Galileo (uzay aracı): Revizyonlar arasındaki fark

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Etkileşimli olarak geçmişe göz at
[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
← Önceki sürümle aradaki farkSonraki sürümle aradaki fark →
İçerik silindi İçerik eklendi
GörselVikimetin
Khutuck Bot (mesaj | katkılar)
Botlar
1.113.870 değişiklik
k Bot v3: Kaynak ve içerik düzenleme (hata bildir)
Anaforizm (mesaj | katkılar)
Beyaz liste
2.232 değişiklik
İngilizce sayfadan çeviri ile güncellenmiştir.
13. satır: 13. satır:
| website = {{url|solarsystem.nasa.gov/galileo/}}
| website = {{url|solarsystem.nasa.gov/galileo/}}
| görev_süresi = {{yalın liste|
| görev_süresi = {{yalın liste|
* Planlanan: {{time interval|1989-10-18|1997-12-07|show=ymd|sep=,}}
Planlanan: {{Tarih aralığı|1989-10-18|1997-12-7|show=ymd|sep=,}}
* Jüpiter yörüngesi: {{time interval|1995-12-08 01.16|2003-09-21 18.57|show=ymd|sep=,}}
* Jüpiter yörüngesi: {{Tarih aralığı|1995-12-8 01:16|2003-9-21 18:57|show=ymd|sep=,}}
* Sonlanma: {{time interval|1989-10-18|2003-09-21 18.57|show=ymd|sep=,}}
* Sonlandırma: {{Tarih aralığı|1989-10-18|2003-9-21 18:57|show=ymd|sep=,}}
}}
}}
| katedilen_mesafe = {{dönüştürme|4631778000|km|e9mi|sigfig=3|abbr=unit}}<ref name="spref20030919">{{Web kaynağı | url = http://spaceref.com/news/viewpr.html?pid=12593 | başlık = The Final Day on Galileo – Sunday, September 21, 2003 | çalışma = NASA/Jet Propulsion Laboratory via Spaceref.com | tarih = 19 Eylül 2003 | erişimtarihi = 18 Aralık 2016 | arşivengelli = evet}}</ref>
| katedilen_mesafe = {{dönüştürme|4631778000|km|e9mi|sigfig=3|abbr=unit}}<ref name="spref20030919">{{Web kaynağı | url = http://spaceref.com/news/viewpr.html?pid=12593 | başlık = The Final Day on Galileo – Sunday, September 21, 2003 | çalışma = NASA/Jet Propulsion Laboratory via Spaceref.com | tarih = 19 Eylül 2003 | erişimtarihi = 18 Aralık 2016 | arşivengelli = evet}}</ref>
113. satır: 113. satır:
|}
|}


'''''Galileo''''', [[Jüpiter]] gezegenini, [[Jüpiter'in doğal uyduları|uydularını]] ve diğer birkaç [[Güneş Sistemi]] cisimlerini inceleyen [[Amerika Birleşik Devletleri|Amerikan]] robotik bir [[Uzay sondası|uzay aracıydı]]. İtalyan astronom [[Galileo Galilei]]'nin adını taşıyan uzay aracı, bir yörünge aracı ve bir giriş sondasından oluşuyordu. 18 Ağustos 1990'da Dünya yörüngesine teslim edildi. ''Galileo'', [[Venüs]] ve [[Dünya|Dünya'nın]] [[Kütle çekimsel sapan|yer çekimse]] uçuşlarının ardından 7 Aralık 1995'te Jüpiter'e ulaştı ve Jüpiter'in yörüngesinde dönen ilk uzay aracı oldu. İlk sondayı Jüpiter'e fırlatarak doğrudan [[atmosfer]]ini ölçtü. Büyük anten sorunlarına rağmen ''Galileo'', [[951 Gaspra|951]] Gaspra'nın ilk [[asteroit]] uçuşunu gerçekleştirdi ve [[243 Ida]] civarında ilk asteroit uydusu Dactyl'i keşfetti. 1994'te ''Galileo,'' [[Shoemaker–Levy 9 kuyruklu yıldızı|Shoemaker Kuyruklu Yıldızı-Levy 9'un]] Jüpiter ile çarpışmasını gözlemledi.
'''''Galileo uzay aracı veya Galileo projesi,''''' [[Jüpiter]] gezegeni ve [[Jüpiter'in doğal uyduları|uydularının]] yanı sıra [[951 Gaspra|Gaspra]] ve [[243 Ida|Ida]] asteroitlerini inceleyen bir Amerikan robotik [[Uzay sondası|uzay sondasıdır]]. Adını İtalyan astronom [[Galileo Galilei]]'den alan sonda, bir adet yörünge aracı ve bir adet giriş sondasından oluşmuştur. [[Space Shuttle|Uzay Mekiği]] [[Atlantis Uzay Mekiği|Atlantis]] tarafından 18 Ekim 1989'da [[STS-34]] sırasında [[Yer merkezli yörünge|Dünya yörüngesine]] yerleştirildi. Galileo, [[Venüs]] ve [[Dünya]]'nın yerçekimsel destek geçişlerinin ardından 7 Aralık 1995'te [[Jüpiter]]'e ulaştı ve bir dış gezegenin yörüngesine giren ilk uzay aracı oldu.


Galileo uzay aracı [[Jet İtki Laboratuvarı]] tarafından inşa edilmiş ve Galileo programı [[NASA]] tarafından yönetilmiştir. İtiş modülünü [[Batı Almanya|Batı Almanya'nın]] [[Messerschmitt-Bölkow-Blohm]] firması tedarik etmiştir. [[Hughes Aircraft Company]] tarafından inşa edilen atmosferik sonda NASA'nın [[Ames Araştırma Merkezi]] tarafından yönetildi. Fırlatma sırasında yörünge aracı ve sonda birlikte {{convert|2562|kg|lb|abbr=on}} kütleye sahipti ve {{convert|6.15|m|ft|abbr=on}} boyundaydı.<ref name="galileo-arrival" />
Jüpiter'in atmosferik bileşimi ve [[amonyak]] bulutları kaydedildi, bulutlar muhtemelen atmosferin alt derinliklerinden gelen akışlarla yaratıldı. [[İo (uydu)|İo'nun]] [[volkanizma]]sı ve Jüpiter'in atmosferiyle [[plazma]] etkileşimleri de kaydedildi. ''Galileo'nun'' topladığı veriler, [[Europa (uydu)|Europa'nın]] buzlu yüzeyinin altındaki [[Europa (uydu)|bir sıvı okyanus teorisini]] destekledi [[Europa (uydu)|ve]] [[Ganymede (uydu)|Ganymede]] ve [[Callisto (uydu)|Callisto'nun]] yüzeylerinin altında benzer sıvı- tuzlu su katmanlarının göstergeleri vardı. Ganymede'nin [[Manyetik alan|manyetik bir alana]] sahip olduğu gösterildi ve uzay aracı, Europa, Ganymede ve Callisto çevresindeki [[Ekzosfer|dışkılar]] için yeni kanıtlar buldu. ''Galileo'' ayrıca Jüpiter'in sönük [[Gezegen halkası|halka sisteminin]], dört küçük iç uydu üzerindeki darbelerden kaynaklanan tozdan oluştuğunu keşfetti. Jüpiter'in [[manyetosfer]]inin kapsamı ve yapısı da haritalandı.<ref name="endkit">{{Web kaynağı | url = https://solarsystem.nasa.gov/system/downloadable_items/1028_galileo-end_presskit.pdf | başlık = Galileo End of Mission Press Kit | erişimtarihi = 29 Ekim 2011 | arşivurl = https://web.archive.org/web/20201023104131/https://solarsystem.nasa.gov/system/downloadable_items/1028_galileo-end_presskit.pdf | arşivtarihi = 23 Ekim 2020}}</ref>


Uzay araçları normalde ya sabit bir eksen etrafında dönerek ya da Güneş'e ve bir yıldıza göre sabit bir oryantasyon sağlayarak stabilize edilir. Galileo bunların ikisini de yapmıştır. Bir bölümü dakikada 3 [[Dakikadaki devir sayısı|devirle dönen]] uzay aracı, Galileo'yu sabit tutuyor ve alan ile parçacık enstrümanları da dahil olmak üzere birçok farklı yönden veri toplayan altı enstrümanı üzerinde taşıyordu.
Galileo'nun görevi 20 Eylül 2003 tarihinde, uzayda 14 yıl ve Jüpiter sisteminde 8 yıl geçirdikten sonra Jüpiter'in atmosferine saniyede 48 kilometreden daha hızlı bir şekilde gönderilerek sonlandırıldı ve böylece yerel uyduların Dünya'ya ait bakterilerle kirletilme olasılığı tamamen ortadan kaldırıldı.

Galileo 21 Eylül 2003'te Jüpiter'in atmosferinde kasıtlı olarak imha edildi. Jüpiter'e gönderilen bir sonraki yörünge aracı ise 5 Temmuz 2016'da Jüpiter'e ulaşan [[Juno (uzay aracı)|Juno]] olmuştur.

== Gelişimi ==
[[Jüpiter]], [[Güneş Sistemi|Güneş Sistemi'ndeki]] en büyük gezegendir ve diğer tüm gezegenlerin toplam kütlesinin iki katından fazlasına sahiptir.<ref>{{cite web|url=https://solarsystem.nasa.gov/planets/jupiter/in-depth/|title=In Depth {{pipe}} Jupiter|access-date=October 27, 2020|publisher=NASA Solar System Exploration}}</ref> Jüpiter'e bir sonda gönderilmesi düşüncesi 1959 gibi erken bir tarihte başlamıştır.{{sfn|Meltzer|2007|pp=9–10}} NASA'nın Dış Güneş Sistemi Görevleri Bilimsel Danışma Grubu (SAG) Jüpiter yörüngesine gönderilecek sondalar ve atmosferik sondalar için gereksinimleri değerlendirmiştir. NASA, Atmosferik bir sonda için ısı kalkanı inşa edecek teknolojinin henüz mevcut olmadığını ve Jüpiter'de bulunan koşullar altında bir kalkanı test edecek tesislerin 1980 yılına kadar mevcut olmayacağını belirtmiştir.{{sfn|Meltzer|2007|pp=29–30}} NASA yönetimi [[Jet İtki Laboratuvarı|Jet İtki Laboratuarını]] (JPL) Jüpiter Yörünge Sondası (JOP) projesi için lider merkez olarak belirlemiştir.{{sfn|Meltzer|2007|pp=32–33}} JOP, Jüpiter'i ziyaret edecek beşinci, ancak yörüngesine girecek ilk uzay aracı olması planlanan sonda aynı zamanda Jüpiter'in atmosferine girecek ilk araç olacaktı.{{sfn|Dawson|Bowles|2004|pp=190–191}}
[[Dosya:Galileo_Preparations_-_GPN-2000-000672.jpg|yok|küçükresim|Dikey İşleme Tesisinde (VPF), Galileo Ataletsel Üst Aşama güçlendirici ile birleşime hazırlanıyor.]]
Bu sırada alınan önemli bir karar, Jüpiter yörüngesine oturtulacak araç için [[Pioneer programı|Pioneer]] yerine [[Voyager programı|Voyager]] için kullanılan [[Mariner programı]] uzay aracının kullanılmasıydı. Pioneer uzay aracını 60 [[RPM saati|rpm]]'de döndürerek stabilize ediyordu, bu da çevrenin 360 derecelik bir görüntüsünü veriyordu ve bir tutum kontrol sistemi gerektirmiyordu. Buna karşılık Mariner'da üç [[jiroskop]] ve iki set altılı nitrojen jet iticisinden oluşan bir tutum kontrol sistemi vardı. Tutum, iki birincil ve dört ikincil sensörle izlenen [[Güneş]] ve [[Canopus]] referans alınarak belirleniyordu. Ayrıca bir atalet referans birimi ve bir [[ivmeölçer]] de vardı. Bu sayede yüksek çözünürlüklü görüntüler alabiliyordu, ancak bu işlevsellik ağırlığın artmasına neden oluyordu. Bir Mariner {{convert|722|kg}} ağırlığındayken, bir Pioneer sadece {{convert|146|kg}} ağırlığındaydı.{{sfn|Meltzer|2007|pp=30–32}}

Mariner ve Voyager projelerini yönetmiş olan John R. Casani bu projenin ilk yöneticisi oldu.<ref>{{cite web|url=https://www.nasa.gov/50th/50th_magazine/50yearsEmployees.html|title=NASA's 50 Year Men and Women|access-date=October 28, 2020|publisher=NASA}}</ref> Projenin daha ilham verici bir isme sahip olması için önerilere başvurdu ve en çok oyu Jüpiter'i teleskopla görüntüleyen ilk kişi olan [[Galileo Galilei]]'nin adı olan "Galileo" aldı. Galileo'nun 1610 yılında bugün Jüpiter'in yörüngesinde dönen [[Galilei uyduları|Galile uyduları]] olarak bilinen uyduları keşfetmesi, Güneş Sistemi'nin [[Kopernik günmerkezliliği|Kopernik modelinin]] önemli bir kanıtı olmuştur. Ayrıca bu ismin [[Uzay Yolu|Star Trek]] televizyon şovundaki bir uzay aracının ismi olduğu da belirtilmiştir. Yeni isim Şubat 1978'de kabul edilmiştir.{{sfn|Meltzer|2007|p=38}}

Yerdeki görev operasyon ekibi, yörünge dizisi tasarım sürecinde 650.000 satır kod içeren bir yazılım; telemetri yorumlamasında 1.615.000 satır; ve navigasyonda 550.000 satır kod kullandı. Uzay aracının tüm bileşenleri ve yedek parçaları en az 2.000 saat test edilmiştir. Uzay aracının en az beş yıl, yani Jüpiter'e ulaşıp görevini yerine getirecek kadar uzun süre dayanması bekleniyordu.{{sfn|Meltzer|2007|pp=68–69}}

Araç 19 Aralık 1985'te [[Pasadena, California]]'daki JPL'den yola çıkarak yolculuğunun ilk ayağı olan [[Florida]]'daki [[Kennedy Uzay Merkezi|Kennedy Uzay Merkezi'ne]] doğru yola çıktı.{{sfn|Meltzer|2007|pp=68–69}}{{sfn|Beyer|O'Connor|Mudgway|1992|p=}} [[Challenger Uzay Mekiği]] faciası nedeniyle Mayıs ayındaki fırlatma tarihi gerçekleştirilemedi.{{sfn|Meltzer|2007|p=78}} Görev 12 Ekim 1989'da yeniden planlandı. Galileo uzay aracı STS-34 göreviyle Uzay Mekiği Atlantis ile fırlatılacaktı.<ref>{{cite press release|first=Jeffrey|last=Carr|id=88-049|date=November 10, 1988|title=Four New Shuttle Crews Named (STS-32, STS-33, STS-34, STS-35)|publisher=NASA|url=https://www.nasa.gov/centers/johnson/pdf/83140main_1988.pdf|access-date=November 5, 2020}}</ref>

Fırlatılma tarihi yaklaştıkça, Galileo'nun [[Radyoizotop termoelektrik jeneratör|radyoizotop termoelektrik jeneratörleri]] (RTG'ler) ve Genel Amaçlı Isı Kaynağı (GPHS) modüllerindeki [[Plütonyum|plütonyumun]] halkın güvenliği açısından kabul edilemez bir risk olarak algılanmasından endişe duyan [[Nükleer karşıtı hareket|nükleer karşıtı gruplar]], Galileo'nun fırlatılmasını yasaklayan bir mahkeme emri talep ettiler.<ref name="Groups Protest Use of Plutonium">{{cite news|url=https://www.nytimes.com/1989/10/10/science/groups-protest-use-of-plutonium-on-galileo.html|title=Groups Protest Use of Plutonium on Galileo|access-date=November 4, 2020|date=October 10, 1989|newspaper=The New York Times|first=William J.|last=Broad|author-link=William Broad}}</ref> RTG'ler derin uzay sondaları için gerekliydi çünkü Güneş'ten [[güneş enerjisi]] kullanımını pratik olmaktan çıkaran mesafelere uçmaları gerekiyordu.<ref name="Sagan">{{cite web|url=http://www.dartmouth.edu/~chance/course/Syllabi/97Dartmouth/day-6/sagan.html|title=Galileo: To Launch or not to Launch?|access-date=November 4, 2020|archive-date=January 26, 2021|archive-url=https://web.archive.org/web/20210126152333/http://www.dartmouth.edu/~chance/course/Syllabi/97Dartmouth/day-6/sagan.html|date=October 9, 1989|last=Sagan|first=Carl|author-link=Carl Sagan|url-status=dead}}</ref>
[[Dosya:STS-34_Launch_2.jpg|küçükresim|Launch of [[Space Shuttle Atlantis|Space Shuttle ''Atlantis'']] on STS-34, carrying ''Galileo'' into Earth orbit]]
17 Ekim'e ertelenmesine neden olan arızalı bir ana motor kontrolörü ve ardından ertesi güne ertelenmesini gerektiren sert hava koşulları nedeniyle fırlatma iki kez daha ertelendi.<ref name="STS-34">{{cite web|url=https://www.nasa.gov/mission_pages/shuttle/shuttlemissions/archives/sts-34.html|title=Mission Archives: STS-34|access-date=January 7, 2017|date=February 18, 2010|publisher=NASA}}</ref> Ancak fırlatma penceresi 21 Kasım'a kadar uzadığı için bu bir endişe kaynağı değildi.<ref name="Galileo Launch Nears">{{cite news|url=https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1989/10/17/galileo-launch-nears/d61c4140-7588-4637-b1c1-6b3ce69ac473/|title=Galileo Launch Nears|access-date=November 5, 2020|date=October 17, 1989|newspaper=The Washington Post|first=Kathy|last=Sawyer}}</ref> Atlantis nihayet 18 Ekim'de 16:53:40 [[UTC]]'de havalandı ve {{convert|213|mi|order=flip|sp=us|adj=on}} bir yörüngeye girdi.<ref name="STS-34" /> Galileo 19 Ekim 00:15 UTC'de başarıyla konuşlandırıldı.{{sfn|Meltzer|2007|p=78}} IUS yanmasının ardından Galileo uzay aracı solo uçuş için konfigürasyonunu benimsedi ve 19 Ekim 01:06:53 UTC'de IUS'tan ayrıldı.<ref name="PDS">{{cite web|url=https://pds.nasa.gov/ds-view/pds/viewMissionProfile.jsp?MISSION_NAME=GALILEO|title=PDS: Mission Information|access-date=November 9, 2020|publisher=NASA}}</ref> Fırlatma mükemmeldi ve Galileo kısa süre içinde {{convert|9000|mph|order=flip|abbr=on}} hızla Venüs'e doğru yol aldı.<ref>{{cite news|url=https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1989/10/20/galileo-travels-292500-miles-toward-venus/0ca00a5a-a443-4cc2-85ac-817b9514941b/|title=Galileo Travels 292,500 Miles Toward Venus|access-date=November 5, 2020|newspaper=The Washington Post}}</ref> Atlantis 23 Ekim'de güvenli bir şekilde Dünya'ya döndü.<ref name="STS-34" />
[[Dosya:Galileo_Diagram.jpg|küçükresim|''Galileo''{{'s}} main components]]

== Komuta ve Veri İşleme (CDH) ==
CDH alt sistemi aktif olarak yedekliydi ve her zaman iki paralel veri sistemi [[Veri yolu (bilgisayar)|veriyolu]] çalışıyordu.{{sfn|Siewiorek|Swarz|1998|p=683}} [[Çoklayıcı|Çoklayıcılar]] (MUX), yüksek seviye modüller (HLM), düşük seviye modüller (LLM), güç dönüştürücüler (PC), toplu bellek (BUM), veri yönetimi alt sistemi toplu belleği (DBUM), zamanlama zincirleri (TC), faz kilitli döngüler (PLL), Golay kodlayıcılar (GC), donanım komut kod çözücüleri (HCD) ve kritik kontrolörlerden (CRC) oluşan her bir veri sistemi veriyolu (diğer adıyla string) aynı işlevsel unsurlardan oluşuyordu.{{sfn|Tomayko|1988|pp=198–199}}

CDH alt sistemi aşağıdaki işlevlerin sürdürülmesinden sorumluydu:

* uplink komutlarının kodunun çözülmesi
* komutların ve dizilerin yürütülmesi
* sistem düzeyinde hata koruma yanıtlarının yürütülmesi
* aşağı bağlantı iletimi için telemetri verilerinin toplanması, işlenmesi ve biçimlendirilmesi
* Verilerin bir veri sistemi veri yolu üzerinden alt sistemler arasında taşınması.{{sfn|Tomayko|1988|pp=193–198}}

Uzay aracı dördü döndürülen tarafta ve ikisi dönmeyen tarafta olmak üzere altı adet RCA 1802 COSMAC mikroişlemci [[Merkezî işlem birimi|CPU]] tarafından kontrol ediliyordu. Her bir CPU yaklaşık 1,6 MHz hızında çalışıyor ve uzay aracının çalışması için ideal bir radyasyon ve statik sertleştirilmiş malzeme olan [[Sapphire|safir]] (safir üzerine silikon) üzerinde üretiliyordu. Bu mikroişlemci ilk düşük güçlü CMOS işlemci yongasıydı ve o dönemde [[Apple II]] masaüstü bilgisayarına yerleştirilen 8-bit [[6502 (mikroişlemci)|6502]] ile oldukça benzerdi.<ref name="engineering" />

Galileo İrtifa ve Artikülasyon Kontrol Sistemi (AACSE), radyasyonla sertleştirilmiş 2901'ler kullanılarak üretilen iki adet Itek İleri Teknoloji Hava Bilgisayarı (ATAC) tarafından kontrol ediliyordu. AACSE, yeni programın Komuta ve Veri Alt Sistemi aracılığıyla gönderilmesiyle uçuş sırasında yeniden programlanabiliyordu.{{sfn|Tomayko|1988|pp=198–201}}

Galileo'nun tutum kontrol sistemi yazılımı, [[Uzay Mekiği programı|Uzay Mekiği programında]] da kullanılan [[HAL|HAL/S]] programlama dilinde{{sfn|Tomayko|1988|p=199}} yazılmıştır.{{sfn|Tomayko|1988|p=110}} Her bir BUM tarafından sağlanan bellek kapasitesi 16K [[RAM]] iken, DBUM'ların her biri 8K RAM sağlamaktaydı. CDH alt sisteminde iki BUM ve iki DBUM vardı ve bunların hepsi uzay aracının döndürülen tarafında bulunuyordu. BUM'lar ve DBUM'lar diziler için depolama sağlıyor ve telemetri verileri ve interbus iletişimi için çeşitli tamponlar içeriyordu. Her HLM ve LLM tek bir 1802 mikroişlemci ve 32K RAM (HLM'ler için) ya da 16K RAM (LLM'ler için) üzerine kurulmuştur. İki HLM ve iki LLM spun tarafında, iki LLM ise dönmeyen tarafında yer alıyordu. Dolayısıyla, CDH alt sistemi için mevcut toplam bellek kapasitesi 176K RAM idi: 144K spun tarafına ve 32K dönmeyen tarafına ayrılmıştı.

Her bir HLM aşağıdaki işlevlerden sorumluydu:

* uplink komut işleme
* uzay aracı saatinin bakımı
* veri sistemi veriyolu üzerinden veri hareketi
* depolanmış dizilerin yürütülmesi (zaman-olay tabloları)
* telemetri kontrolü
* sistem hata koruma izleme ve müdahale dahil hata kurtarma.{{sfn|Tomayko|1988|pp=190–198}}

Her bir LLM aşağıdaki işlevlerden sorumluydu:

* alt sistemlerden mühendislik verilerini toplamak ve biçimlendirmek
* uzay aracı kullanıcılarına kodlanmış ve ayrık komutlar verme kabiliyeti sağlamak
* durum girişlerindeki tolerans dışı koşulları tanır
* bazı sistem arıza koruma işlevlerini yerine getirir.{{sfn|Tomayko|1988|pp=190–198}}

== İtki sistemi ==
İtici alt sistemi {{cvt|400|N|lbf|adj=on}} ana motor ve on iki adet {{cvt|10|N|lbf|adj=on}} itici ile birlikte itici gaz, depolama ve basınçlandırma tankları ve ilgili tesisattan oluşuyordu. 10 N'luk iticiler altışarlı gruplar halinde iki adet {{convert|2|m|ft|sp=us|adj=on}} bom üzerine monte edilmişti. Sistemin yakıtı {{convert|925|kg|lb|abbr=on}} [[monometilhidrazin]] ve [[Nitrojen tetroksit|nitrojen tetroksitten]] oluşuyordu. İki ayrı tankta {{convert|7|kg|lb|abbr=on}} [[helyum]] basınç maddesi daha bulunuyordu. İtici alt sistem [[Messerschmitt-Bölkow-Blohm]] tarafından geliştirilip inşa edilmiş ve Galileo Projesinin başlıca uluslararası ortağı olan [[Batı Almanya]] tarafından sağlanmıştır.<ref name="engineering2">{{cite web|url=http://www.resa.net/nasa/engineer.htm|title=Galileo Engineering|archive-date=June 13, 2008|archive-url=https://web.archive.org/web/20080613233904/http://www.resa.net/nasa/engineer.htm|publisher=RESA}}</ref>
[[Dosya:Galileo_propulsion_module.jpg|küçükresim|Propulsion module]]

== Elektrik gücü ==
O zamanlar [[Güneş paneli|güneş panelleri]] Jüpiter'in Güneş'e olan uzaklığında kullanımı pratik değildi; uzay aracının en az {{convert|65|m2|sqft|sp=us}} panele ihtiyacı olacaktı. Kimyasal bataryalar da aynı şekilde teknolojik sınırlamalar nedeniyle çok büyük olacaktı. Çözüm, uzay aracına [[plütonyum-238]]'in radyoaktif bozunması yoluyla güç sağlayan iki [[radyoizotop termoelektrik jeneratör]] (RTG) koymaktı. Bu bozunmanın yaydığı ısı, katı hal [[Seebeck etkisi]] yoluyla elektriğe dönüştürülüyordu. Bu, Jüpiter sistemindeki soğuk ortamdan ve yüksek radyasyon alanlarından etkilenmeyen güvenilir ve uzun ömürlü bir elektrik kaynağı sağladı.<ref name="engineering3" /><ref name="RTG">{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/messenger/oldmess/RTG.html|title=What's in an RTG?|access-date=May 15, 2011|archive-date=April 11, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100411024748/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/messenger/oldmess/RTG.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref>

Her [[GPHS-RTG]], {{convert|5|m|ft|uzunluğunda|adj=mid|sp=us}} bir boom üzerine monte edilmişti ve {{convert|7.8|kg|lb}} {{chem2|^{238}Pu|auto=yes}} taşıyordu. Her RTG 18 ayrı ısı kaynağı modülü içeriyordu ve her modül kırılmaya dayanıklı [[seramik]] bir malzeme olan dört [[plütonyum(IV) oksit]] peletini kapsıyordu.<ref name="RTG" /> Plütonyum yaklaşık yüzde 83,5 plütonyum-238'e zenginleştirilmişti.{{sfn|Bennett|Hemler|Schock|1994|p=4}} Modüller fırlatma aracının patlaması veya yanması, atmosfere yeniden giriş ve ardından kara veya su çarpması ve çarpma sonrası durumlar gibi bir dizi olası kazadan sağ çıkabilecek şekilde tasarlanmıştı. Grafitten bir dış kaplama, Dünya atmosferine olası bir yeniden girişin yapısal, termal ve aşındırıcı ortamlarına karşı koruma sağlamıştır. İlave grafit bileşenler çarpma koruması sağlarken, RTG'lerin [[iridyum]] kaplaması çarpma sonrası muhafazayı sağlayacaktı.<ref name="RTG" /> RTG'ler fırlatma sırasında yaklaşık 570 watt güç üretti. Güç çıkışı başlangıçta ayda 0,6 watt oranında azaldı ve Galileo Jüpiter'e vardığında 493 watt oldu.{{sfn|Taylor|Cheung|Seo|2002|p=86}}

== İletişim ==
Uzay aracının yüksek kazançlı büyük bir anteni vardı, ancak uzaydayken açılamadı, bu nedenle daha düşük veri aktarım hızlarında da olsa düşük kazançlı anten kullanıldı.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/faqhga.html|title=''Galileo'' FAQ – ''Galileo''{{'s}} Antennas|access-date=May 15, 2011|archive-date=May 28, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100528014039/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/faqhga.html|publisher=.jpl.nasa.gov}}</ref>

== Ekipmanlar ==
Alanları ve parçacıkları ölçecek bilimsel aletler, ana anten, güç kaynağı, itici modül ve Galileo'nun bilgisayar ve kontrol elektroniklerinin çoğuyla birlikte uzay aracının dönen bölümüne monte edildi. Toplam ağırlığı {{convert|118|kg|lb|abbr=on}} olan on altı alet arasında uzay aracından kaynaklanan paraziti en aza indirmek için {{convert|11|m|ft|abbr=on}} bir boom üzerine monte edilmiş [[manyetometre]] sensörleri; düşük enerjili yüklü parçacıkları tespit etmek için bir [[plazma]] aleti ve parçacıklar tarafından üretilen dalgaları incelemek için bir plazma dalgası detektörü; yüksek enerjili bir [[Parçacık dedektörü|parçacık detektörü]]; ve kozmik ve Jüpiter kaynaklı toz detektörü yer alıyordu. Ayrıca, uzay aracının içinden geçtiği potansiyel olarak tehlikeli yüklü parçacık ortamlarını değerlendirmek için bir mühendislik deneyi olan Ağır İyon Sayacı ve tarama platformundaki UV spektrometresi ile ilişkili bir [[aşırı ultraviyole]] dedektörü de taşıyordu.<ref name="galileo-arrival2" />

Dönmeyen bölümünün aletleri arasında kamera sistemi; atmosferik ve ay yüzeyi kimyasal analizi için çok spektral görüntüler elde etmek üzere yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS); gazları incelemek üzere morötesi spektrometre; ve ışıyan ve yansıyan enerjiyi ölçmek üzere fotopolarimetre-radyometre yer alıyordu. Kamera sistemi, Jüpiter'in uydularının Voyager'ın en iyisinden 20 ila 1.000 kat daha iyi çözünürlükte görüntülerini elde etmek üzere tasarlanmıştır, çünkü Galileo gezegene ve iç uydularına daha yakın uçmuştur ve Galileo'nun kamerasındaki daha modern CCD sensörü Voyager'ın vidyolarından daha hassas ve daha geniş bir renk algılama bandına sahiptir.<ref name="galileo-arrival2" />

=== Dönmeyen bölüm ===

==== Katı hal görüntüleyici (SSI) ====
SSI 800'e 800 piksellik bir [[Ccd|şarj bağlantılı cihaz]] (CCD) kameraydı. Kameranın optik kısmı olan bir [[Cassegrain yansıtıcı|Cassegrain teleskopu]] [[Voyager programı|Voyager]] dar açılı kamerasının değiştirilmiş bir uçuş yedeğiydi<ref>{{cite web|url=https://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experiment/display.action?id=1989-084B-10|title=Solid-State Imaging (SSI)|access-date=November 19, 2020|publisher=NASA}}</ref> CCD, ışığın sisteme girdiği yer dışında CCD'yi çevreleyen {{convert|10|mm|in|1|abbr=on}} kalınlığında bir [[Tantal|tantalum]] tabakası radyasyon korumasına sahipti. Belirli dalga boylarında görüntü elde etmek için sekiz konumlu bir filtre çarkı kullanıldı. Görüntüler daha sonra renkli görüntüler üretmek için Dünya'da elektronik olarak birleştirildi. SSI'ın spektral tepkisi yaklaşık 400 ila 1100 nm arasında değişiyordu. SSI {{convert|29,7|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve ortalama 15 watt güç tüketiyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/ssi.html|title=SSI – Solid State Imaging|access-date=May 15, 2011|archive-date=July 1, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100701191402/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/ssi.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/sepo/|title=SSI Imaging Team|archive-date=August 2, 2009|archive-url=https://web.archive.org/web/20090802125619/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/sepo/|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref>
[[Dosya:Galileo_Solid-_State_Imaging.jpg|küçükresim|Katı hal görüntüleyici (SSI)]]

==== Yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS) ====
[[Dosya:Galileo_-_NIMS_photo_-_nims1.jpg|sol|küçükresim|Yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS)]]
NIMS cihazı, SSI'ın dalga boyu aralığıyla örtüşen 0,7 ila 5,2 [[mikrometre]] dalga boyundaki [[kızılötesi]] ışığa duyarlıydı. NIMS, {{convert|229|mm|in|0|abbr=on}} açıklıklı bir yansıtıcı teleskop kullanmıştır. [[Spektrometre]], teleskop tarafından toplanan ışığı dağıtmak için bir ızgara kullanmıştır. Dağılan ışık spektrumu [[indiyum]], [[antimonid]] ve [[Silikon|silikondan]] oluşan dedektörlere odaklanıyordu. NIMS {{convert|18|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve ortalama 12 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/nims.html|title=NIMS – Near-Infrared Mapping Spectrometer|access-date=May 15, 2011|archive-date=May 28, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100528003812/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/nims.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://jumpy.igpp.ucla.edu/~nims/|title=NIMS Team|archive-date=October 10, 1999|archive-url=https://web.archive.org/web/19991010031508/http://jumpy.igpp.ucla.edu/%7Enims/|publisher=UCLA}}</ref>

==== Ultraviyole spektrometre / aşırı ultraviyole spektrometre (UVS/EUV) ====
UVS'nin [[Cassegrain yansıtıcı|Cassegrain teleskobu]] {{convert|250|mm|in|1|abbr=on}} açıklığa sahipti. Hem UVS hem de EUV cihazları, spektral analiz için ışığı dağıtmak üzere cetvelle çizilmiş bir ızgara kullanıyordu. Işık daha sonra bir çıkış yarığından elektron darbeleri üreten foto çoğaltıcı tüplere geçiyor, bunlar sayılıyor ve sonuçlar Dünya'ya gönderiliyordu. UVS Galileo'nun tarama platformuna monte edilmiştir. EUV ise döndürülen bölüme monte edilmişti. Galileo döndükçe, EUV dönme eksenine dik dar bir uzay şeridini gözlemledi. İki cihazın toplam ağırlığı yaklaşık {{convert|9,7|kg|lb|abbr=on}} idi ve 5,9 watt güç kullanıyordu..<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/euv.html|title=EUVS – Extreme Ultraviolet Spectrometer|access-date=May 15, 2011|archive-date=June 5, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100605121337/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/euv.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://lasp.colorado.edu/galileo/|title=EUV Team|archive-date=August 14, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100814151709/http://lasp.colorado.edu/galileo/|publisher=University of Colorado at Boulder}}</ref>
[[Dosya:Galileo_-_UVS_photo_-_uvs1.jpg|küçükresim|Ultraviyole spektrometre]]

==== Fotopolarimetre-radyometre (PPR) ====
PPR'nin yedi radyometri bandı vardı. Bunlardan birinde filtre kullanılmıyor ve hem güneş hem de termal olmak üzere gelen tüm radyasyon gözlemleniyordu. Başka bir bant ise sadece güneş radyasyonunun geçmesine izin veriyordu. Güneş-artı-termal ve sadece güneş kanalları arasındaki fark, yayılan toplam termal radyasyonu verir. PPR ayrıca 17 ila 110 mikrometre arasındaki spektral aralığı kapsayan beş geniş bant kanalında da ölçüm yaptı. Radyometre Jüpiter'in atmosferi ve uydularının sıcaklıkları hakkında veri sağlamıştır. Cihazın tasarımı, Pioneer Venüs uzay aracında uçan bir cihazın tasarımına dayanıyordu. 100 mm (4 inç) açıklıklı bir yansıtıcı teleskop ışığı toplayarak bir dizi filtreye yönlendiriyor ve buradan PPR'nin dedektörleri tarafından ölçümler yapılıyordu. PPR 5,0 kg (11,0 lb) ağırlığındaydı ve yaklaşık 5 watt güç tüketiyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/ppr.html|title=PPR – Photopolarimeter-Radiometer|access-date=May 15, 2011|archive-date=June 14, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100614024507/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/ppr.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.lowell.edu/users/ppr/|title=PPR Team|archive-date=July 21, 2004|archive-url=https://web.archive.org/web/20040721081850/http://www.lowell.edu/users/ppr/|publisher=Lowell Observatory}}</ref>

=== Dönen bölge ===

==== Toz dedektörü alt sistemi (DDS) ====
Toz dedektörü alt sistemi (DDS) gelen parçacıkların kütlesini, elektrik yükünü ve hızını ölçmek için kullanıldı. DDS'nin tespit edebildiği toz parçacıklarının kütleleri 10-16 ila 10-7 gram arasındadır. Bu küçük parçacıkların hızı saniyede 1 ila 70 kilometre (0,6 ila 43,5 mil/s) aralığında ölçülebiliyordu. Cihaz 115 günde 1 parçacık (10 megasaniye) ile saniyede 100 parçacık arasındaki çarpma hızlarını ölçebilmektedir. Bu tür veriler manyetosfer içindeki toz kökenini ve dinamiklerini belirlemeye yardımcı olmak için kullanıldı. DDS 4,2 kg (9,3 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 5,4 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/dds.html|title=DDS – Dust Detector Subsystem|access-date=May 15, 2011|archive-date=June 19, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100619000004/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/dds.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.mpi-hd.mpg.de/dustgroup/galileo/galileo.html|title=Cosmic Dust: Messengers from Distant Worlds|access-date=December 10, 2012|archive-date=February 10, 2007|archive-url=https://web.archive.org/web/20070210224655/http://www.mpi-hd.mpg.de/dustgroup/galileo/galileo.html|publisher=High Energy Stereoscopic System|quote=DSI via Stuttgart University|url-status=dead}}</ref>
[[Dosya:Galileo_-_DDS_photo_-_dds1.jpg|küçükresim|Toz dedektörü alt sistemi]]

==== Enerjik parçacık dedektörü (EPD) ====
Enerjik parçacık detektörü (EPD), enerjileri yaklaşık {{convert|20|keV|sigfig=2|abbr=on}} aşan iyon ve elektronların sayı ve enerjilerini ölçmek üzere tasarlanmıştır. EPD ayrıca bu tür parçacıkların hareket yönünü ölçebiliyor ve iyonlar söz konusu olduğunda bileşimlerini (örneğin iyonun [[oksijen]] mi yoksa [[sülfür]] mü olduğu) belirleyebiliyordu. EPD, Jüpiter'deki enerjik parçacık popülasyonundaki değişiklikleri konum ve zamanın bir fonksiyonu olarak ölçmek için silikon katı hal dedektörleri ve bir uçuş zamanı dedektör sistemi kullandı. Bu ölçümler, parçacıkların enerjilerini nasıl elde ettiklerini ve Jüpiter'in manyetosferinde nasıl taşındıklarını belirlemeye yardımcı oldu. EPD {{convert|10,5|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve ortalama 10,1 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/epd.html|title=EPD – Energetic Particles Detector|access-date=May 15, 2011|archive-date=June 21, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100621064711/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/epd.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://sd-www.jhuapl.edu/Galileo_EPD/|title=Galileo EPD|access-date=December 5, 2020|publisher=Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory}}</ref>

==== Ağır iyon sayacı (HIC) ====
[[Dosya:Galileo_Heavy_Ion_Counter.jpg|küçükresim|Ağır iyon sayacı (HIC)]]
HIC aslında Voyager kozmik ışın sisteminin uçuş yedeğinin bazı bölümlerinin yeniden paketlenmiş ve güncellenmiş bir versiyonuydu. HIC ağır iyonları tek kristal silikon yığınları kullanarak tespit ediyordu. HIC, nükleon başına 6 MeV (1 pJ) kadar düşük ve 200 MeV (32 pJ) kadar yüksek enerjilere sahip ağır iyonları ölçebilmektedir. Bu aralık karbon ve nikel arasındaki tüm atomik maddeleri içeriyordu. HIC ve EUV bir iletişim bağlantısını paylaşıyordu ve bu nedenle gözlem zamanını paylaşmak zorundaydılar. HIC 8,0 kg (17,6 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 2,8 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/hic.html|title=HIC – Heavy Ion Counter|access-date=May 15, 2011|archive-date=July 2, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100702142209/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/hic.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.srl.caltech.edu/galileo/galHIC.html|title=HIC Team|access-date=December 5, 2020|archive-date=December 2, 2005|archive-url=https://web.archive.org/web/20051202114030/http://www.srl.caltech.edu/galileo/galHIC.html|publisher=Caltech|url-status=dead}}</ref>

==== Manyetometre (MAG) ====
[[Dosya:Galileo_-_MAD_photo_-_mag1.jpg|sol|küçükresim|Manyetometre (MAG)]]
Manyetometre (MAG) üç sensörden oluşan iki set kullanmıştır. Üç sensör manyetik alan kesitinin üç ortogonal bileşeninin ölçülmesini sağlıyordu. Bir set manyetometre bomunun ucuna yerleştirilmişti ve bu konumda uzay aracının dönüş ekseninden yaklaşık {{convert|11|m|ft|abbr=on}} uzaktaydı. Daha güçlü alanları tespit etmek için tasarlanan ikinci set ise dönüş ekseninden {{convert|6,7|m|ft|abbr=on}} uzaklıktaydı. Boom, uzay aracından kaynaklanan manyetik etkileri en aza indirmek amacıyla MAG'ı Galileo'nun yakın çevresinden uzaklaştırmak için kullanıldı. Ancak, tüm bu etkiler aleti uzaklaştırarak ortadan kaldırılamazdı. Uzay aracının dönüşü, doğal manyetik alanları mühendislik kaynaklı alanlardan ayırmak için kullanıldı. Ölçümdeki bir başka potansiyel hata kaynağı da uzun manyetometre bomunun eğilip bükülmesinden kaynaklanıyordu. Bu hareketleri hesaba katmak için, kalibrasyonlar sırasında bir referans manyetik alan oluşturmak üzere uzay aracına sabit bir şekilde bir kalibrasyon bobini monte edilmiştir. Dünya yüzeyindeki manyetik alan yaklaşık 50.000 nT'lik bir güce sahiptir. Jüpiter'de, dış taraftaki (11 m) sensör seti ±32 ila ±512 nT aralığındaki manyetik alan güçlerini ölçebilirken, iç taraftaki (6,7 m) set ±512 ila ±16.384 nT aralığında aktifti. MAG deneyi {{convert|7,0|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve 3,9 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/mag.html|title=MAG – Magnetometer|access-date=May 15, 2011|archive-date=February 18, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100218031649/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/mag.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.igpp.ucla.edu/galileo/|title=MAG Team|archive-date=July 21, 2004|archive-url=https://web.archive.org/web/20040721081612/http://www.igpp.ucla.edu/galileo/|publisher=UCLA}}</ref>

==== Plazma alt sistemi (PLS) ====
PLS, enerji ve kütle analizi için [[Yüklü parçacık|yüklü parçacıkları]] toplamak üzere yedi görüş alanı kullanmıştır. Bu görüş alanları 0 ila 180 derece arasındaki açıların çoğunu kapsıyor ve dönüş ekseninden dışarı doğru yayılıyordu. Uzay aracının dönüşü her bir görüş alanını tam bir daire boyunca taşımıştır. PLS, {{convert|0.9|to|52000|eV|sigfig=2|abbr=on|lk=on}} enerji aralığındaki parçacıkları ölçtü. PLS {{convert|13,2|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve ortalama 10.7 watt güç kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/pls.html|title=PLS – Plasma Subsystem|access-date=May 15, 2011|archive-date=June 21, 2010|archive-url=https://web.archive.org/web/20100621070453/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/pls.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www-pi.physics.uiowa.edu/www/pls/|title=PLS Team|archive-date=February 10, 2007|archive-url=https://web.archive.org/web/20070210105913/http://www-pi.physics.uiowa.edu/www/pls/|publisher=University of Iowa}}.</ref>
[[Dosya:Galileo_-_PWS_photo_-_pws1.jpg|küçükresim|Plazma dalgası alt sistemi (PWS)]]

==== Plazma dalgası alt sistemi (PWS) ====
Plazmaların elektrik alanlarını incelemek için bir elektrik [[Dipol anten|dipol anteni]] kullanılırken, iki arama bobini manyetik anteni manyetik alanları incelemiştir. Elektrik dipol anteni manyetometre bomunun ucuna monte edilmiştir. Arama bobini manyetik antenleri yüksek kazançlı anten beslemesine monte edildi. Elektrik ve manyetik alan spektrumunun neredeyse eşzamanlı ölçümleri elektrostatik dalgaların elektromanyetik dalgalardan ayırt edilmesini sağladı. PWS {{convert|7,1|kg|lb|abbr=on}} ağırlığındaydı ve ortalama 9,8 watt kullanıyordu.<ref>{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/pws.html|title=PWS – Plasma Wave Subsystem|access-date=May 15, 2011|archive-date=December 13, 2009|archive-url=https://web.archive.org/web/20091213142656/http://www2.jpl.nasa.gov/galileo/instruments/pws.html|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www-pw.physics.uiowa.edu/plasma-wave/galileo/home.html|title=Galileo PWS|access-date=December 5, 2020|publisher=University of Iowa}}</ref>

== Galileo giriş sondası ==
[[Dosya:Galileo Probe diagram.jpeg|küçükresim|Atmosferik giriş sondasının cihazlarının ve alt sistemlerinin şeması]]
Atmosferik sonda [[Hughes Aircraft Company]] tarafından [[El Segundo, Kaliforniya|El Segundo]], Kaliforniya'daki fabrikasında inşa edildi.<ref>{{cite web|url=http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1989/1989%20-%200347.html|title=Hughes Science/Scope Press Release and Advertisement|access-date=May 15, 2011|archive-date=January 12, 2012|archive-url=https://web.archive.org/web/20120112141851/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1989/1989%20-%200347.html|publisher=Flightglobal}}</ref><ref name="Galileo Arrives at Kennedy Space Center">{{cite press release|id=1989-1242|title=Galileo Arrives at Kennedy Space Center|date=May 17, 1989|publisher=NASA|url=https://www.jpl.nasa.gov/news/galileo-arrives-at-kennedy-space-center|access-date=March 6, 2021}}</ref> {{convert|339|kg}} ağırlığında ve {{convert|86|cm|in|sp=us}} yüksekliğindeydi.<ref name="galileo-arrival3" /> Sondanın ısı kalkanının içindeki bilimsel araçlar, Jüpiter sistemi atmosferine saniyede {{convert|48|km/s|mph|sp=us|abbr=}} hızla girerek yaptığı yüksek hızlı yolculuk sırasında aşırı ısı ve basınçtan korundu. [Sıcaklıklar yaklaşık {{cvt|16000|C|F|sigfig=2}} ulaştı.<ref>{{Cite web|url=https://solarsystem.nasa.gov/missions/galileo-probe/in-depth|title=In Depth &#124; Galileo Probe|website=NASA Solar System Exploration}}</ref><ref name="gpr">{{cite web|url=http://www2.jpl.nasa.gov/sl9/gll38.html|title=Galileo Probe Science Results|access-date=March 4, 2016|date=January 22, 1996|publisher=JPL|first1=Douglas|last1=Isbell|first2=David|last2=Morse}}</ref> NASA, atmosfere yeniden giren bir ICBM savaş başlığının yaşadığı konvektif ve radyatif ısınmaya benzer ısı yükünü simüle etmek için Dev Gezegen Tesisi adında özel bir laboratuvar inşa etti.{{sfn|Laub|Venkatapathy|2003||pp=1–9}}<ref>{{cite web|url=http://asm.arc.nasa.gov/full_text.html?type=materials&id=1|title=Development of New Ablative Thermal Protection Systems (TPS)|access-date=December 12, 2006|archive-date=October 19, 2006|archive-url=https://web.archive.org/web/20061019034219/http://asm.arc.nasa.gov/full_text.html?type=materials&id=1|date=October 19, 2004|publisher=NASA Ames Research Center|author=Bernard Laub|url-status=dead}}</ref>

=== Bataryalar ===
Sondanın elektronik aksamı, [[Honeywell|Honeywell'in]] [[Horsham, Pennsylvania|Horsham]], Pennsylvania'daki Güç Kaynakları Merkezi tarafından üretilen 13 adet [[Lityum sülfür pil|lityum sülfür pilden]] güç alıyordu. Her bir hücre bir [[D pil|D pili]] boyutundaydı, böylece mevcut üretim araçları kullanılabiliyordu..{{sfn|Meltzer|2007|p=118}}{{sfn|Hofland|Stofel|Taenaka|1996|p=9}} 28,05 voltluk minimum voltajda yaklaşık 7,2 amper saat kapasiteli nominal bir güç çıkışı sağlıyorlardı.{{sfn|Blagdon|1980|p=83}}

=== Bilimsel araçlar ===
Sonda, Jüpiter'e dalışı sırasında veri toplamak için yedi araç içeriyordu:{{sfn|Meltzer|2007|p=122}}<ref>{{cite web|url=http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentSearch.do?spacecraft=Galileo%20Probe|title=NASA – NSSDC – Experiment – Query Results|archive-date=January 18, 2009|archive-url=https://web.archive.org/web/20090118032728/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentSearch.do?spacecraft=Galileo%20Probe|publisher=NASA|url-status=dead}}</ref>
{| class="wikitable"
|+ Bilimsel aletler
! Enstrüman !! Fonksiyon !! Kütle !! Güç tüketimi !! Baş araştırmacı !! Organizasyonlar
|-
| Atmosferik yapı enstrümanı || Sıcaklık, basınç ve yavaşlama ölçümü || {{convert|4.1|kg|abbr=on}} || 6,3 W || Alvin Seiff || [[Ames Araştırma Merkezi]] ve [[San Jose Eyalet Üniversitesi]] Vakıf
|-
| [Dört kutuplu kütle analizörü|Nötr kütle spektrometresi]] || Atmosferin gaz bileşimini analiz eder || {{convert|13|kg|abbr=on}} || 29 W || Hasso Niemann || [[Goddard Uzay Uçuş Merkezi]]
|-
| Helyum Bolluk Dedektörü || Atmosferik kompozisyon çalışmalarını destekleyen bir [[interferometre]] || {{convert|1.4|kg|abbr=on}} || 1,1 W || Ulf von Zahn || [[Bonn Üniversitesi]], [[Rostock Üniversitesi]]
|-
| [[Nefelometre]] || Bulut konumu ve bulut parçacık gözlemleri || {{convert|4.8|kg|abbr=on}} || 14 W || Boris Ragent || [[Ames Araştırma Merkezi]] ve [[San Jose Eyalet Üniversitesi]] Vakıf
|-
| Net-akı [[radyometre]] || Her yükseklikte yukarı ve aşağı [[radyant akı]] arasındaki farkın ölçülmesi || {{convert|3.0|kg|abbr=on}} || 7,0 W || L. Sromovsky || [[Wisconsin Üniversitesi]]
|-
| [[Yıldırım]] ve radyo emisyon dedektörü ve enerjik parçacıklar aracı || Yıldırımla ilişkili ışık ve radyo emisyonlarının ve [[proton]], [[elektron]], [[alfa parçacıkları]] ve ağır [[iyon]] akılarının ölçülmesi || {{convert|2.7|kg|abbr=on}} || 2,3 W || Louis Lanzerotti || [[Bell Laboratories]], [[University of Florida]] ve Federal Almanya Cumhuriyeti
|-
| Radyo ekipmanı || Rüzgar hızlarının ve atmosferik emilimin ölçülmesi || || || David Atkinson || Idaho Üniversitesi
|}

