İçeriğe atla

Merkezcilik: Revizyonlar arasındaki fark

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Etkileşimli olarak geçmişe göz at
[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
← Önceki sürümle aradaki farkSonraki sürümle aradaki fark →
İçerik silindi İçerik eklendi
GörselVikimetin
Xenverly (mesaj | katkılar)
Beyaz liste
2.794 değişiklik
{{Kaynaksız}} etiketi eklendi
Spanshow (mesaj | katkılar)
Devriyeler
4.203 değişiklik
+Deneme amaçlı değişiklik
1. satır: 1. satır:
{{Parti siyaseti}}'''Merkezcilik''', toplumsal [[Eşitlikçilik|eşitliğin]] yanı sıra belirli bir [[Hiyerarşi|sosyal hiyerarşinin]] kabul edilmesini veya desteklenmesini içeren siyasi bir bakış açısı veya duruştur. Bununla birlikte, merkezcilik, önemli ölçüde [[Sağcılık|sağ]] veya [[Solculuk|sol]] yanlısı politika değişikliklerine karşı çıkar.<ref>{{Cite book|title=Explaining Politics: Culture, Institutions, and Political Behavior|pages=141, 161|publisher=Taylor & Francis|year=2008|first=Oliver H..|last=Woshinsky|isbn=978-0-203-93318-3|oclc=1251767064}}</ref>
{{Kaynaksız|tarih=Şubat 2023}}

{{Parti siyaseti}}
Genel olarak, hem [[merkez sol]] hem de [[merkez sağ]] politikalar, merkezcilikle ilişkilendirilir ve her iki siyasi spektrumda da bir miktar merkeze eğilim vardır. [[Sosyal liberalizm]], [[Pancasila]] ve [[Hristiyan demokrasi]] gibi birçok siyasi görüş, merkezci olarak kabul edilir. Aynı şekilde, [[Üçüncü yol|Üçüncü Yol]] gibi modern politik hareketler de merkezci olarak kabul edilebilir, çünkü bunlar hem sağ ekonomik platformları hem de sol sosyal politikaları destekleyen bir sentezin savunucularıdır.<ref>{{Cite book|title=Left and Right: The Significance of a Political Distinction|location=Chicago|publisher=University of Chicago Press|year=1996|first=Norberto|last=Bobbio|isbn=0-226-06245-7|editor-first=Allan|editor-last=Cameron|oclc=35001802}}</ref><ref name="BBC">{{Cite news|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/458626.stm|title=UK Politics — What is the Third Way?|access-date=16 June 2019|date=27 September 1999|work=BBC News}}</ref><ref>{{Cite news|url=https://www.theguardian.com/books/2019/nov/18/crisis-in-liberalism-katrina-forrester|title=The crisis of liberalism: why centrist politics can no longer explain the world|access-date=22 June 2022|date=18 November 2019|work=The Guardian|first=Katrina|last=Forrester}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.kompas.id/baca/english/2020/10/17/sukarno-and-the-social-centrism-of-pancasila|title=Soekarno and the Social Centrism of Pancasila|access-date=13 February 2023|archive-date=22 October 2022|archive-url=https://web.archive.org/web/20221022084238/https://www.kompas.id/baca/english/2020/10/17/sukarno-and-the-social-centrism-of-pancasila|date=17 October 2020|language=en|website=Kompas|first=Syaiful|last=Arif|url-status=live}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.newmandala.org/mapping-indonesian-political-spectrum/|title=Mapping the Indonesian political spectrum|access-date=13 February 2023|archive-date=30 January 2023|archive-url=https://web.archive.org/web/20230130062149/https://www.newmandala.org/mapping-indonesian-political-spectrum/|date=24 April 2018|language=en-AU|website=New Mandala|first2=Diego|first3=Burhanuddin|first4=Eve|last2=Fossati|last3=Muhtadi|last4=Warburton|first1=Edward|last1=Aspinall|url-status=live}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.thejakartapost.com/news/2019/08/24/weaponizing-pancasila.html|title=Weaponizing Pancasila|access-date=13 February 2023|archive-date=24 December 2022|archive-url=https://web.archive.org/web/20221224183758/https://www.thejakartapost.com/news/2019/08/24/weaponizing-pancasila.html|date=24 August 2019|language=en|website=The Jakarta Post|first2=Ivany Atina|last2=Arbi|first1=Karina M.|last1=Tehusijarana|url-status=live}}</ref><ref>{{Cite book|title=Community and the Economy: The Theory of Public Co-operation|page=160|publisher=Routledge|year=2013|first=Jonathan|last=Boswell|isbn=978-1136159015}}</ref><ref>{{Cite book|url=https://archive.org/details/europeanpolitics0000slom|title=European Politics Into the Twenty-First Century: Integration and Division|page=35|location=Westport|publisher=[[Greenwood Publishing Group]]|year=2000|first=Hans|last=Slomp|isbn=0275968146|url-access=registration}}</ref>
'''Merkezcilik''', merkezdeki siyasi akımları belirtmek için kullanılır. Sağ ve soldan ayrı bir siyasi güç iddiasında olup ayrıca sağ ve sol arasında bir uzlaşı olarak da görülebilen bir akımdır. Bu terim siyasi uzlaşmazlıklar arasında ılımlılıkla ilişkilendirilebilir: Reformlar düzeyinde [[Muhafazakârlık]] ile [[İlericilik]], düşünceler düzeyinde [[Sosyalizm]], [[Liberalizm]] ve [[Muhafazakârlık]], ekonomik düzeyde ise [[Ekonomik müdahalecilik|Müdahalecilik]] ve [[Laissez faire]].

== Ülkelere göre kullanımı ==

=== Avusturalya ===
Her iki politika tarafında da, liberal ve işçi partileri içinde çeşitli gruplar tarafından desteklenen merkezciler vardır. Liberal Parti'nin ılımlı üyeleri ve İşçi Partisi'nin sağ kanadı, merkezciliği temsil etmektedir. Avustralya'nın en önemli merkezci partisi Avustralya Demokratları'dır. Parti, 1977'den 2007'ye kadar Senato'da temsil edildi ve sık sık dengeleyici güç olarak hizmet etti. "Orta yol" olarak bilinen parti, 2019'da yeniden kuruldu.

=== Belçika ===
Halk Birliği, sosyal liberalizmi savunan ve [[Fransızca]] konuşan [[Belçikalılar]] tarafından kültürel olarak baskı altında hisseden [[Hollandaca]] konuşan Belçikalıları temsil etmeyi amaçlayan [[Flandre|Flandre'nin]] geleneksel merkez partisiydi. 2009'dan beri bu partinin en büyük halefi olan [[Yeni Flaman İttifakı]], daha çok Halk Birliği'nin sağ kanadından oluşuyor ve son yıllarda daha [[Liberal muhafazakârlık|liberal muhafazakâr]] bir görüş benimsiyor.

