Nur Ayeti

Nur Ayeti; Kur'an'ın 24.suresinin 35. ayetidir. Ayet, olağanüstü güzelliği ve imgesi ile ünlüdür ve belki de diğer tüm ayetlerden daha fazlası, Kur'an'ın mistik veya ezoterik okumalarına katkıda bulunur.

Ayet[değiştir | kaynağı değiştir]

**Nur Ayeti**, (Arapça:آية النور; Kuran 24.35)
Ayet	Türkçe Transcript	Tercüme ^[1]
اَللّٰهُ نُورُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِۜ مَثَلُ نُورِه۪ كَمِشْكٰوةٍ ف۪يهَا مِصْبَاحٌۜ اَلْمِصْبَاحُ ف۪ي زُجَاجَةٍۜ اَلزُّجَاجَةُ كَاَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍۙ يَكَادُ زَيْتُهَا يُض۪ٓيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌۜ نُورٌ عَلٰى نُورٍۜ يَهْدِي اللّٰهُ لِنُورِه۪ مَنْ يَشَٓاءُۜ وَيَضْرِبُ اللّٰهُ الْاَمْثَالَ لِلنَّاسِۜ وَاللّٰهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَل۪يمٌۙ	(A)llâhu nûru-ssemâvâti vel-ard(i)(c) meśelu nûrihi kemişkâtin fîhâ misbâh(un)(s) elmisbâhu fî zucâce(tin)(s) ezzucâcetu keennehâ kevkebun durriyyun yûkadu min şeceratin mubâraketin zeytûnetin lâ şarkiyyetin velâ ġarbiyyetin yekâdu zeytuhâ yudî-u velev lem temses-hu nâr(un)(c) nûrun ‘alâ nûr(in)(k) yehdi(A)llâhu linûrihi men yeşâ/(u)(c) veyadribu(A)llâhu-l-emśâle linnâs(i)(k) va(A)llâhu bikulli şey-in ‘alîm(un)	Allah göklerin ve yerin nurudur. Onun nurunun misali, içinde kandil bulunan bir kandilliktir. Kandil bir cam içindedir, cam inciyi andıran bir yıldızdır; (bu kandil) doğuya da batıya da ait olmayan, yağı neredeyse ateş dokunmasa bile ışık veren mübarek bir zeytin ağacından yakılır. Nûr üstüne nûr. Allah nûruna dilediğini kavuşturur. Allah insanlar için misaller veriyor, Allah her şeyi hakkıyla bilmektedir.

Yorum-Tefsir[değiştir | kaynağı değiştir]

Belki de diğerlerinden daha fazla, bu ayetteki metafor tamamen tutarlı olduğu için sadece mistik yorumları önerir, ancak bariz bir anlamı teslim etmez. Bu nedenle, Kuran'ın ezoterik okumalarını savunan, birçok Sufiyi ve Müslüman filozofun günümüze kadar önemli bir Kuran savunması olmuştur ve öyle kalmaktadır. Bu ayet karşısında hayrete entelektüel ve manevi dahilerin arasında en dikkat çekici eser Gazali'nin eseri olan (d.1111) Mişkatü'l-Envar (Nur metafiziği).

Genellikle Sufiler ve Müslüman Filozoflar tarafından kullanılan Nur Ayeti, Tanrıyı "Göklerin ve yerin Işığı" olarak tanıklık eder. Bunu izleyen kısa metafor hem herkes tarafından kavranacak kadar görseldir, hem de Kitabın gerçek anlamıyla okunmasının ötesinde anlam alemleri önerir. Bu ayet aynı zamanda Tanrı'nın 99 İsminden birinin birincil kaynağıdır: en-Nur (Arapça: النور ), "Işık".

Ayet an-Nur hakkındaki yorumcular şunları içerir: