Güney Sarayı
Güney Sarayı 南朝 Nanchō | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1338-1392 | |||||||||||
 Kuzey Sarayı döneminde imparatorluk başkentleri | |||||||||||
| Başkent | Yoshino | ||||||||||
| Yaygın diller | Japonca | ||||||||||
| Resmî din | Shinbutsu-shūgō | ||||||||||
| Hükûmet | Monarşi | ||||||||||
| İmparator | |||||||||||
| |||||||||||
| Tarihî dönem | Nanboku-chō | ||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Güney Sarayı (Japonca: 南朝, romanize: Nanchō), Japonya'da Nanboku-chō döneminde 1336-1392 yılları arasında dört taht talibiydi.[1]
1246 yılında İmparator Go-Saga tahttan feragat ederek yerine iki oğlu Go-Fukakusa ve Kameyama geçti. Go-Saga, 1272'deki ölüm döşeğinde iken, oğullarının iki kardeş hattan gelecek imparatorların sırayla tahtta yükseleceği bir planı benimsemede ısrar etti. Ancak bu plan taht üzerinde hak iddia eden rakip hizipler ve talipleri ortaya çıkarması nedeniyle başarısızlıkla sonuçlandı.[2]
1333'te Güney İmparatoru Go-Daigo Kemmu Restorasyonu'nu başlatarak Hōjō boyu tarafından yönetilen Kamakura şogunluğuna karşı isyan etti. Bunun üzerine yeni şogun Ashikaga Takauji Kōgon'u meşru imparator olarak tanıdı. 1333'te Kamakura şogunluğunun yıkılmasından sonra Kōgon imparatorluk iddiasını kaybetti, ancak kardeşi Kōmyō ve oğullarından ikisi yeni Ashikaga şogunları tarafından tahtın talipleri olarak desteklendi. Böylece Kōgon'un ailesi Kyoto'da alternatif bir İmparatorluk Sarayı kurdu. Bu saray diğer rakip sarayın kuzeyinde olması nedeniyle Kuzey Sarayı olarak adlandırıldı. İmparator Go-Daigo'nun imparatorluk tahtını art arda kontrol edememesi nedeniyle Ashikaga şogunları imparatorun pozisyonundan uzak kalan herhangi bir güçle başa çıkabildiler.
1392'de Güney Sarayı İmparatoru Go-Kameyama, 60 yıl süren bir mücadele sonrasında yenildi ve Kōgon'un büyük torunu Go-Komatsu lehine tahttan çekilerek bölünmeyi sona erdirdi.
Güney Sarayı imparatorları[değiştir | kaynağı değiştir]
- Go-Daigo (1336–1339)
- Go-Murakami (1339–1368)
- Chōkei (1368–1383)
- Go-Kameyama (1383–1392)
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Nussbaum, Louis Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan Encyclopedia, p. 251; n.b., Louis-Frédéric is the pseudonym of Louis-Frédéric Nussbaum, see Deutsche Nationalbibliothek Authority File 24 Mayıs 2012 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi.
- ^ Titsingh, Isaac, ed. (1834). Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. 23 Mart 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (écrit par Hayashi Gahō en 1652). Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 251800045 (Fransızca)
Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- Dower, John W. (1999). Embracing Defeat: Japan in the Wake of World War II. New York: W. W. Norton. 978-0-393-04686-1; OCLC 39143090
- Mehl, Margaret. (1997). History and the State in Nineteenth-Century Japan. New York: St Martin's Press. 978-0-312-21160-8; OCLC 419870136 4 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan.23 Nisan 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 19488717 Ağustos 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Thomas, Julia Adeney. (2001). Reconfiguring Modernity: Concepts of Nature in Japanese Political Ideology. Berkeley: University of California Press. 978-0-520-22854-2; OCLC 47916285
- Varley, H. Paul, ed. (1980). A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki (écrit par Kitabatake Chikafusa en 1359). New York: Columbia University Press. 978-0-231-04940-5; OCLC 311157159 4 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.