Karl Ziegler

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Karl Waldemar Ziegler
Karl Ziegler Nobel.jpg
Karl Ziegler
Doğum 26 Kasım 1898
Helsa, Kassel yakınları, Almanya
Ölüm 12 Ağustos 1973 (74 yaşında)
Mülheim, Almanya
Milliyet Alman
Eğitim Marburg Üniversitesi
Ödüller Nobel prize medal.svg Nobel Kimya Ödülü (1963)
Kariyeri
Dalı Organik kimya
Çalıştığı kurumlar Aachen Teknoloji Üniversitesi
Max Planck Kömür Araştırma Enstitüsü
Doktora
danışmanı
Karl von Auwers

Karl Waldemar Ziegler (d. 26 Kasım 1898 - ö. 12 Ağustos 1973), Alman kimyacı. Polimerler üzerindeki geliştirici araştırmalarından ötürü, Giulio Natta ile birlikte, 1963 Nobel Kimya Ödülü'ne layık görüldü. Nobel Komitesi Ziegler'i "organometalik bileşikler üzerindeki eşsiz çalışmaları ... yeni polimerleşme tepkimelerini ortaya çıkardı ve ... çok kullanışlı yeni endüstriyel süreçlere zemin hazırladı" şeklinde değerlendirmişti.[1]

Biyografi[değiştir | kaynağı değiştir]

Kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ziegler doktora çalışmasını 1920'de Marburg Üniversitesi'nde tamamladı. Kısa süre sonra Marburg ve Frankfurt Üniversitelerinde ders vermeye başladı. İlerleyen yıllarda Heidelberg ve Halle üniversitelerinde öğretim üyeliği yaptı. 1943'ten 1969'a kadar, Mülheim an der Ruhr'daki Kaiser Wilhelm Kömür Araştırma Enstitüsü'nün (sonradan Max Planck Kömür Araştırma Enstitüsü) yöneticiliğini yaptı.

Bilimsel katkılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Ziegler'in kauçuk bileşimindeki lityuma ilişkin araştırmaları, organik kimyada Grignard ayıraçlarından daha tepkin ayıraçların üretilmesini sağladı. Halkalı karbon bileşikleri üzerindeki çalışmalarından ise bazı parfümlerde kullanılan misk kokusunun bileşiminden yararlanıldı. II. Dünya Savaşı'ndan sonra çalışmalarını organoalüminyum bileşikleri üzerinde yoğunlaştırdı. 1953'te alüminyum atomuna bağlanabilecek karbon atomları zincirini uzatmaya çalışırken etileni 1-bütüne dönüştürdü. Bu buluşu günümüzde yaygın biçimde kullanılan plastik, yapay elyaf, yapay kauçuk gibi uzun zincirli hidrokarbon polimerlerin üretiminde yer alan katalizörlerin geliştirilmesine öncülük etti.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Nobel Lectures, Chemistry 1963-1970. Amsterdam: Elsevier Publishing Company. 1972.