Zihler

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Zihler (Batı Çerkesçesi: Адзыгъу/Aдыгъэ; Grekçe: Ζυγοί; İtalyanca: Sychi; Gürcüce: ჯიკები; Rusça: Зихи), MÖ 1. yüzyıldan[1] MS 15. yüzyıla[2] kadar kaynaklarda adı geçen tarihi bir antik ve ortaçağ Çerkes veya proto-Çerkes halkıydı.[3][4] Avrupalı kaynaklara göre Zihya olarak bilinen[5] yerleşim alanları başlangıçta kabaca bugünkü Gagra ile Tuapse arasında yer alıyordu ve daha sonra tarihi Tmutarakan'ın Kuban bölgesinin ağzına kadar uzanıyordu. Muhtemelen bir dönemde geçici olarak Bizans egemenliği altındaydılar ve güney de Orta Çağ'da geçici olarak Gürcü egemenliği altındaydı. Antik çağda Çerkes ve Abhazların ortak atalarına verilen Zih ismi[2] daha sonraları sadece Çerkesler ile ilişkilendirilmiştir.[3][4] 15. yüzyılda Zihlerin kendilerine "Adige" (Çerkeslerin kendilerine verdikleri isim) dedikleri İtalyan seyyah Giorgio Interiano tarafından kaydedilmiştir.[6][7]

Tarih, gelenekler ve yaşamları[değiştir | kaynağı değiştir]

Karadeniz'in kuzeydoğu kıyısındaki Zihleri gösteren Doğu Roma İmparatorluğu haritası

Zihler korsanlıkla uğraşıyordu ve bunun için özel gemileri vardı.[8] Aynı zamanda arkeolojik araştırmalar Zih kabilelerinin yerleşik tarım ve meyve çiftçiliği yaptığını göstermiştir. Subtropikal kıyı iklimi buna çok uygundu. Buna ek olarak, hayvancılık onların yaşamlarında önemli bir rol oynuyordu ve dağ sakinlerinin çoğu, karlı kış aylarında sığır sürüleriyle birlikte daha alçak rakımlara, dağ eteklerinde yaşayanların bir kısmı da yaz ortasında dağlara taşınıyordu. Arkeolojik olarak incelenen at mezarlarının da önerdiği gibi, aynı zamanda at yetiştiricileriydiler. Gürcü kaynakları defalarca Zih savaşçılarının kendi saflarında atlı elit savaşçılar olarak göründüğünü bildiriyor. Strabon ayrıca Karadeniz'de yoğun balıkçılığın yanı sıra korsanlığın da olduğunu bildirmiştir. Ayrıca bir çatışma durumunda esirlerin fidye için alınması geleneğini de anlatıyor.[1][9]

Küçük bir gemi inşa endüstrisi vardı - yaklaşık 25 kişi kapasiteli küçük, dar ve hafif gemiler inşa etme konusunda uzmanlaştılar.[1] Tacitus, bu gemileri, üretimi için ne bakır ne de demir bağlantı elemanlarının kullanılmadığı, örgü havlamalarında geniş göğüslü, alçak göğüslü olarak tanımlar. Fırtına sırasında yanların üzerine bir tür çatı oluşturacak şekilde kalaslar yerleştirilir ve bu şekilde korunan kaplar kolayca manevra yapılır. Manevra yaparken bir diğer avantaj, camara'nın her iki ucunda da fiyonkları olması ve küreklerin istenildiği gibi farklı yönlere kaydırılabilmesiydi, böylece gemi dönmeden rotasını değiştirebiliyordu.[10] Korsanlıkları, baskınları ve deniz soygunları sayesinde tarihlerinin uzun bir döneminde Boğaz kentleri için başlıca köle tedarikçileriydiler.[2]

Eski bir Avrupa haritasında Zihya

Zih ülkesinin arazisi ve doğal koşullarının üstesinden gelmek oldukça karmaşık ve zordu, bu nedenle MÖ birinci yüzyılda Pontus'tan Boğaz'a sürgün edilen Mithridates Eupator, ciddiyeti ve vahşeti nedeniyle Zihya'dan geçmeyi reddetmek zorunda kaldı, ancak büyük zorluklarla kıyı boyunca ilerlemeyi başardı.[1] Tarihi Zihya topraklarından en eski göç akımları, Zihler'in bir kısmının Trabzon'a göçleriydi.[11]

