Kapitalist Gerçekçilik (sanat)

Vikipedi, özgür ansiklopedi

"Kapitalist Gerçekçilik" terimi, özellikle Batı Almanya'da, 1950'ler ve 1960'lardaki Pop Art'tan 1980'ler ve 1990'ların meta sanatına kadar meta temelli sanatı tanımlamak için kullanılmaktadır.[1] Bu biçimde kullanıldığında, "sosyalist gerçekçilik" terimi üzerinde bir kelime oyunudur. Bir alternatif olarak, Batı'daki çağdaş şirket kapitalizminin ideolojik estetik yönünü tarif etmek için de kullanılmıştır.

Sanatta[değiştir | kaynağı değiştir]

Daha önce kanıtlanmış olmasına rağmen, "kapitalist gerçekçilik" ifadesi ilk kez 1963'te Düsseldorf'ta [2] ve Gerhard Richter, Sigmar Polke, Wolf Vostell ve Konrad Lueg'in çalışmalarının yer aldığı Kapitalist Gerçekçilik Gösterisi sanat sergisinin adında kullanıldı.[3] Serginin katılımcıları, kısmen Amerikalı Pop sanatçılarının eserlerinden etkilenen stratejilerle, Almanya'nın büyüyen tüketim kültürü ve medyaya doymuş toplumunun tasvirlerine odaklanmışlardı.[4]

Sigmar Polke[değiştir | kaynağı değiştir]

Kapitalist gerçekçilik, 1963 yılında sanatçı Sigmar Polke tarafından kurulan bir Alman sanat hareketidir.[5] Polke, gündelik tüketim nesnelerini resmederken popüler basında sıkça rastlanan reklam ve tanıtımı benimsemiştir. Çoğunlukla alaycı ve eleştirel toplumsal ve siyasi imalar içeren Kapitalist Gerçekçilik akımı, geleneksel Pop Art'tan daha açık bir şekilde siyasi olarak kabul edilir.[6]

Michael Schudson[değiştir | kaynağı değiştir]

1980'lerin ortalarında Michael Schudson, reklamcılıktaki ana akım uygulamaları tanımlamak için "kapitalist gerçekçilik" terimini kullandı.[7] Schudson'ın " Advertising: The Uneasy Persuasion" başlıklı makalesinde reklamcılığın mesaj ve çağrılarını Sovyetler Birliği'nin Sosyalist Gerçekçiliğinde yer alan ifadelerle karşılaştırıyor.[8] Ona göre reklamcılığın gerçekçiliği, sosyal, kamusal başarıdan ziyade özel tüketime dayalı bir yaşam tarzını teşvik ediyor.[9]

Mark Fisher[değiştir | kaynağı değiştir]

Bir sonraki terim 2009'da Mark Fisher'ın Kapitalist Gerçekçilik: Alternatif Yok mu? kitabının yayınlanmasıyla ortaya çıktı.[10] Fisher, "kapitalist gerçekçilik" teriminin, Sovyetler Birliği'nin dağılmasının ardından hakim hale gelen kapitalist sisteme karşı görünür alternatiflerin bulunmadığı mevcut küresel siyasi tabloyu en iyi şekilde açıkladığını savunmaktadır.[10] Argümanı, kapitalizm ve piyasa mantığının yönetimin tüm boyutlarına uygulandığı neoliberalizm ve hükümetin yeni şekillerine bir cevap ve eleştiri niteliğindedir.

Bu ideoloji, "kapitalizmin yalnızca uygulanabilir tek siyasi ve iktisadi sistem olduğunu değil, aynı zamanda artık tutarlı bir alternatifini hayal etmenin bile imkansız olduğunu düşünen geniş bir algıya" atıfta bulunmaktadır.[11]

Felsefi bir kavram olarak kapitalist gerçekçilik, Althusserci düşünce anlayışından etkilenmiştir.[12] Fisher, kapitalist bir yapı içinde alternatif toplumsal yapı biçimlerinin tasavvur edilebileceği bir alan bulunmadığını öne sürmekte ve genç kuşakların alternatifleri tanımakla bile ilgilenmediklerini eklemektedir.[13] Yazar, 2008 ekonomik krizinin bu durumu daha da kötüleştirdiğini öne sürmektedir. Mevcut modele alternatifler arama arzusunu tetiklemekten ziyade, kriz mevcut sistem içinde düzenlemeler yapılması gerektiği fikrini pekiştirmiştir. Kriz, kapitalizmi temellerinden sarsmak yerine, halk arasında kapitalizmin gerekliliğini teyit etmiştir..

