Yapısal dilbilim
| Dilbilim |
|---|
| dizisinin bir parçası |
Yapısal dilbilim veya dilbilimde yapısalcılık, dili bir yapı olarak ele alır ve dilin, öğeleri sistem içindeki diğer öğelerle olan ilişkileri tarafından tanımlanan, kendi kendine yeten, kendi kendini düzenleyen göstergebilimsel bir sistem olarak tasarlandığı okulları veya teorileri ifade eden akımlar bütünü.[1][2] İsviçreli dilbilimci Ferdinand de Saussure'ün çalışmalarından türetilmiştir ve yapısalcılık genel yaklaşımının bir parçasıdır. Saussure'ün 1916 yılında ölümünden sonra yayınlanan Cours de linguistique générale adlı kitabı, dili birbirine bağlı birimlerden oluşan dinamik bir sistem olarak incelemeyi vurgulamıştır.[3] Saussure aynı zamanda göstergebilimsel çözümlemenin bugün hala önemli olan birkaç temel boyutunu ortaya koymasıyla da bilinir. Bunlardan ikisi sözcüksel ve sözdizimsel çözümleme yöntemleridir. Bu yöntemler sırasıyla sözdizimsel çözümleme ve paradigmatik çözümlemedir; göstergeleri, sistemdeki diğer göstergelerle olan yapısal ilişkisine göre tanımlar.[4]
Yapısal dilbilimin ortaya çıkışı Avrupa'da Saussure ve Rus dilbilimci N. S. Trubetzkoy'a; Amerika'da ise Edward Sapir ve Leonard Bloomfield'a dayanır.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Martinet, André (1989). "Linguistique générale, linguistique structurale, linguistique fonctionnelle". La Linguistique. 25 (1): 145-154.
- ^ Matthews, P. H. (2014). "Structural linguistics". The Concise Dictionary of Linguistics (3 bas.). Oxford University Press. ISBN 9780191753060.
- ^ Delen Karaağaç, Nurcan. "Yapısal Dilbilimin Oluşumu ve Bu Alanda Yapılan Çalışmalara Genel Bir Bakış". 26 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2024.
- ^ de Saussure, Ferdinand. Course in General Linguistics. Open Court House.
 | Dilbilim ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |