Ulusal Savunma Kuvvetleri (Suriye)
| Ulusal Savunma Kuvvetleri National Defence Forces قوات الدفاع الوطني | |
|---|---|
 Ulusal Savunma Kuvvetleri - NDF Bayrağı | |
| Etkin | 2012-günümüz |
| Ülke | Suriye |
| Bağlılık | Suriye Suriye Silahlı Kuvvetleri Baas Partisi (de facto) |
| Tipi | Milis Kontrgerilla |
| Görevi | Suriye Hükumet Güçleri'ne destek olmak |
| Büyüklük | 100.000+[1] |
| Karargâh | 3002 Şam, Suriye (Ana Üs) |
| Takma Adı | NDF |
| Renkleri | Siyah, Beyaz ve Kırmızı |
| Savaşları | Suriye İç Savaşı |
| Komutanlar | |
| Komutan | Tuğgeneral Hevaş Muhammed |
Ulusal Savunma Kuvvetleri (Şablon:Dil-ar), Suriye hükûmet yanlılarından oluşan ve Suriye Silahlı Kuvvetleri'ne bağlı gönüllü silahlı grup. 2012 yazından sonra Suriye hükumeti tarafından tasarlandı.[2] Suriye İç Savaşı'nda, Hükumet güçleriyle birlikte savaşarak Suriye'yi bir tutmayı hedefler.[3]
Kuruluşu
Suriye hükumeti 2013 yılında Ulusal Savunma Kuvvetleri adlı bir silahlı grubu resmileştirmeyi ve uzmanlaştırmayı düşünmüştür.[2][4][5]
Amaç; her bölgeden insanlarla oluşturulabilecek bir milis ordu ile hükumet yanlısı bir örgüt kurabilmekti. NDF üyeleri Şebbiha milislerinin aksine hükumet kaynaklarından maaş ve teçhizat desteği alır.[6][7]
Birçok genç işsiz için Ulusal Savunma Kuvvetlerine katılmak, Suriye ordusuna katılmaktan daha cazip gelir, zira orduya isyancıların, dengesizlerin, çapulcuların sızdığı düşünürler.[8] Alevi bölgelerindeki neredeyse bütün orta yaşlı erkekler bu milis ordunun bir üyesi. Bir çok kişi ailesinin isyancı gruplar tarafından öldürüldüğü için intikam amacıyla orduya katıldığını söylüyor.[8]
İran'ın Rolü
Ulusal Savunma Kuvvetleri bizzat İran Kudüs Güçleri komutanı Kasım Süleymani tarafından denetlenmektedir. İran'ın kesin desteği söz konusudur. Hizbullah ile işbirliği yapılmaktadır.[2][6][9][10]
Savaştaki Rolü
Piyade birlikleri olarak operasyonlarda Suriye Ordusu'na destek vermektir. İsyancılara karşı kontrgerilla operasyonları yürütmek ve ordunun yükünü hafifletmektir.
NDF laik bir oluşum olduğunu iddia ediyor. NDF içinde bir çok Alevi, Sunni, Dürzi veya Ermeni, Türk, Arap bulunmaktadır.[7][11]
Haziran 2013'te 60.000 kişi olduklarını açıkladılar. 2013 sonunda bu sayı 100.000'i geçmişti.[12]
Örgüt
Her ildeki NDF güçlerini her ile atanan NDF komutanları kontrol etmektedir.
Örgütte gönüllü kadın milisler de bulunuyor. Ulusal Savunma'nın Dişi Aslanları. Sıcak çatışmalar yerine çoğunlukla yol kontrolü ve asayişi sağlamakla görevliler. Kalaşnikof, ağır makineli tüfekler ve patlayıcı ile donatılmışlardır.[13][14]
Eğitim
2 hafta ile 1 ay arasında farklılıklar gösterebiliyor. Bazıları yeteneğine göre istihbarat ve nişancılık gibi ayrı eğitimler alabiliyor.[7]
Kaynakça
- ^ "The Shia crescendo". The Economist (İngilizce). 28 Mart 2015.
- ^ a b c Will Fulton, Joseph Holliday, and Sam Wyer, Iranian Strategy in Syria, Institute for the Study of War, May 2013
- ^ "SYRIA UPDATE: THE FALL OF AL-QUSAYR". Institute for the Study of War. RetrievedJun 7, 2013.
- ^ Michael Weiss (18 May 2013). "Rise of the Militias in Syria". RealClearWorld.
- ^ Lund, Aron (2013-08-27). "The Non-State Militant Landscape in Syria". CTC Sentinel. Retrieved 2013-08-28.
- ^ a b Kozak, Christopher (26 May 2015). "The Regime's Military Capabilities: Part 1". ISW. Retrieved 31 May 2015.
- ^ a b c "Insight: Battered by war, Syrian army creates its own replacement". Reuters. 21 April 2013. Retrieved 31 October 2015.
- ^ a b "Syria's Alawite Force Turned Tide for Assad". Wall Street Journal. 26 August 2013. Retrieved 2 September 2013.
- ^ Siegel, Jacob (5 June 2015). "The Myth of Iran's Military Mastermind". The Daily Beast. Retrieved 5 June 2015.
- ^ "Signs of Strain on Syria's Military Build". 13 March 2013.
- ^ Racha Abi Haidar (8 February 2014). "Armenians in Syria, After the Conflict". Al Akhbar. Retrieved 13 February 2014.
- ^ "Syria's civil war: The regime digs in". The Economist. 15 June 2013.
- ^ Adam Heffez (28 November 2013). "Using Women to Win in Syria". Al-Monitor (Eylül). Retrieved 28 November 2013.
- ^ Sly, Liz (2013-01-25). "The all-female militias of Syria". The Washington Post. Retrieved2014-06-28.