2. yüzyıl Antik Yunan tarihçisi Flavius Arrianus, Zihlerden bahseder ve Zih kralının Stahemfak olduğunu belirtir.[12] 6. yüzyıl Bizans tarihçisi Prokopius, geçmişte Zihya halkının Roma İmparatoru tarafından atanan bir kralı olduğunu, ancak bağımsız hale geldiklerini kaydeder.[13][14] Rum Ortodoks Patrikhanesi'nin Notitiae Episcopatuum belgelerinde 7. yüzyıldan itibaren otosefal bir Zihya başpiskoposluğu kaydedilmektedir.[13]

Akdeniz köle pazarı, Roma antik çağından beri serbest bırakılmamış mahkumlarla besleniyordu. Bu gelenek Büyük Kafkasya'dan 19. yüzyılın başına kadar defalarca aktarıldı. Ayrıca Kimmer Boğazı çevresindeki komşu şehirlerdeki Zih tüccarları ve kasaba halkı da İmparator VII. Konstantin tarafından anlatılmaktadır. İmparator, Zichia'daki ticaret şehri Nikopsis'ten bahseder.[15]

MS 385'te Kuzeybatı Kafkasya'daki Zihler

Siyasi olarak Zih kabileleri başlangıçta bağımsız kabile kralları veya şefleri tarafından yönetiliyordu. Bilinmeyen bir tarihte, belki de MS 7. yüzyıl gibi erken bir tarihte, Bizans İmparatorluğu kıyının kontrolünü ele geçirmek için çaba sarf etti. İmparator I. Manuel ayrıca "Zihya, Hazarya ve Gotya İmparatoru" unvanını da taşıyordu. Ancak bunun doğrudan yönetim mi, gevşek hükümdarlık mı yoksa sadece boş bir iddia mı olduğu belli değildir.[15]

Onuncu yüzyılda Yahudi-Hazar yazışmaları, Hazar Kağanlığı ile savaş halindeki ülkeler ve halklar arasında Zihya ve Kassogya'dan bahseder.[16]

1220'de Cengiz Han, komutanları Subutay ve Jebe'yi "11 ülke ve halka" gitmeleri emrini verdi. Bunların içinde "Kıbçaut" (Kıpçak Türkleri), "Orosut" (Kiev Knezliği), "Serkesut" (Çerkesya), "Asut" (Alanya Krallığı), "Sessut" (Çeçenistan) vardı.[17] İlk başta Kuzey Kafkasya çoğunlukla işgal edildi, neredeyse tüm önemli yerleşim alanları yok edildi. Ancak daha sonra direniş dağlara çekildi ve Moğol istilacılara karşı bir karşı saldırı planlayarak kendilerini yeniden örgütlediler;[18] bir gerilla savaşı yürüttüler.[19][20]

13. yüzyılda Zihya, Macar ve İtalyan gezginler tarafından ziyaret edilmiştir. Bu gezginler Matrica'yı (Tmutarakan) Zihya içinde bulmuşlardır.[13] Dördüncü Haçlı Seferi'nden sonra 13./14. yüzyıllarda Bizans etkisi azalmış ve yerini Ceneviz kolonilerinin etkisine bırakmış, bu da 14. ve 15. yüzyıllardaki Osmanlı yayılmasına denk gelmiştir. Güneydeki Gürcü etkisi, 15. yüzyılın ikinci yarısında birleşik Gürcistan'ın nihai parçalanmasıyla sona erdi. "Zih" tabiri daha sonra yerini "Çerkes" tabirine bırakmıştır.

Din[değiştir | kaynağı değiştir]

Semavi dinlerle tanışmadan önce Çerkesler geleneksel dinine inanıyordu. Bu dinin temeli baş tanrı Thaşho'ya[21] (Batı Çerkesçesi: Тхьэшхо; "Büyük Tanrı") ibadettir.[22][23][24] Bazı kişiler bu dini politeistik bazıları ise monoteistik[23] olarak sınıflandırmıştır. Thaşho'nun "herkesin ihtiyaç duyduğu, ama kimseye ihtiyaç duymayan", "yoktan var eden, çoğaltan", "evrenin döngüsüne izin veren" gibi sıfatları vardır.[24] Çerkesya'yı gezen Leonti Lyulye'ye göre Çerkes inancında Ruhlar öldükten sonra dünyada yaptıkları işlere göre ödüllendirilirlerdi. Bu nedenle, insanın dünyevi varoluşunun amacı ruhun mükemmelliğidir.[23] Önemli bir unsur, ataların ruhuydu.[24] Ataların ruhları anma gerektirir: cenaze şölenleri düzenlenir ve ölü ruhların anılması için kurban veya anma yemeği hazırlıkları uygulanır ve dağıtılır.[24] Antik dönemde Çerkesler ve Yunanlar arasında ticaret ilişkileri vardı. Çerkes orman tanrısı Mezıtha ve Yunan orman tanrısı Pan aşağı yukarı aynı kişidir. Çerkes Arı tanrıçası Merisse'nin ismi Yunanca "Arı" demektir. Yunan ve Çerkes inanışları arasında başka benzerlikler de bulunabilir: Antik Yunan mitolojisinde Çerkesya göndermeleri vardır (Prometheus'un Elbruz Dağı'na zincirlenmesi[25] gibi). Bu mitolojinin Çerkesya kökenli olduğunu iddia edenler de olmuştur.[26]

