İsmet (İslam)

Vikipedi, özgür ansiklopedi

İsmet sıfatı İslam'da, Peygamber Muhammed'in ve diğer peygamberlerin ilahi koruma sayesinde günahtan ve yanlıştan uzak olmasını ifade eder. Bu sıfat, Şiîlerin inancına göre On İki İmam ve Peygamber'in kızı Fatıma Zehra için de geçerlidir. Zeydîler, "İsmet" sıfatını imamlara atfetmeyerek bu noktada diğerlerinden ayrılır.

Şiîlikte Günahsız (İsmet) sıfatı atfedilen Ali[1] tasviri; Muhammed'den sonra İslamiyeti kabul eden ilk erkek olarak resmedilmiş.

Öğreti[değiştir | kaynağı değiştir]

İslam'da peygamberlerin günahsız olduğu öğretisi, Halife Ebu Bekir'in Peygamber'in ölümünde sonra yaptığı bir konuşmada, "Allah, Muhammed'i diğer bütün insanlardan üstün kıldı ve onu ahlâkî zayıflıktan muhafaza eyledi" sözüyle neş'et etti.[kaynak belirtilmeli]

Hariciler ve diğer bazı gruplar bu öğretiyi reddetti ve gerekçe olarak da Fetih sûresinin ikinci ayetinde geçen bir cümleyi gösterdiler. Bu cümlede Allah, Peygamber'e meâlen şöyle demektedir: "Öyle ki Allah, senin geçmiş ve gelecek (her) günahını bağışlasın, üzerindeki nimetini tamamlasın ve seni dosdoğru bir yola yöneltsin."

Kur'ân-ı Kerîm'de 13 kez tekrar eden ismet sözcüğünün kökü, hiçbir yerde günahlardan korunduğunu işaret etmemektedir, dolayısıyla bu inançın temeli Kur'ân-ı Kerîm'e dayanmamaktadır.[2] Hadisi şeriflerdede böyle bir öğretiye doğrudan rastlanmamaktadır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Dipnotlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Dabashi, Theology of Discontent, p.463
  2. ^ "Arşivlenmiş kopya". 7 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2014.