Türkiye'de sağlık hizmetleri
Türkiye'de sağlık hizmetleri kamu ve özel sağlık hizmetlerinin bir karışımından oluşmaktadır. Türkiye, Genel Sağlık Sigortası sistemi kapsamında evrensel sağlık hizmetlerine sahiptir. Bu sistem kapsamında, Sosyal Güvenlik Kurumu'na (SGK) kayıtlı tüm sakinler, SGK ile sözleşmeli hastanelerde ücretsiz tıbbi tedavi alabilmektedir.[1]
Kapsama[değiştir | kaynağı değiştir]
2000'li ve 2010'lu sağlık reformları nedeniyle, nüfus için evrensel sağlık sigortası kapsamı sağlanmış ve sağlık hizmetlerinin genel kalitesi ölçüde iyileşmiş, hastalarının memnun olduğu 2003'te% 39,5'ten 2011'de% 75,9'a yükselmiştir.[2]
Aşağıdaki tıbbi tedaviler SGK tarafından sunar olur:[1]
- Acil Durumlar
- İş kazaları ve meslek hastalıkları
- Bulaşıcı hastalıklar
- Koruyucu sağlık hizmetleri (uyuşturucu ve alkol bağımlılığı)
- Çocuk doğurma
- Olağanüstü olaylar (savaş ve doğal afetlerden kaynaklanan yaralanmalar)
- 39 yaşından küçük kadınlar için doğurganlık tedavisi
- Tıbbi cerrahi gerekli kabul edildi
Bazı SGK-sözleşmeli hastaneler diş bakımı sunarken, çoğu durumda hastalar özel dişhekimliği hizmetlerine güvenmek zorundadır ve masrafları karşılamaktan sorumludur. Ayrıca, hastalar bazı reçeteli ilaçların ve ayakta tedavi hizmetlerinin maliyetini kısmen karşılamalıdır.[1][2]
İlaç[değiştir | kaynağı değiştir]
Günde 1.000 kişi başına tanımlanmış günlük dozlarda ölçüldüğü gibi, Türkiye 2015 yılında Birleşik Krallık'ın iki katı olan 38,8 oranında yüksek bir antibiyotik tüketimine sahipti.[3]
- Aşı
Türkiye'de aşılama tarihi Osmanlı İmparatorluğu döneminden süre gelen bir süreçte devam etmektedir. 1721 yılında İngiltere Büyükelçisinin eşi Mary Wortley Montagu ülkesine gönderdiği mektupta İstanbul’da çiçek hastalığını önlemek için “aşı denilen bir şey” uygulandığını bildirmiştir.[4] 1885 yılında çiçek aşısı uygulaması için Osmanlı`da kanun çıkarılmıştır.[5]
2019 yılında başlayan COVID-19 pandemisinin devam ettiği süreçte hastalığa karşı Türkiye'de 13 Ocak 2021 tarihinde kitlesel aşılama başlamıştır.[6]
Özel sağlık hizmetleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Büyük bir özel sağlık sektörü de var. Özel sağlık hizmetleri genellikle daha kısa bekleme sırası ve daha kaliteli hizmetler sunar. Çoğu banka ve sigorta şirketi sağlık planları sunar ve bazı hastaneler ve doktorlarla sözleşme yapar.[1]
Türk sağlık sistemine, Sağlık Bakanlığı tarafından işletilen merkezi bir devlet sistemi egemendi. 2003 yılında, iktidardaki Adalet ve Kalkınma Partisi, özel sağlık hizmetlerinin devlet sağlık hizmetlerine oranını artırmayı ve sağlık hizmetlerini nüfusun daha büyük bir kesimine sunmayı amaçlayan kapsamlı bir sağlık reform programı başlattı. Türkiye İstatistik Kurumu'ndan alınan bilgiler yıllık 76,3 milyar liranın sağlık hizmetlerine harcandığını, fonların% 79,6'sının Sosyal Güvenlik Enstitüsü'nden ve geri kalanların çoğunun (% 15,4) cepten ödemelerden geldiğini belirtiyor.[7] 27.954 sağlık kurumu, her 1000 kişi için 1.7 doktor [8] ve 1000 kişi için 2.54 yatak bulunmaktadır.[9]
Devlet hastanelerinde uzun kuyruklar ve kişisel hizmet nedeniyle Türkiye'de son on yılda özel sağlık hizmetleri artmıştır. Çoğu özel hastanenin çeşitli sigorta şirketleri ile sözleşmeleri vardır, bu nedenle devletten farklı tedaviler almak artık mümkün. Özel hastanelerin artan rekabetinden sonra devlet hastanelerinin kalitesinde bir artış olmuştur. 2005 yılında gayri safi yurt içi hasılanın (GSYH)% 7,6'sında, Türkiye'nin ulusal sağlık için kamu harcamaları gelişmiş ülkelerinkinden ortalamanın altındadır, ancak bu oran 2000 yılından bu yana istikrarlı bir şekilde artmıştır. 2000'li yılların başında, sağlık harcamalarının yaklaşık yüzde 63'ü kamu kaynaklarından geldi. 2006'da her 700 kişiye bir doktor, her 580 kişiye bir hemşire ve her 380 kişiye bir hastane yatağı vardı. Kırsal nüfusa, ülkenin batı yarısında çok daha gelişmiş olan sağlık sistemi kötü hizmet vermektedir. Serbest meslek sahipleri de dahil olmak üzere nüfusun yüzde 80 ila 90'ı ulusal emeklilik sistemi tarafından sağlanan sağlık hizmetlerine sahiptir, ancak yüksek kaliteli bakım nedeniyle genellikle kentsel alanlarda özel sağlık sağlayıcılarına çekilmektedir. Özel sağlık endüstrisi 1990'lardan beri hızla büyümüş olmasına rağmen, nüfusun sadece% 2'sinin, özellikle kentsel alanlarda, özel sağlık sigortası vardır . 2005 yılında özel sağlık harcamalarının yaklaşık yüzde 75'i sigorta kapsamından ziyade cebin dışında kaldı.[10]
