İçeriğe atla

Hermenötik

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(Hermeneutik sayfasından yönlendirildi)

Hermenötik, hermeneutik (/ˌhɜːrməˈnjuːtɪks/) veya yorumsamacılık, yorumlama teorisi ve metodolojisidir.[1][2] Özellikle İncil metinleri,[3] bilgelik edebiyatı ve felsefi metinlerin yorumlanması ile ilgilidir.[4][5] Bir süre sonra terim teolojik sahanın dışına çıkmış ve daha genel anlamda yorum araştırmalarıyla ilgili felsefi bir disiplin haline gelmiştir.[6] Hermenötik (Hermeneutics) sözcüğü bir metnin içrek (ezoterik) anlamının bulunması, bir metnin asıl maksadının anlaşılması anlamlarında kullanılmaktadır ve yorum ilmi olarak kabul edilir. Doğrudan kavrayış başarısız olduğunda kullanılan yorumlayıcı ilke veya yöntemlerden daha fazlasıdır; anlama ve iletişim sanatını içerir.[7] Saltık ve nesnel olması gereken bir bilim dalına (felsefeye) böyle bir kuram getirmek bazı felsefeciler tarafından mantık dışı bulunmuştur.[kaynak belirtilmeli]

Modern hermenötik sözlü ve sözlü olmayan iletişimi[8][9] semiotik, varsayımlar ve ön kabulleri içerir. Hermenötik, beşeri bilimlerde, özellikle hukuk, tarih ve teolojide geniş bir şekilde uygulanmıştır.

Hermenötik başlangıçta kutsal yazıların yorumu veya tefsirine uygulandı ve daha sonra genişletildi.[10]

Hermenötik ve tefsir (exegesis) terimleri bazen birbirinin yerine kullanılır. Hermenötik, yazılı, sözlü ve sözlü olmayan[8][9] iletişimi içeren daha geniş bir disiplindir. Tefsir, öncelikle metinlerin kelime ve gramerine odaklanır.

Etimoloji

[değiştir | kaynağı değiştir]

Hermenötik, Yunanca Grekçe: ἑρμηνεύω kelimesinden türetilmiştir. (hermēneuō, "tercüme et, yorumla")[11] Grekçe: ἑρμηνεύς (hermeneus, "tercüman, tercüman"), etimolojisi belirsiz (RSP Beekes (2009), Yunan Öncesi bir kökene işaret ediyor).[12] Teknik terim Grekçe: ἑρμηνεία (hermeneia, "yorumlama, açıklama") felsefeye esas olarak Aristoteles'in Grekçe: Περὶ Ἑρμηνείας adlı eserinin başlığı aracılığıyla girmiştir. Batı geleneğinde dil ve mantık arasındaki ilişki kapsamlı, açık ve biçimsel bir şekilde ele alınır:

"Hermenötik"in erken kullanımı onu kutsalın sınırlarına yerleştirdi.[13]:21 Bir ilahi mesaj, doğruluğuna ilişkin kesin bir belirsizlikle alınmalıdır. Bu muğlaklık bir mantıksızlıktır; mesajın alıcısına uygulanan bir tür deliliktir. Yalnızca rasyonel bir yorumlama yöntemine (yani bir tefsir bilimine) sahip olan kişi mesajın doğruluğunu veya yanlışlığını belirleyebilir.[13]:21–22

Halk etimolojisi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Hermes, tanrıların habercisi

Antik Yunan tanrısı Hermes, yer (insanlar) ile gök (tanrılar) arasında bağ kurucu ve yeryüzünde yukarının (tanrısal olanın) yorumcusu (hermesneuta) olarak kabul görmekte idi.[14] Halk etimolojisi göre “Hermenötik” denilen bu kelime kaynağını Hermes'in bu fonksiyonundan alır.[15] O Tanrılar ve tanrılar ile insanlar arasında arabulucu olmasının yanı sıra, ölümden sonra ruhları yeraltı dünyasına götürürdü.

Hermes ayrıca dil ve konuşmanın mucidi, tercüman, yalancı, hırsız ve düzenbaz olarak kabul edilmişti.[15] Bu roller, Hermes'i hermenötik için ideal bir temsili figür yapar. Sokrates'e göre, kelimeler açığa çıkarma veya gizleme gücüne sahipti ve belirsiz bir şekilde mesajlar iletebilirdi.[15] Yunan görüşünde gerçeğe ya da yanlışa götürebilecek işaretlerden oluşan dil, ilettiği mesajları alanların huzursuzluğundan zevk aldığı söylenen Hermes'in özüydü.