Şu anda Soçi'nin kentsel bölgesi olan Loo Nehri üzerinde, Orta Çağ'dan kalma bir kilisenin kalıntıları.

Hristiyan geleneğine göre, Hristiyanlık MS 55 yılında Havari Andreas'ın seyahatleri ve vaazlarıyla Çerkesya'da Zihya'ya geldi.[22][27][28] Seküler kaynaklar ise Hristiyanlığın ilk olarak Bizans ve Gürcü etkisi ile MS 3. ve 5. yüzyıllar arasında Çerkesya'ya yayıldığını gösteriyor.[29][30][31] İsa Mesih, merkezî Tanrı olmak yerine, Çerkes Tanrılar panteonuna eklenmişti. Baş Tanrı hala Thaşho idi. Hristiyanlığın Çerkes inancına en büyük etkisi, Tanrı'nın fiziksel olarak ikonlar (Batı Çerkesçesi: Тхьэнапэ) ile temsil edilmesiydi. Bunlardan bazıları, Tanrı'nın annesi (Batı Çerkesçesi: Тхьэнанэ) ve Kutsal Ruh (Batı Çerkesçesi: тхьэм и псэ) idi. Çerkesler Hristiyan dinine "Çelehstan" ya da "Çiristan", Noel'e "Hurome", Paskalya'ya "Utıj", rahiplere "Şogen" Papazlara "Şekhnik" adını verirlerdi. Ayin ve dualar Yunanca yapılıyordu.[32] Bölgedeki bazı kilise kalıntıları bu dönemden kalmadır.

Johannes Schiltberger şunları yazmıştır:[33]

Çerkeslerin topraklarında Yunan inancına inanan Hıristiyanlar yaşamaktadır. Yunan inancına göre dua ederler ve Tanrı'ya Yass (Alan), ve Zih yani Çerkes dillerinde dua ederler

Çerkesler için, tüm Hristiyan öğretilerindeki en önemli ve çekici kişilik Aziz Yorgi'nin (Batı Çerkesçesi: Аушыджэр) kişiliğiydi. Zihya (Çerkesya) Ortodoks dünyasında bir konuma sahipti. Çerkesya'nın Sinopoli, Phanagoria, Nikopsia ve Tmutarakan'da dört eski piskoposluk bölgesi vardı.[34][35][36] 13. yüzyılın sonunda Zihya Piskoposluğu statüsü metropolitan statüsüne yükseltilmiştir. 1318'den beri kaynaklar, "Zicho-Matarch" adıyla bağımsız bir Zihya metropolünden bahsediyor. Rahip Ricasdus'a göre Çerkesler, "kendisini Ortodoks Hristiyanları olarak kabul ediyor ve Yunan yazısı kullanıyor" idi.[22]

12. yüzyılda Kafkasya'da ilk Katolik misyonerler ortaya çıktı. Katolik haçlılar tarafından Konstantinopolis'in Fethi ile Katolik inancının yayılması hızlandı. Katolik dini Çerkesya kıyısında yayıldı ve hatta Çerkes prensi Ferzakht bu dini benimsedi. Papa, 1333'te ona çabalarından dolayı teşekkür eden bir mektup gönderdi.[22][37] Katolik Kilisesi'nin misyonerlik faaliyeti sonucunda İtalyan kaynaklarında "Frenkkardaşi" olarak geçen bir Katolik Çerkes grubu ortaya çıktı.[38] Daha sonra Papa'nın emriyle Çerkesya'ya gönderilen Katolik misyonerler Müslüman oldu. Bu Misyonerler Çerkesya'da "Karden" olarak biliniyordu. Bu kelimenin Kardinal kelimesinden geldiği düşünülmektedir. Çerkes prensi Büyük İnal, Katoliklerin Çerkesya'yı terk etmesi karşılığında Cenevizlilerin liderine kız vermişti.[39]

