Kolektif sorumluluk
Kolektif sorumluluk veya suçluluk; kuruluş, grup ve toplulukların yapılan eylemlerle ilgili sorumluluklarına atıfta bulunur.[1] Toplu ceza biçimindeki toplu sorumluluk, kapalı kurumlarda, örneğin yatılı okullar (bilinen veya bilinmeyen bir öğrencinin eylemleri için tüm sınıfın cezalandırılması), askeri birimler, cezaevleri (çocuk ve yetişkin), psikiyatri kurumları gibi kapalı kurumlarda genellikle bir disiplin önlemi olarak kullanılır. Bu önlemin etkinliği ve ciddiyeti büyük ölçüde değişebilir, ancak genellikle üyeleri arasında güvensizlik ve izolasyon yaratır. Tarihsel olarak, toplu cezalandırma, kurumdaki veya kendi toplumundaki otoriter eğilimlerin bir işaretidir.[2][3]
Etikte, hem metodolojik hem de normatif bireyciler, kolektif sorumluluğun geçerliliğini sorgularlar.[4] Normal olarak, yalnızca bireysel aktörlere, özgürce neden oldukları eylemler için suçluluk tahakkuk ettirebilir. Kolektif suçluluk kavramı, bireysel ahlaki sorumluluğu inkâr ediyor gibi görünmektedir.[5] Çağdaş ceza hukuku sistemleri, suçun yalnızca kişisel olacağı ilkesini kabul etmektedir.[6] Soykırım uzmanı A. Dirk Moses', "Kolektif suçluluk suçlaması, bırakın normal söylemi, bilimde kabul edilemez ve bence soykırımsal düşüncenin temel bileşenlerinden biridir"diyor.[7]
İş hayatında[değiştir | kaynağı değiştir]
Kurumsal sosyal sorumluluk (KSS) ve sürdürülebilirlik olarak bilinen iş uygulamaları olgunlaştıkça ve hükümetler ve vatandaşların sorumluluklarıyla birleştikçe, "kolektif sorumluluk" terimi daha yaygın olarak kullanılmaya başlanmıştır
Kolektif sorumluluk, birey veya ekiplerin kendi alanlarında ulaşmış veya aşmış olabilecekleri performansına bakılmaksızın, kurumsal hedeflere (örneğin, kâr hedeflerine) ulaşılamamasından tüm işgücünü sorumlu tutan şirketlerde uygulanmaktadır.[8] Toplu cezalandırma, hedeflere ulaşma umuduna gerçekten daha fazla zarar veren önlemler de dahil olmak üzere, işgücüne 'öğretmek' için bir önlem olarak uygulanır.
Kültürde[değiştir | kaynağı değiştir]
Kolektif sorumluluk kavramı edebiyatta, özellikle Samuel Taylor Coleridge'in "The Rime of the Ancient Mariner" adlı şiirinde, bir mürettebat üyesinin Albatrosu öldürmesini onayladıktan sonra susuzluktan ölen bir gemi mürettebatının hikâyesini anlatan bir şiirde mevcuttur.
1959'da Ben-Hur ve 1983'te hapishane suç draması Bad Boys, toplu sorumluluk ve cezayı tasvir ediyor. JB Priestley'nin 'An Inspector Calls' adlı oyunu da soruşturma süreci boyunca toplu sorumluluk temasını işler.
Siyasette[değiştir | kaynağı değiştir]
Parlamenter sisteme sahip bazı ülkelerde, bir kabinenin tüm üyelerinin, aynı fikirde olmasalar bile, hükûmet kararlarını tümüyle desteklemesi gerektiğine dair bir sözleşme vardır. Muhalefet etmek veya kamuoyu önünde itiraz etmek isteyen kabine üyeleri görevlerinden istifa etmeli veya görevden alınmalıdır.[9]
Kolektif sorumluluğun bir sonucu olarak, parlamentoda güvensizlik oyu verilirse tüm kabine istifa eder.
Hukuk[değiştir | kaynağı değiştir]
İki veya daha fazla kişinin ortak sorumlu olduğu durumlarda, müşterek sorumluluğun kapsamı yargı bölgelerine göre değişir.
