Rus-Çerkes Savaşı

Rus-Çerkes Savaşı
Kafkas Savaşı
Tarih 17 Temmuz 1763 (E.U.) – 21 Mayıs 1864 (E.U.) Dağınık Çerkes direnişi 1880'lere kadar dağlarda devam etti, ancak savaş 1864'te sona erdi. Bölge Çerkesya Sonuç Rus zaferi
Taraflar
Rus İmparatorluğu Kalmuk Hanlığı(1769–1771) Megrelya Prensliği (1803–1864) Guria Prensliği (1810–1829)	Çerkesya Konfederasyonu Çerkes boyları: Abzeh Ademıy Besleney Bjeduğ Çobsın Hakuç Hatukay Hatuq Hegayk Mahoş Mamhığ Natuhay Şapsığ Çemguy Ubıh Yecerıkuay Jane (until 1780s) …ve diğerleri Kabarda (1822'ye kadar) Destek: Osmanlı İmparatorluğu (1787–1792; 1806–1812; 1828–1829) Abhazya Prensliği (1808–1810) Kafkasya İmamlığı (1848–1859) Avrupalı maceracılar (1818–1856)
Komutanlar ve liderler
II. Katerina (1763–1796) I. Pavel (1796–1801 I. Aleksandr (1801–1825) I. Nikolay (1825–1855) II. Aleksandr (1855–1864) Pavel Tsitsianov (1787–1806) Fyodor Bursak (1799–1827)  × Georgi Emmanuel (1815–1831) Aleksey Yermolov (1817–1827) Maksim Vlasov (1819–1843) Nikolay Yevdokimov (1820–1864) Aytek Kanokov (1828–1844) Grigori Zass (1830–1848) Pavel Grabbe (1831–1842) Davit Dadiani (1841–1845) Aleksandr Baryatinsky (1856–1862) Dimitri Milyutin (1861–1864) Mihail Romanov (1862–1864)	Qasey Atajuq (1763–1773) Mısost Bematıqo (1763–1788) Qalebatıqo Şupago (1807–1827) İsmail Berzeg (1823–1846) Hawdıqo Mansur (1839–1846) Muhammed Emin (1848–1859)   Seferbiy Zaneqo (1807–1860)  × Gerandıqo Berzeg (1820–1864)  × Hırtsıjıqo Ale (1776-1830lar)  † Mansur Uşurma (1784–1791)  × (esir) Pşıqo Ahecaqo (1797–1838) Tığujıqo Qızbeç (1810–1840  × † Canbolat Boletoqo (1814–1836)  † Qerzeç Şırıhuqo (1816–1864) Ayteç Qanoqo (1828–1844) T   Aslan Bey Çaçba (1808–1810) James Bell (1836–1839) Teofil Lapinski (1857–1859)
Çatışan birlikler
Rus İmparatorluk Ordusu Rus topçu birimleri Rus süvari birimleri Rus piyade birimleri Kozak akıncılar	1861 sonrası: Çerkes Konfedere Ordusu 1861 öncesi: Düzensiz ordu Abrekler Murtazıklar (1848–1859) Gönüllüler Abhaz gönüllüler Çeçen gönüllüler Poloyanlı gönüllüler(1857)
Güçler
Düzenli olarak 150,000–300,000	Düzenli olarak 20,000–60,000
Kayıplar
Askerî kayıplar: 77.000–96.079 muharebede ölü 800.000–1.500.000 toplam askerî ölüm (Tahmini) Sivil kayıplar: 5.000–20.000 (Tahmini) Toplam: 882.000–1.616.079 (Tahmini)	Askerî kayıplar: 80.000 muharebede ölü (Tahmini) 200.000–300.000 toplam askerî ölüm (Tahmini) Sivil kayıplar: 1763–1818: 315.000+ 1818 sonrası: 1.200.000+ Toplam: 1.795.000–1.895.000+ (Tahmini)

Ayrıca bakınız: Çerkes Soykırımı ve Kafkas Savaşı

Rus-Çerkes Savaşı (Adigece: Урыс-адыгэ зауэ; Rusça: Русско-черкесская война), 17 Temmuz 1763'te (E.U.) Rusya'nın Çerkesya'da hak iddia etmesi ve Çerkeslerin bunu reddetmesi ile başlayan, 21 Mayıs 1864'de (E.U.) son Çerkes ordusunun mağlup edilmesiyle sona eren askerî mücadele. Savaş 101 yıl sürmesi sebebiyle hem Rusya hem de Çerkesya tarihindeki en uzun savaş olup iki taraf için de yorucu olmuştur.

Savaş sırasında ve sonrasında Rus İmparatorluğu, sistematik olarak sivilleri katletme stratejisi uyguladı ve bu 2.000.000'e kadar Çerkes'in (toplam nüfusun %85-97'si) ya öldürüldüğü ya da Osmanlı İmparatorluğu'na sürüldüğü Çerkes Soykırımına sebep oldu. Savaş başlangıçta münferit bir çatışma iken, Rusya'nın tüm bölgeye yayılması kısa süre sonra Kafkasya'daki bir dizi başka ulusu çatışmanın içine çekti. Bu nedenle savaş genellikle Kafkas Savaşı'nın batı yakası olarak incelenir.

Savaş sırasında Rus İmparatorluğu, Çerkesya'yı bağımsız bir bölge olarak tanımadı. Bölge hiçbir zaman Rus kontrolünde olmamış olmasına rağmen, Çerkesler Rus toprağında isyan çıkaran bir grup asi olarak görüldü ve Rus generaller Çerkesleri milli isimleriyle değil, "dağlılar", "haydutlar" ve "dağ pisliği" olarak adlandırdı.

Savaş, Çarlık ve Sovyetler döneminde tarihsel revizyonizme maruz kalmış ve daha sonraki Rus kaynakları tarafından çoğunlukla görmezden gelinmiş veya küçümsenmiştir. Bazı Rus devlet medyası ve yetkilileri, çatışmanın "hiç yaşanmadığını" ve Çerkesya'nın "16. yüzyılda gönüllü olarak Rusya'ya katıldığını" iddia ettiler. Rusya'da böyle bir savaşın varlığı okullarda öğretilmemektedir.

Savaştan önce

5. ve 6. yüzyıllar arasında Bizans etkisiyle Hıristiyanlaşan Çerkesler, komşularından korunmak için Ruslarla iyi ilişkiler sürdürmek istemişlerdir. 1557'de Doğu Çerkesya'dan Temruk Idar, Rus Çarı İvan ile ittifak kurdu ve olası düşmanlara karşı bir savunma kurdu. Çerkesler bu dönemde Hristiyandı ve İslamiyet yayılmaya başlamamıştı. 1561'de İvan, Temryuk'un kızı Goşenay ile evlendi ve ona Mariya adını verdi. Temruk, Rusya ile ittifakı nedeniyle daha sonradan bazı Çerkesler tarafından eleştirildi.

1578'de Müslüman komşularla kurulan ilişkiler neticesinde Doğu Çerkesya'da İslam yayılmaya başladı. Ancak Batı Çerkesya'da İslam 1700'lere kadar zayıftı. Daha sonra mutasavvıf ve imamların gayretleriyle hızla yayılmaya başladı. Daha sonra Çerkeslerin Müslüman müttefikler edinmek için din değiştirmeye başlamasıyla İslam çok daha fazla güç kazandı. Buna rağmen Çerkes halkı arasında hâlâ Paganlar ve Hıristiyanlar vardı. Çerkeslerin İslam'ı kabul etmesi ve daha Osmanlı yanlısı bir politika benimsemesiyle Rusya Çerkeslere karşı agresif bir tavır takınmaya başladı. Çerkes-Rus saldırmazlık dönemi, 13 Mayıs 1711'de Çar I. Petro'nun Astrahan Valisi Araksin'e Çerkesya'yı yağmalaması ve "cezalandırması" emrini vermesiyle sona erdi.

Araksin 26 Ağustos 1711'de 30.000 adamıyla Çerkeslerin topraklarına girdi ve Kopyl kasabasını (şimdi Slavianski) ele geçirdi. Oradan Karadeniz'e doğru ilerleyerek Kuban'daki limanları ele geçirdi ve onları yağmaladı. Ardından, köyleri yağmalayarak Kuban Nehri boyunca ilerledi. Rusya, 1711'den 1763'e kadar olan süreçte Çerkesya'ya karşı bu tür savaşları sürdürdü, ancak bu tür operasyonlar Çerkesya'yı ilhak etmek için değildi. Amaç, artık bir Osmanlı müttefiki olarak algıladıkları Çerkesya'yı zayıflatmaktı.

Savaşın siyasi sebepleri

Çerkesya konumu itibariyle Rusya, İngiltere, Fransa ve Osmanlı İmparatorluğu arasındaki güç mücadelesinin ortasında kilit bir stratejik bölgeydi. Rusya gözünü Karadeniz boyunca genişleyerek sıcak denizlere inmeyi hedefliyordu. İngiltere ise Rusya'yı engellemek istiyordu.

Rusya, İran'ın düşüşünü kolaylaştırmak için Karadeniz'de tersanelere ihtiyaç duyacaktı, bu da kıyı şeridiyle Çerkesya'yı hedef haline getirdi. Çerkes toprakları, verimli vadileri nedeniyle Ruslar için özellikle cazipti. Ancak artık Müslüman olan Çerkeslerin Ruslara karşı Osmanlıları tercih etmeleri Rus İmparatorluğu'nu rahatsız ediyordu. Çerkesya'nın stratejik önemi o kadar büyüktü ki, 1853'te Karadeniz Rus ticareti için çok önemli hale geldi ve ihracatının üçte birinden sorumluydu.

Savaşın başlangıç tarihi

Rus-Çerkes Savaşı'nın çıkış tarihi tarihçiler arasımda tartışma konusu olmuştur. Çoğu tarihçi, küçük çaplı çatışmalar 1711'den beri devam etse de organize savaşın Rusya'nın Çerkes topraklarında kaleler kurduğu 1763'ten sonra gerçekleştiği konusunda hemfikirdir. Daha az sayıda tarihçi tarafından savunulan ancak Rus tarihçiler arasında yaygın olan bir diğer görüş ise, gerçek savaşın 1817'de Aleksey Yermolov'un gelişiyle başladığı ve ondan önce sadece çatışmalar olduğu yönündedir.

Savaş dönemi

İlk dönem: 1763-1817

Mozdok krizi

II. Katerina döneminde Rus ordusu Çerkes topraklarına girmeye başladı ve Rusya, Çerkesya'yı hızla ilhak etmek amacıyla kaleler inşa etmeye başladı. 17 Temmuz (O.S.), 1763'te Rus kuvvetleri, Doğu Çerkesya'daki Mezdeug (günümüz Mozdok) kasabasına girerek orayı bir Rus kalesine dönüştürdü. Böylece Çerkesler ile Rus İmparatorluğu arasındaki düşmanlıklar başladı.

15 Çerkes prensi, Osmanlı ve Kırım ile ittifak görüşmeleri yapıp Ruslarla savaşmak isterken, 13 prens ise Rusya ile barış yapmaya çalışmak istiyordu. Ocak 1764'te, aralarında Mısost Bematıqo'nun da bulunduğu birkaç Çerkes Kabardey soylusu, Rus Kizlyar komutanı N. A. Potapov'un temsilcisi ile bir araya geldi ve ruslar tarafından inşa edilen Mozdok kalesinin yıkılmasını talep etti. Bu talep kabul edilmedi. 1764’de Keysin Keytiqo ve Kundeyt Şebez-Giray Petersburg’da II. Katerina ile görüştüler. II. Katerina diplomasiyi reddetti ve elçiler geri gönderildi. 21 Ağustos 1765'te Rus General De-Medem Çerkes vatandaşlarına Rus kontrolünü kabul etmeleri veya Rus ordusuyla yüzleşmeleri talimatını verdi.

