İçeriğe atla

Selanik Muharebesi (1040)

Koordinatlar: 40°39′K 22°54′D / 40.650°K 22.900°D / 40.650; 22.900
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Selanik Muharebesi
Bizans-Bulgar savaşları

Delyan ve Tihomir
Tarih1040
Bölge
Sonuç Bizans zaferi
Taraflar
Bulgar İmparatorluğu Bizans İmparatorluğu
Komutanlar ve liderler
Petr Delyan IV. Mihail
Güçler
Bilinmiyor Bilinmiyor
Kayıplar
Bilinmiyor Bilinmiyor

Selanik Muharebesi (BulgarcaБитка при Солун) 1040 sonbaharında, günümüzde Yunanistan'ın Selanik kenti yakınlarında Bulgarlar ile Bizanslılar arasında meydana gelmiştir. Muharebe, Bulgarların zaferiyle sonuçlandı.

Çatışmanın Kökenleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

1018 yılında Bizanslılar yarım asır süren çetin bir mücadelenin ardından Bulgaristan'ı fethettiler. 1040 yılında Bulgar İmparatoru Samuil'in soyundan geldiğini iddia eden Delyan adlı bir kişi, Belgrad'da başlayan Bizans işgaline karşı bir ayaklanma başlattı ve aziz imparator I. Petr'ın (h. 927-969) adıyla anılan II. Petr ismiyle imparator ilan edildi. Aynı dönemde günümüzde Arnavutluk sınırları içerisinde kalan Dirrahium'daki yerel Bulgarlar, subay Tihomir önderliğinde isyan ettiler. İki lider bir araya geldi ve dikkatin dağılmasını önlemek için Peter Delyan isyancı ordunun tek komutanı olarak seçildi ve Tihomir öldürüldü.

İki ordu birleştikten sonra Petr Delyan doğuya, o sırada Bizans İmparatoru IV. Mihail'in bulunduğu Selanik'e doğru yürüdü. Bizanslılar yenilince IV. Mihail canını kurtarmak için çadırını ve yanında getirdiği büyük miktardaki altın ve gümüşü geride bırakarak kaçmak zorunda kaldı.

Kısa süre sonra Bulgarların başarıları devam etti ve Adriyatik'teki önemli limanlardan Dirrahium'u ele geçirdiler. Başka bir ordu Teselya'ya saldırdı ve kuzey kesimlerini ele geçirdi. Bu durum, Bulgar İmparatorluğu'nun yeniden kurulmasını durdurmak için hızla hareket etmek zorunda kalan Konstantinopolis hükûmeti için ciddi sıkıntılara yol açtı.

Bizanslılar aynı yılın ilerleyen zamanlarında Selanik Muharebesi (2. 1040) Bulgarlara karşı zafer kazandılar.

  • Йордан Андреев, Милчо Лалков, Българските ханове и царе, Велико Търново, 1996.