Türkiye, düşük gelirli sosyal grubun tıbbi yardım almasına yardımcı olmak için geliştirilen yeşil kart (Yeşil Kart) adlı bir plana sahipti. Bu sisteme yapılan harcama 2010 yılında 40 milyar TL'ye ulaşmıştır. Bu nedenle, 2011 yılında sistemde reformlar yapılmış ve bu sistemden faydalanabilecek kişi sayısı azaltılmıştır. 2012 Evrensel Sağlık Sigortası Kanunu'nun ardından Yeşil Kart sistemi kaldırılmıştır.[11][12] 2012 yılından itibaren Genel Sağlık Sigortası (GSS) düzenlemesine geçilmiştir. Bu düzenlemeyle sağlık hizmetleri çalışanlar ve emekliler için SGK üzerinden, 25 yaşını tamamlamış öğrenciler ve çalışmayanlar için GSS üzerinden ödenmeye başlanmıştır.[13]
Sağlık turizmi[değiştir | kaynağı değiştir]
Türkiye'de 2018'in ilk altı ayında yaklaşık 178 bin turistin sağlık amacıyla ziyaret ettiği önemli bir medikal turizm işi var. % 67'si özel hastane,% 24 devlet hastaneleri ve% 9 üniversite hastanesi kullandı. Uluslararası Sağlık Turizmi ve Turist Sağlığı Yönetmeliği 13 Temmuz 2017 tarihinde yürürlüğe girmiştir. Sadece tedavi için gelenler için geçerlidir.[14]
Maliye[değiştir | kaynağı değiştir]
Türkiye, 2015 yılında Avrupa'da sağlık hizmetleri için en düşük harcamaya sahipti - gayri safi yurt içi hasılanın % 6,4'ü.[15]
Türkiye İstatistik Kurumu verilerine göre toplam sağlık harcaması 2019 yılında 201 milyar lirayı aşmıştır.[16]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
- Kategori: Türkiye'deki Hastaneler
- Türkiye'de Sağlık
- Memorial Sağlık Grubu
- Türk Tabipleri Birliği
- Sağlık turizmi
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b c d "The Health Insurance System in Turkey". Angloinfo. Angloinfo. 8 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Haziran 2016.
- ^ a b Atun (2015). "Transforming Turkey's Health System — Lessons for Universal Coverage". New England Journal of Medicine. 373 (14). ss. 1285-1289.
- ^ "UK antibiotic consumption twice that of the Netherlands, WHO report finds". Pharmaceutical Journal. 14 Kasım 2018. 22 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2018.
- ^ "Lady Montagu: Çiçek Aşısının Osmanlıdan Avrupa'ya Tanıtımı". Mikrobilim.com. 19 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2021.
- ^ "Türkiye'de Aşının Tarihçesi". Sağlık Bakanlığı. 25 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2021.
- ^ "İlk koronavirüs aşısını Sağlık Bakanı Fahrettin Koca oldu! Bakan Koca'dan aşı sonrası ilk açıklama". Hürriyet. 16 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2021.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 14 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2020.
- ^ "Physicians (per 1,000 People)." Physicians (per 1,000 People). World Bank, n.d. Web. 19 Mar. 2015.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 27 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2020.
- ^ Turkey country profile 15 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Library of Congress Federal Research Division (August 2008). This article incorporates text from this source, which is in the public domain.
- ^ "Blog Eniyihekim". Eniyihekim. 12 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2015.
- ^ http://www.valueinhealthjournal.com/article/S1098-3015(14)02905-2/abstract [yalın URL]
- ^ "doktorsitesi makalesi". 20 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "International Health Tourism in Turkey". Lexology. 8 Ocak 2018. 26 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2019.
- ^ Ballas, Dimitris; Dorling, Danny; Benjamin Hennig (24 Nisan 2017). The Human Atlas of Europe (İngilizce). Policy Press. ISBN 9781447313540.
- ^ "TÜİK Sağlık Harcamaları Raporu". 1 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi.