Siyahi muhafazakârlık

Siyahi muhafazakârlık, dünya genelinde genellikle muhafazakâr ideolojiyle uyumlu olan Afrika kökenli topluluklara dayanan bir siyasi ve sosyal felsefedir. Siyahi muhafazakârlar, siyah kilise bağlamında gelenekçilik, vatanseverlik, kendi kendine yeterlilik ve güçlü kültürel ve sosyal muhafazakârlığı vurgular.^[1] ABD'de genellikle, ancak sadece, Cumhuriyetçi Parti ile ilişkilendirilir.^[2]

Rekonstrüksiyon döneminde siyah seçmenler kendilerini Cumhuriyetçi Parti ile ilişkilendirmeye başladı.^[3] Franklin D. Roosevelt yönetimi altında, ilk iki döneminde, sivil haklar yasaları geçirilmedi ve Yeni Anlaşma programları siyah oyların daha da bölünmesine yol açtı. 1960'ta, Kennedy-Johnson kampanyası sivil hakları merkezi bir konu olarak tanıttı ve yönetimleri sırasında ayrımcılık karşıtı yasaları geçirdi, siyah oyu kazandı.^[4] O zamandan bu yana, Demokrat Parti Amerika'da siyah oyların çoğunluğunu elinde tutmuştur, ancak Pew Araştırma Merkezi'nin anketlerine göre, Afrika kökenli Amerikalıların Demokrat olarak tanımladığı yüzde oranı son yıllarda düşmüştür. Barack Obama'nın başkanlığı döneminde %75 olan oran, 2020'de %67'ye düşmüştür. Bununla birlikte, 2017'de 10.245 seçmen örneği üzerinde yapılan bir araştırma, Afrika kökenli Amerikalıların sadece %8'inin Cumhuriyetçi olarak tanımlandığını bulmuştur.^[5]

Genel bakış[değiştir | kaynağı değiştir]

Rus anarşist Pyotr Kropotkin, siyah olmanın ve muhafazakâr olmanın mümkün olup olmadığı konusunda birçok soru ortaya attı ve onların gerçek olabilme yeteneklerini alaycı bir şekilde eleştirdi.^[6] Kropotkin, muhafazakarlığın ırkçılık temalarının temelinde olduğuna inandığını belirtti, bu nedenle siyah muhafazakarlar "doğanın bir garip çocuğu" ve kendi kişisel çıkarları için muhafazakarlıktan faydalananlar, kendi halklarının baskısına ortak olan fırsatçılar ve suç ortaklarıdır.^[6]

Siyahi muhafazakârlık, özellikle tanımlanması zordur çünkü ya tüm siyahi muhafazakârları temsil etmeyecektir ya da siyah toplumun dışındaki diğer muhafazakârlar için de geçerli olan bir şey olacaktır.^[7] Siyahi muhafazakârlığın ana özelliklerinden biri, kişisel sorumluluk ve gelenekçilik vurgusudur. Siyahi muhafazakârlar, siyah güçlenme inancı ve siyah insanların refah devleti tarafından aldatıldığı teorisi üzerinden siyah milliyetçilerle ortak nokta bulabilirler. Birçok siyahi muhafazakâr için tek hedef, siyah topluma sosyal kurtuluş ve ekonomik başarı getirmektir.^[6]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Dawson, Michael (2002). Black Visions: The Roots of Contemporary African-American Political Ideologies. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 9780226138619.
^ Harris-Lacewell, Melissa Victoria (1 Ocak 2004). Barbershops, Bibles, and BET: Everyday Talk and Black Political Thought. Princeton University Press. ISBN 9780691126098. JSTOR j.ctt7s44h.
^ Myers, Tyler (2011). African-American Trailblazers: The Sociopolitical Factors of Success (Honors thesis). University of South Florida. Paper 31. 13 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2023.
^ Huckfeldt, Robert (1989). Race and the Decline of Class in American Politics. Chicago: University of Illinois Press. ISBN 0252016009.
^ "1. Trends in party affiliation among demographic groups". Pew Research Center - U.S. Politics & Policy (İngilizce). 20 Mart 2018. 20 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2020.
^ ^a ^b ^c Ondaatje, Michael (2010). Black Conservative Intellectuals in Modern America. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ss. 220. ISBN 9780812242065.
^ Lewis, Angela K. (1 Ocak 2005). "Black Conservatism in America". Journal of African American Studies. 8 (4): 3-13. doi:10.1007/s12111-005-1000-1. JSTOR 41819065.

Dış kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

The Anatomy of Neo-Colonialism in Kenya: British Imperialism and Kenyatta, 1963–1978. Londra: Palgrave Macmillan. 2017. ISBN 978-3319509648. Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
"Kenyatta and the Development of African Nationalism in Kenya". International Journal. 25 (3): 518-537. 1970. doi:10.1177/002070207002500305. Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)

[:42-1] Dawson, Michael (2002). Black Visions: The Roots of Contemporary African-American Political Ideologies. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 9780226138619.

[2] Harris-Lacewell, Melissa Victoria (1 Ocak 2004). Barbershops, Bibles, and BET: Everyday Talk and Black Political Thought. Princeton University Press. ISBN 9780691126098. JSTOR j.ctt7s44h.

[3] Myers, Tyler (2011). African-American Trailblazers: The Sociopolitical Factors of Success (Honors thesis). University of South Florida. Paper 31. 13 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2023.

[4] Huckfeldt, Robert (1989). Race and the Decline of Class in American Politics. Chicago: University of Illinois Press. ISBN 0252016009.

[5] "1. Trends in party affiliation among demographic groups". Pew Research Center - U.S. Politics & Policy (İngilizce). 20 Mart 2018. 20 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2020.

[:54-6] Ondaatje, Michael (2010). Black Conservative Intellectuals in Modern America. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ss. 220. ISBN 9780812242065.

[:22-7] Lewis, Angela K. (1 Ocak 2005). "Black Conservatism in America". Journal of African American Studies. 8 (4): 3-13. doi:10.1007/s12111-005-1000-1. JSTOR 41819065.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]