Tabiiyetçilik
|
Bu madde bir taslaktır. Bu maddeyi geliştirerek veya özelleştirilmiş taslak şablonlarından birini koyarak Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. |
Tabiiyetçilik[1], Hristiyanlık teolojisinde; Oğul yani Mesih’in Baba Tanrı tarafından yaratıldığından ötürü ona bağlı ve astı olduğu, Baba Tanrı’nın ise Mesih’te olmayan yaratılmamışlık ve aşkınlık sıfatlarına sahip olduğu düşüncesine yatkınlık anlamına gelmektedir.
- Bu Teolojik Fikir Kiminle ve Ne Zaman Ortaya Çıkmıştır?
Tabiiyetçilik, İznik-öncesi Kristoloji'nin karakteristik bir parçasıdır (Üçlü-Birlik fikrinde uzlaşı Birinci İznik Konsili'nde 325 yılında sağlanmıştır). Tabiiyetçilik fikrine, Origenes, Iustinus, Kayserili Eusebios, Romalı Hipolit gibi birçok Kilise Babası'nda rastlanılabilir. Örneğin Origenes, en yüce olan Yaratıcı Tanrı ve yaratılış arasındaki arabulucu olan Logos şeklinde, Üçlü-Birliği bir hiyerarşi olarak görmekteydi. 4. yüzyılda Arius’da aşırı tabiiyetçilik ile suçlanmaktaydı.
- Tabiiyetçiliğin Teolojik Problemi
Tabiiyetçilik farklı seviyelerinde, Tanrı’nın birliğinin inkarına götürmektedir. Hristiyanlıkta daima bir tabiiyetçilik riski bulunmaktadır; eğer Tanrı, Baba olarak resmedilir ve Logos Tanrı’nın kendisi yerine esin ve kefaret için bir vekil olarak görülür ise.
- Ana Akım Hristiyanlıkta Tabiiyetçiliğin Reddi
Kapadokyalı Kilise Babaları’nın (Kayserili Basil, Nissa’lı Gregorius ve Nenizili Gregorius) bu konuda adıkları rol, tabiiyetçiliğin onlar için ne olduğunu ve reddini anlamamız için elzemdir. Kendilerinin bu fikri reddetmelerini takriben 381 yılındaki Birinci Konstantinopolis Konsili’nde de tabiiyetçilik kınanmıştır.
Kaynakça
- ^ A New Dictionary of Christian Theology. Edited by Alan Richardson and John Bowden (İngilizce). SCM Press LTD. 1983. ss. 553-554.