Liberal Reformist Hareket ve DéFI, politik spektrumun merkezinde yer alan diğer partilerdir.{{Citation needed|date=March 2023}}

=== Brezilya ===
[[Brezilya Demokratik Hareket Partisi|Brezilya Demokratik Hareketi]] (MDB), ülkenin en büyük siyasi partilerinden biridir ve birçok merkez partisinden biridir. Brezilya siyasetindeki başka bir merkez parti, Brezilya Sosyal Demokrasi Partisi (PSDB)'dir. Diğer merkez partiler arasında Sosyal Demokrat Parti (PSD), Yeşil Parti (PV), Vatandaşlık (CID) ve Sosyal Düzen Cumhuriyet Partisi (PROS) yer almaktadır. Brezilya'da çok sayıda merkez parti vardır ve bu partiler yerel politikada önemli bir rol oynar. Bu nedenle, sağ veya sol kanattaki büyük partilerin bir parçası olmayan partilere "Centrão" ([[büyük çadır]]) denir.<ref>{{Cite web|url=https://www.em.com.br/app/noticia/politica/beaba-da-politica/2022/09/29/noticia-beaba-da-politica,1399460/o-que-e-o-centrao-e-qual-e-a-origem-desse-termo.shtml|title=What is Centrão and what is the origin of the term?|access-date=18 December 2022|date=29 September 2022|language=pt-BR|website=[[Estado de Minas]]|first2=Luiza|last2=Rocha|first1=Larissa|last1=Kumpel}}</ref>

=== Kanada ===
Kanada'nın modern siyasi tarihi boyunca, federal düzeydeki hükümetler "aracılık politikası" uygulayarak ılımlı, merkezci bir politika izlemiştir.<ref name="Brooks2004">{{Cite book|url=https://archive.org/details/canadiandemocrac0000broo_m5a9|title=Canadian Democracy: An Introduction|page=[https://archive.org/details/canadiandemocrac0000broo_m5a9/page/265 265]|publisher=Oxford University Press|quote=two historically dominant political parties have avoided ideological appeals in favour of a flexible centrist style of politics that is often labelled "brokerage politics"|year=2004|first=Stephen|last=Brooks|isbn=978-0-19-541806-4|url-access=registration}}</ref><ref name="Johnson2016c">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=I_HzDQAAQBAJ&pg=PA13|title=Thinking Government: Public Administration and Politics in Canada, Fourth Edition|pages=13–23|publisher=University of Toronto Press|quote=...most Canadian governments, especially at the federal level, have taken a moderate, centrist approach to decision making, seeking to balance growth, stability, and governmental efficiency and economy...|year=2016|first=David|last=Johnson|isbn=978-1-4426-3521-0}}</ref><ref name="BaumerGold2015">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=uBbvCgAAQBAJ&pg=PT152|title=Parties, Polarization and Democracy in the United States|page=152|publisher=Taylor & Francis|year=2015|isbn=978-1-317-25478-2|first2=Howard J.|last2=Gold|first1=Donald C.|last1=Baumer}}</ref><ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=TdFTCgAAQBAJ&pg=PA300|title=Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics|page=300|publisher=UBC Press|quote=Domination by the Centre The central anomaly of the Canadian system, and the primary cause of its other peculiarities, has been its historical domination by a party of the centre. In none of the other countries is a centre party even a major player, much less the dominant....|year=2013|isbn=978-0-7748-2411-8|first2=Royce|last2=Koop|first1=Amanda|last1=Bittner}}</ref> [[Kanada Muhafazakâr Partisi|Kanada Muhafazakar Partisi]] ve [[Kanada Liberal Partisi]] (ve önceki temsilcileri), geniş bir seçmen kitlesinden destek almaktadır.<ref name="Smith2014">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=iG4rAwAAQBAJ&pg=PA17|title=Group Politics and Social Movements in Canada: Second Edition|page=17|publisher=University of Toronto Press|quote=Canada's party system has long been described as a "brokerage system" in which the leading parties (Liberal and Conservative) follow strategies that appeal across major [[Cleavage (politics)|social cleavages]] in an effort to defuse potential tensions.|year=2014|first=Miriam|last=Smith|isbn=978-1-4426-0695-1}}</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.elections.ca/content.aspx?section=res&dir=rec/fra/sys/courtney&document=courtney&lang=e|title=Plurality-Majority Electoral Systems: A Review|access-date=13 February 2023|archive-date=15 November 2022|archive-url=https://web.archive.org/web/20221115013440/https://www.elections.ca/content.aspx?section=res&dir=rec/fra/sys/courtney&document=courtney&lang=e|website=Elections Canada|quote=First Past the Post in Canada has favoured broadly-based, accommodative, centrist parties...|year=2018|url-status=live}}</ref><ref name="Olive2015c">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=Bvw_CwAAQBAJ&pg=PA55|title=The Canadian Environment in Political Context|pages=55–60|publisher=University of Toronto Press|year=2015|first=Andrea|last=Olive|isbn=978-1-4426-0871-9}}</ref> Tarihsel olarak, Kanada'nın siyasi spektrumunda Liberaller, merkez sağ muhafazakarlardan daha ılımlı ve merkezci olarak görülürler.<ref name="BittnerKoop2013">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=TdFTCgAAQBAJ&pg=PA300|title=Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics|pages=300–|publisher=UBC Press|year=2013|isbn=978-0-7748-2411-8|first2=Royce|last2=Koop|first1=Amanda|last1=Bittner}}</ref><ref name="BaumerGold2015" /><ref>{{Cite web|url=https://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/liberal-party|title=Liberal Party|publisher=The Canadian Encyclopedia|year=2015}}</ref> 1970'lerin sonlarında Başbakan [[Pierre Trudeau|Pierre Elliott Trudeau]], Kanada Liberal Partisinin "radikal merkeze" bağlı olduğunu söyledi.<ref name="Graham">{{Cite book|title=The essential Trudeau|location=Toronto|publisher=M & S|year=1998|first=Pierre Elliott|last=Trudeau|isbn=0-7710-8591-5|editor-first=Ron|editor-last=Graham|oclc=39335443}}</ref><ref>{{Cite book|title=Canada|location=Lanham, MD|edition=Thirty-third|year=2017|first=Wayne C.|last=Thompson|isbn=978-1-4758-3510-6|oclc=987281054}}</ref> Kanada toplumunda aşırı sağ ve aşırı sol siyaset hiçbir zaman öne çıkan güçler olmadı.<ref>{{Cite journal|title=Canadian Multiculturalism and the Absence of the Far Right|issue=2|pages=213–236|journal=Nationalism and Ethnic Politics|year=2015|volume=21|doi=10.1080/13537113.2015.1032033|first2=Cas|last2=Mudde|first1=Emma|last1=Ambrose|s2cid=145773856}}</ref><ref>{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/2017/06/27/world/canada/canadas-secret-to-resisting-the-wests-populist-wave.html|title=Canada's Secret to Resisting the West's Populist Wave|work=The New York Times|year=2017|first=Amanda|last=Taub}}</ref><ref name="MarlandGiasson2012" /><ref>{{Cite journal|title=Left/Right Ideology and Canadian Politics|date=September 2010|issue=3|pages=583–605|journal=Canadian Journal of Political Science|volume=43|first=Christopher|last=Cochran|doi=10.1017/S0008423910000624|jstor=40983510|s2cid=154420921}}</ref>

=== Hırvatistan ===
Hırvat Halk Partisi (Liberal Demokratlar) ve Halk Partisi (Reformistler) merkezci gruplardır. [[Hırvat Köylü Partisi|Tarımsal Hırvat Köylü Partisi]] eskiden merkez sağda yer alıyordu, ancak son zamanlarda daha ılımlı ve merkezci hale geldi.

=== Çek Cumhuriyeti ===
[[Çekya|Çek Cumhuriyeti'nde]] birçok önde gelen merkezci parti vardır. Bunlar arasında senkretik popülist hareket [[ANO 2011]], sivil özgürlükçü [[Çek Korsan Partisi]], uzun süredir var olan Hıristiyan ve Demokrat Birlik - Çekoslovak Halk Partisi ve yerelci Belediye Başkanları ve Bağımsızlar partisi yer almaktadır.

=== Fransa ===
Fransa'da geleneksel olarak "centriste" partiler vardı, ancak zaman içinde bu partiler değişti. Genel olarak yeni bir siyasi konu ortaya çıktığında ve yeni bir siyasi parti ana akıma girdiğinde, eski merkez sol partiden gelen siyasi hareket ''de facto'' olarak sağcı olabilir, ancak kendisini bir sağ parti olarak görmeyeceği için merkezciliği benimseyecektir.<ref name="Perottino2020">{{Cite journal|url=https://www.cogitatiopress.com/politicsandgovernance/article/view/3412|title=Technocratic Populism à la Française? The Roots and Mechanisms of Emmanuel Macron's Success|date=17 December 2020|issue=4|language=en|pages=545–555|journal=Politics and Governance|volume=8|issn=2183-2463|doi=10.17645/pag.v8i4.3412|first2=Petra|last2=Guasti|first1=Michel|last1=Perottino|s2cid=230556752|doi-access=free}}</ref>

Fransa Cumhurbaşkanı olarak seçilen [[Emmanuel Macron]] tarafından kurulan Renaissance (LREM) partisi en önemli merkez partidir. Macron, kendisini tanımlamak için "merkezci" terimini kullanmayı tercih etmemekle birlikte, politikaları genellikle merkezcidir. 2007 yılında kurulan [[François Bayrou|François Bayrou'nun]] Demokrat Hareketi, Hristiyan Demokrat Demokrasi ve Fransız Birliği'nin halefi olan bir partidir.<ref name="Perottino2020" />

=== Almanya ===
[[Dosya:Bundesarchiv_Bild_183-1990-0622-326,_Joachim_Gauck.jpg|küçükresim|[[Joachim Gauck]], 1990 yılında partisinin Yeşiller ile birleşmesinden önce [[Birlik 90/Yeşiller|Birlik 90'da]] yer aldı. Joachim Gauck eski Almanya Cumhurbaşkanıydı ve merkezci bir politikacıydı.]]
Politische Mitte, siyasi merkez ve merkezcilik anlamına gelir. Sosyal-liberal [[Weimar Cumhuriyeti]] (1918–1933) dönemindeki [[Alman Demokrat Partisi]], Almanya tarihindeki tüm Alman partileri arasında en açıkça merkezci olanıdır.

1870 yılında Weimar Cumhuriyeti'nde Alman Katoliklerin bir partisi olan [[Alman Merkez Partisi|Zentrum]] bulunmaktaydı. Bu parti, doğrudan bir merkezci bir parti olmamasına rağmen, hem sağ hem de sol taraftaki Katolikleri birleştirdiği için "Merkez Partisi" olarak adlandırıldı. İlk olarak "Volkspartei" olarak bilinen bu parti içerisinde, liberaller ve muhafazakârlar yer alıyordu. Bununla birlikte, dini konularda tarafsız olmayan ve daha liberal ve modernist görüşlere karşı çıkan açık bir sağ muhafazakâr politika izlemekteydi.

[[Batı Almanya|Batı Almanya'ya]] demokrasinin dönüşünden sonra Zentrum'un önemli halefi olan [[Almanya Hristiyan Demokrat Birliği|Hristiyan Demokrat Birlik]], tarih boyunca kendisini sağcı veya merkezci olarak tanımladı ve genel olarak sağ kanatta yer aldı. 1990'ların başında etkisi altında kaldıkları dönemin bir sonucu olarak, [[Almanya Sosyal Demokrat Partisi]] üyeleri kendilerini "yeni merkez" olarak tanımlamış olsalar da, partilerinin geçmişi ve sosyalist kimlikleri nedeniyle günümüzde partilerini merkezci olarak tanımlamamaktadırlar.

Diğer partiler, özellikle bölgesel partiler, Almanya'daki bazı eyalet parlamentolarında merkezci olabilir. [[Schleswig-Holstein]] eyaletindeki Danimarkalı ve Friz azınlıkların oluşturduğu Güney Schleswig Seçmen Federasyonu, şu anda merkezci bir siyasi pozisyona sahiptir, ancak eski bir sol görüşlü bir parti olarak tarihte yerini almaktadır. Parti, 2009, 2010 ve 2012 yıllarında Almanya cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Sosyal Demokratlar ve Yeşiller partilerinin adaylarını destekledi.

Eyalet parlamentosundaki Özgür Seçmenler partisi, Bavyera'da da merkezci bir partidir.

=== Yunanistan ===
Merkezci politikacı ve Tarım ve İşçi Partisi'nin kurucusu Alexandros Papanastasiou, modern Yunanistan siyasetinde merkezciliğin temelini atmıştır. 1961'de [[Yorgo Papandreu (1888 doğumlu siyasetçi)|Georgios Papandreou]] ve diğer siyasi liderler, Merkez Birliği olarak bilinen bir koalisyon partisini kurdu. Beş parti birleşti: Sosyal Halk Partisi, Liberal Parti, İlerici Tarımsal Demokrat Birlik ve Ulusal İlerici Merkez Birliği.

Yunanistan'da iktidarda olan son [[Venizelizm|Venizelist]] parti Merkez Birliği Partisi oldu. 1977'ye kadar parti resmen varlığını sürdürdü (darbe sonrası Merkez Birliği - Yeni Güçler olarak adlandırıldı), ardından halefi Demokrat Merkez Birliği (EDIK) partisi kuruldu.

Vassilis Leventis, 1992'de Merkezci Birlik'i "Merkezci ve Ekologlar Birliği" olarak kurdu, ancak kısa bir süre sonra bu adı değiştirdi. Merkez Birliği'nin ideolojik devamı olarak nitelendirilen parti, Yunanistan'daki merkezci ifadenin politik bir devamı olmayı amaçlıyor. Leventis, Eleftherios Venizelos, George Papandreou Sr. ve diğer önemli politikacılar gibi Venizelist mirasının bir parçası olmak istedi. Ancak 2015'e kadar partinin toplam etkisi sınırlı olmuştur; Ocak 2015 Yunanistan yasama seçimlerinde %1,8 oy oranı, Eylül 2015 Yunan Parlamentosu seçimlerinde 3,4% oy oranı ve dokuz seçilen üye ile en yüksek başarısı olmuştur.

Stavros Theodorakis, kısa ömürlü bir sosyal liberal parti olan The River'ı kurdu ve 2015 yılında hem Yunan hem de Avrupa Parlamentolarında sandalye kazandı. 2019 yılında dağıldı.

