David Winfield (Bizantolog)

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(David Winfield (Bizantalog) sayfasından yönlendirildi)

David Crampton Winfield (2 Aralık 1929 - 28 Eylül 2013), duvar resimleri alanında uzmanlaşmış İngiliz konservatör ve Bizantolog. Kariyerinin ilk yıllarını yurt dışında, özellikle Türkiye ve Kıbrıs'ta geçirdi ve Kıbrıs'taki koruma çalışmaları nedeniyle 1974'te Britanya İmparatorluk Nişanı'na layık görüldü.[1] The Times'taki ölüm ilanında David Winfield, “19. yüzyılın büyük gezginleri arasında sayılabilecek araştırmacı arkeolojik kaşif” olarak tanımlandı.[2] Winfield'ın, Profesör Anthony Bryer ile birlikte 1985'te yazdığı, Pontus'taki Bizans anıtları ve topografyası üzerine olan inceleme yazısı, konuyla alakalı yazılmış en kapsamlı eser kabul edilmektedir.[3]

Kariyerinin sonraki yıllarında Birleşik Krallık'ta çalıştı ve 1981'de National Trust organizasyonuna konservatör olarak atandı.[4]

İlk yılları ve eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir]

David Winfield Londra'nın Hendon kasabasında doğdu ve büyüdü. Babası Birinci Dünya Savaşı sırasında yaralanmış bir subaydı. Annesi Edith, Winfield beş yaşındayken öldü ve David ve erkek kardeşi büyük ölçüde halaları tarafından yetiştirildi. Winfield'ın hem babası hem de II. Dünya Savaşı'nda savaş esiri olan abisi, Winfield otuz yaşına gelmeden öldü.[5]

Winfield, Dorset'teki Bryanston Okulu'nda yatılı olarak okudu. 1954'te mezun olduktan sonra Oxford'daki Merton Koleji'nde Modern Tarih eğitimi almaya devam etti. Aynoroz'dan geçerek Avrupa'dan İstanbul'a yaptığı motosiklet yolculuğunda Bizans sanatını ve mimarisine ilgi duymaya başladı. Dönemin önde gelen iki akademisyeni Gervase Mathew ve David Talbot Rice'ın tavsiyesi üzerine British Council'a burs başvurusunda bulundu ve Bizontoloji eğitimi almak için burs kazandı.[2][5] Burs sayesinde Belgrad Üniversitesi'nin önde gelen Sırp sanat tarihçileriyle birlikte iki yıl çalıştı ve yaz tatillerinde Sopoćani'deki 13. yüzyıl manastırlarının duvar resimlerini koruma tekniklerini öğrendi.[5]

Kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Winfield Balkanlar'daki çalışmalarında öğrendiği bilgilerle e Byzantinoslavica 19, no.2 dergisinin 1958 tarihli sayısında yayımlanan Four Historical Compositions from the Medieval Kingdom of Serbia makalesini yazdı.[5] Arkeoloji ve koruma çalışmaları hakkında, genellikle karısı June ile işbirliği içinde birçok kitap ve makale yayınlamaya devam etti. Eşiyle Trabzon'da birlikte çalıştıkları projede tanışmışlardı.[2] Kariyeri boyunca birlikte çalışmaya devam ettiler.

Türkiye[değiştir | kaynağı değiştir]

