Nesne kalıcılığı
| Psikoloji |
|---|
| dizisinin bir parçası |
 |
Nesne kalıcılığı veya Nesne devamlılığı, nesnelerin hiçbir şekilde görülemediği, duyulmadığı, dokunulmadığı, koklanmadığı veya algılanmadığı durumlarda dahi var olmaya devam ettiği anlayışıdır. Bu, küçük çocukların sosyal ve zihinsel kapasitelerinin gelişimini ele alan psikolojinin alt alanı olan gelişim psikolojisi alanında incelenen temel bir kavramdır. Nesne kalıcılığı anlayışının insani gelişmede ne zaman ortaya çıktığı konusunda henüz bilimsel bir fikir birliği yoktur.
Bebeklerde nesne kalıcılığını ilk kez inceleyen İsviçreli psikolog Jean Piaget, bu kavram olmadan nesnelerin ayrı, kalıcı bir varlığı olmayacağından, bebeğin en önemli başarılarından biri olduğunu savunmuştur. Piaget'in bilişsel gelişim teorisinde, bebekler bu anlayışı doğumdan yaklaşık iki yaşına kadar devam eden "sensorimotor aşama"nın sonuna kadar geliştirirler.[1] Nesne kalıcılığı Piaget’in bilişsel gelişim teorisine göre bir yaşlarındaki bir bebeğin bir nesneyi göremeyeceği bir alana çıksa dahi varlığını devam ettirdiğinin kavranması şeklinde tanımlanmıştır. Bu yeti daha sonraki yıllarda bebeğin zihinsel simgeleme oluşturması için temel bir durumdur.[2] Piaget, bir bebeğin dünyayı algılayışının ve anlayışının, bebeğin nesnelerin görsel, dokunsal ve motor temsillerini birbirine bağlaması için gerekli olan motor gelişimlerine bağlı olduğunu düşünmektedir. Bu görüşe göre, bebeklerin nesne kalıcılığı geliştirmesi, nesnelere dokunmak ve onları ele almaktır.[3]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Santrock, John W. (2008). A topical approach to life-span development (4 ed.). New York City: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-3133768
- ^ Psikoloji Sözlüğü. Selçuk Budak. Bilim Ve Sanat Yayıncılık. s. 531. ISBN 978-9757298441.
- ^ Bremner, JG (1994). Infancy (2 ed.). Blackwell. ISBN 978-0-631-18466-9