=== Japonya ===
[[II. Dünya Savaşı|İkinci Dünya Savaşı'nın]] ardından 1955 yılında Japonya hükümeti [[Liberal Demokrat Parti (Japonya)|Liberal Demokrat Parti]] (LDP) tarafından devralındı ve [[Japonya Sosyalist Partisi|Japonya Sosyalist Partisi'ne]] (JSP) karşı bir siyaset yürüterek seçimleri kazandı. Ancak 1960'lardan itibaren [[Komeito]], Demokrat Sosyalist Parti ve Sosyalist Demokrat Federasyonu gibi merkezci partiler ortaya çıktı.<ref name="JapanCentre">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=MQC_DAAAQBAJ&pg=PA121|title=The Japanese Power Elite|page=121|publisher=[[Springer Science+Business Media|Springer]]|year=2016|isbn=9781349229932|editor-first=Albrecht|editor-last=Rothacher}}</ref><ref name="JapanCentre" /><ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=bQNOEAAAQBAJ&pg=PA24|title=The Abe Legacy: How Japan Has Been Shaped by Abe Shinzo|page=24|publisher=[[Rowman & Littlefield]]|quote=A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples.|year=2021|isbn=9781793643315|editor-first=James|editor-last=Brown|editor-last2=Delamotte|editor-first2=Guibourg|editor-last3=Dujarric|editor-first3=Robert}}</ref><ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=ptgudYEFOM0C&pg=PA137|title=Hiroshima in History and Memory|page=137|publisher=[[Cambridge University Press]]|year=1996|isbn=9780521566827|editor-first=Michael J|editor-last=Hogan}}</ref><ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=7FAgBQAAQBAJ&pg=PA122|title=Japan and the Shackles of the Past|page=122|publisher=[[Oxford University Press]]|quote=A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples.|year=2014|isbn=9780190213251|editor-first=R. Taggart|editor-last=Murphy}}</ref> Yeni Japonya Partisi, 1992'de reformcuların LDP'den ayrılmasıyla merkezci ve liberal bir partiydi. Ancak iki yıl sonra dağıldı.<ref>{{Cite book|title=Austrian Foreign Policy Yearbook|page=98|publisher=Federal Ministry for Foreign Affairs|quote=The new reform parties were successful, but the socialists lost almost half of their seats . a At the beginning of August the leader of the liberal Japan New Party, Morihiro Hosokawa, formed a new broadly – based coalition government ...|year=1993}}</ref>

=== Polonya ===
Medeni Platform (PO), 2001'de [[Liberal muhafazakârlık|liberal muhafazakâr]] bir parti olarak kuruldu ve 2007-2015 yılları arasında iktidarda kaldı. Daha sonra [[Donald Tusk]] liderliğinde merkez bir siyasete geçti ve sol eğilimli liberal seçmenleri çekmeye çalıştı. Hristiyan demokratlar, sosyal liberal veya muhafazakâr olabilir. Bununla birlikte, teknokratik kimliğiyle parti, ideoloji eksikliği gibi eleştirilerle karşılamıştır. Daha sonradan, [[Grzegorz Schetyna]] başkanlığında sağa kaydğığ görülmüştür. Medeni Koalisyon, mevcut lideri [[Borys Budka|Borys Budka'nın]] liderliğinde, 2020 cumhurbaşkanlığı seçiminde adayları Rafał Trzaskowski'nin önerdiği politikalara uygun olarak yeniden ilerlemeci bir yaklaşım benimsemiştir. Polonya Halk Partisi (PSL) gibi siyasi partiler de merkezci olarak nitelendirilebilir. Bununla birlikte, [[Hukuk ve Adalet|Hukuk ve Adalet Partisi]], genel olarak [[Sosyal muhafazakârlık|sosyal muhafazakâr]] ve aynı zamanda ekonomik olarak sağcı ve korumacı politikalara destek verir.

=== Birleşik Krallık ===
1981 yılında Roy Jenkins, David Owen, [[Shirley Williams]] ve Bill Rodgers, "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen politikalarını ortaya koyarak Sosyal Demokrat Parti'yi (SDP) kurdu. "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen merkezciler, [[İşçi Partisi (Birleşik Krallık)|İşçi Partisi'ni]] militan sol veya "sert sol" olarak etiketledikledikten sonra ayrıldılar. 1988'de SDP, Liberal Parti ile birleşerek merkezci [[Liberal Demokratlar (Birleşik Krallık)|Liberal Demokratları]] oluşturdu.<ref name="ChildsStorry2013">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=tlsKXeRt0wgC&pg=PA485|title=Encyclopedia of Contemporary British Culture|page=485|publisher=Routledge|year=2013|isbn=978-1-134-75555-4|first2=Michael|last2=Storry|first1=Peter|last1=Childs}}</ref><ref name="Sassoon2010">{{Cite book|url=https://books.google.com/books?id=IUkBAwAAQBAJ&pg=PA698|title=One Hundred Years of Socialism: The West European Left in the Twentieth Century|page=698|publisher=I.B. Tauris|year=2010|first=Donald|last=Sassoon|isbn=978-0-85771-530-2}}</ref>

[[Tony Blair|Tony Blair'in]] liderliğindeki İşçi Partisi, 1990'ların ortalarından sonlarına kadar merkezci bir [[Üçüncü yol|Üçüncü Yol]] politika platformuna doğru ilerlemeye başladı ve siyasi kampanya "Y-İşçi Partisi" (Yeni İşçi Partisi) olarak değiştirdi. Blair'in halefi [[Gordon Brown]], 2010 genel seçimlerinde Muhafazakârlara yenilerek yeni İşçi Partisi iktidarının sonunu getirdi. Brown'ın liderliğini üstlenen [[Ed Miliband]], Yeni İşçi Partisi'ni sol politikalara yönlendirdi. 2009'da kurulan Mavi İşçi hareketi, sosyal olarak muhafazakâr işçi sınıfı seçmenleri için yeni bir merkezci siyaset sunmaya çalıştı. Miliband döneminden sonra, 2015'te sosyalist [[Jeremy Corbyn]] partinin lideri olduktan sonra sonra partiyi tekrar sol siyasete kaydırdı.<ref>{{Cite web|url=https://www.ft.com/content/e9c342ac-c954-11df-b3d6-00144feab49a|title=Miliband declares New Labour dead|access-date=8 August 2018|date=26 September 2010|website=[[Financial Times]]|first=Alex|last=Barker}}</ref>

2011 yılında Birleşik Krallık'ın Başbakan Yardımcısı ve Liberal Demokratlar'ın lideri olan [[Nick Clegg]], partisinin [[Radikal merkezcilik|radikal merkezde]] yer aldığına inandığını belirtti. [[John Maynard Keynes]], William Beveridge, Jo Grimond, [[David Lloyd George]] ve [[John Stuart Mill|John Stuart Mill'i]], Liberal Demokratlar'ın 1988'de kurulmasından önce gelen merkezci örnekler olarak gösterdi. Liberalizmi bir halk ideolojisi olarak tanımlayarak siyasi yelpazeyi benimsedi. Partisinin pozisyonunu şu şekilde açıkladı: "Sol için devletle takıntı. Sağ için piyasa ile ibadet. Ama biz liberal olarak, inancımızı insanlara koyuyoruz. İnsanlara güç ve fırsat verilen bir düzen istiyoruz. Rakiplerimiz bizi eski moda sol ve sağ etiketleriyle ayırmaya çalışıyor. Ancak biz sol tarafta değiliz, sağ tarafta da değiliz. Kendi etiketimiz var: Liberal. Biz liberaliz ve İngiliz siyasetinin merkezi siyasetinin mülk sahipleriyiz. Politikamız, radikal merkezin politikasıdır."