Tarihçe

[değiştir | kaynağı değiştir]

Batı dünyasında metnin yorumu bilgisi anlamında hermenötiğin iki kaynağı vardır: İlki İskenderiye'deki Antik Yunan retorikçilerinin metin araştırmaları diğeri de Helenistik kültürle[16][17][18] çağdaş olan Kitab-ı Mukaddes'in Kilise Babalarına[19] ve Yahudi[20][21] Midraşik[22] [23] yorum geleneğidir.

Yorumsamacılığın önemli isimlerinden Gadamer'e göre, insan davranışını anlayabilmek için, bu davranışın anlamını yorumlamak gerekir.[24]

İnsan davranışları, doğa olayları gibi yasalarca yönetilen ya da neden-sonuç ilişkisi ile açıklanamaz. Örneğin, bir trafik kazasında, yaralanan kişinin bilerek mi arabanın önüne atladığı yoksa dikkatsizliği nedeniyle mi yaralandığı davranışına yüklediği anlam ile ortaya çıkar ve iki durum da sosyal bilimler açısından farklı anlamlar taşır.

Yorumsamacılara göre, doğa bilimleri ile sosyal bilimler arasında farklılıklar vardır. Doğa olaylarını, anlamdan yoksun şekilde olaylar arasındaki ilişkileri yasalar şeklinde açıklamak mümkündür.

Yorumsal yaklaşım özellikle sosyal bilimlerin konusu olayların öznelerinden algılayışından bağımsız anlaşılamaması üzerine kuruludur. Sosyal bilimci belirli kültürel, tarihsel, ideolojik etkilerin altında olduğunu kabul etmeli ve onlara eleştirel yaklaşmalı, olumlu ve olumsuz yönlerini değerlendirebilmedir.

Yorumsamacılar, toplumsal olayları açıklamada öznelerin düşünsel süreçlerine ağırlıklı yer verdikleri ve öznelerin dışında işleyen süreçleri göz ardı ettiği için eleştirilmiştir. Oysa öznelerin yaklaşımları ideolojik olabilir. Öznelerin eylemleri amaçlanmayan sonuçlara yol açabilir.

Dini geleneklerde

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mezopotamya yorumbilimi

[değiştir | kaynağı değiştir]

İslami tefsir

[değiştir | kaynağı değiştir]

Talmudik tefsir

[değiştir | kaynağı değiştir]

Tora'nın yorumlanabileceği ilkelerin özetleri, en azından Yaşlı Hillel'e kadar uzanır, ancak Haham İsmail'in Baraita'sında belirtilen on üç ilke belki de en iyi bilinenidir. Bu ilkeler, standart mantık kurallarından (örneğin, a fortiori argümanı) bir pasajın, içinde aynı kelimenin geçtiği başka bir pasaja atıfta bulunularak yorumlanabilmesine ("Gezerah Shavah") kadar değişiklik gösterir. Hahamlar, çeşitli ilkelere eşit ikna gücü atfetmediler.[25]

Geleneksel Yahudi tefsiri, hahamların Tanah'ı hatasız kabul etmeleri bakımından Yunan yönteminden farklıydı. Herhangi bir bariz tutarsızlık, belirli bir metnin diğer metinler bağlamında dikkatli bir şekilde incelenmesi yoluyla anlaşılmalıydı.

Farklı yorumlama seviyeleri vardı: Bazıları metnin sade anlamına ulaşmak, bazıları metinden yasa çıkarımı ve diğerleri metnin gizli veya mistik anlamlarını ortaya çıkartmak içindi.

Vedik tefsir

[değiştir | kaynağı değiştir]

Vedik tefsir, Hinduizm'in en eski kutsal metinleri olan Vedaların tefsiridir. Mimamsa önde gelen tefsir okuluydu ve birincil amaçları, Vedaların ayrıntılı bir tefsir çalışmasının içerdiği Darma'nın (doğru yaşam) ne olduğunu anlamaktı. Ayrıca çeşitli ritüeller için kesin olarak yerine getirilmesi gereken kurallar çıkardılar.

Temel metin, Jaimini'nin Mimamsa Sutra'sıdır (MÖ yaklaşık 3. ila 1. yüzyıl), Śabara'nın (MS yaklaşık 5.-6. yüzyıl) büyük bir yorumuyla birlikte. Mimamsa sutrası, Vedik yorum için temel kuralları özetledi.