Bunun ardından Kabardey Meclisi (Xase) toplandı ve savaşın kaçınılmaz olduğu kararını aldı. 1765 yılında Kabardey Çerkesleri Kizlyar kalesini işgal etti. Haziran 1767'de Mısost Bematıqo, Rusya'ya karşı askeri bir operasyon başlattı.

18 Ekim 1768'de Rusya'ya savaş ilan eden Osmanlı padişahı, Bematıqo'ya halife olarak Kafkasya'daki tüm Müslüman halkların resmen Rusya ile savaşa katılmalarını emrettiğini belirten bir mektup gönderdi. Ocak 1769'da Kizlyar komutanı Tümgeneral N. A. Potapov, Bematıqo'ya Osmanlı halifesini dinlemeyi bırakıp teslim olması için baskı yapan bir mektup gönderdi. Bematıqo mektubu ciddiye almadı.

Kırım-Çerkes ittifağı

Aynı esnada, Batıda Ruslar Kırım ile savaşıyordu. 1769 yılında Kırım Hanı, Azak Kalesini ele geçirdi. Aynı yıl Rus ordusu Kabardey Çerkeslerine karşı savaştı. Kalmyk Khan Ubashi'nin 20.000 süvarisi onları destekledi ve galip geldi. Haziran 1769'da Nartsane bölgesinde büyük bir Rus ordusu Kabardey'e girip Peştu dağlarının yakınında mevziler aldığında başka bir büyük savaş meydana geldi. Mısost Bematıqo liderliğindeki Çerkes kuvvetleri, her iki taraf da kayıplar verince geri çekildi.

Çerkes devriyesi

Bu noktada Rus çarlık hükümeti ile işbirliği yapmayı reddeden Rus karşıtı grubun başında Bematıqo vardı. O ve destekçileri, Kumy nehrinin üst kısımlarına taşındı. Müttefiklere ihtiyaç duyan Bematıqo ve arkadaşları, yardım için Kırım Hanı Devlet Giray ile iletişime geçti. Han, küçük bir müfreze gönderme sözü verdi ancak bu gerçekleşemeden Rus ordusu Kabardey'e girdi.

1771'de Soqur Qaramirza komutasındaki Çerkesler birçok Kozak ve Rus kışlasını yaktı. 29 Eylül 1771'de Malka Nehri yakınlarında bir savaş çıktı. Savaşı General Yakobi komutasındaki Ruslar kazandı. 1772'de Dağıstan'da ciddi bir çarpışma meydana geldi. Her iki taraf da ciddi kayıplar verdi, ve Ruslar kazandı.

Aynı yıl Kabardey prensleri Kırım Hanı Devlet-Girey'e başka bir elçi göndererek onu "Çar'a karşı kaçınılmaz savaşta" kendilerine yardım etmeye çağırdı. Haziran 1774'te Kırım Hanlığı Çerkesya'ya asker sevk etti ve Rus ordusuna karşı savaştı. Ancak aynı zamanda Çerkes köylerini yağmaladığı için Çerkes-Kırım müttefikliği sona ermişoldu. Osmanlı Devleti, 1774 Küçük Kaynarca Antlaşması ile Kırım Hanlığı üzerindeki himayesini kaybetti. Bu olayların ardından bölgedeki Rus varlığı güçlendi ve Çerkesler Osmanlılardan yardım ve ittifak talep etmeye başladı.

Doğu Çerkesya'da çatışmalar

1772 yılında general De-Medem, 12 Çerkes prensini diploması amacıyla davet etti. Ancak prensler geldiğinde hepsini esir aldı. Çerkes ordusu 25.000 süvari ile De-Medem’in kışlasını kuşattı. De-Medem bunun ardından esirleri serbest bırakmak zorunda kaldı. 1776'da Rus ordusu, Kabardey Çerkeslerini kuzeyden kuşatmak için Terek'te birkaç kale inşa etti. Çerkesler 14.000 kişilik bir ordu toplamayı başardılar ve birkaç kaleyi geri aldılar. Aynı yıl Çerkesler Ruslara karşı Don bölgesine bir sefer düzenledi.

1777'den itibaren Ruslar Mozdok'tan Azak'a kadar bir dizi kale inşa ettiler. 1778'de Albay Kulbakov komutasındaki Rus birlikleri ile Çerkesler arasında bir savaş meydana geldi.

1779'da general Yakobi, Kabardey'de bütün yaz süren bir saldırı düzenledi. Balka Nehri yakınlarındaki Kabardey Çerkes bölgesi 29 Eylül 1779'da saldırıya uğradı ve işgal edildi. Bu çatışmada Rus karşıtı olan tüm Kabardey prensleri bulunuyordu ve 50 tanesi öldü. Çeçenlerin de savaşa dahil olmasıyla Çerkesler ve Çeçenler kurulan kalelere sık sık saldırılar düzenliyorlardı. Azak ve Astrahan arası tamamen Rus ordusunun kışlası haline gelmişti. Rusların amacı Çerkesleri abluka altına alıp, bölgeyle tüm ilişkilerini kopartmaktı. 10 Ekim 1779 tarihinde 3.000 kişilik Kabardey, Hatukuay, Çemguy ve Besleney kuvvetleri 10.000 kişilik Rus ordusu ile savaştı ve Rus ordusuna büyük kayıplar verdirdi. Liderler Misostiqo Bat ve Qownshayiqo Adildjeri idi. Sonuç olarak, Rus orduları geçici olarak Çerkesya'dan çekildi.

1781'de Osmanlılar Çerkesya'da, Çerkesya'da Türk nüfuzunu sağlamak için bir üs olarak güçlü bir kale inşa ettiler. 1782'de Ferah Ali Paşa, Osmanlı İmparatorluğu'ndan misyoner ve diplomat olarak Batı Çerkesya'daki Soğucak Kalesi'ne geldi. Kabardeylerin durumu, Rusya'nın 1781'de Kuban'ı işgal etmesi ve 1783'te Kırım'ı ilhak etmesiyle daha da kötü hale geldi. Eski düşman olan birçok Tatar, Çerkesya'ya sığındı ve Çerkes ordusuna girdi. Rusya'nın oluşturduğu tehdidi sezen Çerkesler ve Nogaylar, 1784 yılında Batı Kafkasya'da Ruslara karşı ortak saldırılar düzenlediler ancak başarılı olamadılar. 1783-1785 yılları arasında General Potyomkin komutasındaki Rus kuvvetleri Kabardey bölgesine saldırdı. 1786'da Rus kuvvetleri yeni Vladikavkaz kalesini terk etti ve 1803'e kadar bir daha işgal etmedi.

Batı Çerkesya'da ilk çatışmalar

1787'den 1791'e kadar Rus-Türk Savaşı sırasında İmam Mansur Çerkesya'ya taşındı ve Rus kuvvetlerine karşı saldırılarda Çerkeslere önderlik etti. 1786-1790 arasında Rus ordusu Kuban nehrini geçerek birçok Çerkes köyüne saldırdı. General Bibikov’un ordusu Çerkeslere yenildi. Osmanlı-Rus savaşı (1787-1792) sırasında Ruslar üç kere Çerkes topraklarını geçerek Anapa'yı ele geçirmeye çalıştı. Bu, Çerkesler tarafından yok edilen Rus orduları için bir kabusa dönüştü.

Çerkes savaşçı

Rus ordusu tekrar Çerkesya'ya girerek 1787'de Abaza, Besleney, Çemguy ve Hatukay bölgelerine baskın düzenledi ve yüze yakın köyü yaktı. Ardından Tatarkhan Kurighoqo ve Sidak Jankat liderliğindeki Çerkes elçileri, bir çözüm sağlamak için Ruslarla görüşme talebinde bulundular, ancak reddedildiler. 1788'de Ruslar, Anapa kalesini kuşattı, ancak başarısız oldu.

1790'da General Yury Bibikov liderliğindeki büyük bir Rus ordusu Kuban nehrini geçerek Batı Çerkesya topraklarına girdi. Bibikov, Anapa'ya ulaşmayı başardı, ancak kaleyi ele geçiremedi. Geri çekilmesi sırasında da ağır kayıplar verdi. Bu yenilginin ardından Bibikov görevinden alındı ​​ve Çerkeslerin Rus kalelerine yönelik saldırıları önemli ölçüde arttı. Aynı yıl Rus orduları Bjeduğ bölgesine girdi ve birkaç köyü yaktı.

29 Mayıs (O.S.), 1791'de Ivan Gudovich liderliğindeki Rus birlikleri Kuban'ı geçerek Anapa kalesini ele geçirmek için Çerkesya'ya girdi. Bunu takiben Anapa Kuşatması gerçekleşti ve Anapa kalesi Ruslar tarafından alındı. Rus ordusu kaleye girdiğinde, Gudovich'in emriyle Anapa kalesi yerle bir edildi, kuyular zehirlendi ve evler yakıldı. Tüm kale yok edildi. 10 Temmuz'da Rus birlikleri Anapa'dan ayrıldı. Şeyh Mansur, kalede yakalanarak Saint Petersburg'a getirildi ve ağır koşullarda ömür boyu hapsedildi.

Rusya, Çerkesya'nın tamamını Rus toprağı olarak görüyordu ve Çerkesya'yı bağımsız bir devlet olarak tanımıyordu. Bu nedenle, ana taktikleri, hızla bir dizi kale inşa etmek ve bunları araziyi "yönetmek" için kullanarak otoriteyi empoze etmekti. Ancak Çerkesler kaleleri ele geçirip ellerinde tuttuklarında bu strateji geri tepti. 1799'da Rus general Fyodor Bursak, Batı Çerkeslerine karşı birkaç baskın düzenledi ve adamlarına, Rus İmparatorluğu'na sadık olanlar da dahil olmak üzere Çerkes köylerini yakma emri verdi.

1799 yılında Gürcistan'ın Rusya’ya ilhak olmasının ardından savaş yayıldı ve cephe genişledi. Artık Gürcistan sıkıntı oluşturmadığından oradaki tüm ordular Çerkesya'ya yönlendirildi. Rus orduları, Mart 1814'te Kuban Nehri'ni tekrar başarıyla geçtiler. Batı Çerkesleri Osmanlı İmparatorluğu'na Rus eylemlerinden şikayet eden bir heyet gönderdiler. General Bursak 1800-1811 arasında Bjeduğ, Natuhay, Şapsığ ve Abzeh köylerine saldırarak bir çok esir aldı.

Çerkeslere darbe vurmak isteyen general Bulgakov, Astrahan’dan veba mikrobu getirdi. Birkaç yıl sonra 22 Şubat 1802'de Karakuban adası yakınlarında Batı Çerkesleri Karadeniz'de bir Rus gemisini ele geçirdiler ve yaktılar. Çatışma sırasında 2 Rus amiral ve 14 Kazak askeri öldürüldü, geri kalanı teslim oldu, Çerkesler tarafından affedildi ve ayrıldı.

1807'de Anapa kalesi Ruslar tarafından yeniden ele geçirildi ve Seferbiy Zaneqo esir alındı. 1808'de bir Rus komisyonu, Rus İmparatorluğu'na karşı Çerkes direnişini sona erdirmek için Çerkeslerin anavatanlarından çıkarılması gerektiğine karar verdi.

Ocak 1810'da Çerkesler, Ivanovskaya ve Stebliyevkaya'daki Kazak yerleşimlerine baskın düzenlediler ve yağmaladılar. Olginsk Kalesi'nde, kale komutanı Albay Tikhovski de dahil olmak üzere 146 Kazağı öldürdüler. Bu operasyonlar sırasında Çerkes ordusu yaklaşık 500 kayıp verdi.