[[David Cameron]], 2000'li yılların ortalarından sonlarına doğru [[Muhafazakâr Parti (Birleşik Krallık)|Muhafazakâr Partiyi]] merkeze doğru çekti ve [[2010 Birleşik Krallık genel seçimleri|2010 genel seçimleri]] sonrasında Liberal Demokratlarla bir koalisyon kurdu. Muhafazakâr Parti [[2015 Birleşik Krallık genel seçimleri|2015 genel seçimlerinde]] çoğunluğu kazandı ve Liberal Demokratlar ile olan koalisyon sona erdi. [[2017 Birleşik Krallık genel seçimleri|2017 genel seçimlerinde]] ise sandalye sayısı azaldı. [[Theresa May]], Cameron'ın yerine Başbakan olarak atandıktan sonra sosyal eşitsizlikle mücadele etmeye kararlı olduğunu söyledi ve [[Ed Miliband|Ed Miliband'ın]] "enerji şirketlerini regüle etme" gibi bazı politikalarını benimsedi. Bununla birlikte, partinin 2017 manifestosu, [[Birleşik Krallık'ın Avrupa Birliği'nden ayrılması|Brexit]] [[2016 Birleşik Krallık'ın Avrupa Birliği üyeliği referandumu|referandumunun]] ardından partinin geleneksel ana konularına hitap ederek merkezden önemli ölçüde ayrıldı.

Brexit referandumunun ardından, Birleşik Krallık'ta siyasetin geleneksel "sol ve sağ" ayrımına geri döndüğü görülüyordu. 2017 seçimleri için More United bloğu, ilkelerine uyan çeşitli partilerden adayları desteklemek için kuruldu; bu grup, başta İşçi Partisi ve Liberal Demokratlar olmak üzere çeşitli partilerden milletvekillerini ve bir Muhafazakâr milletvekilini destekledi. 2018'de Simon Franks tarafından kurulan bir grup, Birleşik Krallık'ta yeni bir merkezci siyasi parti kurmak için 50 milyon sterlin topladı ve iddiaya göre ''United for Change'' adını aldı.<ref>{{Cite web|url=https://www.theguardian.com/politics/2018/apr/07/new-political-party-break-mould-westminster-uk-brexit|title=New centrist party gets £50m backing to 'break mould' of UK politics|date=8 April 2018|website=The Guardian|first=Michael|last=Savage}}</ref>

2019'un başlarında, Brexit sorunları ve parti içi çatışmalar nedeniyle birçok İşçi Partisi ve Muhafazakâr Parti milletvekili partilerinden ayrıldı ve [[Pro-Avrupacılık|pro-Avrupacı]] bir grup olan ''The Independent Group for Change'ı'' kurdu. Daha sonra ''Change UK'' olarak resmi bir parti olarak kayıt olma niyetlerini açıkladılar. Change UK milletvekili Chris Leslie, partiyi "merkez-sol'un ev sahibi" olarak tanımlarken, çoğu kaynak partiyi merkezci olarak tanımladı. 2019 Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partililer adına hayal kırıklığı yaratan sonuçların ardından, Change UK milletvekili Chuka Umunna Liberal Demokratlara katıldı. [[2019 Birleşik Krallık genel seçimleri|2019 genel seçimlerinde]] tüm milletvekillerini kaybeden parti dağıldı.<ref>{{Cite web|url=https://www.theguardian.com/politics/2019/dec/19/independent-group-for-change-party-disbanded|title=Independent Group for Change to be disbanded|access-date=22 December 2019|date=19 December 2019|website=[[The Guardian]]|first=Francis|last=Perraudin}}</ref><ref>{{Cite news|url=https://www.theguardian.com/politics/2019/jun/13/chuka-umunna-joins-liberal-democrats-after-quitting-change-uk|title=Chuka Umunna joins Lib Dems: 'No room for two in centre ground'|access-date=22 June 2019|date=14 June 2019|language=en-GB|work=The Guardian|first2=Matthew|last2=Weaver|issn=0261-3077|first1=Heather|last1=Stewart}}</ref>


{{siyaset-taslak}}
== Ayrıca bakınız ==
== Ayrıca bakınız ==
* [[Hristiyan demokrasi]]
* [[Hristiyan demokrasi]]
13. satır: 79. satır:
*[[Liberal sosyalizm]]
*[[Liberal sosyalizm]]


== Notlar ==
{{Notelist}}

== References ==
{{Reflist}}

== Further reading ==

* [[Tariq Ali|Ali, Tariq]] (2015). ''[[The Extreme Centre: A Warning]]''. Verso Books.
* Brown, David S. (2016). ''Moderates: The Vital Center of American Politics, from the Founding to Today''. Chapel Hill: University of North Carolina Press.

== External links ==


* {{Commons category-inline}}
* {{Wikiquote-inline}}<br />
{{Siyasi yelpaze}}
{{Siyasi yelpaze}}
{{Otorite kontrolü}}
{{Otorite kontrolü}}

Sayfanın 16.01, 14 Aralık 2023 tarihindeki hâli

Makale serilerinden
Parti siyaseti
Siyasi yelpaze
Sol
Merkez
Sağ
Program/İdeolojiler
Türler
Parti organizasyonu
Parti içi demokrasi
Siyasi parti sistemi
Partilerle koalisyonlar
Siyasi partiler listesi

Merkezcilik, toplumsal eşitliğin yanı sıra belirli bir sosyal hiyerarşinin kabul edilmesini veya desteklenmesini içeren siyasi bir bakış açısı veya duruştur. Bununla birlikte, merkezcilik, önemli ölçüde sağ veya sol yanlısı politika değişikliklerine karşı çıkar.[1]

Genel olarak, hem merkez sol hem de merkez sağ politikalar, merkezcilikle ilişkilendirilir ve her iki siyasi spektrumda da bir miktar merkeze eğilim vardır. Sosyal liberalizm, Pancasila ve Hristiyan demokrasi gibi birçok siyasi görüş, merkezci olarak kabul edilir. Aynı şekilde, Üçüncü Yol gibi modern politik hareketler de merkezci olarak kabul edilebilir, çünkü bunlar hem sağ ekonomik platformları hem de sol sosyal politikaları destekleyen bir sentezin savunucularıdır.[2][3][4][5][6][7][8][9]

Ülkelere göre kullanımı

Avusturalya

Her iki politika tarafında da, liberal ve işçi partileri içinde çeşitli gruplar tarafından desteklenen merkezciler vardır. Liberal Parti'nin ılımlı üyeleri ve İşçi Partisi'nin sağ kanadı, merkezciliği temsil etmektedir. Avustralya'nın en önemli merkezci partisi Avustralya Demokratları'dır. Parti, 1977'den 2007'ye kadar Senato'da temsil edildi ve sık sık dengeleyici güç olarak hizmet etti. "Orta yol" olarak bilinen parti, 2019'da yeniden kuruldu.

Belçika

Halk Birliği, sosyal liberalizmi savunan ve Fransızca konuşan Belçikalılar tarafından kültürel olarak baskı altında hisseden Hollandaca konuşan Belçikalıları temsil etmeyi amaçlayan Flandre'nin geleneksel merkez partisiydi. 2009'dan beri bu partinin en büyük halefi olan Yeni Flaman İttifakı, daha çok Halk Birliği'nin sağ kanadından oluşuyor ve son yıllarda daha liberal muhafazakâr bir görüş benimsiyor.

