Selanik Sancağı

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Selanik Sancağı
Osmanlı İmparatorluğu sancağı

1430–1912
 

Selanik Sancağı harita üzerinde
Selanik Sancağı harita üzerinde
Merkez Selanik
Tarih
 - Kuruluş 1430
 - Kaldırılış 1912
Bugün parçası  Kuzey Makedonya
 Yunanistan

Selanik Sancağı (Yunancaλιβάς/σαντζάκι Θεσσαλονίκης), Osmanlı İmparatorluğu'nun sancaklarından biriydi. Sancağın merkezi Selanik idi.

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

Selanik, Osmanlı İmparatorluğu'nun şehri Selanik Kuşatması sırasında Venedik Cumhuriyeti'nden alması sonucu Rumeli Eyaleti'nin sancak merkez haline geldi.[1]

1846 yılında Tanzimat Fermanı ile birlikte sancak yeni kurulan Selanik Eyaleti daha sonra da Selanik Vilayeti'nin merkez sancağı oldu.[2]

Selanik Sancağı Ekim 1912 tarihinde Birinci Balkan Savaşı sırasında Yunan Ordusu tarafından işgal edilmiş olup 1913 Londra Konferası'nda büyük çoğunluğu Yunanistan'a ve kuzey kesmi Sırbistan'a bırakılmıştır.

İdari bölümler[değiştir | kaynağı değiştir]

Selanik Sancağı 1912 yılı itibarı ile 14 kazaya ayrılmaktaydı.[3]

Kaza Nahiyeler
Avrethisar (merkez: Kılkış) Avrethisar merkez, Karadağ
Aynaroz (merkez: Karis)
Doyran Kaza merkezi
Gevgeli Gevgeli merkez, Nutya
Katerin Leftohori, Kilindir
Karacaova
Karaferye Karaferye merkez, Ağustos
Kesendire (merkez: Poliroz) Kaza merkezi, Ksendire
Langaza Kaza merkezi
Selanik Vardar, Gelmiriye
Tikveş (merkez: Kavadar) İki nahiye
Usturumca Kaza merkezi
Vodina Vodina merkez, Ostrova, Karacaabad
Yenice-i Vardar Yenice-i Vardar, Karacaabad, Kömence

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Birken, Andreas (1976). Die Provinzen des Osmanischen Reiches. Beihefte zum Tübinger Atlas des Vorderen Orients (Almanca). 13. Reichert. s. 58. ISBN 9783920153568. 
  2. ^ Birken, Andreas (1976). Die Provinzen des Osmanischen Reiches. Beihefte zum Tübinger Atlas des Vorderen Orients (Almanca). 13. Reichert. ss. 58, 76. ISBN 9783920153568. 
  3. ^ Birken, Andreas (1976). Die Provinzen des Osmanischen Reiches. Beihefte zum Tübinger Atlas des Vorderen Orients (Almanca). 13. Reichert. s. 76. ISBN 9783920153568.