Kadın intihar bombacısı

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Hawaii, Pearl Harbor'daki OPFOR tatbikatı sırasında yakalanmış bir kadın intihar bombacısı kılığına girmiş ABD Donanması askeri

Kadın intihar bombacıları, bombacının hedeflenen insanları öldürürken aynı anda kendini öldürdüğü bir intihar saldırısı gerçekleştiren kadınlardır. İntihar bombacıları normalde erkek siyasi radikaller olarak görülüyor, ancak 1960'lardan beri kadın intihar saldırıları artıyor. 1985–2006 yılları arasında, tüm intihar saldırılarının %15'i kadın intihar bombacıları tarafından gerçekleştirildi.[1] Boko Haram (intihar saldırılarının çoğunda kadınları kullanan ve tarihteki diğer tüm terörist gruplardan daha fazla kadın intihar bombacısı kullanma konusunda Tamil Kaplanlarını geride bırakan ilk örgüt),[2] IŞİD ve El Aksa Şehitleri Tugayı gibi son zamanlarda intihar saldırıları için kadınları da kullanmaya başlayan birçok örgüt var, çünkü normalde erkek meslektaşlarından daha az tehdit olarak görülüyorlar. Kadınların sürpriz unsuruna sahip olması, kadınlar üzerinde arama yapma konusunda tereddüt edilmesi ve kadınların genelde şiddetsiz kişilikler olarak görülmesi, kadın intihar bombacılarına ilgiyi arttırmıştır.[3]

Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir]

Kadınların siyasi şiddet konusunda kapsamlı ve karmaşık bir geçmişi var. 1960'ların tipik teröristi, üst orta sınıf kökenli eğitimli bir erkek olma eğilimindeyken, 1960'larda ve 1970'lerde birçok solcu terörist grubun bu gruplar içinde aktif olan önde gelen kadınları vardı. Alman solcu bir terörist ve gazeteci olan Ulrike Meinhof, Kızıl Ordu Fraksiyonu'nu kurdu ve bir dizi bombalama ve banka soygununa katıldı. Filistin Halk Kurtuluş Cephesi'nden (PFLP) Leyla Halid, uluslararası dikkatleri üzerine çekerek uçak kaçıran ilk kadın olarak kabul edilir.[4] Fusako Shigenobu, adam kaçırma ve katliamlar düzenleyen komünist bir militan grup olan Japon Kızıl Ordusu'nu kurdu ve yönetti. 1970–1984 yılları arasında İtalyan terör örgütlerinde bir dizi İtalyan kadın aktifti.[5] Kadınlar, terör örgütleri olarak belirlenen iki grup olan Porto Riko Ulusal Kurtuluş Silahlı Kuvvetleri (FLAN) ve Boricua Halk Ordusu (Los Macheteros) gibi Porto Riko milliyetçi hareketlerinde temel roller oynadılar. Kadınlar, Simbiyoz Kurtuluş Ordusu gibi Amerikan gruplarında görünür roller üstlendiler. Kadınlar ayrıca Weather Underground için seferber edici ajanlar olarak görev yaptı ve insanları organizasyona dahil etti.[6] Bu grupların ideolojileri, kadınların savaşçı ve diğer geleneksel olmayan rollere katılımına daha elverişli olma eğiliminde olduğundan, kadınlar sol gruplarda daha aktif olmuştur.[7]

Kadın bombacılar, özel bir çalışma alanı olarak ortaya çıktı ve kadınların katılımıyla ilgili koşullar çok sayıda araştırma topladı. Kadın intihar bombacılarının sayısı giderek artmaktadır. Mevcut terörizm modelleri, bu eylemlerin bir grubun şehitlik gibi eylemleri teşvik etmesi, desteklemesi veya övmesiyle başladığını vurgulamaktadır. İntihar saldırılarına katılma kararları, kadınların erkeklere kıyasla barışçıl çatışma çözme mekanizmalarını tercih ettiğini dikte eden teorilerle çelişiyor.