Ek olarak, probun ısı kalkanı iniş sırasında [[ablasyon]] ölçmek için aletler içeriyordu.{{sfn|Milos|1997|pp=705–713}}

== Bilimsel kullanım ==
Sonda tarafından toplanan veriler çok sayıda bilim insanı tarafından kullanıldı. [[Adam Showman]], Jüpiter'in sıcak noktalarının etrafındaki akışları açıklamak için dev gezegenler modelini uyguladı.<ref>Showman, A.P., & Dowling, T.E. (2000). Nonlinear simulations of Jupiter's 5-micron hot spots. Science, 289 5485, 1737-40. https://www.science.org/doi/10.1126/science.289.5485.1737</ref>

== Sonlandırma ==
Eylül 2003'te, Jüpiter'in yerçekimi etkisinden kaçacak yakıttan yoksun olan Galileo, sonunda Jüpiter'in uydusu Europa'daki olası yaşamın ileriye doğru kirlenmesini önlemek için kasıtlı olarak Jüpiter'e çarptırıldı.<ref>{{cite web|url=https://www.universetoday.com/8884/galileo-plunges-into-jupiter/|title=Galileo Plunges Into Jupiter|accessdate=February 10, 2022|date=September 22, 2003}}</ref>

== İsimler ==
Galileo Sondası 1989-084E COSPAR kimliğine sahipken yörünge aracı 1989-084B kimliğine sahipti.{{sfn|Badescu|Zacny|2018|p=836}} Uzay aracının isimleri arasında Galileo Probe veya JEP{{sfn|Ritter|Mazoue|Santovincenzo|Atzei|2006|p=6}} kısaltmasıyla Jüpiter Entry Probe bulunmaktadır. Galileo görevinin ilgili COSPAR kimlikleri şunlardı:<ref>{{Cite web|url=https://www.lib.cas.cz/space.40/1989/084.HTM|title=Space Launch 1989-084|access-date=December 3, 2018|publisher=Knihovna Akademie věd ČR}}</ref>

* 1989-084A STS 34
* 1989-084B Galileo
* 1989-084C IUS (Orbus 21)
* 1989-084D IUS (Orbus 6E)
* 1989-084E Galileo Sondası
{{clear right}}[[Dosya:Descent_Module.jpeg|sağ|küçükresim|Inner Descent Module of the ''Galileo'' Entry Probe]]


== Jüpiter sistemi görüntüleri galerisi ==
== Jüpiter sistemi görüntüleri galerisi ==
127. satır: 282. satır:


;Genel
;Genel
{{refbegin|30em}}
* {{Kitap kaynağı |soyadı=Meltzer |ad=Michael |başlık=Mission to Jupiter: A History of the ''Galileo'' Project |yıl=2007 |tanıtıcı=SP-4231 |seri=The NASA History Series |yayıncı=NASA |yer=Washington, DC |oclc=124150579 |url=https://history.nasa.gov/SP-4231/sp4231.pdf |erişimtarihi=29 Ekim 2020 |arşivurl=https://web.archive.org/web/20201128052208/https://history.nasa.gov/SP-4231/sp4231.pdf |arşivtarihi=28 Kasım 2020 |ölüurl=hayır }}
* {{cite book|title=Outer Solar System: Prospective Energy and Material Resources|date=2018|publisher=Springer|isbn=978-3-319-73845-1|oclc=1042249198|last1=Badescu|first1=Viorel|last2=Zacny|first2=Kris}}
* {{cite conference|last=Blagdon|first=L.|contribution=Galileo Lithium SO<sub>2</sub>|pages=83–95|location=Goddard Space Flight Center|title=The 1979 Goddard Space Flight Center Battery Workshop|year=1980|publisher=NASA|url=https://ntrs.nasa.gov/api/citations/19800012343/downloads/19800012343.pdf|access-date=March 7, 2021}}
* {{cite journal|url=http://ipnpr.jpl.nasa.gov/progress_report/42-109/109T.PDF|title=Galileo Early Cruise, Including Venus, First Earth, and Gaspra Encounters|access-date=March 6, 2021|id=TDA Progress Report 42-109|date=May 15, 1992|pages=265–281|journal=The Telecommunications and Data Acquisition Report|last1=Beyer|first2=R. C.|last2=O'Connor|first3=D. J.|last3=Mudgway|first1=P. E.}}
* {{cite conference|last1=Bennett|first1=Gary L.|last2=Hemler|first2=Richard J.|last3=Schock|first3=Alfred|title=Development and Use of the Galileo and Ulysses Power Sources|conference=45th Congress of the International Astronautical Federation|date=October 9–14, 1994|location=Jerusalem, Israel|url=https://www.osti.gov/servlets/purl/1033366|access-date=December 7, 2020}}
* {{cite book|url=https://history.nasa.gov/SP-4230.pdf|title=Taming Liquid Hydrogen: The Centaur Upper Stage Rocket|access-date=October 1, 2020|id=SP-4230|location=Washington, DC|publisher=NASA|series=The NASA History Series|year=2004|last1=Dawson|first1=Virginia|first2=Mark|last2=Bowles}}
* {{cite conference|last1=Hofland|first1=L. M.|first2=E. J.|last2=Stofel|first3=R. K.|last3=Taenaka|contribution=Galileo Probe Lithium-Sulfur Dioxide Cell Life Testing|title=Proceedings of 11th Annual Battery Conference on Applications and Advances|location=Long Beach, California|year=1996|pages=9–14|doi=10.1109/BCAA.1996.484963}}
* {{cite conference|last1=Laub|first1=B.|last2=Venkatapathy|first2=E.|contribution=Thermal Protection System Technology and Facility Needs for Demanding Future Planetary Missions|title=International Workshop on Planetary Probe Atmospheric Entry and Descent Trajectory Analysis and Science|location=Lisbon, Portugal|pages=1–9|date=October 6–9, 2003|publisher=University of Idaho|url=http://www.mrc.uidaho.edu/entryws/presentations/Papers/laub_tps.pdf|access-date=December 12, 2006|url-status=dead|archive-url=https://web.archive.org/web/20070108095028/http://www.mrc.uidaho.edu/entryws/presentations/Papers/laub_tps.pdf|archive-date=January 8, 2007}}
* {{cite book|url=https://history.nasa.gov/sp4231.pdf|title=Mission to Jupiter: A History of the ''Galileo'' Project|access-date=January 19, 2021|id=SP-4231|location=Washington, DC|publisher=NASA|series=The NASA History Series|year=2007|oclc=124150579|last=Meltzer|first=Michael}}
* {{cite journal|url=https://zenodo.org/record/1235941|title=Galileo Probe Heat Shield Ablation Experiment|issue=6|pages=705–713|journal=Journal of Spacecraft and Rockets|year=1997|volume=34|issn=1533-6794|doi=10.2514/2.3293|last=Milos|first=Frank S.|bibcode=1997JSpRo..34..705M}}
* {{cite journal|title=Jupiter Entry Probe Feasibility Study from the ESTEC CDF Team: Heat Flux Evaluation & TPS Definition|pages=6|journal=Thermal Protection Systems and Hot Structures|year=2006|volume=631|last1=Ritter|first1=H.|last2=Mazoue|first2=F.|last3=Santovincenzo|first3=A.|last4=Atzei|first4=A.|bibcode=2006ESASP.631E...6R}}
* {{cite book|url=https://www.nasa.gov/sites/default/files/atoms/files/beyond-earth-tagged.pdf|title=Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016|access-date=October 29, 2020|id=SP-4041|location=Washington, DC|publisher=NASA History Program Office|ref=none|series=The NASA History Series|edition=second|year=2018|isbn=978-1-62683-042-4|last1=Siddiqi|first1=Asif A.|author-link=Asif Azam Siddiqi|lccn=2017059404}}
* {{cite book|url=https://archive.org/details/reliablecomputer00siew|title=Reliable Computer Systems|date=1998|location=Natick, Massachusetts|publisher=A K Peters|isbn=1-56881-092-X|oclc=245700546|last1=Siewiorek|first1=Daniel|last2=Swarz|first2=Robert S.}}
* {{cite book|url=http://descanso.jpl.nasa.gov/DPSummary/Descanso5--Galileo_new.pdf|title=Galileo Telecommunications|access-date=November 15, 2020|date=July 2002|location=Washington, DC|publisher=NASA|series=DESCANSO Design and Performance Summary Series|last1=Taylor|first1=Jim|last2=Cheung|first2=Kar-Ming|last3=Seo|first3=Dongae}}
* {{cite report|last=Tomayko|first=James E.|title=Computers in Spaceflight: The NASA Experience|publisher=NASA History Office|date=March 1988|url=https://ntrs.nasa.gov/api/citations/19880069935/downloads/19880069935.pdf|access-date=October 29, 2020}}
{{refend}}


== Dış bağlantılar ==
== Dış bağlantılar ==

Sayfanın 14.18, 31 Mayıs 2023 tarihindeki hâli

Galileo
Io'daki Galileo'nun sanatsal tasviri ve arka planda Jüpiter; yüksek kazançlı anten bu çizimde tam olarak konuşlandırılmıştır, fakat gerçekte uzaydayken sıkışmış ve tamamen açılmamıştır.
İsimlerJupiter Orbiter Probe
Görev türüJüpiter yörünge aracı
UygulayıcıNASA
SATCAT no.20298
Web sitesisolarsystem.nasa.gov/galileo/
Görev süresi
Planlanan: 8 yıl, 1 ay, 19 gün
  • Jüpiter yörüngesi: 7 yıl, 9 ay, 13 gün
  • Sonlandırma: 13 yıl, 11 ay, 3 gün
Katedilen mesafe4.631.778.000 km (2,88 milyar mi)[1]
Uzay aracı özellikleri
Üretici
Fırlatma ağırlığı
  • Toplam: 2.560 kg (5.640 lb)[2]
  • Yörünge aracı: 2.220 kg (4.890 lb)[2]
  • Sonda: 340 kg (750 lb)[2]
Yakıtsız ağırlık
  • Yörünge aracı: 1.880 kg (4.140 lb)[2]
  • Sonda: 340 kg (750 lb)[2]
Yük ağırlığı
  • Yörünge aracı: 118 kg (260 lb)[2]
  • Sonda: 30 kg (66 lb)[2]
Güç
  • Yörünge aracı: 570 watt[2]
  • Sonda: 730 watt-saat[2]
Görev başlangıcı
Fırlatma tarihi18 Ekim 1989, 16.53:40 (18 Ekim 1989, 16.53:40) UTC[3]
RoketSpace Shuttle Atlantis
STS-34/IUS
Fırlatma yeriKennedy LC-39B
Hizmete giriş tarihi8 Aralık 1995, 01.16 UTC SCET
Görev sonu
Tasfiye türüJüpiter'e kontrollü giriş
Parçalanma tarihi21 Eylül 2003, 18.57:18 (21 Eylül 2003, 18.57:18) UTC
Jüpiter yörünge aracı
Uzay aracı bileşeniYörünge aracı
Yörüngeye yerleşme8 Aralık 1995, 01.16 UTC SCET
Jüpiter atmosfer sondası
Uzay aracı bileşeniSonda
Atmosferik giriş7 Aralık 1995, 22.04 UTC SCET
Çarpışma yeri06°05′K 04°04′B / 6.083°K 4.067°B / 6.083; -4.067 (Galileo Probe)
 
Galileo Projesi yöneticileri[4]
Yönetici Tarih
John R. Casani Ekim 1977 - Şubat 1988
Dick Spehalski Şubat 1988 - Mart 1990
Bill O'Neil Mart 1990 - Aralık 1997
Bob Mitchell Aralık 1997 - Haziran 1998
Jim Erickson Haziran 1998 - Ocak 2001
Eilene Theilig Ocak 2001 - Ağustos 2003
Claudia Alexander Ağustos 2003 - Eylül 2003

Galileo uzay aracı veya Galileo projesi, Jüpiter gezegeni ve uydularının yanı sıra Gaspra ve Ida asteroitlerini inceleyen bir Amerikan robotik uzay sondasıdır. Adını İtalyan astronom Galileo Galilei'den alan sonda, bir adet yörünge aracı ve bir adet giriş sondasından oluşmuştur. Uzay Mekiği Atlantis tarafından 18 Ekim 1989'da STS-34 sırasında Dünya yörüngesine yerleştirildi. Galileo, Venüs ve Dünya'nın yerçekimsel destek geçişlerinin ardından 7 Aralık 1995'te Jüpiter'e ulaştı ve bir dış gezegenin yörüngesine giren ilk uzay aracı oldu.

