İçeriğe atla

Bernard Berenson

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Bernard Berenson
DoğumBernhard Valvrojenski
26 Haziran 1865(1865-06-26)
Butrimonys, Vilnius Guberniyası, Rus İmparatorluğu
Ölüm6 Ekim 1959 (94 yaşında)
Villa I Tatti, Floransa, İtalya
MilliyetAmericalı
Mesleksanat tarihçisi
Tanınma nedeniDrawings of the Florentine Painters [1]
EvlilikMary Berenson
Akraba(lar)Senda Berenson Abbott (sister)

Bernard Berenson (d. 26 Haziran 1865 - ö. 6 Ekim 1959), Rönesans konusunda uzmanlaşmış Amerikalı bir sanat tarihçisiydi. Floransalı Ressamların Çizimleri adlı kitabı uluslararası bir başarıydı. Bazı yazılarda eşi Mary'nin büyük bir eli olduğu düşünülmektedir.[2]

Berenson, Amerikan koleksiyoncular tarafından yeni ilgi gördükleri ve yargılarına sanat dünyasında büyük saygı duyulduğu bir zamanda, Eski Ustaların atıfta önemli bir figürüydü. Son araştırmalar, kendisine ödenen olağanüstü yüksek komisyonlardan etkilenmiş olabilecek bazı kimlik doğrulamaları hakkında şüphe uyandırdı.

Kişisel hayat

[değiştir | kaynağı değiştir]
Bir gondolda Cole Porter, Linda Lee Thomas, Bernard Berenson ve Howard Sturges, 1923

Berenson, Bernhard Valvrojenski'de Butrimonys, Vilnius Valiliği'nde (şimdi Litvanya'nın Alytus bölgesinde) Litvak ailesinde doğdu - babası Albert Valvrojenski, annesi Judith Mickleshanski ve Senda Berenson Abbott da dahil olmak üzere küçük kardeşlerdi.[3] Babası Albert, klasik Yahudi öğreniminin eğitici bir yolunu izleyerek büyüdü ve bir haham olmayı düşündü. Bununla birlikte, Yahudilerin seküler topluma daha fazla entegrasyonunu savunan bir Avrupa hareketi olan Haskalah'ın uygulayıcısı oldu. Evi ve kereste işi yerle bir edildikten sonra, Bernard'a İbranice ve Aramice bir öğretmenle kaydolması için baskı yapan daha gelenekçi kayınpederiyle birlikte yaşadı. 1875'te Rus İmparatorluğu'nun Vilnius Valiliğinden Boston, Massachusetts'e göç ettiler ve bunun üzerine aile adı "Berenson" olarak değiştirildi. Berenson, 1885'te Hristiyanlığa döndü ve bir Episkopal oldu.[4] Daha sonra İtalya'da yaşarken Katolikliğe geçti.[5][6][7]

Boston Latin Okulu'ndan mezun olduktan sonra, 1883-84 arası Boston Üniversitesi Liberal Arts College'e bir çaylak (İngilizce: freshman) olarak de devam etti ama bu kurumdan Sanskritçe 'de talimat alamayıp ikinci yılında Harvard Üniversitesi'e transfer oldu.[8] Harvard'dan mezun oldu ve kendi başına önemli bir sanat tarihçisi olan Mary Smith ile evlendi. Mary, Logan Pearsall Smith'in ve Bertrand Russell'in ilk eşi Alys Pearsall Smith'in kız kardeşiydi. Mary daha önce avukat Frank Costelloe ile evliydi. Bernard Berenson ayrıca Belle da Costa Greene ile uzun bir ilişki içindeydi. Samuels (1987), Mary'nin bu ilişkiyi "(bazen) isteksizce kabul etmesinden" bahseder.

Arkadaşları arasında The Wall Street Journal'da ve denemeler kitabı Yestermorrow'da arkadaşlıkları hakkında yazan Amerikalı yazar Ray Bradbury; II. Dünya Savaşı sırasında Floransa'da yaşayan Natalie Barney ve aynı zamanda ortağı Romaine Brooks; ve sanat koleksiyoncusu Edward Perry Warren vardı.[9] Arkadaşları arasında Isabella Stewart Gardner, Ralph Adams Cram ve George Santayana da vardı, son ikisi birbirleriyle Bernard aracılığıyla tanışmışlardı.[10]

Bir aktris olan Marisa Berenson, Louis Kossivitsky aracılığıyla Berenson'un uzak bir kuzenidir. Louis, Berenson'un babasının erkek yeğeni, kız kardeşinin yetim oğlu Albert Valvrojenski'ydi. ABD'ye vardıklarında hem Koussivitsky hem de Valvrojenski Berenson adını aldı (Meryle Secrest, Being Bernard Berenson, s. 34). Kız kardeşi Berry Berenson oyuncu/fotoğrafçı ve aktör Anthony Perkins'in karısıydı. Berry, 11 Eylül 2001'de New York'taki American Airlines Uçuş 11'deki saldırılarda öldü.

