Ockhamlı William

Ockhamlı William
Ockhamlı William
Tam adı	Ockhamlı William
Doğumu	1287 (Ockham, İngiltere);
Ölümü	1347 ya da 1348 (Münih, Almanya);
Çağı	Ortaçağ felsefesi
Bölgesi	Batı felsefesi
Okulu	Skolastizm
İlgi alanları	Metafizik, Epistemoloji, Teoloji, Mantık, Ontoloji, Politika
Önemli fikirleri	Occam'ın Usturası, Nominalizm
	Etkilendikleri Aristoteles, Aquinas, Scotus, İbn-i Sina;
	Etkiledikleri Bilim, Willard Van Orman Quine;

Sayfanın 15 Ocak 2021 tarihinde onaylanmış olan kontrol edilmiş bir sürümü, bu revizyonu temel almıştır.

Ockhamlı William, (Occam, Hockham ve birkaç değişik şekilde bilinir.) yaklaşık 1287 ve 1347 yılları arasıda yaşamış İngiliz Fransiskan rahibi ve skolastik filozof.

Politik anlaşmazlıkların ve entelektüelliğin merkezi olan on dördüncü yüz yılda; Thomas Aquinas, Duns Scotus ve İslam filozoflarından İbn-i Rüşd ile birlikte, önemli figürlerden biri olduğu düşünülüyor. Genel olarak ismini verdiği Ockham'ın Usturası isimli metodolojik prensiple anılmasına rağmen, mantık, fizik ve teoloji alanında önemli çalışmalar üretmiştir. İngiltere Kilisesi'nde 10 Nisan günü Ochkam'ı anma günüdür.

Yaşamı

İngiltere'nin Surrey Kontluğu'nda Ockham isimli küçük bir köyde doğan William, küçük yaşta Fransisken mezhebine katıldı. Oxford Üniversitesinde 1309'dan 1321'e kadar teoloji eğitimi almıştır. Fakat mezuniyet için gerekli olan master derecesine ulaşamadığı düşünülmektedir. Bu nedenle William'a sonradan ‘Saygıdeğer inisiyatör’ veya ‘Saygıdeğer acemi’ (Yenilmez, fethedilmez doktor olarak bilinmesine rağmen) lakapları takılmıştır.

Zaman içinde hem Fransiskenlerden hem de filozof Roscelinus'dan etkilenen Ockhamlı William, kısa süre sonra Papalık ile tartışma yaşamaya başladı. Zira Fransiskenler, İsa ve havarilerinin hiçbir şekilde mülk edinmediğini ve yoksul yaşayıp öldüklerini söylüyor, buradan hareketle Katolik Kilisesi'nin mülk edinmesine şiddetle karşı çıkıyorlardı. Öte yandan William, Katolik Kilisesi'ndeki realizm anlayışına zıt olarak Roscelinus'un adcılık fikri üzerine çalışmalar yapıyordu. Öyle ki William, bu doğrultuda Ockham'ın Usturası fikrini üretmiştir. Bu temelle şekillenen fikirleri ile William, dünyevî bilgi ile imanî bilgi arasına sert bir çizgi çekmiş, teoloji ile felsefeyi birbirinden ayırmıştır.

Bu görüşlerinden ötürü dinden çıkma şüphesiyle hakkında soruşturma açılan Ockham'lı William, 1324 yılında Avignon'da Papa'nın başkanlığında bir mahkemeye çıkartıldı. Yargılama sonunda mahkûm edilmemesine karşın William'ın kentten çıkışı yasaklandı. Bunun üzerine William, kentteki bir Fransisken manastırına yerleşti.

Birçok filozof Ockham'ın sapkınlık düşüncesiyle çağrıldığına inanmaktaydı. Bu düşünceye karşı olarak son zamanlarda George Knysh tarafından başlangıçta Fransiskan Kilisesine felsefe profesörü olarak atandığı fakat disiplin sorunları nedeniyle 1327'ye kadar görevine başlayamadığı iddia edilmektedir. Bir papazlar komisyonu, William'ın Commentary on the Sentences adlı yazısının tekrar incelenmesini istediğinde Ockham kendisini başka bir tartışmanın içinde buldu.

