Hasan Celalyan Hanedanı
| Hasan Celalyan Hanedanı Ermenice: Հասան-Ջալալյաններ | |
|---|---|
  | |
| Ülke | Artsakh |
| Milliyet | Ermeni |
| Ana hanedan | Aranshahik Pakraduni Hanedanlığı Artsruni Arsacid Hanedanı |
| Kuruluş | 1214 |
| Kurucu | Hasan Celalüddevle |
| Son hükümdar | Allahverdi II Hasan Celalyan |
| Unvan(lar) | |
| Ermenistan tarihi |
|---|
 |
Hasan Celalyan Hanedanı (Ermenice: Հասան-Ջալալյաններ), 1214'ten itibaren günümüzdeki aşağı Karabağ, Dağlık Karabağ ve Sünik'in[1] küçük bir kısmını kapsayan Haçın (büyük Artsakh) bölgesini yöneten bir Ermeni hanedanıydı[2][3] Adı Haçın'dan bir Ermeni feodal prens olan Hasan Celalüddevle'den (Հասան-Ջալալ Դոլա) 'dan gelmektedir. Hasan Celalyan ailesi, Selçuklu Türkleri, Persler ve Moğolların yanı sıra diğer Ermeni prensleri ve Haçın melikleri tarafından bölgedeki yabancı egemenliği boyunca birkaç yüzyıl boyunca özerkliğini koruyabilmişlerdir. Bölgede Ermeni bağımsızlığının son kalesini elinde tuttuklarını kabul edilir.[4]
Hasan Celalyanlar, kiliselerin ve diğer anıtların inşasını destekleyerek, bölgede Ermeni kültürünün gelişmesine yardımcı oldular. 16. yüzyılın sonlarına gelindiğinde, Hasan Celalyan ailesi Gülistan ve Martakert'te meliklikler kurmak için dallanmıştı ve Haçın Melikliği'ndeki orijinal mülkleri, Martuni ve Dizak'ın ayrı ayrı yönetilen melikliklerinin yanı sıra, daha sonra "Karabağ meliklikleri" olarak bilinen şeyin bir parçası haline geldi.[5]
Kökenleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Hasan Celal Hanedanı'nın izi, bölgede Partlı Arşakların kurulmasından önce gelen bir aile olan Ermeni Aranshahik hanedanına kadar takip edilir.[6][7] Rowan Üniversitesi'nde profesör ve Kafkasya tarihi konusunda uzman olan tarihçi Robert H.Hewsen'e göre Hasan-Jalal'ın soyunun "neredeyse tamamen" Ermeni olduğu şu sözlerle ifade edilir:
Hasan Celalüddevle'nin aile kökenlerinin çoğu, yeni ve eski Ermeni nakharar aileleriyle karmaşık bir dizi kraliyet evliliklerine yerleştirilir. Hasan Celal'in büyükbabası, Arşak kuzey yarısına hükmeden bir prens olan I. Hasan (Büyük Hasan olarak da bilinir) idi.[9] 1182'de bölgenin hükümdarı olarak istifa etti ve Dadivank'taki manastır hayatına girdi ve topraklarını ikiye böldü: güney yarısı (Haçın'ın çoğunu içeren) en büyük oğlu II. Vakhtank'a (Tangik olarak da bilinir), kuzey yarısı ise en genç çocuk olan "Kara" Gregory'e bırakıldı. II. Vakhtank, kendisi de Zakarid prens soyunun atası olan Sargis Zakaryan'ın kızı olan Khorishah Zakaryan ile evlendi.[10] Hasan Celal, Dizak-Balk Kralı Aṛanshahik'in kızı Mamkan ile evlendiğinde kayınpederinin topraklarını da miras almıştır.[11]
1960'ların sonlarında ve 1970'lerde Hasan Celal'in kökenleri, Ermeni ve Azeri bilim adamları arasında Arşak tarihi etrafında dönen daha büyük bir tartışmanın parçası haline geldi. Neredeyse sadece Azerbaycan tarihçileri tarafından O zamanlar Arşak'ın çoğunun ağırlıkla Kafkas Albanyası etkisi altında olduğu pozisyonuna ek olarak, nüfusun ve anıtların Ermeni değil, Kafkas Albanyası kökenli olduğu da öne sürüldü (bu argüman Nahçıvan bölgesindeki Ermeni anıtlarına karşı da kullanılmıştır).[12] Bu görüşleri açıklayan en önde gelen revizyonistler arasında Ziya Bünyadov ve Feride Memmedova da vardı. Memmedova, prens tarafından Genceser Manastırı'na oyulmuş bir yazıtın yorumuna dayanarak Hasan Celal'in Kafkasya Albanyası kökenli olduğunu iddia etti. Ermeni tarihçiler ve Hewsen gibi bölge uzmanları, Ermenilerin Kafkas Albanyası kültürünü "çaldığı" görüşünün yanı sıra, Ermenilerin Azerbaycan'daki görüşlerini de reddediyorlar.[13]
