İstanbul kültürü

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(İstanbul'da kültür sayfasından yönlendirildi)
İstanbul Akaretler Caddesi

İstanbul kültürü temelleri Bizans ve Osmanlı İmparatorluklarına başkentlik yapmış olan şehirde bulunmaktadır. Bununla birlikte, Türkiye Cumhuriyeti odağını İstanbul'dan Ankara'ya çevirdiğinde, 20. yüzyılın ortaları boyunca şehrin kültürel sahnesi görece durgun kaldı ve uluslararası ve hatta ulusal düzeyde sınırlı başarı gördü. Yeni cumhuriyet hükümeti, Türkleri Avrupa kökenli müzik geleneklerine yönlendiren programlar oluşturdu, ancak müzik kurumları ve yabancı klasik sanatçıların ziyaretleri öncelikle yeni başkentte yoğunlaştı.[1] Türkiye'nin kültürünün çoğunun kökleri İstanbul'da olmasına rağmen, İstanbul'un kültürel önemi yalnızca geçmiş ihtişamına dayanmayan bir şehir olarak küresel olarak yeniden ortaya çıkması 1980 ve 1990'larda olmuştur.

Güzel Sanatlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Haliç, Ayasofya ve ötesindeki Sultanahmet Camii'nin Görünümü, Konstantinopolis, Ernst Koerner, 1913

İstanbul'daki geleneksel görsel sanat biçimleri, Avrupalı ve Osmanlı ressamlarının eserlerinde şehrin manzarasını tasvir etmeye başladıkları Osmanlı dönemine kadar uzanır.[2] 19. yüzyılın sonunda İstanbul, şehre akın eden Türk, Avrupalı ve Orta Doğulu sanatçılarla bölgesel bir sanat merkezi haline geldi. Ankara'yı Türkiye'nin kültürel kalbi haline getirme çabalarına rağmen, İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi (günümüzde Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi), 1970'lere kadar ülkenin ana sanat kurumu olarak kaldı.[3] O zamandan beri, daha önce Ankara'da yaşayan sanatçıların 1980'lerde kurulan üniversiteler ve sanat dergilerinden yararlanarak taşınmasıyla İstanbul, ülkenin sanat merkezi olarak yeniden ortaya çıktı. İstanbul'da sanat, yalnızca estetikle ilgilenen elitist bir kültür olmaktan çok, analitik bir role sahip olarak görülmeye başlandı.[4] Türk sanatçılar, uluslararası bir izleyici kitlesi için oryantalist temaları tasvir etmeye devam ediyor, ancak şehirdeki sanat artık Türk siyasi temalarını da ele alıyor veya Batı çağdaş sanatına benziyor. Beyoğlu, genç sanatçıların ve daha önce yurtdışında ikamet eden daha yaşlı Türk sanatçıların burada yer bulmasıyla şehrin sanat merkezi haline gelmiştir. İstanbul Modern'in de aralarında bulunduğu sergi alanları, müzayede evleri ve modern sanat müzeleri, semtin kozmopolit yapısına katkıda bulunmaktadır.[5]

Yine de, İstanbul'un çağdaş sanatları ziyaretçilerin ilgisini çekmekte zorlanıyor. Kültür ve Turizm Bakanlığı, 2009'da İstanbul'da 69 müze olduğunu tahmin ediyor, bu sayı Londra'da 76 ve Barselona'da 51'dir. Şehrin en popülerleri olan Ayasofya ve Topkapı Sarayı ve Kariye Kilisesi olmak üzere, tarihi nitelikte, dini ve siyasi işlevlerinden arındırılmış ve müzeye dönüştürülmüş binalardır.[6] İstanbul Arkeoloji Müzeleri, ülkede modern müzeler çağını başlattığı kabul edilen Türkiye'nin en önemli müzeleri arasındadır; 1891'de amaca yönelik olarak inşa edilmiş bir yapıda kurulan üç ayrı müze birlikte bir milyon eserden oluşan bir koleksiyona sahiptir.[7] İstanbul'un görsel sanatlara adanmış en popüler galerisi, sergilerinde 20. yüzyıl öncesi eserler de yer alsa da Türk ve İslam Eserleri Müzesi'dir. İstanbul Modern, Pera Müzesi ve Santralistanbul, 2000'li yıllarda Haliç'in kuzeyinde bu boşluğu doldurmak için açılan müzeler arasında yer alıyor, ancak büyük beğeni toplamış olsalar da tarihi yarımadada ki selefleri kadar ziyaretçi alamadılar.[6]

