Reîsü'l-küttâb
Avrupalı Sefir (Elçi)
Reis-ül Küttab
Buhara Sefiri
İç Ağası (Sadaret Dairesi Memuru)
Reis-ül Küttab, (Osmanlıca:رأيس الكتاب) Osmanlı Devletinde Hariciye Nazırlığı'nın (Dışişleri Bakanlığı) kurulmasından önceki dönemde dışişlerinden sorumlu devlet görevlisiydi.
Reis-ül Küttablık görevi Osmanlı Devletinde ilk defa 1453 yılında İstanbul'un fethi sonrasında oluşturuldu. Osmanlı Devleti'nin yükselme döneminde Reis-ül Küttablık henüz Divan-ı Hümayun düzeyinde bir görev değildi. Reis-ül Küttablar o dönemde Nişancıların emrinde çalışırlar, yurt dışıyla yapılan yazışmaları kaleme alırlardı. 1650 yılından sonra Reis-ül Küttablar protokolde Nişancıdan sonra gelmekle beraber, dış siyasete ait işlerden tek başına sorumlu hale geldiler. Nişancılar bu tarihten sonra yalnız diğer kanuni işlerle uğraşır hale geldiler.[1] Giderek önemi artan Reis-ül Küttablık kurumu 1836 yılında yerini Hariciye Nazırlığı'na bıraktı.
Bazı Reis-ül Küttablar
- Haydar Çelebi
- Ömer Avni Efendi
- Rami Mehmed Paşa (1696-1703)
- Acem Bekir Efendi (1704, 1711, 1713)[2]
- Mehmed Raşit Efendi
- Abdürrezzak Efendi[3]
- Koca Ragıp Paşa
- İbrahim Münib Efendi
- Naili Abdullah Paşa
- Mahmud Raif Efendi
- Mehmed Said Galip Paşa
- Ahmed Atif Efendi
.svg)