Hasan Celalüddevle'nin hükümdarlığı
[değiştir | kaynağı değiştir]Kültür
[değiştir | kaynağı değiştir]Ani'nin 1045'te Bizans İmparatorluğu'na teslim olması ve 1064'te Kars'ın Bizans'ın ilhakı ile tarihi Ermenistan'daki son bağımsız Ermeni devleti Bagratuni Krallığı sona erdi. Ancak, Selçuklu Türklerinin 1071'de Malazgirt Meydan Muharebesi'nde Bizanslıları mağlup etmesinden sonra daha belirgin hale gelen bölgenin yabancı egemenliğine rağmen, Doğu Ermenistan'daki Ermeniler Sünik ve Lori'nin iki dağlık krallığında ve Haçın Melikliği'nde özerkliklerini koruyabildiler.[14] 12. yüzyılın başından ortasına kadar, Birleşik Gürcü ve Ermeni Orduları Türkleri Doğu Ermenistan'dan çıkarmakta başarılı oldular, böylece 1236'da Moğolların ortaya çıkmasına kadar göreceli bir barış ve refah dönemi kurdular.[15]
Haçın, sayısız Türk istilası onu krallığın geri kalanından ayırana kadar Sünik'in bir parçasıydı. Hasan Celalyan ailesinin hükümdarlığı Terter ve Khachenaget nehirleri çevresinde yoğunlaştı. Hasan Celal'in doğum tarihi kesin olarak bilinmez; ancak 1214'te başlayıp 1261-1262 yılları arasında Kazvin'de öldüğü zaman biten saltanatı hem Arsak'ı hem de çevresindeki Ermeni bölgelerini kapsıyordu.[10] 1214'te babası Vakhtank öldüğünde, Hasan Celal topraklarını miras aldı ve Jababerd'deki Akana'daki bir kalede ikamet etti.[16] Tagavor (Kral; Ermenice: թագավոր) veya inknakal (otokrat veya mutlak hükümdar; Ermenice: ինքնակալ) unvanlarıyla tanınıyordu, ancak Dizak-Balk'ın son kralının kızı ile evlendiğinde "Arsak ve Balk Kralı" resmi unvanını aldı.[17] Orta Çağ Ermeni tarihçisi Kirakos Gandzaketsi, Ermenistan Tarihi adlı çalışmasında Hasan- Celal'i dindarlığı ve Hristiyanlığa olan bağlılığını şu sözlerle ifade eder:
Bu bağlılığın bir başka kanıtı, Hasan Celal'in Genceser Manastırı görevlendirmesini içeriyordu. Manastırın inşası 1216'da başladı ve 1238'e kadar sürdü. 22 Temmuz 1240'ta, Vartavar kutlamaları sırasında yapılan büyük kutlamaların ortasında ve Albanya Katolikosu Nerses'in de aralarında bulunduğu 700'e yakın rahibin huzurunda kilise kutsandı. Manastır, ailenin ikametgâhı ve mezarı ile katolikosun evi olmaya devam etti; 15. yüzyıldan itibaren aile, Katolikos'un kendisinin de amcadan yeğenine geçecek olan koltuğu üzerindeki kontrolü tekeline aldı. Hasan Celal'in oğlu VII. Yuhanna Katolikos olduğunda bu uygulamayı ilk kuran kişi olarak kabul edilirken, yeğeni John da ikincisi oldu.[19]
Hristiyanlığa olan bağlılığına rağmen, bölgedeki Müslüman etkisi, özellikle Selçuklu Türklerinin Kafkasya'yı işgal etmesinden sonra Gürcistan ve Ermenistan'da yaşayan Hristiyanların kültür ve geleneklerini etkilemiştir. Örneğin, Bizans sanat bilgini Anthony Eastmond, "[Hasan-Celal'in] yönetiminin dışsal tezahürlerinin çoğu, özellikle Genceser'in temel temeli hakkındaki tasvirinde, İslami gelenekler ve unvanlar aracılığıyla sunuldu." diyerek bu durumu ifade etmektedir.[20] Hasan Celal'in Genceser'in kubbesinin kasnağı üzerindeki görüntüsünde, bağdaş kurmuş şekilde oturmaktadır ve Eastmond bunun "Selçuklu sarayındaki gücü tasvir etmek için baskın bir araç" olduğunu ifade etmektedir.[21] Hasan Celal'in isminde de Müslüman etkisi görülüyordu: Zamanın bir modası olarak, birçok Ermeni "orijinal Ermeni isimleriyle bağını" yitiren Arapça soyadı (künye) benimsedi.[22] Hasan Celal'in Ermenice ismi Haykaz'dı ama ismindeki Arapça sözcükler kişiliğini tarif etmek amacıyla seçilmişti; Hasan yakışıklı; Celal, büyük; Devle, zenginlik ve yönetişim anlamına geliyordu.[23]
Hasan Celal'ın Ermeni Sinaksaryon'u
[değiştir | kaynağı değiştir]Genceser, azizlerin kısa yaşamlarının ve önemli dini olayların anlatımlarının bir takvim koleksiyonu olan Ermenistan'ın tamamlanmış ilk Haysmavurk'una (Sinaksaryon) ev sahipliği yaptı. Yeni, daha iyi organize olmuş bir Haysmavurk fikrine sahip olma fikri, daha sonra talebini önemli bir Orta Çağ Ermeni filozofu ve Vanakan Vardapet olarak bilinen Arsak yerlisi olan Peder İsrail'e (Ter-Israel) ileten Hasan Celal'den geldi. Haysmavurk, Kirakos Gandzaketsi tarafından daha da geliştirildi. Hasan Celal'in emrettiği Haysmavurk'ün "Ter-İsrail'in Sinaksaryon'u" olarak tanındıktan sonra; 1834'te Konstantinopolis'te toplu olarak basıldı.[24]
Moğol istilası
[değiştir | kaynağı değiştir]
1236'da İlhanlı Moğol orduları Kafkasya'yı işgal etti. Haçın'a girmeden önce Hasan Celal ve halkı, İşkhanberd'e (Genceser'in hemen güneyinde yer alan; Farsça adı Khokhanaberd olarak da bilinir) sığınabildiler. Bir dağın tepesindeki müthiş konumu nedeniyle, Moğollar kaleyi kuşatmamayı seçtiler ve Hasan Celal ile müzakereler için görüşme talep ettiler: Moğol İmparatorluğu'na olan sadakatini ve askerlik hizmetini, fethettikleri Haçın'a bitişik bazı yakın topraklar karşılığında değiştirdiler. Daha sonra, 1240-1242'de Hasan Celal, Haçın'da "Karabağ" (Khokhanaberd'de) ve "Lajīn" (Havkakhaghats berd'de) darphanelerinde yaygın olarak Moğol tiplerinden sikkeler bastırmıştı.[25]
İktidarını koruma ihtiyacı hisseden Hasan Celal, muktedir handan kendisine ve hükümdarlığı altındaki insanlara özel özerklik hakları ve ayrıcalıkları elde edebilmek amacıyla Moğol imparatorluğunun başkenti Karakurum'a iki kez gitti.[10] Bu taleplerinin kabul edilmesine rağmen, Moğollar bölge halkının çoğunu hor gördüler ve onlara aşırı vergi uyguladılar. Dönemin bölgesel Moğol ostikanı olan Argun Han, Ermenilere o kadar çok kısıtlama getirdi ki, bu kısıtlamalar 1256'da Hasan Celal'i Katolikos Nerses'in tecavüzlerini protesto etmek için bir kez daha başkente gitmeye sevk etti. Buna yanıt olarak Batu Han, "Albanyalı Katolikos Lord Nerses'e, tüm mülkleri ve malları için özgürlüğü garanti altına alan, özgür ve vergisiz olması ve yetkisi altındaki piskoposluklarda her yere özgürce seyahat etmesine izin verilen ve hiç kimsenin söylediklerine itaatsizlik etmemesini garanti eden" bir belge düzenledi.[26]
Hasan Celal, kızı Rhuzukan'ı bir Moğol liderinin oğlu Bora Noyan ile evlendirerek Moğollarla olan ittifaklarını güçlendirmeye de çalıştı.[27] Ermeniler ve Moğollar arasındaki ilişkiler kötüleşmeye devam etti ve hanın verdiği belgede verdiği sözler tutulmadı.