Profesyonel hayat

[değiştir | kaynağı değiştir]
Bernard Berenson, 1911'de malikanesi Villa I Tatti'nin bahçesinde

1900'lerin başındaki ABD koleksiyonerleri arasında Berenson, Rönesans sanatının en önemli otoritesi olarak görülüyordu. Kariyerinin başlarında Berenson, Giovanni Morelli'nin karşılaştırmalı inceleme tekniklerini John Addington Symonds'un ortaya koyduğu estetik fikirle birleştirerek kendi benzersiz uzmanlık yöntemini geliştirdi ve John Addington Symonds, bir sanatçının kişiliğinin bir şeyin sanat eserleriyle tespit edilebileceğini söyledi.[11] Yaklaşımı Avrupalı sanat tarihçileri ve uzmanları arasında tartışmalı kalırken, yeni moda Rönesans sanatının karmaşık ve hain pazarında gezinmek için yardıma ihtiyaç duyan Isabella Stewart Gardner gibi birkaç önemli Amerikan sanat koleksiyoncusunun danışmanı olarak çok önemli bir rol oynadı. Berenson'un uzmanlığı sonunda o kadar iyi kabul edildi ki, yazarlık kararı bir resmin değerini önemli ölçüde artırabilir veya azaltabilirdi. Bu bakımdan Berenson'un etkisi muazzamdı,% 5 komisyonu ise onu zengin bir adam yaptı. (Charles Hope'a göre, "birçok işe mali bir ilgisi vardı ... Berenson'un gizli tutmayı seçtiği bir düzenleme."[12])

Rönesansın Venedik Ressamları adlı eserinden Yapıtlarına Bir Dizin ile (1894) başlayarak, ustalık ve sistematik yaklaşım karışımı son derece başarılı oldu. 1895'te, Yapıcı Sanat Eleştirisi Üzerine Bir Deneme olan Lorenzo Lotto adlı eseri, özellikle Heinrich Wölfflin tarafından geniş eleştiriler aldı. Hemen ardından William James tarafından "yüksek sanatın yorumlanmasına yönelik temel psikolojik kategorileri" yenilikçi uygulamasıyla övülen Rönasansın Florentine Ressamları (1896) izledi.

1897'de Berenson, Rönesans'ın Orta İtalyan Ressamları'nı yayınlayan akademik ama kullanışlı kılavuz serisine bir çalışma daha ekledi. Bundan sonra altı yıllık öncü çalışmalarını, yaygın olarak en derin ve en önemli kitabı olarak kabul edilen, 1903'te yayınlanan Florentine Ressamların Çizimleri'ne adadı.

1907 yılında kendisinin Klasisizm aşkı ve Modern sanata duyduğu tiksinme ile ilişkilendirebilen Mannerist sanatın hala yıkıcı ve tartışmalı yargıyla ifade edildiği Rönesansın Kuzey İtalyalı Ressamlarını yayınladı. İlk eserleri daha sonra geniş çapta tercüme edilip yeniden basılan en ünlü kitabı Rönesansın İtalyan Ressamları'na (1930) eklendi. Ayrıca "Söylenti ve Düşünce" ve "Gün Batımı ve Alacakaranlık" adlı iki cilt dergi de yayınladı. Aynı zamanda Estetik ve Tarih ve Otoportre için Eskiz kitabının yazarıdır.

I Tatti

[değiştir | kaynağı değiştir]