Üç yıl sonra Fransiskenlerin başkanı Michele de Cesena ile tanışan William, Papa XXII. Ioannes'e karşı Michele'in safını tuttu. Aynı dönemde XXII. Ioannes ile tartışma yaşayan Kutsal Roma İmparatoru Kutsal Roma Cermen İmparatoru IV. Ludwig, Fransiskenleri desteklemişti. Bu durumu fırsat bilen William, 1328'de Michele ile birlikte Avignon'dan kaçıp İtalya'da bulunan IV. Ludwig'e sığındı. İmparatora “Sen beni kılıçla koru, ben de seni kalemimle koruyayım” dediği söylenen Ockhamlı William, Papa XXII. Ioannes'i dinden çıkmakla suçlayan yazılar yazdı. Bu yazıları nedeniyle Papa tarafından aforoz edilen William, 1330 yılında IV. Ludwig'in ülkesine dönmesiyle birlikte Münih'e gitti.^[1]

Ockhamlı William, 1348 yılında tüm Avrupa'yı saran Büyük Veba Salgını sırasında vebaya yakalanarak kentteki bir manastırda öldü.

Düşünceleri

Politika

William, günümüzdeki Batı siyasal sistemlerinin temelini oluşturan ilkelerden biri olan ‘sınırlı iktidar’ anlayışını Hristiyanlık doktrini üzerinden geliştirmiştir.

Dünyevî iktidarın sınırları

Ona göre monarşi iyi bir rejimdir ancak bunun bir şartı vardırː Kral, kendi çıkarı için değil, yönettiği halkın ortak iyiliği için çabalamalıdır. Bu nedenle siyasal iktidar mutlak değildir, sınırlıdır. Öte yandan kralların otoritesi Tanrı'dan kaynaklanır ancak bu otorite de sınırsız değildir. Eğer kral yozlaşırsa, Tanrı'dan kaynaklanan otorite sona ermiş olur ve kralın meşruiyeti kalmaz.

William, bir yanda halk ve devlet yöneticisi arasında, diğer yanda ise devlet yöneticisi ile daha üst yöneticiler arasında karmaşık bir meşruiyet ilişkisi kurmuştur. Buna göre devleti yöneten monark, halkının çıkarları için uğraştığı sürece mutlak surette meşrudur ve kendisine itaat edilmesi gerekir. Ancak bu monark, ortak çıkarlar yerine kendi çıkarını sağlamaya başlarsa yönettiği halkın bu yozlaşmış yöneticiyi devirme hakkı doğacaktır. Örneğin yerel bir derebeyi yozlaşırsa, halkın onu devirme hakkı ortaya çıkar. Ancak halk bu hakkını kullanamıyorsa, kral derebeyini öldürmelidir. Aynı şekilde bir kral yozlaştıysa, daha da üst bir makamın (Papalık veya Halifelik benzeri dinî bir otorite, uluslararası güç vb.) o kralı devirme hakkı doğar.

Ruhanî iktidarın sınırları

Ockhamlı William, sadece siyasal iktidarı sınırlandırmamış, Papalık'ın otoritesinin de ciddi biçimde daraltılması gerektiğini savunmuştur.

William'a göre Papalık'ın başkalarının –özellikle de kralların– hak ve özgürlüklerini ortadan kaldırma veya kısıtlama hakkı olamaz. Zira bu hak ve özgürlükler dünyevî hayata ait olgulardır. Papa ise yalnızca ruhanî dünya ile ilgili konularda yetki sahibidir. Bu sebeple Papalık'ın krallar üzerinde din dışı konularda hiçbir yetkisi olamaz.

William, Papalık'ın dünyevi-siyasi yetkisini ortadan kaldırmakla yetinmez, onun ruhanî otoritesini de kısıtlar. Ona göre Papalar ruhanî alanda da mutlak değildir, yanılgıya düşebilir, yozlaşabilir.

Bu sebeple William, Papaları denetim altına sokmak için bir tür meclis kurulmasını önermişti. Buna göre dünyanın her yöresinden gelen çeşitli din adamlarının oluşturacağı bir meclis, Kitab-ı Mukaddes'e dayanarak akıl yürütecek ve Papaları denetleyecekti. Böylece Papalık mutlak bir makam olmayacak, tüm Hristiyanların temsil edildiği bir meclisçe denetim altında olacaktı.

