Friedrich von Bernhardi

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Friedrich von Bernhardi
Doğum22 Kasım 1849(1849-11-22)
Sankt-Peterburg, Rusya İmparatorluğu
Ölüm11 Aralık 1930 (81 yaşında)
Jelenia Góra, Weimar Cumhuriyeti
BağlılığıPrusya Krallığı Prusya Krallığı
Weimar Cumhuriyeti Weimar Cumhuriyeti
Hizmet yılları1869–1909, 1914–1918
RütbesiGeneral
Çatışma/savaşlarıFransa-Prusya Savaşı
I. Dünya Savaşı
Ödülleri

Friedrich Adam Julius von Bernhardi, (22 Kasım 1849 – 11 Aralık 1930) Prusyalı bir süvari generali ve tanınmış Alman askeri tarihçilerinden biriydi. 1912 yılında yayımladığı Deutschland und der Nächste Krieg (Almanya ve Bir Sonraki Savaş) adlı kitabıyla uluslararası alanda da dikkat çekmişti.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Ailesi ve erken askerî kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Bernhardi Estonyalı soylu bir aileden geliyordu ve 1849'da Sankt-Peterburg'da doğdu. Ailesi 1851'de Almanya'ya geri döndü. Babası Theodor von Bernhardi, Prusya'nın en üst düzey aristokrat ve askeri çevreleriyle iyi bağlantıları olan saygın bir Prusyalı tarihçi ve diplomattı. Baba tarafından büyükannesi ve dedesi Ludwig Tieck'in kız kardeşi Sophie Tieck ve August Ferdinand Bernhardi idi. Annesi Rus amiral Adam Johann von Krusenstern'in kızı Charlotte von Krusenstern'di.

Bernhardi, Prusya Kraliyet Ordusu'nda askeri kariyer yapmayı seçti ve Kassel'deki II. Hessen Hussar Alayı No. 14’te subay oldu. 1870–71 yıllarında Fransa'ya karşı gerçekleştirilen savaşta teğmen (leutnant) olarak görev yaptı. Savaş sonunda II. Sınıf Demir Haç nişanı ile ödüllendirildi ve 1 Mart 1871'de Paris'te gerçekleştirilen zafer geçidinin başında yer alma onuruna erişti.[1]

Savaştan sonra 1875-1878 yılları arasında Prusya Harp Akademisi'nde, 1879–1881 yılları arasında Genelkurmay Başkanlığı Topoğrafya Dairesi’nde görev yaptı. 1882-1886 yılları arasında topoğrafik görevler için Yunanistan'a gönderildi. Bernhardi, ülkesine dönüşünün ardından 15. Tümen'de Birinci Genelkurmay Subayı olarak görevlendirildi. 21 Şubat 1891'den 13 Mayıs 1894'e kadar Bern'de askerî ataşe olarak görev yaptı. Daha sonra I. Baden Dragoon Alayı No. 20’nin komutanlığına atandı. 1898'den 1901'e kadar Genelkurmay'da Savaş Tarihi Dairesi'nin başında bulundu ve Schlieffen Planı’nın, yani Belçika'nın tarafsızlığını kasıtlı olarak göz ardı ederek, sahil boyunca ve ardından güneye doğru "hilal şeklinde" bir ilerleme yoluyla sözde en zayıf nokta boyunca Fransa'ya bir saldırı planının hazırlanmasında yer aldı. Bernhardi plana Büyük Frederick'in Leuthen Muhaberesi'ndeki "eğik muharebe düzeninden" esinlenerek katkıda bulunmuştu. 18 Nisan 1901'den itibaren üç yıl boyunca Strazburg'daki 31. Süvari Tugayı’nın komutanı olarak görev yaptı. 24 Nisan 1904'ten itibaren Magdeburg'daki VII. Tümen’e ve 12 Aralık 1907'den itibaren Münster'deki VII. Kolordu’ya komutanlık etti. 11 Ağustos 1909'da yazar olmak için emekli olarak 1911–12 yıllarında aralarında Mısır, ABD ve Doğu Asya ülkelerinin de olduğu dünya turuna çıktı.

1914 öncesi askerî yazarlığı[değiştir | kaynağı değiştir]

Bernhardi 1892'den itibaren, babası Theodor von Bernhardi gibi, Alman askeri tarihçileri arasında "strateji anlaşmazlığı"[2] olarak adlandırılan ve kökenleri Hans Delbrück'ün Büyük Frederick'in stratejisinin sınıflandırılmasına ilişkin tezlerine dayanan tartışmaya dahil oldu. Delbrück bunu zamanın doğasına uygun bir "tükenme stratejisi" olarak görürken, onu eleştirenler Napolyon Bonapart'ı bekleyen bir "yenilgi stratejisi" olarak görüyorlardı. Bu tartışma o dönemde birçok polemiğe yol açmıştı.[3]