En azından 17. yüzyıldan beri "I Tatti" olarak adlandırılan Floransa yakınlarındaki Settignano'daki güzel konutu, İtalyan Rönesansının tüm alanlarında çalışan akademisyenlere burs sunan bir araştırma merkezi olan Harvard İtalyan Rönesans Araştırmaları Merkezi oldu. Harvard'a ölümünden çok önce, karısı Mary'nin acısına dilemişti. Berenson'un en kalıcı mirası olarak gördüğü sanat koleksiyonuna ve sanat tarihi ve hümanizm üzerine kitaplarından oluşan kişisel kütüphanesine ev sahipliği yapıyor. 1920'lerde I Tatti'deki Berenson "sarayında" günlük hayatın canlı bir portresi, Sir Kenneth Clark'ın 1974 tarihli anı kitabı Another Part of the Wood'da bulunabilir. "İkinci Dünya Savaşı sırasında, Faşist yetkililer ve daha sonra Alman efendileri tarafından zar zor tolere edilen Berenson," I Tatti "de kaldı. Cephe hattı 1944 yazının sonunda ona ulaştığında, günlüğüne şöyle yazdı: " Yamacımız, Via Bolognese boyunca Alman geri çekilme ana hattı ile bir yan yol arasında yer alıyor. . . Alman artçı koruma eyleminin ortasındayız ve ciddi şekilde açığa çıktık. ". Dikkate değer bir şekilde, onun gözetimi altında, villa zarar görmemişti. Careggi'deki bir villaya taşınan koleksiyonlarının büyük bir kısmı da zarar görmemişti. Ancak, Berenson'un Borgo San Jacopo'daki Floransa dairesi, Almanya'nın Floransa'dan çekilmesi sırasında bazı değerli içeriğiyle birlikte tahrip edildi.[13] Savaştan önce ve sonra Berenson'un İtalya'daki yaşamının kişisel anıları ve fotoğraflarının yer aldığı bir başka anı da Kinta Beevor'un "A Tuscan Childhood" [New York: Vintage Books, 2000; c.1993] yazıldı.

Berenson'un, Titian'a atfettiği Allendale Doğumu.

Berenson, 1912'de gizli bir anlaşmayla, dönemin en etkili sanat satıcısı Joseph Duveen ile yakın bir ilişki yaşadı ve bu alan hakkında bilgisi olmayan tanınmış koleksiyonculara eser satışını tamamlamak için genellikle Berenson'un fikrine büyük ölçüde güveniyordu. Berenson sessizdi ve doğası gereği düşünceliydi bu da bazen onunla gürültülü Duveen arasında sürtüşmeye neden oluyordu. İlişkileri, Samuel H. Kress'in koleksiyonuna yönelik bir resim olan Allendale Nativity (diğer adıyla Washington'daki Ulusal Galeri'de Çobanların Hayranlığı) üzerine çıkan bir anlaşmazlığın ardından 1937'de kötü koşullarda sona erdi. Duveen onu bir Giorgione olarak satıyordu ancak Berenson bunun erken bir Titian olduğuna inanıyordu. Resim artık bir Giorgione olarak kabul ediliyor. Berenson, Duveen'e yardım etmenin yanı sıra, Londra'daki Colnaghi ve Duveen'den ayrılmasının ardından New York'tan Wildenstein gibi diğer önemli sanat galerilerine de danışmanlık yaptı.

1923'te Berenson, Andrée Hahn tarafından Duveen'e karşı açılan ünlü bir davada uzman tanıklık yapması için çağrıldı. 1920'de Hahn, Leonardo'nun La belle ferronnière'sinin bir versiyonu olduğuna inandığı ve yazarı hala tartışılan[14] Duveen, Hahn'ın Leonardo'nun resme atfettiği resmi reddetti ve bunu hiç görmedi. Sonuç olarak Hahn ona dava açtı. 1923'te Hahn'ın resmi Louvre versiyonuyla karşılaştırılmak üzere Paris'e getirildi. Duveen, Berenson'un ve diğer uzmanların onun fikrine verdiği desteği topladı ve Hahn'ın resmini bir kopya olarak reddetti. Uzman tanıkların görünmediği 1929'da New York'taki duruşmada jüri kısmen Berenson'un Paris tanıklığından ikna olmadı çünkü kısmen orada çapraz sorgulama yapılırken resmin yapıldığı ortamı hatırlayamadı. Ayrıca Berenson'un ve Roger Fry ve Sir Charles Holmes gibi Paris'te ifade veren diğer uzmanların daha önce Duveen'e ücretli uzmanlık sağladığı ortaya çıktı. Duveen, bölünmüş bir kararın ardından Hahn ile mahkemeden çıkarılırken tüm hikâye Berenson'un itibarına zarar verdi.

Berenson, 1958'de Amerikan Sanat ve Bilim Akademisi[15] 'ne akademi üyesi olarak seçildi. 94 yaşında Settignano, İtalya'da öldü.

