Paternalist muhafazakarlık
Paternalist muhafazakarlık, toplumların organik olarak var olduğu ve geliştiğini ve içindeki üyelerin birbirlerine karşı yükümlülükleri olduğunu düşünen, inancını yansıtan muhafazakarlığın bir koludur. Toplumun daha fakir kesimlerine ayrıcalıklı ve zengin olanların feodal soylu zorunluluğu kavramına bir atıfta bulunarak aile büyüğü konumunda bulunan kişilerin yükümlülüğüne özellikle vurgu yapmaktadır. Görev, hiyerarşi ve organik birlik gibi ilkelerle tutarlı bir biçimde olarak gelenekçi muhafazakarlığın bir sonucu olarak görülebilir. Paternalist muhafazakarlar prensip olarak bireyi ya da devleti desteklemezler, bunun yerine en pratik bir şekilde bağlı olarak ikisini de desteklemeye ya da ikisi arasında bir denge önermeye hazırdırlar.
Paternalist muhafazakarlık, yönetimin tüm vatandaşlar için iyi bir yaşam geliştirmek amacıyla oldukça geniş devlet müdahalesini bir çeşit zorunlululuk olarak görüp bununla birlikte bu görevlerinin önemini vurgular. Bu, hükümetin, hedefler koyan, adil oyun ve fırsat eşitliği sağlayan hayırsever bir baba figürü olarak tasavvur edildiği, yoksullukla başa çıkmak ve gelirin yeniden dağıtımını desteklemek için bir sosyal güvenlik ağının öneminin vurgulandığı güdümlü ekonomiye benzer bir yola yol açmaktadır. Zenginlik ve piyasaların hem tüketicilerin hem de üreticilerin çıkarına olacak şekilde hükümet tarafından düzenlenmesini savunur. Paternalist muhafazakarlar, devlet müdahalesini kabul etmelerine rağmen planlı ekonomisiye benzer şeyleri desteklemezler.
Paternalist muhafazakarlık ilk olarak 19. yüzyılda ortaya toplumsal huzursuzluk, korkunç çalışma koşulları ve eşitsizlik yaratan sanayi devriminin bir sonucu olarak çıktı. Britanya'da Benjamin Disraeli'nin tek uluslu muhafazakarları bu etkilerle başa çıkmaya çalıştı.[1][2] Birleşik Krallık'ta Stanley Baldwin, Neville Chamberlain, Winston Churchill ve Harold Macmillan gibi tek uluslu muhafazakar hükümetlerinin devamı olarak meydana geldi.[3] 19. yüzyılda Almanya'da Otto von Bismarck, işçi sınıfının desteğini kazanmak ve sosyalizmin altını oymak amacıyla ilk modern refah devletini kurdu. [4] Devlet Sosyalizmi programının bir parçası olarak işçilere hastalık, kaza, iş göremezlik ve yaşlılığa karşı devlet tarafından düzenlenen zorunlu sigorta politikalarını uyguladı.[5] Leo von Caprivi ayrıca "Yeni Rota" adı verilen aynı yöntemleri içeren politikayı da destekledi.[6]
Kökenleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Paternalist muhafazakarlığın kökenleri, yaygın ekonomik eşitsizliğe, yoksulluğa ve sosyal hoşnutsuzluğa sebep olan Sanayi Devrimi'ne dayanmaktadır. [7] Britanya'da Richard Oastler, Michael Thomas Sadler ve Lord Shaftesbury gibi Tory politikacılar, fabrika yasalarını oluşturulmasına katkıda bulundular. Elitist sorumlulukları ile güçlü insani unsurları birleştirerek yeni bir yol gösterdiler. [8] Bireyciliği ve klasik ekonomiyi eleştirdiler [9], aynı zamanda 1834'te yoksullukla mücadeleye karşı çıkarılmış Yeni Yoksullar Yasası'ndan da hoşlanmadılar ve düzgün barınma, çalışma koşulları, ücretler ve yoksullara yönelik muameleyi garanti etmede devletin büyük bir rolü olması gerektiğine inanıyorlardı. [9]
Tek ulus muhafazakarlığı[değiştir | kaynağı değiştir]
Tek ulus muhafazakarlığı ilk olarak Birleşik Krallık'ta, siyaset felsefesini sırasıyla 1844 ve 1845'te yayınlanan Coningsby ve Sybil adlı iki romanda sunan Muhafazakar başbakan Benjamin Disraeli [10] tarafından tasarlandı. [7] [11] Disraeli, toplumsal sınıfların sağlam olduğu, ancak işçi sınıfının varlıklı kesimden destek aldığı paternalist bir toplum önerisini siyaset sahnesine sundu. Britanya toplumuna hakim olan bireycilikten ziyade sosyal sorumluluğun önemini vurguladı. [10] Disraeli, artan sanayileşme ve eşitsizliğin bir sonucu olarak İngiltere'nin (zenginler ve fakirlerden oluşan) iki ülkeye bölünmesine karşı uyardı. [7] Bu bölünmeden endişe duyarak, sosyal destek sağlamak ve işçi sınıfını korumak için insanların yaşamlarını iyileştirmeye yönelik önlemlerin yanında oldu. [10]