Liberal Reformist Hareket ve DéFI, politik spektrumun merkezinde yer alan diğer partilerdir.[kaynak belirtilmeli]

Brezilya

Brezilya Demokratik Hareketi (MDB), ülkenin en büyük siyasi partilerinden biridir ve birçok merkez partisinden biridir. Brezilya siyasetindeki başka bir merkez parti, Brezilya Sosyal Demokrasi Partisi (PSDB)'dir. Diğer merkez partiler arasında Sosyal Demokrat Parti (PSD), Yeşil Parti (PV), Vatandaşlık (CID) ve Sosyal Düzen Cumhuriyet Partisi (PROS) yer almaktadır. Brezilya'da çok sayıda merkez parti vardır ve bu partiler yerel politikada önemli bir rol oynar. Bu nedenle, sağ veya sol kanattaki büyük partilerin bir parçası olmayan partilere "Centrão" (büyük çadır) denir.[10]

Kanada

Kanada'nın modern siyasi tarihi boyunca, federal düzeydeki hükümetler "aracılık politikası" uygulayarak ılımlı, merkezci bir politika izlemiştir.[11][12][13][14] Kanada Muhafazakar Partisi ve Kanada Liberal Partisi (ve önceki temsilcileri), geniş bir seçmen kitlesinden destek almaktadır.[15][16][17] Tarihsel olarak, Kanada'nın siyasi spektrumunda Liberaller, merkez sağ muhafazakarlardan daha ılımlı ve merkezci olarak görülürler.[18][13][19] 1970'lerin sonlarında Başbakan Pierre Elliott Trudeau, Kanada Liberal Partisinin "radikal merkeze" bağlı olduğunu söyledi.[20][21] Kanada toplumunda aşırı sağ ve aşırı sol siyaset hiçbir zaman öne çıkan güçler olmadı.[22][23][24][25]

Hırvatistan

Hırvat Halk Partisi (Liberal Demokratlar) ve Halk Partisi (Reformistler) merkezci gruplardır. Tarımsal Hırvat Köylü Partisi eskiden merkez sağda yer alıyordu, ancak son zamanlarda daha ılımlı ve merkezci hale geldi.

Çek Cumhuriyeti

Çek Cumhuriyeti'nde birçok önde gelen merkezci parti vardır. Bunlar arasında senkretik popülist hareket ANO 2011, sivil özgürlükçü Çek Korsan Partisi, uzun süredir var olan Hıristiyan ve Demokrat Birlik - Çekoslovak Halk Partisi ve yerelci Belediye Başkanları ve Bağımsızlar partisi yer almaktadır.

Fransa

Fransa'da geleneksel olarak "centriste" partiler vardı, ancak zaman içinde bu partiler değişti. Genel olarak yeni bir siyasi konu ortaya çıktığında ve yeni bir siyasi parti ana akıma girdiğinde, eski merkez sol partiden gelen siyasi hareket de facto olarak sağcı olabilir, ancak kendisini bir sağ parti olarak görmeyeceği için merkezciliği benimseyecektir.[26]

Fransa Cumhurbaşkanı olarak seçilen Emmanuel Macron tarafından kurulan Renaissance (LREM) partisi en önemli merkez partidir. Macron, kendisini tanımlamak için "merkezci" terimini kullanmayı tercih etmemekle birlikte, politikaları genellikle merkezcidir. 2007 yılında kurulan François Bayrou'nun Demokrat Hareketi, Hristiyan Demokrat Demokrasi ve Fransız Birliği'nin halefi olan bir partidir.[26]

Almanya

Joachim Gauck, 1990 yılında partisinin Yeşiller ile birleşmesinden önce Birlik 90'da yer aldı. Joachim Gauck eski Almanya Cumhurbaşkanıydı ve merkezci bir politikacıydı.

Politische Mitte, siyasi merkez ve merkezcilik anlamına gelir. Sosyal-liberal Weimar Cumhuriyeti (1918–1933) dönemindeki Alman Demokrat Partisi, Almanya tarihindeki tüm Alman partileri arasında en açıkça merkezci olanıdır.

1870 yılında Weimar Cumhuriyeti'nde Alman Katoliklerin bir partisi olan Zentrum bulunmaktaydı. Bu parti, doğrudan bir merkezci bir parti olmamasına rağmen, hem sağ hem de sol taraftaki Katolikleri birleştirdiği için "Merkez Partisi" olarak adlandırıldı. İlk olarak "Volkspartei" olarak bilinen bu parti içerisinde, liberaller ve muhafazakârlar yer alıyordu. Bununla birlikte, dini konularda tarafsız olmayan ve daha liberal ve modernist görüşlere karşı çıkan açık bir sağ muhafazakâr politika izlemekteydi.

Batı Almanya'ya demokrasinin dönüşünden sonra Zentrum'un önemli halefi olan Hristiyan Demokrat Birlik, tarih boyunca kendisini sağcı veya merkezci olarak tanımladı ve genel olarak sağ kanatta yer aldı. 1990'ların başında etkisi altında kaldıkları dönemin bir sonucu olarak, Almanya Sosyal Demokrat Partisi üyeleri kendilerini "yeni merkez" olarak tanımlamış olsalar da, partilerinin geçmişi ve sosyalist kimlikleri nedeniyle günümüzde partilerini merkezci olarak tanımlamamaktadırlar.

Diğer partiler, özellikle bölgesel partiler, Almanya'daki bazı eyalet parlamentolarında merkezci olabilir. Schleswig-Holstein eyaletindeki Danimarkalı ve Friz azınlıkların oluşturduğu Güney Schleswig Seçmen Federasyonu, şu anda merkezci bir siyasi pozisyona sahiptir, ancak eski bir sol görüşlü bir parti olarak tarihte yerini almaktadır. Parti, 2009, 2010 ve 2012 yıllarında Almanya cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Sosyal Demokratlar ve Yeşiller partilerinin adaylarını destekledi.

Eyalet parlamentosundaki Özgür Seçmenler partisi, Bavyera'da da merkezci bir partidir.

Yunanistan

Merkezci politikacı ve Tarım ve İşçi Partisi'nin kurucusu Alexandros Papanastasiou, modern Yunanistan siyasetinde merkezciliğin temelini atmıştır. 1961'de Georgios Papandreou ve diğer siyasi liderler, Merkez Birliği olarak bilinen bir koalisyon partisini kurdu. Beş parti birleşti: Sosyal Halk Partisi, Liberal Parti, İlerici Tarımsal Demokrat Birlik ve Ulusal İlerici Merkez Birliği.

Yunanistan'da iktidarda olan son Venizelist parti Merkez Birliği Partisi oldu. 1977'ye kadar parti resmen varlığını sürdürdü (darbe sonrası Merkez Birliği - Yeni Güçler olarak adlandırıldı), ardından halefi Demokrat Merkez Birliği (EDIK) partisi kuruldu.

Vassilis Leventis, 1992'de Merkezci Birlik'i "Merkezci ve Ekologlar Birliği" olarak kurdu, ancak kısa bir süre sonra bu adı değiştirdi. Merkez Birliği'nin ideolojik devamı olarak nitelendirilen parti, Yunanistan'daki merkezci ifadenin politik bir devamı olmayı amaçlıyor. Leventis, Eleftherios Venizelos, George Papandreou Sr. ve diğer önemli politikacılar gibi Venizelist mirasının bir parçası olmak istedi. Ancak 2015'e kadar partinin toplam etkisi sınırlı olmuştur; Ocak 2015 Yunanistan yasama seçimlerinde %1,8 oy oranı, Eylül 2015 Yunan Parlamentosu seçimlerinde 3,4% oy oranı ve dokuz seçilen üye ile en yüksek başarısı olmuştur.

Stavros Theodorakis, kısa ömürlü bir sosyal liberal parti olan The River'ı kurdu ve 2015 yılında hem Yunan hem de Avrupa Parlamentolarında sandalye kazandı. 2019 yılında dağıldı.

