Napoli Krallığı (1806-1815)

Napoli Krallığı
*Regno di Napoli* (İtalyanca)
*Regno 'e Napule* (Napolice)
*Royaume de Naples* (Fransızca)
Napoli Krallığı Regno di Napoli (İtalyanca); Regno 'e Napule (Napolice); Royaume de Naples (Fransızca)
1806-1816
	Bayrak Arma
Başkent	Napoli
Yaygın dil(ler)	İtalyanca, Napolice
Hükûmet	Üniter; Bonapartizm; Mutlak monarşi
Kral
• 1806–1808
• 1806–1808	Joseph Bonaparte
• 1808–1815	Joachim Murat
Tarihçe
• Kuruluşu
• Kuruluşu	1806
• Dağılışı	1816
Öncüller	Ardıllar
	Napoli Krallığı
Napoli Krallığı

Napoli Krallığı (İtalyanca: Regno di Napoli; Napolice: Regno 'e Napule; Fransızca: Royaume de Naples), 1806 Güney İtalya'da kurulan bir Fransız himaye devletiydi. İki Sicilya'nın ve Napoli'nin kralı olan Bourbon hanesine mensup I. Ferdinando tahttan indirilerek yerine I. Napolyon'un ağabeyi Joseph Bonaparte getirildi: Joseph, kral olduktan sonra çocuklarını "Napoli prensi" ilan etti. Joseph, 1808'de İspanya kralı olunca, Napolyon kral olarak kayınbiraderi Joachim Murat'ı atadı. Murat, Tolentino Muharebesi'nde yenilgiye uğradıktan sonra 1815'te Viyana Kongresi tarafından tahttan indirildi.

Tarihçe

Napolyon'un kralları resmî olarak Napoli ve Sicilya kralı unvanına sahip olsalar da, İngilizlerin Akdeniz üzerindeki hakimiyeti Fransızların Sicilya'yı ele geçirmesini imkânsız hale getirdi. I. Ferdinando, Sicilya Krallığı tahtında kalmaya devam ederken, Fransız kuvvetleri Napoli Krallığı sınırlarına çıkarma yaptı.

Fransız Devrimi'nin modernleştirme yöntemleriyle, Joseph ve Murat'ın yönetimi altında krallık, eski feodalitenin örgütlenmesi ve yapısında kapsamlı reformlara uğradı. 2 Ağustos 1806'da feodalizm kaldırıldı ve soyluların tüm hak ve ayrıcalıkları kısıtlandı.^[1] Vergi toplama uygulaması da sona erdirildi. Hükümet, feodal vergi toplama ayrıcalıklarını sonlandırarak tüm vergilerin toplanmasını yavaş yavaş kontrol altına aldı.^[2] Joseph'in saltanatı sırasında Napoli şehrinde Paris'teki gibi sokak aydınlatma sistemi kuruldu.

Hükümet, devrimin din karşıtı tutumunu sürdürerek, kilise mülklerine topluca el koydu ve bunları "biens nationaux" (ulusal mallar) olarak açık artırmayla sattı. Feodal ayrıcalıkların kaybı karşılığında soylulara, bu tür mülklerle değiştirilebilecek sertifikalar verildi. Ancak, tüm kilise arazileri hemen satılmak yerine; bazıları hayır kurumlarını ve eğitim vakıflarını desteklemek üzere korundu.^[3] Çoğu manastır düzeni feshedildi ve fonları kraliyet hazinesine aktarıldı. Ülkede Benedikten Tarikatı ve Cizvitler dağıtıldı, ancak Joseph, Fransiskenler'i korudu.^[4]

1808'de, Napolyon'un kız kardeşi Caroline Bonaparte'ın kocası Joachim Murat, Joseph'in İspanya tahtına geçmesinin ardından İmparator tarafından Napoli kralı ilan edildi.

Murat, 1812'de başarısızlıkla sonuçlanan Rusya seferinde, Napolyon'un yanında yer aldı ve Napoleon'un çöküşü baş gösterince, kendi krallığını korumak istedi. Avusturyalılar ve İngilizlerle iletişime geçen Murat, 11 Ocak 1814'te Avusturyalılarla bir antlaşma imzaladı. Bu antlaşmaya göre, Sicilya üzerindeki hak iddialarından vazgeçmesi ve eski imparatoruna karşı savaşta Müttefiklere askeri destek sağlaması karşılığında, Avusturya, Murat'ın Napoli üzerindeki hakimiyetini savunacaktı. Murat, birliklerini kuzeye doğru yürüttü ve Neapolitanları Avusturyalıların yanında, Napolyon'un üvey oğlu ve İtalya Krallığı'nın vali yardımcısı Eugène de Beauharnais'e karşı savaştırdı. Napolyon'un 11 Nisan 1814'te tahttan indirilmesi ve Eugène'in ateşkesi üzerine Murat, Napoli'ye döndü. Ancak yeni müttefikleri ona güvenmedi ve onu görevden almak istediler.

Napoleon'un 1815'te dönüşüyle, Murat, Rimini'den İtalya'nın kuzeyindeki Avusturya kuvvetlerine karşı bir saldırı başlattı. Viyana Kongresi'ndeki güçler onun Napolyon ile iş birliği içinde olduğunu düşündü, ancak Napolyon o dönemde Fransa'ya dönüşünü savaşla değil barışçıl vaatlerle yapmak istiyordu. 2 Nisan'da Murat, ordusuyla Bologna'ya girdi. Ancak, Avusturyalılar Occhiobello'da Po Nehri'ni geçince, Murat'ın Neapolitan güçleri ilk çatışmada dağıldı. Murat, Cesena, ardından Ancona ve Tolentino'ya çekildi.^[5] 3 Mayıs 1815'teki Tolentino Muharebesi'nde Neapolitan ordusu yok edildi. Murat, Napoli'ye geri çekilse de durumu geri dönülemez hale geldi ve kısa süre sonra Napoli'den Fransa'ya kaçtı.

I. Ferdinando kısa süre sonra yeniden tahta geçti ve Murat'ın krallığı sona erdi. Viyana Kongresi, I. Ferdinando'nun hem Napoli hem de Sicilya'daki eski krallıkları üzerindeki hakimiyetini kabul etti. Bu krallıklar, 1816'da İki Sicilya Krallığı olarak birleşti ve 1861'e kadar varlığını sürdürdü.

Ordu

Napolyon dönemi boyunca, yani Bourbon hanesinin mağlup edilip yönetildiği on yıl boyunca, aktif olan Napoli Krallığı Ordusu, Napolyon Savaşlarının birçok büyük seferine Grande Armée ile birlikte katılan bir kara kuvvetine sahipti. Napolyon'un işgali ve 1806'da yeni krallığın kurulmasıyla, Napoli tahtı başlangıçta Napolyon'un kardeşi Joseph Bonaparte'a emanet edildi. 1808'den 1815'e kadar ise taht Napolyon İmparatorluğu'nun en önemli askeri komutanlarından biri olan Joachim Murat'ın elindeydi. Murat'ın idam edilmesinin ardından bu ordu dağıtılmak yerine; Sicilya'daki sürgünleri sırasında Bourbon hanesi tarafından muhafaza edilen ordu ile birleştirildi.