Yıldız Sarayı, 1896 yılında Türkiye'nin ilk film gösterimine ev sahipliği yapmıştır.

Sinema, İstanbul'da uzun bir geçmişe sahiptir ve ülkedeki ilk gösterimi, teknolojinin Paris'te halka sunulmasından sadece bir yıl sonra, 1896'da Yıldız Sarayı'nda yapılmıştır.[8] Beyoğlu'nda İstiklal Caddesi olarak bilinen cadde boyunca en büyük tiyatro yoğunluğu ile beraber sinema salonları hızla çoğaldı.[9] Türk filmleri 1950'lere kadar istikrarlı bir şekilde gelişmemiş olsa da, İstanbul aynı zamanda Türkiye'nin gelişmekte olan film endüstrisinin kalbi haline geldi.[10] O zamandan beri İstanbul, Türk dramaları ve komedilerini çekmek için en popüler yer oldu.[11] Bu arada, sinema salonları öncelikle en kârlı Amerika ve Avrupa pazarlarından yabancı filmler gösterdi. Türk film endüstrisi yüzyılın ikinci yarısında hızlanırken, 2002'de İstanbul'da geçen ve çekilen Uzak filmiyle ülke filmlerinin önemli bir uluslararası başarı elde etmesi mümkün olmadı. İstanbul ve pitoresk silüeti Amerika Amerika (1963), Rusya'dan Sevgilerle (1963), Geceyarısı Ekspresi (1978), Dünya Yetmez (1999), The International (2009) ve Tinker Tailor Soldier Spy (2011).[12] Hintli film yapımcıları da yakın zamanda İstanbul'un sinema cazibesini keşfettiler, Guru (2007) ve Mission Istaanbul (2008) filmleri İstanbul'da çekilmiştir.[13]

Aya İrini'de sık sık klasik müzik konserleri düzenlemektedir.

Kültür sahnesindeki bu yeniden ortaya çıkışla aynı zamana denk gelen, şimdi İstanbul Kültür Sanat Vakfı tarafından düzenlenen çok sayıda festivalin kurulmasıydı. Bunların en eskisi, 1973'te Türkiye'den ve dünyadan çeşitli sanat türlerini (müzik, dans, görsel sanatlar ve film) sergilemeye başlayan İstanbul Festivali'dir. Bu amiral gemisi festivalden, 1980'lerin başında İstanbul Film Festivali ve İstanbul Caz Festivali geldi. Artık sadece müzik ve dansa odaklanan İstanbul Festivali, 1994'ten beri İstanbul Müzik Festivali olarak bilinmektedir.[14] Orijinal İstanbul Festivali'nden evrilen festivallerin en öne çıkanı, 1987'den beri iki yılda bir düzenlenen İstanbul Bienali'dir. İlk oluşumları Türk görsel sanatını sergilemeyi amaçlarken, o zamandan beri uluslararası sanatçılara açıldı ve Venedik Bienali ve São Paulo Sanat Bienali'nin yanı sıra seçkin bienaller arasında prestij kazandı.[15] Atatürk Kültür Merkezi, Cemal Reşit Rey Konser Salonu ve Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu da dahil olmak üzere şehrin dört bir yanında amaca yönelik olarak inşa edilmiş bir dizi mekanda canlı gösteriler ve konserler düzenlenmektedir, ancak tarihi mekanlar da (örneğin, Aya İrini, Rumeli Hisarı, Gülhane Parkı ve Topkapı Sarayı avlusu) kültürel gösterilere ev sahipliği yapmaktadır.