Tüm bunlara rağmen Hristiyanlık Çerkesler arasında tam olarak oturmamıştı, yerel pagan din ile karışıp yarı-pagan yarı-Hristiyan bir din haline gelmişti.[40] Meryem Ana hem Tanrı'nın annesi hem de Arılar Tanrıçasıydı. İsa ise Çerkes baş tanrısı Thaşho ile bir olmuştu.[40] Moğol istilaları ve Timur'un askeri seferlerinden sonra ana kiliselerle irtibat kesildi ve piskoposluklar ortadan kalktı.[41]

Sınıflandırma[değiştir | kaynağı değiştir]

Araştırmalar Kuzeybatı Kafkas dil ailesinden bir dil kullandıklarını gösteriyor. Bu durum, kuzeybatı Kafkasya'daki su adları ve bölgeye hakim olan diğer coğrafi adların yanı sıra kabile krallarının geleneksel adlarıyla da desteklenmektedir. Antik çağda Çerkes ve Abhazların ortak ataları olan Zihler[2] daha sonraları sadece Çerkesler ile ilişkilendirilmiştir.[3][4] 15. yüzyılda Zihlerin kendilerine "Adige" dedikleri İtalyan seyyah Giorgio Interiano tarafından kaydedilmiştir.[6] Giorgio Interiano, tanımladığı kavimlerden "Zichi, chiamati Ciarcassi" (Zihler, yani Çerkesler) olarak söz eder.[4] Araplar ilk Burji Memlüklerine Zichi adını verdiler, daha sonra onlara Çerkes adını verdiler. Bu nedenle Kafkasologlar Zih'i Çerkes tarihinin veya tarihöncesinin bir parçası olarak kabul ederler.[3]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b c d [[География (Страбон)|География]] (Страбон. География в 17 книгах bas.). М.: «Ладомир». Перевод, статья и комментарии Г. А. Стратановского под общей редакцией проф. С. Л. Утченко. Редактор перевода проф. О. О. Крюгер. 1994. 7 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.  URL–vikibağı karışıklığı (yardım)
  2. ^ a b c d БСЭ. М.: «Советская Энциклопедия». 1973. 
  3. ^ a b c d Z.B. der im ODB zitierte Kaukasiologe Leonid Iwanowitsch Lawrow: Adygi v rannem srednevekov’e. (=Die Tscherkessen im Frühen Mittelalter) in: Sbornik statej po istorii Kabardy. (=Sammelband der Aufsätze zur Geschichte der Kabarda) Naltschik 1955.
  4. ^ a b c d Text der Berichte von Interiano 28 Aralık 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (italienisch).
  5. ^ Kazemzadeh, Hamed (2018). The Circassian Question; The formation of linguistic and cultural identity in the Caucasus from the mid-nineteenth century to modern times (PDF) (Tez). Uniwersytet Warszawski. 30 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Ocak 2024. 
  6. ^ a b Vita de' Zichi chiamati Ciarcassi di G. Interiano 8 Aralık 2012 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi Şablon:Архивировано
  7. ^ INTERIANO, Giorgio (1505). La Vita Sito De' Zichi, Chiamati Ciarcassi: Historia Notabile. [Reprinted from the Aldine Edition of 1502.] G.L. (İngilizce). 30 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2024. 
  8. ^ William Smith, LLD. Dictionary of Greek and Roman Geography. London. Walton and Maberly, Upper Gower Street and Ivy Lane, Paternoster Row; John Murray, Albemarle Street. 1854.
  9. ^ "Strabo, Geography, Book 11, chapter 2, section 12". www.perseus.tufts.edu. 27 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2024. 
  10. ^ Корнелий Тацит (1993). История. Сочинения в двух томах. 2. М.: «Ладомир». Издание подготовили Г.С. Кнабе, М.Е. Грабарь-Пассек, И.М. Тронский, А.С. Бобович. Общая редакция издания — С. Л. Утченко. 
  11. ^ "[[Максидов, Анатолий Ахмедович]]Исторические и генеалогические связи адыгов с народами Причерноморья". 16 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2012. 
  12. ^ Франгуланди А. Греки-понтийцы: дорога длиной в 2,5 тысячи лет. — Сухум, 1991. — Разд. 5. — Гл. 5.
  13. ^ a b c Alexander Kazhdan, (Ed.) (1991). "Zichia". The Oxford Dictionary of Byzantium (İngilizce). Oxford ve New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. 