Örgütlerin kadın intihar bombacıları konusunda farklı duruşları var. Örneğin, 2002'de Hamas'ın ruhani lideri "kadınların intihar bombacısı olarak kullanılmasını kategorik olarak reddetti." Aslında, 2002'nin başlarında, "Hamas, alçakgönüllülük nedeniyle kadınların savaşa dahil edilmesi konusunda hevesli olmaktan uzaktı" dedi. Bu duruş, 2004 yılında ilk kadın intihar bombacısının kullanılmasıyla değişti. Yetkililer, eylemin "mücadelelerinde önemli bir gelişme" olduğunu söyledi. "Erkek savaşçılar pek çok engelle karşılaşır... Kadınlar yedek ordu gibidir, gerektiğinde onları kullanırız." [8] Tamil İlam Kurtuluş Kaplanları binlerce kadını cezbetti ve onların asker yaşamına uydurulmaları, kadınların kimliğini "geleneksel uğurlu, doğurgan eş idealinden androjen Silahlı Bakire'ye" şekillendirdi.[9] Rajini Thiranagama, " TİKK'nın kadınlarını gece AK'lerini omzunun üzerinden atmış halde gördüğünde ilham almamak elde değil....Eğitimlerinin özverisine ve sertliğine hayran olmamak elde değil.…Ulusu savunan silahlı kadınların milliyetçi şevki ve romantik vizyonu görülebilir." [9]

Kadın intihar bombacılarının karakteristikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Kadın intihar bombacıları arasında çok fazla çeşitlilik var. Farklı intihar gruplarındaki intihar saldırganlarını karşılaştırmaya yönelik bir dizi çalışma yapılmıştır. Kadınları en az kullanan grupların İslamcı köktendinci gruplar olduğu tespit edildi.[10] Yaşla ilgili olarak, kadın intihar bombacıları erkeklerle aynı yaş eğilimini izler ve tipik olarak 20'li yaşların başları ile ortalarını içerir.[8] Ayrıca sanıldığından daha fazla laik bağları vardır. Kimi evli, kimi duldur. Sosyoekonomik durum da kadın saldırganlar arasında farklılık gösteriyor.

Kadınların katılımına, erkeklerinkinden farklı bir şekilde aracılık edilmektedir; kişisel temaslar veya aile üyeleri aracılığıyla dahil olma olasılıkları daha yüksekken, erkeklerin katılım süreci daha çok harekete bağlılıktan ve şiddet içermeyen siyasi aktivizm biçimleriyle ilgili hayal kırıklığından kaynaklanıyor.[5] Erkeklerin ve kadınların intikam ihtiyacındaki farklılıklar (ve ardından intihar saldırılarının kullanımı) incelendi ve tutarsız bulgular bildirildi. Bazıları erkeklerin kadınlardan daha intikamcı olduğunu savunurken, diğerleri böyle bir iddiada bulunmuyor.[11]

Örnekler[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Lübnanlı Suriye yanlısı bir örgüt olan Suriye Sosyal Milliyetçi Partisi'nin (SSNP/PPS) 17 yaşındaki üyesi Sana'a Mehaidli'nin ilk kadın intihar bombacısı olduğuna inanılıyor. 9 Nisan 1985'te İsrail'in Güney Lübnan'ı işgali sırasında Lübnan'daki bir İsrail konvoyunun yanında kendisini ve patlayıcı dolu bir kamyonu havaya uçurdu.[12] Bir video dükkanında çalışırken, vasiyetini kaydettiği "Bu eylemi gerçekleştirmekten dolayı çok rahatım. Bunu yapmayı seçiyorum çünkü toprağıma ve halkıma karşı görevimi yerine getiriyorum...Şimdi ülkemi seviyorum, canımı feda ediyorum ve güney insanına saygı duyuyorum." [13]
  • Dhanu olarak da bilinen Thenmozhi Rajaratnam'ın Tamil İlam Kurtuluş Kaplanları'nın (Tamil Kaplanları) bir üyesi olduğu ve 1991'de Hindistan'ın eski Başbakanı Rajiv Gandhi ve diğer on altı seyircinin öldürülmesine karıştığı düşünülüyor.[14] Hindistan Barış Gücü askerleri tarafından tecavüze uğradığı ve dört erkek kardeşinin öldürüldüğü iddia edildi.[10] Sri Lanka'nın siyasi grubu Tamil İlam Kurtuluş Kaplanları (LTTE), Kara Kaplanları içeriyor ve Kara Kaplanlar intihar bombalı saldırılarıyla ve ayrıca bu saldırıları çoğunlukla kadınların gerçekleştirmesiyle tanınıyor.[15] 2006 yılında bir kadın intihar bombacısı Sri Lankalı ordu komutanı Sarath Fonseka'yı öldürmeye [16] çalıştı. Fonseka hayatta kaldı, ancak saldırıda yedi kişi daha öldü. Sri Lanka'nın Balıkçılık Bakanı ve eski militan Douglas Devananda, 2007'de bir kadın intihar bombacısının hedefi olmuştu. Vücut kontrolü sırasında bombayı patlattı.[17]
  • Vefa İdris, Kudüs'ün merkezinde Yafa Yolu üzerindeki bir ayakkabı mağazasının önünde 22 kiloluk bir bombayı patlatarak onu ve Pinhas Tokatlı'yı (81) öldürdü ve 100'den fazla kişiyi yaraladı.[18] Saldırı 27 Ocak 2002'de gerçekleşti ancak bombacının kimliği 30 Ocak 2002'ye kadar doğrulanmadı.[18][19] İdris bombayı vücuduna bağlı olarak değil sırt çantasında taşıdı. Bu saldırıdan önce kadınlar yalnızca bombaların yerleştirilmesine yardım ettiğinden, sırt çantası kullanılması ve olağan not veya videonun bulunmaması, intihar nedenleri konusunda kafa karışıklığına ve bombayı patlatmayı düşünmediği, ancak bombanın kazara patladığı yönünde spekülasyonlara yol açtı. Ancak patlamayla ilgili soruşturmanın ardından İsrail, 9 Şubat 2002 civarında İdris'i intihar bombacısı ilan etti.[20] Bundan önce İdris bir "Güller Ordusu" çağrısında bulundu. Vefa, bir ikon haline geldi ve El-Aksa Şehitleri Tugayı'na bağlı olarak görev yaptı. Vefa, bir mülteci kampında doğdu ve çocukken babası öldü. Birinci İntifada sırasında mülteci kampının kadın komitesinde görev yaptı, mahkumların ailelerine yardım etti ve yiyecek dağıttı. Ölü doğum yaptığında ve asla tam süreye kadar bebek taşıyamayacağı söylendiğinde, kocası onu boşadı.[21]
  • Muriel Degauque, 9 Kasım 2005'te Irak'ta bir ABD askeri konvoyuna bombalı araçla intihar saldırısı gerçekleştiren Belçikalı bir Müslümandı. Aslen bir fırında çalıştı ve Müslüman bir erkekle evlendikten sonra Irak'a taşındı ve radikalleşti.[22]
  • 2010 yılında Rusya'nın Dağıstan kentinde canlı bomba yeleği giyen bir Kafkas militanının 17 yaşındaki dul eşi, Gubden köyündeki İçişleri Bakanlığı ofisine yaklaştı. Saldırgan, patlayıcılarını patlattığı, bir polis memurunu öldürdüğü ve dört kişiyi yaraladığı ofisin dışındaki bir güvenlik noktasında durduruldu. Saldırıyı Kafkasya Emirliği üstlendi.[23]
  • 22 Haziran 2015'te Nijerya'nın kuzeydoğusundaki Maiduguri şehrinde kalabalık bir balık pazarında iki kadın intihar bombacısı tarafından düzenlenen patlamalarda en az 20 kişi öldü.[24]
  • 23 Aralık 2016'da Bangladeş'teki ilk kadın intihar bombacısı, bir polis baskını sırasında patlayıcısını patlattı.[25]
  • 2018'de Puji Kuswati, kendisi ve kızları Fadila Sari ve Pamela Rizkita (sırasıyla on iki ve dokuz yaşındalar ve bu nedenle bombacı olmayı seçmiş sayılmazlar) GKI Diponegoro kilisesine saldırı düzenlediğinde Endonezya'nın ilk kadın intihar bombacısı oldu.[26][27]
  • 26 Nisan 2022'de 30 yaşındaki fen bilgisi öğretmeni ve iki çocuk annesi Shari Baloch Pakistan'daki Karaçi Üniversitesi'nde patlayıcılarını patlatarak üç Çinli öğretmeni öldürdü. Ayrılıkçı militan grup Belucistan Kurtuluş Ordusu (BLA), onun örgütün ilk kadın intihar bombacısı olduğunu iddia ederek olayın sorumluluğunu üstlendi.[28][29]