Budist yorumbilim

[değiştir | kaynağı değiştir]

Budist tefsiri, engin Budist edebiyatının, özellikle de Buda ve diğer aydınlanmış varlıklar tarafından konuşulduğu söylenen metinlerin yorumlanmasıyla ilgilenir. Budist tefsir, Budist ruhani pratiğine derinden bağlıdır ve nihai amacı, ruhani aydınlanma veya nirvanaya ulaşmanın ustaca yollarını ortaya çıkarmaktır. Budist tefsir biliminde merkezi bir soru, hangi Budist öğretilerinin açık olduğu, nihai gerçeği temsil ettiği ve hangi öğretilerin yalnızca geleneksel veya göreceli olduğudur.

İncil tefsiri

[değiştir | kaynağı değiştir]

İncil yorumbilimi, İncil'in yorum ilkeleridir. Yahudi ve Hristiyan tefsiri bazı örtüşmelere sahip olsa da, belirgin şekilde farklı geleneklere sahiptirler.

Erken patristik gelenekleri çok az birleştirici özelliğe sahipken sonraki İncil tefsir okulları birleştirmeye yöneldi.

Augustine, De doctrina christiana adlı eserinde hermenötik ve homiletik sunar. Kutsal Yazıları incelerken alçakgönüllülüğün önemini vurguluyor, Matta 22'deki çift yönlü sevgi emrini Hristiyan inancının kalbi olarak görüyor.

Augustinus'un yorumbiliminde işaretler önemli bir role sahiptir. Tanrı, işaretler aracılığıyla inananla iletişim kurabilirdi. Bu nedenle, Kutsal Yazıların sağlıklı bir şekilde yorumlanması için alçakgönüllülük, sevgi ve işaretlerin bilgisi vazgeçilmezdi. Augustine, zamanının bazı Platonizm öğretilerini onaylasa da, onu İncil'in teosentrik doktrinine göre yeniden şekillendiriyor. Benzer şekilde, klasik hitabet teorisini Hristiyanlaştırır. Mukaddes Kitabı gayretle inceleme ve dua etmenin saf insan bilgisi ve hitabet becerilerinden daha fazlası olduğunun altını çiziyor. Son bir söz olarak Augustine, Mukaddes Kitabın tercüman ve vaizini iyi bir yaşam tarzı arama ve en önemlisi Tanrı'yı ve komşuyu sevmeye teşvik eder.[26]

Geleneksel İncil yorumbiliminin dört yönü vardır: Literal, ahlaki, alegorik ve anagojik.[27]

Literal

[değiştir | kaynağı değiştir]

Encyclopædia Britannica, edebi analizin "bir İncil metninin, dilsel yapısı ve tarihsel bağlamı tarafından ifade edilen 'sade anlamı'na göre deşifre edilmesi" anlamına geldiğini belirtir. Yazarların niyetinin gerçek anlama karşılık geldiğine inanılıyor. Edebi hermenötik genellikle Mukaddes Kitabın sözel ilhamıyla ilişkilendirilir.[28]

Ahlaki

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ahlaki yorum, İncil'deki yazılardan ahlaki dersleri çıkartır. Alegoriler genellikle bu kategoriye yerleştirilir.[28]

Alegorik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alegorik yorum, İncil anlatılarının bahsedilen kişiler, olaylar ve eşyadan daha fazla bir referans düzeyine sahip olduğunu ileri sürer. Bu tür yorum, Eski Ahit'in kilit figür, olay ve kurumlarının "tipler" (tipoloji, kalıp) olarak görüldüğü anlayıştır. Bu teoriye göre, örneğin Nuh'un Gemisi, katılanların kurtuluşa ereceği bir Hristiyan kilisesinin bir “tipolojisi” olabilirdi.[28]

Anagojik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu yorum türü daha çok mistik yorum olarak bilinir. İncil'deki olaylar ve bunların geleceğe ait şeylerle ilişkili olduğu veya kehanet ettiğini iddia ediyor. Bu, İbranice kelime ve harflerin sayısal değerlerinin önemini ileri süren Yahudi Kabala'sında belirgindir.