Boş vakit ve eğlence[değiştir | kaynağı değiştir]

Hamamlar, Osmanlı toplumunun temelini oluşturuyordu ve bazıları o zamandan beri kafelere dönüştürülmüş veya kullanılmayan tarihi kalıntılar olarak duruyor olsa da, modern İstanbul'da hala bir yeri vardır. Hem Türkler hem de turistler arasında popüler olan Cağaloğlu Hamamı gibi pek çok Türk hamamı yüzlerce yıldır kesintisiz olarak işletilmektedir.[16] Bunun yerine serinlemeyi tercih edenler için şehir, yakın zamanda Marmara Denizi ve Boğaziçi boyunca uzanan birçok plajını yeniden açtı; Bakırköy, Küçükçekmece ve Sarıyer bugün şehrin en uğrak sahil yerleri arasında yer alıyor.

İstanbul, diğer büyük şehirlerin aksine birincil bir kent parkına sahip değildir, ancak şehrin farklı yerlerinde yeşil alanlara sahiptir. Gülhane Parkı ve Yıldız Parkı başlangıçta İstanbul'un iki sarayının (Topkapı Sarayı ve Yıldız Sarayı) arazisine dahil edilmişti, ancak Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk yıllarında halka açık parklar olarak yeniden tasarlandılar.[17] Fethipaşa Korusu, Yıldız Sarayı'nın karşısında, 15 Temmuz Şehitler Köprüsü'nün bitişiğinde, Boğaz'ın Anadolu yakasında bir yamaçta yer almaktadır. Boğaz'ın Avrupa yakasında ve Fatih Sultan Mehmet Köprüsü'ne daha yakın olan Emirgân Korusu; aslen Osmanlı sultanlarına ait özel bir mülk olan 47 hektar (120 akre) park, bitki çeşitliliği ve 2005'ten beri her yıl düzenlenen lale festivaliyle tanınır.[18] Yaz aylarında şehirden kaçan İstanbullular arasında popüler olan Belgrad Ormanı, şehrin kuzey ucunda 5.500 hektar (14.000 akre) geniş bir alana yayılmaktadır. Kente su sağlayan orman, Bizans ve Osmanlı dönemlerinde kullanılan rezervuarların kalıntıları hala görülebilmektedir.[19][20]

Kapalıçarşı, dünyanın en büyük kapalı çarşılarından biridir.

İstanbul, tarihi olandan modern olana kadar çok sayıda alışveriş merkezine sahiptir. Kapalıçarşı, 1461 yılından beri faaliyette olan dünyanın en eski ve en büyük kapalı çarşılarından biridir.[21][22] Bir yıl sonra kurulan Mahmutpaşa Çarşısı, Kapalıçarşı ile 1660'tan beri İstanbul'un en önemli baharat çarşısı olan Mısır Çarşısı arasında uzanmaktadır. Galleria Ataköy, 1987'de açıldığında Türkiye'de modern alışveriş merkezleri çağını başlatmıştır.[23] O zamandan beri AVM'ler tarihi yarımadanın dışındaki büyük alışveriş merkezleri haline geldi. Cevahir Alışveriş Merkezi, açıldığı 2005 yılından bu yana kıtanın en büyükleri arasında yer almaktadır.[22] Nişantaşı'ndaki Abdi İpekçi Caddesi ve Anadolu yakasındaki Bağdat Caddesi lüks alışveriş bölgelerine evrilirken,[24][25] İstiklal Caddesi Beyoğlu'nun bel kemiğini oluşturmaktadır.[26]

İstanbul Boğazı'ndaki Bebek, Arnavutköy ve Yeniköy semtleri deniz ürünleri restoranlarıyla ünlüdür.
Taksim Meydanı'ndaki Atatürk Kültür Merkezi, İstanbul'un opera binası olarak hizmet veriyor