Nihayet 1260 yılında Hasan Celal, Moğol yönetimine karşı bir ayaklanmaya önderlik eden Gürcü kralı Davit Narin'in güçleriyle ittifak kurmaya karar verdi. Moğollar tarafından defalarca yakalandı, ancak ailesi onu fidye ödeyerek kurtarabildi. Ayaklanma sonunda başarısız oldu ve Argun Han'ın emriyle Hasan Celal bir kez daha tutuklandı ve Kazvin'e (şimdi İran'da) götürüldü. Kirakos Ganzaketsi'ye göre Rhuzukan, Argun'a babasını serbest bırakması için baskı yapması için Hülâgû Han'ın karısı Dokuz Hatun'a başvurdu. Ancak Argun Han bunu öğrenince Hasan Celal'e işkence yaptı ve onu sonunda idam ettirdi.[10][28] Hasan Celal'in oğlu Atabek, birkaç adamına babasının bir kuyuya atılan parçalanmış cesedini almaları için İran'a gitmelerini emretti; ceset geri getirildikten sonra, uygun bir cenaze töreni yapıldı ve Genceser Manastırı'na gömüldü.
Sonraki hükümdarlık dönemleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Ölümünün ardından aile, Hasan Celal'in resmi unvanını daha kısa olan "Arsak Prensleri" olarak kısalttı.[29] Atabek'e, Hülâgû tarafından babasının pozisyonunu devralması emredildi ve Atabek 1306 yılına kadar görevde kaldı. Torunları Melik Avanyan ailesi olacak olan kuzeni Vakhtank'a Dizak bölgesinin kontrolü verildi. Onun soyundan gelenler, Hasan Celal ile ilişkilerini göstermenin bir yöntemi olarak, Hasan Celal'i soyadları olarak benimsemişler ve sonuna -yan ekleyerek bir ek oluşturmuşlardır.[23] Aile, Genceser Manastırı ve bitişiğindeki Vaftizci Yahya Kilisesi de dahil olmak üzere günümüzde ayakta kalmaya devam eden çok sayıda mimari ve kültürel projeyi finanse etti. Geç 16. yüzyılda, aile Martakert, Haçın ve Gülistan'da melikliklere dallandı.[1][30]
Özgürlük hareketi
[değiştir | kaynağı değiştir]17. yüzyıl ve 18. yüzyıl Türk - İran savaşları sırasında melikler şiddetle direndiler ve her iki tarafın da yaptığı saldırılara karşı savaştılar. 18. yüzyılın son çeyreğinde, işgalci Rus ordularına karşı hem Türklerin hem de Perslerin bölgeyi temizlemesine yardım ettiler. Hasan Celalyanlarr, bölgeyi yabancıların kontrolünden kurtarma davasını üstlenen melik ailelerinin en önde gelenlerinden biriydi; Bunların başında Katolikos Yesayi Hasan Celalyan (? - 1728) gelmektedir.[31] 1677'de Culfa Ermeni Katolikosu Hakob Karabağ'ın melikleri ile gizli bir görüşme yaptı ve bölgenin kurtuluşu için Avrupa'ya bir heyet yolculuğu yapılmasını önerdi.[32] 1711'de İsrael Ori'ye eşlik eden Yesayi, Büyük Petro komutasındaki bir orduya destek sağlamak için Rusya'ya gitti. Ori ise yolda öldü ve kısa süre sonra hareketin baş figürü Yesayi oldu. Peter ile müzakerelere devam etti ve 1718'de kendisine gönderilen bir mektupta, 10-12.000 kişilik bir Ermeni ordusunun yanı sıra komşu Gürcü güçlerinden de destek sözü aldı. Talepleri, garip bir şekilde, Doğu Transkafkasya'daki Müslüman nüfuslu bölgeleri Rusya'ya ve Hristiyan nüfuslu batı bölgelerini Türklere veren Büyük Petro tarafından imzalanan İstanbul Antlaşması'nın (1724) imzalandığı 1724 yılına kadar devam etti. Her ikisi de Kafkasya'nın ve Doğu Anadolu'nun büyük bir bölümünü kapsayan Safevi topraklarını fethetmeyi yeni bitirmişti, Safeviler ise bir iç savaşta yok oldu.[33] Rusya'nın Kafkasya'ya olan ilgisi, Petro'nun 1725'teki ölümünden sonra, liderlerinin güçlerini Terek Nehri'ne çekmesiyle kısa süre sonra azaldı[34] ve Kuzey ve Güney Kafkasya'da kazanılan topraklar sırasıyla 1732 ve 1735 tarihli Reşt ve Gence antlaşmaları uyarınca İran'a (o yıllarda Nadir Şah liderliğindeydi) devredildi.
Osmanlılar, dağılmakta olan Safevilerin Hristiyan bölgelerini geçici olarak ele geçirirken, Ermenistan ordusunun bazı liderleri, Türk işgaline karşı kendilerini savunmak zorunda kaldıkları için bu başarısızlıktan Yesai'yi sorumlu tuttu.[kaynak belirtilmeli]
17. yüzyıldan 19. yüzyılın başlarına kadar geçen süreçte Celalyan hanedanı, Jaberd beyliğinin son hükümdarları olan Melik-Atabekyan ailesi de dahil olmak üzere diğer birkaç Ermeni soylu hanesinin kurulmasıyla çoğaldı. 1813'te ölecek olan Allahverdi II Hasan Celalyan, 1804-1813 Rus-İran Savaşı sırasında 1805'te Rus İmparatorluğu bölgeye ilk girdiğinde Haçın'ın son meliğiydi.[29] 1828'de, ikinci Rus-İran Savaşı'nın sona ermesinin ardından, Türkmençay Antlaşması ve İran'ın Güney Kafkasya'da elinde tuttuğu son toprakları zorla terk etmesiyle teyit edilen sonuçlara göre, Ruslar nihayet Katolikos makamını feshettiler.[35]
Günümüzde Hasan Celalyanlar
[değiştir | kaynağı değiştir]
Hewsen'in Revue des Études Arméniennes dergisinde ilk makalesinin yayınlandığı sırada, yazar hanedanın hayatta kalanlarının izini süremedi, ancak son iki Albanya Katolikosunun, Hovhannes XII (1763-1786) ve Sargis II'nin (1794-1815), hepsi "on dokuzuncu yüzyılın ortalarında çok sayıda çocuk" bırakan bir düzine erkek kardeşe sahipti. Ayrıca 19. yüzyıldan 20. yüzyıla kadar Erivan'da yaşayan Eleanora Hasan Celalyan adlı bir kadını sanatçı olarak teşhis edebildi.[36] Daha sonraki yıllarda Sovyet kaynakları, Rus İmparatorluğu'nda yaşayan Ermeni yazar, şair ve avukat Ruben Hasan Celalyan'ın (1840–1902) biyografisini de listeledi.[37] Dağlık Karabağ'ın Martakert Bölgesi Drmbon'dan Stepan Hasan Celalyan adlı bir kişi, Miras Partisi üyesi olarak Ermenistan Millet Meclisi'nde milletvekili olarak görev yaptı ve Birinci Dağlık Karabağ Savaşı'nda savaştı.[38][39]
Hasan Celal'ın kişisel hançeri de dahil olmak üzere Hasan Celalyanların birkaç eseri, şu anda Saint Petersburg'daki Ermitaj Müzesi'nde sergilenmekte olan bir Ermeni yazıtıyla birlikte günümüze kadar gelmiştir.[40]
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b (Ermenice) Ulubabyan, Bagrat. "Հասան-Ջալալյաններ" [Hasan-Jalalyans]. Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1980, vol. 6, p. 246.