Japonya

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından 1955 yılında Japonya hükümeti Liberal Demokrat Parti (LDP) tarafından devralındı ve Japonya Sosyalist Partisi'ne (JSP) karşı bir siyaset yürüterek seçimleri kazandı. Ancak 1960'lardan itibaren Komeito, Demokrat Sosyalist Parti ve Sosyalist Demokrat Federasyonu gibi merkezci partiler ortaya çıktı.[27][27][28][29][30] Yeni Japonya Partisi, 1992'de reformcuların LDP'den ayrılmasıyla merkezci ve liberal bir partiydi. Ancak iki yıl sonra dağıldı.[31]

Polonya

Medeni Platform (PO), 2001'de liberal muhafazakâr bir parti olarak kuruldu ve 2007-2015 yılları arasında iktidarda kaldı. Daha sonra Donald Tusk liderliğinde merkez bir siyasete geçti ve sol eğilimli liberal seçmenleri çekmeye çalıştı. Hristiyan demokratlar, sosyal liberal veya muhafazakâr olabilir. Bununla birlikte, teknokratik kimliğiyle parti, ideoloji eksikliği gibi eleştirilerle karşılamıştır. Daha sonradan, Grzegorz Schetyna başkanlığında sağa kaydğığ görülmüştür. Medeni Koalisyon, mevcut lideri Borys Budka'nın liderliğinde, 2020 cumhurbaşkanlığı seçiminde adayları Rafał Trzaskowski'nin önerdiği politikalara uygun olarak yeniden ilerlemeci bir yaklaşım benimsemiştir. Polonya Halk Partisi (PSL) gibi siyasi partiler de merkezci olarak nitelendirilebilir. Bununla birlikte, Hukuk ve Adalet Partisi, genel olarak sosyal muhafazakâr ve aynı zamanda ekonomik olarak sağcı ve korumacı politikalara destek verir.

Birleşik Krallık

1981 yılında Roy Jenkins, David Owen, Shirley Williams ve Bill Rodgers, "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen politikalarını ortaya koyarak Sosyal Demokrat Parti'yi (SDP) kurdu. "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen merkezciler, İşçi Partisi'ni militan sol veya "sert sol" olarak etiketledikledikten sonra ayrıldılar. 1988'de SDP, Liberal Parti ile birleşerek merkezci Liberal Demokratları oluşturdu.[32][33]

Tony Blair'in liderliğindeki İşçi Partisi, 1990'ların ortalarından sonlarına kadar merkezci bir Üçüncü Yol politika platformuna doğru ilerlemeye başladı ve siyasi kampanya "Y-İşçi Partisi" (Yeni İşçi Partisi) olarak değiştirdi. Blair'in halefi Gordon Brown, 2010 genel seçimlerinde Muhafazakârlara yenilerek yeni İşçi Partisi iktidarının sonunu getirdi. Brown'ın liderliğini üstlenen Ed Miliband, Yeni İşçi Partisi'ni sol politikalara yönlendirdi. 2009'da kurulan Mavi İşçi hareketi, sosyal olarak muhafazakâr işçi sınıfı seçmenleri için yeni bir merkezci siyaset sunmaya çalıştı. Miliband döneminden sonra, 2015'te sosyalist Jeremy Corbyn partinin lideri olduktan sonra sonra partiyi tekrar sol siyasete kaydırdı.[34]

2011 yılında Birleşik Krallık'ın Başbakan Yardımcısı ve Liberal Demokratlar'ın lideri olan Nick Clegg, partisinin radikal merkezde yer aldığına inandığını belirtti. John Maynard Keynes, William Beveridge, Jo Grimond, David Lloyd George ve John Stuart Mill'i, Liberal Demokratlar'ın 1988'de kurulmasından önce gelen merkezci örnekler olarak gösterdi. Liberalizmi bir halk ideolojisi olarak tanımlayarak siyasi yelpazeyi benimsedi. Partisinin pozisyonunu şu şekilde açıkladı: "Sol için devletle takıntı. Sağ için piyasa ile ibadet. Ama biz liberal olarak, inancımızı insanlara koyuyoruz. İnsanlara güç ve fırsat verilen bir düzen istiyoruz. Rakiplerimiz bizi eski moda sol ve sağ etiketleriyle ayırmaya çalışıyor. Ancak biz sol tarafta değiliz, sağ tarafta da değiliz. Kendi etiketimiz var: Liberal. Biz liberaliz ve İngiliz siyasetinin merkezi siyasetinin mülk sahipleriyiz. Politikamız, radikal merkezin politikasıdır."

David Cameron, 2000'li yılların ortalarından sonlarına doğru Muhafazakâr Partiyi merkeze doğru çekti ve 2010 genel seçimleri sonrasında Liberal Demokratlarla bir koalisyon kurdu. Muhafazakâr Parti 2015 genel seçimlerinde çoğunluğu kazandı ve Liberal Demokratlar ile olan koalisyon sona erdi. 2017 genel seçimlerinde ise sandalye sayısı azaldı. Theresa May, Cameron'ın yerine Başbakan olarak atandıktan sonra sosyal eşitsizlikle mücadele etmeye kararlı olduğunu söyledi ve Ed Miliband'ın "enerji şirketlerini regüle etme" gibi bazı politikalarını benimsedi. Bununla birlikte, partinin 2017 manifestosu, Brexit referandumunun ardından partinin geleneksel ana konularına hitap ederek merkezden önemli ölçüde ayrıldı.

Brexit referandumunun ardından, Birleşik Krallık'ta siyasetin geleneksel "sol ve sağ" ayrımına geri döndüğü görülüyordu. 2017 seçimleri için More United bloğu, ilkelerine uyan çeşitli partilerden adayları desteklemek için kuruldu; bu grup, başta İşçi Partisi ve Liberal Demokratlar olmak üzere çeşitli partilerden milletvekillerini ve bir Muhafazakâr milletvekilini destekledi. 2018'de Simon Franks tarafından kurulan bir grup, Birleşik Krallık'ta yeni bir merkezci siyasi parti kurmak için 50 milyon sterlin topladı ve iddiaya göre United for Change adını aldı.[35]

2019'un başlarında, Brexit sorunları ve parti içi çatışmalar nedeniyle birçok İşçi Partisi ve Muhafazakâr Parti milletvekili partilerinden ayrıldı ve pro-Avrupacı bir grup olan The Independent Group for Change'ı kurdu. Daha sonra Change UK olarak resmi bir parti olarak kayıt olma niyetlerini açıkladılar. Change UK milletvekili Chris Leslie, partiyi "merkez-sol'un ev sahibi" olarak tanımlarken, çoğu kaynak partiyi merkezci olarak tanımladı. 2019 Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partililer adına hayal kırıklığı yaratan sonuçların ardından, Change UK milletvekili Chuka Umunna Liberal Demokratlara katıldı. 2019 genel seçimlerinde tüm milletvekillerini kaybeden parti dağıldı.[36][37]