Disraeli, farklı sınıfların birbirlerine karşı doğal sorumlulukları olduğu organik bir topluma olan inancıyla fikirlerini haklı çıkardı. [10] Toplumun doğal olarak hiyerarşik olduğunu gördü ve üsttekilerin aşağıdakilere karşı sorumluluklarını vurguladı. Bu, Noblesse Oblige kavramını yeni bir soyluluk olarak ortaya çıkardı. Bu, aristokrasinin cömert ve onurlu olma zorunluluğunun olduğunu ileri sürüyordu. Disraeli'ye göre bu, hükümetin ve devletin ailenin babasıymışçasına paternalist olması gerektiği anlamına geliyordu. [7] Tek ulus muhafazakarlığı, yaklaşımını pragmatik ve ideolojik olmayan bir anlayış olarak tanımlamaktadır. Esnek politikaların gerekliliği kabul eder. Tek ulus muhafazakarlığı, toplumsal istikrar sağlaması amacıyla sıklıkla ideolojik muhalifleriyle uzlaşma arayışına girmektedir. [12] Disraeli, egemen sınıfın halkın acılarına kayıtsız kalması durumunda toplumun öncekinden çok daha istikrarsız hale geleceğini ve toplumsal devrimin bir olasılık haline geleceğini öne sürerek bu konudaki görüşlerini pragmatik bir şekilde haklı çıkarmayı başarmıştır. [10]
Perspektifler[değiştir | kaynağı değiştir]
"Sağcı veya muhafazakar sosyalizm", Murray Rothbard ve Jesús Huerta de Soto gibi bazı liberal muhafazakar ve sağ liberteryen hareketler, politikacılar ve ekonomistler tarafından [13] bu tip muhafazakarlığı tanımlamak için kullanılan aşağılayıcı[14] bir terimdir. Paternalist muhafazarlığın Ticaricilik, bireycilik ve laissez-faire ekonomisinin aksine paternalizmi ve sosyal dayanışmayı desteklediğini düşünüyorlar.[15] [13] Paternalist muhafazakarlığın devletin teşvik ettiği sosyal tabakalaşmayı desteklediğini, belirli kişi ve grupların böyle bir muhafazakar hiyerarşide daha yüksek statüye sahip olmasına izin verdiğini iddia ediyorlar. [13] Paternalist muhafazakarlar devlet müdahalesini kabul etseler de, piyasa temelli sosyal demokrat veya sosyal piyasa karma ekonomisinin kapsamındadır. Planlı ekonomiyi veya planlı ekonomiye benzeyen bir ekonomiyi [9] veya sosyalizmin belirtilen hedeflerinden biri olan üretim araçları üzerinde kamu kontrolünün olduğu bir ekonomik modeli desteklemezler. Ayrıca fırsat eşitliğini ve adil oyunu da desteklemektedirler.[8]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Dunleavy, Patrick; Kelly, Paul Joseph; Mora, Michael (2000). British Political Science: Fifty Years of Political Studies. Oxford, England; Malden, Massachusetts: Wiley-Blackwell. pp. 107–108.
- ^ Blake, Robert (1967). Disraeli (2nd ed.). London: Eyre & Spottiswoode. p. 524.
- ^ Russel, Trevor (1978). The Tory Party: Its Policies, Divisions and Future. Harmondsworth: Penguinp. p. 167.
- ^ Steinberg 2011.
- ^ Taylor, Alan John Percivale (2001) [1988]. The Course of German History: A Survey of the Development of German History. London, England; New York City, New York: Routledge. p. 149.
- ^ Nicholas, John Alden (1958). Germany After Bismarck: The Caprivi Era, 1890–1894, Issue 5. Harvard University Press. p. 260.
- ^ a b c d Heywood 2007.
- ^ a b Vincent 2009, s. 64.
- ^ a b c Vincent 2009.
- ^ a b c d e Dorey 1995.
- ^ Arnold 2004.
- ^ Bloor 2012.
- ^ a b c Huerta de Soto 2010.
- ^ Rothbard, Murray (2010). Left, Right, and the Prospects for Liberty. Auburn, Alabama: Mises Institute. p. 19.
- ^ Viereck (2006), p. 74.