Seçmen maliyeti

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Uluslararası ilişkiler teorisinde seçmen maliyeti, liderlerin bir dış politika krizini tırmandırmaları ve daha sonra geri adım attıklarının görülmesi durumunda seçmenlerinden maruz kaldıkları iç siyasi maliyettir.[1][2][3] Demokratik barış teorisi için potansiyel mekanizmalardan birisi olarak kabul edilir. Uluslararası ilişkilerde rasyonel seçim okulu ile ilişkilidir.

Seçmen maliyetinin anlamı, seçmen maliyetine maruz kalan liderlerin diğer devletlere yönelik tehditlerinin inandırıcı görülme olasılığının daha yüksek olması ve dolayısıyla bu devletlerin tehditte bulunan liderin taleplerini karşılamasına yol açmasıdır.[4][5]

Demokratik Barış Teorisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana madde: Demokratik barış teorisi

Terim, James Fearon tarafından 1994 yılında yayınlanan ve demokrasilerin otoriter devletlere kıyasla daha fazla seçmen maliyeti taşıdığını ve bu nedenle de devletlerarası anlaşmazlıklarda niyetlerini daha iyi ifade edebildiklerini savunduğu akademik bir makalede popüler hale gelmiştir.[6][7][8] Demokratik barış teorisinin mekanizmalarından birisidir.

Fearon’un anlaşmazlıklarda demokratik devletlerin güvenilirliğine ilişkin argümanı uluslararası ilişkiler akademisyenleri arasında tartışma konusu olmuştur. 2001 yılında MID ve ICB veri setleri kullanılarak yapılan iki çalışma, demokrasilerin etkili tehditlerde bulunma olasılığının daha yüksek olduğu fikrine ampirik destek sağlamıştır.[9][10] Anket deneyi verileri, belirtilen tehditlerin seçmen maliyetlerine neden olduğunu doğrulamaktadır,[11][12][13] ancak diğer veriler karışık bulgulara[14] ve nüanslı bulgulara sahiptir.[15] 2019’da yapılan bir araştırma, partizan bölünmüşlüğün karşısındaki seçmenlerin Trump, Obama ve “Başkan”ı tehditler savurduktan sonra geri adım attıkları için cezalandırdığını ancak aynı zamanda başkanların geri adım atmayı ABD’nin ulusal çıkarına uygun olarak gerekçelendirerek seçmen maliyetlerini azaltabileceğini ortaya koymuştur.[16] Erik Gartzke ve Yonatan Lupu, seçmen maliyetinin doğası gereği (bir etki değil bir mekanizmadır) ampirik olarak tespit edilmesinin zor olduğunu savunmaktadır.[17] Kenneth Schultz da seçmen maliyetinin ampirik olarak değerlendirilmesindeki metodolojik zorluklara dikkat çekmiştir.[18] Seçmen maliyetinin değerlendirilmesindeki en büyük sorun, liderlerin tipik olarak zaman, yer, tehdidi tetikleyen spesifik eylem ve yanıtın niteliği açısından belirsiz tehditlerde bulunmalarıdır.[19] Seçmen maliyetleri için kesin bir kanıt, halkın askerî harekâta karşı çıkması ancak daha sonra askerî harekâta girişme tehdidini yerine getirmediği için bir lideri cezalandırması durumu olacaktır.[19]

Branislav Slantchev, Matthew Baum ve Philip Potter, özgür medyanın varlığının seçmen maliyetlerinin önemli bir bileşeni olduğunu ileri sürmüşlerdir.[20][21] Matthew S. Levendusky ve Michael C. Horowitz’e göre liderler seçmenlerine bir tehditten neden geri adım attıklarına dair gerekçeler sunabilir ve seçmen maliyetini azaltabilirler.[22]

Roseanne McManus, seçmen maliyetinin varlığına destek olmakla birlikte, bir tehdidin inandırıcılığının zorunlu olarak tehdit edenin askerî gücüne, yerel veto oyuncularının şahinliğine ve liderlerin görevdeki güvenliğine de bağlı olduğunu savunmaktadır.[23]

Eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]

Alexander B. Downes ve Todd S. Sechser tarafından 2012 yılında yapılan bir çalışma, mevcut veri setlerinin demokratik devletlerin daha etkili tehditlerde bulunup bulunmadığına dair herhangi bri sonuca varmak için uygun olmadığını ortaya koymuştur.[4] Özellikle devletlerarası askeri tehditler ve sonuçları için kendi veri setlerini oluşturmuşlar ve rejim tipi ile etkili tehditler arasında bir ilişki bulamamışlardır.[4] MID veri setindeki kusurları yeniden kodlayan 2017 tarihli bir çalışma, nihayetinde “anlaşmazlıkların karşılık görmesinde rejim temelli farklılıklar olmadığını ve önceki bulguların büyük ölçüde kötü kodlanmış verilere dayanıyor olabileceği” sonucuna varmıştır.[24] Diğer akademisyenler, demokratik güvenilirlik argümanına itiraz etmiş ve argümanın nedensel mantığını ve ampirik geçerliliğini sorgulamıştır.[19] Jack Snyder ve Erica Borghard, 1945 sonrası krizlerin hiçbirinde seçmen maliyetine dair bir kanıt olmadığını, liderlerin nadiren açık tehditlerde bulunduğunu, halkın politikanın içeriğine önem verdiğini (liderin söylem ve eylem tutarlılığına değil) ve halkın ülkenin onuruna önem verdiğini (liderin açık bir tehditte bulunup bulunmadığına değil) savunmaktadır.[19] Seçmen maliyetinin gözlemlendiği durumlarda, bunun sıklıkla kamuoyunun şahin olduğu ve liderleri sert tutum ve eylemler benimsemeye ittiği durumlarda gerçekleştiğini de iddia etmişlerdir. Bu vakalardaki iç maliyetlerin, liderlerin blöf yaparken yakalanmaktan korkmalarından mı yoksa şahin bir kamuoyuna meydan okumak istememelerinden mi kaynaklandığı belirsizdir.[19]

2021 yılında yapılan bir çalışma Amerikalıların demokrasileri krizlerde geri adım atmaya daha yatkın olarak algıladıklarını ortaya koymuştur ki bu da seçmen maliyeti literatürünün beklentileriyle çelişmektedir.[25] 2011 yılında yapılan bir çalışma demokratik devletlerdeki yerel seçmenlerin liderleri geri adım attırdıkları için cezalandırmaya daha az muktedir olduklarını çünkü demokratik liderlerin daha büyük “kazanan koalisyonlara” sahip olduklarını ileri sürmüştür.[26] Marc Trachtenberg tarafından 2012 yılında yapılan bir düzine büyük güç krizini analiz eden bir çalışma bu krizlerde seçmen maliyetinin varlığına dair bir kanıt bulamamıştır.[27]

Biçimsel dil kuramının kullanıldığı 2005 tarihli bir çalışmada, her iki tarafın da kamuya açık tehditlerde bulunduğu durumlarda “her iki tarafın da karşılanamayacak yüksek kamusal taleplerde bulunduğu ve her iki müzakerecinin de kamuya açık taleplerde bulunmamayı taahhüt etmeleri halinde daha iyi durumda olacakları bir mahkum ikilemi yaratıldığı” tespit edilmiştir.[28]

Jayme R. Schlesinger ve Jack S. Levy tarafından 2021 yılında yapılan bir araştırmaya göre, liderler seçmen maliyetinin farkında olmayabilir. Seçmen maliyetinin işe yaradığı ölçüde, bu uluslararası politikanın tutarlı ve zamansız özelliğinden ziyade öğrenilmiş bir uygulama olabilir.[5]

Jessica Weeks tarafından yapılan araştırma, bazı otoriter rejim türlerinin demokratik devletlerdekine benzer seçmen maliyetine sahip olduğunu ileri sürmüştür.[29][30] Jessica Chen Weiss tarafından yapılan araştırma, Çin rejiminin kararlılık sinyali vermek için Çin’deki milliyetçi (ya da yabancı karşıtı) protestoları kışkırttığını veya bastırdığını ileri sürmüştür. Milliyetçi protestoları kışkırtmak ya da bunlara izin vermek, protestocuların rejime karşı dönmesinden korkan Çin rejiminin bir dış politika krizinde geri adım atmasını zorlaştırdığı için seçmen maliyeti doğurmaktadır.[31]

Gizli müzakereler[değiştir | kaynağı değiştir]

Bazı akademisyenler gizli müzakereler ile seçmen maliyeti arasındaki ilişkiyi ele almışlardır. Shuhei Kurizaki,[32] Austin Carson,[33] Keren Yarhi-Milo[34] ve Leventoğlu ile Tarar[28] gizli görüşmelerin, tehditlerin ve anlaşmaların, liderleri diplomasinin kamuoyu önünde yürütülmesi halinde oluşacak iç tepkilerden izole ederek savaşa kasıtsız tırmanmayı azaltabileceğini savunmuşlardır. Austin Carson, gizli görüşmelerin devletlerin savaşa girme riski olmadan dış politika çıkarlarını takip etmelerine olanak sağladığını savunmaktadır. Görüşmeleri gizli tutarak devletler iç kamuoylarının görüşmenin asıl amaçlarının ötesine tırmandırma baskısından kaçınır ve hasımlarına görüşmeyi sınırlı tutma niyetlerini iletirler.[33] Keren Yarhi-Milo, düşmanlar arasındaki gizli anlaşmaların, başlatan tarafın da anlaşma şartlarına karşı iç muhalefetle karşılaşması halinde kalıcı barışa yol açabileceğini savunur. Diğer devletin anlaşmanın şartlarını kamuoyuna açıklayabilmesi, anlaşmayı başlatan tarafın maliyetli bir niyet sinyali verdiği anlamına gelmektedir.[34]

Diğer bağlamlarda[değiştir | kaynağı değiştir]

Devletler, seçmen maliyeti nedeniyle ittifak taahhütlerini yerine getirmeye daha yatkın olabilirler.[35]

Joshua A. Schwartz ve Christopher W. Blair tarafından 2020 yılında yapılan bir araştırmaya göre, kadın liderler tehditler savurduktan sonra geri adım attıkları için daha ağır bir şekilde cezalandırıldıklarından liderler hakkındaki toplumsal cinsiyet klişeleri seçmen maliyetlerine yol açmaktadır.[36]

Todd Allee ve Paul Huth tarafından 2006 yılında yapılan bir çalışma, liderlerin gönüllü olarak müzakere edilen anlaşmalar için seçmen maliyetinden kaçınmaya çalıştıklarını, bunun yerine liderlerin olumsuz sonuçlar için suçlayabilecekleri uluslararası bir mahkeme veya tahkim organı tarafından verilen kararları kullandıklarını ortaya koymuştur.[37]