Yahudilikte, anagojik yorum Orta Çağ Zohar'ında da belirgindir. Hristiyanlıkta, Mariolojide görülebilir.[28]

Felsefi tefsir

[değiştir | kaynağı değiştir]

Antik ve ortaçağ hermeneutiği

[değiştir | kaynağı değiştir]

Modern yorumbilim

[değiştir | kaynağı değiştir]

Hermenötik disiplini, tarihsel ve eleştirel bir metodoloji olarak 15. yüzyılın yeni hümanist eğitimi ile ortaya çıkmıştır. İtalyan hümanist Lorenzo Valla, tefsir biliminin bir zaferiyle 1440'ta Konstantin Bağışı'nın bir sahtekarlık olduğunu kanıtladı. Bu, metnin kendisinin içsel kanıtları aracılığıyla yapıldı.

Bununla birlikte, İncil yorumbilimi ölmedi. Örneğin Martin Luther ve John Calvin, scriptura sui ipsius interpres'i (kutsal metin kendi kendini yorumlar) vurguladı. Calvin, brevitas et facilitas'ı teolojik yorumbilimin bir yönü olarak kullandı.[29]

Akılcı Aydınlanma, Protestan tefsircilerin Kutsal Kitap metinlerini seküler klasik metinler olarak görmelerine yol açtı. Kutsal Yazıları, örneğin Yeni Ahit'teki bariz çelişkiler ve zor pasajları, tarihsel veya toplumsal güçlere verilen tepkiler olarak yorumladılar.

Friedrich Schleiermacher (1768-1834), tüm insan metinleri ve iletişim biçimleriyle ilgili olarak anlamanın doğasını araştırdı.

Bir metnin yorumlanması, içeriğin genel organizasyonu çerçevesinde ilerlemeliydi. Schleiermacher, gramer yorumu ile psikolojik yorum arasında ayrım yaptı; İlki, bir eserin genel fikirlerden oluşumunu, ikincisi, bir bütün olarak çalışmayı karakterize eden kombinasyonları inceler. O her yorumun bir anlama sorunu olduğunu söylemiş ve hermenötiği yanlış anlamadan kaçınma sanatı olarak tanımlamıştır.

Schleiermacher'in zamanında, yalnızca sözcükler ve onların nesnel anlamlarını anlamaktan, yazarın ayırt edici karakteri ve bakış açısını anlamaya doğru temel bir değişim meydana geldi.[30]

On dokuzuncu ve yirminci yüzyıl yorumbilimi, Friedrich Schleiermacher'in (Romantik hermeneutik[31] ve metodolojik hermeneutik),[32] August Böckh (metodolojik hermenötik),[33] Wilhelm Dilthey'in (epistemolojik hermenötik),[34] Martin Heidegger (ontolojik hermeneutik,[35] hermenötik fenomenoloji,[36][37][38] ve aşkın hermeneutik fenomenoloji ),[39] Hans-Georg Gadamer (ontolojik hermeneutik),[40] Leo Strauss (Straussçu hermeneutik),[41] Paul Ricœur (hermenötik fenomenoloji),[42] Walter Benjamin (Marksist hermeneutik ),[43] Ernst Bloch (Marksist hermeneutik),[43][44] Jacques Derrida (radikal hermeneutik, yani yapısöküm ),[45] Richard Kearney (aksanlı yorumbilim), Fredric Jameson (Marksist yorumbilim),[46] ve John Thompson (kritik yorumbilim) çalışmaları ile ortaya çıktı.

Hermenötiğin analitik felsefenin sorunlarıyla ilişkisine ilişkin olarak, analitik Heideggerciler ve Heidegger'in bilim felsefesi üzerinde çalışanlar arasında, Heidegger'in hermenötik projesini gerçekçilik ve gerçekçilik karşıtlığına ilişkin tartışmalara yerleştirmeye çalışmak için bir girişim olmuştur.

Analitik felsefeyi hermeneutik ile birleştirmek için çalışan filozoflar arasında Georg Henrik von Wright ve Peter Winch yer alır. Roy J. Howard bu yaklaşımı analitik yorumbilim olarak adlandırdı.[47]

Hermenötik gelenekten etkilenen diğer çağdaş filozoflar arasında Charles Taylor[30] (meşgul hermeneutik)[48] ve Dagfinn Føllesdal yer alır.[30]

Eleştiri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Jürgen Habermas, Gadamer'in hermeneutiğini, emek ve tahakküm gibi toplumsal gerçeklik sorunlarını açıklamada uygun olmadığı için eleştiriyor.[49]

