İçeriğe atla

René Pleven

Vikipedi, özgür ansiklopedi
René Pleven
Fransa başbakanı
Görev süresi
11 Ağustos 1951 - 20 Ocak 1952
Cumhurbaşkanı Vincent Auriol
Yerine geldiği Henri Queuille
Yerine gelen Edgar Faure
Görev süresi
12 Temmuz 1950 - 10 Mart 1951
Cumhurbaşkanı Vincent Auriol
Yerine geldiği Henri Queuille
Yerine gelen Henri Queuille
Adalet bakanı
Görev süresi
22 Haziran 1969 - 15 mart 1973
Cumhurbaşkanı Georges Pompidou
Başbakan Jacques Chaban-Delmas; Pierre Messmer
Yerine geldiği René Capitant
Yerine gelen Jean Taittinger
Côtes-du-Nord Milletvekili
Görev süresi
6 Kasım 1945 - 22 Temmuz 1969
Kişisel bilgiler
Doğum 15 Nisan 1901
Rennes
Ölüm 13 Ocak 1993 (91 yaşında)
Paris
Defin yeri cimetière de Dinan
Partisi UDSR
Evlilik(ler) Anne Bompard
Çocuk(lar) 2
Bitirdiği okul Rennes Üniversitesi; Sciences Po
Dini Roma Katoliği
General De Gaulle'e selam verirken, 1943.

René Pleven (d. 15 Nisan 1901, Rennes - ö. 13 Ocak 1993, Paris, Fransa), bir Fransız politikacısı.

René Pleven, 15 Nisan 1901'de Rennes'de, St. Cyr Özel Askeri Okulunda görevli bir subayının oğlu olarak dünyaya geldi.[1] Paris Üniversitesinde hukuk okuduktan sonra, memuriyetin finansal birliklerine yönelik verdiği sınavda başarısız oldu; bu nedenle, Birleşik Devletler, Kanada ve İngiltere'ye taşınarak burada çalışmaya karar verdi. Telefon şirketi idarecisi olmak için kariyerinde yükseldi. 1934'te Anne Bompard ile evlendi.[2]

II. Dünya Savaşı'nın patlak vermesinden hemen sonra, Birleşik Devletler]]'deki Müttefikler için uçak yapımı ve Fransa için uçaklar satın almayı teşvik etmekle görevlendirildi. Pleven, 1939 yılının sonlarına doğru "Politikanın kendisini ilgilendirmediğini" belirtti[3] ancak bir yıl sonra Charles de Gaulle'un Nazi'lere müttefik Fransız Vichy Rejimine karşı direnen Özgür Fransa Güçleri'ne katıldı. Pleven, Fransız Ekvatoral Afrika'sındaki Özgür Fransa'ya yönelik miting desteklerine yardımcı oldu. 1941'de De Gaulle ve kuvvetlerinin sürüldüğü Londra'ya döndükten sonra, Fransız Ulusal Komitesi'nin ekonomisi, finansmanı, kolonileri ve dış işleri konusunda ulusal komiser oldu. Bu görevde, Brazzaville'de kolonilere yönelik daha liberal bir politika seçen ve sonuçta bölgenin bağımsızlık hareketlerini hızlandıran bir 1944'teki konferansa başkanlık etti.

Savaş sonrası yılları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Fransa'nın kurtuluşundan sonra geçici hükûmette Ekonomi ve Finans Bakanı olarak görev yaptı. 1946'da Charles de Gaulle ile anlaştı ve 1946'dan 1953'e kadar partinin başkanı olarak görev yaptığı Demokratik ve Direniş Sosyalist Birliği'ni (UDSR) kurdu. Parti Radikal Sosyalistler ve Sosyalistler arasında konumlandırıldı ve sınırlı endüstriyel ulusallaştırma ve devlet kontrolünü talep etti.