İstanbul, kebap gibi tipik Türk mutfağının yanı sıra tarihi deniz ürünleri restoranlarıyla da ünlüdür. Şehrin en popüler ve lüks deniz ürünleri restoranlarının birçoğu Boğaz kıyılarında (özellikle Avrupa yakasında Ortaköy, Bebek, Arnavutköy ve Yeniköy mahalleleri ve Asya yakasında Beylerbeyi, Çengelköy ve Kandilli ) sıralanırken, yaya bölgesine sahip Kumkapı mahallesi Marmara Denizi boyunca yaklaşık elli balık restoranına ev sahipliği yapmaktadır.[27] Adalar, 15 kilometre (9 mi) şehir merkezinden, deniz ürünleri restoranları ile de popülerdir. Adalar, restoranları, tarihi sayfiye evleri, araç trafiğine kapalı sakin ortamıyla İstanbullular ve yabancı turistlerin gözde tatil destinasyonlarından biridir.[28] İstanbul'da ayrıca ünlü Türk kahvaltısının çeşitli versiyonlarını sunan birçok restoran bulunmaktadır.[29] Kahvaltıda marine edilmiş zeytin, bal, tereyağı, yumurta, sucuk, reçel, salatalık, domates, kaymak ve menemen bulunur.

Kentte özellikle Beyoğlu semtinde yabancı mutfaklı restoranlar da gelişmektedir. İstiklal Caddesi üzerinde yer alan Çiçek Pasajı, aslen Yunan hayırsever Christakis Zografos tarafından Cité de Pera olarak bilinen apartman ve alışveriş merkezi olarak inşa edilmiştir. 20. yüzyılın ortalarında binanın odağı gece hayatına kaydı, Çiçek Pasajı lüks meyhaneler, barlar ve restoranlara ev sahipliği yaptı.[30] Önceleri meyhaneleriyle ünlü olan İstiklal Caddesi, gece hayatından alışverişe yönelirken, şaraphaneler ve meyhanelerle dolu yakındaki Nevizade Caddesi ününü hâlâ korumaktadır.[26][31] İstiklal Caddesi çevresindeki diğer bazı mahalleler, son dönemde Beyoğlu'nun gece hayatına hitap edecek şekilde yenilenmiştir; Cezayir Sokağı, artık canlı müzik çalan barlar, kafeler ve restoranlarla dolu olduğu için böylesine dönüştürülmüş bir bölgenin merkezindedir.[32]

İstanbul'un gece hayatının diğer odak noktaları, Nişantaşı ve Bebek'in lüks mahalleleri ve daha az ölçüde Boğaz'ın diğer tarafındaki Kadıköy'dür. Yaz aylarında popüler olan açık hava sahil gece kulüpleri, öncelikle Boğaz'ın Avrupa yakasında, Beyoğlu ile Boğaziçi Köprüsü'nün yanındaki Ortaköy mahallesi arasında yer alır.[33]

Spor Dalları[değiştir | kaynağı değiştir]

76.092 seyirci kapasiteli Atatürk Olimpiyat Stadı, Türkiye'nin en büyük çok amaçlı stadıdır. 2005 UEFA Şampiyonlar Ligi finaline ev sahipliği yapmıştır.

Roma ve Bizans dönemlerinde, Konstantinopolis'teki en önemli spor etkinlikleri, 100.000'den fazla seyirci kapasiteli Konstantinopolis Hipodromu'nda düzenlenen Quadriga araba yarışlarıydı.[34] 2012 Avrupa Spor Başkenti seçilen İstanbul'da bugün de spor büyük ilgi görmektedir.[35] Spor konusunda ülkenin en eski ve bazı ölçütlere göre en başarılı spor kulüplerine ev sahipliği yapmasıyla Türkiye çapında bilinir.