Ayrıca bakınız

Notlar

References

  1. ^ Woshinsky, Oliver H.. (2008). Explaining Politics: Culture, Institutions, and Political Behavior. Taylor & Francis. ss. 141, 161. ISBN 978-0-203-93318-3. OCLC 1251767064. 
  2. ^ Bobbio, Norberto (1996). Cameron, Allan (Ed.). Left and Right: The Significance of a Political Distinction. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-06245-7. OCLC 35001802. 
  3. ^ "UK Politics — What is the Third Way?". BBC News. 27 September 1999. Erişim tarihi: 16 June 2019. 
  4. ^ Forrester, Katrina (18 November 2019). "The crisis of liberalism: why centrist politics can no longer explain the world". The Guardian. Erişim tarihi: 22 June 2022. 
  5. ^ Arif, Syaiful (17 October 2020). "Soekarno and the Social Centrism of Pancasila". Kompas (İngilizce). 22 October 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 February 2023. 
  6. ^ Aspinall, Edward; Fossati, Diego; Muhtadi, Burhanuddin; Warburton, Eve (24 April 2018). "Mapping the Indonesian political spectrum". New Mandala (İngilizce). 30 January 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 February 2023. 
  7. ^ Tehusijarana, Karina M.; Arbi, Ivany Atina (24 August 2019). "Weaponizing Pancasila". The Jakarta Post (İngilizce). 24 December 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 February 2023. 
  8. ^ Boswell, Jonathan (2013). Community and the Economy: The Theory of Public Co-operation. Routledge. s. 160. ISBN 978-1136159015. 
  9. ^ Slomp, Hans (2000). European Politics Into the Twenty-First Century: Integration and Division. Westport: Greenwood Publishing Group. s. 35. ISBN 0275968146.  Geçersiz |url-erişimi=registration (yardım)
  10. ^ Kumpel, Larissa; Rocha, Luiza (29 September 2022). "What is Centrão and what is the origin of the term?". Estado de Minas (Portekizce). Erişim tarihi: 18 December 2022. 
  11. ^ Brooks, Stephen (2004). Canadian Democracy: An Introduction. Oxford University Press. s. 265. ISBN 978-0-19-541806-4. two historically dominant political parties have avoided ideological appeals in favour of a flexible centrist style of politics that is often labelled "brokerage politics"  Geçersiz |url-erişimi=registration (yardım)
  12. ^ Johnson, David (2016). Thinking Government: Public Administration and Politics in Canada, Fourth Edition. University of Toronto Press. ss. 13–23. ISBN 978-1-4426-3521-0. ...most Canadian governments, especially at the federal level, have taken a moderate, centrist approach to decision making, seeking to balance growth, stability, and governmental efficiency and economy... 
  13. ^ a b Baumer, Donald C.; Gold, Howard J. (2015). Parties, Polarization and Democracy in the United States. Taylor & Francis. s. 152. ISBN 978-1-317-25478-2. 
  14. ^ Bittner, Amanda; Koop, Royce (2013). Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics. UBC Press. s. 300. ISBN 978-0-7748-2411-8. Domination by the Centre The central anomaly of the Canadian system, and the primary cause of its other peculiarities, has been its historical domination by a party of the centre. In none of the other countries is a centre party even a major player, much less the dominant.... 
  15. ^ Smith, Miriam (2014). Group Politics and Social Movements in Canada: Second Edition. University of Toronto Press. s. 17. ISBN 978-1-4426-0695-1. Canada's party system has long been described as a "brokerage system" in which the leading parties (Liberal and Conservative) follow strategies that appeal across major social cleavages in an effort to defuse potential tensions. 
  16. ^ "Plurality-Majority Electoral Systems: A Review". Elections Canada. 2018. 15 November 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 February 2023. First Past the Post in Canada has favoured broadly-based, accommodative, centrist parties... 
  17. ^ Olive, Andrea (2015). The Canadian Environment in Political Context. University of Toronto Press. ss. 55–60. ISBN 978-1-4426-0871-9. 
  18. ^ Bittner, Amanda; Koop, Royce (2013). Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics. UBC Press. ss. 300–. ISBN 978-0-7748-2411-8. 
  19. ^ "Liberal Party". The Canadian Encyclopedia. 2015. 
  20. ^ Trudeau, Pierre Elliott (1998). Graham, Ron (Ed.). The essential Trudeau. Toronto: M & S. ISBN 0-7710-8591-5. OCLC 39335443. 
  21. ^ Thompson, Wayne C. (2017). Canada (Thirty-third bas.). Lanham, MD. ISBN 978-1-4758-3510-6. OCLC 987281054. 
  22. ^ Ambrose, Emma; Mudde, Cas (2015). "Canadian Multiculturalism and the Absence of the Far Right". Nationalism and Ethnic Politics. 21 (2): 213–236. doi:10.1080/13537113.2015.1032033. 
  23. ^ Taub, Amanda (2017). "Canada's Secret to Resisting the West's Populist Wave". The New York Times. 
  24. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; MarlandGiasson2012 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  25. ^ Cochran, Christopher (September 2010). "Left/Right Ideology and Canadian Politics". Canadian Journal of Political Science. 43 (3): 583–605. doi:10.1017/S0008423910000624. JSTOR 40983510. 
  26. ^ a b Perottino, Michel; Guasti, Petra (17 December 2020). "Technocratic Populism à la Française? The Roots and Mechanisms of Emmanuel Macron's Success". Politics and Governance (İngilizce). 8 (4): 545–555. doi:10.17645/pag.v8i4.3412. ISSN 2183-2463.  Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  27. ^ a b Rothacher, Albrecht, (Ed.) (2016). The Japanese Power Elite. Springer. s. 121. ISBN 9781349229932. 
  28. ^ Brown, James; Delamotte, Guibourg; Dujarric, Robert, (Ed.) (2021). The Abe Legacy: How Japan Has Been Shaped by Abe Shinzo. Rowman & Littlefield. s. 24. ISBN 9781793643315. A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples. 
  29. ^ Hogan, Michael J, (Ed.) (1996). Hiroshima in History and Memory. Cambridge University Press. s. 137. ISBN 9780521566827. 
  30. ^ Murphy, R. Taggart, (Ed.) (2014). Japan and the Shackles of the Past. Oxford University Press. s. 122. ISBN 9780190213251. A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples. 
  31. ^ Austrian Foreign Policy Yearbook. Federal Ministry for Foreign Affairs. 1993. s. 98. The new reform parties were successful, but the socialists lost almost half of their seats . a At the beginning of August the leader of the liberal Japan New Party, Morihiro Hosokawa, formed a new broadly – based coalition government ... 
  32. ^ Childs, Peter; Storry, Michael (2013). Encyclopedia of Contemporary British Culture. Routledge. s. 485. ISBN 978-1-134-75555-4. 
  33. ^ Sassoon, Donald (2010). One Hundred Years of Socialism: The West European Left in the Twentieth Century. I.B. Tauris. s. 698. ISBN 978-0-85771-530-2. 
  34. ^ Barker, Alex (26 September 2010). "Miliband declares New Labour dead". Financial Times. Erişim tarihi: 8 August 2018. 
  35. ^ Savage, Michael (8 April 2018). "New centrist party gets £50m backing to 'break mould' of UK politics". The Guardian. 
  36. ^ Perraudin, Francis (19 December 2019). "Independent Group for Change to be disbanded". The Guardian. Erişim tarihi: 22 December 2019. 
  37. ^ Stewart, Heather; Weaver, Matthew (14 June 2019). "Chuka Umunna joins Lib Dems: 'No room for two in centre ground'". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. Erişim tarihi: 22 June 2019. 

Further reading

  • Ali, Tariq (2015). The Extreme Centre: A Warning. Verso Books.
  • Brown, David S. (2016). Moderates: The Vital Center of American Politics, from the Founding to Today. Chapel Hill: University of North Carolina Press.

External links

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Merkezcilik&oldid=30751015" sayfasından alınmıştır