Nedenler ve sebepler[değiştir | kaynağı değiştir]

Kadın intihar bombacılarının gruplar tarafından kullanılmasının birkaç nedeni var. Teröristler, silah satın almaktan daha ucuza geldiği için bombacıları kullanıyor. Düşük riskli bir silah olarak kabul edilirler ve düşük teknoloji gerektirirler.[30] Çok fazla eğitim gerektirmezler, arkalarında çok fazla iz bırakmazlar, sürpriz unsuruna sahiptirler, hedeflenen popülasyonlara olduğu kadar yumuşak hedeflere de daha kolay erişebilirler ve genel halkı korkutma eğilimindedirler.[30] Kadın savaşçıların ölümcül eylemlerde bulunma olasılığı daha düşük görüldüğünden ve bu nedenle şüpheden kaçabildiklerinden, ideal savaşçılar olarak görülüyorlar.[31] Kıyafet ve cinsiyet klişeleri genellikle kadınlar tarafından güvenlik savunmalarını aşmak için kullanılır. Örneğin, hamile gibi görünen kadınlar, ilgili beklentileri ve klişeleri kendi çıkarlarına uygun hale getirerek, üst araması yapanların cesaretini kırar.[32] Kadınlar ayrıca, eylemlerini örtbas etmek ve tespit edilmekten kaçınmak amacıyla görünüşlerini "batılılaştırabilir". Kadınlar ayrıca, "bir örgüt için daha fazla kamuoyu sempatisi ve tanıtımı uyandırma" eğiliminde oldukları için intihar bombacısı olarak konuşlandırılıyor.[31] Bazı araştırmalara göre kadın bombacılar, erkek meslektaşlarına göre basında sekiz kat daha fazla yer alıyor.[33]

İsyancı örgütler, üye toplama konusunda da baskıyla karşı karşıya kalıyor ve örgütün konumunu sürdürmek için üslerini genişletmesine neden oluyor. Kadınların ve kızların savaşa girmesinin "genellikle lojistik taleplere yanıt olarak ortaya çıktığı iddia edildi: artan kayıp sayısı, hükümetin yoğunlaştırılmış baskıları erkeklere kıyasla tespit edilme ihtimallerinin daha düşük olması." [34] Bunun bir örneği Ocak 2002'de Hamas'ın ruhani lideri Şeyh Ahmed Yasin'in kadın bombacıları kullanmaktan vazgeçmesiydi. Aynı yılın ilerleyen zamanlarında Hamas, kadınları saflarına katma konusunda hevesli değildi. Ardından Ocak 2004'te Hamas ilk kadın intihar bombacısını kullandı. Hamas'ın buna karşı savunması, mücadelelerinin evrimiydi. Hedeflere ulaşmak için daha kolay erişime atıfta bulunan Hamas, kadınların bir yedek ordu olduğunu belirtti, bir ihtiyaç olduğunda onları kullandıklarını ifade ettiler.[8] İntihar saldırılarını taktik olarak kullanan terör örgütlerinin kadınları kullanmadan önce ortalama 13,5 yıl bekledikleri hesaplanıyor.[1] Bununla birlikte, kadınların erkeklerden daha yüksek öldürme oranlarına sahip olduğu, ortalama olarak erkeklerin öldürdüğünün dört katı kadar insan öldürdüğü bildirilmektedir.[32]

Terörist ve isyancı gruplar, kadın intihar bombacılarının tasvirinden yararlanmak için medyadan faydalanabilir. Kadınların medyadaki tasviri, çeşitli örgütlerin erkekleri saflarına katmasına ve motive etmesine yardımcı olabilir ve medyada kadınların yer alması, örgütlerin kendilerini birbirinden ayırmasına olanak tanır.[33] Ayrıca grup tabanlı mesajların iletilmesine de yardımcı olabilir. Örneğin, medyada yer alan haberler, grubun kadınları kullanacak kadar zor duruma düştüğünü vurgulayabilir. Medyanın kadın intihar bombacılarına olan ilgisi, ideolojik gerekçelendirmelerin aksine, kadınların katılımıyla ilgili duygusal açıklamaları inceleme eğilimindedir.