Winfield'in ilk büyük projesi, 1957'de David Talbot Rice'ın projenin saha direktörü olmasını önerdiği Trabzon'daki Ayasofya Kilisesi üzerinedir. Winfield, kilisedeki freskleri araştırmakla görevlendirildi, kilisenin gerekli her türlü restorasyonu üstlendi ve sonraki beş yıl boyunca bu çalışmayı yürüttü. Ankara'daki İngiliz Arkeoloji Enstitüsü'nün sponsorluğunda gerçekleşen proje, Talbot Rice'ın Türk hükümetinden Hristiyan tablolarını ortaya çıkarmak için izin alabildiğinden dolayı çığır açıcı kabul edildi. Çünkü o dönemde Ayasofya Kilisesi cami olarak kullanılıyordu.[6] Duvarlardan badananın kaldırılması, kiliseki freskleri ortaya çıkardı.[7] Lutgarde Vandeput'un 2008 yılında Anatolian Studies dergisi için yazdığı bir makalede dediği gibi, freskler “yalnızca resim tekniklerinin kökeni ve gelişimi hakkında fikir verdiği için değil, aynı zamanda 13. yüzyılda Hristiyan sanatının gelişimi hakkında bilgi sağladıkları için önemli kabul edildi."[8] Projenin sonunda ve eşiyle birlikte Trabzon çapında tanınan Winfield tarafından ikna edilen Trabzon valisi, kilisenin müze olarak yeniden açılmasına izin verdi. Buna karşın 2013 yılında müzenin yeniden camiye dönüştürülmesine karar verildi.[6] 

Winfield'ın Ayasofya'daki çalışma 1962'de tamamlandı ve 1963'te Trabzon'un doğusundaki Çoruh vadisinin çevresindeki Gürcü kiliselerini incelemek için Oxford Üniversitesi Marjory Wardrop Gürcü Araştırmaları Fonu'ndan hibe aldı. Winfield'ın araştırmaları 1968'de Journal of Warburg and Courtauld Institutes tarafından yayımlandı.[5]

1962'de Michael Gough ile birlikte Niğde'nin hemen dışında bulunan kayaya oyulmuş bir kompleks olan Eski Gümüş Manastırı'nı ziyaret etti. Russell Trust'tan hibe aldıktan sonra, June Winfield ve Mary Gough'un da aralarında bulunduğu bir grup araştırmacı, sonraki birkaç yıl boyunca kayaya oyulmuş kilisedeki Bizans duvar resimlerinin restorasyon çalışmalarını yaptı.[9] Çalışmalar, MS 11. veya 12. yüzyıllara ait olduğuna inanılan Yeni Ahit sahnelerini betimleyen korunmuş resimleri ortaya çıkardı. Bu keşif 25 Ekim 1963'te The Times gazetesinden yayımlandı.[10] Bir başka keşif, narteksin üzerindeki bir duvarda yer alan, Ezop Masalları tasvirleriydi.[11]

Winfield, Trabzon'daki zamanının başlarında Anthony Bryer ile tanıştı. Ortak ilgi alanları sayesinde ikili, bölgenin gözüpek kaşifleri haline geldiler. Hafta sonları kıyı boyunca seyahat ettiler ve birçok yapıyı sonsuza dek yok edilmeden önce belgelediler. Araştırma 1970'lerde tamamlanmış olmasına rağmen, ortaya çıkan iki ciltlik çalışma 1985'e kadar yayımlanmadı.[12][13]

1964-5'te Winfield, 1963-64 akademik yılında Misafir Araştırmacı olarak çalıştığı Dumbarton Oaks'a Araştırma Görevlisi olarak atandı.[14] Başlangıçta Winfield İstanbul'da yaşamayı planlamıştı, ancak Türkiye'de işler zorlaşınca, David ve eşi Kıbrıs'a taşındı.

Kıbrıs[değiştir | kaynağı değiştir]

1952 ve 1978 yılları arasında, Dumbarton Oaks Kıbrıs'taki anıt çalışmalarının sponsor oldu [15] ve neredeyse on yıl boyunca, David Winfield ve eşi Kıbrıs'taki Panayia tu Araka Kilisesi üzerinde çalıştılar. Winfield, 1968-73 yıllarında resimlerin restorasyonunu ve konservasyonunu denetledi ve June Winfield, freskleri analiz edip çizimler yaptı.[15] Winfield'lar daha sonra çalışmaları hakkında The Church of the Panaghia tou Arakos at Lagoudhera, Cyprus: The Paintings and Their Painterly Significance. isimli kitabı yayımladılar.[16]

Bu çalışmadan önce Winfield, Ernest Hawkins ile birlikte, Asinou'daki Meryem Ana Kilisesi'nin (Panagia Phorbiotissa) duvar resimlerini temizledi.[17][18] Ayrıca Hawkins'in daha önce üzerinde çalıştığı Monagri [19] ve Pera Chorio'daki kiliseleri ve Baf'ın yakınlarındaki Agios Neophytos Manastırı üzerinde çalıştı.[5]

1970'lerde Dumbarton Oaks tarafından sağlanan saha araştırmaları için fon önemli ölçüde azaldı[20] ve Lagoudera'daki çalışma 1973'te sona erdiğinde, Winfield ailesi İngiltere'ye geri döndü ve Oxford'a yerleşti.[2]

Birleşik Krallık[değiştir | kaynağı değiştir]

Döndüğünde, Winfield'ın Kıbrıs'taki önemli çalışmaları İngiliz Hükümeti tarafından tanındı ve kendisine 'Kıbrıs'taki dini sanat eserleri üzerine yaptığı restorasyon hizmetleri' için 1 Ocak 1974 Britanya İmparatorluk Nişanı verildi.[1]

Birleşik Krallık'a geri döndükten ve bir dizi hibenin yardımıyla, önce All Souls College'da Misafir Araştırmacı olarak, ardından Merton Koleji'nde Kıdemli Araştırma Görevlisi olarak çalıştı.[2]

1979'da Canterbury Katedrali'ndeki Duvar Resimlerini Koruma Atölyesi'nin kurucusu ve yöneticisi oldu. Bu süre zarfında İsa Şapeli'ndeki tavan resimlerinin restorasyonu üzerinde çalıştı.[5]

Kişisel hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Winfield, June Wainwright[21] ile evlendi ve çiftin Lagoudera'da yaşadığı dönemde Lefkoşa'daki hastanede dünyaya gelen üç çocuğu oldu. Çocuklar ilk yıllarını Kıbrıs'ta köy okulunda okurken anneleri tarafından evde eğitilerek geçirdiler.[5][15] Hayatın sonraki dönemlerinde Winfield ve karısı bir çiftlik evi satın aldı ve çiftçiliğe başladı.[2] Winfield 28 Eylül 2013 Cumartesi günü Mull Adası'nda öldü ve oraya gömüldü.

Seçilmiş yayınları[değiştir | kaynağı değiştir]

  • ‘The Church of Our Lady at Asinou, Cyprus. A Report on the Seasons of 1965 and 1966’, David C. Winfield and Ernest J. W. Hawkins, in Dumbarton Oaks Papers, Vol.21, 1967, pp. 260–266
  • ‘Some Early Medieval Figure Sculpture from North East Turkey’ in the Journal of Warburg and Courtauld Institutions, Vol.38, 1968, pp. 33–72
  • Middle and Later Byzantine Wall Painting Methods. A Comparative Study’ in Dumbarton Oaks Papers, Vol.22, 1968, pp. 61–139
  • ‘Cities of Heraclius’ in Byzantine and Modern Greek Studies, Thomas S. Brown, Anthony Bryer & David Winfield, Volume 4, 1978
  • Proportion and Structure of the Human Figure in Byzantine Wall Painting and Mosaic, British Archaeological Reports International Series, David and June Winfield, Oxford : BAR Publishing, 1982, 9780860541967
  • ‘The restoration of the painted ceiling, the Jesus Chapel, Canterbury cathedral’ in The Conservator, Deborah Langslow, Fiona Allardyce, Anne Worrall & David Winfield, Volume 8, Issue 1, 1984
  • Byzantine Fortifications, with Clive Foss, Pretoria : University of South Africa, 1986, Şablon:Isbn
  • The Byzantine Monuments and Topography of the Pontos, with maps and plans by Richard Anderson and drawings by June Winfield, 2 volumes, Anthony Bryer and David Winfield, Washington, DC : Dumbarton Oaks Research Library and Collection,1985, Şablon:Isbn
  • The Church of the Panaghia tou Arakos at Lagoudhera, Cyprus: The Paintings and Their Painterly Significance, David Winfield and June Winfield, Washington, DC : Dumbarton Oaks Research Library and Collection, 2003, 9780884022572
  • Byzantine Mosaic Work : Notes on history, technique & colour, Lefkosia, Cyprus : Moufflon Publications, 2005, 9789963642175