Aynı yılın Şubat ayında, Fyodor Bursak'ın güçleri Sop Nehri yakınlarındaki bir Çerkes köyüne girdi ve köy nüfusunu tamamen yok etti. Nehir taşmaya başlayınca bir sonraki köye saldırma planlarını ertelemeye karar verdiler. Aralık ayında Şapsığ bölgesinde de aynı yöntemler uygulanmış ve birkaç köy yok edilmişti. Bazı köylülerin ormana kaçmasının ardından bölgedeki ormanlar yakıldı.

1811'de Rusya'daki St. Petersburg'a, işgal altındaki bölgelerdeki Çerkeslerin temel hakları için dilekçeler gönderildi. Kozak komutanı Ataman ve general Maksim Vlasov 1822 yılında Kuban’ı geçip 17 köyü yaktı. Ruslar 1828’de Anapa’yı tekrar kuşattı. Osmanlılar Çerkeslerden yardım istedi ve savaş iki ay sürdü. Anapa Rusların eline geçti.

İkinci dönem: 1817-1856

Doğu Çerkesya'nın düşüşü

1804'te Kabardey Çerkesleri ve komşu Abazinler, Osetler ve Çeçenler askeri bir harekette birleştiler. Kislovodsk kalesini yok etmeyi amaçladılar. General Tsitsianov'un kan dökme tehditlerine rağmen, güçler Kislovodsk kalesini tehdit etmeye başladı. General Glazenap komutasındaki Rus kuvvetleri Georgievsk'e geri püskürtüldü ve ardından kuşatma altına alındı, ancak saldıran Kabardey güçleri sonunda geri püskürtüldü ve misilleme olarak 80 Kabardey köyü yakıldı. 1805-1807 yıllarında Bulgakov’un ordusu 280’den fazla köyü yaktı. Küçük Kabardey’de 1810 yılında sadece 300 aile kalmıştı. 1763 yılında 350.000 olan Kabardey nüfusu 1817’de sadece 37.000 kadardı.

Napolyon'un Rusya seferi sırasında Ruslar, Çerkesya'daki çoğu briliğini geri çekmek zorunda kaldı. Çerkesler Rus askerlerinin çekilmesiyle savaşın sona erdiğini duyurdu. Ancak savaş daha yeni başlıyordu; 1817'de Rus kıdemli general Aleksey Yermolov Kafkasya'ya geldi ve Çerkeslerin teslim olmayacağına karar vererek, "terör"ün etkili olacağı sonucuna vardı. Rusya, Çerkes nüfusunu terörize etme ve yok etme stratejilerini resmî strateji olarak onlayladı.

Mayıs 1818'de, Yermolov'dan emir alan General Ivan Petrovich Delpotso komutasındaki Rus kuvvetleri tarafından Tram köyü kuşatıldı, yakıldı ve sakinleri öldürüldü:

Bu sefer kendimi bununla sınırlıyorum. Gelecekte suçlu eşkıyalara acımayacağım, köyleri yıkılacak, malları alınacak, karıları ve çocukları öldürülecek.

— Ivan Petrovich Delpotso

Ruslar ayrıca o yıl içinde birkaç tahkimat daha inşa ettiler. 1779'dan 1818'e kadar olan tüm dönem boyunca, 350.000 Kabardey Çerkesinden 315.000'inin Rus orduları tarafından öldürüldüğü bildirildi.

Eski kale inşa etme stratejisi başarısız olduğu için Yermolov, kale inşasını yavaşlattı ve öncelikle "terör stratejisine" odaklandı. Rus ordusu, baskınlar için orantısız bir misilleme stratejisi uygulamaya başladı: bir Çerkes'in bir Rus kalesine saldırması sonucu 10'dan fazla Çerkes köyü yakılabilirdi. Rus birlikleri, köyleri veya direniş savaşçılarının saklandığı düşünülen herhangi bir yeri yok ederek misilleme yaptı. Bu yeni "terör stratejisi" Çerkesleri daha da kızdırdı ve birçok Çerkes soylusu, hatta yüzyıllardır kan davası içinde olanlar bile el ele vererek daha güçlü direnmek için hazırlandılar.

Çerkes direnişinin köyler tarafından beslenmeye bağlı olduğunu anlayan Rus ordusu, aynı zamanda sistematik olarak ekinleri ve hayvanları da yok etti. Bu taktikler Çerkesleri daha da kızdırdı ve Rus yönetimine karşı direnişi yoğunlaştırdı. Ruslar, hem çevre hem de demografik olarak araziyi değiştirerek buna karşı koymaya başladı. Ormanları temizlediler, yerli köyleri yok ettiler ve genellikle Ruslardan veya Rus yanlısı Ortodoks halklardan oluşan halkları Çerkesya'ya yerleştirmeye başladılar. Köylerin, içindeki herkes ve her şeyle birlikte tamamen yok edilmesi, Rus ordusu ve Kazak birlikleri tarafından standart bir eylem haline geldi. Bunun bir sonucu olarak, daha önce Rus yönetimini kabul eden köyler bile Ruslarla savaşmaya başladı.

Eylül 1820'de Rus kuvvetleri, Doğu Çerkesya sakinlerini zorla yeniden yerleştirmeye başladı. Çatışma boyunca Rusya böl ve yönet taktiği uygulayarak Karaçay-Balkarlar gibi komşu halkları Çerkeslere karşı kışkırtmaya başladı. General Yermolov, Kabardey'deki çabalarını hızlandırdı. Yalnızca Mart 1822'de on dört köy yok edildi. Kabardey'in tamamı (Doğu Çerkesya) Rus Çarının mülkü ilan edildi. Kabardeyler bir süre daha direndi, ancak gücün kırılması sonucu bir kısmı Batı Çerkeslerine yardım etmeye gitti, bir kısmı ise doğuya Şamil'in ordusuna katıldı.

Batı Çerkesya'nın işgali

Gerilimin yükselmesi

Doğu Çerkesya'nın düşüşüyle beraber Rusya Batı Çerkesya'ya odaklanmaya başladı. Batı Çerkesya'da bir dizi boy hakimdi; Besleney, Abzeh, Ubıh, Şapsığ, Hatukay ve Natuhay. Rus ve Çerkes kuvvetleri, özellikle her iki taraftan süvarilerin serbestçe manevra yapabildikleri Kuban ovalarında defalarca çatıştı.

Rusya Çerkesleri uluslararası toplumdan soyutlamak istiyordu, ancak Çerkesya ile ticaret engellenemedi ve hem Türkler hem de İngilizler, Çerkeslere Ruslarla savaşmak için ateşli silahlar ve cephane sağladı. İngiltere ayrıca birkaç danışman sağlarken, Osmanlılar Çerkesleri diğer ulusların desteğini çekecek bir Kutsal Savaş (Cihat) başlatmaya ikna etmeye çalışıyordu.

1808 yılında Abhazya prensi Aslan Bey Çaçba Rusya'ya karşı savaşmaya başladı. Ancak 1810'da Rus birliklerinin birkaç kesin askerî zaferinden sonra Türkiye'ye kaçtı.

Aynı yıl 1810'da Şapsığ Çerkes soylusu olan Tığujıqo Qızbeç Rus garnizonlarına saldırılar düzenlemeye başladı. Bu dönemde tüm yakın ailesinin katledilişine şahit oldu ve intikam yemini ederek Çerkes ordusunda yükselmeye başladı. 1821'de Şapsığ topraklarında bir Rus seferini bozguna uğrattı. 1830 yılında Elizavinskaya kalesine saldırdı ve kaleyi ele geçirdikten sonra patlatarak yok etti.

1818'de Fransız şövalye ve seyyah Edouard Taitbout de Marigny Çerkesya'ya geldi ve Ruslar ile Çerkesler arasında arabuluculuk yaparak savaşı bitirmeye çalıştı. De Marigny, Çerkeslerin ve Rusların birlikte barış içinde yaşamayı kabullenmesi gerektiğini düşünüyordu.

Kozak komutanı Ataman ve general Maksim Vlasov 1822 yılında Kuban’ı geçip 17 köyü yaktı. Bu sırada Çerkes komutan Canbolat Boletoqo, süvari kuvvetlerini Rus topraklarına götürüyordu. Nisan 1823'te Boletoqo ve kuvvetleri Rus hattına saldırdı. Ruslar geri çekildi ve 20'den fazla esiri Çerkeslere bıraktı. Aynı yılın Mayıs ayında Çerkesler, Kruglolesskoe'da büyük bir Rus kalesini yaktı.

Boletoqo'nun tamgası

1823'te Boletoqo önderliğinde Çerkes süvarileri Rus kamplarına yöneldi. Müfrezenin yarısı, savaşmaya devam etmek için gelen Kabardeylerden oluşuyordu. Birden fazla Kazak ordusu bu müfreze tarafından mağlup edildi. Daha sonra 1823'te 30 Çerkes bölge lideri Belaya Nehri'nin arkasındaki Boletoqo köyünde toplandı. Kabardey'i Ruslardan geri almak için bir plan yapıldı. 1832'de Boletoqo bu planı uygulamaya çalıştı ama başarısız oldu.

Şubat 1824'te General Vlasov liderliğindeki Rus ordusu, Rus İmparatorluğu ile barışta olmalarına rağmen Çerkes köyleri Jambut, Aslan, Morza ve Tsab Dadhika'ya saldırdı ve tamamen yok etti.

1825 yazında Rus kuvvetleri birkaç askeri operasyon gerçekleştirdi. 18 Ağustos'ta General Veliaminov komutasındaki bir grup Rus subayı, Abzeh bölgesindeki Çerkes direnişinin yaşlı destekçilerinden Hacı Tlam'ın evini yaktı ve tüm ailesini öldürdü. Köy silaha sarıldı ve Ruslar geri çekilmeye zaman bulamadan, Çerkeslerin saldırısıyla tamamen yok edildiler.

31 Ocak'ta Canbolat, Hacı Tlam'ın intikamını almak için Marevskoye kalesini yaktı. 4 Haziran 1828'de Canbolat Boletoqo, 2.000 süvarisiyle Rus topraklarına seferine başladı. Halifeye duyulan saygının bir sembolü olarak bir de Türk bayrağı taşıdılar. Ruslar, onun Kabardey'e gidip Terek ve Sunja nehirlerinde ikinci bir cephe açmayı planladığı sonucuna vardılar. Earl Paskevich, Rusya-İran savaşından dönen 2. Ulan tümenine Çerkeslerin Kabardey'e giden yolunu kesmesini emretti. Ancak Canbolat aniden yön değiştirerek Rusya'nın Kafkasya'daki yönetim merkezi olan Georgievsk kasabasına yöneldi. Bu bir intihar operasyonu gibi görünüyordu ancak Çerkesler, Marinskaya kalesinden uzakta yüksek bir tepeye yerleti ve Volzhskiy alayının sol kanadını tüm kuvvetleriyle yok ederek savaşı kazandı.

İsmail Berzeg

Siyasi analist Sultan Hangeriy'e göre, mareşal Paskevich'in bölgeden ayrılmasının ardından Canbolat için durum değişti. Yeni başkomutan Baron Rosen, yerli Çerkeslerin Ruslara kıyasla herhangi bir hakka sahip olduğuna inanmıyordu.

1827'den başlayarak İsmail Berzeg, Karadeniz kıyısında yaşayan Çerkeslerden oluşan bir askeri konfederasyon örgütlemeye girişti. 1839'un sonunda, Tuapse ve Gagra arasındaki nüfusu bir birlik içinde birleştirmişti. Bu bölgenin dışındaki diğer Çerkesler de, çok daha özerk olmalarına rağmen, onun otoritesini kabul ettiler.

Mayıs 1828'de Rus General Emmanuel, Çerkesya'nın iç bölgelerine kadar baskın düzenleyerek birçok köyü yağmaladı. Bunun ardından Karaçay-Balkarlar General Emmanuel'e teslim oldu.

1828'de Çerkes Devrimi'nde statüsünü kaybeden bir Çerkes soylusu Ayteç Qanoqo, Rus İmparatorluğu'na bağlılık yemini etti. İsmini Aytek Konokov olarak değiştirdi ve Hıristiyan oldu. Kendi köyünün diğer Çerkes köyleri gibi yok edilmeyeceğine dair söz aldı ve Rus vatandaşlığını kabul etti.

Edirne antlaşması

14 Eylül 1829’da Edirne Antlaşması imzalandı. Bu antlaşmaya göre, Osmanlı İmparatorluğu Çerkesya dahil olmak üzere Kafkasya'yı Rus toprağı olarak tanıyordu. Çerkesler bu antlaşmanın Ruslar tarafından Osmanlı'yı kötülemek için uydurulduğunu düşünüyorlardı ve gerçekliğine inanmadılar. Osmanlı İmparatorluğunun "dost ve dindaş" bir milleti Rusya'ya terk edeceklerini düşünmüyorlardı. Çerkes Meclisi bir acil durum görüşmesi yaptı ve bizzat padişah ile durumu görüşmek için 200 kişilik bir delegasyon oluşturuldu. Delegasyonun başında Seferbiy Zaneqo da bulunuyordu. Delegasyonun görevi, halife ile durumu görüşmek ve desteğini almaktı. Fakat delegeler İstanbul'a vardıklarında Rus sefiri tutuklanmalarını talep etti ve delegeler Çerkesya'ya dönmek zorunda kaldı, sadece Seferbiy Zaneqo kalabildi, çünkü onun Osmanlı vatandaşlığı vardı. Antlaşmanın gerçek olduğu doğulandıktan sonra Çerkes elçileri İngiltere, Fransa ve Osmanlı topraklarına gönderilerek antlaşmanın Çerkesler için geçersiz hükmünde olduğu bildirildi.

Zaneqo, Ruslara Çerkesya'nın bağımsız kalacağı ve Rusya'nın bölgeyi terk edeceği bir beyaz barış teklif etti. Ruslar, Çerkeslerin kayıtsız şartsız teslim olmasını istiyordu.

Eğer bize karşı bu savaşı vermeye karar verdiyseniz, biliniz ki, hiçbir güç dağlarımıza diz çöktürememiştir, biz hiç kimseye boyun eğmemişizdir.

— Seferbiy Zaneqo

1830'dan önce Batı Çerkesya'da her iki taraftan da sürekli saldırılar oldu ama sınırlarda bir değişiklik olmadı. Bu dönemde daha önce Rus tarafında geçen Ayteç Qanoqo, Rusya'nın Çerkesya'yı hızla ilhak edemediğini görünce taraf değiştirerek yeniden Çerkesya için savaşmaya başladı. Rusya Çerkeslerin bölge ile bağlantısını kesip ablukaya almıştı. 1831’de general Bergman karadan ve denizden kuşatarak Gelincik, Gagra, Ptsinda ve Bambari’yi aldı. Ancak Hawdıqo Mansur, Qerzeç Şırıhuqo ve Tığujıqo Qızbeç liderliğindeki Çerkes güçleri bu toprakları geri almayı başardılar.

Bu dönemde Hırtsıjıqo Ale, kısa sürede askerî başarılarıyla ünlendi. Ğış Nuh, onu şu şekilde tarif etmiştir:

« Hırtsıjıqo Ale ve yakın arkadaşlarının en belirgin özellikleri kin ve intikam değil, cesur ve şakacı olmalarıdır. Hayatlarında yiğitlik ve şakalar o kadar iç içedir ki, bilmeseniz düşmanla oynuyorlar zannedersiniz. Korku denen şey akıllarına gelmez, hareketlerinde de görülmez. Hedeflerine ulaşmada bir sorunla karşılaştıklarında, arkadaşlarından biri her zaman bir çıkış yolu bulur. Hırtsıjıqo Ale, yönetici ve komutan olarak her zaman ön plandadır. En zor işleri yönetir. Arkadaşları da yanındadır. Onu dikkatle izlerler ve yiğitlik söz konusu olduğunda ondan geri kalmazlar. Ale savaşta askerlerine komuta ederken, arkadaşları da bu arada büyük bir sorunla uğraşır. »

Natuhay boyunun yok edilişi

1831 Ocak ayının başlarında Seferbiy Zaneqo, Çerkes liderlerle birkaç genel toplantı düzenledi. Çeşitli askeri reformlar ve diplomatik planlar tartışıldı. Zaneqo, Rusların Kuban'ın kuzeyine çekilmesi şartıyla Çerkesler ile Rusya arasında olası bir uzlaşma önerdi. 1831'de Rus hükümeti, Natuhay kabilesinin yok edilmesi planını ilk defa ortaya koydu. 1831'in sonlarında, Rus General Frolov birkaç köyü yok etti. 20 Kasım'da bir "korku harekatı" başladı. Köyler toplarla kuşatıldı ve kurşuna dizildi. Hedefler yerel evlerin yanı sıra camilerdi. Operasyon bir raporda açıklandı:

…Bu operasyonda 10 asker kaybettik, bir subay ve 16 asker yaralandı. Çatışma mahallinde süngülerle öldürülen 150'den fazla dağlı cesedi ve topçu atışı nedeniyle öldürülen 50'ye kadar kadın ve çocuk vardı…

Başka bir raporda General Rosen, Aralık 1831'de 381 Çerkes'i esir aldığını ayrıntılı olarak anlatıyor ve köylere ateş ederek 100 erkek ve 50 kadını öldürmekle övünüyor. Ayrıca raporunda, Midvideiv adlı bir Rus askerinin, camiyi yakmasına engel olmaya çalışan bir Çerkes'i öldürdüğünü övgü ile anlatıyor.

Grigori Zass'ın operasyonları

Albay Grigori Zass

1833'te Albay Grigory Zass, merkezi Batalpashinsk kalesinde bulunan Kuban Askeri Hattının bir kısmının komutanlığına atandı. Çerkesleri Ruslardan ve diğer Avrupalılardan daha aşağı bir ırk olarak görüyordu. Ona göre Çerkeslerle baş etmenin tek yolu onları "vahşi hayvanlar gibi" korkutmaktı. Zass, insanları diri diri yakmak, kafa kesip kazığa geçirmek, kalabalık köyleri yerle bir etmek, kasıtlı olarak salgın hastalıklar yaymak ve toplu tecavüz dahil olmak üzere bu düşünceye dayanan yöntemler kullandı. Kopmuş Çerkes vücut parçalarından oluşan bir koleksiyona sahipti. Albay Grigory Zass, Çerkes Soykırımı'nda önemli bir figürdü. Faaliyet gösterdiği bölgelerdeki nüfusun %60'ının bu süreçte öldüğü tahmin ediliyor. Ağustos 1833'te Zass, Çerkes topraklarına ilk seferini yönetti. Köylerin yanı sıra birden fazla kasaba da yok edildi. Kasım ve Aralık ayları arasında Besleney bölgesine saldırdı ve Besleney'in başkenti Qanoqo köyü (çifte ajan Ayteç Qanoqo da bu köydendir) de dahil olmak üzere Besleney bölgesindeki çoğu yerleşim yerini yok etti. 1834-1835 yılları arasında özellikle Abzeh, Besleney ve Şapsığ bölgelerinde Çerkes nüfusunu yok etmeye devam etti. 1834'te Albay Zass, General Rosen'e Çerkesya seferini detaylandıran bir rapor gönderdi:

…Ot toplamaya giden üç vahşi dağlı yakaladım. Gönüllü olarak bize teslim olmak istemediler, ben de yok edilmelerini emrettim.…

Daha sonra bir mahalleyi nasıl yok ettiğini anlatıyor:

…Vahşiler paniğe kapıldı ve silahlarını geride bırakarak evlerinden kaçmaya başladı. Ormana kaçmaya çalıştılar ama çoğu Kozaklar tarafından öldürüldü… Askerler savaşa hazır dizildi, top mermileriyle temizlik devam etti ve oraya iki piyade tugayı gönderdim. Ancak sadece 11 tanesini daha canlı yakalayabildiler ve geri kalanlar ya öldürüldü ya da yakıldı. İşte böyle mahalleyi yıkıp yıktık…

Zass'ın ana stratejisi inisiyatifi elinde tutmak, Çerkesler arasında korku yaymak ve Çerkes nüfusunu azaltmaktı. Bir zaferden sonra, genellikle birkaç köyü yakar ve gösteriş yapmak için sığırlara ve atlara el koyardı. Düşmanın moraline çok dikkat ediyordu. Raporlarında sık sık köylerin yok edilmesiyle övünür, sivillerin toplu katliamını şiirsel bir üslupla yüceltirdi. Zass liderliğindeki alayların askeri başarıları, yüksek komuta tarafından büyük beğeni topladı. Ödül olarak altın bir silah aldı. 1836'nın sonlarında Çerkesya Ermenileri Rusya'ya bağlılıklarını ilan ettiler ve Zass'tan kendilerine yaşayacak bir yer vermesini istediler. 1839'da Zass bir Ermeni kolonisi kurdu. Ermenilere yer açmak için Çerkes köyleri yok edildi. Bu yıl Armavir'in resmi kuruluş yılı olarak kabul edilmektedir.

Ekim 1836'da General Zass, Canbolat Boletoqo'ya barış yapmak istediğini bildirdi. Boletoqo, Zass'ın ikametgahına geldi. General orada değildi ve Zass ona başka bir tarihte gelmesini söyledi. Boletoqo şartları kabul etti ve kararlaştırılan tarihte, Zass'ın Prochnyi Okop kalesindeki karargahına giderken, Kuban Nehri'nin kıyısındaki ormanda saklanan bir Rus keskin nişancı tarafından öldürüldü.

Boletoqo'nun intikamını almak ve Zass'a darbe vurmak isteyen Hırtsıjıqo Ale, Zass'ın üssüne saldırarak kızını kaçırdı. 3 yıl sonra Zass'a kızını iade edeceklerini bildiren bir mektup göndererek teslim yeri ve şartları konusunda anlaştılar.

1838'de Zass, ciddi şekilde hasta olduğuna dair yanlış söylentiler yaydı, ardından öldüğüne dair sahte haberler yaydı. Çerkesler onun ölümünü kutlarken, aniden "dirilen" Zass, iki köyü yerle bir eden bir baskın başlattı. Çerkes folklorunda Şeytan'ın adı "Zass" idi.

Zass'ın kızının iade edilmesi için belirlenen üç yıl dolduğunda, kız Çerkes kıyafetleri giymiş ve Çerkesçeyi akıcı konuşabilir durumda babasına iade edildi. Kız, babasını Çerkeslere karşı savaşmaması için ikna etmeye çalıştı ama başarısız oldu. İki taraf da üslerine döndü.

Mart 1842'de Zass ovadaki köylere saldırdı. Bunun üzerine dağlara taşınmış olan Çerkesler ovada Rus saldırılarına maruz kalan Çerkeslerin yardımına geldiler. Ferz nehri önünde Zass'ın ordusu ağır kayıplar vererek geri çekildi. Zass ve diğer Kafkas generallerinin nüfusu yok etme ve korku yayma stratejileri, St. Petersburg'daki entelektüeller arasında hoşnutsuzluğa neden ouyordu, ve 1842'de Zass, bu yenilgi sebep gösterilerek Kafkasya'da hizmetten kaldırıldı.