Dinde[değiştir | kaynağı değiştir]
Yahudiler iki tür günah tanır, diğer insanlara ve Tanrı'ya karşı suçlar. Tanrı'ya karşı işlenen suç, Tanrı ile İsrailoğulları arasındaki Antlaşmanın ihlali olarak anlaşılır. Bir rahip ve katip olan Ezra, büyük bir sürgün grubunun lideriydi. Yahudilere Tanrı'nın kanunlarına uymayı öğreteceği Kudüs'e dönüşte, Yahudilerin Yahudi olmayanlarla evlendiklerini görerek giysilerini yırttı ve toplumu arındırmadan önce Tanrı'nın önünde İsrail'in günahlarını itiraf etti.[10]
Yeremya Kitabı (Yirmiyahu [ירמיהו]) nda bir bölüm, Yeremya 2-24, İsrail'in günahlarını hor görüyor. 2:1–3:5'teki şiir, İsrail'e karşı bozulan bir antlaşmanın kanıtlarını gösterir.[11]
Anlayışın Eski Ahit (veya Tanah)ta bulunan bazı örnekleri Tufan, Babil Kulesi, Sodom ve Gomora'nın anlatımı ve bazı yorumlarda Yeşu'nun Achan Kitabı'nda görülebilir. Bu kayıtlarda, üyelerinin bir kısmının eylemlerinden dolayı tüm topluluk cezalandırılır. Tufan ve Sodom ve Gomora anlatısında az sayıda insan yıkımdan kurtarılır.
İsa'nın ölümünden Yahudileri sorumlu tutma uygulaması, kolektif sorumluluğun en uzun süreli örneğidir. Bu durumda, suç sadece İsa'nın zamanındakilere değil, izleyen Yahudilere de yüklendi. Bu uygulama Matta 27:25-66 New International Version (NIV) 25'te belgelenmiştir: "Bütün insanlar, 'O'nun kanı bizim ve çocuklarımızın üzerindedir ' diye yanıtladı.
Toplu ceza[değiştir | kaynağı değiştir]
Tarihsel olarak toplu cezalandırma, kurumda ve/veya kendi toplumunda otoriter ve/veya totaliter eğilimlerin bir işaretidir.[2] Örneğin, Sovyet Gulaglarında, bir tugadanın (çalışma birimi) tüm üyeleri, herhangi bir üyesinin kötü performansından dolayı cezalandırılıyordu.[3]
Toplu ceza savaş, ekonomik yaptırımlar vb. durumlarda da uygulanır.[12] Kolektif veya çağrışım yoluyla suçluluk, belirli bir grubun üyesi olarak tanımlanan bireylerin, kendileri olaya dahil olmasalar bile, o grup üyelerinin sergilediği bir eylem veya davranışın sorumluluğunu taşıdıkları şeklindeki kolektivist fikirdir.[13] Çağdaş ceza hukuku suçun yalnızca kişisel olacağı ilkesini kabul etmektedir.[6]
Polonya'nın Nazi Almanyası tarafından işgali sırasında Almanlar toplu sorumluluk uyguladılar: Yahudi inancı veya kökenine sahip bir kişiye yapılan her türlü yardım ölümle cezalandırıldı ve sadece bir yahudiyi kurtaran değil, ailesi de idam edildi.[14][15][16] Bir Polonyalı tarafından öldürülen her Alman için 100-400 arasında Polonyalı -misilleme olarak- vuruldu.[17] İşgalci Alman birliklerine karşı Polonya karşı saldırılarından topluluklar sorumlu tutuldu. Eylül 1939'da ve sonrasında Wehrmacht'ın Polonya genelinde ilerlemesi sırasında her gün łapanka rehinelerinin toplu infazları gerçekleştirildi.[18]
Toplu cezalandırmanın bir başka örneği, savaştan sonra, Orta ve Doğu Avrupa'daki etnik Almanların toplu olarak Nazi suçlarından sorumlu tutulmasıydı. (bkz. Beneš kararnameleri).
Algı[değiştir | kaynağı değiştir]
Entitatiflik, grupların, grubun herhangi bir üyesinden bağımsız olarak kendi içlerinde bir yetki grubu olarak algılanmasıdır.[19]
Etik[değiştir | kaynağı değiştir]
Hem metodolojik hem de normatif bireyciler, kolektif sorumluluğun geçerliliğini sorgularlar.