Son zamanlardaki araştırmalar, Berenson'un Duveen ile yaptığı gizli anlaşmaların kendisine, gelirin % 25'ine kadar önemli kar getirdiğini ve onu zengin bir adam yaptığını ortaya koymuştur. Bu açık çıkar çatışması, Duveen için yaptığı doğrulamaların birçoğunu şüpheye düşürdü ve bunlardan bir kısmının Duveen için çalıştıktan sonra daha iyimser, dolayısıyla önemli ölçüde daha değerli hale geldiği, dikkatli bir incelemeyle gösterildi. Henüz sistematik bir karşılaştırma yapılmadı, ancak yetmiş çalışmanın kısmi bir incelemesi bu olasılığa işaret eder. (Meryle Secrest, "Bernard Berenson Olmak", 1979, Ek, s. 399) Konu hala tartışmalıdır.

Berenson, İtalyan Rönesans resimlerinden ve nesnelerinden oluşan daha iyi bilinen koleksiyonuna ek olarak, Arap ve Fars resimlerinden oluşan seçkin bir koleksiyon da dahil olmak üzere Asya sanatına büyük bir ilgi gösterdi.[16]

Yazışma

[değiştir | kaynağı değiştir]

2006'da İngiliz tarihçi Hugh Trevor-Roper'in 1947-60 yılları arasında yazdığı mektupları içeren ve editörlüğü Richard Davenport-Hines, baskısı Weidenfeld & Nicolson tarafından yapılan– Letters from Oxford: Hugh Trevor-Roper to Bernard Berenson, (Türkçe adı:Bernard Berenson'a Oxford: Hugh Trevor-Roper'dan mektuplar) adlı kitap yayınlandı.

2015 yılında Yale University Press, Kenneth Clark'ın Berenson ile yazışmalarını Robert Cumming tarafından düzenlenmiş ve açıklanmış olan 1925–1959, My Dear BB: The Letters of Bernard Berenson and Kenneth Clark, kitabında yayınladı.

Berenson ve San Diego merkezli Norah Bisgood Woodward arasında dokuz yıllık yazışma (1950-1959), UC San Diego Kütüphanesi'nde Özel Koleksiyonlar ve Arşivler tarafından düzenlenmektedir.[17]

Berenson ve Ernest Hemingway, 1949-1957 yılları arasında sekiz yıllık bir yazışma tuttu: Jobst C. Knigge: Ernest Hemingway ve Bernard Berenson. A Strange Friendship, Humboldt University (açık erişim), Berlin 2019.

Eserleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Rönesans Venedik Ressamları (1894)
  • Lorenzo Lotto : Yapıcı Sanat Eleştirisinde Bir Deneme (1895)
  • Rönesans Floransalı Ressamlar (1896)
  • Rönesans'ın Orta İtalyan Ressamları (1897)
  • Kalite Anlayışı: İtalyan Sanatının İncelenmesi ve Eleştirisi (1901; ikinci seri, 1902)
  • Floransalı Ressamların Çizimleri (1903, 1938 ve 1961'de revize edildi) [18][19]
  • Rönesans'ın Kuzey İtalyan Ressamları (1907)
  • Fransisken Efsanesinin Siyenli Ressamı (1910)
  • Amerika'da Venedik Resmi: On Beşinci Yüzyıl (New York, 1916)
  • Sienese Resminin İncelenmesinde Denemeler (New York, 1918)
  • Görsel Sanatlarda Estetik ve Tarih (Estetica, Etica e Storia nelle Arti della Rappresentazione Visiva) (1948)
  • Rönesansın İtalyan Ressamları (1952)
  • Söylenti ve Yansıma (New York, 1952)
  • Caravaggio : Uyumsuzluğu ve Şöhreti (1953)
  • Görmek ve Bilmek, New York Grafik Topluluğu, Ltd. (1953)
  • Piero della Francesca veya The Ineloquent in Art, The Macmillan Company (New York, 1954)
  • Tutkulu Sightseer: 1947'den 1956'ya günlüklerden (New York, 1960)
  • Gün Batımı ve Alacakaranlık (New York, 1963)

Kitaplarının çoğu Amerika Birleşik Devletleri'nde yayınlandı ve birçok baskıdan geçti.