Bell'in Çerkesya haritası

Vixen krizi ve diplomatik görüşmeler

1835 ve 1836'da İsmail Berzeg liderliğindeki Çerkes orduları, Rusya garnizonlarını zayıflatmak için çeşitli operasyonlar düzenledi. 72 yaşında olan İsmail Berzeg ağır yaralandı. Çerkesler yavaş yavaş insiyatifi ele geçirmeye başlamıştı; tam bu dönemde İngiliz maceracı James Stanislaus Bell, 1836'da Çerkesya'ya geldi. Kasım 1836'da Rus askeri tugayı "Ajax", Bell'in gemisini alıkoydu. Bell'in kendisini diplomat olarak tanıttı ve canını kurtardı, ancak gemiye ve kargoya el konuldu ve Rus Karadeniz filosuna dahil edildi.

Çerkes Süvarileri, O. Barnard tarafından Bell'in 1840 yılında Bell's Journal of a Residence in Circassia'da 1837, 1838 ve 1839 yıllarında yayınlanan bir çiziminden gravür.

Gemisiz kalan Bell, Çerkesya'da kaldı. Zaman kaybetmedi ve Çerkeslere askeri işlerde yardım etti. Kendisini İngiliz diplomat olarak tanıtan birisinin Çerkeslere yardım ettiği ortaya çıkınca Rusya ve İngiltere arasında bir kriz ortaya çıktı, iki ülke savaşın eşiğine geldi. 1837'de bir Çerkes delegasyonu "Rusya'ya teslim olup Çerkesya'yı terk etmeleri ve kan dökmeyi kesmeleri" için bir şans verdiklerini iletti. Buna cevap olarak General Yermolov 36 Çerkes köyünü ateşe verdi. Bunun ardından Tığujıqo Qızbeç Kuban kenarındaki Rus kalelerine saldırdı ve savaş Çerkeslerin lehine dönüşmeye başladı. 1840'a gelindiğinde, Bell tarafından eğitilen Polonyalı asker kaçaklarının desteğiyle, Karadeniz ve Gelendzhik kordon hatlarındaki Rus kalelerine birkaç saldırı düzenlendi. Çerkesler, Bell'in gelişinden önce topçu silahlarını "korkakça" veya "ezikçe" olarak görüyorlardı. Ancak Bell tarafından ikna edildiler ve top kullanmak gibi Bell tarafından kendilerine öğretilen askeri taktikleri daha sonraki savaşlarda kullandılar.

Bu süre zarfında Ayteç Qanoqo da ordusunda reform yaptı ve Rusya'ya karşı bir sefer düzenledi, ancak başarısız oldu. Bu başarısızlıktan sonra Çerkesya için çok az umut kaldığını düşündü ve tekrar Rus tarafına geçti.

Temmuz 1838'de Rus General Rayevski'nin karargahı, "tüm yasadışı askeri tahkimat inşaatlarına son verilmesini ve Çerkes topraklarına Rus tecavüzünün durdurulmasını talep eden" bir Çerkes delegasyonu tarafından ziyaret edildi. Bu heyetin başkanı İsmail Berzeg'di.

Rus general, İngiliz maceraperestlerin ve danışmanların Çerkesya'daki varlığından rahatsız olduğunu belirtti ve şunu söyledi:

İngilizlerin dağlarınızda saklandığını biliyorum; İngiltere'den yardım konusunda kafanızı karıştırıyorlar ama inanın sizi kandırıyorlar ve asla yardım alamayacaksınız. Onları bana teslim etseniz daha iyi; çok zengin olan Çarımızdan bol bol gümüş alacaksınız.

— General Rayevski

Olay yerine tanık olan bir Rus subayı olan Lorer, daha sonra anılarında İsmail Berzeg'in şu cevabı verdiğini yazar:

Sözleriniz beni oldukça şaşırttı, general. Sizin sahibinizin bu kadar zengin olduğu doğruysa, bizim fakirliğimizi neden kıskanıyor ve yoksul dağlarımıza darı ekmemize neden engel oluyor? Şu Çar denen adam muhtemelen çok açgözlüdür. İngilizlere gelince, onları teslim edemeyiz, çünkü onlar bizim dostumuz ve misafirimizdir. Vallahi altın ve gümüş bizi şeref yolundan alıkoyamaz.

— İsmail Berzeg

Lorer, ardından şunu ekler: "Rayevski o anda kendisini garip hissetti ve konuşmayı bitirmek için acele etti."

1838 yazında Çerkesya'nın tüm eyalet ve bölgelerinden 1250 kişi bir dilekçe imzaladı ve İngiltere Kraliçesi ile İngiliz hükûmetine bir dilekçe gönderdi. 1841'de Soçi'de Çerkesler ve Ruslar arasında yine diplomatik görüşmeler gerçekleşti, ancak sonuç alınamadı.

Deniz ve kıyı savaşları

Ruslar uzun süredir Çerkesya'nın Karadeniz kıyısına çıkarma yapıp kaleler inşa ediyorlardı. Mayıs 1834'te Çerkesler cevap olarak Rus kalesi Bombory yakınlarına sürpriz bir deniz çıkarması başlattılar ve böylece savaş denize taşındı. Deniz savaşı ancak bu çıkarmadan sonra savaşın büyük bir parçası oldu; bu çıkarmadan önce, Çerkes ve Rus devriyeleri denizde karşılaştıklarında küçük deniz çatışmaları meydana geliyordu. Rus-Türk Savaşları sırasında da deniz çatışmaları yaşanmıştı, Çerkes denizciler Osmanlı gemilerine kendilerini dini konularda bilgilendirmeleri karşılığında yardım ediyordu. Ekim 1836'da Rus savaş gemisi "Nartsiss" 7 Çerkes kadırgası tarafından saldırıya uğradı. Bu karşılaşmanın ayrıntılarının çoğu, raporunda "Çerkesler organize bir şekilde savaştı, şiddetli çarpışma sonucu son anda kurtulduk" diye yazan geminin kaptanı Varnitskiy'den gelmekte.

Tığujıqo Qızbeç

Ruslar Karadeniz kıyısına daha fazla çıkarma yaparak kalelerini güçlendirmeye başladılar ve kontrol elde ederek büyük bir ordu topladılar. 1834 yılında Tığujıqo Qızbeç 1.700 askeriyle 14.000 kişilik Rus ordusunu tuzağa düşürerek yok etti. Aynı yılda 1.200 askeriyle 6.000 kişilik bir Rus ordusunu daha tuzağa düşürerek yok etti. Ardından Maryanskaya, Georgie, Afepskaya ve Apenskaya dahil olmak üzere bir çok Rus garnizonunu yok etti. 1837 yılında Nikolayev kalesini ele geçirdi.

Şubat 1838'de 4 Çerkes kadırgası ile bir Rus gemisi arasında şiddetli bir çarpışma oldu. Rusların gemisi yok edildi. 13 Nisan 1838'de Soçi Nehri'nin ağzında bir savaş gerçekleşti ve 12 Mayıs 1838'de Ruslar bir deniz istilasıyla Tuapse'ye çıkarma yaptı. Rusya, Çerkes donanmasının çabalarına yanıt vermeye başladı ve savaşın bu kısmındaki çatışmaların çoğu, olası limanları güvence altına almak için kıyı kasabalarına deniz çıkarmaları şeklinde gerçekleit,. Tuapse'de Rus çıkarması sabah 10:00'da başladı ve savaş Rusların ağır kayıplar vermesiyle öğleden sonra 5:00'e kadar sürdü. Ertesi gün, 13 Mayıs'ta, ölülerini savaş alanından çıkarmak için izin istemeye gelen birkaç Çerkes elçisi öldürüldü. Bu gerilimi artırdı. Ekim 1838'de Tığujıqo Qızbeç'in 6 çocuğu savaşta öldürüldü. Şahit olan James Bell'e göre Qızbeç bundan etkilenmedi ve "yaradan ne dilerse o" diyerek intikam yemini etti.

Rus gemilerinin Subashi'ye çıkışı

1839'da Rus kuvvetleri Subashi'ye çıktı ve bir kale inşa etmeye başladı. Çerkesler onları yok etmeye çalıştı ama Rus donanmasının top ateşiyle geri püskürtüldüler. 1000 kadar Çerkes askeri Rus mevzilerine taarruz etti, ancak Rusların askeri yığınak yapmasını engelleyemediler. Ardından Hacı Dzepş Berzeg ve Copua İsmail ordularını birleştirip benzer saldırılar yaptılar. Bu saldırı modeli birkaç yıl boyunca devam etti. Qerzeç Şırıhuqo, bu dönemde Çerkes ordularının reformunda ve liderliğinde büyük rol oynadı.

1839'da Çerkesler, Anapa kalesi yakınlarındaki Çerkes yerleşimi Bığurqal'ı yeni başkentleri olarak ilan ettiler. Hawdıqo Mansur, Çerkes Konfederasyonunun yeni lideri ilan edildi. 1840 yılında Hawdıqo Mansur bir konuşma yaptı ve tüm Çerkes savaşçıları ölse bile teslim olunmayacağını, onların yerine Çerkes çocukların savaşacağını belirtti. Aynı yıl Dzepş Berzeg, Hawdıqo Mansur, Ayteç Boletoqo ve Jambolet Hatoşoqo kıyıdaki Rus kalelerine saldırdılar ve Rusların iç bölgelere girmelerini önlediler.

1840'da Tığujıqo Qızbeç; Waya, Tuapse ve Şaps garnizonlarını ele geçirdi. Qızbeç'in karadeniz operasyonları sonucu Rusya'nın kıyıda neredeyse hiç kontrolü kalmadı. Rus General Olshevsky şunları yazdı:

	« "Şapsığlar, Karadeniz kıyılarının en tehlikeli sakinleri olarak kabul edilirler ... Şapsığlar, cesaretleri ve metanetleri sayesinde, her yerde bize büyük kayıplar verdirdiler. Aralarında Kazbek Tuguzukov gibi güçlü liderleri vardı. »
	(General Melenty Yakovlevich Olshevsky)

Çerkesler Karadeniz'deki Rus kalelerine Hawdıqo Mansur, Qerzeç Şırıhuqo, Tığujıqo Qızbeç ve İsmail Berzeg liderliğinde saldırmaya başladılar.

Lazarevsky Kuşatması 7 Şubat 1840 gecesi gerçekleşti. 3 saatlik bir savaşın ardından kale Çerkesler tarafından alındı. Bu zaferin haberi yayılır yayılmaz, Rusya'dan ceza bekleyen yakınlardaki Çerkesler dağlara taşınmaya başladılar. 28 Mayıs'ta büyük bir Rus müfrezesi dağlara yöneldi ve Lazarevsky kuşatması için bir cezai operasyon düzenledi; 12 Çerkes köyü tamamen katledildi.

Çerkesler daha sonra 11.000 kişilik bir orduyla iki küçük kaleyi daha ele geçirdiler. Şubat-Mart aylarında Çerkesler, Vulan Nehri üzerindeki Velyaminovskoe ve Mikhailovskoe kalelerine baskın düzenledi. Adler, Golovinskoe ve Navaginskoe kalelerini işgal etmek için girişimlerde bulunuldu. Doğu Kafkasya'daki Çeçen ve Dağıstan isyancıları da Çerkes zaferlerinden ilham aldılar ve İmam Şamil'in faaliyetleri çıtayı daha yüksek bir seviyeye çıkardı. Tığujıqo Qızbeç ise, 29 Şubat 1840'ta aldığı yaralardan öldü. O sırada altı farklı ölümcül yarası vardı.

1840'da Gerandıqo Berzeg 2000 kişilik süvari ordusuyla, Abhazya’daki Rus ordusuna karşı savaştı ve Athara ve Gagra kalelerini Ruslardan geri aldı. Ardından 1841'de Sadz bölgesini geri aldı.