William, yozlaşan bir krala papaların da müdahale edebileceğini, aynı zamanda dinden çıkan (heretic) veya sapkınlığa kayan bir papaya karşı da kralların müdahale edebileceğini söyler.^[2]

Mantık

Mantık alanında, daha sonra De Morgan yasaları olarak adlandırılan formülleri kelimelerle ifade etti.^[3] Üç doğruluk değeri içeren üçlü mantık sistemini geliştirdi. Üçlü mantık kavramı 19. ve 20. yüzyıllarda matematiksel mantık alanında tekrar önem kazanmıştır. Anlam bilimine yaptığı katkılar hala mantıkçılar tarafından kullanılmaktadır.^[4]^[5] Ockham'ın Aristocu kıyasın boş terimlerini etkili bir şekilde kullanan ilk mantıkçı olması muhtemeldir. Ockham'a göre bir argümanın geçerli olması ancak ve ancak öncül analizi geçerliyse mümkündür.^[6]

Etklili düşünme

Doğa felsefesi

Epistemoloji

Çalışmaları

Onun felsefi ve teolojik çalışmalarının standart baskısı 1867-88 yılları arasındaki Ockham'lı William'dır.(Opera philosophica et theologica. Gedeon Gál, et al., eds. 17 vols. St. Bonaventure, N. Y.: The Franciscan Institute) Politik çalışmaları ise 1940-97 yılları arasında yayımlanmıştır( H. S. Offler, et al., eds. 4 vols. Manchester: Manchester University Press [vols. 1-3]; Oxford: Oxford University Press [vol. 4].)

Felsefik yazıları

Summa logicae (c. 1323), Paris 1448, Bologna 1498, Venice 1508, Oxford 1675.
Quaestiones in octo libros physicorum (before 1327), Rome 1637.
Summulae in octo libros physicorum (before 1327), Venice 1506.
Quodlibeta septem (before 1327), Paris 1487.
Expositio aurea super artem veterem Aristotelis, 1323.
Major summa logices, Venice 1521.
Quaestiones in quattuor libros sententiarum, Lyons, 1495.
Centilogium theologicum, Lyons 1495.

Teolojik yazıları

Questiones earumque decisiones, Lyons 1483.
Quodlibeta septem, Paris 1487, Strasbourg 1491.
Centilogium, Lyons 1494.
De sacramento altaris and De corpore christi, Strasbourg 1491, Venice 1516.
Tractatus de sacramento allans.

Politik yazıları

Opus nonaginta dierum (1332), Leuven 1481, Lyons 1495.
Dialogus* (begun in 1332) Paris 1476. Lyons 1495.
Super potestate summi pontificis octo quaestionum decisiones (1344).
Tractatus de dogmatibus Johannis XXII papae (1333–34).
Epistola ad fratres minores (1334).
De jurisdictione imperatoris in causis matrimonialibus, Heidelberg 1598.
Breviloquium de potestate tyrannica (1346).
De imperatorum et pontifcum potestate [also known as 'Defensorium'] (1348).

Ayrıca bakınız

Kaynakça

^ AĞAOĞULLARI, Mehmet Ali (2014). Sokrates'ten Jakobenlere Batı'da Siyasal Düşünceler (5. bas.). İstanbul: İletişim Yayınları. s. 276. ISBN 9789750509414.
^ AĞAOĞULLARI, Mehmet Ali (2014). Sokrates'ten Jakobenlere Batı'da Siyasal Düşünceler (5. bas.). İstanbul: İletişim Yayınları. s. 278. ISBN 9789750509414.
^ P. Boehner (1990). S. Brown (Ed.). Philosophical Writings: A Selection. Indianapolis. s. 80.
^ Graham Priest; Read, S. (1977). "The Formalization of Ockham's Theory of Supposition". Mind. LXXXVI (341). ss. 109-113.
^ John Corcoran and John Swiniarski. 1978. Logical Structures of Ockham's Theory of Supposition, Franciscan Studies 38, 161–83.
^ John Corcoran. 1981. "Ockham's Syllogistic Semantics", Journal of Symbolic Logic, 46 (1981) 197–198.

[1] AĞAOĞULLARI, Mehmet Ali (2014). Sokrates'ten Jakobenlere Batı'da Siyasal Düşünceler (5. bas.). İstanbul: İletişim Yayınları. s. 276. ISBN 9789750509414.

[2] AĞAOĞULLARI, Mehmet Ali (2014). Sokrates'ten Jakobenlere Batı'da Siyasal Düşünceler (5. bas.). İstanbul: İletişim Yayınları. s. 278. ISBN 9789750509414.

[3] P. Boehner (1990). S. Brown (Ed.). Philosophical Writings: A Selection. Indianapolis. s. 80.

[4] Graham Priest; Read, S. (1977). "The Formalization of Ockham's Theory of Supposition". Mind. LXXXVI (341). ss. 109-113.

[5] John Corcoran and John Swiniarski. 1978. Logical Structures of Ockham's Theory of Supposition, Franciscan Studies 38, 161–83.

[6] John Corcoran. 1981. "Ockham's Syllogistic Semantics", Journal of Symbolic Logic, 46 (1981) 197–198.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]