1903 yılında kurulan Beşiktaş JK, bu spor kulüplerinin en eskisi olarak kabul edilir; başlangıçta Türkiye'nin tek kulübü olması nedeniyle ara sıra millî takım olarak oynadı.[36] Futbol takımı, özellikle 1940'lar ve 1990'ların başlarında olmak üzere, ulusal rekabette birkaç dönem hakimiyet gördü,[36] İstanbul'un diğer önemli spor kulüpleri arasında Galatasaray SK (tahmini 1905) ve Fenerbahçe SK (tahmini 1907) yer alır.[37][38] Galatasaray ve Fenerbahçe de uluslararası düzeyde başarılı oldular, ilki 1999-2000 UEFA Kupası'nı kazandı ve ikincisi 2007-08 UEFA Şampiyonlar Ligi'nde çeyrek finale yükseldi.[37] Avrupa'daki İstanbul merkezli Galatasaray ile şehrin Anadolu yakasındaki Fenerbahçe arasında Boğaziçi'nde uzun süredir devam eden bir rekabet vardır.[37] Anadolu Efes ile birlikte Beşiktaş, Galatasaray ve Fenerbahçe basketbol takımları da başarılı olurken, voleybolda Fenerbahçe, Eczacıbaşı ve Vakıfbank başarılı bir performans sergilediler.

2000'li yıllarda İstanbul'un spor tesislerinin çoğu, şehrin Yaz Olimpiyat Oyunları'na katılımını desteklemek amacıyla inşa edilmiş veya iyileştirilmiştir. Türkiye'nin en büyük çok amaçlı stadyumu olan Atatürk Olimpiyat Stadı, 2002 yılında beş yıldızlı (şimdiki Kategori 4) bir UEFA stadyumu[note 1] ve bir IAAF birinci sınıf atletizm sahası olarak tamamlanmıştır.[41] Stadyum 2005 UEFA Şampiyonlar Ligi finaline ev sahipliği yaptı, Avrupa kıtası dışında gerçekleşen tek UEFA Kupası finali ve Kupadan önceki son final, UEFA Avrupa Ligi ile değiştirildi.[42] 2023 UEFA Şampiyonlar Ligi finali de 10 Haziran 2023 günü bu stadyumda oynanmıştır.[43] Nef Stadyumu da 2011'de Ali Sami Yen Stadyumu'nun yerine Galatasaray'ın kendi sahası olarak açıldı; Atatürk Olimpiyat Stadı'nın yanı sıra arena, Türkiye'nin başarısız 2016 Avrupa Futbol Şampiyonası teklifinin en önemli parçası oldu.[44] Şükrü Saracoğlu Stadyumu, Fenerbahçe'nin kendi sahası, aynı zamanda beş yıldızlı bir UEFA stadyumudur ve 2006'da tamamlanmıştır;[note 1] 2009 UEFA Kupası finaline ev sahipliği yapmıştır. Nef Stadyumu da 2011'de Ali Sami Yen Stadyumu'nun yerine Galatasaray'ın kendi sahası olarak açıldı; Atatürk Olimpiyat Stadı'nın yanı sıra arena, Türkiye'nin başarısız 2016 Avrupa Futbol Şampiyonası'nın teklifinin en önemli parçası oldu.[45]

2012 yılında tamamlanan Ülker Sports Arena, Fenerbahçe'nin basketbol takımlarının yeni iç sahasıdır.

Avrupa'nın en büyük kapalı sahaları arasında yer alan Sinan Erdem Spor Salonu, 2010 FIBA Dünya Basketbol Şampiyonası, 2012 Dünya Salon Atletizm Şampiyonası ve 2011-12 Euroleague Final Four'a ev sahipliği yaptı.[46] 2010 yılında Sinan Erdem Spor Salonu'nun tamamlanmasından önce, Abdi İpekçi Arena (1986'da tamamlandı İstanbul'un ana kapalı arenasıydı; 1991-1992 FIBA Avrupa Şampiyonası ve Eurobasket 2001 finallerine ev sahipliği yaptı. 2004'te açılan Akatlar Spor Kompleksi de dahil olmak üzere diğer bazı kapalı sahalar da 2000 yılından beri İstanbul'un spor kulüplerinin iç sahaları olarak hizmet vermeye başlamıştır. Bunların en yenisi, 2012'de Fenerbahçe basketbol takımlarının sahası olarak açılan 13.800 kişilik Ülker Spor ve Etkinlik Salonu'dur.