Ekim 1842'de Hamış'da 18.000 kişilik Rus süvarisi, 5.000 kişilik Çerkes ordusu tarafından saldırıya uğradı. Çerkesler, düşmanın dikkatini dağıtmak ve moral yükseltmek için Kur'an ayetleri okurken gerilla savaşı uyguladılar. Şaşkın ve hazırlıksız yakalanan Rus süvarileri cevap veremedi ve 3.500 Rus askeri öldürüldü. Kalan Rus kuvvetleri, kıyıdaki Rus gemilerine ve Scotcha kalesine çekildi.

1844'te Ayteç Qanoqo tekrar taraf değiştirdi ve Rus kuvvetlerine karşı Çerkesya'ya katıldı. 26 Ağustos gecesi, yok edilen köyünün intikamını almak için Grigory Zass'ın kalesini kuşatmaya çalıştı, ancak başarısız oldu. Bu yenilginin ardından Osmanlı padişahına sadakatini sunan bir mektup gönderdi ancak görmezden gelindi. 26 Eylül'de Ruslara karşı yapılan bir savaşta öldü. Bazı kaynaklar, yeniden taraf değiştirmek için Rus kampına gittiğini ancak Ruslar tarafından idam edildiğini iddia eder. Cesedi Çerkesler tarafından savaş alanından çıkarılmadı ve cenazesi yapılmadı. 1846'da İsmail Berzeg, yeğeni Gerandıqo Berzeg ile birlikte tekrar hacca gitti. Bazı kaynaklara göre hacdan dönerken, bazılarına göre ise eve döndükten hemen sonra öldü.

Naibler döneminin başlangıcı

Çeçenya ve Dağıstan'ın lideri İmam Şamil, Çerkesya'yı İslam çatısı altında birleştirmek istiyordu ve bu görev için üç Sufi naibi gönderdi.

İlk Naib, Mayıs 1842'de Çerkesya'ya ulaşan Hacı-Muhammed'di (1842–1844). Ekim ayına kadar Şapsığlar ve bazı Natuhaylar tarafından lider olarak kabul edildi. Sonraki Şubat ayında güneye Ubıh ülkesine taşındı ama sonunda bir iç savaş başlattı ve geri çekildi. 1844 baharında Ruslara yenildi, dağlara çekildi ve Mayıs ayında orada öldü.

İkinci naib, Şubat 1845'te Abzehler arasına gelen Süleyman Efendi'ydi (1845). Süleyman Çerkesya'yı umursamıyordu, amacı bir Çerkes kuvveti toplamak ve onu Çeçenya'ya geri götürmekti. Asker toplamakta iki kez başarısız olduktan sonra, Rusya'ya teslim oldu ve para karşılığında önemli bilgiler verdi.

Üçüncü Naib Muhammed Emin

Muhammed Emin hükümeti tarafından kullanılan "Çerkes İslam bayrağı"

1848'de Rus-Çerkes Savaşı'nın genel gidişatını önemli ölçüde etkileyen bir olay gerçekleşti. Abzeh bölgesinden Çerkesler, İmam Şamil ile temasa geçtiler ve önceki ikisinden farklı olarak uygun bir Naib'in kendilerine katılmasını istediler. İmam Şamil, en iyi adamlardından olan Muhammed Emin'i göndermeyi kabul etti. Diğer iki naibin aksine, Muhammed Emin liderlik yeteneğine ve derin dini eğitime sahipti. Savaşçı bir alimin geldiğini öğrenen binlerce aile, onun yönetimini kabul etmek için Abzeh bölgesine taşındı. Naib'in mutlak yönetimi neredeyse tüm Çerkesler tarafından kabul edildi. 1849 baharında Abzeh, Mahoş, Yecerıkuay ve Çemguylar Naib'e bağlılıklarını ilan ettiler; Ubın Nehri kıyısındaki Şapsığlar da ona bir ittifakla destek sözü verdiler. Kalan küçük aşiretler ona direnecek güce sahip değildi ve onun emirlerine uymak zorundaydılar. Muhammed Emin, mutlak otoritenin bir gereklilik olduğuna inanıyordu. Kutsal değerlere dayalı yeni bir düzen olan "Nizam"ı yarattı. Bölgedeki 15 ile 60 yaşları arasındaki her Çerkes'i topladı ve gerçekten Müslüman olduklarını doğrulamak için şehadetlerini tekrar etmelerini istedi. Daha sonra mahkemeler kurdu, camiler, okullar inşa etti, kanunlar koydu ve sürekli bir ordu kurdu. Naib'in yönetimi demir yumruğa dayanıyordu ve yasaları çiğneyenlere acımasız cezalar vermekten çekinmedi.

Naib Muhammed Emin

Naib, kısa sürede Çerkesya'da devrimler gerçekleştirmeyi başardı. Daha önce Dağıstan'da kullanılan Murtaziq birliklerini Çerkesya'ya getirdi. Ele geçirilen düşman askerleri uzun süre hapsedilip ikna edildikten sonra şehadet getirerek Muhammed Emin'in ordusuna alınıyordu. Muhammed Emin liderliğinde Çerkesler, 1849 yılı boyunca Rus mevzilerine 101 saldırı düzenledi. Ruslar da Çerkeslere karşı daha sert misillemede bulundular. Muhammed Emin'in sert yönetiminin sonucunda muhalefet oluşmaya başladı. Nüfusun önemli bir kısmı, özellikle de son zamanlarda boyun eğenler, Naib'in emirlerini görmezden gelmeye başlayarak, Çerkesya'nın idari sisteminin çökmesine neden oldu. Naib, kendisine itaat etmeyenlere idam ve taşlama gibi sert cezalar vermeye başladı ve bu gerilimi daha da artırdı. Muhalefet liderlerinin önderliğindeki halk, hükümet binalarını ateşe verdi ve Naib'in kişisel ordusunu bölgeden kovdu. Emin, Unbi (Umpa) Dağlarında Ruslara yenilince eski gücünü ve prestijini tamamen kaybetti. 16 Temmuz 1851'de Şapsığ bölgesi, Emin yanlısı olan tüm din adamlarını yönetimden uzaklaştırma kararı aldı.

Kırım Savaşı başladıktan ve Osmanlılar Ruslara karşı savaşa katıldıktan sonra, Muhammed Emin bundan yararlanarak egemenliğini yeniden kurdu. 9 Ekim 1853'te Osmanlı padişahı, İmam Şamil'e bir mektup göndererek Rusya'ya kutsal savaş ilan etmesini önerdi. Muhammed Emin, bu kutsal savaşın Çerkes kısmına önderlik etmeyi görev edindi ve Rusya'ya karşı seferberliğe başladı. Daha fazla asker almaya başladı. 1857'de muhalefet liderleri, Emin'i iktidardan indirmeyi başardı. Kargaşadan yararlanan Rus ordusu Abzeh bölgesine girerek Abzeh köylerini dağıttı.

Paris antlaşması

Edward Villiers

1856 Paris Antlaşması'nda İngiliz temsilcisi Clarendon Kontu Edward Villiers Çerkesya'nın bağımsız bir devlet olarak kalması konusunda ısrar ettiyse de Fransız ve Rus temsilciler Çerkes topraklarını Rusya'ya vermek istediler. Villiers daha sonra anlaşmaya Rusya'nın Çerkesya'da kaleler inşa edemeyeceğini eklemeye çalıştı. Ancak bu, Fransız temsilcisi tarafından yine engellendi. Nihai antlaşma ile Çerkesler, Rusya'nın Çerkeslere başka yerlerdeki Rus vatandaşlarıyla aynı hakları verme zorunluluğu olmaksızın antlaşma ile de jure Rus egemenliği altına alındı. Çerkesler bu anlaşmaya şiddetle karşı çıktılar.

Üçüncü dönem: 1856-1864

Son direnişler

Çerkesya için savaşan Polonyalı gönüllülerin lideri Teofil Lapinski

1854 yılında Gerandıqo Berzeg komutasındaki Çerkes kuvvetleri, Rus ordusunun ele geçirdiği bölgeleri ve kaleleri geri almak için yola çıktı ve kısmen başarılı oldu. 1857'de Abın'da toplanan Çerkes meclisinde "teslim olup ölmektense Ruslara karşı savaşa devam edip ölmek" kararlaştırıldı.

1857’de Gerandıqo Berzeg komutasındaki Ubıhlar ve İsmail Zayuş komutasındaki Abhazlar deniz kıyısındaki Rus ordularını yenilgiye uğrattılar. Şubat 1857'de Teofil Lapinski komutasındaki Polonyalı gönüllüler Çerkesya için savaşmak üzere Kafkasya'ya geldi.

Dimitri Milyutin

Aynı yıl 1857'de, Dimitri Milyutin Çerkes halkının yok edilmesi gerektiğini savunduğu belgeyi yayınladı. Milyutin'e göre, mesele Çerkes topraklarını boşaltmak değil, Çerkeslere son vermek olmalıydı. Çar II. Aleksandr öneriyi kabul etti ve Milyutin savaş bakanı olarak terfi edildi. Buna ek olarak Rostislav Fadeyev öneriyi destekleyerek, "Çerkesleri evcilleştirmek mümkün değil, yarısını tamamen yok edersek, diğer yarısı silahlarını bırakacaktır." fikrini ortaya koydu.

1858’de Şeyh Şamil ele geçirildikten sonra, Petersburg’da yeni bir savaş stratejisi geliştirildi. 1859 Ocak ayında general Loris-Melikov komutasındaki Rus ordusu Abhazya’ya girdi.

1859 yılında, Ruslar Osmanlı hükûmeti ile detayları görüşmeye başladılar. Ruslar Kafkasya'da Çerkes varlığını yok etmek istiyordu, Osmanlılar ise Balkanlardaki isyanlara karşı bir güç olarak Müslüman nüfusa ihtiyaç duyuyorlardı. Böylece 1860 yılında iki taraf 50.000 Çerkesin sürgün edilmesinde karar kıldı, ancak Ruslar bu rakama sadık kalmayacaklardı.

1860'a gelindiğinde Rusların Çerkesya'da yetmiş bin askeri vardı. 1860 yılında Psıhu kıyısında general Garganov komutasında büyük bir Kozak ve Rus ordusu Ubıh-Abhaz ordusu ile savaşmaya başladı. Ubıh ve Abhazlar büyük bir direnişle karşılık verdiler ama buna rağmen sayıca üstün olan Rus ordusu savaşı kazandı.

Bu dönemde Rus siyasetçi Viktor Koçubey, bölgeyi ziyaret eden Amerikanlara şöyle demişti:

	« Bu Çerkesler tıpkı sizin Amerikan Kızılderilileriniz gibi - evcilleştirilemezler ve uygarlaşmamışlar ... onları yalnızca imha etmek sessiz tutabilir. »
	(Viktor Pavloviç Koçubey)

Çerkes meclisi

Ana maddeler: Çerkes Meclisi ve Gerandıqo Berzeg

Meclis Başkanı Gerandıqo Berzeg

Çerkes entellektüelleri ve askerî liderleri arasındaki bir toplantıda geleneksel meclis toplantılarını terk edip tam anlamıyla Avrupaî bir meclis kurulması gerektiği kararı alındı ve 13 Haziran 1861 tarihinde Çerkes Meclisi kuruldu. Meclisin merkezi olarak günümüzde Soçi olarak bilinen Şaçe bölgesi seçildi. Meclis başkanı ve Çerkesya başkanı olarak Gerandıqo Berzeg seçildi. Tüm Çerkesya'nın ortak hükümeti bu meclis idi.

