Muhafazakâr korporatizm
| Makale serilerinden |
 |
Muhafazakâr korporatizm, liberalizme ve Marksizme bir yanıt olarak ortaya çıkmıştır. Liberalizmin kültürel çoğulculuğunu, Marksizmin politik radikalizmini ve diyalektik materyalizmini ve her ikisinin de laik tutumlarını reddeder. Muhafazakâr korporatizmin ekonomik sistemleri, statüye dayalı refah devletini, belirgin fakat aşırı olmayan gelir farklarını, ılımlı sosyal hiyerarşileri, ılımlı sosyal hakları ve bazı sosyal dışlanmaları içerdiği belirlenmiştir.[1] Muhafazakâr korporatizm aynı zamanda faşist korporatizmden farklı olarak korporatist bir siyasi kültürdür, çünkü diktatörlük tarafından güç kullanılarak düzen sağlamaz, zaten var olan ve devam eden bir kültürdür. Muhafazakâr korporatist kültür, üyelerinin paylaştığı varolan değerlere dayanır ve bu nedenle büyük bir polis gücüne ihtiyaç duymaz. Muhafazakâr korporatist kültürün teorik meşruiyet kaynağı gelenek ve doğuştaki hiyerarşidir. Üyeleri rasyonel varlıklar olabilir ancak kültür kendisini açıklamak için neden sunmaz, faşist korporatist kültürün yaptığı gibi; bunun yerine her zaman böyle yapıldığına başvurur. Onlar, geleneklerin toplumun meşru temelini oluşturduğunu düşünürler.[2]
Muhafazakâr korporatist kültür, sert hiyerarşilerle düzenlenmiştir ve doğum ve yaşa göre tanımlanır. Bu hiyerarşiyi toplumun düzgün işleyişinin temel bir unsuru olarak görürler. Eşitlikçiliği değer vermezler veya bunu başarmayı amaçlamazlar, çünkü bunun bir illüzyon olduğuna ve zararlı olduğuna inanırlar. Eşitlik arayanların elde ettiği herhangi bir güç, meşru bir yer değiştirme olarak kabul edilir. Liyakat, etkisi olanları belirlemede sınırlı bir rol oynar, ancak doğum hiyerarşisi, ikisi arasında bir çatışma olduğunda her zaman önceliklidir. Muhafazakar korporatist kültür aileye dayanır. Küçük kurumsal gruplar ve tüm toplum, büyük bir aile olarak görülür. Bu nedenle, muhafazakar korporatistler zamanı ve hedefleri kendi yaşamlarının ötesinde düşünme eğilimindedir. Küçük kurumsal grupların uzmanlaşması, üyelerin kendi kendilerini yönetme ve kendi kendilerine yeterlik hissi yaşamasına neden olduğu için kültürün devam etmesine katkıda bulunur. İşlerinin, tüm toplumun amacıyla bağlantısı yakın ve açıktır. Muhafazakar korporatist kültürler işbirliği temelinde tasarlanır, rekabet değil. Üyeler hiyerarşiyi kabul eder ve mülkiyet bireylere ait değil, sosyal gruplara aittir. Bu grupların iyiliğinin, tüm toplumun iyiliğiyle aynı olduğuna inanılır.[3]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Emile F. Sahliyeh (1990). Religious Resurgence and Politics in the Contemporary World. Albany, USA: State University of New York Press. p. 184.
- ^ Mike Maguire, Rodney Morgan, Robert Reiner (2007). The Oxford handbook of criminology. 4th edition. Oxford, UK: Oxford University Press. p. 364.
- ^ William Stewart (1988). Understanding Politics: The Cultures of Societies and the Structures of Governments.