John Harden tarafından 2020 yılında yapılan bir çalışma, narsist liderler ile seçmen maliyeti teorisi arasındaki bazı bağlantıları araştırmıştır. Narsist liderler bazı durumlarda, kamuoyunu etkileyerek işbirliği yapmayan hükûmet organlarını harekete geçmeye zorlamak için seçmen maliyetlerini kullanabilirler.[38]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Audience Costs and the Credibility of Commitments", International Relations (İngilizce), Oxford University Press, 2021, doi:10.1093/obo/9780199743292-0305, ISBN 978-0-19-974329-2, 3 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 5 Şubat 2024 
  2. ^ James Fearon (7 Eylül 2013). "'Credibility' is not everything but it's not nothing either". The Monkey Cage. 18 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ocak 2014. I'm drawing here on arguments about what the IR literature usually calls 'audience costs', which are domestic political costs a leader may pay for escalating an international dispute, or for making implicit or explicit threats, and then backing down or not following through. 
  3. ^ Trager, Robert F. (2016). "The Diplomacy of War and Peace". Annual Review of Political Science (İngilizce). 19 (1). ss. 205-228. doi:10.1146/annurev-polisci-051214-100534. ISSN 1094-2939. 
  4. ^ a b c Downes, Alexander B.; Sechser, Todd S. (2012). "The Illusion of Democratic Credibility". International Organization. 66 (3). ss. 457-489. doi:10.1017/S0020818312000161. ISSN 0020-8183. JSTOR 23279964. 25 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  5. ^ a b Schlesinger, Jayme R.; Levy, Jack S. (2021). "Politics, audience costs, and signalling: Britain and the 1863–4 Schleswig-Holstein crisis". European Journal of International Security (İngilizce). 6 (3). ss. 338-357. doi:10.1017/eis.2021.7. ISSN 2057-5637. 
  6. ^ Fearon, James D. (September 1994). "Domestic Political Audiences and the Escalation of International Dispute". American Political Science Review. 88 (3). ss. 577-592. doi:10.2307/2944796. JSTOR 2944796. 
  7. ^ Schultz, Kenneth A. (2012). "Why We Needed Audience Costs and What We Need Now". Security Studies. 21 (3). ss. 369-375. doi:10.1080/09636412.2012.706475. ISSN 0963-6412. 
  8. ^ Tomz, Michael (2007). "Domestic Audience Costs in International Relations: An Experimental Approach". International Organization. 61 (4). ss. 821-40. CiteSeerX 10.1.1.386.7495 $2. doi:10.1017/S0020818307070282. ISSN 0020-8183. The seminal article is Fearon 1994. 
  9. ^ Schultz, Kenneth A. (2001). Democracy and Coercive Diplomacy. Cambridge Studies in International Relations. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/cbo9780511491658. ISBN 978-0-521-79227-1. 2 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  10. ^ Gelpi, Christopher F.; Griesdorf, Michael (2001). "Winners or Losers? Democracies in International Crisis, 1918–94". American Political Science Review (İngilizce). 95 (3). ss. 633-647. doi:10.1017/S0003055401003148. ISSN 0003-0554. 24 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  11. ^ Trager, Robert F.; Vavreck, Lynn (2011). "The Political Costs of Crisis Bargaining: Presidential Rhetoric and the Role of Party". American Journal of Political Science (İngilizce). 55 (3). ss. 526-545. doi:10.1111/j.1540-5907.2011.00521.x. ISSN 1540-5907. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  12. ^ Levy, Jack S.; McKoy, Michael K.; Poast, Paul; Wallace, Geoffrey P. R. (2015). "Backing Out or Backing In? Commitment and Consistency in Audience Costs Theory". American Journal of Political Science (İngilizce). 59 (4). ss. 988-1001. doi:10.1111/ajps.12197. ISSN 1540-5907. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  13. ^ Tomz, Michael (2007). "Domestic Audience Costs in International Relations: An Experimental Approach". International Organization (İngilizce). 61 (4). ss. 821-840. doi:10.1017/S0020818307070282. ISSN 1531-5088. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  14. ^ Kertzer, Joshua D.; Brutger, Ryan (2016). "Decomposing Audience Costs: Bringing the Audience Back into Audience Cost Theory". American Journal of Political Science (İngilizce). 60 (1). ss. 234-249. doi:10.1111/ajps.12201. ISSN 1540-5907. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  15. ^ Brutger, Ryan; Kertzer, Joshua D. (2018). "A Dispositional Theory of Reputation Costs". International Organization (İngilizce). 72 (3). ss. 693-724. doi:10.1017/S0020818318000188. ISSN 0020-8183. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  16. ^ Evers, Miles M.; Fisher, Aleksandr; Schaaf, Steven D. (2019). "Is There a Trump Effect? An Experiment on Political Polarization and Audience Costs". Perspectives on Politics (İngilizce). 17 (2). ss. 433-452. doi:10.1017/S1537592718003390. ISSN 1537-5927. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  17. ^ Gartzke, Erik; Lupu, Yonatan (2012). "Still Looking for Audience Costs". Security Studies. 21 (3). ss. 391-397. doi:10.1080/09636412.2012.706486. ISSN 0963-6412. 