  14. ^ Wars, VIII.4.2
  15. ^ a b Siehe ODB-Artikel. Textstelle bei Konstantin VII. De Administrando Imperio 42.95-99.
  16. ^ [Коковцев П. К. Еврейско-хазарская переписка в X веке.] Л., 1932. С. 100—101, 123.
  17. ^ Amin Anguni: Государственность Народа Нохчий page 13
  18. ^ Jaimoukha, Amjad. The Chechens. Pages 34-5
  19. ^ Anchalabze, George. The Vainakhs. Page 24
  20. ^ "Война черкесов и монголов » Адыги .RU - Новости Адыгеи, история, культура и традиции адыгов (черкесов)". Адыги .RU - Новости Адыгеи, история, культура и традиции адыгов (черкесов) (Rusça). 4 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2023. 
  21. ^ Serbes, Nahit. "Çerkeslerde inanç ve hoşgörü" (PDF). 12 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). 
  22. ^ a b c d Özsaray, Mustafa (20 Şubat 2012). Çerkeslerin İslamlaşması. İz Yayıncılık. ISBN 9789753558716. 
  23. ^ a b c Люлье Л.Я. Черкессия. Историко-этнографические статьи. — Северо-Кавказский филиал традиционной культуры М.Ц.Т.К. "Возрождение", 1990. — С. 29.
  24. ^ a b c d Khabze.info. Khabze: the religious system of Circassians 16 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  25. ^ Thomas, Lowell (1964). Book of the High Mountains. Julian Messner. s. 159. 
  26. ^ Гадагатль А. Героический эпос "Нарты" адыгских (черкесских) народов. — Майкоп, 1987. — С. 195.
  27. ^ Antiquitates christianæ, or, The history of the life and death of the holy Jesus as also the lives acts and martyrdoms of his Apostles: in two parts, by Taylor, Jeremy, 1613–1667. p. 101.
  28. ^ ODB-Artikel: Prokop, Historien 8,4,2.
  29. ^ The Penny Magazine. London, Charles Knight, 1838. p. 138.
  30. ^ Minahan, James. One Europe, Many Nations: a Historical Dictionary of European National Groups. Westport, USA, Greenwood, 2000. p. 354.
  31. ^ Jaimoukha, Amjad M. (2005). The Chechens: A Handbook. Psychology Press. s. 32. ISBN 978-0-415-32328-4. Erişim tarihi: 28 Haziran 2017. 
  32. ^ Serbes, Nahit. "Çerkeslerde inanç ve hoşgörü" (PDF). 12 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). 
  33. ^ Виноградов И. Преосвященный Иеремия. Нижний Новгород, 1886
  34. ^ Макарий (Булгаков), 1994−1996, Кн. I., Гл. III..
  35. ^ Очерки по истории Адыгеи, 1957.
  36. ^ Бузаров А. Ш., Надюков С. А., 2005, С. 30.
  37. ^ Колли Л. Кафа в период владения ею банком св. Георгия (1454—1475) // Известия Таврической Ученой Архивной комиссии. № 47. Симферополь, 1912. С. 86
  38. ^ В результате миссионерской деятельности католической церкви в XII−XV веках и смешанных браков жителей генуэзских колоний черноморского побережья с местными жителями возникла этноконфессиональная группа черкесов «френккардаши», которая получила название от католических монахов-францисканцев, занимавшихся миссионерской деятельностью в Зихии.
  39. ^ Фредерик Дюбуа Де Монпере. Путешествие вокруг Кавказа Т. I. / пер. Н. А. Данкевич-Пущиной. // Грузинский филиал АН СССР. Труды института абхазской культуры. — Выпуск VI. Свидетельства иностранцев об Абхазии. — Сухуми: Абгиз, 1937. — Гл. История черкесской нации.
  40. ^ a b Taitbout de Marigny, Edouard (1836). Voyages en Circassie (Fransızca). 12 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mart 2023. 
  41. ^ Johannes Preiser-Kapeller: Zwischen Konstantinopel und der Goldenen Horde: Die byzantinischen Kirchenprovinzen der Alanen und Zichen im mongolischen Machtbereich im 13. und 14. Jahrhundert. in: Jürgen Tubach (Hrsg.): Caucasus during the Mongol Period. Wiesbaden 2012, S. 199–216.
Taslak madde  Bu madde bir taslaktır. Bu maddeyi geliştirerek veya özelleştirilmiş taslak şablonlarından birini koyarak Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Zihler&oldid=32456218" sayfasından alınmıştır