- ^ Islam and Christianity in Medieval Anatolia / Edited by A.C.S. Peacock, Bruno De Nicola, Sara Nur Yildiz. — Routledge, 2016. — P. 82. " Under its suzerainty, a new cadre of Armenia aristocratic houses (Dop'ean, Vachutean, Proshean, Hasan-Jalalean) rose to prominence."
- ^ Bayarsaikhan Dashdondog. The Mongols and the Armenians (1220-1335). — BRILL, 2010. — p. 34.:"The subjects of Iwanē's family were the Orbelians, Khaghbakians, Dopians, HasanJalalians, and others (see Map 4).18 The representatives of these major Armenian families entered into direct contact with the Mongols in order to retain their conquered lands, the discussion of which follows in nest chapters."
- ^ Hewsen, Robert H. "The Kingdom of Arc'ax" in Medieval Armenian Culture (University of Pennsylvania Armenian Texts and Studies). Thomas J. Samuelian and Michael E. Stone (eds.) Chico, California: Scholars Press, 1984, pp. 52-53. 0-89130-642-0
- ^ Hewsen, Robert H. "The Meliks of Eastern Armenia: A Preliminary Study." Revue des Études Arméniennes 9 (1972), pp. 299-301.
- ^ Խաչենի իշխանությունը, X-XVI դարերում [The Principality of Khachen, From the Tenth to Sixteenth centuries] (Ermenice). Erivan: Armenian Academy of Sciences. 1975. ss. 56-59.
- ^ Armenia: A Historical Atlas. Chicago: University of Chicago Press. 2001. s. 162. ISBN 0-226-33228-4.
- ^ De Waal, Thomas (2003). Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War. New York: New York University Press. ss. 156-157. ISBN 0-8147-1945-7.
- ^ Hewsen. "The Kingdom of Arc'ax", p. 47.
- ^ a b c d (Ermenice) Ulubabyan, Bagrat. "Հասան-Ջալալ Դոլա" [Hasan-Jalal Dawla]. Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1980, vol. 6, p. 246.
- ^ Hewsen. "The Kingdom of Arc'ax", p. 49.
- ^ Highlanders: A Journey to the Caucasus in Quest of Memory. New York: Douglas & McIntyre. 2000. ss. 373-384. ISBN 0-374-52812-8.
- ^ De Waal. Black Garden, pp. 152-156.
- ^ A Concise History of the Armenian People. Costa Mesa, CA: Mazda. 2006. ss. 87-88. ISBN 1-56859-141-1.
- ^ Bournoutian. Armenian People, pp. 109-111.
- ^ Hewsen. "The Kingdom of Arc'ax", p. 50.
- ^ Hewsen notes that because of Hasan-Jalal's lineage, he could have "At one and the same time...legitimately style himself King of Siwnik [Syunik], King of Balk, King of Arc'ax [Artskah], and King of Albania, not to mention Prince of Gardman, Dizak, and Xac'en [Khachen] - as well as Presiding Prince of Albania - as he chose.": "The Kingdom of Arc'ax", pp. 49-50.
- ^ Kirakos Gandzaketsi. History of the Armenians 19 Haziran 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Translated by Robert Bedrosian.
- ^ Hewsen (1972). "The Meliks of Eastern Armenia", p. 317.
- ^ Art and Identity in Thirteenth-Century Byzantium: Hagia Sophia and the Empire of Trebizond. Burlington, VT: Ashgate. 2004. s. 92. ISBN 0-7546-3575-9.
- ^ Eastmond, Art and Identity, p. 144.
- ^ Minorsky, Vladimir. "Caucasica IV," Bulletin of the School of Oriental and African Studies 3 (1953), pp. 504-505.
- ^ a b (Ermenice) Hasan-Jalalyans 23 Aralık 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The Hasan-Jalalyans, Charitable, Cultural Foundation of Country Development. Accessed December 24, 2007.
- ^ (Ermenice) Avdalbekyan, Mayis. "Հայսմավուրկ" [Haysmavurk]. Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1980, vol. 6, pp. 202-203.
- ^ "A. V. Akopyan. On the Earliest Coins of Khachen (Qarabagh) // Journal of Oriental Numismatic Society (Spring of 2015)". 6 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2021.
- ^ Early Mongol Rule in Thirteenth-Century Iran: A Persian Renaissance. Londra: Routledge. 2003. s. 63. ISBN 0-415-29750-8.
- ^ Lane. Early Mongol Rule, p. 259.