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Patricia Luce Chapman: Sevgiyle Bernard Berenson'a (2005).
  • SN Behrman: Duveen (1951, 1952).
  • Kenneth Clark: Ormanın Başka Bir Parçası (1974).
  • Rachel Cohen: Bernard Berenson: Resim Ticaretinde Bir Hayat (2013).
  • Joseph Connors, Louis Waldman, editörler.: Bernard Berenson Formation and Heritage (2014).
  • Mary Ann Calo: Bernard Berenson ve Yirminci Yüzyıl (1994).
  • Simon Gray : The Old Masters Berenson'ın baş karakter olduğu bir oyun. (2004).
  • John Pope-Hennessy "Bernard Berenson", Dizionario Biografico degli Italiani, 34 (1988).
  • Ernest Samuels: Bernard Berenson: Bir Uzmanın Yapılması (1979).
  • Ernest Samuels: Bernard Berenson: Bir Efsanenin Yapılışı (1987).
  • Cynthia Saltzman: Eski Ustalar, Yeni Dünya: America's Raid on Europe's Great Pictures (2008).
  • Meryle Secrest: Bernard Berenson Olmak: Bir Biyografi . Holt, Rinehart & Winston (1979), Weidenfeld & Nicolson (1980).
  • Colin Simpson: Sanatsal Ortaklar: Bernard Berenson ve Joseph Duveen (1986).
  • Carl Brandon Strehlke ve Machtelt Brüggen Israëls (editörler.): Bernard and Mary Berenson Collection of European Paintings at I Tatti, Florence-Milan: Villa I Tatti, Officina Libraria ile birlikte, 2015
  • William Weaver : Bir Mükemmellik Mirası: Villa I Tatti'nin Hikayesi (1997).

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ "The Drawings of the Florentine Painters: From Print Catalog to Linked Open Data". journal.code4lib.org. 18 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Haziran 2018. 
  2. ^ "Dictionary of Art Historians - Mary Berenson". arthistorians.info. 4 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2016. 
  3. ^ Senda Berenson: The Unlikely Founder of Women's Basketball. Amherst: University of Massachusetts Press. 2007. s. 5. ISBN 978-1558495685. 
  4. ^ "Dictionary of Art Historians - Bernard Berenson; Bernhard Berenson". arthistorians.info. 23 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  5. ^ Russell (4 Kasım 1979). "Devotee Of Beauty; Berenson". The New York Times. 30 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2021. 
  6. ^ Clurman (20 Mayıs 1979). "Berenson's path to Parnassus". 24 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mart 2022. 
  7. ^ "The heiress and the art critic". The Boston Globe. 28 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  8. ^ Boston University College of Liberal Arts Class of 1887 50th Anniversary Memory Book, published 1937
  9. ^ The Mount Vernon Street Warrens: A Boston Story, 1860–1910. Charles Scribner's Sons. 1989. Erişim tarihi: 4 Ocak 2018. 
  10. ^ Senda Berenson: The Unlikely Founder of Women's Basketball. Amherst: University of Massachusetts Press. 2007. s. 8. ISBN 978-1558495685. 
  11. ^ Johnston (2016). "The Correggiosity of Correggio: On the Origin of Berensonian Connoisseurship". I Tatti Studies in the Italian Renaissance. 19 (2): 385-425. doi:10.1086/688438. 
  12. ^ "The Art of the Phony". New York Review of Books. 11 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2013. 
  13. ^ WORKS OF ART IN ITALY, losses and survival, London 1945 compiled from War Office Reports of the British Committee on the Preservation and Restitution of Works of Art, Archives and Other Material in Enemy Hands, in Engramma n. 61 (freely available online)
  14. ^ Painting seen here 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., bottom of the page
  15. ^ "Book of Members, 1780–2010: Chapter B" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. 18 Haziran 2006 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Haziran 2011. 
  16. ^ Gauvin Alexander Bailey, ‘The Bernard Berenson Collection of Islamic Painting at Villa I Tatti: Mamluk, Ilkhanid, and Early Timurid Miniatures,’ Oriental Art XLVII, 4 (September 2001): 53–62‘The Bernard Berenson Collection of Islamic Painting at Villa I Tatti: Turkman, Uzbek, and Safavid Miniatures,’ Oriental Art XLVIII, 1 (February 2002): 2–16
  17. ^ "Register of Bernard Berenson Correspondence - MSS 694". libraries.ucsd.edu. 3 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2015. 
  18. ^ ″without doubt his most remarkable and lasting contribution as an art historian,″ Bambach, Carmen C., ″Bernard Berenson's 'The Drawings of the Florentine Painters Classified, Criticised and Studied as Documents in the History and Appreciation of Tuscan Art, with a Copious Catalogue Raisonné', 1903," The Burlington Magazine, Vol. 151, No. 1279, Art in Italy (Oct., 2009), pp. 692-696. https://www.jstor.org/stable/40480363?seq=1
  19. ^ The Drawings of the Florentine Painters by Bernard Berenson.

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Berenson&oldid=32734677" sayfasından alınmıştır