Galileo uzay aracı Jet İtki Laboratuvarı tarafından inşa edilmiş ve Galileo programı NASA tarafından yönetilmiştir. İtiş modülünü Batı Almanya'nın Messerschmitt-Bölkow-Blohm firması tedarik etmiştir. Hughes Aircraft Company tarafından inşa edilen atmosferik sonda NASA'nın Ames Araştırma Merkezi tarafından yönetildi. Fırlatma sırasında yörünge aracı ve sonda birlikte 2.562 kg (5.648 lb) kütleye sahipti ve 615 m (2.018 ft) boyundaydı.[2]

Uzay araçları normalde ya sabit bir eksen etrafında dönerek ya da Güneş'e ve bir yıldıza göre sabit bir oryantasyon sağlayarak stabilize edilir. Galileo bunların ikisini de yapmıştır. Bir bölümü dakikada 3 devirle dönen uzay aracı, Galileo'yu sabit tutuyor ve alan ile parçacık enstrümanları da dahil olmak üzere birçok farklı yönden veri toplayan altı enstrümanı üzerinde taşıyordu.

Galileo 21 Eylül 2003'te Jüpiter'in atmosferinde kasıtlı olarak imha edildi. Jüpiter'e gönderilen bir sonraki yörünge aracı ise 5 Temmuz 2016'da Jüpiter'e ulaşan Juno olmuştur.

Gelişimi

Jüpiter, Güneş Sistemi'ndeki en büyük gezegendir ve diğer tüm gezegenlerin toplam kütlesinin iki katından fazlasına sahiptir.[5] Jüpiter'e bir sonda gönderilmesi düşüncesi 1959 gibi erken bir tarihte başlamıştır.[6] NASA'nın Dış Güneş Sistemi Görevleri Bilimsel Danışma Grubu (SAG) Jüpiter yörüngesine gönderilecek sondalar ve atmosferik sondalar için gereksinimleri değerlendirmiştir. NASA, Atmosferik bir sonda için ısı kalkanı inşa edecek teknolojinin henüz mevcut olmadığını ve Jüpiter'de bulunan koşullar altında bir kalkanı test edecek tesislerin 1980 yılına kadar mevcut olmayacağını belirtmiştir.[7] NASA yönetimi Jet İtki Laboratuarını (JPL) Jüpiter Yörünge Sondası (JOP) projesi için lider merkez olarak belirlemiştir.[8] JOP, Jüpiter'i ziyaret edecek beşinci, ancak yörüngesine girecek ilk uzay aracı olması planlanan sonda aynı zamanda Jüpiter'in atmosferine girecek ilk araç olacaktı.[9]

Dikey İşleme Tesisinde (VPF), Galileo Ataletsel Üst Aşama güçlendirici ile birleşime hazırlanıyor.

Bu sırada alınan önemli bir karar, Jüpiter yörüngesine oturtulacak araç için Pioneer yerine Voyager için kullanılan Mariner programı uzay aracının kullanılmasıydı. Pioneer uzay aracını 60 rpm'de döndürerek stabilize ediyordu, bu da çevrenin 360 derecelik bir görüntüsünü veriyordu ve bir tutum kontrol sistemi gerektirmiyordu. Buna karşılık Mariner'da üç jiroskop ve iki set altılı nitrojen jet iticisinden oluşan bir tutum kontrol sistemi vardı. Tutum, iki birincil ve dört ikincil sensörle izlenen Güneş ve Canopus referans alınarak belirleniyordu. Ayrıca bir atalet referans birimi ve bir ivmeölçer de vardı. Bu sayede yüksek çözünürlüklü görüntüler alabiliyordu, ancak bu işlevsellik ağırlığın artmasına neden oluyordu. Bir Mariner 722 kilogram (1.592 lb) ağırlığındayken, bir Pioneer sadece 146 kilogram (322 lb) ağırlığındaydı.[10]

Mariner ve Voyager projelerini yönetmiş olan John R. Casani bu projenin ilk yöneticisi oldu.[11] Projenin daha ilham verici bir isme sahip olması için önerilere başvurdu ve en çok oyu Jüpiter'i teleskopla görüntüleyen ilk kişi olan Galileo Galilei'nin adı olan "Galileo" aldı. Galileo'nun 1610 yılında bugün Jüpiter'in yörüngesinde dönen Galile uyduları olarak bilinen uyduları keşfetmesi, Güneş Sistemi'nin Kopernik modelinin önemli bir kanıtı olmuştur. Ayrıca bu ismin Star Trek televizyon şovundaki bir uzay aracının ismi olduğu da belirtilmiştir. Yeni isim Şubat 1978'de kabul edilmiştir.[12]

Yerdeki görev operasyon ekibi, yörünge dizisi tasarım sürecinde 650.000 satır kod içeren bir yazılım; telemetri yorumlamasında 1.615.000 satır; ve navigasyonda 550.000 satır kod kullandı. Uzay aracının tüm bileşenleri ve yedek parçaları en az 2.000 saat test edilmiştir. Uzay aracının en az beş yıl, yani Jüpiter'e ulaşıp görevini yerine getirecek kadar uzun süre dayanması bekleniyordu.[13]

Araç 19 Aralık 1985'te Pasadena, California'daki JPL'den yola çıkarak yolculuğunun ilk ayağı olan Florida'daki Kennedy Uzay Merkezi'ne doğru yola çıktı.[13][14] Challenger Uzay Mekiği faciası nedeniyle Mayıs ayındaki fırlatma tarihi gerçekleştirilemedi.[15] Görev 12 Ekim 1989'da yeniden planlandı. Galileo uzay aracı STS-34 göreviyle Uzay Mekiği Atlantis ile fırlatılacaktı.[16]

Fırlatılma tarihi yaklaştıkça, Galileo'nun radyoizotop termoelektrik jeneratörleri (RTG'ler) ve Genel Amaçlı Isı Kaynağı (GPHS) modüllerindeki plütonyumun halkın güvenliği açısından kabul edilemez bir risk olarak algılanmasından endişe duyan nükleer karşıtı gruplar, Galileo'nun fırlatılmasını yasaklayan bir mahkeme emri talep ettiler.[17] RTG'ler derin uzay sondaları için gerekliydi çünkü Güneş'ten güneş enerjisi kullanımını pratik olmaktan çıkaran mesafelere uçmaları gerekiyordu.[18]

Launch of Space Shuttle Atlantis on STS-34, carrying Galileo into Earth orbit

17 Ekim'e ertelenmesine neden olan arızalı bir ana motor kontrolörü ve ardından ertesi güne ertelenmesini gerektiren sert hava koşulları nedeniyle fırlatma iki kez daha ertelendi.[19] Ancak fırlatma penceresi 21 Kasım'a kadar uzadığı için bu bir endişe kaynağı değildi.[20] Atlantis nihayet 18 Ekim'de 16:53:40 UTC'de havalandı ve 343-kilometre (213 mi) bir yörüngeye girdi.[19] Galileo 19 Ekim 00:15 UTC'de başarıyla konuşlandırıldı.[15] IUS yanmasının ardından Galileo uzay aracı solo uçuş için konfigürasyonunu benimsedi ve 19 Ekim 01:06:53 UTC'de IUS'tan ayrıldı.[21] Fırlatma mükemmeldi ve Galileo kısa süre içinde 14.000 km/sa (9.000 mph) hızla Venüs'e doğru yol aldı.[22] Atlantis 23 Ekim'de güvenli bir şekilde Dünya'ya döndü.[19]

Galileo' main components

Komuta ve Veri İşleme (CDH)

CDH alt sistemi aktif olarak yedekliydi ve her zaman iki paralel veri sistemi veriyolu çalışıyordu.[23] Çoklayıcılar (MUX), yüksek seviye modüller (HLM), düşük seviye modüller (LLM), güç dönüştürücüler (PC), toplu bellek (BUM), veri yönetimi alt sistemi toplu belleği (DBUM), zamanlama zincirleri (TC), faz kilitli döngüler (PLL), Golay kodlayıcılar (GC), donanım komut kod çözücüleri (HCD) ve kritik kontrolörlerden (CRC) oluşan her bir veri sistemi veriyolu (diğer adıyla string) aynı işlevsel unsurlardan oluşuyordu.[24]

CDH alt sistemi aşağıdaki işlevlerin sürdürülmesinden sorumluydu:

  • uplink komutlarının kodunun çözülmesi
  • komutların ve dizilerin yürütülmesi
  • sistem düzeyinde hata koruma yanıtlarının yürütülmesi
  • aşağı bağlantı iletimi için telemetri verilerinin toplanması, işlenmesi ve biçimlendirilmesi
  • Verilerin bir veri sistemi veri yolu üzerinden alt sistemler arasında taşınması.[25]

Uzay aracı dördü döndürülen tarafta ve ikisi dönmeyen tarafta olmak üzere altı adet RCA 1802 COSMAC mikroişlemci CPU tarafından kontrol ediliyordu. Her bir CPU yaklaşık 1,6 MHz hızında çalışıyor ve uzay aracının çalışması için ideal bir radyasyon ve statik sertleştirilmiş malzeme olan safir (safir üzerine silikon) üzerinde üretiliyordu. Bu mikroişlemci ilk düşük güçlü CMOS işlemci yongasıydı ve o dönemde Apple II masaüstü bilgisayarına yerleştirilen 8-bit 6502 ile oldukça benzerdi.[26]

Galileo İrtifa ve Artikülasyon Kontrol Sistemi (AACSE), radyasyonla sertleştirilmiş 2901'ler kullanılarak üretilen iki adet Itek İleri Teknoloji Hava Bilgisayarı (ATAC) tarafından kontrol ediliyordu. AACSE, yeni programın Komuta ve Veri Alt Sistemi aracılığıyla gönderilmesiyle uçuş sırasında yeniden programlanabiliyordu.[27]

Galileo'nun tutum kontrol sistemi yazılımı, Uzay Mekiği programında da kullanılan HAL/S programlama dilinde[28] yazılmıştır.[29] Her bir BUM tarafından sağlanan bellek kapasitesi 16K RAM iken, DBUM'ların her biri 8K RAM sağlamaktaydı. CDH alt sisteminde iki BUM ve iki DBUM vardı ve bunların hepsi uzay aracının döndürülen tarafında bulunuyordu. BUM'lar ve DBUM'lar diziler için depolama sağlıyor ve telemetri verileri ve interbus iletişimi için çeşitli tamponlar içeriyordu. Her HLM ve LLM tek bir 1802 mikroişlemci ve 32K RAM (HLM'ler için) ya da 16K RAM (LLM'ler için) üzerine kurulmuştur. İki HLM ve iki LLM spun tarafında, iki LLM ise dönmeyen tarafında yer alıyordu. Dolayısıyla, CDH alt sistemi için mevcut toplam bellek kapasitesi 176K RAM idi: 144K spun tarafına ve 32K dönmeyen tarafına ayrılmıştı.

Her bir HLM aşağıdaki işlevlerden sorumluydu:

  • uplink komut işleme
  • uzay aracı saatinin bakımı
  • veri sistemi veriyolu üzerinden veri hareketi
  • depolanmış dizilerin yürütülmesi (zaman-olay tabloları)
  • telemetri kontrolü
  • sistem hata koruma izleme ve müdahale dahil hata kurtarma.[30]

Her bir LLM aşağıdaki işlevlerden sorumluydu:

  • alt sistemlerden mühendislik verilerini toplamak ve biçimlendirmek
  • uzay aracı kullanıcılarına kodlanmış ve ayrık komutlar verme kabiliyeti sağlamak
  • durum girişlerindeki tolerans dışı koşulları tanır
  • bazı sistem arıza koruma işlevlerini yerine getirir.[30]

İtki sistemi

İtici alt sistemi 400 N (90 lbf) ana motor ve on iki adet 10 N (2,2 lbf) itici ile birlikte itici gaz, depolama ve basınçlandırma tankları ve ilgili tesisattan oluşuyordu. 10 N'luk iticiler altışarlı gruplar halinde iki adet 2-metre (6,6 ft) bom üzerine monte edilmişti. Sistemin yakıtı 925 kg (2.039 lb) monometilhidrazin ve nitrojen tetroksitten oluşuyordu. İki ayrı tankta 7 kg (15 lb) helyum basınç maddesi daha bulunuyordu. İtici alt sistem Messerschmitt-Bölkow-Blohm tarafından geliştirilip inşa edilmiş ve Galileo Projesinin başlıca uluslararası ortağı olan Batı Almanya tarafından sağlanmıştır.[31]

Propulsion module

Elektrik gücü

O zamanlar güneş panelleri Jüpiter'in Güneş'e olan uzaklığında kullanımı pratik değildi; uzay aracının en az 65 metrekare (700 ft2) panele ihtiyacı olacaktı. Kimyasal bataryalar da aynı şekilde teknolojik sınırlamalar nedeniyle çok büyük olacaktı. Çözüm, uzay aracına plütonyum-238'in radyoaktif bozunması yoluyla güç sağlayan iki radyoizotop termoelektrik jeneratör (RTG) koymaktı. Bu bozunmanın yaydığı ısı, katı hal Seebeck etkisi yoluyla elektriğe dönüştürülüyordu. Bu, Jüpiter sistemindeki soğuk ortamdan ve yüksek radyasyon alanlarından etkilenmeyen güvenilir ve uzun ömürlü bir elektrik kaynağı sağladı.[32][33]