Bireysel motivasyonlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kadın intihar bombacılarının bu ölümcül eylemleri gerçekleştirmelerinin farklı sebepleri ve nedenleri var. Birincisi, birçok kişi bu tür görevleri yerine getirirken kişisel fedakarlık duygularından bahsediyor. Görevler, fedakarlık biçimleri olarak çerçevelendiklerinde halk için daha başarılı hale gelir. Toplum, "hayatını bu bağlamda sunan bir kadının, özveriliğin en derin biçimiyle uğraşıyor olarak görüldüğünü kabul etmeye zorlanacaktı." [34] Diğer araştırmalar, kadınların "kısır olmak, boşanmış olmak, kirletilmiş olmak, iffetsiz olmak vb. gibi düşmüş itibarlarını kurtarmak" için terörizme başvurduklarını öne sürüyor.[35] TİKK aracılığıyla özgürlük arayışı için mücadele etmek, kadınların kendilerini kurtarabilecekleri bir yol olarak görülebilir. Tamilli tecavüz kurbanlarının evlenmesi ve çocuk doğurması yasaklanma eğilimindedir. Kadın bombacıları anne olarak kavramsallaştırmak, intihar bombacılarının anne olamayacak kadınlara birer adak olarak hizmet etmesine izin verir.[36]

Kadın intihar bombacılarıyla ilgili literatürde kadınların sömürülmesi, onları erkek intihar bombacılarından ayıran ayırt edici bir unsurdur. Araştırma, kadınların kendi aileleri tarafından genellikle parasal tazminat karşılığında sömürüldüğü vakaları inceledi.[37]

Kadınlar, düşmanlarına karşı harekete geçmek için siyasi ve/veya tarihsel bağlamlar tarafından da motive edilebilirler. Örneğin, İsrail-Filistin çatışması bağlamında, Filistinli kadın intihar bombacılarının harekete geçmek için genellikle anti-Siyonizm ve İsrail'in anavatanlarını işgal etmesi tarafından motive edildiği kaydedildi. Filistinli hukuk bilgini Noura Erakat'a göre, "İsrail askeri işgali, Filistinli kadın haklarının boyun eğdirilmesine katkıda bulunan en önemli faktör değilse de önemli bir faktördür." [38] Bu durumda harekete geçmek için genellikle çevrelerinin siyaseti tarafından motive edilirler. Batılı feminist eleştirmen Amal Amireh, bombacının kendi siyasi grubunu ve milliyetçiliğini sık sık alenen ilan etmesi ve eylemi toplum içinde gözlemlenmek için bir gösteri olarak gerçekleştirmeleri de dahil olmak üzere, kadınların çatışmada siyasi failliklerini nasıl kullandıklarına dair örneklere dikkat çekiyor.[39] Ayrıca dini/siyasi beyin yıkamaya da dikkat çekilmelidir. TİKK gibi bazı örgütler, genç yaşları nedeniyle yetimleri saflarına katmaya odaklanarak beyin yıkamayı ve bunun gibi olaylara hazırlamayı çok daha kolay hale getiriyordu.[8]

İntihar bombacısı olmak için bireysel motivasyonlar değişir. Sebepler arasında "kişisel bir kaybın intikamını almak, aile adını kurtarmak, korunaklı bir monotonluk hayatından kaçmak, şöhret elde etmek veya içinde yaşadıkları ataerkil toplumları eşitlemek" yer alıyor.[32] Bir akrabanın ölümü, intihar saldırısı yapma kararını tetikleyebilir. Bazı kadınlar ise intikam almak için katılır. Örneğin araştırmalar, bazı kadınların hükümetin kaybolmadan işkenceye kadar gruba karşı işlediği suçlardan intikam almak için Tamil İlam Kurtuluş Kaplanları'na katıldığını gösteriyor. Hükümet baskısı TİKK'nı yalnızca cesaretlendirdi ve kadınlar giderek daha fazla ön planda alanda yer aldı.

