Sergey Taboritski

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Sergey Vladimirovich Taboritsky
Doğum12 Ağustos 1897(1897-08-12)
Sankt-Peterburg, Rus İmparatorluğu
Ölüm16 Ekim 1980 (83 yaşında)
Limburg an der Lahn, Batı Almanya
MeslekGazeteci

Sergey Vladimirovich Taboritsky (Rusça: Сергей Владимирович Таборицкий, 12 Ağustos 1897– 16 Ekim 1980) Rus milliyetçisi ve monarşi savunucusu idi. Pyotr Shabelsky-Bork ile birlikte Vladimir Nabokov'a suikast düzenlemesi ile bilinir. 1936 yılından 1945'e kadar, Almanya'daki Rus Göçmenler Bürosu'nun vekili idi. 1942'den sonra, Taboritsky, Nazi Partisinin bir üyesi idi ve Gestapo ile çalıştı.

Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir]

İlk Yıllar[değiştir | kaynağı değiştir]

Sergey ve küçük kardeşi Nikolay Taborisky,[1] bir moda mağazasının sahibi olan ve vaftiz edilmiş bir Yahudi olan terzi Anna Vladimirovna ve ev arkadaşı Sergey Alexandrovich Zapevalov'un çocuklarıydı. Sergey Alexandrovich ve Anna, 1901 yılında ayrılmışlardır. Her iki kardeş Ortodoks Hristiyan olarak yetiştirildiler. Taboritsky'nin vaftiz babası, gelecekteki Ober-Procurator Vladimir Sabler'di. Kardeşler, Anna Vladimirovna'nın ilk kocası olan Wulf Aizikovich Taborisky'nin soyadını almışlardır. Wulf, aynı Anna gibi bir Yahudi idi ve kendisi Ashmyany'den bir tüccardı. Çocuklar doğmadan çok önce, 1887 yılında ülkeyi terk etmişti. Dokümanlara göre, kardeşlerin ikisi de Wulf ve Anna'nın çocukları olarak kayda geçmişlerdir, çünkü boşanma 1899 yılında gerçekleşmiştir, Sergei'in doğumundan iki yıl sonra. Anna daha sonra bir tüccar olmaya karar verdi ve Marasanov isimli bir soylu ile evlenerek onun soyadını aldı. Anna, 1914 yılının Mart ayında Fransa'da vefat etti. 1915 yılında, Sergey ve Nikolay başarısız bir şekilde Petrograd Ruhsal Kurulu'na ulaşmaya çalışıp, monarşist ve dine bağımlı tutumlarını göstererek, kendilerini "Rus Ortodoks suratının" çocukları olarak tanınmasını ve "Kabil'in simgesinden" kurtarmalarını istediler.[2]

Gurevich'in Realschule'sinden 1915 yılında mezun oldu. Taboritsky'nin, Birinci Dünya Savaşı'nda Büyük Dük Mihail Aleksandroviç'in komutası altında Kafkas Yerel Süvari Bölüğü'nde çalıştığına dair hikâyeler dolaşmaktadır, lakin bu bilgiler tutarlı değildir, zira kendisinin 1915 ila 1919 arasındaki aktivitelerine dair bilgilere ulaşılamamıştır. Bazı raporlara göre, Devlet Duması'nda komisyoner olarak çalışan vekil Georgy Deryugin'e bu zaman diliminde asistanlık yapmıştır.[3]

Şubat Devrimi'nden sonra, Taboritsky Ukrayna'da idi. Daha sonra buradan Almanya'ya gidecekti. Kiev'de, Petlura hapsinde iken, monarşist Pyotr Şabelski-Bork ile tanıştı ve kendisi ile sürgün döneminde sürekli olarak iletişimde bulundu.

Göçmenlik[değiştir | kaynağı değiştir]

Başlarda, Taboritsky, Berlin'de ikamet etti, daha sonra Mecklenburg ve 1922 Ocak'tan Mart'a kadar Münih'te. Berlin'de iken, antisemit bir magazin olan Luch Sveta'nın (Işık Işını) ortak editörlüğünü yaptı. Bu dergi 1919 Nisan'ından itibaren yayınlanmaya başlanmıştı. Lucha Sveta kendisinden önce yayınlanmış olan ünlü antisemit bir yalan olan, Zion Yaşlıları'nın Protokolü'nü yayınladı.[4] Pavel Milyukov'a suikast girişiminden önce yazar olarak çalıştı. İdeolojik sebeplerden ötürü Sovyetler Birliği'nden komisyon almayı reddetti.

1921 yılında, Berlin'de bir sokakta şans eseri, eski Devlet Duması politikacısı Aleksandr Guçkov ile karşılaştı. Taboritsky, Guçkov'a bir şemsiye ile saldırdı ve bunun ardından yerel hapiste birkaç gün geçirdi.[5]

Paul Milyukov'a Suikast Girişimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Şabelski-Bork ile Taboritsky, Pavel Milyukov'a karşı bir suikast girişimi planladı. Bunu gerçekleştirmek için, Münih'ten Berlin'e araba aracılığı ile gittiler. Milyukov'un öğretmenlik yaptığı bir ders sırasında, Taboritsky ateş açtı. Vladimir Nabokov buna karşılık Şabelski'ye doğru hücum etti ve altıpatlar tuttuğu koluna vurdu. Taboritsky yakın menzilden Nabokov'a üç el ateş açtı, mermilerden bir tanesi Nabokov'un kalbine isabet etti ve onu orada öldürdü. Bunun ardından Taboritsky giysi dolabına gitti, kıyafetlerini aldı ve çıkışa yöneldi, fakat bir kadın kendisini göstererek "İşte katil burada!" diye bağırdı. Taboritsky etraftaki kalabalık tarafından yakalandı. Olay yerinde ölen Nabokov ile birlikte toplam dokuz kişi suikast girişimi sırasında yaralandı; Berlin grubunda bulunan Kadet partisi üyesi L.E. Elyaşev ve Rul gazetesinin editörü Avgust Kaminka dahil.

Şabelski ve Taboritsky'e yapılan tıbbi deneyin neticesinde ikisinin de uzun bir süredir uyuşturucu kullandığı, suikast girişiminde oldukça güçlü bir miktarda kullandıkları öğrenildi.[6]

Milyukov'a suikast girişimine dair yargılama süreci 1922 yılının 3 ila 7 Temmuz günleri arasında, Moabit'teki Berlin Adli Mahkemesi'nde gerçekleşti. Mahkeme, Taboritsky'i, bilinçli bir şekilde Nabokov'un ölümüne sebep açacak yaralara sebep olmaktan ötürü 14 yıl boyunca zorunlu ağır işe mahkum etti. Fakat 1927 yılının baharında genel bir af ile serbest bırakıldı.

Nazi Rejimi Sırasındaki Aktiviteleri[değiştir | kaynağı değiştir]

1936 Mayıs'ından beri Taboritsky, General Vasily Biskupsky'nin Naziler için kurulmuş Almanya'daki Rus Göçmenler Bürosu'nun (Vertrauensstelle für russische Flüchtlinge in Deutschland) vekili idi. Sovyetler Birliği ile gerçekleşen savaşın ardından, Wehrmacht'ın ihtiyaç duyduğu tercümanlar için başvuruda bulundu. Gestapo ile birlikte sıcak ilişkiler içerisinde aktiviteler gerçekleştirdi.[7] Gleb Rahr, Taboritsky'i şöyle anlatıyor; "Kuru, zayıf, sivri zekalı, hafif sıyrık, parlayan değil, soluk bir tip."[8]

1937 Nisan'ında, Taboritsky, Elisabeth von Knorre ile evlendi, 1931 yılından beri Nazi Partisi üyesi olan astronom Karl Friedrich Knorre'nin torunu. Çok sayıda dilekçe (Goebbels adına yazanlar dahil) ve reddiyeden sonra, Taboritsky en sonunda Alman vatandaşlığı aldı ve NSDAP'ye katıldı. Annesinin Yahudi kökenini sakladı ve Alman kökenli olduğunu savundu."Vladimir Vasilievich Taboritsky" isimli bir babasının olduğu yalanını söyledi. Soylu bir kökenmiş gibi davranarak, Alman soyadını "von" (von Taboritzki) kullandı. Cezasını çekmekte olduğu “Yahudi demokrasisinin lideri” ve “Almanya'nın düşmanı” Milyukov'a yönelik suikast girişiminin yeni vatanına bir başarı olduğunu iddia etti. Almanya'ya Siyon Protokolleri'ni tanıtan ilk kişi olduğunu öne sürerek, Yahudi ve solculardan gördüğü zulüm ile gurur duyduğunu söyledi.[2]

1939 yılında, Ulusal Rus Gençliği Organizasyonu'nu kurdu. Organizasyon, SS'in direkt kontrolü altında idi. Alman Hitler Gençliği'nde oldukça yakın ve benzer idi.

Savaşın son günlerinde Taboritsky Berlin'den kaçtı, Limburg an der Lahn'da yaşamaya başladı. Brezilyalı bir monarşist gazete olan Vladimirsky Vestnik'te yazı yazmaya başladı. 1980, 16 Ekim tarihinde öldü.[9]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Taboritsky'nin soy ismi yirminci yüzyılın başlarında sürekli farklı şekillerde yazıldı, Taborissky örneğinde olduğu gibi. Asıl Taboritsky isminin kullanımı, göçmenlik sırasında gerçekleşti.
  2. ^ a b "Petrov, Igor (2018, Haziran) «Все самочинцы произвола...»: подлинная биография Сергея Таборицкого". НЛО (Rusça). 29 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  3. ^ "Sokolov, Mikhail (2011, 4 Ocak) ""Незамеченное поколение" писателя Владимира Варшавского. О судьбе мужа и своей жизни рассказывает в Женеве переводчик Татьяна Варшавская" Радио Свобода (Rusça)". 11 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  4. ^ Robert Chadwell Williams, Culture in Exile: Russian Emigrés in Germany, 1881-1941. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press. 1972. s. 86. 
  5. ^ "Zubarev, Dmitry. Слово и дело: письма Е.А. Шабельской из архива Департамента полиции // Дмитрий Зубарев". Scepsis (Rusça). 9 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  6. ^ "Chistyakov, K.A. "Антибольшевистская Россия"". Antibr (Rusça). 27 Nisan 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  7. ^ "Русская эмиграция и Великая Отечественная война | Научная Библиотека Пермского Государственного Национального Исследовательского Университета". library.psu.ru. 24 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  8. ^ ""Один русский – и тот Рар". К 90-летию со дня рождения Глеба Александровича Рара". Радио Свобода (Rusça). 14 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  9. ^ ""История НОРМ на сайте РПЦЗ". RPCZ Moskva (Rusça)". 19 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sergey_Taboritski&oldid=30748745" sayfasından alınmıştır