Waggonfabrik van der Zypen & Charlier
Waggonfabrik van der Zypen & Charlier, (Türkçe: Van der Zypen & Charlier Vagon Fabrikası), 1845'te Köln'ün Deutz bölgesinde kurulan vagon üretim şirketiydi. Kurucuları Albert Charlier (1814 - 1894) ve Ferdinand van der Zypen (1816 - 1863) adında iki girişimciydi.[1][2][3][4][5][6]
Albert Charlier, Belçika'dan Köln'e ve daha güneydeki şehirlere hızlı teslimat hizmeti veren bir tüccardı. Ferdinand van der Zypen ise Liège'de posta arabaları için bir atölye işletmekteydi. Her iki girişimcinin şirketi de demiryolu endüstrisinin doğurduğu rekabet tarafından tehdit altındaydı ve Charlier ve Van der Zypen şirketlerinin birleştirme kararı aldı.[2][3][4][5][6]
Van der Zypen'in ölümünden sonra oğulları Julius (1842 - 1907) ve Eugen (1843 - 1910) şirketi yönetmeye devam ettiler.[5][7]
Şirket, elektrik raylı taşıt alanında birçok öncü gelişmeye dâhil oldu:
- 1894'ten önce, Eugen Langen'in tasarımına dayanan fabrika binasında, Eugen Langen'in "ilk temel tasarımına" dayanan bir monoray test parkuru inşa edildi; H-Bahn sistemine daha çok benzeyen bu parkur, raylı taşıtın tekerlek takımının aks üzerinde asılı olduğu ve taşıtın tekerleklerinin kutu şeklindeki bir taşıyıcı içindeki raylar üzerinde hareket ettiği bir sistemdi.[8] Albert Charlier, 1895'te yaptığı "süspansiyonlu kaydırak tasarımı" ile Langen'in "ikinci temel tasarımını" da gösterdi.[9] Eugen Langen'in ikinci tasarımı, vagonları da Van der Zypen tarafından inşa edilen Wuppertal havai demiryolu'nda uygulanmıştır.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Westwaggon". trambahn.de (Almanca). 26 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ a b "Die Firma Van der Zypen Deutz" [Van der Zypen Deutz Şirketi] (Almanca). 30 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ a b "Köln - Van der Zypen & Charlier" [Köln - Van der Zypen & Charlier]. rheinische-industriekultur.de (Almanca). 2 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ a b "Waggonfabrik Van der Zypen & Charlier in Mülheim" [Mülheim'de Van der Zypen & Charlier Vagon Fabrikası]. kuladig.de (Almanca). 19 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ a b c "Van der Zypen & Charlier GmbH". albert-gieseler.de (Almanca). 3 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ a b "Albert Charlier". deutsche.biographie (Almanca). 26 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
- ^ Ulrich S. Soénius (Ed.), Jürgen Wilhelm (Ed.): Kölner Personen-Lexikon (Köln Kişi Sözlüğü), Greven, Köln, 2007, s.599, ISBN 978-3-7743-0400-0.
- ^ S. (muhtemelen E. Schrödter) (15 Mart 1894). Verein deutscher Eisenhüttenleute (Alman Demiryolu İşçileri Derneği) (Ed.). "Die Langensche Schwebebahn" [Langensche havai demiryolu]. Stahl und Eisen (Çelik ve Demir). 14 (6). Düsseldorf: A. Bagel. ss. 245-250.
Langensche havai demiryolu sistemi, çift ve tek raylı olmak üzere iki temel biçim sunar. İki raylı düzende, ray, uygun aralıklarla yerleştirilmiş kolonlarla veya desteklerle desteklenen, tercihen kafes şeklinde yapılmış, tabanı açık, kutu şeklinde uzunlamasına bir kirişten oluşur ve raylar, bu kutu kirişin yan duvarlarının alt iç kısmına bağlanır. Bojiler, bu raylar üzerinde hareket eden tekerleklerin dingillerine mafsallı elemanlar vasıtasıyla asılır ve asıl vagon bu bojilerin altındaki yaylarda asılı kalır. Tek raylı düzende ise rayın kendisi bir taşıyıcı gibi tasarlanmıştır ve destek kolonları tarafından yanal olarak kavranmaktadır. Süspansiyon elemanları, yukarıdan hareket eden tekerlekleri çevreleyen ve her iki tarafta da aksların yatak noktalarını taşıyan braketler oluşturmak üzere genişletilir. Güvenlik, burada iki raylı düzene göre daha fazla garanti altına alınmış gibi görünmektedir. Tabii ki, bu sistemde çalışan trenlerin tekerleklerinin her iki tarafında birer flanş bulunmaktadır.
- ^ Monorails Society (Monoray Derneği) (2009). "Technical Page" [Teknik Sayfa]. monorails.org. 3 Mart 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2014.