Suskunluk
| Uzmanlık | Nöroloji, psikiyatri  |
|---|
Suskunluk veya mutizm (Latince mutus 'sessiz' kelimesinden), başkalarının konuşmalarını duyma yeteneğini korumaya veya sürdürmeye devam etmeye rağmen konuşmanın ortaya çıkmaması olarak tanımlanır.[1] Mutizm tipik olarak, onları tanıyan başkalarının bakış açısından gözlemlenen konuşma eksikliğinden dolayı bir çocuğun veya bir yetişkinin konuşamaması olarak anlaşılır. Bu tür gözlemciler genellikle dilsiz bir kişinin aile üyelerini, bakıcılarını, öğretmenlerini ve doktorlar veya konuşma ve dil patologları gibi sağlık uzmanlarını içerir. Suskunluk, etiyolojiye (nedene) bağlı olarak kalıcı bir durum olmayabilir. Genel olarak, suskun olan biri birkaç farklı nedenden biri nedeniyle sessiz olabilir: organik, psikolojik, gelişimsel/nörolojik.[1] Çocuklar için konuşma eksikliği gelişimsel, nörolojik, psikolojik veya fiziksel bir engel veya iletişim bozukluğuna bağlı olabilir. Önceleri konuşan ancak daha sonra konuşamayacak hale gelen yetişkinler için konuşma kaybı, yaralanma, hastalık, afazi olarak adlandırılan veya konuşma için gerekli beyin bölgelerini etkileyen ameliyattan kaynaklanıyor olabilir. Yetişkinlerde konuşma kaybı nadiren psikolojik nedenlerle ortaya çıkabilir.
Suskunluğun tedavisi veya yönetimi, konuşmanın olmamasına neyin sebep olduğuna bağlıdır. Konuşma yokluğunda, neden ve tedaviyi belirlemek için bir konuşma değerlendirmesi şiddetle önerilir.[2] Konuşma yokluğunun tedavisi çeşitli durumlarda mümkündür. Konuşmanın yokluğunun kalıcı bir durum olduğu belirlenirse iletişime yardımcı olmak için bir dizi yardımcı ve arttırıcı iletişim cihazı mevcuttur.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b Grippo (2001). "[Mutism in children]". Revista de Neurología. 32 (3): 244-246. doi:10.33588/rn.3203.2000376. ISSN 0210-0010. PMID 11310279.
- ^ "Language and Speech Disorders in Children | CDC". Centers for Disease Control and Prevention (İngilizce). 30 Ocak 2019. 10 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020.