Führersonderzug
Führersonderzug, Adolf Hitler'in özel treni idi. 1940’da Führersonderzug “Amerika”, daha sonra da Ocak 1943’te Führersonderzug “Brandenburg” olarak adlandırılmıştır.[1] Tren, Balkan Cephesi'ne kadar bir karargah olarak hizmet verdi. Daha sonra, tren Führer Karargahı olarak kullanılmadı, ancak Hitler Berlin, Berchtesgaden, Münih ve diğer karargahlar arasındaki savaş boyunca seyahat etmeye devam etti.
Genel[değiştir | kaynağı değiştir]
İlk kalıcı Führer Karargahı olan Felsennest Mayıs 1940'ta kullanılmadan önce Führersonderzug bir mobil karargah olarak görev yaptı. Hitler ve çevresi, bu treni savaşın çeşitli cephelerini ve sahnelerini ziyaret etmek için kullandı. Güvenlik açısından, olası bir saldırıyı önlemek için trenin ön ve arka vagonları kullanıldı. 1945'te Hitler'in yardımcısı ve komutanı Julius Schaub, Führersonderzug'un imha edildiğini gördü.[2]
Bileşenler[değiştir | kaynağı değiştir]
Trenin tam unsurları bilinmiyor, ancak "Bln 2009" kalkış bilgileri tarafından bazı detayları açıklandı. Tren 23 Haziran 1941'de Berlin'deki Anhalter Bahnhof'tan hareket ettiğinde ve 24 Haziran 1941'de Wolfsschanze'ye ulaştığında; sırasıyla münferit 17 bileşen (lokomotifler ve arabalar) şunlardı:[3]
- bir bagaj vagonu
- Hitler tarafından kullanılan Führerwagen
- Bir konferans salonu ve bir iletişim merkezi içeren bir Befehlswagen (komuta aracı)
- eşlik eden güvenlik kuvveti için bir Begleitkommandowagen
- yemek arabası
- misafirler için iki araba
- Badewagen (banyo vagonu)
- başka bir yemek vagonu
- personel için iki uyuyan araba
- Bir Pressewagen (basın aracı)
- başka bir bagaj arabası
- başka bir Flakwagen
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Felton, Mark (6 Kasım 2015). "PLANES, TRAINS & AUTOMOBILES – TRANSPORTING THE FÜHRER". markfelton.co.uk/. 2 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2018.
- ^ Joachimsthaler, Anton (1999) [1995]. The Last Days of Hitler: The Legends, The Evidence, The Truth. Brockhampton Press. s. 287. ISBN 1-86019-902-X.
- ^ Raiber, Richard, Guide to Hitler's Headquarters, After The Battle, No. 19, p. 2.