Andrey Andreyev
| Andrey Andreyeviç Andreyev Андре́й Андре́евич Андре́ев | |
|---|---|
| |
| Andrey Andreyev (1935) | |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 30 Ekim 1895 Kuznetsovo |
| Ölüm | 5 Aralık 1971 (76 yaşında) Moskova |
| Milliyeti | Sovyet, Rus |
| Partisi | Sovyetler Birliği Komünist Partisi |
Andrey Andreyeviç Andreyev (Rusça: Андре́й Андре́евич Андре́ев; d. 30 Ekim 1895 - ö. 5 Aralık 1971), Sovyet siyasetçi, bakan. Josef Stalin döneminde politik olarak yükseldi, 1926'da aday olarak Politbüro'ya katıldı, 1932'te tam üye oldu. Sovyetler Birliği Komünist Partisi Parti Kontrol Komitesi'nin 1930-1931 arası ve 1939-1952 arası başkanlığı görevi yaptı. 1952'de Andreyev Politbüro'dan uzaklaştırıldı ve Yüksek Sovyet Başkanlığı'nın bir üyesi olarak büyük ölçüde onursal bir konuma yerleştirildi.
Biyografi[değiştir | kaynağı değiştir]
Erken yıllar[değiştir | kaynağı değiştir]
Andrey Andreyevich Andreyev, köylü bir ailenin çocuğu olarak 30 Ekim 1895 tarihinde Smolensk oblastında doğdu.[1] Moskova'da bulaşıkçı olarak çalışmak için 13 yaşındayken köyü terk etti.[2] İşçi eğitim kurslarına katıldı ve 15 yaşına geldiğinde Marksist bir çevreye katıldı. 1914'te Putilov silah fabrikasında çalışmak üzere Petrograd'a yerleştikten sonra Bolşeviklere katıldı. I. Dünya Savaşı sırasında, yasadışı siyasi çalışmalar yürütürken hastane yöneticisi olarak çalıştı. 1915-16 yıllarında Bolşeviklerin Petrograd komitesinin bir üyesiydi ve Çar'ın yıkılmasından önceki grev dalgasının organizatörlerinden biriydi. Şubat Devrimi sonrasında Petrograd Metal İşçileri Sendikası'nın kurulmasına yardım etti.[3] Bolşevik lider Vladimir Lenin'i Nisan 1917'de sürgünden döndüğü zaman karşılayan grubun içinde kaldı. Aynı ay Bolşevik konferansında, Lenin'in ikinci bir devrim çağrısını destekleyen genç delegelerden biriydi.
Politik kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]
Andreyev, Rus İç Savaşı'nın ilk bölümünDE, fabrikaların millileşmesini denetlediği Ural’larda bir sendika ve komünist parti organizatörü olarak ÇALIŞTI yeni Sovyet cumhuriyetine metal ve gıda tedarik edildiğinden emin olmakla görevlendirildi. 1919'da metal işçileri sendikasının lideri olarak Ukrayna'ya ve Tüm Rusya Merkezi Sendikalar Konseyi'ne (TUC) üye oldu. 1919’un son bölümünde Lenin, verimliliğe zarar vereceği ve ekonomik toparlanmayı geciktireceğine inandığı sendikaların demokratik kontrolünü isteyen sendikaların ağır muhalefetine karşı geldi. Andreyev, Lenin'in çizgisini destekleyen azınlıklardan biriydi.[4] Demiryolu işçileri sendikası başkanlığına atandı ve Mart 1920’deki 9. Komünist Parti Kongresi’nde 19 üyeli Merkez Komite’ye seçilen Mihail Tomski ve Janis Rudzutaks'la birlikte üç sendika liderinden biriydi. Bu kurum Politbüro'nun oluşturulmasından önce, Rusya’yı ve eski sömürgelerini etkili bir şekilde yöneten organdı. 24 yaşında olan Andreyev komitenin en genç üyesiydi (ikinci genç kişi 31 yaşındaki, Nikolay Buharin idi.) 1920-21 döneminde, Merkez Komitesi sendikaların rolü üzerine 10-9 bölündü. Leon Troçki başkanlığındaki azınlık, devlete dahil edilmelerini önerdi; Lenin liderliğindeki ve Josef Stalin de dahil olmak üzere çoğunluk parti kontrolünde varlığını sürdürdüğünü savundu. Andreyev azınlığı destekleyen tek sendikacıydı.[5] Azınlığı oluşturan dokuz kişiden sekizi (ve diğer on kişiden beşi) 1930'larda öldürüldü. Stalin ve Andreyev, 20 yıl sonra hala hayatta olan nadir insanlardandı.
Andreyev, 1952 Ekim'inde düzenlenen parti kongresinde Politbüro'dan resmen çıkarıldı. Stalin’in ölümünden sonra, 1954-56’da Merkez Komisyon Başkanı olarak geri getirildi ve[6] Büyük Sovyet Başkanlığı’na üye oldu,[6] bu görev büyük ölçüde onursal bir pozisyondu. Kruşçev'e ve haleflerine tehdit olmadığından destalinizasyona genel olarak sessiz kaldı. Bununla birlikte öldükten sonra, Andreyev'in cenazesine ya Kruşçev'in muhalifleri Leonid Brejnev ve Aleksey Kosigin katıldı.[7]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Lenin's Comrade in Arms: The 90th anniversary of the birth of A.A.Andreyev". Pravda. 30 Ekim 1985.
- ^ "Андре́й Андре́евич Андре́ев". wikipedia-ru.
- ^ Shmidt, O.Yu. (Chief Editor) Bukharin N.I. (1926). Большая советская энциклопедия Vol. 2. Moskova. s. 732.
- ^ Schapiro, Leonard (1965). The Origin of the Communist Autocracy, Political Opposition in the Soviet State: First Phase, 1917-1922. New York: Frederick A. Praeger. ss. 230, 233.
- ^ Schapiro, Leonard. The Origin of the Communist Autocracy. ss. 271, 275, 279, 282, 286, 288.
- ^ a b Sheila Fitzpatrick, On Stalin's Team: The Years of Living Dangerously. Princeton, NJ: Princeton University Press, 2015; pg. 317.
- ^ Evan Mawdsley and Stephen K. White, The Soviet Elite from Lenin to Gorbachev: The Central Committee and its Members, 1917–1991. Oxford: Oxford University Press, 2000; s. 145.