İnşaat patlamasına rağmen, İstanbul'un 2000, 2004, 2008 ve 2012'deki Yaz Olimpiyatları için art arda yaptığı dört teklif başarısızlıkla sonuçlandı. Türkiye Millî Olimpiyat Komitesi, 2020 Yaz Olimpiyatları'na odaklanmak için 2016 Oyunları'na yönelik bir tekliften vazgeçmeyi seçti.[47] Uluslararası Olimpiyat Komitesi, Mayıs 2012'de İstanbul'u 2020 Olimpiyatlarına ev sahipliği yapmaya Aday Şehir olarak seçti.[48]

Intercity İstanbul Park, 2005 ile 2011 yılları arasında her yıl Türkiye Grand Prix'sine ev sahipliği yaptı.

Intercity İstanbul Park, 2005 yılında açıldığından beri her yıl düzenlenen Türkiye Grand Prix'sine ev sahipliği yapmaktadır. 534 kilometre (332 mi) pisti, 2005 ve 2006'da Dünya Binek Araç Şampiyonası pistinde ve Avrupa Le Mans Serisinde bir duraktı, ancak pist o zamandan beri bu yarışmalardan hiçbirini görmedi. Mali sorunlar pistin 2012 Türkiye Grand Prix'sinden çıkarılmasına neden olmuştur. 2021 yılında tek seferlik takvime eklenmiştir. İstanbul ayrıca, Şampiyonanın Boğaz'da son kez 2000 yılında görünmesiyle, F1 Sürat Teknesi Dünya Şampiyonası pistinde ara sıra bir duraktır.

1952 yılında kurulan İstanbul Yelken Kulübü (İYK), İstanbul ve Marmara Denizi'ndeki olimpik sınıf ulusal ve uluslararası yelken yarışlarının ana organizatörüdür;[49] yat yarışları, Türkiye Açık Deniz Yarış Kulübü (TAYK)[50] ve yıllık Donanma Kupası Açık Deniz Yat Yarışı'nı düzenleyen Türk Donanması tarafından düzenlenir. Boğaziçi ve Marmara Denizi'nde kişisel, rekabet dışı yatçılık ve yelkencilik de yaygınken, Haliç'te önde gelen üniversitelerin (Boğaziçi Üniversitesi, Koç Üniversitesi ve Kadir Has Üniversitesi dahil) ve şehirdeki spor kulüpleri, yani Galatasaray, Fenerbahçe ve Beşiktaş, takımları arasında periyodik olarak kürek yarışları yapılmaktadır.[51] Haliç hava sahası, 2006 ve 2007 yıllarında Red Bull Air Race Dünya Şampiyonası'nın ayaklarına da ev sahipliği yapmıştır.