Her ikisi de Avusturya okulunun iktisatçıları olan Murray Rothbard ve Hans Hermann-Hoppe, iktisada hermeneutik yaklaşımı eleştirdiler.[50][51]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Önemli öncüler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Houghton Mifflin. "The American Heritage Dictionary entry: hermeneutics". www.ahdictionary.com. Harcourt Publishing. 29 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2023. 
  2. ^ "Definition of HERMENEUTICS". www.merriam-webster.com. 13 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2023. 
  3. ^ Rogerson, J. W. (2006), The Oxford handbook of biblical studies, Oxford: Oxford University Press, ISBN 978-0199237777 
  4. ^ The Cambridge Dictionary of Philosophy. 2nd. Cambridge: Cambridge University Press. 1999. ss. 377. ISBN 978-0521637220. 
  5. ^ William L. (1980). Dictionary of Philosophy and Religion. Sussex: Harvester Press. s. 221. ISBN 978-0855271473. 
  6. ^ Zimmermann, Jens (2015). Hermeneutics: a very short introduction (1 bas.). Oxford, Birleşik Krallık: Oxford University Press. ISBN 978-0199685356. 
  7. ^ Hermeneutics: A Very Short Introduction (İngilizce), Oxford University Press, 2015, s. 2, ISBN 9780199685356 
  8. ^ a b The Routledge Companion to Philosophy in Organization Studies, Routledge, 2015, p. 113.
  9. ^ a b Joann McNamara, From Dance to Text and Back to Dance: A Hermeneutics of Dance Interpretive Discourse, PhD thesis, Texas Woman's University, 1994.
  10. ^ Introduction to Philosophical Hermeneutics, Yale University Press, 1994, s. 2, ISBN 978-0-300-05969-4 
  11. ^ Klein, Ernest, A complete etymological dictionary of the English language: dealing with the origin of words and their sense development, thus illustrating the history of civilization and culture, Elsevier, Oxford, 2000, s. 344.
  12. ^ R. S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, p. 462.
  13. ^ a b Grondin, Jean (1994) Felsefi Yorumbilime Giriş. Yale Üniversitesi Yayınları. 0-300-05969-8.
  14. ^ Eidinow, Esther (2017). The Oxford handbook of ancient Greek religion. Oxford, Birleşik Krallık: Oxford University Press. ISBN 978-0198810179. 
  15. ^ a b c Hoy, David Couzens (1981). The Critical Circle. University of California Press. 978-0520046399
  16. ^ Kraemer, David Charles (1990). The mind of the Talmud: an intellectual history of the Bavli. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195062908. 
  17. ^ Neusner, Jacob (1990). The Literature of formative Judaism. The Midrash-compilations. New York: Garland Pub. ISBN 978-0824081829. 
  18. ^ Neusner, Jacob (1997). The intellectual foundations of Christian and Jewish discourse : the philosophy of religious argument. Londra: Routledge. ISBN 978-0415153980. 
  19. ^ Blowers, Paul M. (2019). The Oxford handbook of early Christian biblical interpretation (1. bas.). Oxford, Birleşik Krallık: Oxford University Press. ISBN 978-0198718390. 
  20. ^ Halivni, Daṿid (2013). The formation of the Babylonian Talmud. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0199739882. 
  21. ^ Strack, Hermann Leberecht (1992). Introduction to the Talmud and Midrash (1. bas.). Minneapolis: Fortress Press. ISBN 978-0800625245. 
  22. ^ Lebens, Samuel (2020). The principles of Judaism (1. bas.). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0198843252. 
  23. ^ Berger, Michael S. (1998). Rabbinic authority. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195122695. 
  24. ^ Williams, Benjamin (2016). Commentary on Midrash rabba in the sixteenth century : the Or ha-sekhel of Abraham Ben Asher (1. bas.). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0198759232. 
  25. ^ see, e.g., Rambam Hilkhot Talmud Torah 4:8
  26. ^ B. Hoon (2013). "Augustine's Hermeneutics and Homiletics in De doctrina christianae". Journal of Christian Philosophy. 17: 97-117. 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2023.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım)
  27. ^ "hermeneutics | Definition & Facts". Encyclopedia Britannica. 15 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2023. 
  28. ^ a b c d 'Hermeneutics' 2014, Encyclopædia Britannica, Research Starters, EBSCOhost, viewed 17 March 2015
  29. ^ Myung Jun Ahn, "Brevitas et facilitas : a study of a vital aspect in the theological hermeneutics of John Calvin"