Her GPHS-RTG, 5-metre uzunluğunda (16 ft) bir boom üzerine monte edilmişti ve 78 kilogram (172 lb) 238
Pu taşıyordu. Her RTG 18 ayrı ısı kaynağı modülü içeriyordu ve her modül kırılmaya dayanıklı seramik bir malzeme olan dört plütonyum(IV) oksit peletini kapsıyordu.[33] Plütonyum yaklaşık yüzde 83,5 plütonyum-238'e zenginleştirilmişti.[34] Modüller fırlatma aracının patlaması veya yanması, atmosfere yeniden giriş ve ardından kara veya su çarpması ve çarpma sonrası durumlar gibi bir dizi olası kazadan sağ çıkabilecek şekilde tasarlanmıştı. Grafitten bir dış kaplama, Dünya atmosferine olası bir yeniden girişin yapısal, termal ve aşındırıcı ortamlarına karşı koruma sağlamıştır. İlave grafit bileşenler çarpma koruması sağlarken, RTG'lerin iridyum kaplaması çarpma sonrası muhafazayı sağlayacaktı.[33] RTG'ler fırlatma sırasında yaklaşık 570 watt güç üretti. Güç çıkışı başlangıçta ayda 0,6 watt oranında azaldı ve Galileo Jüpiter'e vardığında 493 watt oldu.[35]

İletişim

Uzay aracının yüksek kazançlı büyük bir anteni vardı, ancak uzaydayken açılamadı, bu nedenle daha düşük veri aktarım hızlarında da olsa düşük kazançlı anten kullanıldı.[36]

Ekipmanlar

Alanları ve parçacıkları ölçecek bilimsel aletler, ana anten, güç kaynağı, itici modül ve Galileo'nun bilgisayar ve kontrol elektroniklerinin çoğuyla birlikte uzay aracının dönen bölümüne monte edildi. Toplam ağırlığı 118 kg (260 lb) olan on altı alet arasında uzay aracından kaynaklanan paraziti en aza indirmek için 11 m (36 ft) bir boom üzerine monte edilmiş manyetometre sensörleri; düşük enerjili yüklü parçacıkları tespit etmek için bir plazma aleti ve parçacıklar tarafından üretilen dalgaları incelemek için bir plazma dalgası detektörü; yüksek enerjili bir parçacık detektörü; ve kozmik ve Jüpiter kaynaklı toz detektörü yer alıyordu. Ayrıca, uzay aracının içinden geçtiği potansiyel olarak tehlikeli yüklü parçacık ortamlarını değerlendirmek için bir mühendislik deneyi olan Ağır İyon Sayacı ve tarama platformundaki UV spektrometresi ile ilişkili bir aşırı ultraviyole dedektörü de taşıyordu.[37]

Dönmeyen bölümünün aletleri arasında kamera sistemi; atmosferik ve ay yüzeyi kimyasal analizi için çok spektral görüntüler elde etmek üzere yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS); gazları incelemek üzere morötesi spektrometre; ve ışıyan ve yansıyan enerjiyi ölçmek üzere fotopolarimetre-radyometre yer alıyordu. Kamera sistemi, Jüpiter'in uydularının Voyager'ın en iyisinden 20 ila 1.000 kat daha iyi çözünürlükte görüntülerini elde etmek üzere tasarlanmıştır, çünkü Galileo gezegene ve iç uydularına daha yakın uçmuştur ve Galileo'nun kamerasındaki daha modern CCD sensörü Voyager'ın vidyolarından daha hassas ve daha geniş bir renk algılama bandına sahiptir.[37]

Dönmeyen bölüm

Katı hal görüntüleyici (SSI)

SSI 800'e 800 piksellik bir şarj bağlantılı cihaz (CCD) kameraydı. Kameranın optik kısmı olan bir Cassegrain teleskopu Voyager dar açılı kamerasının değiştirilmiş bir uçuş yedeğiydi[38] CCD, ışığın sisteme girdiği yer dışında CCD'yi çevreleyen 10 mm (0,4 in) kalınlığında bir tantalum tabakası radyasyon korumasına sahipti. Belirli dalga boylarında görüntü elde etmek için sekiz konumlu bir filtre çarkı kullanıldı. Görüntüler daha sonra renkli görüntüler üretmek için Dünya'da elektronik olarak birleştirildi. SSI'ın spektral tepkisi yaklaşık 400 ila 1100 nm arasında değişiyordu. SSI 29,7 kg (65 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 15 watt güç tüketiyordu.[39][40]

Katı hal görüntüleyici (SSI)

Yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS)

Yakın kızılötesi haritalama spektrometresi (NIMS)

NIMS cihazı, SSI'ın dalga boyu aralığıyla örtüşen 0,7 ila 5,2 mikrometre dalga boyundaki kızılötesi ışığa duyarlıydı. NIMS, 229 mm (9 in) açıklıklı bir yansıtıcı teleskop kullanmıştır. Spektrometre, teleskop tarafından toplanan ışığı dağıtmak için bir ızgara kullanmıştır. Dağılan ışık spektrumu indiyum, antimonid ve silikondan oluşan dedektörlere odaklanıyordu. NIMS 18 kg (40 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 12 watt güç kullanıyordu.[41][42]

Ultraviyole spektrometre / aşırı ultraviyole spektrometre (UVS/EUV)

UVS'nin Cassegrain teleskobu 250 mm (9,8 in) açıklığa sahipti. Hem UVS hem de EUV cihazları, spektral analiz için ışığı dağıtmak üzere cetvelle çizilmiş bir ızgara kullanıyordu. Işık daha sonra bir çıkış yarığından elektron darbeleri üreten foto çoğaltıcı tüplere geçiyor, bunlar sayılıyor ve sonuçlar Dünya'ya gönderiliyordu. UVS Galileo'nun tarama platformuna monte edilmiştir. EUV ise döndürülen bölüme monte edilmişti. Galileo döndükçe, EUV dönme eksenine dik dar bir uzay şeridini gözlemledi. İki cihazın toplam ağırlığı yaklaşık 9,7 kg (21 lb) idi ve 5,9 watt güç kullanıyordu..[43][44]

Ultraviyole spektrometre

Fotopolarimetre-radyometre (PPR)

PPR'nin yedi radyometri bandı vardı. Bunlardan birinde filtre kullanılmıyor ve hem güneş hem de termal olmak üzere gelen tüm radyasyon gözlemleniyordu. Başka bir bant ise sadece güneş radyasyonunun geçmesine izin veriyordu. Güneş-artı-termal ve sadece güneş kanalları arasındaki fark, yayılan toplam termal radyasyonu verir. PPR ayrıca 17 ila 110 mikrometre arasındaki spektral aralığı kapsayan beş geniş bant kanalında da ölçüm yaptı. Radyometre Jüpiter'in atmosferi ve uydularının sıcaklıkları hakkında veri sağlamıştır. Cihazın tasarımı, Pioneer Venüs uzay aracında uçan bir cihazın tasarımına dayanıyordu. 100 mm (4 inç) açıklıklı bir yansıtıcı teleskop ışığı toplayarak bir dizi filtreye yönlendiriyor ve buradan PPR'nin dedektörleri tarafından ölçümler yapılıyordu. PPR 5,0 kg (11,0 lb) ağırlığındaydı ve yaklaşık 5 watt güç tüketiyordu.[45][46]

Dönen bölge

Toz dedektörü alt sistemi (DDS)

Toz dedektörü alt sistemi (DDS) gelen parçacıkların kütlesini, elektrik yükünü ve hızını ölçmek için kullanıldı. DDS'nin tespit edebildiği toz parçacıklarının kütleleri 10-16 ila 10-7 gram arasındadır. Bu küçük parçacıkların hızı saniyede 1 ila 70 kilometre (0,6 ila 43,5 mil/s) aralığında ölçülebiliyordu. Cihaz 115 günde 1 parçacık (10 megasaniye) ile saniyede 100 parçacık arasındaki çarpma hızlarını ölçebilmektedir. Bu tür veriler manyetosfer içindeki toz kökenini ve dinamiklerini belirlemeye yardımcı olmak için kullanıldı. DDS 4,2 kg (9,3 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 5,4 watt güç kullanıyordu.[47][48]

Toz dedektörü alt sistemi

Enerjik parçacık dedektörü (EPD)

Enerjik parçacık detektörü (EPD), enerjileri yaklaşık 20 keV (3,2 fJ) aşan iyon ve elektronların sayı ve enerjilerini ölçmek üzere tasarlanmıştır. EPD ayrıca bu tür parçacıkların hareket yönünü ölçebiliyor ve iyonlar söz konusu olduğunda bileşimlerini (örneğin iyonun oksijen mi yoksa sülfür mü olduğu) belirleyebiliyordu. EPD, Jüpiter'deki enerjik parçacık popülasyonundaki değişiklikleri konum ve zamanın bir fonksiyonu olarak ölçmek için silikon katı hal dedektörleri ve bir uçuş zamanı dedektör sistemi kullandı. Bu ölçümler, parçacıkların enerjilerini nasıl elde ettiklerini ve Jüpiter'in manyetosferinde nasıl taşındıklarını belirlemeye yardımcı oldu. EPD 10,5 kg (23 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 10,1 watt güç kullanıyordu.[49][50]

Ağır iyon sayacı (HIC)

Ağır iyon sayacı (HIC)

HIC aslında Voyager kozmik ışın sisteminin uçuş yedeğinin bazı bölümlerinin yeniden paketlenmiş ve güncellenmiş bir versiyonuydu. HIC ağır iyonları tek kristal silikon yığınları kullanarak tespit ediyordu. HIC, nükleon başına 6 MeV (1 pJ) kadar düşük ve 200 MeV (32 pJ) kadar yüksek enerjilere sahip ağır iyonları ölçebilmektedir. Bu aralık karbon ve nikel arasındaki tüm atomik maddeleri içeriyordu. HIC ve EUV bir iletişim bağlantısını paylaşıyordu ve bu nedenle gözlem zamanını paylaşmak zorundaydılar. HIC 8,0 kg (17,6 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 2,8 watt güç kullanıyordu.[51][52]

Manyetometre (MAG)

Manyetometre (MAG)

Manyetometre (MAG) üç sensörden oluşan iki set kullanmıştır. Üç sensör manyetik alan kesitinin üç ortogonal bileşeninin ölçülmesini sağlıyordu. Bir set manyetometre bomunun ucuna yerleştirilmişti ve bu konumda uzay aracının dönüş ekseninden yaklaşık 11 m (36 ft) uzaktaydı. Daha güçlü alanları tespit etmek için tasarlanan ikinci set ise dönüş ekseninden 6,7 m (22 ft) uzaklıktaydı. Boom, uzay aracından kaynaklanan manyetik etkileri en aza indirmek amacıyla MAG'ı Galileo'nun yakın çevresinden uzaklaştırmak için kullanıldı. Ancak, tüm bu etkiler aleti uzaklaştırarak ortadan kaldırılamazdı. Uzay aracının dönüşü, doğal manyetik alanları mühendislik kaynaklı alanlardan ayırmak için kullanıldı. Ölçümdeki bir başka potansiyel hata kaynağı da uzun manyetometre bomunun eğilip bükülmesinden kaynaklanıyordu. Bu hareketleri hesaba katmak için, kalibrasyonlar sırasında bir referans manyetik alan oluşturmak üzere uzay aracına sabit bir şekilde bir kalibrasyon bobini monte edilmiştir. Dünya yüzeyindeki manyetik alan yaklaşık 50.000 nT'lik bir güce sahiptir. Jüpiter'de, dış taraftaki (11 m) sensör seti ±32 ila ±512 nT aralığındaki manyetik alan güçlerini ölçebilirken, iç taraftaki (6,7 m) set ±512 ila ±16.384 nT aralığında aktifti. MAG deneyi 7,0 kg (15,4 lb) ağırlığındaydı ve 3,9 watt güç kullanıyordu.[53][54]

Plazma alt sistemi (PLS)

PLS, enerji ve kütle analizi için yüklü parçacıkları toplamak üzere yedi görüş alanı kullanmıştır. Bu görüş alanları 0 ila 180 derece arasındaki açıların çoğunu kapsıyor ve dönüş ekseninden dışarı doğru yayılıyordu. Uzay aracının dönüşü her bir görüş alanını tam bir daire boyunca taşımıştır. PLS, 09 ila 52.000 eV (1,4 ila 8.300 aJ) enerji aralığındaki parçacıkları ölçtü. PLS 13,2 kg (29 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 10.7 watt güç kullanıyordu.[55][56]

Plazma dalgası alt sistemi (PWS)

Plazma dalgası alt sistemi (PWS)

Plazmaların elektrik alanlarını incelemek için bir elektrik dipol anteni kullanılırken, iki arama bobini manyetik anteni manyetik alanları incelemiştir. Elektrik dipol anteni manyetometre bomunun ucuna monte edilmiştir. Arama bobini manyetik antenleri yüksek kazançlı anten beslemesine monte edildi. Elektrik ve manyetik alan spektrumunun neredeyse eşzamanlı ölçümleri elektrostatik dalgaların elektromanyetik dalgalardan ayırt edilmesini sağladı. PWS 7,1 kg (16 lb) ağırlığındaydı ve ortalama 9,8 watt kullanıyordu.[57][58]

Galileo giriş sondası

Atmosferik giriş sondasının cihazlarının ve alt sistemlerinin şeması

Atmosferik sonda Hughes Aircraft Company tarafından El Segundo, Kaliforniya'daki fabrikasında inşa edildi.[59][60] 339 kilogram (747 lb) ağırlığında ve 86 santimetre (34 in) yüksekliğindeydi.[61] Sondanın ısı kalkanının içindeki bilimsel araçlar, Jüpiter sistemi atmosferine saniyede 48 kilometre/saniye (110.000 mph) hızla girerek yaptığı yüksek hızlı yolculuk sırasında aşırı ısı ve basınçtan korundu. [Sıcaklıklar yaklaşık 16.000 °C (29.000 °F) ulaştı.[62][63] NASA, atmosfere yeniden giren bir ICBM savaş başlığının yaşadığı konvektif ve radyatif ısınmaya benzer ısı yükünü simüle etmek için Dev Gezegen Tesisi adında özel bir laboratuvar inşa etti.[64][65]

Bataryalar

Sondanın elektronik aksamı, Honeywell'in Horsham, Pennsylvania'daki Güç Kaynakları Merkezi tarafından üretilen 13 adet lityum sülfür pilden güç alıyordu. Her bir hücre bir D pili boyutundaydı, böylece mevcut üretim araçları kullanılabiliyordu..[66][67] 28,05 voltluk minimum voltajda yaklaşık 7,2 amper saat kapasiteli nominal bir güç çıkışı sağlıyorlardı.[68]

Bilimsel araçlar

Sonda, Jüpiter'e dalışı sırasında veri toplamak için yedi araç içeriyordu:[69][70]

Bilimsel aletler
Enstrüman Fonksiyon Kütle Güç tüketimi Baş araştırmacı Organizasyonlar
Atmosferik yapı enstrümanı Sıcaklık, basınç ve yavaşlama ölçümü 41 kg (90 lb) 6,3 W Alvin Seiff Ames Araştırma Merkezi ve San Jose Eyalet Üniversitesi Vakıf
Nötr kütle spektrometresi]] Atmosferin gaz bileşimini analiz eder 13 kg (29 lb) 29 W Hasso Niemann Goddard Uzay Uçuş Merkezi
Helyum Bolluk Dedektörü Atmosferik kompozisyon çalışmalarını destekleyen bir interferometre 14 kg (31 lb) 1,1 W Ulf von Zahn Bonn Üniversitesi, Rostock Üniversitesi
Nefelometre Bulut konumu ve bulut parçacık gözlemleri 48 kg (106 lb) 14 W Boris Ragent Ames Araştırma Merkezi ve San Jose Eyalet Üniversitesi Vakıf
Net-akı radyometre Her yükseklikte yukarı ve aşağı radyant akı arasındaki farkın ölçülmesi 30 kg (66 lb) 7,0 W L. Sromovsky Wisconsin Üniversitesi
Yıldırım ve radyo emisyon dedektörü ve enerjik parçacıklar aracı Yıldırımla ilişkili ışık ve radyo emisyonlarının ve proton, elektron, alfa parçacıkları ve ağır iyon akılarının ölçülmesi 27 kg (60 lb) 2,3 W Louis Lanzerotti Bell Laboratories, University of Florida ve Federal Almanya Cumhuriyeti
Radyo ekipmanı Rüzgar hızlarının ve atmosferik emilimin ölçülmesi David Atkinson Idaho Üniversitesi

Ek olarak, probun ısı kalkanı iniş sırasında ablasyon ölçmek için aletler içeriyordu.[71]

Bilimsel kullanım

Sonda tarafından toplanan veriler çok sayıda bilim insanı tarafından kullanıldı. Adam Showman, Jüpiter'in sıcak noktalarının etrafındaki akışları açıklamak için dev gezegenler modelini uyguladı.[72]

Sonlandırma

Eylül 2003'te, Jüpiter'in yerçekimi etkisinden kaçacak yakıttan yoksun olan Galileo, sonunda Jüpiter'in uydusu Europa'daki olası yaşamın ileriye doğru kirlenmesini önlemek için kasıtlı olarak Jüpiter'e çarptırıldı.[73]

İsimler

Galileo Sondası 1989-084E COSPAR kimliğine sahipken yörünge aracı 1989-084B kimliğine sahipti.[74] Uzay aracının isimleri arasında Galileo Probe veya JEP[75] kısaltmasıyla Jüpiter Entry Probe bulunmaktadır. Galileo görevinin ilgili COSPAR kimlikleri şunlardı:[76]

  • 1989-084A STS 34
  • 1989-084B Galileo
  • 1989-084C IUS (Orbus 21)
  • 1989-084D IUS (Orbus 6E)
  • 1989-084E Galileo Sondası
Inner Descent Module of the Galileo Entry Probe

Jüpiter sistemi görüntüleri galerisi

 

Jüpiter'in bulut katmanlarının doğru ve yanlış renkli görüntüleri
757 nm, 415 nm, 732 nm, and 886 nm; büyük kırmızı nokta.
İo'nun ay ışığı tarafından aydınlatılan bulutların ortasında jovian şimşeği

Kaynakça

Özel
  1. ^ "The Final Day on Galileo – Sunday, September 21, 2003". NASA/Jet Propulsion Laboratory via Spaceref.com. 19 Eylül 2003. Erişim tarihi: 18 Aralık 2016. 
  2. ^ a b c d e f g h i j k l m n "Galileo Jupiter Arrival" (PDF) (Press Kit). NASA / Jet Propulsion Laboratory. Aralık 1995. 16 Kasım 2001 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  3. ^ Beyer, P. E.; O'Connor, R. C.; Mudgway, D. J. (15 Mayıs 1992). "Galileo Early Cruise, Including Venus, First Earth, and Gaspra Encounters" (PDF). The Telecommunications and Data Acquisition Report. NASA / Jet Propulsion Laboratory. ss. 265-281. TDA Progress Report 42-109. 25 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 5 Aralık 2020. 
  4. ^ Meltzer 2007.
  5. ^ "In Depth [[:Şablon:Pipe]] Jupiter". NASA Solar System Exploration. Erişim tarihi: October 27, 2020.  URL–vikibağı karışıklığı (yardım)
  6. ^ Meltzer 2007, ss. 9–10.
  7. ^ Meltzer 2007, ss. 29–30.
  8. ^ Meltzer 2007, ss. 32–33.
  9. ^ Dawson & Bowles 2004, ss. 190–191.
  10. ^ Meltzer 2007, ss. 30–32.
  11. ^ "NASA's 50 Year Men and Women". NASA. Erişim tarihi: October 28, 2020. 
  12. ^ Meltzer 2007, s. 38.
  13. ^ a b Meltzer 2007, ss. 68–69.
  14. ^ Beyer, O'Connor & Mudgway 1992.
  15. ^ a b Meltzer 2007, s. 78.
  16. ^ Carr, Jeffrey (November 10, 1988). "Four New Shuttle Crews Named (STS-32, STS-33, STS-34, STS-35)" (PDF) (Basın açıklaması). NASA. 88-049. Erişim tarihi: November 5, 2020. 
  17. ^ Broad, William J. (October 10, 1989). "Groups Protest Use of Plutonium on Galileo". The New York Times. Erişim tarihi: November 4, 2020. 
  18. ^ Sagan, Carl (October 9, 1989). "Galileo: To Launch or not to Launch?". January 26, 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: November 4, 2020. 
  19. ^ a b c "Mission Archives: STS-34". NASA. February 18, 2010. Erişim tarihi: January 7, 2017. 
  20. ^ Sawyer, Kathy (October 17, 1989). "Galileo Launch Nears". The Washington Post. Erişim tarihi: November 5, 2020. 
  21. ^ "PDS: Mission Information". NASA. Erişim tarihi: November 9, 2020. 
  22. ^ "Galileo Travels 292,500 Miles Toward Venus". The Washington Post. Erişim tarihi: November 5, 2020. 
  23. ^ Siewiorek & Swarz 1998, s. 683.
  24. ^ Tomayko 1988, ss. 198–199.
  25. ^ Tomayko 1988, ss. 193–198.
  26. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; engineering isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  27. ^ Tomayko 1988, ss. 198–201.
  28. ^ Tomayko 1988, s. 199.
  29. ^ Tomayko 1988, s. 110.
  30. ^ a b Tomayko 1988, ss. 190–198.
  31. ^ "Galileo Engineering". RESA. June 13, 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  32. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; engineering3 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  33. ^ a b c "What's in an RTG?". NASA. April 11, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  34. ^ Bennett, Hemler & Schock 1994, s. 4.
  35. ^ Taylor, Cheung & Seo 2002, s. 86.
  36. ^ "Galileo FAQ – Galileo' Antennas". .jpl.nasa.gov. May 28, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  37. ^ a b Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; galileo-arrival2 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  38. ^ "Solid-State Imaging (SSI)". NASA. Erişim tarihi: November 19, 2020. 
  39. ^ "SSI – Solid State Imaging". NASA. July 1, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  40. ^ "SSI Imaging Team". NASA. August 2, 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  41. ^ "NIMS – Near-Infrared Mapping Spectrometer". NASA. May 28, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  42. ^ "NIMS Team". UCLA. October 10, 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  43. ^ "EUVS – Extreme Ultraviolet Spectrometer". NASA. June 5, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  44. ^ "EUV Team". University of Colorado at Boulder. August 14, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  45. ^ "PPR – Photopolarimeter-Radiometer". NASA. June 14, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  46. ^ "PPR Team". Lowell Observatory. July 21, 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  47. ^ "DDS – Dust Detector Subsystem". NASA. June 19, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  48. ^ "Cosmic Dust: Messengers from Distant Worlds". High Energy Stereoscopic System. February 10, 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: December 10, 2012. DSI via Stuttgart University 
  49. ^ "EPD – Energetic Particles Detector". NASA. June 21, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  50. ^ "Galileo EPD". Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory. Erişim tarihi: December 5, 2020. 
  51. ^ "HIC – Heavy Ion Counter". NASA. July 2, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  52. ^ "HIC Team". Caltech. December 2, 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: December 5, 2020. 
  53. ^ "MAG – Magnetometer". NASA. February 18, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  54. ^ "MAG Team". UCLA. July 21, 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  55. ^ "PLS – Plasma Subsystem". NASA. June 21, 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  56. ^ "PLS Team". University of Iowa. February 10, 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. .
  57. ^ "PWS – Plasma Wave Subsystem". NASA. December 13, 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  58. ^ "Galileo PWS". University of Iowa. Erişim tarihi: December 5, 2020. 
  59. ^ "Hughes Science/Scope Press Release and Advertisement". Flightglobal. January 12, 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 15, 2011. 
  60. ^ "Galileo Arrives at Kennedy Space Center" (Basın açıklaması). NASA. May 17, 1989. 1989-1242. Erişim tarihi: March 6, 2021. 
  61. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; galileo-arrival3 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  62. ^ "In Depth | Galileo Probe". NASA Solar System Exploration. 
  63. ^ Isbell, Douglas; Morse, David (January 22, 1996). "Galileo Probe Science Results". JPL. Erişim tarihi: March 4, 2016. 
  64. ^ Laub & Venkatapathy 2003, ss. 1–9.
  65. ^ Bernard Laub (October 19, 2004). "Development of New Ablative Thermal Protection Systems (TPS)". NASA Ames Research Center. October 19, 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: December 12, 2006. 
  66. ^ Meltzer 2007, s. 118.
  67. ^ Hofland, Stofel & Taenaka 1996, s. 9.
  68. ^ Blagdon 1980, s. 83.
  69. ^ Meltzer 2007, s. 122.
  70. ^ "NASA – NSSDC – Experiment – Query Results". NASA. January 18, 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  71. ^ Milos 1997, ss. 705–713.
  72. ^ Showman, A.P., & Dowling, T.E. (2000). Nonlinear simulations of Jupiter's 5-micron hot spots. Science, 289 5485, 1737-40. https://www.science.org/doi/10.1126/science.289.5485.1737
  73. ^ "Galileo Plunges Into Jupiter". September 22, 2003. Erişim tarihi: February 10, 2022. 
  74. ^ Badescu & Zacny 2018, s. 836.
  75. ^ Ritter et al. 2006, s. 6.
  76. ^ "Space Launch 1989-084". Knihovna Akademie věd ČR. Erişim tarihi: December 3, 2018. 
Genel

Dış bağlantılar


"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Galileo_(uzay_aracı)&oldid=29792837" sayfasından alınmıştır