Uluslararası camiada farkındalığı arttırma çabasıyla, meclis resmi olarak bağımsız Çerkesya devletini dünyaya ilan etti ve derhal Çerkes ulusunun tanınmasının yanı sıra savunma operasyonlarını finanse etmek için silah ve malzeme desteği sağlama çabalarını iki katına çıkarmaya çalıştı. Komutanlar taktikleri tartıştılar, ittifaklar planladılar ve son direnişe hazırlanmak için çaba sarf ettiler. Meclis, Ağustos 1861'de İngiltere'nin Sohum'daki (Abhazya) konsolosluğuna Çerkeslerin politik durumunu ve isteklerini açıklayan bir deklerasyon sundu.

Meclis hükümeti, Eylül 1861'de Rus Çarı II. Aleksandr ile barışı tesis etmek için görüştü.

Bu topraklar bizim ve biz onları adil bir şekilde yönetmeye çalışıyoruz, bu nedenle halkımıza adil davranıyor ve bizi ziyaret edenlerin canına ve malına saygı duyuyoruz. Peki sizinki gibi güçlü bir ülkenin amacı nedir: bizim gibi bir halkı yok etmek mi? Bize karşı adaletli olun, mallarımızı ve mescitlerimizi harap etmeyin; güçlü bir devletin haksız yere can alması utanç vericidir. Bizim vahşi bir halk olduğumuza dair dedikodular yayarak tüm dünyayı kandırıyorsunuz; fakat ademoğluyuz, tıpkı sizin gibi. Kanımızı dökmeye çalışmayın; burada var olmamıza izin verin.

— Çerkes lideri Gerandıqo Berzeg'in Çar II. Aleksandr'a yaptığı konuşma

Ancak Çarlık hükümeti mutlak kontrol sağlamak için Çerkesleri anavatanlarından çıkarmaya çalıştığından, Çerkesya'nın ilhakı Rusya'nın emelleri için yeterli değildi. Çar, babası I. Nikolay'ın politikasını tutarlı bir şekilde sürdürdü ve Çerkes barış önerilerini reddetti. Rus Çarı, Çerkeslerin ya Osmanlı topraklarına ya da Sibirya'ya sürgün edileceğini ilan etti. Ayrılmayı reddedenlerin kaderi ise Rus generallerin insafına bırakılmıştı, ki çoğu durumda generaller nüfusu katletmeyi tercih ediyordu. Çerkes temsilcilere karar vermeleri için bir ay süre verdi.

Mecliste alınan karara göre Çerkesya'nın vilayetleri

Meclis bir toplantı yaptı ve Rus taleplerinin reddine karar verdi. Meclis, katledilmekte olduklarını ve yakında sürgüne gönderileceklerini ileri sürerek her iki ülkeden de destek almak için hızla Osmanlı İmparatorluğu ve Birleşik Krallık'a heyetler gönderdi. İngiliz delegeleri, bağımsız bir Çerkesya'nın tanınmasının yanı sıra, tutarlı bir devlette birleşirlerse Paris'ten olası tanınma sözü verdiler. Osmanlı'da ise Çerkes işleriyle ilgili özel bir komite oluşturuldu ve yerel Müslüman halktan bağışlar alındı.

Meclis binası Temmuz 1862'de bir çıkartma birliği tarafından yakıldı. Bundan sonra Meclis toplantıları, Meclis Başkanı Gerandıqo Berzeg'in memleketi olan Mutıxwa (şimdiki ‘Plastunki’) bölgesinde yapılmaya başlandı.

"Çerkesleri Çerkesya'dan uzaklaştırma" fikri resmi olarak 10 Mayıs 1862 tarihinde çar tarafından onaylandı. Çar II. Aleksandr'ın verdiği emir Çerkesleri katletmek yerine sürgün etmek olmasına rağmen, Rus komutanlar bunun yerine Çerkes nüfusunun büyük bir kısmının katledilmesi fikrini tercih ettiler.

Rus askeri Ivan Drozdov'un anılarına göre, Rus ordusu çoğunlukla Çerkeslerin yaşadığı bölgeleri ayrım gözetmeksizin yok etmeyi tercih etti. Eylül 1862'de bir Çerkes köyüne saldırdıktan ve bazı sakinlerinin ormana kaçtığını gördükten sonra General Yevdokimov ormanı altı saat boyunca bombaladı, ardından hayatta kalan kimsenin kalmadığından emin olmak için ormanı ateşe verdi. Drozdov, Çerkeslerin ailelerinin ve köylerinin geri kalanının kaçmasına izin vermek için kendilerini toplara feda etmeye yemin ettiklerine kulak misafiri olduğunu bildirdi. Lev Tolstoy'un bildirdiğine göre Rus askerleri gece Çerkes köylerine dalıyorlardı.

1862'de Çerkesler, davalarını savunmak için Britanya'daki büyük şehirlere bir liderler heyeti göndererek Londra, Manchester, Edinburgh ve Dundee gibi büyük İngiliz ve İskoç şehirlerini ziyaret ettiler. Ziyaretler başta İskoçlar olmak üzere Britanyalılar tarafından destekle karşılandı. Politikacılar ve gazeteler "Çerkes davasını" ele almaya ve Çerkesya'yı katliamdan kurtarmak için müdahale çağrısında bulunmaya başladılar ve bir noktada Parlamento, Rusya ile savaşmaya ve mücadele eden Çerkesya üzerinde bir manda kurmaya girişmeye yaklaştı.Ancak sonunda, bu tür girişimler İngiliz hükümet politikasını değiştirmede başarısız oldu. Londra'nın eylemsizliğine kızan birçok kişi tarafından organize edilen Çerkes Yardım Komitesi, Çerkes yetimler için şilte, battaniye, yastık, yün ve giysi temini için 2.067 £ toplamayı başardı. Ancak Komite daha sonra Rus düşmanlığı ile suçlandı ve kapatıldı.

1863 sonbaharından itibaren başlatılan operasyonla Çerkes köyleri ve erzakları yakılıyor ve bu süreç General Yevdokimov'un bölge sakinlerinin tamamının öldüğüne ikna olana kadar devam ediyordu.

Güneydoğuda Çerkesler, Rus askeri ilerlemelerine karşı son direnişlerini sürdürmeye hazırlandılar. Teslim olmayı reddetmesiyle, Çerkes aşiretleri Rus ordusu tarafından birer birer hedef alındı.

Dilekçe

Ana madde: Çerkes Liderlerden Majesteleri Kraliçe Victoria'ya Dilekçe

9 Nisan 1864'te Çerkesler tarafından "Çerkes Liderlerden Majesteleri Kraliçe Victoria'ya Dilekçe" imzalandı:

« Bismillahirrahmanirrahim. İngiltere Kraliçesi ve İmparatoru Majestelerine en alçakgönüllü dilekçemiz şu şekildedir: Rus Hükümeti'nin, dünyanın yaradılışından bu yana bizim evimiz ve ülkemiz olan Çerkesya'yı hukuka aykırı bir şekilde boyunduruk altına almak ve ilhak etmek için uğraşmasının üzerinden seksen yıldan fazla bir süre geçti. Eline düşen çocukları, çaresiz kadınları, yaşlıları koyun gibi keser. Kafalarını kavun keser gibi süngü ile uçurur, uygarlığın ve insanlığın sınırlarını aşan, tarif edilemeyen, yapmadığı hiçbir baskı ve zulüm yoktur. Babadan oğula canımız ve malımız pahasına, bizim için canımızdan daha değerli olan vatanımızı müdafaa için o Hükümetin zalimane uygulamalarına karşı çıkmaktan kaçınmadık. Ancak son birkaç yılda, Yüce Allah'ın bize uygun gördüğü kuraklığın ve kendi yıkımlarının neden olduğu kıtlıktan yararlanarak denizden ve karadan yapılan şiddetli saldırılarla bize büyük sıkıntı verdiler. Savaşlarda, dağlarda açlıktan, deniz kıyısındaki sefaletten ve denizde beceri eksikliğinden kaybedilen hayatlar çoktur. Bu nedenle, Rus Hükümetinin ülkemize yönelik acımasız saldırılarını püskürtmek ve ülkemizi ve milletimizi birlikte kurtarmak için, insanlığın koruyucusu ve adaletin merkezi olan İngiliz Hükümeti ve halkının arabuluculuğunu ve değerli yardımını istiyoruz. Ancak, ülkemizin ve ırkımızın korunması için bu yardımı karşılamak mümkün değilse, o zaman düşmanın saldırıları ve kıtlık sonucu çaresiz ve sefil çocuklarımızın ve kadınlarımızı güvenli bir yere götürmek için bize kolaylıklar sağlanması için dua ediyoruz. Ve bu iki istekten hiçbiri dikkate alınmazsa ve hükümetlerin merhametine ve lütfuna yaptığımız çağrılara rağmen çaresiz durumumuzda tamamen yok edilirsek, o zaman Âlemlerin Rabbi karşısında hakkımızı aramaktan vazgeçmeyeceğiz. Zayıfları korumak maksadıyla saltanatını, kuvvetini ve kudretini Majestelerine emanet etti O. Ekselanslarından (Sir Henry Bulwer), büyük İngiliz Hükümetine ve şanlı İngiliz ulusuna çaresizlik ve sefalet durumumuzu bildirme aracı olması için yalvarıyoruz ve bu nedenle Ekselanslarına en mütevazı dilekçemizi sunmaya cesaret ettik. Bu dilekçenin bir nüshası da Padişah Hükümetine ve diğer Devletlerin Elçiliklerine sunulmuştur. Çerkesya Halkı tarafından imzalanmıştır. 29 Şevval, 1280 »

Qbaade muharebesi

Ana maddeler: Qbaade Muharebesi ve Çerkes Soykırımı

Mart 1864'te kuşatılmış bir Çerkes ordusu teslim olmayı reddetti ve toplu intihar etti. İki ay sonra, 21 Mayıs 1864'de, 20.000 kişilik Çerkes ordusu ile 100.000 kişilik bir Rus ordusu arasında Qbaade Muharebesi gerçekleşti. Rus kuvvetleri dört taraftan ilerledi. Çerkes güçleri hattı kırmaya çalıştı, ancak birçoğu cepheye ulaşmayı başaramadan Rus topçuları ve piyadeleri tarafından vuruldu. Kalan savaşçılar militan olarak savaşmaya devam ettiler ve kısa sürede yenildiler.

Savaşın sonunun Mihail Nikolayeviç tarafından duyurulması

Rus ordusu zaferi kutlamaya başladı ve bir askeri-dini geçit töreni düzenlendi, 100 Çerkes savaşçı otorite kurmak için halka açık bir infazda kolları ve bacakları kesilerek idam edildi. Muharebenin yaşandığı yerin günümüzdeki ismi "Krasnaya Polyana", yani kızıl çayır, adını tepeden nehre akan Çerkes kanından alır. Qbaade muharebesinin ardından Çerkes sürgünü hız kazanmış oldu.