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b UEFA, Kategori 4 stadyumlarının bir listesini açıkça tutmasa da, yönetmelikler yalnızca Kategori 4 (eski adıyla beş yıldızlı) stadyumların, Atatürk Olimpiyat Stadı'nın 2005'te yaptığı UEFA Şampiyonlar Ligi finallerine[39] ve UEFA Avrupa Ligi'ne ev sahipliği yapmaya uygun olduğunu şart koşuyor. (eski adıyla UEFA Kupası) Finalleri,[40] 2009'da Şükrü Saracoğlu Stadı'nda yapıldı.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel
  1. ^ Reisman 2006, s. 88.
  2. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, ss. 221-2.
  3. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, s. 223.
  4. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, ss. 223-4.
  5. ^ Hansen, Suzy (10 Şubat 2012). "The Istanbul Art-Boom Bubble". The New York Times. 11 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2012. 
  6. ^ a b "Istanbul '10" (PDF). Turkey Tourism Market Research Reports. Istanbul Valuation and Consulting. 2010. 16 June 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 29 March 2012. 
  7. ^ "İstanbul – Archaeology Museum". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. 3 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2012. 
  8. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, ss. 130-1.
  9. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, ss. 133-4.
  10. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, s. 146.
  11. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, s. 165.
  12. ^ "Most Popular Titles with Location Matching "Istanbul, Turkey"". IMDb. 5 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2012. 
  13. ^ Göktürk, Soysal & Türeli 2010, s. 193.
  14. ^ "History". The Istanbul Foundation for Culture and Arts. 3 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2012. 
  15. ^ Gibbons, Fiachra (21 Eylül 2011). "10 of the Best Exhibitions at the Istanbul Biennial". The Guardian. 1 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2012. 
  16. ^ Freely 2000, s. 22.
  17. ^ Boyar & Fleet 2010, s. 247.
  18. ^ Taylor 2007, s. 241.
  19. ^ "Water Supply Systems, Reservoirs, Charity and Free Fountains, Turkish Baths". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. 19 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 April 2012. 
  20. ^ Time Out Guides 2010, s. 212.
  21. ^ Hensel, Sungurogl & Ertaş 2010, s. 6.
  22. ^ a b Köse 2009, ss. 91-2.
  23. ^ Taşan-Kok 2004, s. 166.
  24. ^ Emeksiz, İpek (3 Eylül 2010). "Abdi İpekçi Avenue to be new Champs Elysee". Hürriyet Daily News. 28 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
  25. ^ "Shopping in Singapore is Better than Paris". CNN. 6 Ocak 2012. 17 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
  26. ^ a b Keyder 1999, s. 34.
  27. ^ Schäfers, Marlene (26 Haziran 2008). "Managing the Difficult Balance Between Tourism and Authenticity". Hürriyet Daily News. 28 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2012. 
  28. ^ Schillinger, Liesl (8 Haziran 2011). "A Turkish Idyll Lost in Time". The New York Times. 9 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2012. 
  29. ^ "TOP 5 BREAKFAST SPOTS IN ISTANBUL | the Other Istanbul". 30 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Kasım 2012. 
  30. ^ Freely 2011, s. 429.
  31. ^ Kugel, Seth (17 Haziran 2011). "The $100 Istanbul Weekend". The New York Times. 5 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2012. 
  32. ^ Knieling & Othengrafen 2009, ss. 228-34.
  33. ^ Tomasetti, Kathryn; Rutherford, Tristan (23 Mart 2012). "A Big Night Out in Istanbul – And a Big Breakfast the Morning After". The Guardian. 30 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2012. 
  34. ^ Bakirtzis 2009, s. 377.
  35. ^ "European Capitals". Federation for the Associations of the European Capitals and Cities of Sport. 10 April 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 April 2012. 
  36. ^ a b "Besiktas: The Black Eagles of the Bosporus". FIFA. 29 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2012. 
  37. ^ a b c "Galatasaray: The Lions of the Bosporus". FIFA. 16 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  38. ^ "Galatasaray: The Lions of the Bosporus". FIFA. 16 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  39. ^ "Regulations of the Avrupa Futbol Şampiyonası 2010-12" (PDF). The Union of European Football Associations. s. 14. 22 Aralık 2009 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  40. ^ "Regulations of the UEFA Europa League 2010/11" (PDF). The Union of European Football Associations. s. 17. 2 Haziran 2010 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  41. ^ "List of Certified Athletics Facilities" (PDF). The International Association of Athletics Federations. 1 April 2012. 26 October 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 April 2012. 