Friedrich von Bernhardi, 1912 yılında büyük ses getirecek Deutschland und der nächste Krieg (Almanya ve Bir Sonraki Savaş) adlı kitabını yayımladı. 6. baskısı 1913 yılında yapıldı ve yayınlandıktan kısa bir süre sonra İngilizce ve Fransızcaya da çevrildi. Ancak çok sayıda baskıya rağmen 1914 yılına kadar Almanya'da satılan toplam kopya sayısı sadece 7.000'di. Kitap, milliyetçi Pan-Cermen Topluluğu tarafından büyük destek gördü. Önsözde açıkça belirttiği gibi Bernhardi yazılarını birçok kişinin Alman İmparatorluğu'nun aşağılanması olarak gördüğü 1911'deki Agadir Krizi'nin etkisi altında yazıyordu. Bernhardi Almanya'nın geleceğini beşinci bölümün başlığında da belirtildiği gibi, dünya gücü ya da gerileme alternatifleri arasında görüyordu. Dünya gücüne giden yolda üç noktayı gerekli görüyordu: Fransa'nın mağlup edilmesi, Almanya öncülüğünde bir Orta Avrupa konfederasyonunun kurulması ve yeni sömürgeler edinilmesi. Bu hedeflere ulaşmak için savaşın da gerekli olduğunu düşünüyordu. Ancak, giriş bölümünde açıkladığı gibi, Almanların son zamanlarda barışsever bir halk haline gelmesi buna engel olmaktaydı. Bu nedenle Savaş Hakkı bölümünde ekonomik ve sosyal Darwinist argümanlara atıfta bulunarak savaşın gerekli rolünü vurgulamıştır.

Kitap, her ne kadar Bernhardi'nin görüşlerinin Genelkurmay'daki çoğunluk tarafından desteklenmemesine rağmen, savaşın patlak vermesinin ardındaki Alman saldırganlığının bir nedeni olarak görüldü. Kendisini o dönemde hakim olan tarihsel görüşe muhalif olarak gören tarihçi Fritz Fischer'e göre kitap, "Almanya'nın niyetlerini büyük bir hassasiyetle yerine getirmiştir".[4]

I. Dünya Savaşı ve sonrasındaki askerî literatürdeki rolü[değiştir | kaynağı değiştir]

I. Dünya Savaşı'nın patlak vermesiyle birlikte Bernhardi yeniden orduya katıldı ve ilk olarak V. Kolordu Komutan Yardımcılığına atandı. 4 Eylül 1915'te ise Galiçya cephesindeki 49. Yedek Tümeni’nin komutanlığına atandı. 4 Haziran 1916'da Doğu Cephesi'nin orta kesiminde kendi adını taşıyan bir ordu grubunun lideri oldu. Linsingen Ordu Grubu’nun bir parçası olarak, 1916 yazında Brusilov Taarruzu'na karşı Alman savunmasına katıldı ve önemli katkılarda bulundu. Pinsk Bataklıkları'ndaki cephe hattını savaşın sonuna kadar koruduğu için 20 Ağustos 1916'da Pour le Mérite nişanı ile ödüllendirildi. 1 Ekim 1916'da savaşın sonuna kadar üstleneceği 55. Kolordu Komutanlığı görevine atandı.

1918'in başında Batı Cephesi'ne taşınan 55. Kolordu, 1918'deki Bahar Taarruzu sırasında Flanders'deki "Georgette Taarruzu"na katıldı. General Adolph von Carlowitz komutasındaki 19. Kolordu ile birlikte cepheyi yarmayı ve 10 Nisan'da Estaires'i ele geçirmeyi başaran 6. Ordu'nun merkezinde konuşlandırılan 55. Kolordu, Armentières Muharebesi'ne katıldı. Seferberlik emri 23 Kasım 1918'de iptal edildi ve Bernhardi emekliye sevk edildi.

von Bernhardi emeklilik döneminde, Vom Kriege der Zukunft (Geleceğin Savaşı Üzerine) adlı eserini yazdı. Tarihçi Ulrich Herbert, von Bernhardi'yi Joachim von Stülpnagel, Kurt Hesse ve Max Schwarte ile birlikte, I. Dünya Savaşı'na yönelik analizlerini Nazi Almanyası'nın savaş için siyasi ve ideolojik oluşumunun temellerini atmada belirleyici olan dört asker ve askeri yazar arasında göstermiştir. von Bernhardi, bir sonraki savaşın esasen yalnızca bir hareket savaşı olarak yürütülebileceğini vurguladı.[5] I. Dünya Savaşı'ndan arzu edilen bir barış için ders çıkarılmamalı, aksine savaş "bir sonraki savaş için bir ders görevi görmeliydi".

Bernhardi, Aralık 1930'da Kunnersdorf yakınlarındaki aile malikanesinde öldü.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Barbara Tuchman: August 1914. Kapitel 1
  2. ^ Auf diesen geht Delbrück in seiner Geschichte der Kriegskunst, Band 4, ein
  3. ^ Militärgeschichtliches Forschungsamt (Hrsg.) Deutsche Militärgeschichte 1648-1939. Band 6, Teil IX, Volker Regling: Grundzüge der Landkriegführung zur Zeit des Absolutismus und im 19. Jahrhundert. Pawlak, 1983, S. 138f.
  4. ^ Fischer: Der Griff zur Weltmacht. Droste Verlag 1967, S. 31.
  5. ^ Ulrich Herbert: Wer waren die Nationalsozialisten? C.H. Beck, München 2021, ISBN 978-3-406-76898-9, S. 42f.; siehe auch Wilhelm Deist: Die Reichswehr und der Krieg der Zukunft. In: Militärgeschichtliche Mitteilungen. Bd. 45, 1989, Heft 1, S. 81–92, hier S. 82f. (Online 10 Nisan 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Friedrich_von_Bernhardi&oldid=32559770" sayfasından alınmıştır