Gambiya-Türkiye ilişkileri
 | |
 Gambiya |
 Türkiye |
|---|---|
Gambiya-Türkiye ilişkileri, Gambiya ile Türkiye arasındaki ikili ilişkilerdir.
Diplomatik İlişkiler[değiştir | kaynağı değiştir]
Gambiya ile Türkiye arasında dostane ilişkiler vardır.[1] Türkiye Gambiya’yı İngiltere’den bağımsızlığını kazandığı 1965 yılında tanımıştır. Türkiye Gambiya ilişkileri 1990’lı yıllarda askeri eğitim ve lojistik yardım faaliyetleri çerçevesinde yoğunlaşmıştır. Gambiya’dan Türkiye'ye Cumhurbaşkanı ve Bakan düzeyinde çok sayıda ziyaret gerçekleştirilmesine karşın, dönemin KEK Eşbaşkanı Sağlık eski Bakanı Mehmet Müezzinoğlu’nun 2014 yılında gerçekleştirdiği ziyaret Bakan seviyesinde bir ilk teşkil etmiştir.[2]
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın 27 Ocak 2020 tarihinde Banjul’a gerçekleştirdiği günübirlik ziyaret ise Türkiye'den Gambiya’ya devlet başkanı düzeyinde yapılan ilk ziyarettir.[2]
Türkiye, Ağustos 2018'de açılan Türk İşbirliği ve Koordinasyon Ajansı Başkanlığı (TİKA) aracılığıyla çeşitli alanlarda Gambiya’ya kalkınma yardımlarında bulunmaktadır.[2]
Ekonomik İlişkiler[değiştir | kaynağı değiştir]
- İki ülke arasındaki ticaret hacmi 2018'de ihmal edilebilir düzeydeydi.[2]
- İstanbul'dan Banjul'a 26 Kasım 2018 tarihinden sonra direkt uçuşlar başlamıştır.[2]
Eğitim İlişkileri[değiştir | kaynağı değiştir]
Türkiye Maarif Vakfı, Ekim 2017'den beri Banjul'da faaliyet göstermektedir.[2]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Ajayi, Simon Ademola. Yahya Jammeh ve Gambiya Devrimi: 1994–2001. Ibadan, Nigeria: Stirling-Horden, 2003.
- ^ a b c d e f "Türkiye - Gambiya İlişkileri". Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı. 16 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi.
Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- “A Fresh Start.” West Africa, 27 Ocak–2 Şubat 1997: p. 147.
- “Post-Coup Politics in The Gambia.” Journal of Democracy 13, 4 (2002): pp. 167–72.
- “The Gambia: From Coup to Elections.” Journal of Democracy 9, 2 (1998): pp. 64–75.
- “The Gambia’s Changing Political, Economic, and Social Landscape: A Regime(s) Performance Evaluation, 1994–2002.” Africa Insight 33, 3 (2003): pp. 57–64.
- “The Gambia’s ‘Elected Autocrat Poverty, Peripherality, and Political Instability,’ 1994–2006.” Armed Forces & Society 34, 3 (2008): pp. 450–73.
- “The Military and ‘Democratization’ in The Gambia: 1994–2002.” In Political Liberalization and Democratization in Africa: Lessons from Country Experiences, eds. Julius O. Ihonvbere and John M. Mbaku, pp. 179–96.
- Ajayi, Simon Ademola. Yahya Jammeh and the Gambian Revolution: 1994–2001. Ibadan, Nigeria: Stirling-Horden, 2003.
- Baldeh, Ebrima. “Gambia’s First University Proves Its Worth.” New African, Nisan 2007: p. 40.
- Bojang, Sheriff. “Who’s for President?” New African, Mart 2006: p. 22. Ceesay, Ebrima J. The Military and ‘Democratisation’ in The Gambia: 1994–2003. Victoria, BC, Canada: Trafford, 2006.
- Commonwealth Observer Group. The Gambia Presidential Election: 18 Ekim 2001. London: Commonwealth Secretariat, 2002.
- Dabo, Bakary B. “Living in Crisis.” West Africa, 13–19 Şubat 1995: pp. 217–18.
- Kandeh, Jimmy D. “What Does the ‘Militariat’ Do When It Rules? Military Regimes: The Gambia, Sierra Leone and Liberia.” Review of African Political Economy 69 (1996): pp. 387–404.
- N’Diaye, Boubacar, Abdoulaye Saine, and Mathurin Houngnikpo. Not Yet Democracy: West Africa’s Slow Farewell to Authoritarianism. Durham, N.C.: Carolina Academic Press, 2005: pp. 51–106.
- Obadare, Ebenezer. “The Military and Democracy in The Gambia.” In Governance and Democratisation in West Africa, eds. Dele Olowu, Adebayo Williams, and Kayode Soremekun, pp. 343–57. Dakar, Senegal: CODESRIA, 1999.
- Perfect, David. “Politics and Society in The Gambia since Independence.” History Compass 6, 2 (2008): pp. 426–38.
- Saine, Abdoulaye S. M. “The 1996/1997 Presidential and National Assembly Elections in The Gambia.” Electoral Studies 16, 4 (1997): 554–59.
- Wiseman, John A. “Military Rule in The Gambia: An Interim Assessment.” Third World Quarterly 17, 5 (1996): pp. 917–40.