  18. ^ Schultz, Kenneth A. (2001). "Looking for Audience Costs". The Journal of Conflict Resolution. 45 (1). ss. 32-60. doi:10.1177/0022002701045001002. ISSN 0022-0027. JSTOR 3176282. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  19. ^ a b c d e Snyder, Jack; Borghard, Erica D. (2011). "The Cost of Empty Threats: A Penny, Not a Pound". American Political Science Review. 105 (3). ss. 437-456. doi:10.1017/s000305541100027x. ISSN 0003-0554. 
  20. ^ Slantchev, Branislav L. (2006). "Politicians, the Media, and Domestic Audience Costs". International Studies Quarterly. 50 (2). ss. 445-477. doi:10.1111/j.1468-2478.2006.00409.x. ISSN 0020-8833. JSTOR 3693618. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  21. ^ Potter, Philip B. K.; Baum, Matthew A. (2014). "Looking for Audience Costs in all the Wrong Places: Electoral Institutions, Media Access, and Democratic Constraint". The Journal of Politics. 76 (1). ss. 167-181. doi:10.1017/S0022381613001230. ISSN 0022-3816. 4 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  22. ^ Levendusky, Matthew S.; Horowitz, Michael C. (2012). "When Backing Down Is the Right Decision: Partisanship, New Information, and Audience Costs". The Journal of Politics. 74 (2). ss. 323-338. doi:10.1017/S002238161100154X. ISSN 0022-3816. 26 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  23. ^ McManus, Roseanne W. (2017). Statements of Resolve: Achieving Coercive Credibility in International Conflict. Cambridge University Press. doi:10.1017/9781316756263. ISBN 978-1-107-17034-6. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  24. ^ Gibler, Douglas M.; Miller, Steven V.; Little, Erin K. (1 Aralık 2016). "An Analysis of the Militarized Interstate Dispute (MID) Dataset, 1816–2001". International Studies Quarterly (İngilizce). 60 (4). ss. 719-730. doi:10.1093/isq/sqw045. ISSN 0020-8833. 
  25. ^ Kertzer, Joshua D.; Renshon, Jonathan; Yarhi-Milo, Keren (2021). "How Do Observers Assess Resolve?". British Journal of Political Science (İngilizce). 51 (1). ss. 308-330. doi:10.1017/S0007123418000595. ISSN 0007-1234. 13 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  26. ^ Brown, Jonathan N.; Marcum, Anthony S. (2011). "Avoiding Audience Costs: Domestic Political Accountability and Concessions in Crisis Diplomacy". Security Studies. 20 (2). ss. 141-170. doi:10.1080/09636412.2011.572671. ISSN 0963-6412. 
  27. ^ Trachtenberg, Marc (2012). "Audience Costs: An Historical Analysis". Security Studies. 21 (1). ss. 3-42. doi:10.1080/09636412.2012.650590. ISSN 0963-6412. 
  28. ^ a b Levenotoğlu, Bahar; Tarar, Ahmer (2005). "Prenegotiation Public Commitment in Domestic and International Bargaining". American Political Science Review (İngilizce). 99 (3). ss. 419-433. doi:10.1017/S0003055405051750. hdl:10161/2534. ISSN 1537-5943. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  29. ^ Weeks, Jessica L. (2008). "Autocratic Audience Costs: Regime Type and Signaling Resolve". International Organization. 62 (1). ss. 35-64. doi:10.1017/S0020818308080028. ISSN 0020-8183. JSTOR 40071874. 
  30. ^ Weeks, Jessica L. P. (2014). Dictators at War and Peace. Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-5296-3. JSTOR 10.7591/j.ctt1287f18. 3 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  31. ^ Weiss, Jessica Chen (2014). Powerful Patriots: Nationalist Protest in China's Foreign Relations (İngilizce). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-938757-1. 
  32. ^ Kurizaki, Shuhei (2007). "Efficient Secrecy: Public versus Private Threats in Crisis Diplomacy". American Political Science Review (İngilizce). 101 (3). ss. 543-558. doi:10.1017/S0003055407070396. ISSN 1537-5943. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  33. ^ a b Carson, Austin (2018). Secret Wars: Covert Conflict in International Politics (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-18176-9. 
  34. ^ a b Yarhi-Milo, Keren (2013). "Tying Hands Behind Closed Doors: The Logic and Practice of Secret Reassurance". Security Studies. 22 (3). ss. 405-435. doi:10.1080/09636412.2013.816126. ISSN 0963-6412. 
  35. ^ Morrow, James D. (2000). "Alliances: Why Write Them Down?". Annual Review of Political Science (İngilizce). 3 (1). ss. 63-83. doi:10.1146/annurev.polisci.3.1.63. ISSN 1094-2939. 
  36. ^ Schwartz, Joshua A.; Blair, Christopher W. (2020). "Do Women Make More Credible Threats? Gender Stereotypes, Audience Costs, and Crisis Bargaining". International Organization (İngilizce). 74 (4). ss. 872-895. doi:10.1017/S0020818320000223. ISSN 0020-8183. 28 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  37. ^ Allee, Todd L.; Huth, Paul K. (2006). "Legitimizing Dispute Settlement: International Legal Rulings as Domestic Political Cover". American Political Science Review (İngilizce). 100 (2). ss. 219-234. doi:10.1017/S0003055406062125. ISSN 1537-5943. 5 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2024. 
  38. ^ Harden, John P. (2021). "All The World's a Stage: US Presidential Narcissism and International Conflict". International Studies Quarterly (İngilizce). 65 (3). ss. 825-837. doi:10.1093/isq/sqab048. ISSN 1094-2939. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Seçmen_maliyeti&oldid=32621300" sayfasından alınmıştır