Çeçenistan'da kadın bombaılar başlangıçta Rus güçleri tarafından öldürülen Çeçen erkek akrabalarının intikamını almak için daha kişisel nedenlerle olaya karıştı. Birçoğu savaşta öldürülen erkeklerin eşleri, anneleri, kız kardeşleri veya kadın akrabaları olduğu için "Kara Dullar" olarak anılırlar. Kara Dulların faaliyetlerinin, intihar saldırılarının toplumsal cinsiyet normlarını değiştirebileceği teorisini desteklediği kabul ediliyor. Militan katılımın genellikle erkekler tarafından gerçekleştirildiği düşünülürse, şiddet eylemlerine girişmek, kadınların çocuk yetiştirmek gibi geleneksel rollerine ilişkin kavramlara karşı çıkar. Bir terörle mücadele analisti olan Clara Beyler'a göre, "Erkek ve kadın intihar saldırganları arasında bir fark vardır: Kadınlar savaşı kendilerinden beklenen kaderden kaçmanın bir yolu olarak görürler. Kadınlar canlı bomba haline geldiklerinde sadece bir ülke, bir din, bir lider adına değil, cinsiyetleri adına da bir açıklama yapmak niyetindedirler." [40] Bazıları şiddetin kadınları güçlendirmeye yaradığını iddia ediyor. Bu anlamda bazıları, kadınların motivasyonlarını anlamanın kültürel bağlamlar aracılığıyla anlaşılması gerektiğini savunuyor.

Etkiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Ölümcüllük[değiştir | kaynağı değiştir]

2021'de yapılan bir araştırmaya göre, kadın intihar saldırıları "kadınların işgücünde, sivil toplumda ve protesto örgütlerinde büyük ölçüde bulunmadığı ülkelerde daha ölümcüldür." Bununla birlikte, "kadın inithar saldırılarının ölümcüllüğü zamanla düşüyor, bu da güvenlik güçlerinin sonunda kadınların teröre katılımına uyum sağladığını gösteriyor." [41]

Kadın intihar bombacılarını kullanmış örgütler[değiştir | kaynağı değiştir]

El-Aksa Şehitleri Tugayları, ortaya çıkışlarından bu yana birçok kadın intihar bombacısını siyasi silah olarak eğittiği bilinen bir terör örgütüdür. Ocak 2002'de örgüt, İsrailli yerleşimcileri Batı Şeria'dan çıkarmak ve tamamen bir Filistin devleti kurmak amacıyla İsrail içindeki ilk kadın intihar saldırısının sorumluluğunu üstlendi. Örgütün en çok Gazze Şeridi'nde aktif olduğu biliniyor, ancak İsrail ve Batı Şeria'nın içinde de saldırılar düzenliyor. 

Çeçenistan[değiştir | kaynağı değiştir]

Yaygın olarak "Kara Dullar" olarak anılan Shahidka, İslamcı Çeçen ayrılıkçı intihar bombacılarından oluşan bir gruptur. Hava Barayeva, 7 Haziran 2000'de bir Rus karakolunda kendini havaya uçurdu. 2001'de [42] Aiza Gazuyeva, Rus general Gaydar Gadjiyev'i intihar saldırısında öldürdü, bu Çeçen isyanının ilk kadın intihar saldırısıydı.[43] Grup, Moskova tiyatro rehine krizini gerçekleştirdi ve birçoğu Beslan Katliamı'na karıştı. Moskova'daki Rizhskaya metro istasyonunda 10 kişinin ölümüne yol açan bombalı saldırıyı, kimliği Beslan'daki okulu rehine alanlardan biri olduğu belirlenen bir kadın gerçekleştirmişti. 2004 Rus uçak saldırılarının kadın bombacılar tarafından gerçekleştirildiğine inanılıyor. 2010 Moskova metrosu saldırılarının faillerinden ikisi kadındı; Bir militanla evli olan Dzhanet Abdullayeva ve Maryam Sharipova.[14] Ekim 2013 Volgograd otobüs saldırısı bir kadın tarafından gerçekleştirildi.

Filistinli bombacılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Darine Ebu Aisha'nın bir intihar saldırısı düzenlediği gün, İslamcı militan grup Hamas'ın dini lideri Şeyh Ahmed Yasin, kadınların intihar saldırılarına katılmasına izin veren ve bu kadın şehitlerin cennette alacakları ödülleri listeleyen bir fetva verdi. Ayrıca Hamas'ın İsraillileri vurmak için çok sayıda kadın intihar bombacısı göndereceğine söz verdi.