Ardından 1949-1950 yılları arasında Savunma Bakanı olmak üzere çeşitli kabine görevlerinde bulundu. Temmuz 1950'de iktidar sağa kayarken ülkenin Başbakanı oldu. Avrupa entegrasyonunun caydırıcı bir destekçisi olarak, Avrupa Bütünleşmesi için Schuman Planının onaylanmasını ve Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu'nu Başbakan olarak ortaya attığını belirtti. İlerlemek için hem sol hem de sağ muhalefetle karşı karşıya kalması gerektiği halde, tarım kredilerini artırma ve düşük gelirli gruplar için vergi indirimi sözü vererek parlamentoda yeterli oy topladı. Üç gün iki süren gece görüşmelerin ardından anlaşma onaylandı. Şubat 1951'e kadar, sonra tekrar Ağustos 1951'den Ocak 1952'ye kadar görev yaparak bütçe açıkları konusundaki anlaşmazlıklar üzerine istifa etti.

Sonra tekrar Savunma Bakanı oldu. Pleven Planı olarak bilinen yeniden silahlı bir Almanya'yı entegre edecek bir Avrupa Savunma Topluluğu önerisi, Gaulleistler, komünistler ve sosyalistler tarafından yenilgiye uğratıldı. Partisi Vietnam barış görüşmelerini destekledikten sonra 1953'te UDSR başkanlığından istifa etti. 1952-1954 yılları arasında Savunma Bakanı olarak görev yaptı. Fransa'nın Dien Bien Phu Savaşı'nı kaybetmesinden bu yana tüm bölgedeki Fransız hegemonyasının çökmesi sorumluluğunu üstlendi. 1957'de Başkan René Coty tekrar Başbakan olmasını teklif etti ancak geri çevirdi. Bunun yerine, 1958'de Dördüncü Cumhuriyet'in son Dışişleri Bakanı oldu.

1966'da Pleven'ın karısı öldü. Onun yanında iki kızı, Françoise ve Nicole vardı. 1969-1973 yılları arasında Adalet Bakanı olarak, 1974-1976 yılları arasında da Bretonya'da konsey başkanı olarak görev yaptı. 13 Ocak 1993 tarihinde 91 yaşında kalp krizinden öldü.

  1. ^ (Almanca)René Pleven 14 Şubat 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. DHM.
  2. ^ Lambert, Bruce: "Rene Pleven, 91, Prime Minister Of France Twice in Early 1950s". New York Times. 20 January 1993.
  3. ^ Pour la France 21 Temmuz 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Time.
Siyasi görevi
Önce gelen:
Yeni makam
Özgür Fransa Ekonomi ve Maliye Bakanı
1941–1942
Sonra gelen:
André Diethelm
Önce gelen:
Yeni makam
Özgür Fransa Koloniler Bakanı
1941–1942
Sonra gelen:
Hervé Alphand
Önce gelen:
Yeni makam
Özgür Fransa Ulusal Komitesi Başkan Yardımcısı
1942–1943
Sonra gelen:
Makam kaldırıldı
Önce gelen:
Maurice Dejean
Özgür Fransa Dışişleri Bakanı
1942–1943
Sonra gelen:
René Massigli
Önce gelen:
Hervé Alphand
Özgür Fransa Koloniler Bakanı
1942–1944
Sonra gelen:
Makam kaldırıldı
Önce gelen:
Henri Bléhaut
Fransa Koloniler Bakanı
1944
Sonra gelen:
Paul Giacobbi
Önce gelen:
Aimé Lepercq
Fransa Maliye Bakanı
1944–1946
Sonra gelen:
André Philipp
Önce gelen:
Pierre Mendès France
Fransa Ulusal Ekonomi Bakanı
1945
Sonra gelen:
François Billoux
Önce gelen:
Paul Ramadier
Fransa Ulusal Savunma Bakanı
1949–1950
Sonra gelen:
Jules Moch
Önce gelen:
Henri Queuille
Fransa başbakanı
1950–1951
Sonra gelen:
Henri Queuille
Önce gelen:
Henri Queuille
Fransa başbakanı
1951–1952
Sonra gelen:
Edgar Faure
Önce gelen:
Georges Bidault
Fransa Ulusal Savunma Bakanı
1952–1954
Sonra gelen:
Marie-Pierre Kœnig
Önce gelen:
Christian Pineau
Fransa Dışişleri Bakanı
1958
Sonra gelen:
Maurice Couve de Murville
Önce gelen:
Jean-Marcel Jeanneney
Fransa Adalet Bakanı
1969–1973
Sonra gelen:
Pierre Messmer