and religious sensibilities of their subjects but preferred to rely on Greek or Macedonian soldiers and administrators for the day-to-day business of governing. The Greek population of the cities, reinforced until the second century BCE by immigration from Greece, formed a dominant, although not especially cohesive, elite. 
  9. ^ Victor, Royce M. (2010). Colonial education and class formation in early Judaism: a postcolonial reading. Continuum International Publishing Group. s. 55. ISBN 978-0-567-24719-3. Like other Hellenistic kings, the Seleucids ruled with the help of their "friends" and a Greco-Macedonian elite class separate from the native populations whom they governed. 
  10. ^ Britannica, "Seleucid kingdom", 2008, O.Ed.
  11. ^ Sicker, Martin (2001). Between Rome and Jerusalem: 300 years of Roman-Judaean relations By Martin Sicker. ISBN 9780275971403. 15 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2012. 
  12. ^ Lehmann, Clayton Miles (Yaz 1998). "Palestine: History: 135–337: Syria Palaestina and the Tetrarchy". The On-line Encyclopedia of the Roman Provinces. University of South Dakota. 11 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2014. 
  13. ^ Adrados 2005, s. 226.
  14. ^ Alexiou 2001, s. 22.
  15. ^ a b Kazhdan & Constable 1982, s. 12; Runciman 1970, s. 14; Niehoff 2012, Margalit Finkelberg, "Canonising and Decanonising Homer: Reception of the Homeric Poems in Antiquity and Modernity", p. 20.
  16. ^ Pontificium Institutum Orientalium Studiorum 2003, s. 482: "As heirs to the Greeks and Romans of old, the Byzantines thought of themselves as Rhomaioi, or Romans, though they knew full well that they were ethnically Greeks." (see also: Savvides & Hendricks 2001)
  17. ^ Kitzinger 1967, "Introduction", p. x: "All through the Middle Ages the Byzantines considered themselves the guardians and heirs of the Hellenic tradition."
  18. ^ Kazhdan & Constable 1982, s. 12; Runciman 1970, s. 14; Haldon 1999, s. 7.
  19. ^ Browning 1992, "Introduction", p. xiii: "The Byzantines did not call themselves Byzantines, but Romaioi—Romans. They were well aware of their role as heirs of the Roman Empire, which for many centuries had united under a single government the whole Mediterranean world and much that was outside it."
  20. ^ Runciman 1985, s. 119.
  21. ^ Kazhdan, Alexander, (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ss. 1533-1534. ISBN 978-0-19-504652-6. 
  22. ^ "Syria | History, People, & Maps | Britannica". www.britannica.com (İngilizce). 14 Temmuz 2023. 16 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. 
  23. ^ "Britannica Iran"
  24. ^ Runciman, Steven (1951). A History of the Crusades:The First Crusade and the Foundation of the Kingdom of Jerusalem. Penguin Books. Vol.1 pp.3-4. ISBN 0-521-34770-X. 
  25. ^ Luz, Nimrod. "Aspects of Islamization of Space and Society in Mamluk Jerusalem and its Hinterland" (PDF). Hebrew University of Jerusalem. 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. 
  26. ^ Israel Cohen (1950).Contemporary Jewry: a survey of social, cultural, economic, and political conditions, p 310.
  27. ^ Lauren S. Bahr; Bernard Johnston (M.A.); Louise A. Bloomfield (1996). Collier's encyclopedia: with bibliography and index. Collier's. p. 328. Retrieved 19 December 2011.
  28. ^ "Anemi - Digital Library of Modern Greek Studies - Les Grecs de l'Empire ottoman : Etude statistique et ethnographique / par A. Synvet". anemi.lib.uoc.gr (İngilizce). 16 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2020. 
  29. ^ Notes from the life of a Syrian by Antonius Ameuney. A.W. Bennett. 1860. s. 1. Erişim tarihi: 4 Haziran 2015 – Internet Archive vasıtasıyla. Greek Revolution Lebanon. 
  30. ^ a b Priestley, H.I.; American Historical Association (1938). France Overseas: A Study Of Modern Imperialism, 1938. Octagon Books. s. 87. ISBN 9780714610245. 15 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2015. 
  31. ^ Fisk and King, 'Description of Jerusalem,' in The Christian Magazine, July 1824, page 220. Mendon Association, 1824.
  32. ^ Balamand patriarchal monastery. antiochpatriarchate.org. 8 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2015. 
  33. ^ a b c Bedlam in Beirut: A British Perspective in 1826. University of North Florida. 25 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2015. 
  34. ^ Eldem, Goffman & Masters 1999, ss. 70
  35. ^ Commins 2004, ss. 31
  36. ^ Shaw, Stanford J.; Shaw, Ezel Kural (27 Mayıs 1977). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey: Volume 2, Reform, Revolution, and Republic: The Rise of Modern Turkey 1808-1975 (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-29166-8. 15 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. 
  37. ^ "The Syrian Outbreak.; Details of the Damascus Massacre. Foreign Intervention in Syria". The New York Times (İngilizce). 13 Ağustos 1860. ISSN 0362-4331. 11 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. 
  38. ^ "The Black Book". www.greece.org. 25 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2020. 
  39. ^ a b c Tsokalidou, Roula (2005). "Greek- Speaking Enclaves in Lebanon and Syria" (PDF). 1 Haziran 2023 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2023. 
  40. ^ "Europe's forgotten Greek Muslims still suffer 120 years after exile". T-Vine. 24 Mayıs 2018. 25 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2023. 

Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Suriye_Rumları&oldid=32533005" sayfasından alınmıştır