  42. ^ "2008/09: Pitmen strike gold in Istanbul". The Union of European Football Associations. 20 Mayıs 2009. 22 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  43. ^ {{Web kaynağı | url = https://www.milliyet.com.tr/galeri/sampiyonlar-ligi-finali-ne-zaman-nerede-olacak-2023-uefa-sampiyonlar-ligi-final-eslesmesi-6949597/2 | yayıncı = [[Milliyet (gazete) | 3 = Milliyet | başlık = Şampiyonlar Ligi finali oynandı! İşte UEFA Şampiyonlar Ligi finali maç sonucu | tarih = 11 Haziran 2023 | erişimtarihi = 21 Haziran 2023 | arşivurl = https://web.archive.org/web/20230621072426/https://www.milliyet.com.tr/galeri/sampiyonlar-ligi-finali-ne-zaman-nerede-olacak-2023-uefa-sampiyonlar-ligi-final-eslesmesi-6949597/2 | arşivtarihi = 21 Haziran 2023 | ölüurl = hayır }}
  44. ^ "Avrupa Futbol Şampiyonası Final Tournament 2016: Bid Evaluation Report" (PDF). The Union of European Football Associations. s. 3. 1 Haziran 2010 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  45. ^ "Avrupa Futbol Şampiyonası Final Tournament 2016: Bid Evaluation Report" (PDF). The Union of European Football Associations. s. 3. 1 Haziran 2010 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  46. ^ "2010 FIBA World Championship Istanbul: Arenas". FIBA. 3 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2012. 
  47. ^ "İstanbul Hopes It's Fifth Time Lucky in Bid to Host Summer Olympic Games". Sunday's Zaman. 14 Ağustos 2011. 16 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2012. 
  48. ^ "IOC selects three cities as Candidates for the 2020 Olympic Games". The International Olympic Committee. 24 Mayıs 2012. 1 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2012. 
  49. ^ "Istanbul Sailing Club". 8 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2023. 
  50. ^ "Open Seas Racing Club of Turkey". 7 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2023. 
  51. ^ Koç University – Kadir Has University Rowing Race 13 May ıs2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Genel
  • Bakirtzis, Charalambos (2009). Jeffreys, Elizabeth; Haldon, John; Cormack, Robin (Ed.). The Oxford Handbook of Byzantine Studies. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-925246-6. 
  • Boyar, Ebru; Fleet, Kate (2010). A Social History of Ottoman Istanbul (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-13623-5. 
  • Freely, John (2000). The Companion Guide to Istanbul and Around the Marmara (İngilizce). Woodbridge, Eng.: Companion Guides. ISBN 1-900639-31-9. 
  • Freely, J. (2011). History of Ottoman Architecture (İngilizce). Southampton, Boston: WIT Press. ISBN 978-1-84564-506-9. 
  • Göktürk, Deniz; Soysal, Levent; Türeli, İpek, (Ed.) (2010). Orienting Istanbul: Cultural Capital of Europe? (İngilizce). New York: Routledge. ISBN 978-0-415-58011-3. 
  • Hensel, Michael; Sungurogl, Defne; Ertaş, Hülya, (Ed.) (January–February 2010). "Turkey at the Threshold". Architectural Design (İngilizce). 80 (1). 
  • Keyder, Çağlar (1999). Istanbul: Between the Global and the Local (İngilizce). Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. ISBN 0-8476-9495-X. 
  • Knieling, Jörg; Othengrafen, Frank (2009). Planning Cultures in Europe: Decoding Cultural Phenomena in Urban and Regional Planning. Urban and Regional Planning and Development (İngilizce). Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 978-0-7546-7565-5. 
  • Köse, Yavuz (2009). "Vertical Bazaars of Modernity: Western Department Stores and Their Staff in Istanbul (1889-1921)". Ottoman and Republican Turkish Labour History (İngilizce). Cambridge, Eng.: Cambridge University Press. ss. 91-114. 
  • Reisman, Arnold (2006). Turkey's Modernization: Refugees from Nazism and Atatürk's Vision (İngilizce). Washington, DC: New Academia Publishing, LLC. ISBN 0-9777908-8-6. 
  • Taşan-Kok, Tuna (2004). Budapest, Istanbul, and Warsaw: Institutional and Spatial Change (İngilizce). Delft, the Netherlands: Eburon Uitgeverij B.V. ISBN 90-5972-041-5. 
  • Taylor, Jane (2007). Imperial Istanbul: A Traveller's Guide: Includes Iznik, Bursa and Edirne (İngilizce). New York: Tauris Parke Paperbacks. ISBN 978-1-84511-334-6. 
  • Time Out Guides, (Ed.) (2010). Time Out Istanbul (İngilizce). Londra: Time Out Guides. ISBN 978-1-84670-115-3. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İstanbul_kültürü&oldid=30602802" sayfasından alınmıştır