- ^ Kirakos Gandzaketsi. History of Armenia, Chapter 63: The death of pious prince Jalal 14 Ekim 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., [g389-392]
- ^ a b Hewsen. "The Kingdom of Arc'ax", p. 53.
- ^ Hacikyan, Agop Jack; Gabriel Basmajian; Edward S. Franchuk (2005). The Heritage of Armenian Literature: From the Eighteenth Century to Modern Times, vol. 3. Detroit: Wayne State University. s. 470. ISBN 0-8143-3221-8.
- ^ (Ermenice) Svazyan, H. "Եսայի Հասան-Ջալալյան" [Yesayi Hasan-Jalalyan]. Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1977, vol. 3, pp. 523-524.
- ^ Bournoutian. Armenian People, pp. 236-237.
- ^ Uralic And Altaic Series. Routledge. 1997. s. 47. ISBN 0-7007-0380-2. 6 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2021.
- ^ Bournoutian. Armenian People, pp. 237-238.
- ^ Hewsen (1972). "The Meliks of Eastern Armenia", p. 318.
- ^ Hewsen (1972). "The Meliks of Eastern Armenia", pp. 328-329.
- ^ (Ermenice) Saghyan, M. "Ռուբեն Հասան-Ջալալյան" [Ruben Hasan-Jalalyan]. Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1980, vol. 7, p. 246.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 27 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 29 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2021.
- ^ De Waal. Black Garden, pp. 151-152.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Gandzasar.com: Gandzasar Manastırı, Dağlık Karabağ Cumhuriyeti 28 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- (Ermenice) Hasan-Jalalyans, Hayırsever, Ülke Kalkınma Kültür Vakfı .
Konuyla ilgili yayınlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Makaleler
- Hewsen, Robert H. "The Kingdom of Arc'ax" in Medieval Armenian Culture (University of Pennsylvania Armenian Texts and Studies). Thomas J. Samuelian and Michael E. Stone (eds.) Chico, California: Scholars Press, 1984, pp. 42–68, 0-89130-642-0
- "The Meliks of Eastern Armenia: A Preliminary Study." Revue des Études Arméniennes 9 (1972), pp. 255–329.
- "The Meliks of Eastern Armenia: II." Revue des Études Arméniennes 10 (1973–1974), pp. 281–303.
- "The Meliks of Eastern Armenia: III." Revue des Études Arméniennes 11 (1975–1976), pp. 219–243.
- Birincil kaynaklar
- Esayi Hasan Jalaleants. A Brief History of the Aghuank Region, trans. by George Bournoutian. Costa Mesa, CA: Mazda Publishers, 2009.
- Kirakos Gandzaketsi. History of Armenia 1 Ağustos 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Trans. Robert Bedrosian.
- İkincil ve üçüncül kaynaklar
- (Rusça) Orbeli, Joseph. Асан Жалал дoла, Kниаз Xaчeнcки [Hasan-Jalal Dawla, Lord of Khachen]. Izvestiia Imperatorskoi Akademii Nauk 3 (1909). Reprinted in Izbrannii Trudi. Yerevan, 1963.
- (Rusça) Raffi. The Melikdoms of Khamsa 19 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Yerevan: Nairi, 1991.
- (Fransızca) Toumanoff, Cyril. "Manuel de généalogie et de chronologie pour l'histoire de la Caucasie Chrétienne (Arménie-Géorgie-Albanie)." Edizioni Aquila, Roma, 1976.
- (Ermenice) Ulubabyan, Bagrat. Խաչենի իշխանությունը, X-XVI դարերում [The Principality of Khachen, From the Tenth to Sixteenth centuries]. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1975.
- (Ermenice) Ulubabyan, Bagrat. "Hasan-Jalal Dawla" and "Hasan-Jalalyan Family" in Armenian Soviet Encyclopedia. vol. 6. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1980.
- (Ermenice) Board of editors of the Armenian Academy of Sciences, edited by Tsatur P. Aghayan et al. "Հայ ժողովուրդը Ֆեոդալիզմի վայրԷջքի ժամանակշրջանում, XVI-XVIII դդ." [The Armenian People and the Period of Decline of Feudalism from the Fourteenth to Eighteenth Century] in History of the Armenian People. vol. 5. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1976.