Çerkesya başkanı Gerandıqo Berzeg bu olayların ardından teslim olmak veya savaşmaya devam etmek arasında kaldı. İslam alimlerine danıştı ve hatta Abhazya prensi Mihail Çaçba ile görüştü. O yokken 3 bin kişilik ordusu Rus ordusunun saldırısına uğradı ve tamamen yok edildi. Bundan sonra, 24 Mart 1864'te Berzeg, Çerkeslerin askeri faaliyetlerini durduracağını ilan etti ve bunun sonucunda Türkiye'ye sürgüne gitti. Sürgüne gitmeden önce son bir konuşma yaptı:

« Hayatım boyunca, yüreğim vatanımın özgürlüğü için amansız bir tutkuyla yandı. Düşmanımız Ruslara karşı savaşmadığım ender anlarda kendimi yaralarımı sarmaya ve gençleri beslemeye adadım. Anavatanımı korumak için ömür boyu süren görevimin bir sonucu olarak, savaş alanında bana katılacak yaşa gelene kadar kendi oğlumla doğru dürüst tanışmadım. Şimdi bile, önünüzde dururken, vahşi işgalcilere karşı 35 yıllık onurlu mücadelede kazanılan on altı savaş yarası taşıyorum. Savaşta yenilgiye uğramış olsak da insanlığımızdan ve onurumuzdan asla vazgeçmeyeceğiz. Aramızdaki hainler yenilgimize sebep oldular ama vatanımız Allah'ın lütfuyla sonsuza kadar kalbimizde, ruhlarımıza silinmez bir şekilde kazınacak. Şimdi bile uğrunda savaştığım insanlar gözlerinde yaşlarla yalvarıyorlar, onları bırakmamamı istiyorlar. Bir gün asil atım üzerinde zaferle vatanıma döneceğime yemin ederim. Buna gücüm yetmezse, bari beni sevgili vatanımın toprağına yatırın. »

(Gerandıqo Berzeg'in son konuşması, Adigece'den çevrilmiştir)

Berzeg, Osmanlı topraklarına geldikten sonra Osmanlı Padişahı Abdülaziz tarafından bizzat davet edildi ve ödüllendirildi. Kendisine İstanbul'da bir asilzade evi teklif edildi, fakat o bu teklifi kibarca reddederek Manyas'ta küçük bir köye taşındı. Dağlarda yaşayan bazı Çerkes aşiretleri, özellikle de Hak'uçlar, direnişlerini 1870'li yıllara kadar sürdürdüler.

Mihail Nikolayeviç ise askerlerini böyle tebrik etmişti:

	« Bu 1864 yılında, tarihte eşi benzeri olmayan bir iş başarıldı: dağlı sakinlerinin hiçbiri eski ikamet yerlerinde kalmıyor ve bölgeyi yeni Rus nüfusuna hazırlamak için temizlik önlemleri alınıyor. »
	(Mihail Nikolayeviç Romanov)

Bölgede bulunan Britanyalı diplomat Sir Pelgrave durumu "yok olmalarını izlemek üzücü, tek suçları Rus olmamaktı" şeklinde yorumlamıştı.

Savaştan sonra

Sürgün

Ana madde: Çerkes Sürgünü

1861'den 1864'e kadar sürgünleri gerçekleştirme sorumluluğu Yevdokimov'a verildi. Yevdokimov'un birlikleri, Çerkes köylerini yok ettikten sonra, kalan Çerkesleri kıyıya kaçmaya zorladı. Kıyıya sürülen Çerkesler burada Osmanlı İmparatorluğu'na gönderilmeyi beklediler. Yevdokimov'un tehcir operasyonları sırasında ölen Çerkeslerin sayısı kesin olarak bilinmemekle birlikte modern tahminler en az 625.000 ile başlamaktadır. Bazıları, ayrılmayı beklerken kalabalıklar arasında salgın hastalıklardan öldü. Diğerleri, yoldaki gemiler fırtınalar sırasında battığında veya kâr odaklı nakliyecilerin kârı en üst düzeye çıkarmak için gemilerini aşırı yüklediği durumlar nedeniyle öldü. Olaylara şahit olan Rus tarihçi Adolf Berge durumu böyle açıklamıştı:

« Novorossiisk limanında gördüklerimi asla unutmayacağım, on yedi bin dağlı kıyıda toplanmış, yılın geç, sert ve soğuk zamanı, evsiz, yiyeceksiz ve doğru dürüst giyecek giysisi olmayan bu insanlar tifüs ve çiçek hastalığının pençesindeydiler. Zayıf bir kadın cesedi çöplüğe iki bebeğiyle beraber atılmış, birisi hayat mücadelesi içinde, diğeri annesinin göğsünde besin arıyor. Kim bunu görür de etkilenmez ki? Böyle sahneler hiç de nadir değildi. »

(Adolf Petroviç Berge)

Ivan Drozdov şunları kaydeti:

	« Yolda gözlerimiz insanı şok eden bir görüntüyle karşılaştı. Köpeklerin kısmen parçalayıp yedikleri kadın, çocuk, yaşlı cesetleri; açlıktan ve hastalıktan bir deri bir kemik kalmış, neredeyse ayakları üzerinde duramayacak kadar güçsüz, bitap düşmüş ve daha canlıyken köpeklere yem olan sürgünler. »
	(Ivan Drozdov)

Başlangıçta, 17 Mayıs 1863'te Çar II. Aleksandr, göç etmeyi "seçenlerin" kendi yollarının bedelini ödemesi gerektiğine karar verdi. Yolculuk masraflarını karşılamak için Çerkesler bazen sığırlarını, eşyalarını ve hatta kendilerini köle olarak satmaya zorlandılar. Çerkesler tipik olarak, kiralanmamış gemileri kullanarak ayrılmaya zorlandılar, böylece kendilerini bu tür gemilerin kaptanları tarafından suiistimallere maruz bıraktılar. Bazı durumlarda 1.800 kadar Çerkes hayvan ve ev eşyalarıyla birlikte tek bir gemiye tıkıştırıldı. Çoğu durumda, bu tür gemiler battı. Eğer gemiler batmadıysa, bu tür kalabalık ortamlar hastalıkların yayılmasına ve susuzluğa müsait hale geliyor ve gidecekleri yere vardıklarında sadece yolcularının cesetlerini barındırıyordu. Bu tür gemiler, gözlemciler tarafından "yüzen mezarlıklar" olarak anılıyordu.

Kötü niyetli kaptanların elindeki suistimaller de bildirildi. Bir vakada, Kıbrıs'a giden bir gemi, parçalanmış ve başları kesilmiş cesetlerle bulundu ve mültecilerin hala canlıyken bağlanıp denize atılmalarına ilişkin dedikoduları doğruladı. Bu gemide yolcuların sadece üçte biri hayatta kalabilmişti.

Başka bir Rus gözlemci olan Olshevsky, durumdan en çok Yevdokimov komutasındaki Rus komutanlığını sorumlu tuttu:

« Vatanlarından sürülen Abzahlar ve Şapsığlar neden bu kadar korkunç acılar ve ölümler yaşadılar? Bunun nedeni, yalnızca birliklerimizin aceleci ve erken hareket etmesiydi. Dakhovsky Müfrezesi bir veya iki hafta sonra hareket etseydi bu olmayacaktı. »

Şartlara rağmen Yevdokimov komutasındaki Rus kuvvetleri Çerkesleri kıyıya sürmeye devam etti. Ocak ayında Yevdokimov Ubıh köylerini yok etti ve Ubıhlara kıyıya gitmekten veya kışın donmaktan başka çare bırakmadı. Mart ayında Çerkezlerin Tuapse limanındaki mülteci kalabalığı yirmi bine yaklaştı.

Çerkes kıyılarını terk edenlerin sadece bir kısmı Osmanlı limanlarına ulaşabildi. Osmanlı kıyılarına ulaşmayı başaran kesimden çok daha fazlası kısa süre sonra orada hastalıklardan öldü. Bir İngiliz görgü tanığı olan Laurence Oliphant şunları yazdı:

« Erkek, kadın ve çocuk yığınları tam anlamıyla deniz kıyısını kapladı. Hepsi zayıf ve aç görünüyordu. Çoğu çıplaktı. Birkaçı ölüydü. »

1864'te Bâb-ı Âli, kıyılarında meydana gelen insani felaket nedeniyle Rus hükümetinden tehcirleri durdurmasını defalarca istedi. Osmanlı talepleri defalarca reddedildi.

Rusya, tehcir edilenlerin hayatta kalmasının öncelik olmadığını açıkça ortaya koyduğunda, Osmanlı ve İngiliz gemileri Çerkesleri taşımak için geldi.

25 Haziran 1861'de Çar II. Aleksandr, "Kuzey Kafkasya Yerleşimi" başlıklı bir imparatorluk fermanı imzaladı:

	« Artık Allah'ın yardımıyla, Kafkasya'nın tamamen fethi meselesi sonuca yakındır. Düşman dağlıları işgal ettikleri verimli ülkelerden tamamen kovmak ve bir Rus Hristiyan nüfusunu sonsuza kadar yerleştirmek için sadece birkaç yıllık ısrarlı çabalar gerekiyor. Bu eylemi gerçekleştirmenin onuru, esas olarak Kubanski silahlı kuvvetlerinin Kozaklarına aittir. »
	(II. Aleksandr)

Osmanlı'ya gönderilen Çerkesler, Balkanlar, Anadolu ve Arabistan başta olmak üzere imparatorluğun her bölgesine yerleştirildi.

Kaynakça

• Henze, Paul B. 1992. "Circassian resistance to Russia." In Marie Bennigsen Broxup, ed., The North Caucasus Barrier: The Russian Advance Towards The Muslim World. London: C Hurst & Co, 266 pp. (Also New York: St. Martin's Press, 252 pp.) Part of it can be found here. Retrieved 11 March 2007.
• Richmond, Walter (2008). The Northwest Caucasus: Past, Present, Future. Routledge. ISBN 978-0-415-77615-8. 27 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi: Chapter 4 (excerpt) 
• Tsutsiev, Arthur, Atlas of the Ethno-Political History of the Caucasus, 2014

Konuyla ilgili kaynaklar

• Baddeley, John F. (1908). The Russian conquest of the Caucasus. London: Longmans, Green and Co. ISBN 0-7007-0634-8. 20 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2020. 
• Goble, Paul. 2005. Circassians demand Russian apology for 19th century genocide. Radio Free Europe / Radio Liberty, 15 July 2005, 8(23).
• Karpat, Kemal H. 1985. Ottoman Population, 1830-1914: Demographic and Social Characteristics. Madison, Wis.: University of Wisconsin Press.
• Levene, Mark. 2005. Genocide in the Age of the Nation State. London; New York: I. B. Tauris.
• King, Charles. 2008. The Ghost of Freedom: A History of the Caucasus. Oxford Univ. Press.
• Mackie, J[ohn] Milton. 1856. Life of Schamyl: and narrative of the Circassian War of independence against Russia.16 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 1-4255-2996-8
• McCarthy, Justin. 1995. Death and Exile: The Ethnic Cleansing of Ottoman Muslims, 1821-1922. Princeton, NJ: Darwin. Chapter 2: Eastern Anatolia and the Caucasus.
• Neumann, Karl Friedrich. 1840. Russland und die Tscherkessen. Stuttgart und Tübingen: J. G. Cotta. In PDF through Google Books16 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Shenfield, Stephen D. 1999. The Circassians: a forgotten genocide?. In Levene, Mark and Penny Roberts, eds., The massacre in history. Oxford and New York: Berghahn Books. Series: War and Genocide; 1. 149-162.
• Unrepresented Nations and People Organisation (UNPO). 2004. The Circassian Genocide3 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 2004-12-14.
• Ibid. 2006. Circassia: Adygs Ask European Parliament to Recognize Genocide16 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 2006-10-16.
• Journal of a residence in Circassia during the years 1837, 1838, and 1839 – Bell, James Stanislaus (English)
• The Annual Register. 1836. United Kingdom
• Butkov, P. G. 1869. Materials for New History of the Caucasus 1722-1803.
• Jaimoukha, A., The Circassians: A Handbook, London: RoutledgeCurzon; New York; Routledge and Palgrave, 2001.
• Khodarkovsky, Michael. 2002. Russia's Steppe Frontier: The Making of a Colonial Empire, 1500-1800. Bloomington: Indiana University Press. Series: Indiana-Michigan series in Russian and East European studies.
• Leitzinger, Antero. 2000. The Circassian Genocide. In The Eurasian Politician, 2000 October 2000, Issue 226 Haziran 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
• Richmond, Walter. The Circassian Genocide22 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Rutgers University Press, 2013. 9780813560694
• Shapi Kaziev. Kaziev, Shapi. Imam Shamil. "Molodaya Gvardiya" publishers. Moscow, 2001, 2003, 2006, 201012 Mayıs 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 12 Mayıs 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.