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b "Page 1 | Supplement 46162, 28 December 1973 | London Gazette | The Gazette". www.thegazette.co.uk. 1 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":0" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  2. ^ a b c d e f "David Winfield" (İngilizce). ISSN 0140-0460. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":1" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  3. ^ "Bryer Anthony, Winfield David. Byzantine Monuments and Topography of the Pontos (Volume II) [PDF]". www.twirpx.com (Rusça). Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. [ölü/kırık bağlantı]
  4. ^ "British picture restorers, 1600-1950 - W - National Portrait Gallery". www.npg.org.uk. 1 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  5. ^ a b c d e f g h EASTMOND (2014). "David Winfield: 2 December 1929 – 28 September 2013". Dumbarton Oaks Papers. 68: 1-5. ISSN 0070-7546. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":2" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  6. ^ a b "Restoration of the Church of Saint Sophia at Trabzon | Research at the BIAA | BIAA". biaa.ac.uk. 7 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  7. ^ "David Winfield Image Archive: A Gift to the Courtauld" (PDF). The Courtauld News. Issue No. 37 Spring/Summer 2015: 6. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Eylül 2021. 
  8. ^ Vandeput (2008). "The British Institute at Ankara: 60 Years Young". Anatolian Studies. 58: 1-14. ISSN 0066-1546. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021. 
  9. ^ "Eski Gümüş Monastery Restoration | Research at the BIAA | BIAA". biaa.ac.uk. 29 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  10. ^ "Byzantine Murals Revealed. Discovery in Turkish Church". The Times, Friday 25 October 1963. 
  11. ^ "Eski Gumus (Niğde)". Cappadocia History (İngilizce). 7 Aralık 2018. 19 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2021. 
  12. ^ Hill (2017). "Anthony Applemore Mornington Bryer 31 October 1937 to 22 October 2016". Anatolian Studies. 67: vi-viii. ISSN 0066-1546. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021. 
  13. ^ "The Byzantine Monuments and Topography of the Pontos". PontosWorld. 19 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  14. ^ "Fellows and Visiting Scholars in Byzantine Studies". Dumbarton Oaks (İngilizce). 3 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  15. ^ a b c Carr (2008). "Dumbarton Oaks and the Legacy of Byzantine Cyprus". Near Eastern Archaeology. 71 (1/2): 95-103. ISSN 1094-2076. 5 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":5" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  16. ^ "The Church of the Panaghia tou Arakos at Lagoudhera, Cyprus: The Paintings and Their Painterly Significance". American Journal of Archaeology (İngilizce). 24 Mart 2011. 2 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2021. 
  17. ^ "Obituaries: Ernest Hawkins". The Independent (İngilizce). 23 Ekim 2011. 4 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  18. ^ "Asinou across Time: Studies in the Architecture and Murals of the Panagia Phorbiotissa, Cyprus. Dumbarton Oaks studies, 43 – Bryn Mawr Classical Review" (İngilizce). 23 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2021. 
  19. ^ "The Byzness" (İngilizce). Oxford University Byzantine Society (OUBS). 20 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  20. ^ ""A Free Exchange of Ideas"". Dumbarton Oaks (İngilizce). 7 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2021. 
  21. ^ Eastmond (2014). "David Winfield 2 December 1929 to 28 September 2013". Anatolian Studies. 64: v-viii. ISSN 0066-1546. 5 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2021. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Winfield_(Bizantolog)&oldid=31349609" sayfasından alınmıştır