İslam dünyasında buna tepkiler karışıktı. Birçoğu kadın intihar bombacısını selamlarken ve herkesi cihada tam olarak katılmaya çağırırken, bazıları anneleri çocuklarından koparmanın ve onları kendilerini patlatmaya göndermenin zulmünü eleştirdi.

Önemli kadın Filistinli intihar bombacıları şunları içerir:

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b Davis, Jessica. "Evolution of The Global Jihad: Female Suicide Bombers in Iraq." Studies in Conflict & Terrorism 36.4 (2013): 279-291. Academic Search Complete. Web November 16, 2015.
  2. ^ R.S. (23 Ekim 2017). "Why Boko Haram uses female suicide-bombers". The Economist. 18 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022. 
  3. ^ "Female Suicide Bombers" (PDF). 6 Ekim 2005 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  4. ^ "'I Had to Be the Voice of Women': The First Female Hijacker Shares Her Story | Broadly". Broadly (İngilizce). 19 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2017. 
  5. ^ a b Weinberg (1987). "Italian women terrorists". Studies in Conflict & Terrorism. 9 (3): 241-262. doi:10.1080/10576108708435630. 
  6. ^ Outlaw woman: a memoir of the war years, 1960-1975. San Francisco, CA: City Lights. 2001. s. 154. ISBN 9780872863903.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  7. ^ Encyclopedia of Women and Crime. Phoenix, AZ: Onyx Press. 2000. ISBN 9781573562140.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  8. ^ a b c d "Female suicide bombers" (PDF). June 2004. 21 Ekim 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  9. ^ a b "Women of War: The Female Fighters of the Liberation Tigers of Tamil Eelam". Cornell International Affairs Review (İngilizce). 7 (2). 2014. 27 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  10. ^ a b Dying to Win. New York: Random House Trade Paperback. 2005. s. 226. ISBN 978-0812973389.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  11. ^ Mullins (1 Kasım 2004). "Gender, Streetlife and Criminal Retaliation*". Criminology (İngilizce). 42 (4): 911-940. doi:10.1111/j.1745-9125.2004.tb00540.x. ISSN 1745-9125. 
  12. ^ "A Fact Sheet form the Worldwide Incidents Team. Retrieved 2017-14-04" (PDF). 14 Ocak 2009 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  13. ^ "Lebanon's women warriors". Al Jazeera. 10 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2017.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  14. ^ a b Blair (17 Şubat 2015). "Revealed: world's deadliest female terrorists". 10 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016. 
  15. ^ "Becoming Militant: Narrative of (Dis?) embodiment in Visakesa Chandrasekaram's Tigers Don't Confess" (PDF). Outskirts. 33. 2015. 5 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 6 Eylül 2016.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  16. ^ "Suicide attack on Sri Lanka's top military commander leaves 8 dead". The New York Times (İngilizce). 25 Nisan 2006. ISSN 0362-4331. 28 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2022. 
  17. ^ "Sri Lanka: At least 17 dead, over 43 injured in two blasts in Colombo - Sri Lanka". ReliefWeb (İngilizce). 28 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2022. 
  18. ^ a b Inigo Gilmore: Woman suicide bomber shakes Israelis, Daily Telegraph, 28 January 2002
  19. ^ "Female bomber's mother speaks out". BBC. 30 Ocak 2002. 6 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2011. 
  20. ^ James Bennet: Israelis Declare Arab Woman Was in Fact a Suicide Bomber, The New York Times, 9 February 2002 (req. subscr.)
  21. ^ Eager, Paige Whaley (2016). From freedom fighters to terrorists : women and political violence. Routledge. ISBN 9780754672258. OCLC 950471809. 
  22. ^ "Raised as Catholic in Belgium, She Died as a Muslim Bomber". The New York Times (İngilizce). 6 Aralık 2005. ISSN 0362-4331. 9 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2021.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  23. ^ "Twelve die in Dagestan bombings". BBC News. 31 Mart 2010. 9 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016. 
  24. ^ "Nigeria violence: Bomb at fish market kills at least 20" (İngilizce). BBC News. 22 Haziran 2015. 23 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016. 