Metodolojik bireyciler, ahlaki failliği, bireysel üyelerinden farklı olarak gruplarla ilişkilendirme olasılığına meydan okurlar ve normatif bireyciler, kolektif sorumluluğun hem bireysel sorumluluk hem de adalet ilkelerini ihlal ettiğini savunurlar. (Stanford Felsefe Ansiklopedisi)[4]
Tarih, yalnızca kendisine haksızlık eden kişiden değil, aynı zamanda suçu işleyenin ailesinin, kabilesinin, etnik grubunun, dininin veya ulusunun diğer üyelerinden de intikam almaya çalışan haksızlığa uğramış bir adamın örnekleriyle doludur.[5]
Soykırım uzmanı A. Dirk Moses'a göre, "Kolektif suç isnadı bilimde kabul edilemez ve bırakın normal söylemi, bence soykırımsal düşüncenin temel bileşenlerinden biridir."[7]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Gregory Mellema (1997). Collective Responsibility. Rodopi. ISBN 90-420-0311-1.
- ^ a b "Personality traits predict authoritarian tendencies, study finds". PsyPost (İngilizce). 29 Eylül 2017. 30 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2019.
- ^ a b Alexopoulos, Golfo (January 2008). "Stalin and the Politics of Kinship: Practices of Collective Punishment, 1920s–1940s". Comparative Studies in Society and History. 50: 91-117. doi:10.1017/S0010417508000066.
- ^ a b Smiley, Marion (1 Ocak 2011). Zalta, Edward N. (Ed.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. 3 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2023 – Stanford Encyclopedia of Philosophy vasıtasıyla.
- ^ a b May, Larry; Hoffman, Stacey (27 Ekim 1992). Collective Responsibility: Five Decades of Debate in Theoretical and Applied Ethics. Rowman & Littlefield Publishers. ss. 36-. ISBN 978-0-7425-7402-1.
- ^ a b Zalta, James (2018), "Theories of Criminal Law", The Stanford Encyclopedia of Philosophy, Fall 2018, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 27 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 6 Mart 2019
- ^ a b Anderson (2013). "Taner Akçam, The Young Turks' crime against humanity: the Armenian genocide and ethnic cleansing in the Ottoman Empire (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2012)". Journal of Genocide Research. 15 (4): 463-509. doi:10.1080/14623528.2013.856095.
This is a telling slip; Lewy is talking about ‘the Armenians’ as if the defenceless women and children who comprised the deportation columns were vicariously responsible for Armenian rebels in other parts of the country. The collective guilt accusation is unacceptable in scholarship, let alone in normal discourse and is, I think, one of the key ingredients in genocidal thinking. It fails to distinguish between combatants and non-combatants, on which international humanitarian law has been insisting for over a hundred years now.
- ^ "Building a culture of Responsibility in CEP Plant Timișoara – Continental" (İngilizce). 27 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2019.
- ^ "Collective Cabinet Responsibility". tutor2u (İngilizce). 22 Aralık 2018. 23 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2018.
- ^ Ezra 7–10
- ^ O'Connor 2007.
- ^ Dickson, Eric. "On the (in) effectiveness of collective punishment: An experimental investigation" (PDF). NYU.edu. 18 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
- ^ Fletcher, George (January 2004). "Collective Guilt and Collective Punishment". Theoretical Inquiries in Law. 5 (1): 163-178. doi:10.2202/1565-3404.1089. 15 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2023.
- ^ "Jozef & Wiktoria Ulma – The Righteous Among The Nations – Yad Vashem". 17 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Vasiuta Wegrzynowska and her children – Righteous Among the Nations". 18 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Malgorzata Wolska and her children – Righteous Among the Nations". 17 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Project InPosterum: Forgotten Survivors. Polish Christians Remember The Nazi Occupation<". 20 Aralık 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Marek Jan Chodakiewicz (2004). Between Nazis and Soviets: Occupation Politics in Poland, 1939–1947. Lexington Books. ss. 92, 105, 118, and 325. ISBN 0739104845.
- ^ Hamilton (1 Ocak 2002). "A Group By Any Other Name—The Role of Entitativity in Group Perception". European Review of Social Psychology. 12 (1): 139-166. doi:10.1080/14792772143000049. ISSN 1046-3283.