Anladığım kadarıyla kapitalist gerçekçilik sanatla ya da reklamcılığın işlev gördüğü yarı-propagandacı yolla sınırlandırılamaz. Bu daha çok, sadece kültürel üretimi değil, aynı zamanda iş ve eğitimin düzenlenişini de koşullandıran ve düşünce ve eylemi kısıtlayan bir tür görünmez engel olarak hareket eden yaygın bir atmosfere benzerdir.[14]

Fisher, "kapitalist realizmin, toplumdaki sağlık ve eğitim de dahil olmak üzere her şeyin bir ticarethane olarak yönetilmesi gerektiğinin aşikar olduğu bir 'ticaret ontolojisini' başarıyla yerleştirdiğini" savunuyor.[15]

Fisher'ın eserinin yayınlanmasının akabinde, bu terim diğer edebiyat eleştirmenlerince de benimsenmiştir.[16]

Bu terim ayrıca Japon akademisyen Yoshifusa Ichii tarafından, Uluslararası Olimpiyat Komitesi ve paydaşlarının, Japon devletiyle birlikte, kapitalist kârları, devlet gücünü ve ulusal seferberliği daha da genişletmek için Tokyo'daki 2020 Yaz Olimpiyatları'ndan ve COVID-19 pandemisinden yararlanma şeklini karakterize etmek amacıyla da kullanılmıştır. Ishii, Fisher'in kapitalist gerçekçiliğini Jules Boykoff'un " kutlama kapitalizmi" ile harmanlayarak "Olimpiyatların kutlama kapitalizminin, savaş zamanı ulusal seferberlik sloganlarını yankılayan "yeni bir yaşam tarzının" biyopolitiğini çağırırken bir yandan da sermaye akışını en üst seviyeye çıkartan bir istisna durumu oluşturarak kapitalist gerçekçiliği güçlendirdiğini" açıklıyor.[17]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Gibbons, p. 53
  2. ^ E.g. by Abraham Polonsky of Edward Dmytryk's The Caine Mutiny: William Pechter and Abraham Polonsky, 'Abraham Polonsky and "Force of Evil"', Film Quarterly, 15.3 [Special Issue on Hollywood] (Spring, 1962), 47-54 (p. 53); https://www.jstor.org/stable/1210628 11 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  3. ^ Honour, Hugh. A World History of Art, Laurence King Publishing, p847. 1-85669-451-8
  4. ^ Pollack, Maika (23 Temmuz 2014). "Living With Pop: A Reproduction of Capitalist Realism' at Artists Space". The New York Observer. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2014. It was a reaction to Pop from a postwar Germany divided between East and West. 
  5. ^ Schudel, Matt (13 Haziran 2010). "German artist Sigmar Polke, creator of 'Higher Beings Command,' dies at 69". The Washington Post. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2014. In the 1960s, Mr. Polke was at the vanguard of a German artistic movement called capitalist realism, along with fellow painter Gerhard Richter -- who later expressed reservations about his colleague's work, saying "he refuses to accept any borders, any limits." 
  6. ^ Crow, Thomas. The Rise of the Sixties: American and European Art in the age of Dissent 1856694267
  7. ^ Gibbons, p. 55
  8. ^ Michael Schudson, 'Advertising as Capitalist Realism', in Advertising, The Uneasy Persuasion: Its Dubious Impact on American Society (New York: Basic Books, 1984), pp. 209-33 (repr. in Advertising & Society Review, vol. 1, issue 1 (2000).
  9. ^ Richards, Harry; MacRury, Isin; Botterill, Jackie. The Dynamics of Advertising, Routledge, 2000, p99. 90-5823-085-6
  10. ^ a b Mark Fisher, Capitalist Realism: Is There No Alternative? (Winchester, UK; Washington [D.C.]: Zero, 2009); 978-1-84694-317-1 (pbk.); 1846943175 (pbk.).
  11. ^ Fisher, Mark (2010). Capitalist Realism: Is There No Alternative?. Winchester, UK: Zero Books. ss. 2. 
  12. ^ Fisher, Mark (2009). Capitalist Realism: Is There No Alternative?. Zero Books. ISBN 978-1846943171. 
  13. ^ Fisher, Mark (2009). Capitalist Realism. Is There No Alternative?. O Books. s. 8. ISBN 9781846943171. 
  14. ^ Mark Fisher, Capitalist Realism: Is there no Alternative? (Winchester, UK; Washington [D.C.]: Zero, 2009).
  15. ^ Mark Fisher, Capitalist Realism: Is There No Alternative? (Winchester, UK; Washington [D.C.]: Zero, 2009, pg17).
  16. ^ Prominently Mark Fisher and Jeremy Gilbert, 'Capitalist Realism and Neoliberal Hegemony: A Dialogue', New Formations, 80--81 (2013), 89--101 DOI:10.3898/NEWF.80/81.05.2013; Reading Capitalist Realism, ed. by Alison Shonkwiler and Leigh Claire La Berge (Iowa City: University of Iowa Press, 2014).
  17. ^ Ichii, Yoshifusa (2 Ocak 2023). "The capitalist realism of the 2020 Tokyo Olympic games". Contemporary Japan (İngilizce). 35 (1): 58-72. doi:10.1080/18692729.2023.2171717. ISSN 1869-2729. 13 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kapitalist_Gerçekçilik_(sanat)&oldid=30946433" sayfasından alınmıştır