  30. ^ a b c Stanford Encyclopedia of Philosophy. 
  31. ^ Kurt Mueller-Vollmer (ed.), The Hermeneutics Reader, Continuum, 1988, p. 72.
  32. ^ Edward Joseph Echeverria, Criticism and Commitment: Major Themes in Contemporary "Post-Critical" Philosophy, Rodopi, 1981, p. 221.
  33. ^ Thomas M. Seebohm, Hermeneutics: Method and Methodology, Springer, 2007, p. 55.
  34. ^ Jack Martin, Jeff Sugarman, Kathleen L. Slaney (eds.), The Wiley Handbook of Theoretical and Philosophical Psychology: Methods, Approaches, and New Directions for Social Sciences, Wiley Blackwell, p. 56.
  35. ^ Martin Heidegger, Ontology: The Hermeneutics of Facticity, Indiana University Press, 2008, p. 92.
  36. ^ Anna-Teresa Tymieniecka, Phenomenology World-Wide: Foundations – Expanding Dynamics – Life-Engagements A Guide for Research and Study, Springer, 2014, p. 246.
  37. ^ Cf. interpretative phenomenological analysis in psychological qualitative research.
  38. ^ Susann M. (September 2003). "Hermeneutic Phenomenology and Phenomenology: A Comparison of Historical and Methodological Considerations". International Journal of Qualitative Methods. 2 (3): 21-35. doi:10.1177/160940690300200303. ISSN 1609-4069.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım)
  39. ^ Stanford Encyclopedia of Philosophy. 
  40. ^ Jeff Malpas, Hans-Helmuth Gande (eds.), The Routledge Companion to Hermeneutics, Routledge, 2014, p. 259.
  41. ^ Winfried Schröder (ed.), Reading between the lines – Leo Strauss and the history of early modern philosophy, Walter de Gruyter, 2015, p. 39, "According to Robert Hunt, '[t]he Straussian hermeneutic ... sees the course of intellectual history as an ongoing conversation about important philosophical questions'."
  42. ^ Don Ihde, Hermeneutic Phenomenology: The Philosophy of Paul Ricoeur, Northwestern University Press, 1971, p. 198.
  43. ^ a b Erasmus: Speculum Scientarium, 25, p. 162: "the different versions of Marxist hermeneutics by the examples of Walter Benjamin's Origins of the German Tragedy [sic], ... and also by Ernst Bloch's Hope the Principle [sic]."
  44. ^ Richard E. Amacher, Victor Lange, New Perspectives in German Literary Criticism: A Collection of Essays, Princeton University Press, 2015, p. 11.
  45. ^ John D. Caputo, Radical Hermeneutics: Repetition, Deconstruction, and the Hermeneutic Project, Indiana University Press, 1988, p. 5: "Derrida is the turning point for radical hermeneutics, the point where hermeneutics is pushed to the brink. Radical hermeneutics situates itself in the space which is opened up by the exchange between Heidegger and Derrida..."
  46. ^ Mohanty, Satya P. "Jameson's Marxist Hermeneutics and the need for an Adequate Epistemology." In Literary Theory and the Claims of History: Postmodernism, Objectivity, Multicultural Politics. Ithaca: Cornell University Press, 1997. pp. 93–115.
  47. ^ Roy J. Howard, Three Faces of Hermeneutics: An Introduction to Current Theories of Understanding, University of California Press, 1982, ch. 1.
  48. ^ Andries G. Van (7 Ağustos 2009). "Postsecular spirituality, engaged hermeneutics, and Charles Taylor's notion of hypergoods". HTS Teologiese Studies / Theological Studies (İngilizce). 65 (1): 210. ISSN 2072-8050. 10 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2023.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım)
  49. ^ "The Habermas-Gadamer Debate". New German Critique (18): 44-73. 1 Ocak 1979. doi:10.2307/487850.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  50. ^ Rothbard, Murray N. 1989. "The Hermeneutical Invasion of Philosophy and Economics", in Economic Controversies, pp. 119–136. Available at http://mises.org/library/economic-controversies 16 Ocak 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  51. ^ Hoppe, Hans-Hermann. 1989. "In Defense of Extreme Rationalism: Thoughts on Donald McCloskey's The Rhetoric of Economics", in The Review of Austrian Economics, vol. 3, pp. 179–214. Available at http://mises.org/library/defense-extreme-rationalism-thoughts-donald-mccloskys-rhetoric-economics 21 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  52. ^ Forster 2010, p. 22.
  53. ^ Forster 2010, p. 9.
  54. ^ a b Hans-Georg Gadamer, Truth and Method, Bloomsbury, 2013, p. 185.

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermenötik&oldid=33805094" sayfasından alınmıştır