  25. ^ "Bangladesh's female jihadists". Dhaka Tribune. 23 Aralık 2016. 10 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2016. 
  26. ^ Kate Lamb (13 Mayıs 2018). "Indonesia church bombings: police say one family and their children behind attacks". The Guardian. 13 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  27. ^ "Indonesia's first female suicide bomber a mum of 4, SE Asia News & Top Stories". The Straits Times. 13 Mayıs 2018. 25 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2018. 
  28. ^ "Female graduate student behind Pakistan university attack: Report". www.aljazeera.com (İngilizce). 27 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2022. 
  29. ^ "Pakistan attack: Chinese killed in blast in Karachi". BBC News (İngilizce). 26 Nisan 2022. 26 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2022. 
  30. ^ a b "Female Suicide Bombers: Coerced or Committed?". Global Security Studies. 7. Bahar 2016.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  31. ^ a b Wood (24 Ocak 2017). "Women on the frontline" (PDF). Journal of Peace Research (İngilizce). 54 (1): 31-46. doi:10.1177/0022343316675025. 23 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Kasım 2022. 
  32. ^ a b c "Bombshells: Women and Terror". Gender Issues (İngilizce). 28 (1–2): 1-21. 1 Haziran 2011. doi:10.1007/s12147-011-9098-z. ISSN 1098-092X.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  33. ^ a b "Women and Jihad: The motivation of female suicide bombers". The Jerusalem Post. 11 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2017. 
  34. ^ a b "In the Name of the Cause: Women's Work in Secular and Religious Terrorism". Studies in Conflict & Terrorism. 28 (5): 353-373. 1 Eylül 2005. doi:10.1080/10576100500180337. ISSN 1057-610X.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  35. ^ "Attitudes towards female suicide bombers in Palestine and Tamil Sri Lanka". Behavioral Sciences of Terrorism and Political Aggression. 7 (3): 200-209. 2 Eylül 2015. doi:10.1080/19434472.2015.1009482. ISSN 1943-4472.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  36. ^ "Cross-Regional Trends in Female Terrorism". Studies in Conflict & Terrorism. 26 (3): 171-195. 1 Mayıs 2003. doi:10.1080/10576100390211419. ISSN 1057-610X.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  37. ^ "Deadly secret of the black widows" (İngilizce). 5 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2017.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  38. ^ Erakat, Noura. "Arabiya Made Invisible: Between Marginalization of Agency and Silencing of Dissent" in Arab & Arab American Feminisms: Gender, Violence, & Belonging. Syracuse, N.Y.: Syracuse University Press, 2011. eBook Collection (EBSCOhost). Web. November 18, 2015
  39. ^ Amireh, Amal. "Palestinian Women's Disappearing Act: The Suicide Bomber Through Western Feminist Eyes" in Arab & Arab American Feminisms: Gender, Violence, & Belonging. Syracuse, N.Y.: Syracuse University Press, 2011. eBook Collection (EBSCOhost). Web. November 18, 2015
  40. ^ "Messengers of Death - Female Suicide Bombers". www.ict.org.il (İngilizce). 18 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2017. 
  41. ^ "Wolves in Sheep's Clothing: Assessing the Effect of Gender Norms on the Lethality of Female Suicide Terrorism". International Organization (İngilizce). 75 (3): 769-802. 2021. doi:10.1017/S0020818321000035. ISSN 0020-8183. 27 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  42. ^ "The Brides of Allah: The Terror Threat of Black-Widow Suicide Bombers to the Winter Olympics. Web Retrieved 2017-14-04". HuffPost. 13 Şubat 2014. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  43. ^ "Women - 'human bombs': They make the death and girls aged 10 years. web Retrieved 2017-14-04". 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  44. ^ Rationality, Democracy, and Justice: The Legacy of Jon Elster (İngilizce). Cambridge University Press. 5 Şubat 2015. ISBN 978-1-316-12373-7. 
  45. ^ "Human-bomb mother kills four Israelis at Gaza checkpoint". The Guardian (İngilizce). 14 Ocak 2004. ISSN 0261-3077. 8 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)

Daha fazla[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kadın_intihar_bombacısı&oldid=32558963" sayfasından alınmıştır